Τοξικολογία εναντίον Ιολογίας - Το Ινστιτούτο Rockefeller και η Eγκληματική Aπάτη της Πολιομυελίτιδας

Μετάφραση: Απολλόδωρος

12 Ιουλίου 2022 | F. William Engdahl | Διαβάστε το εδώ

---

Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:

---

Ένα από τα αποτελέσματα του υποτιθέμενου νέου ιού SARS Covid που εμφανίστηκε δημοσίως το 2019 είναι ότι η ιατρική ειδικότητα της ιολογίας έχει αναχθεί σε ένα ανάστημα σχεδόν θεϊκό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Λίγοι κατανοούν τις απαρχές της ιολογίας και την ανάδειξή της σε πρωταγωνιστικό ρόλο στη σημερινή ιατρική πρακτική. Γι' αυτό πρέπει να εξετάσουμε τις απαρχές και την πολιτική του πρώτου ιατρικού ερευνητικού ινστιτούτου της Αμερικής, του Ινστιτούτου Ιατρικών Ερευνών Rockefeller, του σημερινού Πανεπιστημίου Rockefeller, και το έργο τους πάνω σε αυτό που ισχυρίστηκαν ότι ήταν ο ιός της πολιομυελίτιδας.

Το 1907 μια επιδημία ασθένειας στη Νέα Υόρκη έδωσε στον διευθυντή του Ινστιτούτου Rockefeller, Simon Flexner, MD, μια χρυσή ευκαιρία να διεκδικήσει την ανακάλυψη ενός αόρατου "ιού" που προκαλούσε αυτό που αυθαίρετα ονομάστηκε πολιομυελίτιδα. Η λέξη πολιομυελίτιδα σημαίνει απλώς φλεγμονή της φαιάς ουσίας του νωτιαίου μυελού. Εκείνη τη χρονιά, περίπου 2.500 κάτοικοι της Νέας Υόρκης, κυρίως παιδιά, χαρακτηρίστηκαν από κάποια μορφή πολιομυελίτιδας, συμπεριλαμβανομένης της παράλυσης, ακόμη και του θανάτου.

--> Η Απάτη του Flexner

Η πιο εντυπωσιακή πτυχή ολόκληρου του έπους της πολιομυελίτιδας στις ΗΠΑ κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα ήταν το γεγονός ότι κάθε βασική φάση της επιχείρησης ελεγχόταν από άτομα που συνδέονταν με αυτό που έγινε η ιατρική συμμορία των Rockefeller. Αυτή η απάτη ξεκίνησε με τους ισχυρισμούς του διευθυντή του Ινστιτούτου Rockefeller, Simon Flexner, ότι ο ίδιος και ο συνάδελφός του, Paul A. Lewis, είχαν "απομονώσει" ένα παθογόνο, αόρατο στο μάτι, μικρότερο ακόμη και από τα βακτήρια, το οποίο, όπως ισχυρίζονταν, προκαλούσε την παραλυτική ασθένεια σε μια σειρά κρουσμάτων στις ΗΠΑ. Πώς κατέληξαν σε αυτή την ιδέα;

Σε μια εργασία που δημοσιεύθηκε το 1909 στο Journal of the American Medical Association, ο Flexner ισχυρίστηκε ότι αυτός και ο Lewis είχαν απομονώσει τον υπεύθυνο ιό της πολιομυελίτιδας. Ανέφερε ότι είχαν "περάσει" με επιτυχία την πολιομυελίτιδα από αρκετούς πιθήκους, από πίθηκο σε πίθηκο. Ξεκίνησαν με την έγχυση άρρωστου ανθρώπινου ιστού του νωτιαίου μυελού ενός νεαρού αγοριού που είχε πεθάνει, πιθανώς από τον ιό, στους εγκεφάλους των πιθήκων. Αφού ένας πίθηκος αρρώστησε, ένα εναιώρημα του άρρωστου ιστού του νωτιαίου μυελού του εγχύθηκε στους εγκεφάλους άλλων πιθήκων που επίσης αρρώστησαν.

Διακήρυξαν ότι οι γιατροί του Ινστιτούτου Rockefeller είχαν αποδείξει έτσι την αιτιώδη συνάφεια του ιού της πολιομυελίτιδας για τη μυστηριώδη νόσο. Δεν είχαν κάνει τίποτα τέτοιο. Οι Flexner και Lewis παραδέχτηκαν μάλιστα ότι: "Αποτύχαμε εντελώς να ανακαλύψουμε βακτήρια, είτε σε παρασκευάσματα ταινιών είτε σε καλλιέργειες, τα οποία θα μπορούσαν να εξηγήσουν την ασθένεια- και, δεδομένου ότι μεταξύ της μακράς σειράς των πολλαπλασιασμών του ιού σε πιθήκους που κάναμε, ούτε ένα ζώο δεν εμφάνισε, στις βλάβες, τους κόκκους που περιέγραψαν ορισμένοι προηγούμενοι ερευνητές, και δεν είχαμε καταφέρει να αποκτήσουμε τέτοια βακτήρια από το ανθρώπινο υλικό που μελετήσαμε, θεωρήσαμε ότι μπορούσαν να αποκλειστούν από την εξέταση". Αυτό που έκαναν στη συνέχεια ήταν να κάνουν μια παράξενη υπόθεση, ένα άλμα πίστης, όχι έναν επιστημονικό ισχυρισμό. Πήραν την υπόθεσή τους για εξωγενή δράση του ιού και την έκαναν γεγονός, χωρίς καμμία απολύτως απόδειξη. Ισχυρίστηκαν: "Επομένως, ...ο μολυσματικός παράγοντας της επιδημικής πολιομυελίτιδας ανήκει στην κατηγορία των μικροσκοπικών και φιλτραρίσιμων ιών που δεν έχουν μέχρι στιγμής αποδειχθεί με βεβαιότητα στο μικροσκόπιο". Επομένως;

Ο Simon Flexner απλώς υποστήριξε ότι "πρέπει" να είναι ένας ιός πολιομυελίτιδας που σκοτώνει τους πιθήκους, επειδή δεν μπορούσαν να βρουν άλλη εξήγηση. Στην πραγματικότητα δεν αναζήτησε άλλη πηγή των ασθενειών. Αυτό δεν ήταν επιστημονική απομόνωση. Ήταν άγρια εικασία: "...δεν έχει αποδειχθεί μέχρι στιγμής με βεβαιότητα στο μικροσκόπιο". Το παραδέχτηκαν αυτό σε μια συνέχεια της 18ης Δεκεμβρίου 1909 στο JAMA, με τίτλο: THE NATURE OF THE VIRUS OF EPIDEMIC POLIOMYELITIS ("Η Φύση του Επιδημικού ιού της πολιομυελίτιδας")

Ο λεγόμενος "ιός" που έκαναν ένεση στους πιθήκους δεν ήταν καθόλου καθαρός. Περιείχε επίσης μια απροσδιόριστη ποσότητα μολυσματικών ουσιών. Περιελάμβανε "καθαρισμένο νωτιαίο μυελό, εγκέφαλο, περιττώματα, ακόμη και μύγες αλέστηκαν και εγχύθηκαν σε πιθήκους για να προκαλέσουν παράλυση". Μέχρι ο Jonas Salk να κερδίσει την έγκριση της αμερικανικής κυβέρνησης τον Απρίλιο του 1955 για ένα εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας, δεν είχε αποδειχθεί επιστημονικά η ύπαρξη ενός ιού που προκαλεί πολιομυελίτιδα ή παιδική παράλυση, όπως ήταν ευρέως γνωστή. Αυτό ισχύει μέχρι σήμερα. Όλος ο ιατρικός κόσμος πίστεψε στον λόγο του Flexner ότι "πρέπει" να είναι ένας ιός.

--> Το Ινστιτούτο Rockefeller, ο Flexner και ο Αμερικανικός Ιατρικός Σύλλογος

Το Ινστιτούτο Rockefeller ιδρύθηκε από την περιουσία του John D. Rockefeller το 1901, με σκοπό να αποτελέσει το πρώτο βιοϊατρικό ινστιτούτο της Αμερικής. Είχε ως πρότυπο το Ινστιτούτο Παστέρ της Γαλλίας (1888) και το Ινστιτούτο Robert Koch της Γερμανίας (1891). Ο πρώτος διευθυντής του, Simon Flexner, διαδραμάτισε καθοριστικό και άκρως εγκληματικό ρόλο στην εξέλιξη αυτού που έγινε η εγκεκριμένη αμερικανική ιατρική πρακτική. Στόχος των Rockefeller ήταν ο πλήρης έλεγχος της αμερικανικής ιατρικής πρακτικής και η μετατροπή της σε όργανο, τουλάχιστον αρχικά, για την προώθηση ιατρικών φαρμάκων εγκεκριμένων από τα συμφέροντα των Rockefeller. Μέχρι τότε επεδίωκαν να μονοπωλήσουν τα ιατρικά φάρμακα που παρήγαγαν από τη διύλιση του πετρελαίου τους, όπως είχαν κάνει με το πετρέλαιο.

Καθώς ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Rockefeller, Simon Flexner, δημοσίευε τις ατελέσφορες, αλλά ιδιαίτερα αναγνωρισμένες μελέτες του για την πολιομυελίτιδα, κανόνισε ο αδελφός του, Abraham Flexner, ένας δάσκαλος χωρίς ιατρικό υπόβαθρο, να τεθεί επικεφαλής μιας κοινής μελέτης της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης (AMA), του Συμβουλίου Γενικής Εκπαίδευσης Rockefeller και του Ιδρύματος Carnegie που ιδρύθηκε από τον Rockefeller στενός φίλος του Andrew Carnegie.

Η μελέτη του 1910 είχε τον τίτλο: The Flexner Report και φαινομενικός σκοπός της ήταν να διερευνήσει την ποιότητα όλων των ιατρικών σχολών των ΗΠΑ. Το αποτέλεσμα της έκθεσης ήταν, ωστόσο, προκαθορισμένο. Οι δεσμοί μεταξύ του εύπορου Ινστιτούτου Ροκφέλερ και της AMA περνούσαν από τον διεφθαρμένο επικεφαλής της AMA, George H. Simmons.

Ο Simmons ήταν επίσης ο εκδότης της έγκυρης εφημερίδας του Αμερικανικού Ιατρικού Συλλόγου, μιας έκδοσης που παραδίδεται σε περίπου 80.000 γιατρούς σε όλη την Αμερική. Φέρεται να ασκούσε απόλυτη εξουσία επί της 'Ενωσης Ιιατρών. Έλεγχε τα αυξανόμενα διαφημιστικά έσοδα των φαρμακευτικών εταιρειών για την προώθηση των φαρμάκων τους στους γιατρούς της AMA στο περιοδικό του, μια εξαιρετικά επικερδής επιχείρηση. Αποτελούσε βασικό μέρος του ιατρικού πραξικοπήματος των Rockefeller που επρόκειτο να επαναπροσδιορίσει πλήρως την αποδεκτή ιατρική πρακτική από τη θεραπευτική ή προληπτική θεραπεία στη χρήση συχνά θανατηφόρων φαρμάκων και ακριβών χειρουργικών επεμβάσεων. Ως επικεφαλής του AMA ο Simmons συνειδητοποίησε ότι ο ανταγωνισμός από τον πολλαπλασιασμό των ιατρικών σχολών, συμπεριλαμβανομένης της αναγνωρισμένης τότε χειροπρακτικής, της οστεοπαθητικής, της ομοιοπαθητικής και της φυσικής ιατρικής, μείωνε το εισόδημα των γιατρών του AMA, καθώς ο αριθμός των ιατρικών σχολών είχε αυξηθεί από περίπου 90 το 1880 σε πάνω από 150 το 1903.

Ο Abraham Flexner, πρώην διευθυντής ιδιωτικής σχολής, περιηγήθηκε σε διάφορες ιατρικές σχολές των ΗΠΑ το 1909 και συνέστησε να κλείσουν πλήρως οι μισές από τις 165 ιατρικές σχολές, ως αυτό που ο ίδιος όριζε ως "υποβαθμισμένο". Αυτό μείωσε τον ανταγωνισμό από άλλες προσεγγίσεις για τη θεραπεία ασθενειών. Στοχοποίησαν αδίστακτα τις τότε διαδεδομένες ιατρικές σχολές φυσικοπαθητικής, χειροπρακτικής, οστεοπαθητικής καθώς και τις ανεξάρτητες αλλοπαθητικές σχολές που δεν ήθελαν να ενταχθούν στο καθεστώς της AMA. Τότε τα χρήματα του Rockefeller πήγαν στις επιλεγμένες σχολές με την προϋπόθεση ότι οι καθηγητές θα ελέγχονταν από το Ινστιτούτο Rockefeller και το πρόγραμμα σπουδών θα επικεντρωνόταν στα φάρμακα και τη χειρουργική ως θεραπεία, όχι στην πρόληψη, ούτε στη διατροφή, ούτε στην τοξικολογία ως πιθανές αιτίες και λύσεις. Έπρεπε να αποδεχτούν τη θεωρία των μικροβίων της ασθένειας του Παστέρ, η οποία ισχυρίζεται ότι ένα μικρόβιο αντιστοιχεί σε μία ασθένεια. Τα ελεγχόμενα από τον Rockefeller μέσα ενημέρωσης εξαπέλυσαν ένα συντονισμένο κυνήγι μαγισσών εναντίον όλων των μορφών εναλλακτικής ιατρικής, των φυτικών θεραπειών, των φυσικών βιταμινών και της χειροπρακτικής - οτιδήποτε δεν ελέγχεται από τα πατενταρισμένα από τον Rockefeller φάρμακα.

Μέχρι το 1919 το Συμβούλιο Γενικής Εκπαίδευσης του Rockefeller και το Ίδρυμα Rockefeller είχαν καταβάλει περισσότερα από 5.000.000 δολάρια στις ιατρικές σχολές του Johns Hopkins, του Yale και του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον στο St Louis. Το 1919 ο John D. Rockefeller χορήγησε άλλα 20.000.000 δολάρια σε τίτλους, "για την προώθηση της ιατρικής εκπαίδευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες". Αυτό θα ήταν συγκρίσιμο με περίπου 340 εκατομμύρια δολάρια σήμερα, ένα τεράστιο ποσό. Εν ολίγοις, τα χρηματικά συμφέροντα των Rockefeller είχαν καταλάβει την αμερικανική ιατρική εκπαίδευση και την ιατρική έρευνα μέχρι τη δεκαετία του 1920.

--> Η Κατασκευή της Ιολογίας

Αυτή η ιατρική εξαγορά, υποστηριζόμενη από την οργάνωση των γιατρών με τη μεγαλύτερη επιρροή, την AMA, και τον διεφθαρμένο επικεφαλής της, τον Simmons, επέτρεψε στον Simon Flexner να δημιουργήσει κυριολεκτικά τη σύγχρονη ιολογία υπό τους κανόνες των Rockefeller. Ο εξαιρετικά αμφιλεγόμενος Thomas Milton Rivers, ως διευθυντής του εργαστηρίου ιολογίας του Ινστιτούτου Rockefeller, καθιέρωσε την ιολογία ως ανεξάρτητο πεδίο, ξεχωριστό από τη βακτηριολογία, κατά τη δεκαετία του 1920. Συνειδητοποίησαν ότι μπορούσαν να χειραγωγούν πολύ πιο εύκολα όταν μπορούσαν να ισχυριστούν θανατηφόρα παθογόνα που ήταν αόρατα μικρόβια ή "ιοί". Κατά ειρωνεία της τύχης, ο ιός προέρχεται από τα λατινικά και σημαίνει δηλητήριο.

Η ιολογία, μια αναγωγιστική ιατρική απάτη, ήταν δημιούργημα της ιατρικής συμμορίας του Rockefeller. Αυτό το εξαιρετικά σημαντικό γεγονός είναι θαμμένο στα σημερινά ιατρικά χρονικά. Ασθένειες όπως η ευλογιά ή η ιλαρά ή η πολιομυελίτιδα δηλώθηκαν ότι προκαλούνται από αόρατα παθογόνα που ονομάζονται ειδικοί ιοί. Αν οι επιστήμονες μπορούσαν να "απομονώσουν" τον αόρατο ιό, θεωρητικά θα μπορούσαν να βρουν εμβόλια για να προστατεύσουν τους ανθρώπους από τις βλάβες. Έτσι, η θεωρία τους πήγαινε. Ήταν μια τεράστια ευεργεσία για το καρτέλ των φαρμακευτικών εταιρειών του Rockefeller, το οποίο εκείνη την εποχή περιελάμβανε την American Home Products, η οποία προωθούσε ψευδώς φάρμακα χωρίς καμία απόδειξη αποτελέσματος, όπως το Preparation H για τις αιμορροΐδες ή το Advil για την ανακούφιση από τον πόνο- την Sterling Drug,η οποία εξαγόρασε τα περιουσιακά στοιχεία των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης της ασπιρίνης της γερμανικής Bayer AG, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο- την Winthrop Chemical- την American Cyanamid και τη θυγατρική της Lederle Laboratories- την Squibb και τη Monsanto.

Σύντομα οι ερευνητές ιών στο Ινστιτούτο Rockefeller, εκτός του ότι ισχυρίζονταν ότι ανακάλυψαν τον ιό της πολιομυελίτιδας, ισχυρίζονταν ότι ανακάλυψαν τους ιούς που προκαλούσαν ευλογιά, παρωτίτιδα, ιλαρά και κίτρινο πυρετό. Στη συνέχεια ανακοίνωσαν την "ανακάλυψη" προληπτικών εμβολίων για την πνευμονία και τον κίτρινο πυρετό. Όλες αυτές οι "ανακαλύψεις" που ανακοίνωσε το Ινστιτούτο αποδείχθηκαν ψευδείς. Με τον έλεγχο της έρευνας στον νέο τομέα της ιολογίας, το Ινστιτούτο Rockefeller, σε συνεννόηση με τον Simmons στην AMA και τον εξίσου διεφθαρμένο διάδοχό του, Morris Fishbein, μπορούσε να προωθήσει νέα πατενταρισμένα εμβόλια ή φαρμακευτικές "θεραπείες" στο έγκυρο περιοδικό της AMA που πήγαινε σε κάθε γιατρό-μέλος της Αμερικής. Οι φαρμακευτικές εταιρείες που αρνούνταν να πληρώσουν για διαφημίσεις στο περιοδικό της AMA αποκλείονταν από την AMA.

--> Έλεγχος της έρευνας για την πολιομυελίτιδα

Ο Simon Flexner και το Ινστιτούτο Rockefeller με μεγάλη επιρροή κατάφεραν το 1911 να κατορθώσουν τα συμπτώματα που ονομάζονταν πολιομυελίτιδα να καταχωρηθούν στον αμερικανικό νόμο περί δημόσιας υγείας ως "μεταδοτική, μολυσματική ασθένεια που προκαλείται από ιό που μεταδίδεται με τον αέρα". Ωστόσο, ακόμη και αυτοί παραδέχθηκαν ότι δεν είχαν αποδείξει πώς η ασθένεια εισέρχεται στον οργανισμό του ανθρώπου. Όπως επεσήμανε ένας έμπειρος γιατρός σε ένα ιατρικό περιοδικό το 1911, "οι σημερινές μας γνώσεις σχετικά με τις πιθανές μεθόδους μετάδοσης βασίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου στη δουλειά που γίνεται σε αυτή την πόλη στο Ινστιτούτο Rockefeller". Το 1951 ο Dr. Ralph Scobey, επικριτής της βιαστικής κρίσης του Rockefeller σχετικά με τη μετάδοση της πολιομυελίτιδας, σημείωσε: "Αυτό βέβαια στηρίχθηκε σε πειράματα σε ζώα και όχι σε κλινικές έρευνες...". Ο Scobey επεσήμανε επίσης την έλλειψη αποδείξεων ότι η πολιομυελίτιδα ήταν μεταδοτική: "...τα παιδιά που έπασχαν από τη νόσο κρατούνταν σε γενικούς θαλάμους του νοσοκομείου και ότι ούτε ένας από τους άλλους τροφίμους των θαλάμων του νοσοκομείου δεν είχε προσβληθεί από τη νόσο". Η γενική στάση που επικρατούσε εκείνη την εποχή συνοψίστηκε το 1911: "Μας φαίνεται, παρά την έλλειψη απόλυτης απόδειξης, ότι τα συμφέροντα της κοινότητας θα διαφυλάσσονταν αν θεωρούσαμε τη νόσο από μεταδοτική άποψη". (sic).

Έχοντας ταξινομήσει τα συμπτώματα της πολιομυελίτιδας ως μια εξαιρετικά μεταδοτική ασθένεια που προκαλείται από έναν αόρατο, υποτιθέμενο εξωγενή ή εξωτερικό ιό, το Ινστιτούτο Rockefeller και η AMA μπόρεσαν να αποκόψουν κάθε σοβαρή έρευνα για εναλλακτικές εξηγήσεις, όπως η έκθεση σε χημικά φυτοφάρμακα ή άλλες τοξίνες, για να εξηγήσουν τα εποχιακά κρούσματα ασθένειας και παράλυσης, ακόμη και θανάτου, κυρίως σε πολύ μικρά παιδιά. Αυτό θα είχε μοιραίες συνέπειες που διαρκούν μέχρι σήμερα.

--> Εισαγωγή του DDT

Σε δήλωσή του το 1952 στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ για τη διερεύνηση των πιθανών κινδύνων από χημικές ουσίες στα τρόφιμα, ο Ralph R. Scobey, M.D., σημείωσε: "Για σχεδόν μισό αιώνα οι έρευνες για την πολιομυελίτιδα κατευθύνονταν προς έναν υποτιθέμενο εξωγενή ιό που εισέρχεται στο ανθρώπινο σώμα και προκαλεί τη νόσο. Ο τρόπος με τον οποίο διατυπώνεται τώρα ο νόμος περί δημόσιας υγείας, επιβάλλει μόνο αυτό το είδος έρευνας. Από την άλλη πλευρά, δεν έχουν γίνει εντατικές μελέτες για να διαπιστωθεί αν ο λεγόμενος ιός της πολιομυελίτιδας είναι μια αυτόχθονη χημική ουσία που δεν εισέρχεται καθόλου στον ανθρώπινο οργανισμό, αλλά απλώς προκύπτει από έναν ή περισσότερους εξωγενείς παράγοντες, π.χ. ένα τροφικό δηλητήριο". Οι τοξίνες ως αιτία δεν διερευνήθηκαν, παρά τις τεράστιες ενδείξεις.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 με την οικονομική ύφεση και στη συνέχεια τον πόλεμο, σημειώθηκαν ελάχιστα νέα μεγάλα κρούσματα πολιομυελίτιδας. Ωστόσο, αμέσως μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, κυρίως, το δράμα της πολιομυελίτιδας πήρε εκρηκτικές διαστάσεις. Από το 1945, κάθε καλοκαίρι όλο και περισσότερα παιδιά σε όλη την Αμερική διαγιγνώσκονταν με πολιομυελίτιδα και νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία. Λιγότερο από το 1% των περιπτώσεων εξετάστηκαν πραγματικά μέσω εξετάσεων αίματος ή ούρων. Περίπου το 99% διαγνώστηκε με την απλή παρουσία συμπτωμάτων όπως οξεία πόνος στα άκρα, πυρετός, στομαχικές διαταραχές, διάρροια.

Το 1938, με την υποστήριξη του φερόμενου ως θύματος πολιομυελίτιδας, Franklin D. Roosevelt, ιδρύθηκε το Εθνικό Ίδρυμα για την Παιδική Παράλυση (March of Dimes) με σκοπό να συγκεντρώσει δωρεές που απαλλάσσονται από τον φόρο για τη χρηματοδότηση της έρευνας για την πολιομυελίτιδα. Ένας Γερμανός γιατρός και ερευνητής, ο Dr Henry Kumm, ήρθε στις ΗΠΑ και εντάχθηκε στο Ινστιτούτο Rockefeller το 1928, όπου παρέμεινε μέχρι να ενταχθεί στο Εθνικό Ίδρυμα το 1951 ως Διευθυντής Έρευνας για την Πολιομυελίτιδα. Με τον Kumm συνεργάστηκε στο Εθνικό Ίδρυμα ένας άλλος σημαντικός βετεράνος του Ινστιτούτου Ροκφέλερ, ο αποκαλούμενος "πατέρας της ιολογίας", ο Thomas M. Rivers, ο οποίος προήδρευε της συμβουλευτικής επιτροπής έρευνας εμβολίων του ιδρύματος επιβλέποντας την έρευνα του Jonas Salk. Αυτά τα δύο βασικά στελέχη του Ινστιτούτου Rockefeller ήλεγχαν έτσι τα κονδύλια για την έρευνα της πολιομυελίτιδας, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης εμβολίου.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ εξακολουθούσε να εργάζεται στο Ινστιτούτο Rockefeller, ο Henry Kumm ήταν σύμβουλος του αμερικανικού στρατού, όπου επέβλεπε μελέτες πεδίου στην Ιταλία. Εκεί ο Kumm διηύθυνε μελέτες πεδίου για τη χρήση του DDT κατά του τύφου και των ελονοσία κουνουπιών στους βάλτους κοντά στη Ρώμη και τη Νάπολη. Το DDT είχε πατενταριστεί ως εντομοκτόνο από την ελβετική φαρμακευτική εταιρεία Geigy και το υποκατάστημά της στις ΗΠΑ το 1940 και εγκρίθηκε για πρώτη φορά για χρήση σε στρατιώτες του αμερικανικού στρατού το 1943 ως γενικό απολυμαντικό κατά των ψειρών, των κουνουπιών και πολλών άλλων εντόμων. Μέχρι το τέλος του πολέμου σχεδόν όλη η παραγωγή του DDT στις ΗΠΑ πήγαινε στο στρατό. Το 1945 οι χημικές εταιρείες αναζήτησαν με ανυπομονησία νέες αγορές. Τις βρήκαν.

Στις αρχές του 1944, οι αμερικανικές εφημερίδες ανέφεραν θριαμβευτικά ότι ο τύφος, "η φοβερή πανούκλα που ακολούθησε κάθε μεγάλο πόλεμο στην ιστορία", δεν αποτελούσε πλέον απειλή για τα αμερικανικά στρατεύματα και τους συμμάχους τους χάρη στη νέα "ψειροκτόνο" σκόνη του στρατού, το DDT. Σε ένα πείραμα στη Νάπολη, οι Αμερικανοί στρατιώτες ψέκασαν περισσότερους από ένα εκατομμύριο Ιταλούς με DDT διαλυμένο με κηροζίνη (!), σκοτώνοντας τις ψείρες του σώματος που μεταδίδουν τον τύφο. Ο Henry Kumm του Ινστιτούτου Rockefeller και ο αμερικανικός στρατός γνώριζαν ότι, όπως το έθεσε ένας ερευνητής, "το DDT ήταν δηλητήριο, αλλά ήταν αρκετά ασφαλές για τον πόλεμο. Οποιοδήποτε άτομο έπαθε ζημιά από το DDT θα ήταν αποδεκτό θύμα της μάχης". Η κυβέρνηση των ΗΠΑ "περιόρισε" μια έκθεση για τα εντομοκτόνα που εξέδωσε το Γραφείο Επιστημονικής Έρευνας και Ανάπτυξης το 1944, η οποία προειδοποιούσε για τις σωρευτικές τοξικές επιδράσεις του DDT σε ανθρώπους και ζώα. Ο Dr Morris Biskind σημείωνε σε ένα άρθρο του 1949: "Καθώς το DDT είναι ένα σωρευτικό δηλητήριο, είναι αναπόφευκτο να συμβεί μεγάλης κλίμακας δηλητηρίαση του αμερικανικού πληθυσμού. Το 1944, οι Smith και Stohlman των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας, μετά από εκτεταμένη μελέτη της σωρευτικής τοξικότητας του DDT, επεσήμαναν: "Η τοξικότητα του DDT σε συνδυασμό με τη σωρευτική του δράση και την απορροφησιμότητά του από το δέρμα θέτει έναν σαφή κίνδυνο για την υγεία στη χρήση του". Οι προειδοποιήσεις τους αγνοήθηκαν από ανώτερους αξιωματούχους.

Αντ' αυτού, μετά το 1945, σε όλη την Αμερική το DDT προωθήθηκε ως το θαυματουργό νέο, "ασφαλές" φυτοφάρμακο, όπως το Roundup της Monsanto με τη γλυφοσάτη τρεις δεκαετίες αργότερα. Το DDT λεγόταν ότι ήταν ακίνδυνο για τον άνθρωπο. Αλλά κανείς στην κυβέρνηση δεν εξέταζε σοβαρά επιστημονικά αυτόν τον ισχυρισμό. Ένα χρόνο αργότερα, το 1945, καθώς τελείωνε ο πόλεμος, οι αμερικανικές εφημερίδες επαίνεσαν το νέο DDT ως μια "μαγική" ουσία, ένα "θαύμα". Το Time αποκάλεσε το DDT "μια από τις μεγάλες επιστημονικές ανακαλύψεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου".

Παρά τις μεμονωμένες προειδοποιήσεις για μη δοκιμασμένες παρενέργειες, ότι επρόκειτο για μια επίμονη, τοξική χημική ουσία που συσσωρεύεται εύκολα στην τροφική αλυσίδα, η κυβέρνηση των ΗΠΑ ενέκρινε το DDT για γενική χρήση το 1945. Ο Οργανισμός Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA), ο οποίος ελεγχόταν από τα συμφέροντα της Rockefeller-AMA-φαρμακοβιομηχανίας, καθόρισε ως "ασφαλή" την περιεκτικότητα του DDT στα τρόφιμα έως και 7 μέρη ανά εκατομμύριο, αν και κανείς δεν είχε αποδείξει κάτι τέτοιο. Οι εταιρείες χημικών DDT τροφοδοτούσαν τον Τύπο με φωτογραφίες και ανέκδοτα.

Οι εφημερίδες ανέφεραν με ενθουσιασμό πώς το νέο θαυματουργό χημικό, το DDT, δοκιμαζόταν στις ΗΠΑ κατά των κουνουπιών του Νότου που θεωρούνταν φορείς της ελονοσίας, καθώς και "για τη διατήρηση των αμπελώνων της Αριζόνα, των οπωρώνων της Δυτικής Βιρτζίνια, των πατατοχώραφων του Όρεγκον, των χωραφιών καλαμποκιού του Ιλινόις και των γαλακτοκομείων της Αϊόβα". Το DDT ήταν παντού στις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του 1940.

Η αμερικανική κυβέρνηση ισχυριζόταν ότι το DDT, σε αντίθεση με το αρσενικό και άλλα εντομοκτόνα που χρησιμοποιούνταν πριν από τον πόλεμο, ήταν ακίνδυνο για τον άνθρωπο, ακόμη και για τα βρέφη, και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αφειδώς. Από το 1945 πόλεις όπως το Σικάγο ψέκασαν δημόσιες παραλίες, πάρκα, πισίνες. Οι νοικοκυρές αγόραζαν για το σπίτι αεροζόλ DDT για να ψεκάζουν την κουζίνα και κυρίως τα δωμάτια των παιδιών, ακόμη και τα στρώματά τους. Οι αγρότες έλαβαν εντολή να ψεκάζουν τις καλλιέργειές τους και τα ζώα τους, ιδίως τις αγελάδες γαλακτοπαραγωγής, με DDT. Στη μεταπολεμική Αμερική το DDT προωθήθηκε, κυρίως από τις φαρμακευτικές εταιρείες Rockefeller, όπως η American Home Products με το σπρέι αεροζόλ DDT Black Flag, και η Monsanto. Από το 1945 έως το 1952 η αμερικανική παραγωγή DDT δεκαπλασιάστηκε.

Καθώς τα υποτιθέμενα κρούσματα πολιομυελίτιδας κυριολεκτικά εξερράγησαν σε όλες τις ΗΠΑ μετά το 1945, αναπτύχθηκε η θεωρία, χωρίς καμία απόδειξη, ότι η παραλυτική ασθένεια της πολιομυελίτιδας μεταδίδεται, όχι από τοξικά χημικά φυτοφάρμακα όπως το DDT, αλλά από κουνούπια ή μύγες στους ανθρώπους, κυρίως σε μικρά παιδιά ή βρέφη. Το μήνυμα ήταν ότι το DDT μπορεί να προστατεύσει με ασφάλεια την οικογένειά σας από την παραλυτική πολιομυελίτιδα. Τα επίσημα καταγεγραμμένα κρούσματα πολιομυελίτιδας αυξήθηκαν από περίπου 25.000 το 1943, πριν από την πολιτική χρήση του DDT στις ΗΠΑ, σε πάνω από 280.000 κρούσματα το 1952 στην κορύφωσή τους, υπερδεκαπλασιασμός.

Τον Οκτώβριο του 1945 το DDT, το οποίο είχε χρησιμοποιηθεί από τον αμερικανικό στρατό υπό την επίβλεψη του Henry Kumm του Ινστιτούτου Rockefeller, όπως προαναφέρθηκε, εγκρίθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για γενική χρήση ως εντομοκτόνο κατά των κουνουπιών και των μυγών. Οι διαφωνούντες επιστήμονες που προειδοποιούσαν για τις τοξικές επιδράσεις του DDT σε ανθρώπους και ζώα αποσιωπήθηκαν. Στις οικογένειες είπαν ότι το DDT θα μπορούσε να σώσει τα παιδιά τους από τη φοβερή πολιομυελίτιδα σκοτώνοντας τα φοβερά έντομα.

Το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ συμβούλευε τους αγρότες να πλένουν τις αγελάδες γαλακτοπαραγωγής τους με διάλυμα DDT για την καταπολέμηση των κουνουπιών και των μυγών. Τα χωράφια καλαμποκιού ψεκάζονταν από αέρος με DDT, καθώς και οι οπωρώνες. Ωστόσο, ήταν απίστευτα ανθεκτικό και η τοξική του επίδραση στα φυτά και τα λαχανικά ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να ξεπλυθεί. Από το 1945 έως το 1952 η ποσότητα του DDT που ψεκάζονταν σε όλες τις ΗΠΑ αυξανόταν χρόνο με το χρόνο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ίδιο συνέβη και με τον αριθμό των ανθρώπινων κρουσμάτων πολιομυελίτιδας.

--> Η Χειρότερη επιδημία πολιομυελίτιδας

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 δόθηκε όλο και μεγαλύτερη προσοχή στο αμερικανικό Κογκρέσο και στους αγρότες όσον αφορά τους πιθανούς κινδύνους από την τόσο βαριά χρήση φυτοφαρμάκων -όχι μόνο του DDT, αλλά και του ακόμη πιο τοξικού BHC (εξαχλωριούχο βενζόλιο). Το 1951 ο Morton Biskind, ένας γιατρός που είχε θεραπεύσει με επιτυχία αρκετές εκατοντάδες ασθενείς με δηλητηρίαση από DDT, κατέθεσε στη Βουλή των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ σχετικά με την πιθανή σύνδεση της παραλυτικής πολιομυελίτιδας με τις τοξίνες, συγκεκριμένα το DDT και το BHC. Ο ίδιος σημείωσε: "Ο Δισκίντ είναι ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες που έχουν σχέση με την υγεία,

"Η εισαγωγή για ανεξέλεγκτη γενική χρήση από το κοινό του εντομοκτόνου "DDT" (χλωροφαινοθάνιο) και η σειρά ακόμη πιο θανατηφόρων ουσιών που ακολούθησε, δεν έχει προηγούμενο αντίστοιχο στην ιστορία. Χωρίς αμφιβολία, καμία άλλη γνωστή στον άνθρωπο ουσία δεν αναπτύχθηκε ποτέ στο παρελθόν τόσο γρήγορα και δεν εξαπλώθηκε αδιακρίτως σε τόσο μεγάλο τμήμα της γης σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό είναι ακόμη πιο εκπληκτικό καθώς, κατά τη στιγμή που το DDT κυκλοφόρησε για δημόσια χρήση, υπήρχε ήδη μεγάλος όγκος δεδομένων στην ιατρική βιβλιογραφία που έδειχναν ότι ο παράγοντας αυτός ήταν εξαιρετικά τοξικός για πολλά διαφορετικά είδη ζώων, ότι αποθηκευόταν σωρευτικά στο σωματικό λίπος και ότι εμφανιζόταν στο γάλα. Εκείνη την εποχή είχαν επίσης αναφερθεί μερικές περιπτώσεις δηλητηρίασης από DDT σε ανθρώπους. Οι παρατηρήσεις αυτές αγνοήθηκαν σχεδόν εντελώς ή παρερμηνεύθηκαν".

Ο Biskind κατέθεσε περαιτέρω στο Κογκρέσο στα τέλη του 1950: "Στις αρχές του περασμένου έτους δημοσίευσα μια σειρά παρατηρήσεων σχετικά με τη δηλητηρίαση από το DDT στον άνθρωπο. Από λίγο μετά τον τελευταίο πόλεμο είχε παρατηρηθεί από γιατρούς σε όλη τη χώρα ένας μεγάλος αριθμός περιπτώσεων στις οποίες εμφανιζόταν μια ομάδα συμπτωμάτων, το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμα των οποίων ήταν γαστρεντερίτιδα, επίμονα επαναλαμβανόμενα νευρικά συμπτώματα και ακραία μυϊκή αδυναμία...". Περιέγραψε διάφορα παραδείγματα περιπτώσεων ασθενών των οποίων τα σοβαρά συμπτώματα, συμπεριλαμβανομένης της παράλυσης, εξαφανίστηκαν όταν εξαλείφθηκε η έκθεση στο DDT και σε συναφείς τοξίνες: "Η αρχική μου εμπειρία σε περισσότερες από 200 περιπτώσεις που ανέφερα στις αρχές του περασμένου έτους έχει έκτοτε επεκταθεί σημαντικά. Οι επακόλουθες παρατηρήσεις μου όχι μόνο επιβεβαίωσαν την άποψη ότι το DDT είναι υπεύθυνο για ένα μεγάλο μέρος της κατά τα άλλα ανεξήγητης ανθρώπινης αναπηρίας...". Σημειώθηκε επίσης το γεγονός ότι τα κρούσματα πολιομυελίτιδας ήταν πάντα τα περισσότερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, όταν ο ψεκασμός με DDT κατά των εντόμων ήταν μέγιστος.

Οι πράκτορες του Ινστιτούτου Ροκφέλερ και η AMA, μέσω των πρακτόρων τους στην κυβέρνηση των ΗΠΑ, δημιούργησαν το 1946-1952 την έκτακτη ανάγκη υγείας στις ΗΠΑ που ονομάστηκε πολιομυελίτιδα. Το έκαναν αυτό προωθώντας εν γνώσει τους το άκρως τοξικό DDT ως ασφαλή τρόπο για τον έλεγχο των μυθικών εντόμων που διέδιδαν τη φοβερή ασθένεια. Η προπαγανδιστική τους εκστρατεία έπεισε τον αμερικανικό πληθυσμό ότι το DDT ήταν το κλειδί για να σταματήσει η εξάπλωση της πολιομυελίτιδας.

--> Η πολιομυελίτιδα μειώνεται ξαφνικά

Υπό την ηγεσία των δύο γιατρών του Ινστιτούτου Rockefeller, Henry Kumm και Thomas Rivers, το Εθνικό Ίδρυμα για την Παιδική Παράλυση (NFIP) απέρριψε επικριτές όπως οι Biskind και Scobey. Η φυσική θεραπευτική αγωγή, όπως η χρήση ενδοφλέβιας βιταμίνης C για την παιδική παράλυση, απορρίφθηκε εκ προοιμίου ως "κομπογιαννίτικη". Τον Απρίλιο του 1953, ο κορυφαίος σύμβουλος του Ινστιτούτου Rockefeller για το DDT, Dr Henry Kumm, έγινε διευθυντής της έρευνας για την πολιομυελίτιδα για το NFIP. Χρηματοδότησε την έρευνα για το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας του Jonas Salk.

Ένας θαρραλέος γιατρός στη Βόρεια Καρολίνα, ο Dr. Fred R. Klenner, ο οποίος είχε επίσης σπουδάσει χημεία και φυσιολογία, είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει μεγάλες δόσεις ενδοφλέβιου ασκορβικού οξέος - βιταμίνη C - με την υπόθεση ότι οι ασθενείς του ήταν θύματα δηλητηρίασης από τοξίνες και ότι η βιταμίνη C ήταν μια ισχυρή αποτοξίνωση. Αυτό συνέβαινε πολύ πριν από την έρευνα του Dr. Linus Pauling για το βραβείο Νόμπελ για τη βιταμίνη C. Ο Klenner είχε αξιοσημείωτη επιτυχία μέσα σε λίγες ημέρες για περισσότερους από 200 ασθενείς στις καλοκαιρινές επιδημίες του 1949 έως 1951. Το Ινστιτούτο Rockefeller και η AMA δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον για τις προοπτικές θεραπείας. Αυτοί και το ελεγχόμενο από τη Rockefeller Εθνικό Ίδρυμα για την Παιδική Παράλυση χρηματοδοτούσαν μόνο την ανάπτυξη εμβολίων κατά της πολιομυελίτιδας, με βάση τον αναπόδεικτο ισχυρισμό του Flexner ότι η πολιομυελίτιδα ήταν ένας μεταδοτικός ιός και όχι αποτέλεσμα περιβαλλοντικού δηλητηρίου.

Στη συνέχεια, ξεκινώντας κάποια στιγμή το 1951-1952, καθώς τα κρούσματα πολιομυελίτιδας ήταν σε υψηλά επίπεδα, άρχισε να εμφανίζεται κάτι απροσδόκητο. Ο αριθμός των κρουσμάτων που διαγνώστηκαν ως πολιομυελίτιδα στις ΗΠΑ άρχισε να μειώνεται. Η μείωση των θυμάτων πολιομυελίτιδας ήταν δραματική, χρόνο με το χρόνο μέχρι το 1955, πολύ πριν το Εθνικό Ίδρυμα και το εμβόλιο πολιομυελίτιδας του Jonas Salk εγκριθεί για δημόσια χρήση και διαδοθεί ευρέως.

Περίπου ένα χρόνο πριν από την ξαφνική μείωση των κρουσμάτων πολιομυελίτιδας, οι αγρότες, των οποίων οι αγελάδες γαλακτοπαραγωγής υπέφεραν από σοβαρές επιπτώσεις του DDT, είχαν λάβει συμβουλές από το Υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ να μειώσουν τη χρήση του DDT. Η αυξανόμενη δημόσια ανησυχία για το πόσο ασφαλές ήταν το DDT για τον άνθρωπο, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιευμένων ακροάσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ για το DDT και την πολιομυελίτιδα το 1951, οδήγησε επίσης σε σημαντική μείωση της έκθεσης στο DDT μέχρι το 1955, παρόλο που το DDT δεν είχε απαγορευτεί επίσημα στις ΗΠΑ μέχρι το 1972.

Τα λεγόμενα κρούσματα "πολιομυελίτιδας" μειώθηκαν κατά περίπου δύο τρίτα σε αυτό το διάστημα 1952-1956, σε έναν αξιοσημείωτο παραλληλισμό με τη μείωση της χρήσης του DDT. Πολύ μετά την πτώση αυτή, στα τέλη του 1955 και το 1956, χορηγήθηκε για πρώτη φορά σε μεγάλους πληθυσμούς το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας που ανέπτυξε η εταιρεία Rockefeller Salk. Ο Salk και η AMA απέδωσαν όλα τα εύσημα στο εμβόλιο. Οι θάνατοι και οι παραλύσεις ως αποτέλεσμα του εμβολίου Salk καλύφθηκαν με χαρτί. Η κυβέρνηση άλλαξε τον ορισμό της πολιομυελίτιδας για να μειώσει περαιτέρω τα επίσημα κρούσματα. Ταυτόχρονα, τα κρούσματα παρόμοιων με την πολιομυελίτιδα ασθενειών του νωτιαίου μυελού - οξεία χαλαρή παράλυση, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης, εγκεφαλίτιδα, μηνιγγίτιδα, σύνδρομο Guillain-Barré, μυϊκή σκλήρυνση - αυξήθηκαν σημαντικά.

--> Γιατί έχει Σημασία

Πάνω από έναν αιώνα πριν, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου, ο βαρώνος του πετρελαίου John D. Rockefeller, και ο κύκλος των συμβούλων του άρχισαν να αναδιοργανώνουν πλήρως τον τρόπο με τον οποίο ασκούνταν η ιατρική στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο. Ο ρόλος του Ινστιτούτου Rockefeller και προσωπικοτήτων όπως ο Simon Flexner επέβλεψαν κυριολεκτικά την εφεύρεση μιας κολοσσιαίας ιατρικής απάτης γύρω από τους ισχυρισμούς ότι ένα αόρατο μεταδοτικό ξένο μικρόβιο, ο ιός της πολιομυελίτιδας, προκαλούσε οξεία παράλυση και ακόμη και θάνατο σε νέους ανθρώπους. Απαγόρευσαν πολιτικά κάθε προσπάθεια να συνδεθεί η ασθένεια με τη δηλητηρίαση από τοξίνες, είτε από το DDT είτε από φυτοφάρμακα με αρσενικό είτε ακόμη και από δηλητηρίαση από μολυσμένα εμβόλια. Το εγκληματικό τους σχέδιο περιελάμβανε στενή συνεργασία με την ηγεσία της AMA και τον έλεγχο της αναδυόμενης φαρμακοβιομηχανίας, καθώς και της ιατρικής εκπαίδευσης. Η ίδια ομάδα Rockefeller χρηματοδότησε τη ναζιστική ευγονική στα Ινστιτούτα Kaiser Wilhelm στη Γερμανία τη δεκαετία του 1930, καθώς και την Αμερικανική Εταιρεία Ευγονικής. Στη δεκαετία του 1970 χρηματοδότησαν τη δημιουργία πατενταρισμένων ΓΤΟ σπόρων, οι οποίοι αναπτύχθηκαν όλοι από την ομάδα των εταιρειών χημικών φυτοφαρμάκων Rockefeller - Monsanto, DuPont, Dow.

Σήμερα αυτός ο έλεγχος της δημόσιας υγείας και του ιατρικού βιομηχανικού συμπλέγματος ασκείται από τον προστατευόμενο του David Rockefeller και υπέρμαχο της ευγονικής, Bill Gates, αυτοδιορισμένο τσάρο του ΠΟΥ και των παγκόσμιων εμβολίων. Ο Dr Tony Fauci, επικεφαλής του NIAID, υπαγορεύει εντολές για εμβόλια χωρίς αποδείξεις. Η απάτη πίσω από το σκάνδαλο με τον ιό της πολιομυελίτιδας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έχει εκλεπτυσθεί με τη χρήση μοντέλων υπολογιστών και άλλων τεχνασμάτων σήμερα, για να προωθηθεί ο ένας υποτιθέμενος θανατηφόρος ιός μετά τον άλλο, από το Covid19 στην ευλογιά των πιθήκων στον HIV. Όπως και με την πολιομυελίτιδα, κανένας από αυτούς δεν έχει απομονωθεί επιστημονικά και δεν έχει αποδειχθεί ότι προκαλεί τις ασθένειες που ισχυρίζονται. Κανένας. Το ίδιο αφορολόγητο Ίδρυμα Rockefeller σήμερα, που παριστάνει το φιλανθρωπικό φιλανθρωπικό ίδρυμα, βρίσκεται στην καρδιά της παγκόσμιας ιατρικής τυραννίας πίσω από το covid19 και την ευγονική ατζέντα του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ της Μεγάλης Επανεκκίνησης. Το μοντέλο τους για τον ιό της πολιομυελίτιδας τους βοήθησε να δημιουργήσουν αυτή τη δυστοπική ιατρική τυραννία. Μας λένε, "εμπιστευτείτε την επιστήμη".

---

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.

---

—Δικτυογραφία:

Toxicology vs Virology: Rockefeller Institute and the Criminal Polio Fraud | New Eastern Outlook

https://web.archive.org/web/20230212174014/https://journal-neo.org/2022/07/12/toxicology-vs-virology-rockefeller-institute-and-the-criminal-polio-fraud/