Το Δέντρο του Χρήματος - Μέρος ΙΙ - Πού πηγαίνουν τα χρήματα και οι επιπτώσεις για τη Δύση
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Rusere Shoniwa | 18 Απριλίου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Πού πηγαίνουν τα χρήματα μόλις δημιουργηθούν;
Στο πρώτο μέρος διαπιστώσαμε ότι οι τράπεζες διευρύνουν την προσφορά χρήματος δημιουργώντας πιστώσεις. Σε γενικές γραμμές, το νεοδημιουργηθέν χρήμα ή η πίστωση μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε για συναλλαγές με το ΑΕΠ είτε για συναλλαγές εκτός ΑΕΠ. Οι συναλλαγές ΑΕΠ είναι εκείνες που θα μπορούσαν να θεωρηθούν παραγωγικές λόγω της συμβολής τους στην παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών. Αυτό το είδος πίστωσης οδηγεί σε μη πληθωριστική ανάπτυξη, δεδομένου ότι η αύξηση της προσφοράς χρήματος αντιστοιχεί σε αύξηση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών. Οι συναλλαγές εκτός ΑΕΠ είναι μη παραγωγικές και συνήθως χαρακτηρίζονται από χρηματοοικονομικές ή κερδοσκοπικές πιστώσεις που χρησιμοποιούνται, π.χ., στην αγορά κατοικίας ή στο χρηματιστήριο. Αυτού του είδους η αύξηση του χρήματος δημιουργεί φούσκες περιουσιακών στοιχείων.
Επομένως, ο μόνος τρόπος για να ελεγχθεί η αύξηση της προσφοράς χρήματος και το πού κατανέμεται το νέο χρήμα στην οικονομία θα ήταν να επιβληθούν απόλυτα όρια στην πιστωτική αύξηση των τραπεζών. Με άλλα λόγια, μια ποσόστωση στην πιστωτική αύξηση. Αυτό ακριβώς έκαναν οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες. Η BoE κατήργησε τους πιστωτικούς ελέγχους στις αρχές της δεκαετίας του 1970.[i] Ένα συναρπαστικό ντοκιμαντέρ, βασισμένο στο βιβλίο του Richard Werner «Princes of the Yen», εξηγεί πώς η οικονομία της Ιαπωνίας αναδιαμορφώθηκε σκόπιμα μετά την κατάργηση των πιστωτικών ποσοστώσεων από την κεντρική της τράπεζα, ή την «καθοδήγηση από το παράθυρο» (‘window guidance’), όπως ονομάστηκε εκεί.
Οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να φέρουν κανένα καλό αποτέλεσμα. Για να το καταλάβει κανείς αυτό, δεν χρειάζεται να κοιτάξει περισσότερο από την BoE (Τράπεζα της Αγγλίας). Η περίφημα λανθασμένα αποκαλούμενη «Ένδοξη Επανάσταση» (“Glorious Revolution”) του 1688 εγκαινίασε την εποχή των κεντρικών τραπεζών, όταν οι έμποροι και οι χρυσοχόοι της Εταιρείας του Λονδίνου άσκησαν πιέσεις και απέκτησαν μια ιδιωτική τράπεζα με δημόσια προνόμια - την BoE. Πέτυχαν επίσης την απόσχιση ενός τετραγωνικού μιλίου του Λονδίνου ως οιονεί κυρίαρχο κράτος μέσα στο κράτος. Από εκείνο το σημείο και έπειτα η φορολόγηση των πολιτών έγινε εργαλείο για το κράτος ώστε να αποπληρώνει χρέη προς πλούσιους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα [ii].Η BoE λίπανε τη μετάβασή μας από τους μεσαιωνικούς δουλοπάροικους στους σύγχρονους δουλοπάροικους.
Δεν απαιτείται διδακτορικό δίπλωμα στην πυραυλική επιστήμη, ή ακόμη και στα οικονομικά, για να κατανοήσουμε ποιος τύπος πιστωτικής ανάπτυξης ταλαιπώρησε τον δυτικό κόσμο στη νεοφιλελεύθερη εποχή των αγορών που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1980. Κατά μία έννοια, οι τράπεζες απλώς ακολουθούσαν το χρήμα, ή μάλλον ακολουθούσαν την οικονομική δραστηριότητα. Μια μαζική διαρθρωτική μετατόπιση στη Δύση συνέβη καθώς ο παραγωγικός τομέας μεταφέρθηκε στην Κίνα και αλλού. Η δουλειά των τραπεζών είναι να χορηγούν δάνεια και, καθώς ο παραγωγικός δανεισμός καταπνίγηκε από τον νεοφιλελευθερισμό, το νέο χρήμα έπρεπε να βρει νέα στέγη. Διοχετεύθηκε σε ακίνητα και χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία. Οι «καινοτομίες» στον μη παραγωγικό δανεισμό ήταν σχεδόν αναπόφευκτες: σε μεγάλο βαθμό καθοδηγούνταν από τις διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία.
Η κατανομή των πιστώσεων στην οικονομία δεν είναι κάποια μυστηριώδης και μη αποκρυπτογραφημένη διαδικασία. Οι τράπεζες αποφασίζουν πού θα κατανείμουν την πίστωση στην οικονομία και τείνουν να προτιμούν τη χορήγηση δανείων έναντι εξασφαλίσεων ή υφιστάμενων περιουσιακών στοιχείων παρά τη χορήγηση δανείων για επενδύσεις στην παραγωγή. Σε μια οικονομία που έχει αποβιομηχανοποιηθεί με την μεταφορά της πραγματικής παραγωγής στο εξωτερικό, το νέο χρήμα διοχετεύεται στο συρρικνωμένο χώρο που του έχει απομείνει - στην ιδιοκτησία και τη χρηματοπιστωτική κερδοσκοπία. Στη συνέχεια διογκώθηκε ο χώρος αυτός σε φούσκα. Εκεί πήγαν τα χρήματα, ή πάρα πολλά από αυτά, στη Δύση. Αυτό εννοείται με τον όρο «χρηματιστικοποιημένη οικονομία» (‘financialised economy’).
Ενώ οι συγγραφείς του βιβλίου Where Does Money Come From δικαίως θρηνούν για την αποσύνδεση της δημιουργίας τραπεζικών πιστώσεων από την πραγματική οικονομία, δεν τη συνδέουν με τη διαρθρωτική οικονομική αλλαγή που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερη οικονομία. Η αποσύνδεση της δημιουργίας πιστώσεων από την πραγματική οικονομία ήταν αναπόφευκτη, δεδομένου ότι η πραγματική οικονομία συσκευάστηκε και μεταφέρθηκε στην Κίνα.
Η σύνδεση της προσφοράς χρήματος με την αύξηση του ΑΕΠ μου φαίνεται να είναι ένας εγγενώς προφανής τρόπος για τον έλεγχο του πληθωρισμού. Θα ακούσετε πολλή νοσταλγία για τη στήριξη ενός νομίσματος με χρυσό, αλλά δεν ενστερνίζομαι αυτή την άποψη. Πολλοί άνθρωποι συνδέουν μια εποχή χαμηλού πληθωρισμού με τον κανόνα του χρυσού, αλλά, λανθασμένα κατά τη γνώμη μου, υποθέτουν ότι το δεύτερο προκάλεσε το πρώτο. Το χρήμα δεν διατήρησε την αξία του επειδή «υποστηριζόταν από χρυσό». Διατήρησε την αξία του επειδή η αύξηση του χρήματος μέσω της δημιουργίας πιστώσεων, με την καθοδήγηση από το παράθυρο ως προστατευτικό κιγκλίδωμα, υποστηριζόταν από την αύξηση του πραγματικού ΑΕΠ της οικονομίας.
Οι αρχές του πληθωρισμού υπαγορεύουν ότι το νόμισμα πρέπει να «υποστηρίζεται» από το επίπεδο δραστηριότητας της πραγματικής οικονομίας. Το μέτρο αυτής της σχέσης είναι η ταχύτητα του χρήματος, η οποία περιγράφει τον λόγο του ΑΕΠ προς την προσφορά χρήματος. Αναγνωρίζει ότι, αν το ΑΕΠ είναι το μέτρο όλων των αγαθών και υπηρεσιών που ανταλλάσσονται στην οικονομία, πρέπει να υπάρχει μια αρκετά σταθερή σχέση μεταξύ της αξίας των αγαθών και υπηρεσιών και της προσφοράς χρήματος που χρησιμοποιείται για τη διευκόλυνση της ανταλλαγής τους.
Ποσοτική Χαλάρωση (Quantitative Easing)
Καµία συζήτηση για τη σύγχρονη δηµιουργία χρήµατος δεν θα ήταν πλήρης χωρίς τη συζήτηση για την ποσοτική χαλάρωση (QE), η οποία αποτελεί µια ξεχωριστή µορφή δηµιουργίας χρήµατος από τις κεντρικές τράπεζες σε αντίθεση µε τις εµπορικές τράπεζες. Ας ρίξουμε μια ματιά στο από πού προέρχεται το χρήμα της QE και πού πηγαίνει.
Η QE δοκιμάστηκε ανεπιτυχώς στην Ιαπωνία το 2001 και αναβίωσε στη Δύση ως απάντηση στην Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση («GFC») του 2009. Η προσφορά χρήματος όντως αυξήθηκε, αλλά μυστηριωδώς δεν βρήκε το δρόμο προς την πραγματική οικονομία. Δεν υπήρξε σημαντική επέκταση του δανεισμού στο τμήμα των ιδιωτικών επιχειρήσεων και των καταναλωτών και δεν υπήρξε σημαντικό πληθωριστικό αποτέλεσμα. Εν ολίγοις, δεν πέτυχε τον υποτιθέμενο στόχο της τόνωσης της οικονομίας. Έσωσε, ωστόσο, τις τράπεζες. Πλάκα έχει αυτό.
Το QE κατά την εποχή του GFC ήταν μια μορφή δημιουργίας χρήματος με πρωτοβουλία της κεντρικής τράπεζας, κατά την οποία η κεντρική τράπεζα αγόραζε ουσιαστικά περιουσιακά στοιχεία «χαμηλής απόδοσης» από τον τραπεζικό τομέα με αντάλλαγμα βασικό χρήμα ή αποθεματικά της κεντρικής τράπεζας. Τώρα που οι αναγνώστες είναι πλήρως εξοικειωμένοι με τη διπλογραφική λογιστική, όπως εξηγήθηκε στο πρώτο μέρος, μπορώ να παρουσιάσω ένα διάγραμμα για να καταδείξω γιατί το QE δεν έσπασε το φράγμα του χρήματος, αλλά έσωσε τις τράπεζες.
Στο παρακάτω διάγραμμα, τα περιουσιακά στοιχεία με χαμηλή απόδοση έχουν τη γενική ονομασία «ομόλογα» (‘bonds’).
Ένα σημαντικό συστατικό στοιχείο των περιουσιακών στοιχείων με χαμηλή απόδοση που μεταφέρθηκαν από τις εμπορικές τράπεζες στην κεντρική τράπεζα ήταν τιτλοποιημένα δάνεια. Πρόκειται για δάνεια που χορηγήθηκαν από ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα και στη συνέχεια συσκευάστηκαν και πωλήθηκαν σε άλλες τράπεζες. Όταν οι τράπεζες χορηγούν δάνεια τα οποία σκοπεύουν να πουλήσουν σε άλλους, υπάρχει λιγότερο κίνητρο να είναι προσεκτικές στην αξιολόγηση του πιστωτικού κινδύνου, δεδομένου ότι μεταβιβάζουν τον κίνδυνο και την ανταμοιβή σε κάποιον άλλο με αντάλλαγμα μετρητά [iii]. Αυτή ήταν η ουσία της χρεοκοπίας των ενυπόθηκων τίτλων ή των «subprime» που προκάλεσαν τη GFC.
Όπως απεικονίζει το διάγραμμα, ο τραπεζικός τομέας ξεφορτώθηκε ταυτόχρονα τα επισφαλή περιουσιακά του στοιχεία και πλημμύρισε με νέα αποθέματα της κεντρικής τράπεζας ή βασικό χρήμα. Θα μπορούσε να επιλέξει να επεκτείνει τις χορηγήσεις του, δημιουργώντας καταθέσεις στην πλευρά του παθητικού του ισολογισμού του. Αντ' αυτού, αφού διασώθηκε, έμεινε στα αποθεματικά. Η δημιουργία τραπεζικών πιστώσεων συρρικνώθηκε το 2011 και η οικονομία εισήλθε σε διπλή ύφεση το 2012 [iv]. Δεν υποστηρίζω την αδιάκοπη δημιουργία χρήματος από μια εμπορική τράπεζα που έχει το μονοπώλιο της δημιουργίας πιστώσεων, αλλά απλώς επισημαίνω πώς η δημιουργία χρήματος με το QE δεν είχε το αποτέλεσμα που θα περιμέναμε με βάση αυτά που γνωρίζουμε τώρα για το πώς δημιουργείται το χρήμα.
Το QE του GFC ακολούθησε παρόμοια πορεία στις ΗΠΑ, αλλά η δημιουργία χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες στην εποχή του covid ήταν διαφορετική. Το QE κατά τη διάρκεια του GFC περιελάμβανε την αγορά κυρίως τραπεζικών περιουσιακών στοιχείων που ενίσχυσε τη ρευστότητα στο τραπεζικό σύστημα με αποθεματικά της κεντρικής τράπεζας, αλλά δεν οδήγησε σε περαιτέρω δανεισμό και δημιουργία καταθέσεων. Στις ΗΠΑ, το QE της εποχής COVID περιελάμβανε μαζικές αγορές μη τραπεζικών περιουσιακών στοιχείων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα την αντίστοιχη αύξηση των τραπεζικών καταθέσεων, δεδομένου ότι οι εμπορικές τράπεζες θα έπρεπε να δημιουργήσουν καταθέσεις για τα μη τραπεζικά ιδρύματα κατά τη ρευστοποίηση των περιουσιακών τους στοιχείων. Σημαντικό μέρος αυτών των καταθέσεων πήγε στη διόγκωση των φουσκών των περιουσιακών στοιχείων, ιδίως του χρηματιστηρίου στις ΗΠΑ, καθώς και της πραγματικής οικονομίας.
Όσον αφορά το QE στην εποχή του Covid στο Ηνωμένο Βασίλειο, το εν λόγω επιστημονικό έγγραφο σημειώνει ότι "η επιδημία του Covid-19 που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2020 έδωσε στο QE μια εντελώς νέα πνοή: τα περιουσιακά στοιχεία που διακρατούσε το Ταμείο Διευκόλυνσης Αγοράς Περιουσιακών Στοιχείων (APF) της Τράπεζας της Αγγλίας αυξήθηκαν από 450 δισ. λίρες τον Φεβρουάριο του 2020 σε ένα μέγιστο ποσό 895 δισ. λιρών μέχρι το τέλος του 2021. Αυτή η αύξηση κατά 445 δισ. στερλίνες αντιστοιχούσε στο 20,1% του ΑΕΠ του 2019".
Ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα αν όλα αυτά τα ύποπτα περιουσιακά στοιχεία βρίσκονται στον ισολογισμό της BoE; Είναι πρόβλημα των τραπεζιτών, σωστά; Θα έπρεπε να γνωρίζετε μέχρι τώρα ότι οι τραπεζίτες είναι ειδικευμένοι στην τέχνη της μεταφοράς των προβλημάτων τους στο κοινό. Ο χρυσός κανόνας των τραπεζών είναι ότι οι τράπεζες είναι ιδιωτικές όταν τα πράγματα πάνε καλά γι' αυτές, και δημόσιες όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Έτσι, δεν θα εκπλαγείτε αν ακούσετε ότι ο πάντα αξιόπιστος φορολογούμενος έχει αποζημιώσει την BoE για τυχόν ζημίες που θα υποστεί από τα περιουσιακά στοιχεία που αγόρασε στο πλαίσιο των πράξεων QE.
Η Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής των Λόρδων -όχι ακριβώς μια ομάδα επαναστατών χωρίς λόγο- εξέδωσε μια έκθεση στο αποκορύφωμα του δεύτερου γύρου του QE με τίτλο: “Quantitative easing: a dangerous addiction?” («Ποσοτική χαλάρωση: ένας επικίνδυνος εθισμός;»). Με αυτόν τον τρόπο έθιξε το λεπτό ζήτημα της σταθερής προσήλωσης των φορολογουμένων στο να τους ξεζουμίζουν οι προϊστάμενοί τους στις τράπεζες:
«Το συμβατικό έγγραφο (το »Deed of Indemnity") μεταξύ του Υπουργείου Οικονομικών της Βρετανίας και της Τράπεζας της Αγγλίας, το οποίο δεσμεύει τον φορολογούμενο να πληρώσει τυχόν οικονομικές απώλειες της Τράπεζας της Αγγλίας που μπορεί να προκύψουν από το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης, δεν έχει δημοσιευθεί και είναι κρυμμένο από τον δημόσιο έλεγχο [...] [Ο καγκελάριος αρνήθηκε να δημοσιοποιήσει το έγγραφο χωρίς να εξηγήσει το γιατί. Πιστεύουμε ότι αυτό είναι έκτακτο και ζητάμε τη δημοσίευσή του». [η έμφαση προστίθεται]
Το «'Εκτακτο» είναι η γλώσσα των Λόρδων για τις μαλακίες. Όχι μόνο είμαστε στο γάντζο για τα ατελείωτα σχέδια εκτύπωσης χρήματος των τραπεζιτών, αλλά ο καγκελάριος έφτυσε στα μούτρα μας όταν τον παρακαλέσαμε να δει τα ψιλά γράμματα στην λευκή επιταγή που υπέγραψε γενναιόδωρα για λογαριασμό μας. Οποιοσδήποτε θα πίστευε ότι η «δημοκρατία», με τις πολυδιαφημισμένες αξίες της λογοδοσίας και της διαφάνειας, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στους απατεώνες τραπεζίτες από τότε που άνοιξε τις εργασίες της η BoE το 1694.
Αυτές οι αγορές ομολόγων από την BoE συνδέονται στην πραγματικότητα με την αύξηση του δημόσιου χρέους. Όπως σημείωσαν οι φίλοι μας στη Βουλή των Λόρδων:
"...υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη αντίληψη, μεταξύ άλλων και μεταξύ των μεγάλων θεσμικών επενδυτών σε κρατικό χρέος, ότι η χρηματοδότηση των ελλειμματικών δαπανών της κυβέρνησης ήταν ένας σημαντικός λόγος για την ποσοτική χαλάρωση κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19. Αυτές οι αντιλήψεις εδραιώθηκαν επειδή οι αγορές ομολόγων από την Τράπεζα της Αγγλίας ευθυγραμμίστηκαν στενά με την ταχύτητα έκδοσης από το Υπουργείο Οικονομικών της Βρετανίας". [η υπογράμμιση προστέθηκε].
Το σημείο διαφωνίας εδώ είναι ότι η BoE δεν θα έπρεπε να χρηματοδοτεί άμεσα τις κυβερνητικές δαπάνες μέσω της άμεσης αγοράς κρατικών χρεογράφων. Αυτό θα ισοδυναμούσε με απλή εκτύπωση χρήματος για τη χρηματοδότηση των κυβερνητικών δαπανών, κάτι που προκάλεσε την διολίσθηση της Ζιμπάμπουε στον υπερπληθωρισμό στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Έτσι, αντί γι' αυτό, η κυβέρνηση εξέδωσε ομόλογα σε ιδιώτες επενδυτές στην αγορά, μόνο και μόνο για να παρέμβει η BoE αμέσως μετά και να αγοράσει τα ομόλογα αυτά από τους ιδιώτες επενδυτές. Το οποίο μοιάζει πολύ με την εκτύπωση χρήματος για την κυβέρνηση με τη χρήση ενός μεσάζοντα. Αλλά η BoE βρίσκεται σε καλή παρέα - η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει κάνει το ίδιο πράγμα[v].
Οι επιπτώσεις για τη Δύση
Θα συζητήσουμε πρώτα τις επιπτώσεις του χρέους που δημιουργείται από το QE. Στη συνέχεια, αφήνοντας κατά μέρος την εκτροπή του QE, θα προχωρήσουμε σε μια γενικότερη συζήτηση για ολόκληρο τον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται το χρήμα και η πίστωση και για το αν είναι δυνατόν να απελευθερωθούμε από τη μαφία των κεντρικών τραπεζών.
Εδώ είμαστε λοιπόν, βουτηγμένοι μέχρι τα μπούνια στο χρέος και ο νόμος του χρέους είναι ο ίδιος με τον νόμο της βαρύτητας - ό,τι ανεβαίνει πρέπει να κατεβαίνει... κάποια στιγμή. Όσο πιο ψηλά ανεβαίνει, τόσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη με την οποία πέφτει στο έδαφος. Το αποτέλεσμα του QE - αυτό το βουνό αμφισβητήσιμων «περιουσιακών στοιχείων» στον ισολογισμό της BoE και το δημόσιο χρέος - θα πρέπει να αντιστραφεί, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αυτό θα συνεπάγεται λιγότερες κυβερνητικές δαπάνες, αυξημένους φόρους για την αποπληρωμή του χρέους και φυσικά περισσότερους λογαριασμούς για τον φορολογούμενο, όταν η BoE τελικά αναγνωρίσει τις ζημιές από τα αγορασθέντα περιουσιακά στοιχεία της - τις ζημιές έναντι των οποίων έχουμε αποζημιώσει γενναιόδωρα τους τραπεζίτες.
Η αντιστροφή του αποτελέσματος του QE - της ποσοτικής σύσφιξης - θα σήμαινε ουσιαστικά ότι η BoE θα ρευστοποιούσε τα «περιουσιακά στοιχεία» που αγόρασε από τους τραπεζίτες και τα άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα τόσο κατά τη διάρκεια του GFC όσο και κατά τη διάρκεια της εποχής του covid. Υπάρχει μόνο ένα μικρό πρόβλημα με αυτό: αν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία ήταν εμπορεύσιμα, η BoE δεν θα είχε αναγκαστεί να τα αγοράσει εξ αρχής. Η εκτύπωση χρήματος για την αγορά αυτών των «περιουσιακών στοιχείων» και τη διάσωση του τραπεζικού συστήματος ήταν μια πράξη απελπισίας. Κανείς δεν θέλει αυτά τα περιουσιακά στοιχεία πίσω, επειδή αντιπροσωπεύουν ένα βουνό κρατικού χρέους που δεν μπορεί να αποπληρωθεί. Γι' αυτό βρίσκονται σε ψυγείο στην BoE.
Για να γίνουν αυτά τα περιουσιακά στοιχεία ελκυστικά για τους θεσμικούς επενδυτές, θα πρέπει να πειστούν ότι το χρέος που αντιπροσωπεύουν μπορεί να αποπληρωθεί. Η αποπληρωμή του χρέους προϋποθέτει τη μετατροπή των δημοσιονομικών ελλειμμάτων σε δημοσιονομικά πλεονάσματα - με άλλα λόγια, ο φορολογούμενος να έρθει σε βοήθεια. Και πάλι. Αυτός, βέβαια, είναι ο λόγος για τον οποίο ιδρύθηκε εξαρχής η BoE - ως εργαλείο για το κράτος, χρησιμοποιώντας τον φορολογούμενο, για την αποπληρωμή χρεών προς πλούσιους πιστωτές του ιδιωτικού τομέα. Οι τραπεζίτες και τα τσιράκια τους στην κυβέρνηση θα ήθελαν πολύ να συνεχίσουν αυτό το παιχνίδι, αλλά ακόμη και αυτοί ίσως έχουν συνειδητοποιήσει ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί, ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε μεσοπρόθεσμα, να μετατρέψει τα δημοσιονομικά ελλείμματα σε πλεονάσματα κατά τάξεις μεγέθους επαρκή για την αποπληρωμή του χρέους.
Ποια είναι λοιπόν η λύση που προσφέρει η σημερινή επανάληψη του μονοκομματικού συστήματος; Επίθεση στους πιο αδύναμους της κοινωνίας και παροχή χρημάτων σε μια από τις βιομηχανίες εκρίζωσης της αγέλης της άρχουσας τάξης - την πολεμική μηχανή.
Η Βρετανία είναι κυριολεκτικά η πιο άρρωστη από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και γίνεται όλο και πιο άρρωστη. Ο The Guardian, ένα από τα πιο αξιόπιστα εργαλεία του κατεστημένου, επισημαίνει ότι είναι «μία από τις λίγες χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου με ποσοστό απασχόλησης χαμηλότερο από ό,τι πριν από την πανδημία, μετά από μια απότομη αύξηση του αριθμού των ενηλίκων που εγκαταλείπουν το εργατικό δυναμικό λόγω μακροχρόνιας ασθένειας».
Εν τω μεταξύ, η κυβέρνηση σχεδιάζει να «προωθήσει την οικονομική ανάπτυξη και να δημιουργήσει θέσεις εργασίας σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο», με την εργαλειοποίηση της πολεμικής μηχανής. Τι είδους μυαλό είναι ικανό να συμβιβάζει την οικονομική ανάπτυξη με την εξάλειψη της ζωής;
Υπάρχει μέθοδος στην τρέλα της επίθεσης σε έναν άρρωστο πληθυσμό, ο οποίος γίνεται ακόμα πιο άρρωστος από τα λουκέτα και τα «εμβόλια» Covid, ενώ παράλληλα σχεδιάζεται η μεγαλύτερη αύξηση των «αμυντικών» δαπανών από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Και τα δύο είναι μέτρα ενάντια στη ζωή, το οποίο είναι το μονοπάτι που έχει επιλέξει σκόπιμα η Δύση, ξεκινώντας με την ψυχολογική επιχείρηση COVID τον Μάρτιο του 2020. Με αυτόν τον τρόπο έχει επιλέξει η Δύση να επιλύσει το πρόβλημα του χρέους της. Το χρέος που δεν μπορεί να αποπληρωθεί υπονοεί ότι η οικονομία είναι πλημμυρισμένη από άχρηστα «περιουσιακά στοιχεία» που πρέπει με κάποιο τρόπο να σβηστούν. Για να ξεφουσκώσουν το χρέος, οι ψυχοπαθείς που πλούτισαν από αυτό θα ξεφουσκώσουν την οικονομία και θα ξεφουσκώσουν την ίδια τη ζωή. Καθώς αυτό το σπιράλ του θανάτου αποκτά δυναμική, τα χρηματοπιστωτικά όρνεα στην κορυφή της ιεραρχίας θα ανταλλάσσουν το άχρηστο χρέος στα βιβλία τους με πραγματικά περιουσιακά στοιχεία.
Η εντολή του Trump προς την ΕΕ να φροντίσει για την άμυνά της δεν είναι μια διαμάχη μεταξύ μιας νέας αμερικανικής κυβέρνησης και των μαριονετών της ΕΕ, ούτε μια οξεία διάλυση του ΝΑΤΟ. Είναι μια καλά ενορχηστρωμένη πορεία προς τον πόλεμο από τους ιδιοκτήτες και τους ελεγκτές του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Αυτή η «διαμάχη» παρείχε την απαραίτητη κάλυψη στην ΕΕ για να ξεκινήσει το πρόγραμμα «επανεξοπλισμού» ύψους 800 δισ. ευρώ, που απηχεί τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται για ένα αρρωστημένα γνωστό σενάριο, κακώς προσαρμοσμένο για μια νέα εποχή.
Το GFC του 2008 ήταν ένας συναγερμός που σήμανε ότι το χρηματιστικοποιημένο οικονομικό μοντέλο της Δύσης είχε βγει από τις ράγες. Επέλεξε να απαντήσει σε αυτόν τον συναγερμό συσσωρεύοντας περισσότερο χρέος επί χρέους με τον πρώτο μεγάλο γύρο του QE. Ο δανεισμός από τον Πέτρο για να πληρωθεί ο Παύλος κερδίζει μόνο χρόνο, και όταν το 2020 σήμανε ο δεύτερος συναγερμός, η Δύση, σαν παβλοφικός σκύλος, απάντησε με έναν ακόμη γύρο QE.
Αυτή τη στιγμή, η Δύση μοιάζει με έναν θυμωμένο γέρο οπλισμένο με ένα Uzi και πάσχοντα από άνοια. Δεν υπάρχει τρόπος για μια οικονομία που όχι μόνο βρίσκεται σε διαρθρωτική παρακμή, αλλά έχει σαμποταριστεί σκόπιμα, να αποπληρώσει το βουνό χρέους της τραπεζικής μαφίας. Έτσι, θα δημιουργηθεί ακόμη περισσότερο χρέος σε μια προσπάθεια να πορευτεί η Δύση σε πόλεμο, γιατί η ομίχλη του πολέμου είναι η δοκιμασμένη μέθοδος για την αναδιαμόρφωση της παγκόσμιας οικονομικής τάξης. Μια συμμαχία της Ρωσίας, της Κίνας και του Ιράν συσπειρώνεται εναντίον της Δύσης και του λυσσασμένου ισραηλινού σκύλου που εγκατέστησε στη Μέση Ανατολή το 1948. Όσο οι λαοί δεν παίζουν το ρόλο τους αρνούμενοι να συμφωνήσουν με τον πόλεμο, αυτό δεν θα λειτουργήσει.
Για να συνοψίσουμε αυτή την κομβική στιγμή στην ιστορία της Δύσης: η πλουτοκρατία δημιούργησε την απόλυτη κρίση, η οποία θα χρησιμοποιηθεί ως ευκαιρία για την εφαρμογή της επιθυμητής απόλυτης λύσης. Η απόλυτη κρίση είναι η χρεοκοπημένη κατάρρευση του νομισματικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως το γνωρίζουμε. Η απόλυτη λύση, στα μάτια της κυρίαρχης παθοκρατίας, είναι η αντικατάσταση αυτού του συστήματος με ένα πλήρως ψηφιοποιημένο νομισματικό πλέγμα ελέγχου, συγχρονισμένο με ένα τεχνοκρατικό σύστημα κοινωνικού ελέγχου που μεγιστοποιεί τη συμμόρφωση του πληθυσμού με μια νεοφεουδαρχική τάξη.
Ο πόνος και η ταλαιπωρία θα συνοδεύουν την ελεγχόμενη κατεδάφιση της οικονομίας και της ίδιας της ζωής, αλλά θα υπάρξει επίσης αντίσταση στα μέτρα και αυξημένη εγκληματικότητα. Η Παθοκρατία έχει ένα σχέδιο για να το διαχειριστεί αυτό: ένα πλέγμα υπερ-ελέγχου κατά της ζωής αναπτύσσεται παράλληλα με τα οικονομικά μέτρα κατά της ζωής. Αυτό αποτελεί μέρος της ευκαιριακής πλευράς της εξίσωσης της κρίσης και είναι ζωτικής σημασίας για τη διασφάλιση της επιτυχίας της Νέας Παγκόσμιας Νεοφεουδαρχικής Τάξης. Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη να μαθαίνουμε από την Off Guardian ότι η Επιτροπή Εγκλήματος και Δικαιοσύνης υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ένα «καθολικό σύστημα ψηφιακής ταυτότητας», « αναγνώριση προσώπου σε ζωντανή μετάδοση και άλλα εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης» για την ενίσχυση του οπλοστασίου της αστυνομίας και την κατάργηση της δίκης με ενόρκους για την «επιτάχυνση της δικαιοσύνης και τη μείωση των δικαστικών καθυστερήσεων».
Τι θα γίνει λοιπόν με το μονοπώλιο του τραπεζικού καρτέλ στη δημιουργία χρήματος για λάθος σκοπούς, με το βουνό χρέους που δημιουργήθηκε από το προτιμώμενο όπλο ληστείας της μαφίας των κεντρικών τραπεζών, το QE, και με τις ίδιες τις κεντρικές τράπεζες;
Εφαρμόστε την Ποσοτική Θεωρία της Πίστωσης
Η προσφορά χρήματος καθοδηγείται από τη δημιουργία πιστώσεων. Ωστόσο, η ίδια η δημιουργία πιστώσεων δεν καθοδηγείται από τη ζήτηση πιστώσεων, αλλά από την προσφορά τους. Οι εμπορικές τράπεζες είναι αυτές που μετρούν και κατανέμουν την πίστωση και, ως εκ τούτου, η ποσότητα της πίστωσης είναι ο καθοριστικός παράγοντας για τα μακροοικονομικά αποτελέσματα [vi]. Η ιστορία έχει δείξει ότι ο συνετός έλεγχος της ποσότητας της πίστωσης έχει οδηγήσει σε επιτυχή οικονομική διαχείριση. Στις οικονομίες της Ανατολικής Ασίας, της Ιαπωνίας, της Κορέας και της Ταϊβάν, αυτός ο έλεγχος της απόλυτης ποσότητας της δημιουργίας πιστώσεων ονομάστηκε «καθοδήγηση από το παράθυρο». Οι κεντρικές τράπεζες εκεί απλώς υπολόγιζαν την επιθυμητή αύξηση του ΑΕΠ και στη συνέχεια υπολόγιζαν το αναγκαίο ποσό δημιουργίας πιστώσεων για να το επιτύχουν [vii].
Το κρίσιμο είναι ότι ήταν σε θέση να κατευθύνουν την εν λόγω ανάπτυξη σε συγκεκριμένους τομείς, κατανέμοντάς την σε διάφορους τύπους τραπεζών και βιομηχανικών κλάδων. Η μη παραγωγική πιστωτική δημιουργία θα πρέπει να κατασταλεί, δεδομένου ότι είναι προφανές από την τραπεζική κουλτούρα των καζίνο της Δύσης ότι η δημιουργία χρηματοοικονομικών πιστώσεων καταλήγει σε δανεισμό σε hedge funds και τροφοδοτεί τον πληθωρισμό των περιουσιακών στοιχείων και τις τραπεζικές κρίσεις.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν χρειάζεται να εξαρτώνται από το εξωτερικό χρέος και θα μπορούσαν να επιτύχουν μη πληθωριστική ανάπτυξη δημιουργώντας πίστωση στο δικό τους τραπεζικό σύστημα και κατευθύνοντάς την προς παραγωγική χρήση.
Διώξτε τους χρηματιστές: καταργήστε τις ιδιωτικές κεντρικές τράπεζες και δώστε τη δημιουργία χρήματος στο λαό
Όπως ανέφερα στο τέλος της σειράς άρθρων της BIS, οι κεντρικές τράπεζες είναι νόμος του εαυτού τους και η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η οποία θεωρητικά εξακολουθεί να λογοδοτεί στο Κογκρέσο, έχει ξεκινήσει μια προπαγανδιστική εκστρατεία για να επιτύχει το ίδιο εξωφρενικό επίπεδο αυτονομίας με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η όλη έννοια της «ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών» πρέπει να ανατραπεί. Οι κεντρικές τράπεζες πρέπει να εξαρτώνται απόλυτα από τους πολίτες. Η διαστροφή της τοποθέτησης μιας δημόσιας υπηρεσίας κοινής ωφέλειας - των τραπεζών - υπό τον πλήρη έλεγχο μιας ιδιωτικής μαφίας, μαζί με όλες τις καταχρήσεις που αυτό έχει επιφέρει, πρέπει να τερματιστεί. Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Δεν είμαι αντίθετος στο να τυπώσει στη συνέχεια μια ηθική κυβέρνηση χρήμα υπό την εποπτεία μιας κεντρικής τράπεζας που πραγματικά της ανήκει, για να χρηματοδοτήσει την πραγματική ανάπτυξη, όταν απαιτείται, στοχευμένων αγαθών ή υπηρεσιών στην οικονομία, και με γνώμονα τη συναίνεση του λαού. Τονίζω μια «ηθική κυβέρνηση» ως προϋπόθεση για οποιαδήποτε πιθανότητα να συμβεί αυτό, δεδομένου ότι η κυβέρνηση είναι πλέον μια εξ ολοκλήρου θυγατρική της διεφθαρμένης εταιρειοκρατίας. Ο αγώνας για την ανάκτηση της κυριότητας της προσφοράς χρήματος και ο αγώνας για να γίνει η κυβέρνηση ηθική είναι στην πραγματικότητα ένα και το αυτό. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε το ένα αν δεν κερδίσουμε το άλλο.
Η BoE είναι μια ιδιωτική εταιρεία που ενεργεί αποκλειστικά προς το συμφέρον του τραπεζικού καρτέλ και των ιδιωτών ιδιοκτητών της. Η απάτη ότι είναι μια δημόσια εταιρεία έχει αποκαλυφθεί διεξοδικά από τον Iain Davis, του οποίου το καλά τεκμηριωμένο άρθρο πρέπει να διαβαστεί. Περαιτέρω απόδειξη ότι η BoE δεν είναι δημόσια επιχείρηση, αποτέλεσε το πρόγραμμα QE που υλοποίησε μετά την ψευδοπανδημία, το οποίο θα αναλύσουμε τώρα.
Εάν η κυβέρνηση εξέδιδε χρήματα για να χρηματοδοτήσει την ανάπτυξη, αυτή η πιστωτική επέκταση θα ήταν άτοκη - πράγμα που είναι σίγουρα τουλάχιστον ένας λόγος για τον οποίο το τραπεζικό καρτέλ στο οποίο ανήκουν οι κεντρικές τράπεζες θα το πολεμούσε αυτό μέχρις εσχάτων. Ένα στοιχείο για το παραμύθι ότι η BoE ανήκει στην κυβέρνηση βρίσκεται στις πράξεις ανοικτής αγοράς που πραγματοποίησε το 2020-21, οι οποίες ισοδυναμούσαν με το να τυπώσει η κυβέρνηση χρήμα για να χρηματοδοτήσει το χρέος της. Υπενθυμίζεται ότι η κυβέρνηση δανείστηκε από τον ιδιωτικό τομέα εκδίδοντας ομόλογα, τα οποία στη συνέχεια σχεδόν αμέσως αναλήφθηκαν από την BoE. Εάν η BoE ήταν πραγματικά δημόσια, τότε η κυβέρνηση ουσιαστικά αγόρασε το δικό της χρέος ή απλώς τύπωσε χρήμα. Γνωρίζουμε ότι αυτό είναι ανοησία, απλώς και μόνο επειδή η BoE δεν ανήκει στην κυβέρνηση.
Επιπλέον, οι τόκοι που πληρώνει η κυβέρνηση στην BoE για αυτά τα ομόλογα είναι ουσιαστικά τόκοι που πληρώνει στον εαυτό της, λόγω της υποτιθέμενης ιδιοκτησίας της στην BoE. Έτσι, ουσιαστικά δεν θα υπάρχει λογαριασμός τόκων για τον φορολογούμενο. Αυτό βέβαια είναι άλλη μια ανοησία: παίρνουμε έναν λογαριασμό τόκων και είμαστε αναγκασμένοι να τον πληρώσουμε, επειδή προέρχεται από μια ιδιωτική οντότητα.
Ο λόγος για τον οποίο η BoE πέρασε από την πίσω πόρτα για να τυπώσει χρήματα για την κυβέρνηση είναι επειδή είναι μια ρακέτα εκτύπωσης χρήματος και επιτοκίου που διευθύνεται από το τραπεζικό καρτέλ. Και φυσικά η εκτύπωση χρήματος σε αυτή την κλίμακα για τη χρηματοδότηση κυβερνητικών δαπανών που είναι εντελώς άσχετες με την παραγωγική ανάπτυξη είναι πληθωριστική. Ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτός ο τύπος πληθωρισμού είναι να φορολογηθεί η έκδοση χρήματος και πάλι από την κυκλοφορία. Δεν θα είχα αντίρρηση σε αυτό, αν ο φόρος στόχευε στους σωστούς εγκληματίες - τους τραπεζίτες, τους δισεκατομμυριούχους και την παγκόσμια κορπορατοκρατία που δεν πληρώνει φόρους. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να συμβεί αυτό όσο αυτοί οι εγκληματίες κυβερνούν την κυβέρνηση.
Ένα άλλο στοιχείο για το ψέμα ότι η BoE ανήκει στην κυβέρνηση αποκαλύπτεται στην αποζημίωση της BoE από τους φορολογούμενους για τυχόν ζημίες από τις αγορές χρέους της. Και πάλι, αν η BoE ανήκει στην κυβέρνηση, πού είναι το νόημα της αποζημίωσης του φορολογούμενου από τον φορολογούμενο έναντι των αναμενόμενων ζημιών από αυτά τα «περιουσιακά στοιχεία»;
Οπότε έχετε τρία μεγάλα στοιχεία που αποκαλύπτουν το ψέμα ότι η BoE «εθνικοποιήθηκε» και είναι δημόσια ιδιοκτησία. Το πρώτο είναι η ανοησία της κυβέρνησης να εκδίδει και στη συνέχεια να αγοράζει αμέσως το δικό της χρέος χρησιμοποιώντας το υποτιθέμενο δημόσιο όχημα της BoE. Δεύτερον, είναι η πρόκληση που θα μπορούσαμε να θέσουμε στην BoE να ακυρώσει τους τόκους των χρεογράφων που αγόρασε, αφού πρόκειται για κρατικά εκδοθέντα μέσα και η BoE υποτίθεται ότι είναι κρατική ιδιοκτησία. Και το τρίτο είναι η ανοησία της κυβέρνησης να αποζημιώνει ουσιαστικά τον εαυτό της αποζημιώνοντας την υποτιθέμενη κρατική ιδιοκτησία της BoE. Όλα αυτά είναι αρκετά γελοία.
Το οποίο αποτελεί ένα καλό μονοπάτι για το τι πρέπει να γίνει με το βουνό του χρέους του QE που βρίσκεται στον ισολογισμό της ιδιωτικής BoE. Να ρευστοποιήσουμε την BoE και να πραγματοποιήσουμε αυτές τις απώλειες. Πίσω από τη βιτρίνα της «εθνικοποίησης» της BoE του 1946 θα κρύβεται ο ιστός της πραγματικής ιδιοκτησίας, και πίσω από αυτόν τον ιστό ιδιοκτησίας θα κρύβονται εκατοντάδες δισεκατομμύρια (ίσως τρισεκατομμύρια) προσωπικού παράνομου πλούτου που ο εκκαθαριστής θα πρέπει να κατασχέσει για να καλύψει τις απώλειες της BoE κατά την εκκαθάριση.
Είναι καιρός να ξανακάνουμε τις τράπεζες βαρετές. Είναι το μοναδικό επάγγελμα στον κόσμο που θα έπρεπε να απαγορευτεί να είναι «καινοτόμο». Για τον σκοπό αυτό, μια ριζοσπαστική πρόταση που διατυπώνεται από τους συγγραφείς του βιβλίου Where Does Money Come From είναι να θεσπιστεί υποχρεωτικό αποθεματικό 100% για τις τράπεζες, δηλαδή να γίνουν πραγματικοί διαμεσολαβητές, αντιστοιχίζοντας αποταμιευτές και δανειολήπτες λίρα προς λίρα, κάτι που ήδη συμβαίνει με τον δανεισμό από ομοτίμους. Οι συγγραφείς φαίνονται βέβαιοι ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει:
«Η πρόταση αυτή υποστηρίχθηκε πρόσφατα από δύο ερευνητές οικονομολόγους του ΔΝΤ, οι οποίοι εξέτασαν την πρόταση για τα αποθεματικά 100% χρησιμοποιώντας τα πιο σύγχρονα μακροοικονομικά μοντέλα και έδειξαν ότι θα ήταν αποτελεσματική στη μείωση του υφιστάμενου χρέους και στη σταθεροποίηση της οικονομίας»[viii].
Αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει μόνο σε ένα σύστημα όπου μόνο η κυβέρνηση θα μπορούσε να επεκτείνει την προσφορά χρήματος. Με άλλα λόγια, όλα επιστρέφουν στην κατάργηση των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών. Πόσο δύσκολο θα ήταν αυτό; Δύσκολο, δύσκολο, λεμονένιο δύσκολο. Φανταστείτε ότι επιτέλους εισβάλλουμε στα οδοφράγματα του Κοινοβουλίου, κλείνουμε μέσα 649 εγκληματίες (ένας από αυτούς μπορεί να είναι εντάξει) και πετάμε τα κλειδιά. Μπορούμε να ονειρευόμαστε. Αν δεν ήμασταν έτοιμοι για τους τραπεζικούς τρομοκράτες, θα αποτύγχανε τη δεύτερη μέρα, γιατί το διεθνές τραπεζικό καρτέλ θα μας έκοβε τα γόνατα. Σε έναν κόσμο όπου κάθε χώρα χρειάζεται να συναλλάσσεται και να πραγματοποιεί διεθνείς πληρωμές για να επιβιώσει, η διεθνής τραπεζική μαφία δύσκολα θα χρειαζόταν να επιστρατεύσει τους πιο καινοτόμους τρομοκράτες της για να βρει έναν τρόπο να γονατίσει ένα μόνο «αδέσποτο» έθνος. Το κάνει εδώ και αιώνες.
Αρκετές χώρες που θα μπορούσαν συλλογικά να σχηματίσουν ένα ανεξάρτητο εμπορικό και νομισματικό μπλοκ θα έπρεπε να απελευθερωθούν ταυτόχρονα και να θεσπίσουν τις δικές τους ριζοσπαστικές οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ξεκινώντας με τη ρευστοποίηση των κεντρικών τραπεζών. Δύσκολο αλλά όχι αδύνατο. Στις ΗΠΑ, θα χρειαζόταν μια χούφτα πολιτειών για να αποσχιστούν από την ένωση και να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο.
Ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρει ο αγώνας, αν οι κεντρικές τράπεζες δεν είναι στο στόχαστρο, είμαστε καταδικασμένοι. Όπως υποστήριξα στη σειρά άρθρων της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών (BIS), η BIS είναι το παγκόσμιο κεφάλι όλων των φιδιών των κεντρικών τραπεζών. Θα πρέπει να καταρρεύσουν πολλές κεντρικές τράπεζες σχεδόν όλες μαζί για να απονευρωθεί η BIS. Το 1694 ήταν μια εξαιρετική χρονιά για τις τράπεζες και μια φρικτή χρονιά για την ανθρωπότητα. Ήταν η χρονιά κατά την οποία εισήχθη μια νέα μορφή δουλείας. Ήταν η χρονιά κατά την οποία «η ιδιωτική Τράπεζα της Αγγλίας μετέτρεψε το προσωπικό χρέος του ηγεμόνα σε δημόσιο χρέος και στη συνέχεια, τελικά, σε δημόσιο νόμισμα». [η έμφαση προστέθηκε]. Είναι το σημείο στο οποίο «ο σύγχρονος καπιταλισμός γέννησε μια ιεραρχική μορφή ρυθμιστικού ελέγχου, με την κεντρική τράπεζα στην κορυφή της ιεραρχίας» [ix] [η έμφαση προστέθηκε].
Αυτή η μορφή δουλείας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη φορολογία. Είμαστε πρώτα σκλάβοι χρέους λόγω του γεγονότος ότι η κυβέρνηση χρεώνεται για να χρηματοδοτήσει δαπάνες, μεγάλο μέρος, αν όχι το μεγαλύτερο μέρος των οποίων χρησιμοποιείται εις βάρος μας. Και στη συνέχεια είμαστε φορολογικοί σκλάβοι καθώς εξοφλούμε τις δαπάνες.
Σε τελική ανάλυση, αν δεν καταλαβαίνουμε τίποτε άλλο για το χρήμα, πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι ένα κοινωνικό και πολιτικό κατασκεύασμα[x]. Πρόκειται για διεκδίκηση μελλοντικών πόρων. Για να είναι μια αποτελεσματική διεκδίκηση - μια διεκδίκηση στην οποία μπορείτε να βασιστείτε - πρέπει να γίνει αποδεκτή από τον μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων στην οικονομία. Και η αποδοχή του εξαρτάται από τη χρησιμότητά του ως μέσου ανταλλαγής και ως αξιόπιστου αποθηκευτή αξίας. Το Bitcoin είναι η απόδειξη του αξιώματος του οικονομολόγου Hyman Minsky για το χρήμα: «ο καθένας μπορεί να δημιουργήσει χρήματα- το πρόβλημα είναι να γίνουν αποδεκτά». Οι τράπεζες, χάρη στο μονοπώλιο στη δημιουργία χρήματος, μας ανάγκασαν να αποδεχτούμε τα χρήματά τους και στη συνέχεια καταχράστηκαν τη μονοπωλιακή τους θέση. Φυσικά, η κατάχρηση της μονοπωλιακής θέσης είναι εγγενές χαρακτηριστικό του μονοπωλίου.
Αλλά υπάρχει ένα δίλημμα στο να θρηνούμε για το μονοπώλιο του τραπεζικού καρτέλ στην προσφορά χρήματος. Κάποιο είδος μονοπωλίου απαιτείται για να λειτουργεί σωστά το χρήμα, αφού το να επιτρέπεται σε όλους να δημιουργούν χρήμα θα υποβάθμιζε προφανώς τη χρησιμότητά του ως αξιόπιστης απαίτησης για μελλοντικούς πόρους.
Η λύση είναι η κοινότητα να κατέχει και να ελέγχει συλλογικά την προσφορά χρήματος- να την αφαιρέσει από τα χέρια εγκληματιών με ριγέ κοστούμια. Η λύση είναι ένα κοινοτικό μονοπώλιο, όχι το μονοπώλιο των γκάνγκστερ. Αυτό, μέχρι τώρα, θα έπρεπε να είναι προφανές σε όλους μας. Εξάλλου, το χρήμα δεν είναι εμπόρευμα, και ως εκ τούτου οι τράπεζες δεν θα έπρεπε να είναι μια κερδοσκοπική επιχείρηση. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε όλοι ότι είναι αναμφισβήτητα μια δημόσια υπηρεσία. Δεν είναι τα χρήματά τους. Είναι δικά μας. Και τα θέλουμε πίσω.
[i] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 2.8.
[ii] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 3.4.3
[iii] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 5.3.
[iv] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 4.7.3.
[v] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 6.1.1.
[vi] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 5.6.
[vii] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 5.7.
[viii] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 7.6.3.
[ix] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 7.1.
[x] Ryan-Collins, Greenham, Werner and Jackson, Where Does Money Come From, New Economics Foundation, London, 2012, section 7.3.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
The Money Tree: Part II – Where Does Money Go, and the Implications for the West
