Ανταλλαγές Χρέους με Εθνική Φύση
Ανταλλαγές χρέους με τη φύση - Πώς οι Αρπακτικές οικονομικές ελίτ εκμεταλλεύονται τη διατήρηση της Φύσης για να καταλάβουν την κυριαρχία και να νομισματικοποιήσουν τον παγκόσμιο Νότο»
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - esc | 1 Μαρτίου 2024
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Τον Ιούνιο του 2023, ο Guardian έθεσε το ερώτημα: «Είναι οι ανταλλαγές χρέους με τη φύση ο δρόμος προς τα εμπρός για τη διατήρηση της φύσης; ».[1] Και δεδομένης της προδιάθεσής τους όσον αφορά την ακρίβεια των αναφορών, νομίζω ότι είναι ασφαλές να δηλώσω με βεβαιότητα ότι όχι- όχι, δεν είναι.
Φυσικά, η απάντηση εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την οπτική γωνία, αλλά καθώς δεν είμαι μέλος της τάξης των αρπακτικών, νομίζω ότι μπορώ να δηλώσω απερίφραστα ότι οι ανταλλαγές χρέους με τη φύση είναι μια φρικτή ιδέα, αλλά προτού φτάσουμε να αναλύσουμε λεπτομερώς το γιατί, ας δούμε το άρθρο του Guardian, διότι, ως συνήθως, παραποιεί τα θέματα με τον τρόπο που... περιμένετε εξ ολοκλήρου από τα συστημικά μέσα ενημέρωσης.
«Συμφωνίες για τη μείωση του βάρους του χρέους των αναπτυσσόμενων χωρών με αντάλλαγμα δαπάνες για τη φύση θα είναι στην ημερήσια διάταξη της συνόδου κορυφής για τα οικονομικά στο Παρίσι αυτή την εβδομάδα»
«Μετά από δεκαετίες στην ερημιά, και γνώριμες μόνο σε όσους γνωρίζουν, οι «ανταλλαγές χρέους με τη φύση» γίνονται ένα από τα πιο καυτά πράγματα στη χρηματοδότηση της διατήρησης της φύσης. Τον περασμένο μήνα, ο Ισημερινός έκλεισε τη μεγαλύτερη συμφωνία του είδους της: αναχρηματοδότησε 1,6 δισ. δολάρια (1,3 δισ. λίρες) του εμπορικού χρέους του με έκπτωση, με αντάλλαγμα μια σταθερή ροή εσόδων για τη διατήρηση των νησιών Γκαλαπάγκος».
Αυτό... ακούγεται καλό, έτσι δεν είναι;
«Άλλες πλούσιες σε φύση χώρες που αγωνίζονται να πληρώσουν τα χρέη τους έχουν λάβει γνώση και φημολογούνται συμφωνίες στη Γκαμπόν και τη Σρι Λάνκα».
Έχω καλύψει τη Σρι Λάνκα στο παρελθόν, αλλά δυστυχώς για τους λάθος λόγους...
![Η Λεηλασία της Sri Lanka από τις Ελίτ με όπλα τις ΣΔΙΤ και τους "Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης" (ΣΒΑ) του ΟΗΕ [ΒΙΝΤΕΟ]](https://substackcdn.com/image/fetch/$s_!fs2y!,w_140,h_140,c_fill,f_webp,q_auto:good,fl_progressive:steep,g_auto/https%3A%2F%2Fsubstack-post-media.s3.amazonaws.com%2Fpublic%2Fimages%2F602e9587-55bb-4916-b2dd-36e54588321c_1458x1744.png)
«Η αγορά για ανταλλαγές χρέους με τη φύση είναι έτοιμη να ξεπεράσει τα 800 δισ. δολάρια, σύμφωνα με το Bloomberg, προκαλώντας έντονο ανταγωνισμό μεταξύ των τραπεζών καθώς αυξάνεται η ζήτηση για πράσινες επενδύσεις.
Ω, λέει το Bloomberg; Λοιπόν, αυτό το ξεκαθαρίζει - άλλωστε, είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του Nyet Zero (Kαααθαρό Μηδέν), οπότε ο λόγος του πρέπει να είναι ευαγγέλιο.[2]
«Ανταλλαγή χρέους με εθνική φύση σημαίνει μείωση του βάρους του χρέους μιας αναπτυσσόμενης χώρας με αντάλλαγμα εγγυημένη χρηματοδότηση για τη φύση. Οι υποστηρικτές της έννοιας - η οποία έχει τις ρίζες της στην κρίση χρέους της δεκαετίας του 1980 και σε μια ιδέα του αείμνηστου «πατέρα της βιοποικιλότητας», Thomas Lovejoy - λένε ότι είναι μια επωφελής λύση για τους χρηματοδότες, τις χώρες και τους συντηρητές/διατηρητές.
Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι στον Thomas Lovejoy αποδόθηκαν τα εύσημα για τη «βιοποικιλότητα». Για να είμαι ειλικρινής, αυτό φαίνεται κάπως περίεργο, καθώς ήταν αρκετά νεότερος όταν αυτό σχεδιάστηκε στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70.
«Αυτή την εβδομάδα, το θέμα θα είναι στην ημερήσια διάταξη της Συνόδου Κορυφής για ένα νέο Παγκόσμιο Σύμφωνο Χρηματοδότησης στο Παρίσι, με επικεφαλής τον Γάλλο πρόεδρο, Emmanuel Macron, και την πρωθυπουργό των Μπαρμπάντος, Mia Mottley. Τα Μπαρμπάντος σύναψαν τη δική τους συμφωνία «χρέος έναντι της φύσης» ύψους 150 εκατ. δολαρίων το 2021».
Δεν ξέρω για τα Μπαρμπάντος, αλλά ξέρω σίγουρα ότι δεν εμπιστεύομαι τίποτα που σχετίζεται με τον πρώην τραπεζίτη της Rothschild, Emmanuel Macron -
«Ο κόσμος αντιμετωπίζει μια κρίση βιοποικιλότητας, κλίματος και χρέους, η οποία είναι ακόμη πιο έντονη στον αναπτυσσόμενο κόσμο'', λέει ο Slav Gatchev, διευθύνων σύμβουλος βιώσιμου χρέους για το Nature Conservancy (TNC), το οποίο συχνά συμμετέχει στη διευκόλυνση των συμφωνιών».
Και δεν εμπιστεύομαι πραγματικά τίποτα από έναν εκπρόσωπο ενός οργανισμού με οικονομικά συμφέροντα.
«Όμως, οι επικριτές των συμφωνιών προειδοποιούν για οικολογικό ξέπλυμα και έχουν επικρίνει τις συμφωνίες στις οποίες οι τράπεζες λαμβάνουν συχνά μεγάλες αμοιβές, ενώ συγκριτικά μικρά ποσά πηγαίνουν στη διατήρηση».
... αλλά αυτό το σημείο μπορώ να το πιστέψω. Οι τράπεζες θα φροντίσουν να κάνουν πρωτίστως αυτό που είναι προς το οικονομικό συμφέρον των ίδιων των τραπεζών.
«Ξεχωριστά, ο Daniel Ortega Pacheco, πρώην υπουργός Περιβάλλοντος του Ισημερινού, ανησυχεί για τις πιθανές επιπτώσεις των συμφωνιών στην κυριαρχία».
... και αυτός είναι ένας ισχυρισμός που έχει απαξιωθεί επανειλημμένα, αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ σημαντικός, και αυτό που έχει σημασία από αυτή την άποψη είναι η διατύπωση του ερωτήματος.
Διότι ναι, είναι αλήθεια ότι τα εδάφη εξακολουθούν να υπάγονται στη δικαιοδοσία του ίδιου του έθνους, και ναι, είναι αλήθεια ότι καμία κυριαρχία δεν έχει τεχνικά χαθεί. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Pacheco δεν έχει ένα βάσιμο επιχείρημα - απλώς χρειάζεται μια πιο ακριβή διατύπωση. Περισσότερα για αυτό σε λίγο.
Αλλά πριν προχωρήσουμε, ας δούμε - λεπτομερώς - τι συνεπάγονται στην πραγματικότητα αυτές οι ανταλλαγές χρέους με φύση. Και σχετικά με αυτό το θέμα, η οργάνωση «Ο Άνθρωπος και η Βιόσφαιρα» της UNESCO δημοσίευσε ένα εγχειρίδιο με τίτλο: «Ανταλλαγές χρέους με τη φύση και αποθέματα βιόσφαιρας - εμπειρίες και δυνατότητες» [3] το 1990. Πρόκειται για ένα αρκετά εμπεριστατωμένο έγγραφο, με αρκετά πολύ, πολύ ενδιαφέροντα παραδείγματα, και δεν είναι υπερβολικά τεχνικό. Συμπεριλαμβάνει ακόμη και μια σειρά από οργανώσεις, οι οποίες έχουν κυκλώσει το «αφήγημα» εδώ και αρκετό καιρό.
«Οι ανταλλαγές ή ανταλλαγές χρέους με τη φύση αποτελούν ένα σύνολο μηχανισμών για επενδύσεις στη διατήρηση και τη βιώσιμη ανάπτυξη. Οι ρίζες των μηχανισμών αυτών βρίσκονται στα χρέη του Τρίτου Κόσμου που μπορούν να αγοραστούν με έκπτωση στην αγορά μεταχειρισμένου χρέους».
Ναι... αυτό συνήθως αναφέρεται σε χρέη που βρίσκονται στα πρόθυρα της πλήρους αθέτησης - ουσιαστικά σχεδόν άχρηστα.
«Από τον Οκτώβριο του 1990, περίπου 15 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ έχουν επενδυθεί από βιομηχανικές χώρες και διάφορες ομάδες προστασίας και ανάπτυξης για την αγορά 95 εκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ σε ονομαστική αξία χρεών του Τρίτου Κόσμου, τα οποία στη συνέχεια ανταλλάχθηκαν με τις χώρες οφειλέτες για περίπου 58 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ σε κεφάλαια και ομόλογα προστασίας και βιώσιμης ανάπτυξης».
Μόλις που έχουμε ξύσει την επιφάνεια αυτού του εγγράφου, και ήδη εμφανίζονται παντού κόκκινες σημαίες. Πρόκειται για ομόλογα ονομαστικής αξίας $95 εκατομμυρίων - που αγοράστηκαν για μόλις $15 εκατομμύρια (που σημαίνει ότι βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης) - αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο μετατρέπονται σε $58 εκατομμύρια δολάρια σε κονδύλια διατήρησης. Οπότε, ας μπούμε στο ψητό: ποιος ακριβώς εξαπατάται εδώ;
«Τέλος, λοιπόν, παρουσιάζεται μια πρόταση για τη δημιουργία ενός διεθνούς ταμείου ανταλλαγής χρέους για τη βιώσιμη διαχείριση των αποθεμάτων της βιόσφαιρας. Λόγω της χαρακτηριστικής τους έμφασης στη διατήρηση σε συνδυασμό με τη βιώσιμη ανάπτυξη των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, η προϋπόθεση είναι ότι τα αποθέματα βιόσφαιρας θα είναι σε θέση να προσελκύσουν περισσότερα κεφάλαια ανταλλαγής στο μέλλον».
... σωστά. Έτσι, το πρώτο θύμα του... καπιταλισμού των αρπακτικών... είναι ο λαός του έθνους-οφειλέτη.
«Οι ανταλλαγές χρέους με τη φύση (ή swaps), οι οποίες αναπτύχθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν τα χρέη του Τρίτου Κόσμου εμφανίστηκαν με έκπτωση σε μια αγορά χρέους από δεύτερο χέρι, αποτελούν ένα νέο είδος μέσου που επιδιώκει να διερευνήσει τις δυνατότητες σύνδεσης πρόσθετων χρημάτων για το περιβάλλον...».
... με ποιους όρους;
«Τα αποθεµατικά της βιόσφαιρας (στα µέσα του 1990 υπήρχαν 283 αποθεµατικά σε 72 χώρες που κάλυπταν έκταση 1.500.000.000 km2) δεν έχουν, ωστόσο, πάντα αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές τους για την προώθηση των συνδυασµένων στόχων της ανάπτυξης και της διατήρησης. Μια συχνή εξήγηση για την κατάσταση αυτή, ιδίως για τις χώρες του Τρίτου Κόσµου, είναι η έλλειψη πόρων διαχείρισης και επενδύσεων».
... θέτοντας τις βάσεις ...
«... ως ένα μέσο για τις επενδύσεις βιώσιμης ανάπτυξης, και για την αξιολόγηση των πλεονεκτημάτων, των περιορισμών, των περιορισμών και των μελλοντικών προοπτικών τους από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Περιλαµβάνει την εξέταση ορισµένων ανταλλαγών χρέους έναντι της φύσης, όπου η χρηµατοδότηση της διαχείρισης των αποθεµάτων βιόσφαιρας ήταν µέρος της συµφωνίας...».
... το οποίο φυσικά σημαίνει την παραχώρηση φυσικών αποθεμάτων για «διατήρηση» μέσω των Αποθεμάτων Βιόσφαιρας της UNESCO, μέσω των οποίων το GEF (Παγκόσμιο Ταμείο Περιβάλλοντος) θα... διασφαλίσει ότι τα ιδιωτικά κεφάλαια είναι ικανοποιημένα.
Η έκθεση συνεχίζει να οικοδομεί το επιχείρημα της, αναφέροντας ότι ο τρίτος κόσμος παρουσιάζει καθαρές εκροές από το 1984, οδηγώντας έτσι σε έλλειψη επενδύσεων, με τις λίγες επενδύσεις που πραγματοποιούνται να επικεντρώνονται σε βραχυπρόθεσμους στόχους/κέρδη, καθώς... λοιπόν, γεγονός που δεν προκαλεί έκπληξη, δεδομένου του υψηλού κινδύνου των επενδύσεων σε ασταθείς οικονομίες στον τρίτο κόσμο γενικά. Όπως και να έχει, η έκθεση το διαμορφώνει ως ένα κρίσιμο ζήτημα: η φύση αφήνεται απροστάτευτη, όχι για χάρη των μελλοντικών γενεών, αλλά προς όφελος των... τραπεζιτών που επιθυμούν να μετατρέψουν σε χρήμα τις υπηρεσίες του οικοσυστήματος.
... συνεχίζει με παρόμοιο τρόπο, περιγράφοντας την ανάγκη συνεργασίας με τους φορείς χρηματοδότησης, τους περιβαλλοντολόγους (ή τους καλούς υποκριτές) και τους πολιτικούς που αναζητούν μερίδιο.
«Μια δευτερογενής αγορά για το χρέος του Τρίτου Κόσμου εμφανίστηκε το 1982 ως συνέπεια της επιτάχυνσης των διεθνών κρίσεων χρέους. Ορισμένες υπερχρεωμένες αναπτυσσόμενες χώρες δεν μπορούσαν εκείνη την εποχή να εξυπηρετήσουν πλέον τα χρέη τους και επομένως ορισμένες ιδιωτικές τράπεζες βρέθηκαν σε καλύτερη θέση να πουλήσουν αυτά τα λεγόμενα «μη εξυπηρετούμενα» δάνεια (δηλαδή πιστώσεις που δεν αποπληρώνονται σύμφωνα με τη δανειακή σύμβαση) με κάποια ζημία...».
Και -voilà- αρπάζουν σχεδόν άχρηστα ομόλογα, ποντάροντας στο ότι θα βρουν έναν ακόμα μεγαλύτερο ανόητο για να τα ξεφορτωθούν. Και μαντέψτε ποιος συνήθως καταλήγει να παίζει αυτό το ρόλο; Ο φορολογούμενος, φυσικά.
«Η βασική αρχή πίσω από τον μηχανισμό «χρέος για τη φύση», που περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Lovejoy (1984), είναι ότι ο κάτοχος του χρέους διαπραγματεύεται με τη χώρα οφειλέτη μια συμφωνία όπου ο πρώτος (ο κάτοχος του χρέους) διαγράφει το χρέος της υπερχρεωμένης χώρας με αντάλλαγμα τη δέσμευση της κυβέρνησης του οφειλέτη να επενδύσει σε τοπικό νόμισμα σε έργα διατήρησης και διαχείρισης των φυσικών πόρων στη χώρα οφειλέτη».
... αλλά εξακολουθεί να λείπει αυτή η κρίσιμη λεπτομέρεια - ποιος πληρώνει;
Στη συνέχεια, αναλύει λεπτομερώς τη διαδικασία, τον πρώιμο διάλογο, τον προσδιορισμό των «δωρητών», τις συμφωνίες ανταλλαγής και τη χρήση των εσόδων, και - το σημαντικότερο - τη διαχείριση των εν λόγω «εθνικών πάρκων», αν και σε αυτό το πλαίσιο μιλάμε στην πραγματικότητα για τα αποθέματα βιόσφαιρας της UNESCO. Η στρατηγική διαχείρισης θα είναι προφανώς μια «οικοσυστημική προσέγγιση», η οποία παραδίδει τα δικαιώματα διαχείρισης της γης στους ενδιαφερόμενους (δλδ. στους μισάνθρωπους ψυχάκιες της ελίτ).
***Σημ.: Είναι πλέον ξεκάθαρο: οι 300+1 «προστάτες» μας, όταν «δωρίζουν» στην UNESCO — αυτό το εργαλείο παγκόσμιας κατάσχεσης εθνικών πλούτων — υπο την προφαση της «προστασίας», στην πραγματικότητα αφαιρούν για πάντα την κυριότητα από την Ελλάδα.Φυσικά, απαιτείται μια επιστολή προθέσεων - άλλωστε, η καθυστέρηση των διαπραγματεύσεων δαπανά μετρητά, και Θεός φυλάξοι, η "βιώσιμη ανάπτυξη" μειώνει πραγματικά τα κέρδη, σωστά; Και φυσικά, τα έθνη-οφειλέτες πρέπει να καταγράψουν με ευλάβεια ποια μέρη της γης τους μπορούν να "διατηρηθούν για τη βιοποικιλότητα"... ή θα έπρεπε να πούμε, να αξιοποιηθούν οικονομικά, νομισματικοποίοντας τα. (δλδ. Να ΑΡΠΑΧΘΟΥΝ από την ελίτ)
Οι λεπτομέρειες ακολουθούν στη σελίδα 20, όπου μαθαίνουμε ότι τα υπάρχοντα κρατικά ομόλογα αποσύρονται με έκπτωση - αγνοώντας εντελώς ότι τα εν λόγω ομόλογα ήταν βέβαιο ότι θα χρεοκοπούσαν και ως εκ τούτου ήταν πρακτικά άχρηστα εξ αρχής - η αναδιάρθρωση θα οδηγήσει σε μακροπρόθεσμα ομόλογα με «ευκολότερες πληρωμές» - και πάλι, κάνοντας άψογη δουλειά αγνοώντας ότι τα εν λόγω χρέη τώρα θα χρειαστούν τουλάχιστον διπλάσιο χρόνο για να αποπληρωθούν, και -
«Οι κυβερνήσεις εξοφλούν το χρέος σε υψηλότερη τιμή από την τρέχουσα αγοραία αξία του, με αποτέλεσμα να μειώνεται το κόστος επένδυσης για τον επενδυτή της διατήρησης-
Και να η πρώτη απάτη - αντί η κυβέρνηση να αγοράσει τα εν λόγω άχρηστα ομόλογα στην ελεύθερη αγορά, θα επιτρέψει σε έναν διαμεσολαβητή, έναν μεσάζοντα, να εισπράξει χρήματα κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Αυτό σημαίνει ότι αντί να πληρώσουν <x> για το άχρηστο ομόλογο, τώρα οι φορολογούμενοι θα πληρώσουν <x>+$10, με τα επιπλέον 10 να πηγαίνουν κατευθείαν στην τσέπη του μεσάζοντα. Όσο για το τι πραγματικά κάνει για να τα κερδίσει... λοιπόν, απαντήσεις σε καρτ ποστάλ, παρακαλώ.
«Όσον αφορά την κατανομή των περιβαλλοντικών αγαθών και υπηρεσιών, ορισμένες υπηρεσίες μπορεί να ωφελήσουν όχι μόνο τη χώρα στην οποία διατηρούνται, αλλά ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, π.χ. η διατήρηση της ποικιλότητας των ειδών και η συμβολή των τροπικών δασών στη σταθερότητα του κλίματος». Το γεγονός αυτό μπορεί να συμβάλει στην εξήγηση του ενδιαφέροντος του επενδυτή για τη διατήρηση της ανταλλαγής
Ω, αλλά αυτό κάνει.
Ω, αλλά το κάνει.
Ο «επενδυτής για τη διατήρηση της φύσης» ενδιαφέρεται για τις υπέροχες πιστώσεις άνθρακα από τα εν λόγω τροπικά τροπικά δάση, αλλά σχεδόν κανείς δεν γνώριζε τι ακριβώς σχεδιαζόταν το 1990.
«Σε κάποιο βαθμό, μπορεί να είναι σωστό να συμπεράνουμε ότι η ανταλλαγή χρέους με τη φύση είναι μια μεταφορά κεφαλαίου από τους φορολογούμενους στο Βορρά προς όφελος των μέτρων διατήρησης στο Νότο. Ωστόσο, είναι επίσης αλήθεια ότι οι τράπεζες του Βορρά σε πολλές περιπτώσεις έχουν αποκομίσει σημαντικά έσοδα από τους τόκους των δανείων τους στον Τρίτο Κόσμο πριν οι οφειλέτες σταματήσουν να εξυπηρετούν το χρέος τους - έσοδα που ωφέλησαν τους μετόχους του Βορρά».
Συνειδητοποιήστε το συμπέρασμα εδώ. Παραδέχονται ότι πρόκειται για μια ευθεία μεταφορά φόρων από τον «Βορρά» στον «Νότο» - αλλά αυτό δεν πειράζει, διότι αυτό επιχειρείται να δικαιολογηθεί στο πλαίσιο του ότι οι τράπεζες στον Βορρά έχουν επωφεληθεί ομοίως.
Με άλλα λόγια, αυτό που πραγματικά έλαβε χώρα στο Βορρά είναι μια μεταφορά κεφαλαίων των φορολογουμένων προς τις τράπεζες. Ο «Νότος» ήταν απλώς ο αγωγός.
Το έγγραφο προχωρά στην απαρίθμηση ουσιαστικά... απολύτως προβλέψιμων πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων. Ωστόσο, μερικά σημεία απαιτούν προσοχή - ιδιαίτερα για το έθνος των οφειλετών. Πάρτε "Δημόσια παρερμηνεία των ζητημάτων κυριαρχίας" - ένα αριστοτεχνικό αντιπερισπασμό που παρακάμπτει εντελώς τις πραγματικές ανησυχίες. Στη συνέχεια, υπάρχει το "Κλείδωμα των φυσικών πόρων για τη διατήρηση" - μια βολικά εξυγιαντική φράση που αποτυγχάνει εντελώς να συλλάβει την πραγματικότητα αυτού που ενορχηστρώνεται.
Επειδή οι πόροι δεν διατηρούνται στην πραγματικότητα, αλλά μάλλον, ο έλεγχος των εν λόγω πόρων μεταφέρεται στους οργανισμούς με τους οποίους συναλλάσσονται, γεγονός που εξηγεί επίσης γιατί δεν πρόκειται για πραγματικό θέμα κυριαρχίας. Παρεμπιπτόντως, αυτό γράφτηκε το 1990 - πριν από την ίδρυση του Παγκόσμιου Περιβαλλοντικού Ταμείου, το οποίο τώρα ενεργεί με αυτή την ιδιότητα.
Η σελίδα 25 συνεχίζει, προσθέτοντας -
«Τέλος, οι ανταλλαγές χρέους έναντι της φύσης έχουν επικριθεί ότι δεν συμβάλλουν πραγματικά σε σημαντική μείωση του χρέους».
Το οποίο θα μπορούσε να εξηγηθεί από την περιγραφόμενη στρατηγική τους παραπάνω για απλή αναδιάρθρωση μέσω μακροπρόθεσμων ομολόγων. Η σελίδα 26 συνεχίζει -
«Οι παράγοντες που θα μπορούσαν να αναφερθούν ως πιθανώς αρνητικοί για τον επενδυτή περιλαμβάνουν περιορισμούς στα διαθέσιμα έργα, διότι δεν είναι δυνατόν όλα τα προγράμματα που προτείνονται από τον επενδυτή να τύχουν της έγκρισης της χώρας του οφειλέτη. Ο πληθωρισμός θα μπορούσε να μειώσει την αξία των εσόδων από το χρέος έναντι της φύσης, εκτός εάν προστατεύονται από τις αυξήσεις των τιμών...».
Με άλλα λόγια, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας αυτοί οι «επενδυτές» μπορεί να αποκαλυφθούν ως οι άπληστοι μπάσταρδοι που πιθανότατα είναι, ζητώντας προνομιακές εκτάσεις για «διατήρηση», ή ακόμη και απαιτώντας να πληρωθούν σε δολάρια ΗΠΑ, προστατεύοντας έτσι τους εαυτούς τους από απώλειες λόγω της νομισματικής αστάθειας ή της κρατικής πιστοληπτικής ικανότητας - που πιθανότατα επιταχύνεται από τους ανθρώπους που συνειδητοποιούν ότι κανένα θεμελιώδες ζήτημα χρέους δεν επιλύθηκε τελικά μέσω της τελευταίας αναδιάρθρωσης... Εννοώ, καταλαβαίνετε πού πάει αυτό, έτσι δεν είναι;
Και υπάρχουν στιγμές που τα ψέματα γίνονται... εξοργιστικά, ένα παράδειγμα του οποίου μπορείτε να βρείτε στη σελίδα 28 -
«Τα πιθανά μειονεκτήματα περιλαμβάνουν το γεγονός ότι όταν η τράπεζα πουλά ή δωρίζει το χρέος θα εμφανίζεται ως ζημία στους ισολογισμούς. Ωστόσο, οι τράπεζες συχνά έχουν ήδη καταγράψει τις μη εξυπηρετούμενες συμμετοχές τους στον Τρίτο Κόσμο ως ζημίες στα βιβλία τους- επομένως, η πώλησή τους στον επενδυτή διατήρησης δεν θα συνεπάγεται περαιτέρω ζημίες».
... με άλλα λόγια, αυτό που υποκρίνονται ότι είναι ζήτημα (συνολική απώλεια της επένδυσης) δεν είναι πραγματικά ζήτημα, διότι έχει ήδη καταγραφεί ως τέτοιο. Με άλλα λόγια, μόλις δημιούργησαν με μαγικό τρόπο χρήματα από ένα άχρηστο ομόλογο, και παρόλα αυτά έχουν το θράσος να προσποιούνται ότι είναι αυτοί που χάνουν από αυτή την άποψη.
Μισώ πραγματικά αυτούς τους απατεώνες. Εκμεταλλεύονται ανθρώπους που δεν είναι σωστά ενημερωμένοι. Αλλά τα χειρότερα έρχονται στη σελίδα 29 -
«Η Βολιβία είναι η πρώτη χώρα που πέτυχε συμφωνία χρέους έναντι της φύσης. Η κυβέρνηση της Βολιβίας υπέγραψε τη συμφωνία τον Ιούλιο του 1987 με την Conservation International (CI), μια μη κερδοσκοπική ΜΚΟ με έδρα την Ουάσιγκτον, μετά από οκτώ μήνες διαπραγματεύσεων. Η CI αγόρασε, μέσω της Citicorp Investment (θυγατρική της Citibank), 650.000 δολάρια από τα χρέη της Βολιβίας από ανώνυμους ιδιώτες κατόχους χρέους έναντι 100.000 δολαρίων ΗΠΑ (δωρεά στην CI από το Ίδρυμα Frank Weeden), πράγμα που σήμαινε ότι η CI πήρε ένα δολάριο βολιβιανού χρέους για περίπου 15 σεντς. Η συμφωνία αναφέρει τα εξής: 1. Στη Βολιβία θα δοθεί το δικαίωμα διαγραφής της δανειακής υποχρέωσης ύψους 650.000 δολαρίων ΗΠΑ με αντάλλαγμα τη δημιουργία ενός κληροδοτήματος σε τοπικό νόμισμα ύψους 250.000 δολαρίων ΗΠΑ».
Σωστά, οπότε...
Η CI αγόρασε βολιβιανά ομόλογα ονομαστικής αξίας 650 χιλιάδων δολαρίων, τα οποία θα χρεοκοπούσαν μέσα σε... εβδομάδες;
Η CI πλήρωσε $100.000 για τα εν λόγω... άχρηστα ομόλογα.
Η Βολιβία θα διαγράψει χρέος αξίας 650 χιλιάδων δολαρίων, αλλά...
Η Βολιβία θα δημιουργήσει ένα ταμείο κληροδοτήματος 250 χιλιάδων δολαρίων.
Με άλλα λόγια - η Βολιβία μόλις πλήρωσε 250 χιλ. δολάρια για κάτι που η ελεύθερη αγορά τιμολόγησε σε 100 χιλ. δολάρια. Υπερπλήρωσαν κατά 150 χιλιάδες δολάρια. Θα μπορούσαν να παραμερίσουν την Conservation International, να διαπραγματευτούν τα ομόλογα μόνοι τους και να κερδίσουν 150 χιλ. δολάρια μέσα σε λίγα λεπτά.
Και αυτό, φυσικά, έρχεται να προστεθεί στην ανάγκη να παραμερίσουν περιοχές για την ένταξη σε καταφύγιο βιοσφαίρας της UNESCO...., αλλά λες και αυτό από μόνο του δεν ήταν ήδη μια απίστευτα κακή συμφωνία...
«Επιπλέον, η κυβέρνηση της Βολιβίας υποσχέθηκε ότι θα επιβληθεί ο υψηλότερος βαθμός νομικής προστασίας του Αποθέματος της Βιόσφαιρας Beni και συμφώνησε να δημιουργήσει τρεις ζώνες προστασίας δίπλα στο απόθεμα: Chimane Sustainable Production Forest (670.000 εκτάρια), Cordebeni Watershed Protection Zone (225.000 εκτάρια) και Yacumi Regional Park (130.000 εκτάρια)».
Είναι απλά... α-πί-στευ-το. Πόσοι λομπίστες χρειάστηκαν για να δωροδοκήσουν αυτούς τους πολιτικούς για αυτή τη συμφωνία; Όχι μόνο υπερπλήρωσαν για άχρηστα ομόλογα, αλλά και παραχώρησαν περιοχές για προστασία πολύ περισσότερες από τις απαιτούμενες περιοχές για τα Αποθέματα Βιόσφαιρας. Η κυβέρνηση της Βολιβίας ουσιαστικά παρέδωσε τις καλύτερες «δεξαμενές άνθρακα» της χώρας στους καπιταλιστές-γύπες για... τι ακριβώς; Τι ακριβώς κέρδισε ο λαός της Βολιβίας από αυτό;
«Βολιβιανές εφημερίδες δημοσίευσαν άρθρα που έλεγαν ότι θα οδηγούσε στην παραχώρηση διατηρητέων περιοχών σε αμερικανικές υπηρεσίες προστασίας, εντύπωση που προκάλεσε τεράστια δημόσια κριτική. Στην πραγματικότητα, η ιδιοκτησία της γης παρέμεινε στη βολιβιανή κυβέρνηση...».
Και οι βολιβιανές εφημερίδες είχαν δίκιο. Διότι αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν θέτεις περιοχές υπό «διατήρηση από την UNESCO». Είχαν μάλιστα το θράσος -προβλέψιμο- να βάλουν στο τέλος το άσχετο θέμα της «ιδιοκτησίας γης». Είναι το είδος της αλαζονείας που κόβει την ανάσα, την οποία θα περίμενα απόλυτα από κάποιον που έχει ένα πρωταρχικό μέλημα του είναι η διατήρηση του περιθωρίου του.
Τα άλλα δύο παραδείγματα δεν αξίζουν πραγματικά να καλυφθούν λεπτομερώς, επειδή τα επιτόκια των αναδιαρθρωμένων χρεών βρίσκονται ήδη σε κατάσταση αθέτησης πληρωμών, πράγμα που σημαίνει ότι κανείς άλλος εκτός από εκείνους που έχουν μια ατζέντα δεν θα είχε κανένα ενδιαφέρον για την εν λόγω «επένδυση διατήρησης».
Η εμπλοκή του ITTO εισάγει επιπλοκές όσον αφορά τις ανταγωνιστικές διεκδικήσεις των αυτοχθόνων, μόνο και μόνο για να προτείνει μια λύση (αρπαγή της γης τους) που ουσιαστικά θέτει σε μειονεκτική θέση αυτές τις κοινότητες, ενώ ισχυρίζεται ότι το ίδιο αποτέλεσμα θα είχε προκύψει ανεξάρτητα από τη ρύθμιση «χρέος έναντι της φύσης» - μια ξεκάθαρη προσπάθεια να εκτραπεί η κριτική.
Και στη σελίδα 34 αποκαλύπτεται περαιτέρω ότι οι πληρωμές τόκων για τα εν λόγω βολιβιανά ομόλογα δεν πληρώνονταν, πράγμα που σημαίνει ότι τα ομόλογα αυτά άξιζαν... λοιπόν, σίγουρα όχι τα 250 χιλ. δολάρια που πλήρωσε η βολιβιανή κυβέρνηση. Αλλά προσθέτει ότι η Conservation International πήρε ένα γερό ποσό 150 χιλιάδων δολαρίων για να... «βοηθήσει» τους φτωχούς Βολιβιανούς.
Υπάρχουν στιγμές που διαβάζω αυτά τα έγγραφα και νιώθω απελπισία. Επειδή η κυβέρνηση της Βολιβίας θα έπρεπε να έχει αθετήσει την πληρωμή αυτών των ομολόγων, αλλά κάποιοι αλαζόνες της Ουάσιγκτον πέταξαν στη Λα Παζ και έπεισαν την κυβέρνηση ότι έπρεπε να κάνει κάτι που δεν ήταν ρητά προς το συμφέρον του λαού.
Εννοώ ρεαλιστικά - πόσο χοντροί ήταν αυτοί οι καφέ φάκελοι, ακριβώς;
Αλλά - δυστυχώς - δεν είναι το τέλος της ιστορίας, καθώς οι λεπτομέρειες προστίθενται μέσω αυτού του εγγράφου της Παγκόσμιας Τράπεζας του 1993 με τίτλο: «Ανταλλαγές χρέους με τη φύση».[4]
«Οι ανταλλαγές χρέους με τη φύση ξεκίνησαν από ιδιωτικές, μη κυβερνητικές περιβαλλοντικές ομάδες ως ένας τρόπος για τη διατήρηση των τροπικών δασών που εξαφανίζονταν με ταχείς ρυθμούς στη Λατινική Αμερική. Η πρώτη ανταλλαγή έγινε στη Βολιβία, όπου το 1987 προστατεύθηκε το καταφύγιο της βιόσφαιρας Beni, όταν η Conservation International αγόρασε βολιβιανό χρέος αξίας 650.000 δολαρίων προς τη Citicorp έναντι 100.000 δολαρίων».
Μέχρι στιγμής, όλα καλά. Η ιστορία ταιριάζει.
«Η κυβέρνηση δημιούργησε επίσης τρία επιπλέον καταφύγια συνολικής έκτασης 3,7 εκατομμυρίων στρεμμάτων. Στη συνέχεια, η Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (USAID) παρείχε 150.000 δολάρια και η βολιβιανή κυβέρνηση το ισοδύναμο των 100.000 δολαρίων για προσωπικό για τη διαχείριση και την προστασία του αποθεματικού. Όλα αυτά όχι μόνο προστάτευαν το δάσος, τη λεκάνη απορροής και τους ιθαγενείς κατοίκους, αλλά επέτρεπαν κάποια βόσκηση, κάποια υλοτομία και την επέκταση των οικισμών, όπως ήταν απαραίτητο».
Σωστά. Σωστά. Οπότε 150 χιλιάδες δολάρια από τα 250 χιλιάδες δολάρια προήλθαν από... τους Αμερικανούς φορολογούμενους! Με άλλα λόγια, ο Αμερικανός φορολογούμενος πλήρωσε τη Διεθνή Διατήρηση... για ποιο λόγο ακριβώς;
Αυτό - φυσικά - είναι το πώς λειτουργούν οι σύγχρονες προσπάθειες (σημ.: Των διεθνών απατεώνων αρπακτικών της ελίτ). Η Δύση πληρώνει για την «Υπηρεσία Οικοσυστημάτων» και την «Αποκατάσταση της Βιοποικιλότητας» κάπου στο... Βιετνάμ, και μετά η τάξη των αρπακτικών τα εξαργυρώνει όλα αυτά και σας χρεώνει «πιστώσεις άνθρακα» μέσω υψηλότερων τιμών στους λογαριασμούς τροφίμων και ενέργειας.
Με άλλα λόγια, πρώτα πληρώνετε μέσω των φόρων για τις «προσπάθειες διατήρησης», και μετά πληρώνετε μέσω του πληθωρισμού των τιμών μέσω της αύξησης του κόστους των «πιστωτικών μονάδων άνθρακα».
Και για να διευκολύνουν αυτή την προσπάθεια, πιέζουν τα έθνη του τρίτου κόσμου με το χρέος, εξασφαλίζοντας ότι τα πιο πολύτιμα φυσικά τους αποθέματα τίθενται υπό «συντήρηση» μέσω αυτών των Αποθεμάτων Βιόσφαιρας της UNESCO - όπου, παρεμπιπτόντως, βρίσκονται αυτές οι περιοχές που έχουν χαρακτηριστεί για «αποκατάσταση των οικοσυστημικών υπηρεσιών» στο... Βιετνάμ που αναφέρθηκε ως παράδειγμα παραπάνω.
-
Αλλά - αχά! - αυτά τα έγγραφα είναι παλιά! Φυσικά, αυτά δεν θα μπορούσαν να συνδέονται με τα σημερινά, βολικά παρόμοια σχέδια... έτσι δεν είναι; Λοιπόν, ναι... και όχι. Ενώ ορισμένα πράγματα έχουν αλλάξει, άλλα έχουν παραμείνει ως είχαν. Ακολουθεί ένα έγγραφο που ταιριάζει στο πλαίσιο, με τίτλο «DEBT-FOR-NATURE SWAPS: A NEW GENERATION» (ΑΝΤΑΛΛΑΓΕΣ ΧΡΈΟΥΣ ΜΕ ΦΥΣΗ: ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ) [5], ευγενική προσφορά του Clifford Change, που κυκλοφόρησε στα τέλη του 2023 - αν και - για να είμαι δίκαιος - έχω ξεφυλλίσει αρκετά σύγχρονα... πανομοιότυπα, και είναι όλα τα ίδια.
«Ο επείγων χαρακτήρας της κλιματικής αλλαγής και ο αυξανόμενος αριθμός χωρών με υψηλά επίπεδα ευπάθειας στο χρέος, εν μέρει ως συνέπεια της (ψευτο-)πανδημίας COVID-19 και της νομισματικής σύσφιξης, οδηγούν σε ανανεωμένο ενδιαφέρον για την ανταλλαγή χρέους με τη φύση και χρέους με το κλίμα. Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με τη γενική ανάπτυξη και τη γενική αποδοχή των επενδύσεων ESG, αντικατοπτρίζονται στην αυξημένη επιθυμία των επενδυτών για χρεωστικούς τίτλους που συνδέονται με το κλίμα και τη διατήρηση της φύσης».
Ω, περιμένετε - Covid-19, λέτε; Εννοείτε ότι η οικονομική καταστροφή που προκάλεσαν οι ίδιοι οι επιτήδειοι κεφαλαιοποιείται τώρα, τώρα που βρισκόμαστε στην άλλη πλευρά; Εντελώς αδίστακτα και ξεδιάντροπα, αν μου επιτρέπετε να προσθέσω.
«Δύο ευρύτεροι παράγοντες συνέβαλαν στην αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για τις ανταλλαγές χρέους με τη φύση, ή γενικότερα χρέους με το κλίμα. Πρώτον, η αυξημένη προσοχή και ο επείγων χαρακτήρας των περιβαλλοντικών και κλιματικών ζητημάτων. Δεύτερον, ως άμεση συνέπεια της πανδημίας COVID-19, η συνειδητοποίηση ότι πολλές χώρες βρίσκονται υπό σημαντική δημοσιονομική πίεση σε σημείο που να έχουν πλέον υψηλά επίπεδα ευπάθειας του χρέους...».
Όχι, δεν ήταν λάθος. Συγγνώμη, δεν είναι προσωπικό. Απλά οι ψυχοπαθείς... δεν τους καίγεται καρφί.
Πηγαίνοντας στη σελίδα 4 -
«Η SeyCCAT χρησιμοποιεί τα κεφάλαιά της για τη χρηματοδότηση (μέσω επιχορηγήσεων και δανείων) εργασιών στις Σεϋχέλλες που προωθούν τη θαλάσσια και παράκτια διατήρηση, συμπεριλαμβανομένων στρατηγικών για την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή με βάση το οικοσύστημα και τη μείωση του κινδύνου καταστροφών. Αυτό έχει συμπεριλάβει τη χρηματοδότηση έργων που σχετίζονται με τη διαχείριση των ακτών, των κοραλλιογενών υφάλων, των μαγγρόβιων και της βιώσιμης αλιείας, καθώς και την επέκταση των θαλάσσιων προστατευόμενων περιοχών για τη διασφάλιση του 30% της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης των Σεϋχελλών (η οποία επιτεύχθηκε το 2020)».
Α, ναι, πετυχαίνει όλους τους υψηλούς βαθμούς, συμπεριλαμβανομένου του UNDRR και του 30% μέχρι το 2030, που καθορίζονται από τη Σύμβαση για τη Βιολογική Ποικιλότητα, το Παγκόσμιο Πλαίσιο για τη Βιοποικιλότητα 2030, την Terra Carta, το... περιμένετε... αυτά τα έγγραφα δεν ταιριάζουν στην πραγματικότητα, έτσι δεν είναι;"
Αλλά υπάρχουν κάποιες μικρές αλλαγές (εκτός από το Covid-19) -
«Η εξοικονόμηση που θα προκύψει από τις πράξεις μετατροπής χρέους για ένα κράτος θα είναι διπλή. Πρώτον, το κράτος θα εξαγοράζει το υφιστάμενο χρέος του σε τιμή χαμηλότερη της ονομαστικής του αξίας, χρηματοδοτούμενο από νέο χρέος, πράγμα που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν θα δημιουργήσει νέο εξωτερικό χρέος (σε καθαρή βάση), αλλά θα μειώσει τελικά το συνολικό εξωτερικό χρέος του. Δεύτερον, το κράτος θα αντικαταστήσει ακριβότερο εμπορικό χρέος με φθηνότερο εγγυημένο χρέος, επιτυγχάνοντας μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους για το κράτος (τόσο λόγω του αναμενόμενου χαμηλότερου τοκομεριδίου όσο και λόγω του χαμηλότερου κεφαλαίου του νέου χρέους, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι θα προκύψει κάποιο κόστος σε σχέση με οποιοδήποτε ασφάλιστρο που πρέπει να καταβληθεί σε σχέση με τη σχετική πιστωτική ενίσχυση)».
Εντάξει... ποιος είναι ο εγγυητής σε αυτή την εξίσωση, και... λοιπόν, μπορώ μόνο να υποθέσω ότι το κόστος ασφάλισης του εν λόγω χρέους θα είναι υψηλό δεδομένων των συνθηκών, πράγμα που σημαίνει ότι το «κάποιο κόστος» πιθανότατα θα μεταφραστεί σε «μάλλον πολύ». Αλλά φυσικά, αν αυτό φορτωθεί σε ένα τρίτο μέρος όπως ο δυτικός φορολογούμενος..........
«... ο κυρίαρχος θα πρέπει να συμφωνήσει να χρησιμοποιήσει ένα ορισμένο ποσοστό της δημοσιονομικής εξοικονόμησης για την προώθηση των συμφωνηθέντων στόχων διατήρησης, με ισχυρές συμβατικές προστασίες για να διασφαλιστεί η τήρησή τους. Αυτό συνήθως περιλαμβάνει την παροχή χρηματοδότησης στη ΜΚΟ (ή παρόμοια οργάνωση) που χρηματοδοτεί τη συναλλαγή, ώστε να χρηματοδοτήσει το έργο της για τη διατήρηση στη χώρα. Η νομική τεκμηρίωση της συναλλαγής απαιτεί επίσης ισχυρή παρακολούθηση...».
Με άλλα λόγια - η Conservation International δεν εξαφανίστηκε με την άφιξη του Παγκόσμιου Περιβαλλοντικού Ταμείου στη σκηνή. Απλώς αναλαμβάνουν διαφορετικό ρόλο. Και στη μελέτη περίπτωσης των Μπαρμπάντος διαπιστώνουμε περαιτέρω -
«Παράλληλα με τη χρηματοδότηση, τα Μπαρμπάντος συμφώνησαν να αναλάβουν μια σειρά δεσμεύσεων για τη διατήρηση, συμπεριλαμβανομένης της προστασίας και της βιώσιμης διαχείρισης έως και του 30% της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και της Χωρικής Θάλασσας - μια έκταση άνω των 55.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων...».
Θεέ μου - να το πάλι αυτό το 30%. Τι εξαιρετική σύμπτωση.
«Για παράδειγμα, η διοχέτευση κεφαλαίων από την κυβέρνηση σε μια ΜΚΟ ή ένα CTF θα μπορούσε να εκληφθεί ως παραίτηση από την κυριαρχία επί της εν λόγω περιοχής, όταν στην πραγματικότητα η κυβέρνηση διατηρεί την κυριότητα επί της περιοχής και έχει σημαντικό έλεγχο επί της διαδικασίας λήψης αποφάσεων...».
Α ναι, δεν μπορεί να υπάρξει ένα από αυτά τα έγγραφα χωρίς αυτή το τσιτάτο. Και τέλος, στην ενότητα «προσβλέποντας στο μέλλον» βρίσκουμε -
«Δεν βλέπουμε επίσης κανένα λόγο για τον οποίο οι μετατροπές χρέους πρέπει να περιορίζονται σε συναλλαγές χρέους προς τη φύση ή χρέους προς το κλίμα. Η δομή είναι ευέλικτη και μπορεί να εφαρμοστεί σχεδόν σε οποιονδήποτε στόχο, υπό την προϋπόθεση ότι μια ΜΧΠ ή άλλη οντότητα υψηλής πιστοληπτικής διαβάθμισης είναι πρόθυμη να παράσχει πιστωτική ενίσχυση για την προώθηση του εν λόγω στόχου και μια ΜΚΟ ή ένας διεθνής οργανισμός με επαρκή εμπειρία στον σχετικό τομέα είναι πρόθυμος και ικανός να χρηματοδοτήσει μια τέτοια συναλλαγή. Αυτό θα μπορούσε να περιλαμβάνει την προώθηση οποιουδήποτε από τους στόχους των Ηνωμένων Εθνών για τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους στόχους της Συμφωνίας του Παρισιού, τους στόχους της επισιτιστικής ασφάλειας ή τους στόχους της υγειονομικής περίθαλψης. Σε μια εποχή που ο αναπτυσσόμενος κόσμος θα χρειαστεί τεράστια ποσά χρηματοδότησης για την επίτευξη τέτοιων στόχων, αυτό είναι ένα βασικό πλεονέκτημα αυτών των δομών».
Και αυτό είναι το μεγάλο σχέδιο νομισματικοποίησης που αναπτύσσουν. Τίποτα σημαντικό - απλά η πλήρης χρηματιστικοποίηση της:
Ολόκληρο το πλαίσιο των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης
Το παιχνίδι με τις πιστώσεις άνθρακα
Την παγκόσμια αλυσίδα εφοδιασμού τροφίμων
Το θεμελιώδες δικαίωμά σας στην υγειονομική περίθαλψη
Με άλλα λόγια απόλυτη και συνολική κατάληψη των βασικών αγαθών της ανθρώπινης επιβίωσης από τις εταιρείες της ψυχοπαθούς ελίτ.
Τι μπορεί να πάει στραβά;
Έτσι ολοκληρώνεται το ταξίδι μας σε ολόκληρο τον αγωγό. Έχουμε εκθέσει:
Τον διεφθαρμένο μηχανισμό της μικτής χρηματοδότησης
τον συνένοχο ρόλο του Παγκόσμιου Περιβαλλοντικού Ταμείου
Την απατηλή ψευδοεπιστήμη πίσω από την Αποτίμηση των Οικοσυστημικών πηρεσιών
Πώς αυτά τα συστήματα τροφοδοτούν την ατζέντα της αρπακτικής «Εταιρείας Φυσικών Περιουσιακών Στοιχείων».
Αποδομήσαμε τα παραπλανητικά πλαίσια:
Της «προσέγγισης του τοπίου» και το δίδυμό της, την «προσέγγιση του οικοσυστήματος».
Την προσεκτικά επιμελημένη επιλογή των «ενδιαφερομένων μερών»
Τον οργουελικό επαναπροσδιορισμό της «ανθεκτικότητας».
Αποκαλύψαμε τη συστημική απάτη:
Οι απάτες με τους υποχρεωτικούς συμψηφισμούς
Η κατασκευασμένη «επιστημονική συναίνεση»
Η UNFCCC και η CBD ως δύο όψεις του ίδιου στημένου συστήματος
Το επερχόμενο παγκόσμιο καθεστώς επιτήρησης 24/7 για την επιβολή αυτής της οικολογικής αποικιοκρατίας
Το κρίσιμο κομμάτι που λείπει; Μια συγκεκριμένη μελέτη περίπτωσης που να αποκαλύπτει τι είναι στην πραγματικότητα αυτά τα λεγόμενα «διατηρητέα αποθέματα». Εισάγετε το Iwokrama στη Γουιάνα - αυτό είναι ο πληροφοριοδότης. Αυτό ήταν ουσιαστικά το πρωτότυπο για τα έργα που χρηματοδοτούνται από το GEF, και αποκαλύπτει όλη την παρωδία.
Ενώ έχω επικεντρωθεί ειδικά στα Αποθέματα Βιόσφαιρας της UNESCO, ας είμαστε σαφείς - αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι του παζλ. Τα λεγόμενα "μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO" λειτουργούν με το ίδιο ακριβώς ληστρικό εγχειρίδιο όταν εξετάζετε τον πραγματικό τρόπο λειτουργίας τους. [6]
1 https://www.theguardian.com/environment/2023/jun/21/are-debt-for-nature-swaps-way-forward-for-conservation-aoe
4 https://documents1.worldbank.org/curated/ar/572271478249749992/pdf/109380-BRI-WBG-PUBLIC-date-04-01-1993-Debt-for-Nature-Swaps.pdf
5 https://www.cliffordchance.com/content/dam/cliffordchance/briefings/2023/11/debt-for-nature-swaps-a-new-generation.pdf
6 https://whc.unesco.org/en/news/2524
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
---Δικτυογραφία :
Debt-for-Nature Swaps - by esc
