Το Kοινοβουλευτικό Σύνταγμα, η Πηγή του Κακού
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ | 24 Φεβρουαρίου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Το κάθε πολίτευμα είναι ένα τρόπος οργάνωσης και διοίκησης της πολιτείας. Το έγγραφο το οποίο εκφράζει το εκάστοτε πολίτευμα είναι το σύνταγμα, το οποίο φυσικά και θεωρείται ως ο ανώτατος νόμος κάθε πολιτείας – χώρας. Όπως έχει αναλυθεί και σε άλλα άρθρα το πολίτευμα μας δεν είναι δημοκρατία αλλά κοινοβουλευτισμός, δηλαδή η σύγχρονη φιλελεύθερη εκδοχή της ολιγαρχίας. Δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο κυριαρχεί πολιτικά το σώμα των πολιτών (ο δήμος) και φυσικά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ούτε στην Ελλάδα, ούτε εν γένει στην δύση. Ως εκ τούτου λοιπόν και εφόσον το πολίτευμα μας είναι ολιγαρχικό το σύνταγμα μας πρέπει και αυτό να είναι ολιγαρχικό, όπως και είναι. Αυτό θα αναλυθεί στο παρόν άρθρο, αν και ακροθιγώς –δεν θα μπούμε σε μία εκτενέστατη ανάλυση του συντάγματος, παρά μόνο θα δοθούν ως παράδειγμα μερικά άρθρα του, έτσι ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει την αδημοκρατικότητα του.
Ξεκινάμε λοιπόν:
Άρθρο 5Α, παράγραφος 1:
Καθένας έχει δικαίωμα στην πληροφόρηση, όπως νόμος ορίζει. Περιορισμοί στο δικαίωμα αυτό είναι δυνατόν να επιβληθούν με νόμο μόνο εφόσον είναι απολύτως αναγκαίοι και δικαιολογούνται για λόγους εθνικής ασφάλειας, καταπολέμησης του εγκλήματος ή προστασίας δικαιωμάτων και συμφερόντων τρίτων.
Αυτό που βλέπουμε εδώ είναι η αντίφαση μέσα στο ίδιο το άρθρο. Ενώ αρχικά δίνεται θεωρητικά το δικαίωμα στην πληροφόρηση στην συνέχεια μαθαίνουμε πως αυτό το δικαίωμα είναι ανακλητό! Οι αιτιολογίες φυσικά περί αναγκαιότητας είναι στην καλύτερη έωλες και φυσικά ύποπτες, εφόσον η κρίση για το τι είναι αναγκαίο και τι όχι επαφίεται στην εκάστοτε κυβέρνηση, δηλαδή στους εξουσιαστές.
Άρθρο 17, παράγραφος 2:
Kανένας δεν στερείται την ιδιοκτησία του, παρά μόνο για δημόσια ωφέλεια που έχει αποδειχθεί με τον προσήκοντα τρόπο, όταν και όπως ο νόμος ορίζει, και πάντοτε αφού προηγηθεί πλήρης αποζημίωση, που να ανταποκρίνεται στην αξία την οποία είχε το απαλλοτριούμενο κατά το χρόνο της συζήτησης στο δικαστήριο για τον προσωρινό προσδιορισμό της αποζημίωσης. Aν ζητηθεί απευθείας ο οριστικός προσδιορισμός της αποζημίωσης, λαμβάνεται υπόψη η αξία κατά το χρόνο της σχετικής συζήτησης στο δικαστήριο.
Αυτό που καταδεικνύεται εδώ είναι το πως τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα παρακάμπτουν την συγκεκριμένη διάταξη, όπως είναι φυσικό να συμβαίνει σε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα. Ενώ δηλαδή κατά το σύνταγμα κάποιος στερείται την ιδιοκτησία του μόνο για δημόσια ωφέλεια στην πράξη πολίτες χάνουν τα σπίτια τους στον βωμό της αδηφαγίας των τραπεζών.
Άρθρο 26:
1. H νομοθετική λειτουργία ασκείται από τη Bουλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
2. H εκτελεστική λειτουργία ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Kυβέρνηση.
3. H δικαστική λειτουργία ασκείται από τα δικαστήρια·οι αποφάσεις τους εκτελούνται στο όνομα του Ελληνικού Λαού.
Σε αυτό το άρθρο δηλώνεται ξεκάθαρα το ότι οι πολίτες δεν έχουν να κάνουν με καμία εκ των τριών εξουσιών, παρά αυτές ασκούνται από άλλους αξιωματούχους, οι οποίοι και καθορίζουν μέσω αυτών των εξουσιών την πορεία και της χώρας, κατ’ επέκταση και της ζωής των πολιτών.
Άρθρο 27, παράγραφος 1:
Καμία μεταβολή στα όρια της Επικράτειας δεν μπορεί να γίνει χωρίς νόμο, που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.
Η απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών είναι 151 βουλευτές. Δηλαδή η εκάστοτε κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να αλλάξει τα όρια της Ελληνικής επικράτειας, ήτοι να εκχωρήσει εθνική γη και κυριαρχία, ενόσω οι πολίτες είναι υποτελείς στην καταστρεπτική βούληση της!
Άρθρο 27, παράγραφος 2:
Χωρίς νόμο, που ψηφίζεται με την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, δεν είναι δεκτή στην Ελληνική Επικράτεια ξένη στρατιωτική δύναμη ούτε μπορεί να διαμένει σ’ αυτή ή να περάσει μέσα από αυτή.
Kαι πάλι με 151 βουλευτές μπορεί το «κράτος» να επιτρέψει την ύπαρξη ξένης στρατιωτικής δύναμης εντός της Ελλάδας. Είναι προφανέστατο πως όλο το άρθρο 27 είναι ένα ολωσδιόλου προδοτικό και σε εξοργιστικό βαθμό ολιγαρχικό άρθρο.
Άρθρο 28, παράγραφος 1:
Οι γενικά παραδεγμένοι κανόνες του διεθνούς δικαίου, καθώς και οι διεθνείς συμβάσεις, από την επικύρωσή τους με νόμο και τη θέση τους σε ισχύ σύμφωνα με τους όρους καθεμιάς, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του εσωτερικού ελληνικού δικαίου και υπερισχύουν από κάθε άλλη αντίθετη διάταξη νόμου. H εφαρμογή των κανόνων του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων στους αλλοδαπούς τελεί πάντοτε υπό τον όρο της αμοιβαιότητας.
Οι ολέθριες συμφωνίες και οι συμβάσεις που μπορεί να υπέγραψε μία προδοτική και μειοδοτική κυβέρνηση δεσμεύουν και υπερισχύουν των νόμων της πολιτείας, τοποθετώντας εκ των πραγμάτων μία θηλιά στο λαιμό των πολιτών, παρόντων και μελλοντικών.
Άρθρο 28, παράγραφος 2:
Για να εξυπηρετηθεί σπουδαίο εθνικό συμφέρον και να προαχθεί η συνεργασία με άλλα κράτη, μπορεί να αναγνωριστούν, με συνθήκη ή συμφωνία, σε όργανα διεθνών οργανισμών αρμοδιότητες που προβλέπονται από το Σύνταγμα. Για την ψήφιση νόμου που κυρώνει αυτή τη συνθήκη ή συμφωνία απαιτείται πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
Τα 3/5 των βουλευτών, δηλαδή 180 βουλευτές μπορούν αν το θελήσουν να αναθέσουν αρμοδιότητες της Ελληνικής πολιτείας, όπως λόγου χάριν η νομοθεσία σε ξένα κράτη ή οργανισμούς!
Άρθρο 28, παράγραφος 3:
H Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.
**Ερμηνευτική δήλωση:
Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Η όποια κυβέρνηση μπορεί ξεκάθαρα μέσω του συντάγματος μας να εκχωρήσει εθνική κυριαρχία εν ονόματι της όποιας «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» ή όποιου άλλου «ολοκληρωτισμού». Σε μία τέτοια περίπτωση οι πολίτες θα ήταν απλά θεατές και θεσμική δυνατότητα ακύρωσης τέτοιων προδοτικών πολιτικών δεν υπάρχει για τους πολίτες. Γενικά το άρθρο 28 και μόνο αρκεί για να φανερώσει σε όλους όχι μόνο πως το πολίτευμα μας είναι ολιγαρχικό, αλλά και το πως πρόκειται περί μιας φαύλης και ολέθριας ολιγαρχίας, όπως επίσης και την άμεση και επιτακτική ανάγκη μετάβασης σε δημοκρατικό πολίτευμα.
Άρθρο 44, παράγραφος 2:
O Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου.
Δημοψήφισμα προκηρύσσεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Κανονισμός της Βουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής. Δεν εισάγονται κατά την ίδια περίοδο της Βουλής περισσότερες από δύο προτάσεις δημοψηφίσματος για νομοσχέδιο.
Aν νομοσχέδιο υπερψηφιστεί, η προθεσμία του άρθρου 42 παράγραφος 1 αρχίζει από τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.
Η δολιότητα αυτού του άρθρου έγκειται πρώτον στο γεγονός πως τα δημοψηφίσματα τα αποφασίζει ο πρόεδρος – κατ’ ουσίαν η κυβέρνηση – και δεύτερον και σημαντικότερο το γεγονός πως δεν αναφέρεται πουθενά πως αυτά τα δημοψηφίσματα έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα για τους αξιωματούχους της πολιτείας.
Άρθρο 47, παράγραφος 2:
O Πρόεδρος της Δημοκρατίας μόνο με τη συγκατάθεση της Βουλής έχει το δικαίωμα να απονέμει χάρη σε Υπουργό που καταδικάστηκε κατά το άρθρο 86.
Ακόμα και αν κάποιος βουλευτής καταδικάστηκε ο πρόεδρος ( μαζί με την βουλή – κυβέρνηση ) έχει την δυνατότητα να απονέμει χάρη σε αυτόν, καθιστώντας αυτομάτως τους υπόλοιπους απλούς πολίτες ως δεύτερης κατηγορίας πολίτες και φυσικά καταδεικνύοντας την απουσία στην πράξη της όποιας ισότητας.
Άρθρο 49, παράγραφος 1:
O Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ευθύνεται οπωσδήποτε για πράξεις που έχει ενεργήσει κατά την άσκηση των καθηκόντων του, παρά μόνο για έσχατη προδοσία ή παραβίαση, με πρόθεση, του Συντάγματος. Για πράξεις που δεν σχετίζονται με την άσκηση των καθηκόντων του η δίωξη αναστέλλεται έως ότου λήξει η προεδρική θητεία.
Από που και ως που ο πρόεδρος δεν ευθύνεται για τις πράξεις του; Αυτό είναι ένα προνόμιο που μόνο σε ολιγαρχικά και τυραννικά πολιτεύματα μπορεί να υπάρξει, και που φυσικά θα είχε καταργηθεί αυτοστιγμεί σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα!
Άρθρο 60, παράγραφος 1:
Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.
Είναι γνωστό και έχει αναλυθεί και αλλού το πως δεν μπορεί να υπάρξει ταυτόχρονα αντιπροσώπευση και δημοκρατία διότι δημοκρατία σημαίνει εξουσία των πολιτών και η εξουσία δεν αντιπροσωπεύεται. Εφόσον υπάρχουν αντιπρόσωποι η εξουσία ανήκει σε αυτούς και όχι σε αυτούς που θεωρητικά αντιπροσωπεύουν. Αυτό δηλώνεται ξεκάθαρα και στην παραπάνω παράγραφο, η οποία δίνει στους βουλευτές το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση, με βάση δηλαδή την δική τους συνείδηση και βούληση και όχι βάσει αυτής των πολιτών.
Άρθρο 61, παράγραφος 1:
O βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.
Και πάλι τα ειδικά προνόμια των εξουσιαστών – δυναστών όπως είναι επόμενο να υφίστανται σε ένα ολιγαρχικό πολίτευμα. Ακόμα και αν η ψήφος ενός ή μιας ομάδας βουλευτών αποβεί βλαπτική ή ακόμα και ολέθρια για την χώρα και τους πολίτες αυτοί ούτε καταδιώκονται, ούτε καν εξετάζονται – έχουν δηλαδή εκ των πραγμάτων ένα πολιτικό «αλάθητο».
Άρθρο 66, παράγραφος 1:
H Βουλή συνεδριάζει δημόσια στο Βουλευτήριο, μπορεί όμως να διασκεφθεί σε μυστική συνεδρίαση, ύστερα από αίτηση της Κυβέρνησης ή δεκαπέντε βουλευτών, αν το αποφασίσει η πλειοψηφία σε μυστική συνεδρίαση. H Βουλή αποφασίζει κατόπιν αν πρέπει να επαναληφθεί η συζήτηση για το ίδιο θέμα σε δημόσια συνεδρίαση.
Η βουλή ούτως ή άλλως είναι η πραγμάτωση της ολιγαρχίας και φυσικά ενεργεί βάσει της βουλήσεως μιας μικρής ομάδας, της κυβέρνησης. Εδώ ειδικά δίνεται η δυνατότητα στην βουλή όχι απλά να αποφασίζει ό,τι θέλει αλλά και μυστικά, δίχως καν να γνωρίζουν οι Έλληνες πολίτες το τι ελέχθη.
Άρθρο 86, παράγραφος 1:
Μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη κατά όσων διατελούν ή διετέλεσαν μέλη της Κυβέρνησης ή Υφυπουργοί για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, όπως νόμος ορίζει. Απαγορεύεται η θέσπιση ιδιώνυμων υπουργικών αδικημάτων.
Προϊδεάζεται εδώ η ανελευθερία της δικαστικής εξουσίας η οποία αναγράφεται σε παρακάτω άρθρα, δίνοντας στην βουλή, δηλαδή στην νομοθετική εξουσία, την δυνατότητα να ασκεί δίωξη σε μέλη της κυβέρνησης.
Άρθρο 90, παράγραφος 5:
Οι προαγωγές στις θέσεις του Προέδρου και του Αντιπροέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, του Αρείου Πάγου και του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργούνται με προεδρικό διάταγμα που εκδίδεται ύστερα από πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου, με επιλογή μεταξύ των μελών του αντίστοιχου ανώτατου δικαστηρίου, όπως νόμος ορίζει. Η προαγωγή στη θέση του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ενεργείται με όμοιο διάταγμα, με επιλογή μεταξύ των μελών του Αρείου Πάγου και των αντεισαγγελέων του, όπως νόμος ορίζει. Η προαγωγή στη θέση του γενικού επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου ενεργείται με όμοιο διάταγμα με επιλογή μεταξύ των μελών του Ελεγκτικού Συνεδρίου και της αντίστοιχης Γενικής Επιτροπείας, όπως νόμος ορίζει. Η προαγωγή στις θέσεις του γενικού επιτρόπου των διοικητικών δικαστηρίων ενεργείται με όμοιο επίσης διάταγμα με επιλογή μεταξύ των μελών της αντίστοιχης Γενικής Επιτροπείας και των προέδρων εφετών των διοικητικών δικαστηρίων, όπως νόμος ορίζει.
Εδώ πλέον δηλώνεται ξεκάθαρα πως η δικαστική εξουσία είναι υποχείριο κατ ουσίαν της κυβέρνησης, μιας και είναι αυτή που προτείνει – διορίζει τους ανώτατους δικαστές!
Άρθρο 91, παράγραφος 1:
H πειθαρχική εξουσία στους δικαστικούς λειτουργούς, από το βαθμό του αρεοπαγίτη ή αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου και πάνω, ή στους αντίστοιχους με αυτούς, ασκείται από ανώτατο πειθαρχικό συμβούλιο, όπως νόμος ορίζει.
Την πειθαρχική αγωγή εγείρει ο Υπουργός Δικαιοσύνης.
Η κυβέρνηση όχι μόνο διορίζει τους ανώτατους δικαστές αλλά και τους ασκεί πειθαρχική αγωγή μέσω του υπουργού δικαιοσύνης, καθιστώντας έτσι την κυβέρνηση κυρίαρχο επί της ουσίας και των τριών εξουσιών ως άλλος τύραννος μονάρχης.
Τα παραπάνω άρθρα μόνο ως εφιαλτικά και ανελεύθερα μπορούν να φαντάσουν για κάποιον με δημοκρατική συνείδηση, μιάς και είναι η κατοχύρωση της ολιγαρχίας μέσω του συντάγματος μας. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο το ότι το πολίτευμα μας πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί δημοκρατία, διότι σε μία δημοκρατία η ανώτατη εξουσία θα ήταν το σώμα των πολιτών οι οποίοι θα είχαν κατ ελάχιστον την θεσμική δυνατότητα και να ελέγξουν τις αρχές και να αποφασίζουν για όποιο πολιτικό ζήτημα κρίνουν απαραίτητο. Πρέπει να σημειωθεί εδώ πως ακόμα σημαντικότερο τεκμήριο αδημοκρατικότητας του συντάγματος δεν είναι το τι αναγράφεται, αλλά το τι δεν αναγράφεται!
Αυτό που δεν αναγράφεται και δεν υπάρχει πουθενά στο σύνταγμα είναι η θεσμική κατοχύρωση του σώματος των πολιτών ως κυρίαρχο πολιτικά.
Δεν υπάρχει πουθενά η δυνατότητα ελέγχου των αρχών από τους πολίτες και η παραπομπή αυτών στην δικαστική εξουσία αν παρανομούν ή αν βλάπτουν την Ελλάδα και τους πολίτες.
Δεν υπάρχει πουθενά η δυνατότητα ανάκλησης των εν λόγω αξιωματούχων αν αποδειχθούν ανίκανοι, βλαπτικοί ή έχουν εξαπατήσει τους πολίτες.
Δεν υπάρχει πουθενά η δυνατότητα συμμετοχής του σώματος των πολιτών στα πολιτικά ζητήματα είτε απορρίπτοντας κάποιο νομοθέτημα με το οποίο δεν συμφωνούν μέσω αρνησικυρίας, είτε προτείνοντας και ψηφίζοντας κάποιο νομοθέτημα μέσω της νομοθετικής πρωτοβουλίας πολιτών.
Δεν υπάρχει πουθενά η δυνατότητα αναθεώρησης του συντάγματος από τους ίδιους τους πολίτες όπως οφείλεται σε μία πραγματική δημοκρατία.
Πρέπει να συμπεράνουμε έπειτα από όλα τα παραπάνω πως το σύνταγμα μας είναι πραγματικά η πηγή της κακοδαιμονίας μας και πως είναι ανάγκη όχι απλώς η αναθεώρηση του – καθιστώντας το πιθανώς ένα σύνταγμα μιας λιγότερο χειρότερης ολιγαρχίας – αλλά η αλλαγή του με ένα νέο, δημοκρατικό Ελληνικό σύνταγμα!
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
Το κοινοβουλευτικό σύνταγμα, η πηγή του κακού – Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ
https://iexousiastouspolites.gr/to-koinovouleftiko-syntagma-i-pigi-tou-kakou/