Η Tυραννία του «Kοινού Kαλού»

Μετάφραση: Απολλόδωρος

7 Μαρτίου 2022 | Brian Balfour, Ανώτερος Αντιπρόεδρος Έρευνας, Ίδρυμα John Locke | Διαβάστε το εδώ

---

• Δεν υπάρχει «κοινό καλό» σε μια κοινωνία ατόμων

• Οι εκκλήσεις για το κοινό καλό είναι συνήθως ένα πέπλο για να πάρουν περισσότερα από την ελευθερία σας

• Η τυραννία της πλειοψηφίας είναι εξίσου άδικη με τον δεσποτισμό ενός βασιλιά

---

Ένας άνθρωπος που τυραννεί ολόκληρη την κοινωνία δεν είναι λιγότερο άδικος από το να τυραννούν οι πολλοί τους λίγους με το πρόσχημα του «κοινού καλού».

Επιπλέον, η έννοια του κοινού καλού είναι μια απλή χίμαιρα, μια ελπίδα που δεν είναι παρά ένας μύθος.

Όπως έγραψε η πολιτική φιλόσοφος των αρχών του 20ού αιώνα Isabel Paterson στο πιο δημοφιλές βιβλίο της, «Ο Θεός της Μηχανής»

Δεν υπάρχει συλλογικό καλό. Αυστηρά μιλώντας, δεν υπάρχει καν κοινό καλό. Υπάρχουν στη φυσική τάξη συνθήκες και υλικά μέσω των οποίων το άτομο, χάρη στις δεκτικές και δημιουργικές του ικανότητες και τη βούλησή του, είναι ικανό να βιώσει το καλό.

Ένα «αγαθό», όπως το περιέγραψε η Paterson, μπορεί να βιωθεί μόνο από το άτομο.

«Ας αναρωτηθούμε, το φως του ήλιου δεν είναι ένα κοινό αγαθό;» συνέχισε. «Όχι- τα άτομα δεν απολαμβάνουν το όφελος από την κοινότητα, αλλά μεμονωμένα. Ένας τυφλός δεν μπορεί να δει μέσω της κοινότητας».

Επιπλέον, επειδή κάθε άτομο είναι μοναδικό, το ίδιο ερέθισμα, φαινόμενο ή υλικό αγαθό μπορεί να βιωθεί πολύ διαφορετικά από διαφορετικούς ανθρώπους. «Ο ίδιος βαθμός ηλιοφάνειας μπορεί να προκαλέσει ηλίαση σε ένα άτομο, ενώ ένα άλλο αντλεί όφελος από αυτήν», εξήγησε ο Paterson. Ως εκ τούτου, «είναι αδύνατο να συγκαλύψουμε το γεγονός ότι το αγαθό αποδίδεται MONON στα άτομα».

Και ποιος μπορεί να ορίσει τι είναι το «κοινό καλό»; Η συνήθης απάντηση είναι: «η πλειοψηφία».

Αλλά αυτό μας παρουσιάζει ένα αίνιγμα, στο οποίο ο μόνος αποδεκτός ορισμός του τι είναι «καλό» είναι απλώς ένα παιχνίδι αριθμών. Όπως έγραψε η Paterson, «αν το “καλό” είναι ποσοτικό και αποτελεί ένα άθροισμα κατά πλειοψηφία, δεν μπορεί να υπάρχει κανένας άλλος κριτής του τι είναι καλό εκτός από την πλειοψηφία». Τώρα το πρόβλημα γίνεται σαφές. Αν η έγκριση της πλειοψηφίας θεωρείται το μέτρο του σωστού και του λάθους, τότε η δουλεία θα θεωρούνταν «σωστή» επειδή ιστορικά η πλειοψηφία την θεωρούσε έτσι.

Ακόμα χειρότερα, στην πραγματικότητα το «κοινό καλό» συνήθως δεν καθορίζεται από την πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία αλλά από τα πιο ισχυρά μέλη της άρχουσας τάξης και χρησιμοποιείται ως πέπλο για τη συγκέντρωση της εξουσίας.

“ Στην πραγματικότητα το «κοινό καλό» συνήθως δεν καθορίζεται από την πλειοψηφία μέσα στην κοινωνία αλλά από τα πιο ισχυρά μέλη της άρχουσας τάξης και χρησιμοποιείται ως πέπλο για τη συγκέντρωση της εξουσίας.”

Ως εκ τούτου, αυτό το πέπλο ενθαρρύνει τη μετατόπιση από την ατομική ευθύνη στην ανάθεση καθηκόντων σε μια άμορφη και απροσδιόριστη συλλογικότητα. «Πάντα ο κολεκτιβισμός καταγγέλλει τις φυσικές στοργές και σχέσεις και προτείνει τη μετατόπιση των προσωπικών υποχρεώσεων στην «κοινωνία». Υπόσχεται εύκολο διαζύγιο, κρατική υποστήριξη των παιδιών, τις απολαύσεις της ασυδοσίας». Αλλά, όπως προειδοποίησε η Paterson, η απαλλαγή των ατόμων από τις ευθύνες τους αναπόφευκτα ενδυναμώνει εκείνους στους οποίους έχουν μεταφερθεί οι εν λόγω ευθύνες, και μια τέτοια ενδυνάμωση «καταλήγει στη δουλεία και στην παραβίαση της προσωπικότητας».

Αλλά δεν θα έπρεπε η κοινωνία να οργανώνεται σύμφωνα με την αρχή του «μεγαλύτερου αγαθού για τον μεγαλύτερο αριθμό», όπως πρότειναν φιλόσοφοι όπως ο Jeremy Bentham;

«Το «μεγαλύτερο καλό του μεγαλύτερου αριθμού» είναι μια φαύλη φράση», επιμένει η Paterson. Η οργάνωση της κοινωνίας σύμφωνα με αυτή την αρχή «θα δικαιολογούσε αποτρόπαια βασανιστήρια μιας μειοψηφίας». Η απόλυτη μειονότητα είναι το άτομο. Η πίστη στα δικαιώματα της μειονότητας απαιτεί την απόρριψη της τυραννίας του «κοινού καλού».

Η απόλυτη μειονότητα είναι το άτομο. Η πίστη στα δικαιώματα της μειονότητας απαιτεί την απόρριψη της τυραννίας του «κοινού καλού».

Μια ελεύθερη κοινωνία απαιτεί όχι μόνο την ελευθερία από την τυραννία ενός μεμονωμένου βασιλιά, αλλά και από τις παραβιάσεις των ατομικών δικαιωμάτων υπό το πρόσχημα του κοινού καλού.

«Θεωρείται λανθασμένα ότι όταν καταρρίπτεται ο ισχυρισμός των λίγων να διατάζουν τους πολλούς, αποδεικνύεται ο αντίστροφος ισχυρισμός των πολλών να διατάζουν το άτομο», εξήγησε η Paterson. «Αλλά με τη λογική, αν ένας άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να διοικεί όλους τους άλλους ανθρώπους - η σκοπιμότητα του δεσποτισμού - ούτε αυτός έχει το δικαίωμα να διοικεί έστω και έναν άλλο άνθρωπο- ούτε όμως δέκα άνθρωποι ή ένα εκατομμύριο έχουν το δικαίωμα να διοικούν έστω και έναν άλλο άνθρωπο». Οι προοδευτικές πολιτικές πωλούνται συχνά ως επωφελείς για το «κοινό καλό».Αλλά δεν υπάρχει τέτοιο καλό.

Μην αφήνετε να σας παρασύρουν σε υποταγή τέτοιες εκκλήσεις, διότι τις περισσότερες φορές οι εκκλήσεις για το κοινό καλό είναι απλώς ένας δούρειος ίππος για να σας πάρουν περισσότερη από την ελευθερία σας.

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.

Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏

---

---Δικτυογραφία :

The Tyranny of the “Common Good”

https://www.johnlocke.org/the-tyranny-of-the-common-good/