To Ψυχολογικό Προφίλ της Άρχουσας Τάξης

Το Σύνδρομο Elite

Apollodoros

Mar 16, 2025

Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.

Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Sotiris Rex | 19 Ιανουαρίου 2025

Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:

Η άρχουσα τάξη αποτελείται από άτομα που βρίσκονται σήμερα σε θεσμικές θέσεις θεωρούμενης, και ως εκ τούτου πραγματικής εξουσίας. Απλώς τυχαίνει να κατέχουν τα μέσα για να διαμορφώνουν τη δημόσια αντίληψη, να καθορίζουν την ψευδαίσθηση της νομισματικής αξίας, να επιβάλλουν μονοπώλια προμήθειας χρήματος και να επιβάλλουν βίαια τους κανονισμούς, είτε χρησιμοποιώντας μια δικτατορία, είτε μια μοναρχία, είτε την απάτη της «δημοκρατίας». Βρίσκονται στην κορυφή αυτών των αυθαίρετων δομών εξουσίας, όχι επειδή είναι εξυπνότεροι, ισχυρότεροι ή σοφότεροι από τους υπόλοιπους σάκους αίματος και εντέρου που κατοικούν σε αυτόν τον πλανήτη- απλώς τυχαίνει να κατέχουν συγκυριακές θέσεις στην κορυφή του σαθρού χάρτινου πύργου τους από αυθαίρετες κοινωνικές συμβάσεις. Η «ελίτ» πρέπει να βασίζεται στην ευκολόπιστη υποτακτική πλειοψηφία, αυτούς που αναζητούν απεγνωσμένα κάτι -οτιδήποτε- για να λατρέψουν. Χωρίς τους αξιολύπητους πρόθυμους δουλοπάροικους τους να κρατούν την καρέκλα τους, η ελίτ ξέρει ότι δεν είναι τίποτα- και αυτό την τρομάζει (γι' αυτό και πιέζει να βασιστεί στην τεχνητή νοημοσύνη αφού μας ξεφορτωθεί, κάτι για το οποίο θα μετανιώσει).

Η άρχουσα τάξη, οι «ελίτ» που αυτοθαυμάζονται, δεν είναι απαραίτητα πολιτικοί ή αρχηγοί κρατών. Οι κάτοχοι κυβερνητικών τίτλων είναι συνήθως πύργοι και πιόνια της «ελίτ» της άρχουσας τάξης που κινεί τα νήματα πίσω από την κουρτίνα. Όταν η τοπική κυβέρνηση υποκλίνεται στις παγκόσμιες τράπεζες, τα διεθνή ιδρύματα και τις ΜΚΟ, καταλαβαίνετε ότι ο επικεφαλής του κράτους δεν είναι παρά ένας δοξασμένος υπηρέτης, ένας ηθοποιός και διασκεδαστής. Ένας πολιτικός δεν είναι παρά ένας απατεώνας της ψευδαίσθησης με καθήκον να πείσει τις αποβλακωμένες μάζες ότι κατά κάποιο τρόπο έχουν κάποιον στη γωνία τους και στην ομάδα τους, ή ακόμη και ένα σκυλί στον αγώνα, ενώ αποδεδειγμένα δεν έχουν κανέναν. Ούτε θα έπρεπε να χρειάζονται κανέναν. Ωστόσο η πρόθυμη αυταπάτη είναι αρκετή για τις ηλίθιες δειλές στρουθοκαμήλους που θάβουν το κεφάλι τους στην άμμο.

Και για να ξεκουραστούν οι συνωμοσιολόγοι, δεν πιστεύω ότι αυτές οι αυτοαποκαλούμενες «ελίτ» έχουν επιμελώς συνωμοτήσει με έναν μεγάλο στόχο στο μυαλό τους. Αυτές οι δομές εξουσίας αναδύονται αυθόρμητα από την ευκαιρία που δημιουργεί η παραπλανητική μας ανάγκη για συγκεντρωτική καταναγκαστική κυβέρνηση - δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είναι θεμελιωδώς υποτακτική, αφελής, ευκολόπιστη, δόλια και ανεπανόρθωτα επιρρεπής στο ψέμα και το συναίσθημα και όχι στη λογική και τα γεγονότα. Αυτά τα ανθρώπινα τρωτά σημεία αποτελούν το βασικό θεμέλιο όλων των θεσμικών δομών εξουσίας που βασίζονται στην απειλή. Με μια τέτοια ευκαιρία για κατάχρηση εξουσίας, μπορούμε πραγματικά να κατηγορήσουμε αυτούς που την εκμεταλλεύονται;

Οι αυτοαποκαλούμενες «ελίτ» δεν ενδιαφέρονται για την αμοιβαία ανταλλαγή αξιών. Δεν παίρνουν καμία ικανοποίηση από την παροχή αξίας στην κοινωνία ή από την ενδυνάμωση των άλλων. Αντιθέτως, βλέπουν τους εαυτούς τους ως μικροπρεπείς θεούς που αντλούν αρρωστημένη διεστραμμένη ικανοποίηση από το να βασανίζουν όποιον θεωρούν κατώτερο ον.

Οι αυτοανακηρυγμένες «ελίτ» έχουν εμμονή με το να εξουσιάζουν τους άλλους αντί να τους εξυψώνουν. Και στο διαστρεβλωμένο μυαλό της «ελίτ», πιστεύει ότι φροντίζει τις μάζες εκτρέφοντάς τες βάναυσα. Πιστεύει ότι κάνει χάρη στα πρόβατα. «Τα πρόβατα χρειάζονται έναν ισχυρό βοσκό», επαναλαμβάνει εμμονικά στον εαυτό του καθώς προσπαθεί να αποκοιμηθεί, ο θλιβερός ανόητος.

Αυτές οι εγωπαθείς «ελίτ» δεν είναι όλες ηλίθιες. Πολλοί από αυτούς είναι πραγματικά χαμηλού IQ, δεδομένου ότι δεν έχουν ποτέ εκτεθεί σε πνευματικές προκλήσεις και κίνητρα για να διαπρέψουν ανάμεσα σε καλύτερους. Το μόνο που έχουν είναι το ευκαιριακό αποτέλεσμα του συγκυριακού νεποτισμού. Στο μυαλό τους, είναι ήδη «καλύτεροι» εξ ορισμού, οπότε τους λείπει η ορμή και, κυρίως, η ταπεινότητα να προσπαθήσουν για ανάπτυξη. Κανείς δεν μπορεί να βελτιωθεί χωρίς να έχει τη δυνατότητα να αποδεχτεί ότι χρειάζεται βελτίωση.

Πράγματι, τα έξυπνα μέλη της άρχουσας τάξης καταλαβαίνουν ότι οι μανιώδεις παρεμβάσεις τους στον κόσμο προκαλούν μείωση της καινοτομίας, της εφεύρεσης, της ανακάλυψης και της ευημερίας για όλους, συμπεριλαμβανομένων και αυτών. Γνωρίζουν ότι η συνέπεια των παρεμβάσεών τους συνεπάγεται οικονομική καταστολή και αμετάκλητη διάβρωση του ανθρώπινου πνεύματος.

Όλο αυτό το ανθρώπινο δυναμικό σπαταλήθηκε στον πόλεμο, την προπαγάνδα, τις ψυχολογικές επιχειρήσεις, τα μονοπώλια... όλα δημιουργήθηκαν από την «ελίτ» της άρχουσας τάξης που χρησιμοποιεί τον μηχανισμό της καταναγκαστικής συγκεντρωτικής κυβέρνησης.

Γνωρίζουν ότι κρατούν ενεργά αδρανές το ανθρώπινο δυναμικό, βλάπτοντας τους εαυτούς τους μαζί με τους υπόλοιπους από εμάς- ωστόσο συνεχίζουν να πυροβολούν τους εαυτούς τους στο πόδι με τους κοινωνικούς χειρισμούς τους.

Γνωρίζουν ότι η πιο αποτελεσματική, αποδοτική, ηθική, ευφυής και ευημερούσα κοινωνία είναι αυτή που είναι ελεύθερη- ωστόσο συμβιβάζονται με μια δυσλειτουργική δυστοπία που οι ίδιοι δημιούργησαν. Διαταράσσουν επίμονα τη λειτουργία των ελεύθερων αγορών που βασίζονται στα κίνητρα, εισάγοντας συνεχώς αυθαίρετες παρεμβάσεις. Γνωρίζουν ότι πλήττουν τη μέγιστη χρησιμότητα μιας ελεύθερης κοινωνίας, τον ίσο αγωνιστικό χώρο που είναι προς το συμφέρον όλων μας- όλων εκτός από εκείνους που δεν έχουν σκοπό την ευημερία, αλλά μάλλον την πυρρίχιο κυριαρχία.

Αυτό είναι που πραγματικά θέλουν οι «ελίτ»: Προτιμούν να κυβερνούν πάνω σε άμμο και στάχτη παρά να ζουν σε ευημερία μεταξύ ίσων.

«Καλύτερα να βασιλεύεις στην κόλαση παρά να υπηρετείς στον ουρανό».

- Εωσφόρος στον Χαμένο Παράδεισο του John Milton

...το δόγμα της ελίτ, η ψεύτικη διχοτόμηση.

Έτσι, δεν μπορώ παρά να λυπάμαι ειλικρινά αυτές τις «ελίτ». Ποτέ δεν έχουν βιώσει και ποτέ δεν θα βιώσουν πραγματικά ή δεν θα εκτιμήσουν μια πλευρά της ζωής που ανήκει στον εαυτό τους. Δεν θα νιώσουν ποτέ την αυτοπεποίθηση και τη δύναμη του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ίσους χωρίς να νιώθεις ότι απειλείσαι. Πράγματι, μοιράζονται τις ίδιες αίθουσες με τους «ίσους» ομοίους τους, αλλά μην κάνετε κανένα λάθος: είναι τρομοκρατημένοι και αγανακτισμένοι μεταξύ τους. Δεν μπορούν να είναι διαφορετικά, δεδομένης της συνεχούς παιχνιδοποίησης της κοινωνικής τους μηχανικής.

Οι «ελίτ» δεν μπορούν ποτέ να απαλλαγούν από την ψυχοπάθεια της κυριαρχικής τους εμμονής εις βάρος μιας αμοιβαία ενδυναμωτικής ελεύθερης κοινωνίας. Είναι εθισμένοι στη λαγνεία της εξουσίας, το πιο μεθυστικό ναρκωτικό απ' όλα. Το αδιαπραγμάτευτο της ζωής τους δεν είναι να είναι αυτάρκεις, αλλά μάλλον να επιβιώνουν με το ένα μαστούρωμα εξουσίας μετά το άλλο.

Ωστόσο, δεν είναι η πραγματική δύναμη αυτό που βιώνουν- μόνο ένα φτηνό υποκατάστατο της δύναμης. Το μόνο που κάνουν είναι να βασίζονται απελπιστικά στη φυσική και πνευματική αδυναμία των άλλων. Δεν είναι πραγματικά ισχυροί- είναι απλώς ισχυροί σε σύγκριση με πραγματικά αδύναμες οντότητες. Είναι μόνο τα χαμηλά τους πρότυπα που τους δίνουν το καύχημα της «ελίτ»- χιμπαντζήδες που κυβερνούν τους bonobos***. Και κατά βάθος γνωρίζουν πόσο αξιολύπητοι, γελοίοι και ντροπιαστικοί είναι.

***Σημ.: bonobos είδος χιμπαντζήδων

Ωστόσο, πόσο ντροπιαστικοί είμαστε εμείς που υποκλινόμαστε σε τέτοιες ντροπές;

Οι αυτοαποκαλούμενες «ελίτ» δεν μπορούν παρά να σαμποτάρουν την ίδια τους την ευημερία στο βωμό των ψυχοπαθητικών τους αναγκών. Όπως κάθε εθισμένος, προτιμούν την επιφανειακή βραχύβια ικανοποίηση της κυριαρχίας πάνω σε αξιολύπητα όντα από την ουσιαστική εκπλήρωση της ενδυνάμωσης και ανάτασης των άλλων- άλλων που με τη σειρά τους θα έχουν κάθε κίνητρο να συμβάλουν σε έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας. Η ευημερία φέρνει περισσότερη ευημερία. Ο κατασκευασμένος εκφυλισμός και παρασιτισμός από τις «ελίτ» φέρνει περισσότερο εκφυλισμό και παρασιτισμό.

Οι «ελίτ» μοιάζουν με αξιολύπητους και ανασφαλείς σχολικούς νταήδες, ανήμποροι απέναντι στην απελπισμένη ανάγκη τους να κυριαρχήσουν εις βάρος τους. Βασίζονται απεγνωσμένα στο περιστασιακό και φευγαλέο πλεονέκτημα εξουσίας τους- και το πιο θλιβερό είναι ότι εξαρτώνται από την περιστασιακή αδυναμία των άλλων.

Για όλη τη δύναμη που υποθέτουν ότι έχουν, αυτή βασίζεται στη διανοητική ανεπάρκεια των άλλων. Συγχαρητήρια! Μόλις πήρατε μια καραμέλα από ένα μωρό! Και αυτό το μωρό τυχαίνει να είναι αδύναμο, όχι επειδή το άξιζε, αλλά λόγω τυχαίων περιστάσεων.

Δεν υπάρχει αληθινό νόημα στο να κυβερνάς τους άλλους με τη βία, δεν υπάρχει αληθινή εκπλήρωση σε αυτό. Αυτό είναι που οι «ελίτ» γνωρίζουν βαθιά μέσα τους, αυτό είναι που τις βασανίζει. Ανεξάρτητα από το πόσο ισχυροί φαντάζονται ότι είναι, δεν υπάρχει τίποτα πιο ισχυρό από τον θάνατο- σέρνεται μέσα, χτυπώντας την πόρτα της ψυχής, όλο και πιο δυνατά κάθε μέρα που περνάει. Η αποκλειστική συναισθηματική τους επένδυση στην εξουσία, αντί για το υπερβατικό νόημα, είναι μια πραγματικά κακή επένδυση.

Ναι, οι ελίτ είναι φορτωμένες με την ψυχοπάθεια του «συμπλέγματος του θεού». Πρέπει να έχουν την αίσθηση της κυριαρχίας, αλλιώς δεν αντέχουν να ζουν. Προτιμούν να κάψουν τη γη και να γίνουν βασιλιάδες της στάχτης παρά να ζήσουν σε ευημερία μεταξύ ίσων. Προτιμούν να βγάλουν το μάτι τους και να είναι μονόφθαλμοι βασιλιάδες στη χώρα των τυφλών παρά να ζήσουν σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν δύο μάτια. Φανταστείτε πόσο υποφέρουν για να σκέφτονται έτσι, πόσα πρέπει να έχουν θυσιάσει για να φαντάζονται ότι «κυβερνούν» σε μια κόλαση που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Σκεφτείτε: Αν δώσετε σε έναν από αυτούς τους ελίτ ψυχοπαθείς την επιλογή είτε να ζήσει ως βασιλιάς πριν από 2000 χρόνια - ζώντας σε ένα κρύο κάστρο, καταδικασμένος να πεθάνει στη μέση ηλικία, κοιμώμενος δίπλα στον κουβά με τα σκατά του κάθε βράδυ - είτε να ζήσει με τις σημερινές ανέσεις ως μέσος άνθρωπος της κατώτερης μεσαίας τάξης - με όλες τις ανέσεις, τις ευκολίες και τις διασκεδάσεις της σύγχρονης ζωής - μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι θα επέλεγε να πάει πίσω στο χρόνο για να γίνει βασιλιάς του τίποτα. Θα προτιμούσε να ζει μέσα στην ταλαιπωρία, περιτριγυρισμένος από απείθαρχους πληβείους, και να πεθάνει στα σαράντα του με σάπια δόντια και σκορβούτο- αρκεί να πάρει τη δόση της αντιληπτής «εξουσίας» του πάνω στους απρόθυμα υποτακτικούς χωρικούς. Αυτό είναι το είδος του βασανισμένου ψυχοπαθή που είναι η «ελίτ».

Αυτοί που κατέχουν τη θεσμική εξουσία δεν είναι οι μόνοι που είναι καταραμένοι με την ψυχοπάθεια της «ελίτ».

Με τον όρο «άρχουσα τάξη» συμπεριλαμβάνω και τους επίδοξους κυβερνήτες: τα τσιράκια των ελίτ, τους απολογητές τους, τα τσιράκια τους, τους λατρευτές τους από τα κάτω. Κάθε τύραννος έχει τους μαζοχιστές θαυμαστές του: άψυχες σκιές που λατρεύουν να κακοποιούνται σαν διεστραμμένη παλλακίδα με φαντασιώσεις ομαδικού βιασμού.

Είναι οι πληβείοι που υπηρετούν πρόθυμα τους καταπιεστές τους με την ελπίδα ότι μια μέρα ίσως κατακτήσουν μια τέτοια προνομιούχα θέση- και για μια ευκαιρία να κακοποιήσουν τους άλλους όπως κακοποιήθηκαν οι ίδιοι. Αυτοί είναι οι Uncle Toms, οι Renfields, οι Fritzes, οι Igors, τα γλοιωδώς υποταγμένα τσιράκια, οι θλιβερά υποταγμένοι, οι εμετικοί γλείφτες της θεωρούμενης «εξουσίας», οι πρόθυμα υπάκουοι που προτιμούν να πάρουν το μέρος του βασανιστή τους παρά των άλλων θυμάτων τους. Αυτοί είναι εκείνοι που αντλούν διεστραμμένη ευχαρίστηση από την αξιολύπητη πράξη της υποκλίσεως, καθώς γλείφουν το πάτωμα... τα οπίσθιά τους ψηλά στον αέρα, εκτεθειμένα στον καθένα για να τα αποκτήσει- κυριολεκτικά. Είναι φορτωμένοι με τη διεστραμμένη ψυχοπάθεια του συνδρόμου της Στοκχόλμης, αυτοί που φιλούν το χέρι που τους χαστουκίζει, που αγαπούν τους βιαστές τους, που δικαιολογούν τους βασανιστές τους. Αυτοί είναι οι αυτοεξευτελιζόμενοι, οι σφοδροί απολογητές του καταναγκαστικού κράτους και της αντιλαμβανόμενης «εξουσίας» του, που θα επινοούσαν με ευχαρίστηση σκληρούς τυραννικούς θεούς και θα ανάγκαζαν τον εαυτό τους να «αγαπήσει» τη φαντασίωση της θεϊκής τους βαρβαρότητας.

Παρά την υποτέλειά τους, φαντάζονται ότι είναι ισχυροί, επειδή το να σκουπίζουν επιμελώς τους κώλους των ισχυρών είναι καλύτερο από την αξιοπρεπή εργασία μεταξύ ίσων, σωστά; Οι πουτσογλύφτες του βασιλιά φαντάζονται τους εαυτούς τους πιο ισχυρούς από τους επαναστατημένους κάτω από τη φτέρνα του. Και από πολλές απόψεις, αυτό μπορεί να είναι αλήθεια: το βασιλικό παιδί της ηδονής κρατάει τον πούτσο του τυράννου, αλλά μπορεί επίσης να έχει και το αυτί του. Αλλά η ειρωνεία του να πρέπει να είσαι υποταγμένος για να είσαι ισχυρός αφαιρεί κάθε νόημα από το να έχεις «εξουσία» εξ αρχής.

Και τελικά, υπάρχει μεγαλύτερη δύναμη από το υπερβατικό νόημα, όποιο κι αν είναι αυτό;

Μην εμπιστεύεστε τους υποτακτικούς. Αυτοί που δεν υποστηρίζουν τίποτα, υποκύπτουν σε οτιδήποτε. Είναι επικίνδυνοι: θα προδώσουν την εμπιστοσύνη σας, θα σας σπρώξουν στην άβυσσο τη στιγμή που θα τους γυρίσετε την πλάτη.

Μας κυβερνούν οι ψυχοπαθείς, επειδή μόνο οι ψυχοπαθείς θέλουν και μπορούν να είναι κυρίαρχοι. Και μόνο οι άρρωστοι υποτακτικοί (η πλειοψηφία ανάμεσά μας) το αποδέχονται αυτό ως τρόπο οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας. Οι κυβερνώντες και οι κυβερνώμενοι εξαρτώνται ο ένας από τον άλλον- χρειάζονται ο ένας τον άλλον. Αυτοί που βρίσκονται εκτός, είναι απλώς κολλημένοι ανάμεσα στα αιματοβαμμένα γρανάζια αυτής της σουρεαλιστικής κολασμένης μηχανής. Καλώς ήρθατε στην παράλογη τρελή πραγματικότητα της ανθρώπινης εμπειρίας.