Η Διανόηση (Intelligentsia) και η Αυτοκρατορία

μια κοινή αφοσίωση στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη.

Jun 20, 2024

Μετάφραση: Απολλόδωρος

6 Μαΐου 2024 | THE COUNTER-INTUITIVE 🐿️ | Διαβάστε το εδώ

Σε πολλούς ανθρώπους που κλίνουν προς την Αριστερά ή τη Δεξιά, αυτό που πρόκειται να εκφράσω μπορεί να ακούγεται παράλογο ή να προκαλεί ευθεία άρνηση. Παρά το βαθύτερο χάσμα, αυτό που φαίνεται κοινό και ανομολόγητο ανάμεσα στις δύο αντίθετες πλευρές, φτιαγμένες από φιλελευθερισμό και φασισμό, είναι η κοινή τους αφοσίωση στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη. Σε μια αυτοκρατορία, που όμως δεν κυβερνάται από έναν μοναδικό τύραννο, αλλά αντίθετα από πολλούς πολλούς έξυπνους φύλακες της "ιερής δημοκρατίας" μας. Ενώ η μία πλευρά προτιμά το βελούδινο γάντι της ηγεμονικής συναινετικής διακυβέρνησης, η άλλη προτιμά πρόθυμα τη σιδερένια γροθιά της καταστολής και της βίας. Αλλά και οι δύο πλευρές πολιτογραφούνται από αδιαμφισβήτητα θεμέλια και ψεύτικη ταυτότητα, εκ των υστέρων πλαισιωμένη από την Διανόηση, εδώ και δεκαετίες, εξυπηρετώντας και τους στόχους της παγκόσμιας άρχουσας τάξης. Σαν ένα αιώνια αυτοκαταναλωτικό φίδι, είναι συνεχής ως "για πάντα παράσταση".

"Η διανόηση είναι ένα καθεστώς" (Wikipedia). Η διανόηση μπορεί να αποσυνδεθεί από μεμονωμένους χαρακτήρες και, αντίθετα, να κατανοηθεί ως ένας παγκόσμιος πολιτιστικός μηχανισμός. Μια τάξη που ηγείται από μια τάξη που αποτελείται από ανθρώπους με πανεπιστημιακή μόρφωση κάθε κοινωνίας, οι οποίοι επιδίδονται σε πολύπλοκες διανοητικές εργασίες, με τις οποίες ασκούν κριτική, αναδιαμορφώνουν, επανεξετάζουν, επηρεάζουν και προκαλούν αλλαγές. Με κάθε τρόπο η βιομηχανία της γνώσης είναι μια βιομηχανία κβαντικής αξίας καθώς και επιδραστικής ήπιας ισχύος. Είτε πρόκειται για το φάσμα της πολιτικής, της κοινωνικής δικαιοσύνης, των διεθνών σχέσεων, της οικονομίας, της ταυτότητας, της φυλής ή της παραγωγής μαζικής κουλτούρας, είναι σαφές ότι η παγκόσμια Διανόηση ασκεί σημαντική επιρροή, εισάγοντας ριζοσπαστικές νέες ιδέες και δυνατότητες, που απευθύνονται στους απλούς ανθρώπους. Ιδιαίτερα στους νέους, τους αδικημένους και τους περιθωριοποιημένους. Κινητοποιεί τις μάζες να αντισταθούν και να ταυτιστούν, χρησιμοποιώντας ριζοσπαστικές ιδέες και θεωρίες, οι οποίες όμως στην πραγματικότητα δεν καταπολεμούν ή διαλύουν την πραγματική συγκέντρωση εξουσίας. Πέρα από τον χειραφετητικό ρόλο και την εικόνα, υπάρχει μια κληρονομιά και ένα θεσμικό πλαίσιο, μεταξύ της Intelligentsia και της ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης. Η παρακάτω ιστορία είναι μια έρευνα για να αποκαλυφθεί και να κατανοηθεί, πώς η Διανόηση και η Αυτοκρατορία συνεργάζονται, για να ριζοσπαστικοποιήσουν και να διχάσουν τους ανθρώπους χρησιμοποιώντας ύπουλες μορφές ουσιοκρατίας*** (essentialism).

***Σημ.: Με τον φιλοσοφικό και θρησκειολογικό όρο ουσιοκρατία αναφερόμαστε στην οντολογική πρόταση που δίνει προτεραιότητα στην απρόσωπη, άμορφη και άχρονη ουσία, έναντι του επιμέρους όντος (προσωπικού, ατομικού), το οποίο τελικά εκλαμβάνεται ως κατώτερο, υποδεέστερο, παράγωγο και προϊόν της ουσίας.

Όπως πολλοί άνθρωποι της γενιάς μου, έτσι κι εγώ πίστευα ότι η ανάπτυξη ισχυρών και ευφυών δυνάμεων ήταν οι αυτόνομοι κινητήριοι μοχλοί της σύγχρονης ιστορίας. Μέσω της διάνοιας και της γνώσης, μπορούσε κανείς να ξεπεράσει τον υλισμό, την τυραννία και την ανέχεια. Ότι σπουδαίοι φιλόσοφοι και κριτικοί μελετητές όπως ο Theodore Adorno, ο Herbert Marcuse, ο Michael Foucault, η Judith Butler, ο Francois Lyotard, η Nancy Fraser, ο Deleuze, ο Derrida, ο Lacan, ο Noam Chomsky, η Seyla Benhabib, η Ruth Behar, ο Slavo Zizeck κ.λπ. κ.λπ. ακούγονται χειραφετητικοί, επαναστατικοί, πρωτοποριακοί και πάνω απ' όλα ειλικρινείς και καλοπροαίρετοι. Αλλά έκανα αφελώς λάθος να το πιστέψω. Ενώ εκατομμύρια άνθρωποι ταυτίζονται και συμφωνούν με τις ιδεολογίες που διαμορφώνονται από τη δυτική Διανόηση, υπάρχουν σαφή όρια στο βαθμό που μας ενδυναμώνουν πραγματικά, ώστε να αμφισβητήσουμε και να αποδομήσουμε πραγματικά μορφές εξουσίας και τυραννίας.

Η Δυτική Διανόηση, πλεγμένη μέσα σε διάφορες μορφές αποδόμησης και ουσιοκρατίας, είναι απούσα όταν πρόκειται για νόμιμες παρεμβάσεις, ενάντια στη συγκέντρωση της αυτοκρατορικής εξουσίας. Όπως η παρουσία της πανταχού παρούσας σύγχρονης τεχνολογίας, για παράδειγμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η Intelligentsia αποδέχεται σιωπηρά την ανεξαρτησία της τεχνολογίας. Στη συνέχεια, ο διανοητικός λόγος διαμορφώνεται για να μας παραπλανήσει και να μας ριζοσπαστικοποιήσει, αναπροσανατολίζοντας το ζήτημα της τεχνολογίας ως μια δυαδική επιλογή, μεταξύ αυτονομίας (τεχνολογικός ντετερμινισμός) ή ετερονομίας (τεχνολογική δουλεία). Αυτό γίνεται επειδή μας επιτρέπει να καταφεύγουμε σε πολύ απλουστευμένες και αποσπασματικές εικόνες, μιας πραγματικότητας που είναι υπερ-πολύπλοκη. Είναι παράλογο να "περιορίζουμε" το παρόν ως εποχή της τεχνολογίας και ταυτόχρονα να συνεχίζουμε να ονειρευόμαστε και να μιλάμε για μελλοντική χειραφέτηση και απελευθέρωση. "Δεν μπορούμε να αναζητήσουμε ολοκληρωμένες ιδέες ή μεθόδους κατανόησης, όταν πρόκειται για αυτά που η διανόηση έχει να παρουσιάσει αντικειμενικά..." (Liberalism and Fascism: Partners in Crime by Gabriel Rockhill) Όπως και τα Ηνωμένα Έθνη, έτσι και η Διανόηση είναι ανίκανη, όταν βλέπουμε τις αποτρόπαιες γενοκτονίες που συνέβησαν τα τελευταία 50 χρόνια στη Λατινική Αμερική, την Αφρική, την Ινδία, την Καμπότζη, την Παλαιστίνη, το Ιράκ κ.λπ.

Ο ιμπεριαλισμός στη σύγχρονη μορφή του, επηρεάζει όλη αυτή την Διανόηση, όπως και τους απλούς ανθρώπους. Είναι επίσης αλήθεια ότι η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα είναι κρυφά παρούσα σε αρκετές ιδεολογίες της δυτικής αριστερής διανόησης. Λίγο γνωστή είναι η σύνδεση μεταξύ της CIA και επιφανών ακαδημαϊκών, φιλοσόφων, κριτικών στοχαστών, συγγραφέων και πολιτιστικών αιχμών για πάνω από 50 χρόνια τώρα. Γνωστή είναι η εμπλοκή της CIA στην καταστροφή των αντεπαναστατικών δυνάμεων σε όλο τον κόσμο, ωστόσο αυτό που λείπει από τον κυρίαρχο κριτικό λόγο και τα μέσα ενημέρωσης, είναι ο "πολύπλευρος πολιτιστικός ψυχρός πόλεμος με στόχο τον περιορισμό -και τελικά την ανατροπή και την καταστροφή του κομμουνισμού*** και άλλων μορφών αντίστασης τότε... Η CIA το έκανε αυτό, μαζί με άλλες κρατικές υπηρεσίες και ένα πλήθος ιδρυμάτων που δημιουργήθηκαν από μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις". (Gabriel Rockhill και Zhao Dingqi). Πάρτε για παράδειγμα το Κογκρέσο για την Πολιτιστική Ελευθερία (CCF) που αποκαλύφθηκε το 1968 ότι ήταν βιτρίνα της CIA, ένας από τους μεγαλύτερους προστάτες τότε, της τέχνης, της νέας μουσικής και του κινηματογράφου.

***Σημ.: Είναι αποδεδειγμένο ότι και ο κομμουνισμός ήταν ένα ακόμα κατασκεύασμα της ίδιας ελίτ η οποία και χρηματοδότησε την εξάπλωση του, και όταν αποφάσισε η ελίτ ότι δεν της ήταν, πλέον, χρήσιμο το “Σιδηρούν Παραπέτασμα” χρησιμοποίησε τους ίδιους πράκτορες της να το κατακρημνίσει

Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μπορούμε να δούμε ένα σαφές χρονοδιάγραμμα κατά το οποίο η αμερικανική ήπια ισχύς (αν και ιμπεριαλιστικής φύσης) διηθήθηκε στη δημόσια συνείδηση μέσω της Διανόησης που εδρεύει στη Δυτική Ευρώπη. Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1970, του '80 και του '90, πολλά νέα ιδρύματα, ηγετικά στελέχη, προσωπικότητες των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καλλιτέχνες, συγγραφείς και το Χόλιγουντ συνεργάστηκαν επίσης με την αυτοκρατορική εξουσία, επωφελούμενοι τρομερά από τον σύνδεσμο και την εξαγορά. Η αφηρημένη τέχνη και ο εξπρεσιονισμός είναι δύο τέτοια παραδείγματα της νέας αυτοκρατορικής δύναμης της Αμερικής (δεκαετία του 1960) που προβάλλεται στον υπόλοιπο κόσμο. Αξιοσημείωτη, αλλά όχι ομιλούμενη, είναι η παλιά ευρωπαϊκή επιρροή και μορφή.

Στο νέο του βιβλίο, Counter-History of the Present: Untimely Interrogations into Globalization, Technology and Democracy, ο Gabriel Rockhill ξετυλίγει τη νέα αποχαρακτηρισμένη ιστορία των σχεδίων της CIA στα οποία συμμετείχαν ορισμένοι κορυφαίοι ακαδημαϊκοί της δεκαετίας 1960 - 90, από την Αμερική και περισσότερο από την Ευρώπη. Μια βαθιά εμπλουτισμένη αφήγηση που παρακολουθεί την άνοδο της δυτικής φιλελεύθερης Διανόησης όχι μόνο μέσα στα πανεπιστήμια και τις φιλελεύθερες δεξαμενές σκέψης, αλλά και σε όλα τα καπιταλιστικά ιδρύματα, τα παγκόσμια οικονομικά φόρουμ, τις διεθνείς οργανώσεις κοινωνικής δικαιοσύνης, τον φεμινιστικό λόγο, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τις τηλεοπτικές εκπομπές, τις ταινίες, ακόμη και τη λαϊκή αντικουλτούρα. Ο Michel Foucault, ο Theodore Adorno, ο Max Horkheimer, η Hannah Arendt και ο Herbert Marcuse είναι πέντε κορυφαία παραδείγματα τέτοιας πατρωνίας και συνεργασίας. Ο Michael Parenti έχει εξηγήσει αυτή τη συμβολή ως "αυτοκρατορική και διανοητική ευθυγράμμιση" στο βιβλίο του Against Empire (1995).

Οι μηχανισμοί της διανόησης με τους οποίους τα άτομα "απέκτησαν ευρύ ακροατήριο και άρχισαν να χτίζουν πραγματική δύναμη που τελικά κατακτήθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους αστούς, με πολλούς διαφορετικούς χειραφετητικούς τρόπους... κυκλοφορία και διεκδίκηση ιδεών και επαναπροσδιορισμένη διαλεκτική, σε πολλές διαφορετικές γλώσσες. Να μπορούν να κυβερνούν τους ανθρώπους με τη συναίνεση αντί να χρειάζεται να τους δέρνουν ή να τους σκοτώνουν εντελώς". Ο Rockhill θέτει το αφήγημα "καλός μπάτσος εναντίον κακού μπάτσου" με μια νέα τροπή, καθώς "ο καλός και ο κακός μπάτσος εργάζονται μαζί για το ίδιο κράτος και με πανομοιότυπο στόχο: τη διατήρηση, ακόμη και την εντατικοποίηση, των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων χρησιμοποιώντας το καρότο της αστικής δημοκρατίας ή το μαστίγιο του φασισμού". Αλλά ναι, η Διανόηση δεν είναι απλώς κατάσκοποι της CIA! Ακόμα και ανειλικρινείς; Καθόλου.

Μπορούμε να προχωρήσουμε παραπέρα, να καταλάβουμε ότι η πνευματική παραγωγή και η "Οικονομία της Γνώσης"*** (“Knowledge Economy”) ισοδυναμούν από κοινού με διάφορες μορφές "ελέγχου του νου", ανεξάρτητα από το πού μπορεί να βρίσκονται μέσα στο πολιτικό φάσμα. Ενώ μας ελκύουν οι πιο εξελιγμένες και οι ριζοσπαστικές ιδέες της εποχής μας, με την πάροδο του χρόνου οι περισσότερες δεν αποκαλύπτουν καθόλου την αλήθεια για την "εποχή μας", αντίθετα προς μια πορεία "εξαφανιζόμενης αντικειμενικότητας και ικανότητας".

***Σημ.: Η Οικονομία της Γνώσης είναι ένα σύστημα κατανάλωσης και παραγωγής που βασίζεται στο διανοητικό κεφάλαιο. Αναφέρεται στην ικανότητα κεφαλαιοποίησης των επιστημονικών ανακαλύψεων και της εφαρμοσμένης έρευνας. Η Οικονομία της Γνώσης αντιπροσωπεύει μεγάλο μερίδιο της δραστηριότητας στις περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες. Μια σημαντική συνιστώσα της αξίας μπορεί να αποτελείται από άυλα περιουσιακά στοιχεία σε μια οικονομία της γνώσης, όπως η αξία των γνώσεων των εργαζομένων της ή η πνευματική ιδιοκτησία.

Η "Οικονομία της Γνώσης" ισοδυναμεί επίσης με "πνευματικό κεφάλαιο" αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, λόγω των εκατομμυρίων ευφυών ανθρώπων που είναι αφοσιωμένοι στην εξυπηρέτηση του καπιταλισμού και του υλισμού, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, την ταυτότητα και τις ατομικές τους δυνατότητες. Μας έχουν πει εκατομμύρια φορές ότι "η γνώση είναι δύναμη". Σπάνια κάνουμε ενδοσκόπηση, ως προς το ποιος μπορεί να είναι ο ευρύτερος σκοπός όλης αυτής της δύναμης;

Για να είμαστε σαφείς, οργανώσεις όπως η CIA και οι πάμπλουτοι προστάτες που βρίσκονται στη Δύση δεν ελέγχουν τους διανοούμενους και τους ακαδημαϊκούς με χρήματα ή σαν μαριονέτες ή ακόμη και με την απειλή όπλου, αλλά δημιουργούν πρώτα τον προσανατολισμό και τις συνθήκες, αφήνοντας κατά συνέπεια τον πολιτιστικό και πνευματικό μηχανισμό να κάνει την πραγματική δουλειά. Ενώ αυτό συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, η άνοδος της Διανόησης αντανακλά επίσης μια εκδημοκρατισμένη και παγκοσμιοποιημένη εποχή που συνδέεται στενά με ένα ενιαίο, πανταχού παρόν οικονομικό και τεχνολογικό δίκτυο. Μια υπερδομή, η οποία λειτουργεί αυτόνομα, ενώ επεκτείνει απεριόριστα την κυριαρχία της. Το ερώτημα είναι πώς η Διανόηση και η οικονομία της γνώσης, μαζί, υπηρετούν αυτή την κυριαρχία;

Η ιδέα ότι ζούμε "στο καινούργιο" ήταν ένα διάχυτο χαρακτηριστικό της "δυτικής νεωτερικότητας". Και αυτό το αιώνιο κατασκεύασμα της νεωτερικότητας, είναι ορατό όχι μόνο μεταξύ της ευφυΐας, των γνώστες της νέας τεχνολογίας και των αναδυόμενων φουτουριστών, αλλά και σε ισχυρά ιδρύματα και δεξαμενές σκέψης, όπως το Carnegie Endowment for International Peace, το Γαλλικό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων (IFRI), το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών, Fundação Getulio Vargas (Βραζιλία), Chatham House UK, International Institute for Strategic Studies (IISS), Heritage Foundation, Gates Foundation, Sierra Club, Peterson Institute for International Economics, Woodrow Wilson International Center for Scholars, Ford Foundation, Center for American Progress, RAND Corporation και Center For New American Security (CAP) για να αναφέρουμε μόνο μερικά. Εμβληματική της δυτικής ήπιας ισχύος και των δημοκρατικών ιδεωδών.

Υπάρχουν πολλές χιλιάδες μικρότερα ιδρύματα-καθρέφτες, αφιερωμένα σε πολυάριθμους κλάδους και σκοπούς, διασκορπισμένα σε όλο τον κόσμο, τα οποία ακολουθούν παρόμοια πορεία επιρροής. Αν και θα ήταν λάθος να πούμε ότι όλα αυτά τα ιδρύματα είναι άμεσο αποτέλεσμα του καπιταλισμού του 20ου αιώνα και δεν βασίζονται στις χειραφετητικές τους δεσμεύσεις, ωστόσο μπορούμε να συμπεράνουμε σαφώς, ότι με την πάροδο του χρόνου η Διανόηση κινητοποίησε μορφές αρχής της δράσης δημιουργώντας πρώτα "αντικειμενικές κοινωνικές και πολιτιστικές συντεταγμένες" προκειμένου να προσελκύσει και να ελέγξει αυτόματα τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την ταυτότητα, την τάξη, την επικρατούσα πραγματικότητα και την ιστορία τους. Κυριαρχούν ή ειρηνεύουν τους ανθρώπους με τη θεωρία, τις ιδέες και την ουσιοκρατία. Η παγκόσμια επιτυχία της πολυπολιτισμικότητας, της ενδυνάμωσης των φύλων, των τρανς δικαιωμάτων, της ενσωμάτωσης των μειονοτήτων κ.λπ. δεν είναι απλώς συμβολική αλλά πραγματική, ακόμη και αν αγνοήσουμε την παρουσία βιομηχανιών δισεκατομμυρίων δολαρίων και δισεκατομμυριούχων φιλάνθρωπων (τώρα γνωστών ως παγκόσμιες ελίτ).

Ο Walter A Rodney, ένας ιστορικός, ακτιβιστής και ακαδημαϊκός από τη Γουιάνα, συνόψισε τη φύση της δυτικής ουσιοκρατίας ως εξής: "προτρέπει τους εκκεντρικούς, λέγοντας ότι μπορείς να έχεις οποιονδήποτε δρόμο, γιατί, τελικά, όταν δεν πηγαίνεις πουθενά, μπορείς να επιλέξεις οποιονδήποτε δρόμο...". Χρειάζεται λίγος χρόνος για να συνειδητοποιήσει κανείς, ότι το αφηρημένο δικαίωμα στην "ελευθερία του λόγου" είναι τόσο άγριο, ακριβώς επειδή οι απλοί άνθρωποι στερούνται εξ αρχής της δύναμης να ακουστούν. Ναι, με κάθε τρόπο εδώ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ίσως είστε "ένας στο δισεκατομμύριο" που διαβάζει αυτή την ιστορία από τώρα, όπως κι εγώ που εκφράζω τις ατομικές μου απόψεις με όποιον τρόπο θα ήθελα. Ωστόσο, στην πραγματικότητα, αυτές οι απόψεις θα καταστούν σε μεγάλο βαθμό άσχετες. Αυτή είναι η γενική κατάσταση των περισσότερων ανθρώπων που ζουν μέσα στην παγκόσμια αυτοκρατορία του 21ου αιώνα. Το θέμα είναι, τι σχέση έχει η κριτική θεωρία ή η Διανόηση με την "ελευθερία του λόγου" στον πραγματικό κόσμο, χωρίς τις πλατφόρμες, την πατρωνία και τα όρια, που όλα παρέχονται από το ιδιωτικό κεφάλαιο και την αόρατη εξουσία. Ξεκαρδιστική από αυτή την άποψη είναι η "βιομηχανία της διαφορετικότητας". Το αξίωμα ενθαρρύνει όλους τους εμπλεκόμενους να ταυτιστούν με μια συγκεκριμένη ομάδα και να προωθήσουν τα δικά τους ατομικά συμφέροντα, ως "προνομιούχοι εκπρόσωποι" (Franco Bifo Berardi)

Πολλοί γνωστοί φιλόσοφοι και κριτικοί στοχαστές, όπως ο Michel Foucault, ο Jacques Derrida, οι Deleuze και Guattari, ο Theodore Adorno, η Hannah Arendt και ο Jürgen Habermas ήταν ανοιχτά αντικομμουνιστές, ανεξάρτητα από την οικειοποίηση διαφόρων μαρξιστικών ιδεολογιών στο πλαίσιο των λόγων τους, με στόχο τον αντιφασισμό, τον αντιρατσισμό, την ταξική και την ανθρώπινη απελευθέρωση κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Οι περισσότεροι αριστεροί κριτικοί θεωρητικοί εκείνης της εποχής τοποθετήθηκαν ως σοσιαλδημοκράτες ή στην καλύτερη περίπτωση ως οιονεί αναρχικοί. Η Διανόηση ήταν τότε σε θέση να διοχετεύσει την ενέργεια και τα κίνητρα των ανθρώπων στη μάχη για τις "καλύτερες μεθόδους" διαχείρισης της καπιταλιστικής κυριαρχίας, αντί να την καταργήσει εντελώς. Η ουσιοκρατία συσκοτίζει, προτείνοντας ψεύτικες λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, επειδή "δεν αντιμετωπίζει ποτέ την υλική βάση της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού, της έμφυλης καταπίεσης και της συνολικής έλλειψης πόρων" (Ανάλυση της ελευθερίας του λόγου στην κοινωνία του 21ου αιώνα - περιοδικό Proquest).

Πάρτε την περίπτωση του Slavoj Žiźek, γνωστού θεωρητικού του πολιτισμού και δημόσιου διανοούμενου. Πέρα από τις παράξενες και συχνά ανούσιες προτάσεις του, καθρεφτίζει τον ίδιο ευρωκεντρικό σοβανισμό του Samuel Huntington, δηλαδή μια "σύγκρουση πολιτισμών", όταν δήλωσε ότι "είναι απλό γεγονός ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες προέρχονται από έναν πολιτισμό που είναι ασύμβατος και εχθρικός με τις δυτικοευρωπαϊκές αντιλήψεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα". Πυρπολητής του ευρωπαϊκού αστικού πολιτιστικού μηχανισμού, όλος ο Slavoj είναι "Διακριτικό λουκάνικο για τους αμόρφωτους" [“Discursive Sausage for the Uneducated”] (Gabriel Rockhill).

Σε μεγάλο βαθμό, η εκδοτική βιομηχανία, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, τα πολυπολιτισμικά φόρουμ, τα εξέχοντα μουσεία, τα διεθνή αθλητικά ιδρύματα, η βιομηχανία της ψυχαγωγίας και της μουσικής, το Χόλιγουντ κ.λπ. έχουν επίσης υιοθετήσει την πολυπολιτισμικότητα, όπως και οι πολιτικές ταυτότητας, προκειμένου να εμφανίζονται ως βιομηχανίες ίσων ευκαιριών και ισότιμων προσόντων. Αυτό ισχύει για τα μέσα ενημέρωσης που κλίνουν προς την Αριστερά και τη Δεξιά. Είναι ο λόγος για τον οποίο βλέπουμε και ακούμε "ξύπνιους" διανοούμενους, συγγραφείς και ακτιβιστές στο Democracy Now να αποκόπτουν εσκεμμένα ανατρεπτικά στοιχεία, είτε πρόκειται για ειλικρινείς ακαδημαϊκούς, συγγραφείς, πολιτικούς αναλυτές, αναρχικούς, καλλιτέχνες, αντι-ιμπεριαλιστές, αντι-τεχνολόγους, ακτιβιστές κατά της πράσινης πλύσης κ.λπ.

Η κυρίαρχη και σχεδόν σοβινιστική παρουσία της δυτικής Διανόησης και των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης μαζί, έχει αποκλείσει βαθιά αντικειμενικές και διανοητικές προσωπικότητες όπως ο Murray Bookchin, ο Jacques Ellul, ο Antonio Negri, ο Michael Hardt, ο EO Wilson, ο Ashish Nandi, ο Arnea Ness, ο Pentti Linkola, ο Ted Kaczynski, ο Sheldon Wolin, ο Michael Parenti και ο Ward Churchill για να αναφέρουμε μερικούς. Εκατοντάδες λιγότερο γνωστοί συγγραφείς και κριτικοί θεωρητικοί από τον παγκόσμιο Νότο έχουν επίσης υπονομευθεί αποτελεσματικά. Ειδικά όσοι δεν συμφωνούσαν με την πνευματική ουσιοκρατία, την αδιαμφισβήτητη τεχνολογική πρόοδο και τη "φοβισμένη ιερότητα της δυτικής δημοκρατίας" (Walter A Rodney).

Παγιδευμένοι σε δύο πλευρές, την Αυτοκρατορία και την Διανόηση, υπάρχει διέξοδος; Όχι από τώρα. Αλλά μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι, οι περισσότερες αφηγήσεις που κατασκευάζονται από την Διανόηση δεν αντικατοπτρίζουν τις εμπειρίες δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Η παγκόσμια κατώτερη τάξη, την οποία η Διανόηση χρησιμοποιεί πολύ καλά στη θεωρία, αντιμετωπίζει όλο και περισσότερο οικονομική ανασφάλεια, έλλειψη κοινωνικής πρόσβασης και πραγματικής πολιτικής δύναμης στον κόσμο σήμερα. Δεν μπορούμε να ασκούμε ανοιχτή κριτική και να επιτιθέμεθα στην παγκοσμιοποίηση, την τεχνολογία και τη δημοκρατία και ταυτόχρονα να περιμένουμε ανταμοιβές και ακαδημαϊκή προικοδότηση. Οι επιπτώσεις μπορεί να είναι πολύ χειρότερες από ό,τι φανταζόμαστε.

Χαρακτηρίζεται από εικόνες "της αδυσώπητης αύξησης της συνδεσιμότητας, των δικτύων εμπορίου και επικοινωνίας που διασχίζουν τα εθνικά σύνορα και τα κοινωνικά όρια, και της καθολικότητας της δυτικής δημοκρατίας ως τελικής μορφής πολιτικής οργάνωσης" ("Counter-History of the Present: Untimely Interrogations into Globalization, Technology and Democracy) έχουν γίνει αδιαμφισβήτητα αξιώματα του σύγχρονου πολιτισμού, ανεξάρτητα από το κόστος και τις επιπτώσεις. Φυσικά, αυτές οι εικόνες "είναι απλώς προοπτικές μιας πραγματικότητας" που μπορεί επίσης να αναπαρασταθεί πολύ διαφορετικά, από περιθωριοποιημένους ανθρώπους, αλλά όχι από την Διανόηση ή τις κυρίαρχες ελίτ. Οι πολύ πραγματικοί υλικοί αγώνες, για απασχόληση, στέγαση, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, προσιτή ενέργεια, καθαρό περιβάλλον, χρησιμοποιούνται για να ριζοσπαστικοποιήσουν τους ανθρώπους, ενώ δεν παρέχουν καμία δίκαιη λύση. Η Διανόηση μας ενημερώνει τακτικά, εμμέσως όμως, ότι δεν υπάρχει επιλογή. Δεν υπάρχει τρόπος να παρακάμψουμε τον καπιταλισμό και την αυτοκρατορία.

Ενώ η σχέση μεταξύ φιλελευθερισμού και φασισμού όχι μόνο τους παρουσιάζει ως εντελώς αντίθετους, αλλά ορίζει και την ίδια την ουσία του αγώνα κατά του φασισμού ως δίκαιου, ως συνεχή αγώνα για την ελευθερία. Με τον τρόπο αυτό, η ουσιοκρατία σφυρηλατεί έναν ιδεολογικά ψεύτικο ανταγωνισμό. Μια ψεύτικη σύγκρουση, που διχάζει περαιτέρω δύο ομάδες ανθρώπων μέσα στην κοινωνία, το έθνος, ακόμα και σε ολόκληρο τον κόσμο.

Για να ολοκληρώσω, νομίζω ότι η συμφωνία είναι απλή. Ότι η αστική καπιταλιστική δημοκρατία και οι φασιστικές δικτατορίες είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, δύο εργαλεία, μιας και της αυτής τάξης, των εκμεταλλευτών και της άρχουσας ελίτ. Η Διανόηση μπορεί να μην συμφωνήσει ποτέ και δεν μπορούμε να πούμε πολλά για την αξιοπιστία της που επισκιάζεται από την αυξανόμενη δημόσια δυσαρέσκεια και την ανέχεια. Ως εκ τούτου, θα ήταν σχεδόν αδύνατο να αποτραπεί η αντικατάσταση του ενός μέσου από το άλλο, στο πλαίσιο της σημερινής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, που συγκρατείται από τον τεχνοκαπιταλισμό και τα σαφώς βίαια συστήματα συγκεντρωτικής διακυβέρνησης. Η Διανόηση είναι συνένοχη σε αυτό το παράλογο "τέλος της ιστορίας".