Τι Είναι η Δημοκρατία;
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Iain Davis | 13 Αυγούστου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Με βάση το αρχικό άρθρο που δημοσίευσα το 2022, υπό το φως της επακόλουθης απομάκρυνσης από την «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», πρέπει να είμαστε σαφείς σχετικά με το τι είναι πραγματικά η δημοκρατία. Διαφορετικά, πώς μπορούμε να γνωρίζουμε τι θέλουμε ή τι είμαστε διατεθειμένοι να υπερασπιστούμε;
Ας ξεκινήσουμε συζητώντας τι δεν είναι η δημοκρατία. Οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η δημοκρατία έχει να κάνει με την εκλογή ηγετών ή «εκπροσώπων». Αυτό ονομάζεται «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» (ΑΔ) και είναι πρακτικά το αντίθετο της «δημοκρατίας».
Ως έννοια, η ΑΔ αποτυγχάνει αμέσως λόγω της παράλογης φύσης της. Ολόκληρο το νόημα της ΑΔ είναι να επιλέξουμε τους εκπροσώπους που θα σχηματίσουν την κυβέρνηση που θα κυβερνά τη ζωή μας. Ο λόγος που δίνεται για αυτό είναι ότι είμαστε όλοι ανίκανοι να κυβερνήσουμε τους εαυτούς μας.
Έτσι, όλοι όσοι εκλέγουν κυβερνήσεις ΑΔ υποθέτουν ότι κανείς στην κοινωνία δεν είναι ικανός να αναλάβει την ευθύνη για τη δική του ζωή. Εκτός, φυσικά, από τη μικρή κλίκα των αντιπροσώπων που ψηφίζουν. Αυτοί οι αντιπρόσωποι, λοιπόν, πρέπει να είναι μοναδικοί άνθρωποι. Εκτός από το ότι είναι ικανοί να κυβερνούν τη δική τους ζωή – κάτι που κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει – προφανώς διαθέτουν και την ικανότητα να κυβερνούν τη ζωή όλων των άλλων. Οι άνθρωποι εκλέγουν μαγικά όντα ως αντιπροσώπους τους.
Στους εκλογείς λέγεται ότι η ΑΔ τους επιτρέπει να ασκούν «δημοκρατικό έλεγχο» και ότι αυτό έχει να κάνει με τη δημοκρατία. Η “δημοκρατική εποπτεία” *** των εκλεγμένων υπευθύνων λήψης αποφάσεων δεν αποτελεί δημοκρατική αρχή. Στην πραγματικότητα, η ΑΔ είναι αντιδημοκρατική.
*** Σημ.: “δημοκρατική εποπτεία” = Ένα σύστημα στο οποίο οι πολίτες αναθέτουν την εξουσία σε εκλεγμένες ελίτ και στη συνέχεια τις ελέγχουν μέσω αποσπασματικών εργαλείων (εκλογές, δικαστήρια, μέσα ενημέρωσης) τα οποία κάθε άλλο παρά εξασφαλίζουν πραγματική λογοδοσία .Ο όρος ΑΔ χρησιμοποιείται απλώς από τις κυβερνήσεις και τους προπαγανδιστές τους για να πουλήσουν τη δικτατορική εξουσία σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν τι είναι η δημοκρατία. Επιπλέον, τα λίγα «δημοκρατικά ιδανικά» που υποτίθεται ότι ενσωματώνει η ΑΔ αγνοούνται εντελώς από τις αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις όποτε είναι άβολο να τα υποστηρίξουν.
Στο δοκίμιό του του 1949 με τίτλο: Citizenship and Social Class («Υπηκοότητα και κοινωνική τάξη»), ο Βρετανός κοινωνιολόγος T. H. Marshall περιέγραψε τα δημοκρατικά ιδεώδη ως ένα λειτουργικό σύστημα δικαιωμάτων και υποστήριξε ότι ήταν απαραίτητα συστατικά ενός συστήματος ΑΔ. Αυτά τα δικαιώματα περιλαμβάνουν το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του λόγου και της ειρηνικής διαμαρτυρίας, καθώς και το δικαίωμα στην ισότητα ενώπιον του νόμου και στις ίσες ευκαιρίες.
Λίγοι θα διαφωνούσαν ότι ένα σύστημα ΑΔ πρέπει να τηρεί και να διατηρεί τα δημοκρατικά ιδεώδη για να έχει οποιαδήποτε αξιοπιστία ως υποτιθέμενη «δημοκρατία». Ωστόσο, αυτές οι αξίες αγνοούνται συστηματικά από τους μαγικούς εκπροσώπους που ο λαός συνεχίζει να εκλέγει και συνηθίζει να υπακούει.
Αν και οι αντιπροσωπευτικοί δημοκρατικοί πολιτικοί υποστηρίζουν με κόπο αυτά τα ίδια δημοκρατικά ιδεώδη, αυτό γίνεται συνήθως για να κερδίσουν πόντους έναντι άλλων αυτοαποκαλούμενων δημοκρατικών πολιτικών, τους οποίους κατηγορούν ότι τα εγκαταλείπουν. Σπάνια υπάρχει πραγματική δέσμευση για την τήρηση των δημοκρατικών ιδεωδών. Αυτό καθιστά την έννοια της ΑΔ ακόμη πιο παράλογη και προφανώς ηλίθια. Τι στο καλό νομίζουν ότι ψηφίζουν οι άνθρωποι;
Για να το εξηγήσω: πάρτε, για παράδειγμα, τον πρόσφατο Ευρωπαϊκό Νόμο για την Ελευθερία των Μέσων Ενημέρωσης (EMFA) της ΕΕ. Προωθώντας τις υποτιθέμενες προστασίες των μέσων ενημέρωσης στο πλαίσιο του EMFA, η μη-εκλεγμένη και διορισμένη ηγέτης της ΕΕ, Ursula von der Leyen, αποδοκιμάστηκε και διακόπηκε ενώ μιλούσε στη Φινλανδία.
Σε απάντηση, είπε:
Σε όσους βρίσκονται εδώ και φωνάζουν και ουρλιάζουν τόσο δυνατά. Μπορούν να χαίρονται που βρίσκονται σε μια τόσο ελεύθερη χώρα όπως η Φινλανδία, όπου η ελευθερία του λόγου είναι δικαίωμα, όπου δεν υπάρχουν περιορισμοί. Αν ήταν στη Μόσχα, θα ήταν στη φυλακή σε δύο λεπτά. Γι' αυτό έχουμε δημοκρατία!
Ο άνδρας που την ρωτούσε ήταν ο Armando Mema, ένας πολιτικός από τον φινλανδικό δήμο Nurmijärvi. Το εκλογικό του πρόγραμμα βασίζεται στη βελτίωση των υποδομών μεταφορών και των δημόσιων υπηρεσιών του Nurmijärvi.
Καθώς η von der Leyen του έλεγε πόσο τυχερός ήταν που δεν ζούσε υπό το καθεστώς του Πούτιν και πόσο τυχερός ήταν που απολάμβανε την ελευθερία του λόγου που προστατεύει η ΕΕ, ο Mema συνελήφθη και αμέσως ρίχτηκε στο πίσω μέρος ενός φορτηγού μεταφοράς ζώων. Ο Armando Mema έλαβε επί τόπου πρόστιμο, του είπαν ότι θα συλλαμβανόταν και θα φυλακίζονταν αυτόματα αν τολμούσε να αμφισβητήσει ξανά δημόσια τη von der Leyen και λέει ότι θα δικαστεί στο Ελσίνκι για το υποτιθέμενο έγκλημα της «ανυπακοής σε δημόσιο λειτουργό».
Το δικαίωμα του Armando Mema στην ελευθερία του λόγου δεν «προστατεύεται». Είναι « περιορισμένο» στη Φινλανδία και παντού αλλού στην ΕΕ, όπου δεν του επιτρέπεται να αμφισβητεί τους υποτιθέμενους αντιπροσωπευτικούς ηγέτες του. Ο Armando Mema είναι ένας από τους περίπου 450 εκατομμύρια πολίτες της ΕΕ που δεν έχουν κανένα προστατευόμενο δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, ακριβώς επειδή η ΕΕ αυτοανακηρύσσεται «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Αν η Ρωσία λειτουργεί ως πολιτική δικτατορία, η ΕΕ είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτήν. Το EMFA αποτελεί παράδειγμα αυτού του γεγονότος.
Η ιδέα ότι τα ανεξάρτητα και πλουραλιστικά μέσα ενημέρωσης – και, ως εκ τούτου, η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης – μπορούν να διατηρηθούν μέσω κυβερνητικής ρύθμισης/νομοθέτησης είναι ένα οξύμωρο σχήμα. Εξ ορισμού, τα μέσα ενημέρωσης δεν μπορούν να είναι «ανεξάρτητα» από το πολιτικό κράτος, εάν το κράτος τα ρυθμίζει/νομοθετεί. Επιπλέον, η ρύθμιση του EMFA δεν θα μπορούσε να είναι πιο αυστηρή.
Ο EMFA θεσπίζει ένα ρυθμιστικό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο για τις Υπηρεσίες Μέσων Ενημέρωσης (το Συμβούλιο) με σκοπό την «προστασία των χρηστών από επιβλαβές περιεχόμενο, συμπεριλαμβανομένης της παραπληροφόρησης και της ξένης χειραγώγησης και παρέμβασης στην ενημέρωση». Είναι «η Επιτροπή» που θα ορίσει τι συνιστά παραπληροφόρηση ή «χειραγώγηση πληροφοριών», ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Αναμφίβολα, η αναφορά του τι συνέβη στον Armando Mema ή οι κριτικές του προς την Ursula von der Leyen θα θεωρηθούν «παραπληροφόρηση» ή «χειραγώγηση πληροφοριών» και θα λογοκριθούν από την Επιτροπή για την ελευθερία των μέσων ενημέρωσης της ΕΕ.
Η ΕΕ δεν είναι η μόνη. Όλες οι λεγόμενες δυτικές δημοκρατίες ακολουθούν ταυτόχρονα την ίδια ατζέντα. Ο EMFA είναι λίγο πολύ ένα αντίγραφο του βρετανικού νόμου για την ασφάλεια στο διαδίκτυο (OSA) και του πολύ παρόμοιου νόμου για την ασφάλεια των παιδιών στο διαδίκτυο (KOSA), όπως προτάθηκε και συζητείται επί του παρόντος στις ΗΠΑ. Σε παρόμοιο πνεύμα με τον OSA και τον πιθανό KOSA, σύμφωνα με το άρθρο 4 του EMFA, η ανεξάρτητη δημοσιογραφία και η «ελευθερία των μέσων ενημέρωσης» προστατεύονται από κρατικές παρεμβάσεις, εκτός εάν το κράτος επιθυμεί να παρέμβει.
Όπως και το άρθρο 29 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ —που ορίζει ότι δεν έχετε «ανθρώπινα δικαιώματα» εάν ο ΟΗΕ ή τα κράτη μέλη του αποφασίσουν διαφορετικά— το άρθρο 4(4)(γ) του EMFA ορίζει ότι οι κυβερνήσεις μπορούν να λαμβάνουν μέτρα κατά δημοσιογράφων «κατά περίπτωση, για λόγους ανώτερου δημόσιου συμφέροντος». Ή, για να το θέσουμε πιο συνοπτικά, όποτε το επιθυμεί η πολιτική εξουσία. Σύμφωνα με το άρθρο 4(4)(δ), όταν η κρατική λογοκρισία είναι υποτίθεται απαραίτητη σε «δεόντως αιτιολογημένες εξαιρετικές και επείγουσες περιπτώσεις», το κράτος μπορεί όχι μόνο να λογοκρίνει τις αναφορές των δημοσιογράφων, αλλά και να τους κυνηγήσει και να τιμωρήσει τόσο τους ίδιους όσο και τους εκδότες τους. Να θυμάστε, αυτό ονομάζεται «Νόμος για την Ελευθερία των Μέσων Ενημέρωσης»! Τι εξουσιοδοτεί λοιπόν ο EMFA τις κυβερνήσεις των χωρών της ΑΔ να κάνουν αν ισχυριστούν ότι πρέπει να παρέμβουν για «δημόσιο συμφέρον»;
Σύμφωνα με το άρθρο 4(5), μπορούν να «χρησιμοποιήσουν λογισμικό παρεμβατικής παρακολούθησης» και οποιοδήποτε φάσμα εργαλείων πληροφοριών για να κατασκοπεύουν δημοσιογράφους. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, υπό την καθοδήγηση του «Συμβουλίου», μπορούν να υποχρεώσουν τους δημοσιογράφους να αποκαλύψουν τις εμπιστευτικές πηγές και πληροφορίες τους. Μπορούν να «κρατήσουν, να επιβάλουν κυρώσεις [και] να παρακολουθήσουν» μέσα ενημέρωσης, συντακτικές επιτροπές και δημοσιογράφους ή όποιον «πρόσωπο» από το οποίο το κράτος επιθυμεί να αντλήσει πληροφορίες. Εάν επιθυμούν να φιμώσουν δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης, ο EMFA παρέχει στα κράτη μέλη της ΕΕ την εξουσία να «κατασχέσουν» τις εγκαταστάσεις και τον εξοπλισμό —όπως φορητούς υπολογιστές ή τυπογραφικά πιεστήρια— οποιουδήποτε μέσου ενημέρωσης ή δημοσιογράφου που δεν αρέσει στο κράτος.
Ο EMFA είναι ένας νόμος της ΕΕ που επιτρέπει τη λογοκρισία και τον έλεγχο των πληροφοριών. Οι έννοιες της ελευθερίας ή των δικαιωμάτων οποιουδήποτε είδους —πόσο μάλλον των δημοκρατικών δικαιωμάτων ή αξιών— απορρίπτονται πλήρως από τον EMFA της ΕΕ.
Αυτού του είδους η δικτατορική νομοθεσία είναι αρκετά συνηθισμένη για τις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες. Οι αντιπροσωπευτικοί πολιτικοί όπως η von der Leyen εκθειάζουν τα «δημοκρατικά ιδεώδη» μόνο ως προπαγανδιστικά εργαλεία. Οι αντιπροσωπευτικοί πολιτικοί, ειδικά οι πιο επιτυχημένοι, περιφρονούν τα δημοκρατικά ιδεώδη και δεν χάνουν ποτέ την ευκαιρία να τα αγνοήσουν εντελώς. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι εξακολουθούν να φαντάζονται ότι ζουν σε «δημοκρατίες», όταν είναι προφανές ότι ζουν σε δικτατορίες;
Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία
Στα συστήματα «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», οι άνθρωποι σπάνια ψηφίζουν για να μεταβιβάσουν την ατομική τους κυριαρχία σε άλλους. Συμφωνούν να υπακούουν στις διαταγές των «εκπροσώπων» τους μέχρι τις επόμενες «εκλογές». Σε αυτό το σημείο, επιβεβαιώνουν την υπακοή τους στα μαγικά όντα που θα συνεχίσουν να αγνοούν όλα τα υποτιθέμενα δημοκρατικά τους δικαιώματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι που υπομένουν ένα σύστημα ΑΔ θα ασκήσουν τη λεγόμενη δημοκρατία τους σε λιγότερο από 30 ημέρες σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους. Τους λένε, και έτσι πιστεύουν, ότι αυτό είναι δημοκρατία.
Σε ένα σύστημα ΑΔ, η «κυβέρνηση» είναι μόνιμη. Συγκεντρώνει όλη την πολιτική εξουσία. Οι ολιγάρχες μπορούν εύκολα να μετατρέψουν τον πλούτο τους σε πολιτική εξουσία διαφθείροντας μια μικρή ομάδα χρήσιμων ηλιθίων.
Οι ΑΔ δεν είναι τίποτα περισσότερο από λειτουργικές ολιγαρχίες και ο μόνος πραγματικός ρόλος των αντιπροσωπευτικών πολιτικών είναι να εφαρμόζουν τις πολιτικές που τους δίνουν οι ολιγάρχες και οι πολιτικοί τους σύμβουλοι. Γι' αυτό οι αντιπρόσωποί μας θέλουν να πιστέψουμε ότι η ΑΔ είναι δημοκρατία.
Όσο το πιστεύουμε, μπορούμε να εξακολουθούμε να αυταπατόμαστε ότι έχουμε δημοκρατικά κατοχυρωμένα δικαιώματα και, κατά συνέπεια, να παραμένουμε πρόθυμοι να δεχόμαστε οποιαδήποτε καταπίεση. Πρέπει να το κάνουμε αυτό, μας λένε, για να προστατεύσουμε την ευλογημένη αντιπροσωπευτική δημοκρατία μας από κακούς μπαμπούλες όπως ο Πούτιν.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν είναι δημοκρατία. Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ενισχύει τις λειτουργικές ολιγαρχίες. Σε μια δημοκρατία, δεν θα υπήρχε μόνιμη ομάδα νομοθέτων που θα μπορούσε να διαφθαρεί. Με απλά λόγια, η ολιγαρχία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει σε μια δημοκρατία.
Δημοκρατία
Σε μια δημοκρατία δεν υπάρχει μηχανισμός με τον οποίο τα δικαιώματα χορηγούνται, διατηρούνται ή ανακαλούνται. Ο καθένας γεννιέται με ατομικά, αναφαίρετα δικαιώματα και όλοι έχουν τα ίδια ίσα δικαιώματα. Κανείς δεν μπορεί να παραβιάσει δίκαια τα αναφαίρετα δικαιώματα κάποιου άλλου χωρίς τη νόμιμη εφαρμογή της επιστήμης της δικαιοσύνης.
Αν μια χώρα ήταν πραγματικά δημοκρατία – και προς το παρόν δεν υπάρχει καμία – δεν θα είχε πολιτικούς. Ο λαός θα αυτοκυβερνούταν μέσω της τήρησης και της επιβολής μόνο του «Κράτους Δικαίου». Σε μια δημοκρατία, αυτό θα γινόταν μέσω δικών με ενόρκους, όπου οι ένορκοι θα επιλέγονταν τυχαία από τον λαό – με κλήρωση.
Η πραγματική δημοκρατία απαιτεί οι άνθρωποι να συμμετέχουν μόνιμα στη δημοκρατική διαδικασία. Πρέπει να είναι ικανοί στο κριτικό σκέψη και να γνωρίζουν καλά την «επιστήμη της δικαιοσύνης» — τον Φυσικό Νόμο. Πρέπει να είναι έτοιμοι, ανά πάσα στιγμή, να εφαρμόσουν τις δεξιότητες και τις γνώσεις τους στην πράξη.
Σε μια δημοκρατία θα υπήρχε ακόμα ένα σώμα για να προτείνει νόμους. Σε μια δημοκρατία θα υπήρχε επίσης ένα άλλο, ίσως μεγαλύτερο σώμα, που θα θέσπιζε νόμους. Όμως, όπως και οι ένορκοι που συνεδριάζουν στα δικαστήρια σε όλη τη χώρα, και αυτοί θα σχηματίζονταν με τυχαία κλήρωση από τον λαό.
Σε μια δημοκρατία, άτομα —επιλεγμένα τυχαία από τον πληθυσμό— θα υπηρετούσαν προσωρινά στο όργανο θέσπισης νόμων και μια διαφορετική ομάδα τυχαία επιλεγμένων ατόμων θα υπηρετούσε προσωρινά στο όργανο ψήφισης νόμων. Όπως και οι ένορκοι, μόλις ολοκληρώσουν την υπηρεσία τους, διαλύονται και επιστρέφουν στην κανονική τους ζωή.
Σε μια δημοκρατία, το Κράτος Δικαίου θα βασίζεται στην κατανόηση και την εφαρμογή του Φυσικού Νόμου από τον λαό: στην εκτίμησή του για την επιστήμη της δικαιοσύνης. Ο στόχος της κριτικής επιτροπής θα είναι να αποδείξει την «ενοχή» του κατηγορουμένου και, το πιο σημαντικό, να αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη όπου είναι απαραίτητο.
Σε μια δημοκρατία, η ενοχή αποδεικνύεται μόνο αν η κριτική επιτροπή είναι ομόφωνα πεπεισμένη από τα αποδεικτικά στοιχεία ότι ο κατηγορούμενος ενήργησε με δόλο, ή «ενοχή». Δηλαδή, ότι ο κατηγορούμενος γνώριζε ότι οι πράξεις του θα προκαλούσαν πραγματική υλική βλάβη ή απώλεια σε άλλο πρόσωπο, παραβιάζοντας έτσι τα αναφαίρετα δικαιώματα αυτού του προσώπου. Η απλή παραβίαση ενός γραπτού «νόμου» δεν αρκεί για να κρίνει η κριτική επιτροπή κάποιον «ένοχο», όταν η κριτική επιτροπή είναι εξοικειωμένη με την επιστήμη της δικαιοσύνης.
Εάν η κριτική επιτροπή αποδεχτεί ότι ο κατηγορούμενος παραβίασε κάποιο γραπτό νόμο (νομοθεσία), αλλά δεν ήταν ένοχος για την πρόκληση ή την πρόθεση πρόκλησης υλικής βλάβης ή απώλειας, τότε η κριτική επιτροπή θα κρίνει ότι ο νόμος, και όχι ο κατηγορούμενος, είναι υπαίτιος. Είναι σαφές ότι ο ελαττωματικός νόμος θα πρέπει να καταργηθεί ή να τροποποιηθεί. Σε μια δημοκρατία, οποιαδήποτε κριτική επιτροπή του λαού θα μπορούσε επομένως να «ακυρώσει» —δηλαδή να κηρύξει άκυρο ή ανίσχυρο— οποιονδήποτε νόμο θεωρεί άδικο.
Σε τέτοιες περιπτώσεις, μια νέα ομάδα τυχαία επιλεγμένων ατόμων θα έπρεπε να επανεξετάσει τον ακυρωθέντα νόμο. Ίσως να τον απορρίψουν ή να τον τροποποιήσουν αναλόγως και να τον στείλουν πίσω σε μια ξεχωριστή αλλά νέα ομάδα τυχαία επιλεγμένων ατόμων, τα οποία θα μπορούσαν να εξετάσουν το ενδεχόμενο θέσπισης μιας τροποποιημένης έκδοσης του προηγουμένως ακυρωθέντος νόμου. Ο νέος αυτός νόμος θα υποβαλλόταν στη συνέχεια σε δοκιμασία δικαιοσύνης σε δικαστήρια με ενόρκους, τα οποία θα ελέγχονταν εξ ολοκλήρου από τα άτομα που θα επιλέγονταν τυχαία για να σχηματίσουν την ένορκη επιτροπή.
Σε μια δημοκρατία, το Κράτος Δικαίου θα ήταν το κράτος του λαού. Οι νόμοι θα διαμορφώνονταν και θα θεσπίζονταν από τον λαό, για τον λαό. Το κρίσιμο είναι ότι, σε μια δημοκρατία, ο λαός δεν θα υπακούει απλώς στους νόμους από φόβο τιμωρίας, αλλά επειδή είναι δίκαιοι. Εάν τα άτομα επιλέξουν να μην υπακούσουν στους συμφωνηθέντες νόμους, θα υποβληθούν σε δίκη από μια επιτροπή ενόρκων, η οποία θα καθορίσει την πιθανή ενοχή τους και θα αποφασίσει την τιμωρία τους, προκειμένου να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη.
Το κοινωνικοπολιτικό σύστημα που περιγράφεται παραπάνω δεν έχει καμία σχέση με την εκλογή αντιπροσώπων.
Αυτό το σύστημα ονομάζεται «δημοκρατία».
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
What Is Democracy? - Iain Davis Substack
