Η Αλήθεια για τον Κόσμο με Μια Λέξη: Rockefeller

Γιατί οι υπερ-πλούσιοι να εγγυώνται την αποσταθεροποίηση του συστήματος από το οποίο εξαρτώνται οι περιουσίες τους;

Apollodoros

Oct 16, 2024

Mετάφραση: Απολλόδωρος

23 Ιουνίου 2024 | J.J. Dawson | Διαβάστε το εδώ

Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:

Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι κατά τα άλλα καλοπροαίρετοι και σχετικά αφυπνισμένοι άνθρωποι είναι να υποθέσουν ότι ο επερχόμενος τυραννικός κατακλυσμός (The Great Reset - Η Μεγάλη Επανεκκίνηση), για τον οποίο εγώ και τόσοι άλλοι σχολιαστές προειδοποιούμε συνεχώς, δεν μπορεί να συμβεί επειδή οι ελίτ τις οποίες κατηγορούμε για την έναρξή του απλά δεν θα το έκαναν αυτό στον εαυτό τους.

Δηλαδή, η τάξη των δισεκατομμυριούχων εξαρτάται από τη συνέχιση του παραδοσιακού οικονομικού μας συστήματος και της δυτικής πολιτιστικής ηγεμονίας για να διατηρήσει τον μεγάλο πλούτο της και, ακριβώς όπως η πτώση της θα σημάνει την κατάρρευση της εργατικής και μεσαίας τάξης, έτσι θα καταδικάσει και τους υπερ-πλούσιους.

Για πολύ καιρό πίστευα αυτό ακριβώς το πράγμα, και το κράτησα στο μπροστινό μέρος της εργαλειοθήκης μου, και το χρησιμοποιούσα ως καταπραϋντικό βάλσαμο κάθε φορά που ερχόμουν αντιμέτωπος με «θεωρίες συνωμοσίας» αυτού του είδους, και το έβαζα βιαστικά στις φλεγμονώδεις νορμάλ ευαισθησίες μου όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με άβολα κομμάτια πληροφοριών καθώς περιπλανιόμουν στον ατελείωτα συναρπαστικό νέο κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης που καθόρισε τις πρώτες μέρες του διαδικτύου μετά το GFC.

Αλλά σταδιακά ορισμένοι στοιχεία άρχισαν να συνδέονται. Τα μοτίβα άρχισαν να αναδύονται, οι τρύπες των κουνελιών συνέκλιναν και άνοιγαν σε αμυδρά φωτισμένες αλλά φαρδιές και ομολές λεωφόρους, και μετά από μερικά χρόνια τα στοιχεία είχαν αρχίσει να συγχωνεύονται σε γεγονότα – συχνά αδιαμφισβήτητα γεγονότα, και αυτά με οδήγησαν περαιτέρω στο λαβύρινθο όπου τελικά άρχισα να αποκαλύπτω μεγαλύτερες αλήθειες.

Υπάρχουν φορές που εύχομαι να μπορούσα να ξεχάσω αυτές τις αλήθειες, αλλά χωρίς λοβοτομή ή λήθαργο που προκαλείται από φάρμακα, δεν υπάρχει τρόπος επιστροφής στο Matrix, οπότε είναι η ταπεινή και συνήθως άχαρη μοίρα όσων έχουμε δει, να προχωράμε - πάντα μπροστά στις σκοτεινές εσοχές και να ακολουθούμε αυτόν τον δρόμο όπου κι αν οδηγεί.

Άλλοι, ωστόσο, – ακόμη και εκείνοι από την ομάδα μας που αντιτίθενται στην “αφύπνιση” (wokeness), την παγκοσμιοποίηση και τη «βιωσιμότητα» – εξακολουθούν να αρνούνται να κάνουν αυτό το τελευταίο βήμα στο σκοτάδι και αντ’ αυτού προσκολλώνται πεισματικά στις παλιές ιδέες τους, παρηγορώντας τους εαυτούς τους με την ιδέα ότι, στην πραγματικότητα, είμαστε όλοι μαζί σε αυτό (όπως οι ελίτ συνηθίζουν να μας διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία) και το σύστημα που μας τρέφει επίσης τους τρέφει. Και ως εκ τούτου, ενώ τα πράγματα μπορεί να πηγαίνουν προς μια δυσάρεστη κατεύθυνση, η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι υπερβολικά φανταστική για να την πιστέψουμε, ότι η λύση βρίσκεται στην κάλπη και ότι το παλιό μας δικομματικό σύστημα θα διορθωθεί στο τέλος- ότι αρκετές έντονα διατυπωμένες επιστολές στον εκδότη θα βάλουν τέλος στην “αφυπνιστική” (woke ) τρέλα και ότι όλα θα πάνε τελικά καλά.

Πάρα πολλοί από την πλευρά μας εξακολουθούν να ανήκουν σε αυτό το στρατόπεδο - με το ένα πόδι στην κουνελότρυπα και με το άλλο έξω- το κεφάλι και ο κορμός έξω από τη σπηλιά του Πλάτωνα, αλλά τα πόδια εξακολουθούν να κρέμονται μέσα - και αυτοί οι άνθρωποι, όσο καλές προθέσεις και αν έχουν, λειτουργούν ως άβουλοι φύλακες της πύλης, όπως οι λεγόμενοι συντηρητικοί βραχίονες των εταιρικών μέσων ενημέρωσης, που χρησιμοποιούν "περιορισμένα στέκια" για να δείξουν ότι παρακολουθούν το αναδυόμενο πνεύμα της εποχής, αλλά τελικά αποφεύγουν τα πιο περίεργα ζητήματα. Πράγματι, ένας από τους αναγνώστες μου επικοινώνησε μαζί μου την περασμένη εβδομάδα λέγοντας:

Βλέπω πολλές λεπτομέρειες να αναδύονται που συνδέουν τη χρηματοδότηση όλων των διαδηλώσεων υπέρ της Παλαιστίνης και της γενικής επίθεσης κατά των Εβραίων με τον Soros, τον Pritzker και παρόμοιους παράγοντες. Ο σύζυγός μου λέει ότι δεν μπορεί να καταλάβει γιατί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν την αποσταθεροποίηση των ΗΠΑ και της Δύσης, καθώς αυτές οι οικονομίες βασίζονται στην προμήθεια και την αγορά αγαθών από τα οποία εξαρτώνται οι τύχες αυτών των ανθρώπων.

Αυτό που ακολουθεί είναι σε μεγάλο βαθμό ενημερωμένο από το εξαιρετικό έργο του Ivor Cummins και τις συζητήσεις ντοκιμαντέρ του με τον Dr. Jacob Nordangard, του οποίου το βιβλίο Rockefeller: Controlling the Game θα πρέπει να είναι υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όποιον επιθυμεί να κατανοήσει πώς λειτουργεί πραγματικά ο κόσμος. Ωστόσο, η δίωρη συζήτηση με τον Cummins είναι μια χορταστική σύνοψη και θα χρησιμεύσει ως εξαιρετική βοηθητική προβολή σε αυτό το δοκίμιο.

Θα καλύψω αυτή τη μακρά και ενδιαφέρουσα ιστορία με όσο το δυνατόν λιγότερες λέξεις, αλλά όλα όσα ακολουθούν για τους Rockefeller και τους πολλούς συνεργάτες τους είναι ιστορικά γεγονότα (όχι «θεωρίες συνωμοσίας») και αναφέρονται διεξοδικά στο βιβλίο του Dr. Nordangard.

Μέχρι τη στιγμή που ο John D. Rockefeller είχε γίνει ο πρώτος δισεκατομμυριούχος στον κόσμο μέσω του μονοπωλίου του, Standard Oil, είχε δεχτεί πολύ κακή δημοσιότητα. Σε αντίθεση με σήμερα, τα μέσα ενημέρωσης στην εποχή του δεν είχαν αγοραστεί και πληρωθεί από το συγκρότημα μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων και ΜΚΟ που ο ίδιος θα δημιουργούσε, και άρθρα και γελοιογραφίες εμφανίζονταν σε μεγάλες εφημερίδες που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου για την αδικαιολόγητη επιρροή του στον Λευκό Οίκο και το Κογκρέσο.

Ο Rockefeller κατηγορήθηκε επίσης ευρέως από ένα εξοργισμένο κοινό για τη σφαγή του Ludlow Massacre, στην οποία ιδιωτικοί φρουροί από την Εταιρεία Καυσίμων και Σιδήρου του Κολοράντο (της οποίας ήταν συνιδιοκτήτης) ενώθηκαν με εθνοφρουρούς για να επιτεθούν σε 1.200 απεργούς ανθρακωρύχους, σκοτώνοντας 21 άτομα, συμπεριλαμβανομένων συζύγων και παιδιών.

Για να καταπολεμήσει αυτή την κακή δημοσιότητα, έκανε ακριβώς αυτό που έκανε ο Bill Gates, 85 χρόνια αργότερα, όταν δέχτηκε ένα ταπεινωτικό χαστούκι από το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ για μονοπωλιακές πρακτικές που δεν διαφέρουν καθόλου από αυτές του Rockefeller– επαναπροσδιορίστηκε ως φιλάνθρωπος.

Ο Rockefeller προσέλαβε τον γκουρού των δημοσίων σχέσεων της εποχής του, Ivy Lee, και άρχισε να γυαλίζει την εικόνα του. Σε αυτό το διάσημο κόλπο έκανε μια μεγάλη επίδειξη μοιράζοντας κέρματα σε μικρά παιδιά.

Αλλά ο Rockefeller ενδιαφερόταν για πολύ περισσότερα από το να είναι αρεστός στον απλό λαό. Η κινητήρια φιλοδοξία του, όπως ήταν πάντα, ήταν η εξουσία και ο έλεγχος, και με τη βοήθεια του Lee συνειδητοποίησε γρήγορα ότι θα μπορούσε να επιτύχει και τους δύο στόχους μέσω μιας προσπάθειας – την ίδρυση μεγάλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, και έτσι γεννήθηκε το Ίδρυμα Rockefeller.

Μέσω του Ιδρύματος, ο J.D. Rockefeller, ο γιος και οι εγγονοί του μπόρεσαν να επαναπροσδιοριστούν ως ευγενείς ανθρωπιστές, δωρίζοντας εκατομμύρια δολάρια στην ιατρική, την εκπαίδευση και κοινωνικούς σκοπούς.

Έτσι, βλέπουμε τη γέννηση αυτού που συχνά τώρα αναφέρεται κυνικά ως «ιατρική Rockefeller». Αναγνωρίζοντας τη δυνατότητα μετατροπής της ιατρικής από περίθαλψη με επίκεντρο τον ασθενή σε καταναλωτικό αγαθό, η οικογένεια χρησιμοποίησε τη χορηγία της σε ιατρικές σχολές και την επιρροή της σε μεγάλα περιοδικά όπως το Time και το Life για να δυσφημίσει τις φυσικές θεραπείες και να πολλαπλασιάσει τον λεβιάθαν των φαρμακευτικών προϊόντων που σήμερα καθορίζουν τη σύγχρονη ιατρική και τα οποία, πολύ βολικά για τους Rockefellers, προέρχονται κυρίως από πετροχημικά...

Εν τω μεταξύ, κατανοώντας ότι η εδραίωση της εξουσίας εξαρτιόταν από τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης και την καθοδήγηση του πνεύματος της εποχής, οι πέντε αδελφοί Rockefeller τρίτης γενιάς: ο John, ο Nelson, ο Nelson, ο Winthrop και ο David ήταν απασχολημένοι με την επέκταση της επιρροής τους στον κοινωνικό ακτιβισμό. Για το σκοπό αυτό, το 1940, ίδρυσαν το Rockefeller Brothers Fund, του οποίου η δηλωμένη αποστολή μέχρι σήμερα είναι να «προωθήσει την κοινωνική αλλαγή που συμβάλλει σε έναν πιο δίκαιο, βιώσιμο και ειρηνικό κόσμο» [η έμφαση είναι δική μου]. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το Ταμείο Rockefeller Brothers Fund συμμετέχει στην Διευθύνουσα Ομάδα της Πλατφόρμας Ιδρυμάτων F20, ενός διεθνούς δικτύου που περιλαμβάνει δεκάδες ιδρύματα και φιλανθρωπικές οργανώσεις, συμπεριλαμβανομένων των Ιδρυμάτων Ανοικτής Κοινωνίας του George Soros – θα επιστρέψουμε σε αυτό το σημείο.

Αλλά η φιλοδοξία των Rockefeller δεν περιοριζόταν στις ΗΠΑ – ήταν παγκόσμιας εμβέλειας. Ως εκ τούτου, μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των Ηνωμένων Εθνών, με τον JD Jr να δωρίζει χρήματα και γη για το κτίριο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη. Ο γιος του Nelson έγινε επίσης βασικός παράγοντας στην πολιτική διευκόλυνση αυτού, του πρώτου πραγματικού βήματος προς την παγκόσμια κυβέρνηση, με την ιδιότητά του ως Πρώτου Βοηθού Υπουργού Εξωτερικών για τις Υποθέσεις της Αμερικανικής Δημοκρατίας υπό τον Πρόεδρο Truman, και αργότερα ως Αντιπροέδρου του Gerald Ford.

Στη δεκαετία του 1950, το Ταμείο Αδελφών Rockefeller θέσπισε το «Πρόγραμμα Ειδικών Μελετών» (που σχεδιάστηκε από τον τότε πρόεδρό του, Nelson Rockefeller) για να «καθορίσει τα μείζονα προβλήματα και τις ευκαιρίες που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ και να αποσαφηνίσει τους εθνικούς σκοπούς και στόχους και να αναπτύξει αρχές που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν ως βάση της μελλοντικής εθνικής πολιτικής». Αυτή η άχαρη σειρά γραφειοκρατικών φληναφημάτων ακούγεται καλοπροαίρετη, αλλά στην πραγματικότητα περιείχε τον βλαστό γι' αυτό που πολλοί αποκαλούν σήμερα Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ο Jacob Nordangard εξηγεί πώς αυτή η ομάδα εμπειρογνωμόνων (κυρίως υπό την εποπτεία του Henry Kissinger) φάνηκε να θεωρεί τον εαυτό της ως θεόσταλτο με μια ιστορική αποστολή - οικονομική, πολιτική και πολιτιστική - να αναδιαμορφώσει τον κόσμο όπως αυτοί θεωρούσαν κατάλληλο... Σας θυμίζει κάτι;

Το Πρόγραμμα Ειδικών Μελετών διήρκεσε από το 1956 έως το 1960 και στη συνέχεια ξεδιπλώθηκε σε όλες τις κυβερνήσεις Kennedy, Johnson και Nixon και, με τις διασυνδέσεις του Kissinger, προσέλκυσε όλους τους σημαντικούς παράγοντες της σύγχρονης αμερικανικής ηγεμονικής ιστορίας, συμπεριλαμβανομένης της CIA, του Πανεπιστημίου του Harvard και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (η δεξαμενή σκέψης για την εξωτερική πολιτική που ιδρύθηκε το 1921 και της οποίας ο David Rockefeller ήταν διευθυντής από το 1970-1985). Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι ο David Rockefeller ήταν πρόεδρος της Chase Manhattan Bank από το 1969-1981.

Τα μέλη του Προγράμματος Ειδικών Μελετών κατάλαβαν γρήγορα ότι για να υλοποιήσουν την ουτοπία που οραματίζονταν έπρεπε να αντιμετωπίσουν το κοινό με “προβλήματα παγκόσμιας κλίμακας” που απαιτούσαν “παγκόσμια συνεργασία” και ότι η «επιστήμη» θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο για τη διεθνή διαχείριση. Έτσι, χωρίς να συμβουλευτούν ούτε έναν επιστήμονα, το έργο προσδιόρισε δύο βασικούς τομείς εστίασης: την Παγκόσμια Υγεία (πανδημίες) και την ωκεανογραφία και τη μετεωρολογία (κλίμα).

Έτσι, μόλις συμφωνήθηκε η “Επιστήμη” (The Science), το πρόγραμμα βρήκε τους κατάλληλους επιστήμονες (συμπεριλαμβανομένου του Roger Revelle, του νονού της «ανθρωπογενούς υπερθέρμανσης του πλανήτη») για να πραγματοποιήσουν την «έρευνα» του και, μέσω του εκτεταμένου μηχανισμού των ΜΚΟ και του Πανεπιστημίου Rockefeller (ενός ιδιωτικού οργανισμού βιοϊατρικής έρευνας), άρχισαν να προωθούν την ατζέντα τους, ενώ παράλληλα ενισχύονταν από τον κοινωνικό ακτιβισμό «βάσης» που χρηματοδοτήθηκε από το Rockefeller Brothers Fund.

Τώρα περνάμε στη δεκαετία του 1960, όταν οι Rockefeller ήταν μεταξύ των κορυφαίων χρηματοδοτών της Λέσχης της Ρώμης (Club of Rome), της οποίας η έκθεση του 1972, “Τα Όρια της Ανάπτυξης” άνοιξε το δρόμο για το σύγχρονο περιβαλλοντικό κίνημα. Το 1968 ο Lyndon B. Johnson έγινε ο πρώτος πρόεδρος των ΗΠΑ που μίλησε δημόσια για την «υπερθέρμανση του πλανήτη» και οι περισσότεροι αναγνώστες σε αυτό το σημείο θα πρέπει να γνωρίζουν την υπόλοιπη ιστορία.

Τα «Τα Όρια της Ανάπτυξης» (‘Limits to growth’) ακούγονται αντίθετα στον καπιταλισμό, έτσι δεν είναι; Και εδώ μπορεί κανείς να αναρωτηθεί γιατί οι πάμπλουτοι βιομήχανοι όπως οι Rockefeller και οι πολλοί συνεργάτες τους χρηματοδοτούν κάτι που φαινομενικά αντιβαίνει στα δικά τους συμφέροντα; Γιατί πράγματι; Αυτό μας φέρνει πίσω στο ερώτημα που έθεσε ο σύζυγος της συνδρομήτριας μου: Γιατί να χρηματοδοτούν την αποσταθεροποίηση των ΗΠΑ και της Δύσης, καθώς αυτές οι οικονομίες βασίζονται στην προσφορά και την αγορά αγαθών από τα οποία εξαρτώνται αυτοί οι άνθρωποι για την περιουσία τους;

Σύντομα θα καταλήξουμε σε αυτό, αλλά πρώτα πρέπει να ολοκληρώσουμε τη διάλεξή μας για την ιστορία.

Φτάνουμε τώρα στη δεκαετία του 1970 στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF).

Περίπου εκείνη την εποχή ο Henry Kissinger, τώρα υπουργός Εξωτερικών του Richard Nixon, ενεπλάκη σε ένα πρόγραμμα που χρηματοδοτήθηκε από τον Rockefeller, μέσω του Harvard και διαφόρων άλλων διεθνιστικών οργάνων, συμπεριλαμβανομένης της CIA, για τη διαμόρφωση «αναδυόμενων παγκόσμιων ηγετών».

Και εδώ εισάγεται ο Klaus Schwab.

Ο Schwab ίδρυσε το Ευρωπαϊκό Φόρουμ Διαχείρισης το 1971, το οποίο έγινε το WEF. Το 1972, η Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για το Περιβάλλον δήλωσε, ως απάντηση στην ευρέως αντιληπτή πλέον απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη: «Έχουμε 10 χρόνια για να σταματήσουμε την καταστροφή»... Σας ακούγεται οικείο;

Το 1987, η Επιτροπή Brundtland, υπό την προεδρία του Maurice Strong (μέλος της Λέσχης της Ρώμης και Γενικός Γραμματέας της Διάσκεψης της Στοκχόλμης για το Περιβάλλον, και φίλος των Rockefellers) και του Gro Harlem Brundtland (του Νορβηγού πρωθυπουργού) έθεσε την ατζέντα που καθορίζει τώρα την τρέχουσα εποχή μας - να δημιουργήσει ένα σχέδιο για το μέλλον για τη διαχείριση του πλανήτη με «βιώσιμο» τρόπο.

Αυτό στη συνέχεια οδήγησε στη δημιουργία της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Αλλαγή του Κλίματος (IPCC) το 1988 και στη διακήρυξη του ΟΗΕ για την κλιματική αλλαγή ως παγκόσμιο πρόβλημα - παρέχοντας βολικά μια δικαιολογία για τη συνέχιση της ύπαρξής του ακριβώς τη στιγμή που η υπαρξιακή απειλή της Σοβιετικής Ένωσης και ο πυρηνικός πόλεμος άρχισαν να εξασθενούν.

Λίγο αργότερα ακολούθησε η Σύνοδος Κορυφής του Ρίο ντε Τζανέιρο το 1992 για τη Γη (η οποία παρεμπιπτόντως είναι η πρώτη μου καθαρή ανάμνηση της παγκόσμιας πράσινης ατζέντας και θυμάμαι, ως παιδί εκείνη την εποχή, να ανησυχώ για την απότομη πορεία της ανθρωπότητας προς την αυτοκαταστροφή και να φοβάμαι τι θα μπορούσε να συμβεί αν δεν «αναλάβουμε δράση» – τέτοια είναι η τεράστια δύναμη αυτού του τύπου προπαγάνδας στα νεανικά μυαλά. Δεν γνώριζα τότε ότι είχαμε ήδη περάσει μια δεκαετία από το υποτιθέμενο σημείο μη επιστροφής του ΟΗΕ - το πρώτο από τα πολλά, όπως αποδείχθηκε).

Το αποτέλεσμα της Διάσκεψης Κορυφής του Ρίο ήταν η διαβόητη Ατζέντα 21 και η ανθρωπογενής αφήγηση της κλιματικής αλλαγής ενσωματώθηκε έτσι στη συνείδηση του κοινού, αγνοώντας το πλήθος των φυσικών παραγόντων που συμβάλλουν στην αλλαγή των ατμοσφαιρικών συνθηκών και διαλαλώντας το τροπάριο «το 97% των επιστημόνων συμφωνεί» - ένα εξονυχιστικά καταρριφθέν ψέμα.

Περνάμε τώρα στο σημερινό μας παράδειγμα, στην αρχή του οποίου αποφασίστηκε από τον ΟΗΕ και το WEF και το στελεχιακό δυναμικό των ΜΚΟ που τους υποστηρίζουν ότι για την αντιμετώπιση των υπαρξιακών απειλών που αντιμετωπίζει το είδος μας, απαιτείται μια παγκόσμια συνείδηση, η οποία απαιτεί μια «συναίνεση για νέες παγκόσμιες αξίες». Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ο άνθρωπος που τοποθετήθηκε στο τιμόνι αυτής της απροκάλυπτα νεομαρξιστικής έννοιας ήταν επίσης ένας Rockefeller - συγκεκριμένα ο Stephen (γιος του Nelson), καθηγητής θρησκείας... Δεν σας κάνω πλάκα.

Ο Stephen βοήθησε στο συντονισμό της Πρωτοβουλίας για τη Μεγάλη Μετάβαση, ένα εμβληματικό πρόγραμμα μεταξύ των πολλών που κρέμονται από την πλευρά του παγκοσμιοποιημένου οικοδομήματος σαν πεταλίδες, με στόχο τη δημιουργία ενός κινήματος «παγκόσμιων πολιτών».

Αυτός ο όρος – παγκόσμιος πολίτης – είναι πλέον τόσο πανταχού παρών που χρησιμοποιείται χωρίς ειρωνεία από όλους και όλες στο προοδευτικό στρατόπεδο, και όχι μόνο από ΜΚΟ αλλά και στις καμπάνιες μάρκετινγκ των πολυεθνικών εταιρειών. Πρόκειται για ένα σημαντικό και εξαιρετικά ισχυρό κομμάτι της παγκοσμιοποιητικής ειδησεογραφίας, καθώς ο θεμελιώδης σκοπός του είναι να υπονομεύσει την έννοια του έθνους και αντ' αυτού να καλλιεργήσει στους ανθρώπους, ιδίως στη νεολαία, μια αφοσίωση όχι στις οικογένειές τους και στις τοπικές κοινότητές τους, αλλά στη νεφελώδη ιδέα του «ενός κόσμου» και σε όποια κατηγορία θυμάτων κατευθύνουν την προσοχή μας οι spin doctors της Μηχανής σε κάθε δεδομένη ημέρα - και όχι λιγότερο στο τελικό θύμα: τον ίδιο τον πλανήτη Γη. Ο James Lindsay περιγράφει συχνά αυτή τη νέα θρησκεία ως μια αναζωογονημένη μορφή παγανιστικής λατρείας της Γαίας.

Δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα στην ιστορία, πιθανότατα γνωρίζετε τα υπόλοιπα: Το πρόγραμμα Young Global Leaders του WEF, του οποίου οι απόφοιτοι, Klaus Schwab, έχουν «διεισδύσει στα υπουργικά συμβούλια» διαφόρων εθνικών κυβερνήσεων. την Ατζέντα 2030 του ΟΗΕ και τους 17 Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ), την έλευση της Αγίας Greta του Thunberg και η επίσημη συνεργασία του WEF και του ΟΗΕ το 2019.

Ερχόμαστε τώρα στο 2020 και όλοι γνωρίζουμε τι θα συμβεί στη συνέχεια.

Για την 75η επέτειό του, ο ΟΗΕ κήρυξε μια «δεκαετία δράσης» και μόλις η φρενίτιδα των μέσων ενημέρωσης για την Greta έγινε δεύτερη είδηση, η «πανδημία» του COVID ήταν προ των πυλών.

Θα θυμάστε ότι στο Πρόγραμμα Ειδικών Μελετών των Rockefeller της δεκαετίας του 1950, συμφωνήθηκαν δύο βασικοί παράγοντες που θα διευκόλυναν την παγκόσμια συνείδηση που χρειαζόταν για τη δημιουργία της μονοκοσμικής ουτοπίας τους υπό τον κεντρικό έλεγχο μιας διεθνούς διαχειριστικής ελίτ: Η Πανδημία και η κλιματική αλλαγή.

Έχουμε καλύψει την εξέλιξη της αφήγησης για το κλίμα και οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εξοικειωμένοι με τις ευρέως δημοσιοποιημένες μεταλλάξεις της από τότε που ήμασταν παιδιά. Όμως, το σκέλος της πανδημίας ήταν πάντα στο παρασκήνιο και αυτό το θέμα απαιτεί ένα εντελώς ξεχωριστό δοκίμιο, αλλά, εν συντομία, οι περισσότεροι από εμάς θα θυμούνται τις κλιμακωτές πρόβες για το COVID: SARS το 2002, γρίπη των πτηνών H5N1 το 2006 και γρίπη των χοίρων H1N1 το 2009.

Και κυρίως, η Έκθεση Παγκόσμιων Κινδύνων του WEF του 2006 ανέφερε:

Ο κίνδυνος μιας πανδημικής γρίπης, ιδιαίτερα μιας γρίπης που προκαλείται από τη μετάδοση του ιού H5N1 ή άλλου ιού της γρίπης των πτηνών από άνθρωπο σε άνθρωπο, αποτελεί πλέον κυρίαρχο θέμα στην παγκόσμια συζήτηση για τον κίνδυνο ... Η έλλειψη πληροφόρησης ή η παραπληροφόρηση που οδηγεί σε κατάρρευση της εμπιστοσύνης του κοινού στην ικανότητα των κυβερνήσεων, των διεθνών οργανισμών ή των επιχειρήσεων να διαχειρίζονται τον κίνδυνο μπορεί να οδηγήσει σε εξάπλωση του φόβου με τρόπους που ενισχύουν σημαντικά τις συνέπειες μιας συγκεκριμένης απειλής.

Και λίγοι μπορούν να αρνηθούν (αν και πολλοί γραφειοκράτες με λαστιχένιο πρόσωπο ή παρουσιαστές εταιρικών μέσων ενημέρωσης που έχουν προσπαθήσει να το κάνουν) τη γελοία ευτυχία της Εκδήλωσης 201 του WEF τον Οκτώβριο του 2019, η οποία προσδιόρισε σχεδόν κατά γράμμα την επερχόμενη «πανδημία» και τη συντονισμένη παγκόσμια αντίδραση.

Το συμπέρασμα είναι απλό για όποιον έχει ψάξει λίγο, και η δική μου θέση για το θέμα αυτό θα πρέπει να είναι προφανής, αν όχι ήδη γνωστή στους αναγνώστες που είναι εξοικειωμένοι με τον κατάλογό μου: Το COVID σχεδιάστηκε πολύ νωρίτερα και σκηνοθετήθηκε με δραματικό τρόπο ως η δεύτερη σκανδάλη στο εδώ και δεκαετίες διττό πλέγμα κρίσης των Rockefellers, το οποίο σχεδιάστηκε για να ομογενοποιήσει την παγκόσμια συνείδηση κάτω από μια ενιαία αρχή διακυβέρνησης: Φόβος.

Λίγους μήνες μετά την έναρξη της «πανδημίας» ο Klaus Schwab ανακοίνωσε τη Μεγάλη Επανεκκίνηση (The Great Reset), η οποία εγκρίθηκε γρήγορα από παγκόσμιους φωστήρες, όπως ο τότε πρίγκιπας Κάρολος και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ António Guterres.

Έτσι, γεννήθηκε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, το οποίο δεν βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά στις ανθρώπινες ευθύνες: «Πολίτη του κόσμου, ΕΣΥ είσαι υπεύθυνος».

Είσαι υπεύθυνος για την υγεία του πλανήτη μας, γι' αυτό πρέπει να μειώσετις το αποτύπωμα του άνθρακα σου.
Είσαι υπεύθυνος για την υγεία της κοινότητας, οπότε πρέπει να φοράς μάσκα, να μένεις στο σπίτι και να εμβολιάζεσαι - αλλιώς η γιαγιά θα πεθάνει.
Είσαι υπεύθυνος για τους φτωχούς του Τρίτου Κόσμου, οπότε πρέπει να δεχτείς αδιαμαρτύρητα τη μαζική μετανάστευση.
Είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα των άλλων, οπότε πρέπει να αγκαλιάσεις την υπερηφάνεια των LGBTQ και να επαναλαμβάνεις μετά από εμάς «Οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες!».
Πράγματι, είσαι υπεύθυνος για τα δεινά των Παλαιστινίων, επομένως πρέπει να διαδηλώσεις και να διαμαρτυρηθείς με αλληλεγγύη.

Και όλα αυτά είχαν προκληθεί (όπως συζήτησα πολύ καιρό πριν στο δοκίμιό μου The Error Everyone Makes About Wokeness) όχι από γνήσια αναταραχή από τα κάτω, αλλά από αστραπιαίο ακτιβισμό μέσω του συμπλέγματος των ΜΚΟ που δημιουργήθηκε γύρω από τους αρχικούς φιλανθρωπικούς απατεώνες – τους Rockefeller. Ιδρύματα όπως η Open Society, ο Bill και η Melinda Gates, Pritzker και τα υπόλοιπα. Σε συνδυασμό με το μάρκετινγκ των μεγάλων επιχειρήσεων και ενισχυμένο μέσω ενός συστήματος μέσων ενημέρωσης και του εκπαιδευτικού συστήματος που προικίζονται μαζικά από τους ίδιους οργανισμούς, το όραμα του J.D. Rockefeller πλησιάζει στην εκπλήρωσή του: Μια εξατομικευμένη κοινωνία παγκόσμιων πολιτών, χωρίς θεό, χωρίς έθνος και υπόχρεων μόνο στο μεγάλο συγκεντρωτικό σκήπτρο του υπαρξιακού τρόμου.

Και έτσι απαντώ στην ερώτηση της αναγνώστριας μου, γιατί να αναλάβουν την αποσταθεροποίηση των ΗΠΑ και της Δύσης, καθώς οι οικονομίες αυτές βασίζονται στην προμήθεια και την αγορά αγαθών από τα οποία εξαρτώνται οι τύχες αυτών των ανθρώπων;

Απαντώ: Πρέπει κανείς να καταλάβει ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, τι τους παρακινεί και τι πιστεύουν.

Πρώτον, είναι μια γκάφα μαθητή σε αυτό το σημείο να εξισώνει τις οικονομίες των «ΗΠΑ και της Δύσης» με τις περιουσίες της ελίτ της εξουσίας. Οι δυτικές οικονομίες παράγουν πολύ λίγα πράγματα στις μέρες μας εκτός από τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και τον πόλεμο - το εργοστάσιο ανατέθηκε στην Κίνα και σε άλλα αναπτυσσόμενα έθνη πριν από δεκαετίες. Αυτή είναι ολόκληρη η οικονομική προϋπόθεση της παγκοσμιοποίησης - μια οικονομία που δεν υπόκειται σε καμία εθνική βούληση ή πνευματική ηθική.

Δεύτερον, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι στην πραγματικότητα ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και βιομήχανοι, όχι πια. Οι περιουσίες τους δεν εξαρτώνται από την «προσφορά και την αγορά αγαθών», όχι πια. Είναι διασκεδαστικό όταν οι λαοί συγκρίνουν με σοβαρότητα ανθρώπους όπως ο Elon Musk και ο Jeff Bezos στο πλαίσιο του «πλουσιότερου ανθρώπου στον κόσμο». Ο συσσωρευμένος πλούτος δυναστειών όπως οι Rockefellers και οι Rothschilds και το δίκτυο ευθυγραμμισμένων συμφερόντων που ελέγχουν οι κληρονομιές τους κάνουν την περιουσία του Musk να μοιάζει με επιταγή κοινωνικής πρόνοιας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν βασίζονται σε καμία μορφή οικονομικής ανταλλαγής για τον μεγάλο πλούτο τους - ο πλούτος τους είναι τόσο εδραιωμένος και διαφοροποιημένος που είναι ουσιαστικά άφθαρτος. Όπως είπε ο Mayer Amschel Rothschild, ιδρυτής της τραπεζικής δυναστείας Rothschild: «Δώστε μου τον έλεγχο της προσφοράς χρήματος ενός έθνους και δεν με νοιάζει ποιος φτιάχνει τους νόμους του». Ή όπως το έθεσε πιο συνοπτικά ο Andrew Tate όταν ρωτήθηκε για αυτό ακριβώς το θέμα: «Απλά θα τυπώσουν το νέο χρήμα».

Αυτό οδηγεί στο ερώτημα τι τους παρακινεί. Δεν είναι τα χρήματα. Έχουν ήδη όλα τα χρήματα - και αν αντιμετωπίσουν μια κατάσταση όπου η φύση της προσφοράς χρήματος γίνεται πρόβλημα γι 'αυτούς, απλώς θα την επανεφεύρουν (αυτό στην πραγματικότητα είναι ήδη στα σκαριά με τα Ψηφιακά Νομίσματα της Κεντρικής Τράπεζας (CBDC)). Εν τω μεταξύ, έχουν τόσα πολλά χρήματα που τους έχουν τελειώσει τα πράγματα που μπορούν να κάνουν με αυτά εκτός από το να τα χρησιμοποιούν για να συσσωρεύουν περισσότερη εξουσία. Αυτό ακριβώς έκανε ο J.D. Rockefeller μόλις είχε περισσότερα χρήματα από όσα μπορούσε να ξοδέψει - τα διοχέτευσε σε φιλανθρωπικές οργανώσεις με σκοπό την κοινωνική μηχανική του απλού λαού με τον τρόπο που επιθυμούσε.

Και αυτό απαντά στο ερώτημα τι πιστεύουν αυτοί οι άνθρωποι... Πολύ απλά: Ότι έχουν θεία εντολή να κυβερνούν. Μπορεί πράγματι να πιστεύουν ότι αυτό που κάνουν είναι ευγενές, αλλά αυτό δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Βλέπουν τους εαυτούς τους ως θεούς και εμάς ως υπηκόους τους - τους μεγάλους άπλυτους- ζώα, ανάξια και ανίκανα να αυτοπροσδιοριστούν - και έτσι εναπόκειται σε αυτούς, τους καλύτερους ανθρώπους, να κατευθύνουν την πορεία του μέλλοντος, για το γενικότερο καλό, όπως λέγεται. Αυτό δεν είναι εικασία, οι τεκμηριωμένες μηχανορραφίες αυτής της ελίτ τον τελευταίο αιώνα αποδεικνύουν αυτή τη νοοτροπία - ένας θρησκευτικός φανατισμός που μοιάζει με αίρεση και εδράζεται σε μια ναρκισσιστική λατρεία της δικής τους υπέροχης μεγαλοπρέπειας, και εδώ λοιπόν είναι η τελική απάντηση:

Όταν έχεις να κάνεις με αυτοκράτορες και ψυχοπαθείς που πιστεύουν με ζήλο σε αυτό που κάνουν - γιατί να ρωτάς καν το γιατί; Αρκεί να παρατηρήσουμε τι κάνουν. Από τους καρπούς τους θα τους γνωρίσετε.

Και όταν κάνουμε απολογισμό των καρπών τους, τι παρατηρούμε;

Ένα τακτικό πλέγμα προγραμμάτων και αφηγήσεων που στοχεύουν αποκλειστικά στη συντριβή των δεσμών που έχουν καλλιεργήσει υγιείς κοινωνίες για χιλιετίες: οικογένεια και έθνος· ακεραιότητα και ηθική.

Μπορούμε να δείξουμε οποιοδήποτε από τα προοδευτικά ηγεμονικά αφηγήματα της εποχής μας και να χαρτογραφήσουμε το καθένα προς τα ίδια ακριβώς αναπόφευκτα αποτελέσματα: Την καταστροφή της ατομικής ακεραιότητας, την καταστροφή της οικογενειακής μονάδας, την καταστροφή της μεσαίας τάξης και την καταστροφή του εθνικού κράτους.

Φεμινισμός, Rainbow Pride, Transgendersim, ESG, DEI, φυλετικές πολιτικές, βιωσιμότητα, παγκόσμιες εντολές για την υγεία... Όλα οδηγούν στο ίδιο μέρος: μια διαιρεμένη, ατομοποιημένη κοινωνία φοβισμένων ατόμων - αδύναμων, ευλύγιστων και πειθήνιων - που ενώνονται μόνο σε μια αγχωμένη και ενοχική ομαδική συνείδηση.

Εν κατακλείδι σε αυτό που μπορεί να είναι το μεγαλύτερο δοκίμιό μου μέχρι σήμερα, μένει μόνο να σας ευχαριστήσω που διαβάσατε μέχρι εδώ και να πω ότι η ένθερμη υιοθέτηση της υπόθεσης της «Ελεύθερης Παλαιστίνης» από τους νέους προοδευτικούς της Δύσης είναι απλώς μια ακόμη παραλλαγή του ίδιου πράγματος – ένας σπόρος διαίρεσης που σπέρνεται από τις ίδιες ΜΚΟ και τα ίδια όργανα προπαγάνδας που έχουμε συζητήσει εδώ, με τον ίδιο τελικό στόχο: Διαίρει και βασίλευε - την αποσταθεροποίηση των κοινωνιών και των εθνών μας και τη δημιουργία παγκόσμιων πολιτών.

Και ο αποπροσανατολισμός αποδίδει. Αντί να αξιοποιήσουν τον νεανικό τους ζήλο και να διαδηλώσουν στο κοινοβούλιο για να καταστήσουν τους εγκληματίες ηγέτες μας υπεύθυνους για το γεγονός ότι τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν δικό τους σπίτι, ή ότι τα περισσότερα από αυτά δηλητηριάστηκαν από τις κυβερνητικά εξαναγκασμένες πειραματικές γονιδιακές θεραπείες πριν από δύο χρόνια, τι κάνουν; Καταλαμβάνουν πανεπιστημιουπόλεις και φωνάζουν φρικιαστικά συνθήματα για μια σύγκρουση 14.000 χιλιόμετρα μακριά που επηρεάζει ανθρώπους που δεν θα γνωρίσουν ποτέ. Και προειδοποίησα γι' αυτό εξ αρχής στο δοκίμιό μου Don't Get Distracted by the Israel Palestine Thing (Μην αποσπάται η προσοχή σας από το θέμα Ισραήλ-Παλαιστίνη).

Πράγματι, αυτοί οι θορυβώδεις διαδηλωτές, αυτοί οι νέοι παγκόσμιοι πολίτες, έχουν φτάσει στο κατώφλι μου. Τους παρατήρησα έξω από τη δουλειά μου πριν από ένα μήνα να φωνάζουν και να ουρλιάζουν και να κουνούν τα ύποπτα επαγγελματικά πλακάτ τους. Θυμάμαι να παρατηρώ τότε πόσο σεναριακό ακουγόταν το κύριο ηχείο (το προβλέψιμο σοβαρό, μουντό έφηβο κορίτσι) καθώς φώναζε στο μικρόφωνό της- πόσο εντυπωσιακά οικεία ακούγονταν τα σημεία ομιλίας, μέχρι τις παρακλητικές επιφωνήσεις και τον ρομποτικό ρυθμό της. Μόνο λίγες εβδομάδες αργότερα συνειδητοποίησα γιατί.

Ο 18χρονος γιος μου είναι σε ένα πανκ ροκ συγκρότημα και δημοσίευσε ένα βίντεο στο διαδίκτυο από μια από τις τελευταίες συναυλίες του στο οποίο μια διαφορετική έφηβη (αλλά εξίσου σοβαρή και αθυρόστομη) στεκόταν στη σκηνή, η οποία είχε ως φόντο μια τεράστια παλαιστινιακή σημαία, απαγγέλλοντας την ίδια ακριβώς ομιλία και, εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο απλώς για το τυποποιημένο σενάριο χιλιάδων κλιπ του TikTok, ρολών του Instagram και μικρού μήκους ταινιών του YouTube.

Όλοι λένε σχεδόν τα ίδια ακριβώς λόγια.

Αυτό συμβαίνει επειδή τα λόγια δεν γράφτηκαν από τους ανθρώπους που τα μιλούν, ούτε καν από τους φίλους τους ή από μέλη του ευρύτερου τοπικού «κινήματος». Γράφτηκαν από έναν σύμβουλο δημοσίων σχέσεων σε κάποιο αποστειρωμένο γραφείο ΜΚΟ, ωκεανούς μακριά στο San Francisco, το Seattle ή τη Νέα Υόρκη - πιθανότατα το ίδιο γραφείο όπου σχεδιάστηκαν οι επαγγελματικά τυπωμένες πλακάτ.

Αυτός είναι ο ακτιβισμός του Rockefeller σε δράση και με στεναχωρεί βαθύτατα το γεγονός ότι το ίδιο μου το παιδί τώρα απορροφάται από αυτόν- ότι αυτός και οι χασισοκαπνιστές φίλοι του, με την έντονη πεποίθηση ότι πολεμούν το σύστημα, στην πραγματικότητα παίζουν άθελά τους κατευθείαν στην παγίδα που τους έστησε το σύστημα πριν από έναν ολόκληρο αιώνα. Πάνκ ροκ και μαλακίες.

Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, τώρα δημοσιεύει επίσης προπαγάνδα βιωσιμότητας από το Πράσινο Κόμμα της Νέας Ζηλανδίας.

Όταν το είδα αυτό, του έστειλα μήνυμα λέγοντας: «Φίλε... το μοιράζεσαι αυτό σε μια συσκευή που τροφοδοτείται από εξορυγμένα ορυκτά σπάνιων γαιών!».

Λάβετε υπόψη ότι αυτό είναι ένα καλό παιδί. Ένα εξαιρετικά έξυπνο, αστείο και γενναιόδωρο παιδί. Επιπλέον, δεν ήμουν εντελώς εγκαταλελειμμένος ως πατέρας και τον εκπαίδευσα από μικρή ηλικία στη μεγάλη πλάνη της “αφύπνισης” (wokeness). Επιπλέον, αυτό είναι ένα αγόρι που συνήθιζε να απολαμβάνει να παρακολουθεί βίντεο Paul Joseph Watson!

Αλλά όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν όταν έφτασε στην εφηβεία του. Προσπάθησα να τον επαναφέρω στην πορεία του, αλλά η συνήθης αντίδραση είναι η θορυβώδης σιωπή ή μια απρόθυμη αναγνώριση ότι είναι πρόθυμος να εξετάσει ιδέες διαφορετικές από τις δικές του...

Οι δικές του ιδέες; Δεν θυμάμαι να ήμουν ποτέ τόσο απογοητευμένος με έναν άλλο άνθρωπο. Πόσο λαχταρώ να τον κράξω και να τον τιμωρήσω - να τον ταρακουνήσω από τον γιακά του και να τον κάνω να καταλάβει ότι προφανώς δεν έχει δικές του ιδέες, καθώς αυτά που λέει προέρχονται κατευθείαν από το επιχειρησιακό εγχειρίδιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Αλλά ποιο είναι το νόημα; Αυτό είναι που αρέσει στα παιδιά, και το τελευταίο πράγμα που θα κάνει στα δεκαοκτώ του είναι να υιοθετήσει απόψεις που ενδέχεται να αποξενώσουν την κλίκα του - ειδικά τα κορίτσια.

Το καλύτερο που μπορώ να κάνω σε αυτό το σημείο είναι να ελπίζω ότι θα το ξεπεράσει, όπως έκανα εγώ. Αλλά αναρωτιέμαι... Η παγκόσμια συνείδηση της wokeness μόλις που ονειρευόταν όταν ήμουν στην ηλικία του, και οι συσκευές διάδοσης της προπαγάνδας που κάθε έφηβος τώρα κρατάει στην παλάμη του ήταν ακόμα δέκα χρόνια μακριά. Ο “ιός” του μυαλού είναι τώρα πολύ προχωρημένος και πιο ανεξέλεγκτος στους εγκεφάλους των νέων.

Ο γιος μου ανέβασε πρόσφατα ένα άλλο βίντεο στο Instagram, ένα ταλαντευόμενο νυχτερινό κλιπ, τραβηγμένο από έναν φίλο ή θαυμαστή, με τον ίδιο να ερμηνεύει μια διασκευή του «Rockaway Beach» των Ramones. Έπρεπε να αντισταθώ στην παρόρμηση να το σχολιάσω: Έπρεπε να αλλάξεις τους στίχους σε Rockefeller Beach.