Κατάσχεση των Πάντων - Η Κλοπή των Παγκόσμιων Κοινών Αγαθών (και των ανθρώπων) - Μέρος [II]

Oct 27, 2022

Μετάφραση: Απολλόδωρος

8 Νοεμβρίου, 2021 | Iain Davis | Διαβάστε το εδώ

Στο Μέρος 1 διερευνήσαμε τη συνεχιζόμενη διαδικασία καθορισμού των παγκόσμιων κοινών και τον ισχυρισμό των καπιταλιστών-μετόχων ότι θα έπρεπε να είναι οι "διαχειριστές" τόσο των κοινών όσο και της κοινωνίας. Τώρα θα εξετάσουμε πώς έχουν δημιουργηθεί συστήματα που επιτρέπουν σε αυτούς τους ενδιαφερόμενους να τα αρπάξουν.

Θα πρέπει να έχουμε κατά νου τι σημαίνουν τα "παγκόσμια κοινά" για την Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (Global Public Private Partnership - GPPP).

Γι' αυτούς σημαίνει κατοχή των πάντων: κάθε πόρου στον πλανήτη, όλης της γης, όλου του νερού, του αέρα που αναπνέουμε και του φυσικού κόσμου στο σύνολό του, συμπεριλαμβανομένων όλων μας.

Αρχές των Παγκόσμιων Κοινών

Η έννοια των "παγκόσμιων κοινών" προέκυψε από τη συγχώνευση δύο αρχών του διεθνούς δικαίου. Η Τραγωδία των Κοινών Αγαθών (Tragedy of The Commons -ToC) και η Κοινή Κληρονομιά της Ανθρωπότητας (Common Heritage of Mankind- CHM).

Στην εργασία του το 1968 σχετικά με την Κοινή Κτήση (ToC), ο Αμερικανός οικολόγος και ευγονιστής Garrett Hardin, βασιζόμενος στο προηγούμενο έργο του οικονομολόγου του 19ου αιώνα William Forster Lloyd, περιέγραψε τα προβλήματα του πληθυσμού και των πόρων όπως τα έβλεπε. Είπε ότι: "ένας πεπερασμένος κόσμος μπορεί να υποστηρίξει μόνο έναν πεπερασμένο πληθυσμό- επομένως, η αύξηση του πληθυσμού πρέπει τελικά να είναι ίση με το μηδέν".

Ενώ λογικά αυτό είναι τελικά αληθές, αν γίνει δεκτή μια σειρά από υποθέσεις, το σημείο στο οποίο η μηδενική αύξηση του πληθυσμού καθίσταται αναγκαία είναι άγνωστο. Τα στοιχεία δείχνουν ότι δεν είμαστε πουθενά κοντά σε αυτό το όριο. Οι ευγονιστές, όπως ο Hardin, ισχυρίστηκαν και συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι η Γη αντιμετωπίζει πληθυσμιακό πρόβλημα. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν την άποψή τους.

Ο Hardin διατύπωσε τη θεωρία ότι όταν ένας πόρος, όπως η γη, μοιράζεται "από κοινού", οι άνθρωποι που ενεργούν με ορθολογικό συμφέρον θα τείνουν να αυξάνουν τη χρήση αυτού του πόρου επειδή το κόστος κατανέμεται σε όλους. Αποκάλεσε αυτό το είδος σκέψης τραγωδία, διότι, αν όλοι ενεργήσουν ανάλογα, υποστήριξε ότι ο πόρος θα συρρικνωθεί στο μηδέν και όλοι θα υποφέρουν ως αποτέλεσμα.

Ο Hardin επέμενε ότι αυτή η τραγωδία δεν μπορούσε να αποτραπεί. Ως εκ τούτου, καθώς τα ανθρώπινα όντα ήταν, στα μάτια του, ανίκανα να αντιληφθούν τη συνολική εικόνα, οι λύσεις ήταν η "ελεγχόμενη" πρόσβαση στους πόρους και ο "πληθυσμιακός έλεγχος".

Ενώ η ελιτίστικη έννοια της ToC του Hardin πρότεινε ρυθμιζόμενη, περιχαρακωμένη (ιδιωτική) πρόσβαση στους "κοινούς" πόρους, η Κοινή Κληρονομιά της Ανθρωπότητας (CHM) απέρριπτε την ιδέα της περιχαράκωσης (ιδιωτικοποίησης). Η CHM αντιθέτως υποστήριζε ότι μια ειδική ομάδα θα πρέπει να δημιουργηθεί με διεθνή συνθήκη ως "διαχειριστές" των παγκόσμιων κοινών αγαθών. Θεωρούμενη ως πιο "προοδευτική", δεν ήταν λιγότερο ελιτίστικη από την ιδέα του Hardin.

Η φιλοσοφική έννοια της CHM εμφανίστηκε στην παγκόσμια πολιτική σκηνή τη δεκαετία του 1950, αλλά ήταν η ομιλία του πρέσβη της Μάλτας στον ΟΗΕ, Arvid Pardo, το 1967, η οποία την καθιέρωσε ως αρχή της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Αυτό οδήγησε τελικά στη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (U.N. Convention on Law of the Sea - LOSC) του 1982.

Αναφερόμενος στο CHM, στο άρθρο 137(2) της LOSC, ο ΟΗΕ δήλωσε:

"Όλα τα δικαιώματα επί των πόρων της περιοχής ανήκουν στην ανθρωπότητα στο σύνολό της, για λογαριασμό της οποίας ενεργεί η Αρχή".

Αυτή η "Περιοχή", στην προκειμένη περίπτωση, ήταν οι ωκεανοί της Γης, συμπεριλαμβανομένων όλων όσων βρίσκονται μέσα και κάτω από αυτούς. Η "αρχή" ορίστηκε στο τμήμα 4 ως η Διεθνής Αρχή Βυθού (International Seabed Authority- ISA). Το άρθρο 137 παράγραφος 2 της LOSC είναι αυτοαναιρούμενο.

Ο νομικός ορισμός της έννοιας "κατοχυρωμένος" υπονοεί ότι ολόκληρη η ανθρωπότητα, χωρίς εξαίρεση, έχει απόλυτο δικαίωμα πρόσβασης στα παγκόσμια κοινά. Στην προκειμένη περίπτωση, τα κοινά αυτά αγαθά ήταν οι ωκεανοί. Ενώ ο νομικός ορισμός μιλάει για ιδιοκτησία, ο όρος "κατοχυρωμένος" φαίνεται να εγγυάται ότι κανείς δεν μπορεί να εγείρει ατομικές αξιώσεις ιδιοκτησίας των ωκεανών ή των πόρων τους. Η πρόσβαση είναι εξίσου κοινή για όλους.

Υποτίθεται ότι αυτό το υποτιθέμενο δικαίωμα δεν μπορεί ποτέ να "καταρριφθεί από μια αναβλητική αίρεση". Αυτό αποκρούεται πλήρως από το "για λογαριασμό του οποίου ενεργεί η Αρχή".

Ποιος από τα δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης έδωσε στην ISA αυτή την υποτιθέμενη εξουσία;
Πότε μας ρώτησαν αν θέλουμε να εκχωρήσουμε τη συλλογική μας ευθύνη για τους ωκεανούς στην ISA;

Αυτή η εξουσία ιδιοποιήθηκε με εντολή του ΟΗΕ και τίποτε περισσότερο. Τώρα είναι η ISA που, με αναβλητική αίρεση, ελέγχει, περιορίζει και αδειοδοτεί την πρόσβασή μας στους ωκεανούς.

Αυτή είναι η ουσιαστική απάτη στην καρδιά του παραδείγματος των "παγκόσμιων κοινών" του GPPP. Πουλάνε την κλοπή τους ως διαχείριση των πόρων που ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα, ενώ ταυτόχρονα αρπάζουν το σύνολο αυτών των πόρων για τον εαυτό τους.

Αρπάζοντας τα παγκόσμια κοινά: Ωκεανοί

Όταν ερμηνεύεται από το Διεθνές Δίκαιο, η CHM φαίνεται να θέτει την ιδιωτική ιδιοκτησία των παγκόσμιων κοινών, που προτείνεται από την ToC, εκτός της εμβέλειας των κυβερνητικών εταίρων. Δεν θα πρέπει να έχουν περισσότερα δικαιώματα σε αυτά τα πλούτη από οποιονδήποτε άλλον. Η νομική αμφισβήτηση οποιασδήποτε διεκδίκησης θα πρέπει να είναι μια σχετικά απλή διαδικασία για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο ή ομάδα που επιθυμεί να την προβάλει.

Αυτό δεν είναι ούτε καν μια απομακρυσμένη πιθανότητα. Το Διεθνές Δίκαιο, όσον αφορά τα παγκόσμια κοινά, είναι ένα ανούσιο συνονθύλευμα ασυνεπειών και αντιφάσεων που τελικά καταλήγει στο "ο ισχυρός έχει δίκιο". Για να μπορέσει κάποιος να αμφισβητήσει τον ισχυρισμό της GPPP θα πρέπει να έχει μια νομική ομάδα ικανή να νικήσει την ομάδα του ΟΗΕ και ένα δικαστήριο πρόθυμο να αποφανθεί υπέρ της.

Ο "νόμος" είναι φαινομενικά σχεδιασμένος για να μας αφήσει να φανταστούμε ότι έχουμε "προστατευμένα" δικαιώματα και ευθύνες απέναντι σε αυτούς τους κοινούς πόρους. Ενώ, αν υποβληθεί σε οποιαδήποτε λογική εξέταση, η νομική έννοια των παγκόσμιων κοινών μοιάζει περισσότερο με αντιπερισπασμό για τη διευκόλυνση μιας ληστείας.

Αν εξετάσουμε το ιστορικό της ΔΣΕ όσον αφορά τη συμμετοχή των ενδιαφερόμενων μερών, θα βρούμε γρήγορα το Στρατηγικό της σχέδιο για το 2019 - 2020. Αυτό περιγράφει συνοπτικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η απάτη:

"Σε έναν διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο, και στο πλαίσιο του ρόλου της ως θεματοφύλακα της κοινής κληρονομιάς της ανθρωπότητας, η ISA αντιμετωπίζει πολλές προκλήσεις... Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν υιοθετήσει μια νέα αναπτυξιακή ατζέντα με τίτλο "Μεταμορφώνοντας τον κόσμο μας: η ατζέντα 2030 για τη βιώσιμη ανάπτυξη"[...] Με μεγαλύτερη σημασία για την ISA είναι ο ΣΒΑ 14 - Διατήρηση και βιώσιμη χρήση των ωκεανών, των θαλασσών και των θαλάσσιων πόρων".

Οι κοινόχρηστοι πόροι - παγκόσμια κοινά αγαθά - των ωκεανών της Γης δεν είναι πλέον ελεύθερα προσβάσιμοι στο σύνολο της ανθρωπότητας. Αντίθετα, η ISA καθορίζει ποιος αποκτά πρόσβαση στους ωκεάνιους πόρους με βάση τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης (SDGs). Ουσιαστικά έχουν μετατρέψει την πρόσβαση στα παγκόσμια κοινά σε μια νέα αγορά.

Τα πιο ζωτικά ερωτήματα που πρέπει να θέσουμε είναι πώς λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις κατανομής και από ποιον. Αυτό θα αποκαλύψει ποιος ελέγχει αυτές τις νέες εξαιρετικά ρυθμιζόμενες αγορές. Το ISA δηλώνει:

"Κράτη μέρη, κράτη ανάδοχοι, κράτη σημαίας, παράκτια κράτη, κρατικές επιχειρήσεις, ιδιώτες επενδυτές, άλλοι χρήστες του θαλάσσιου περιβάλλοντος και ενδιαφερόμενοι παγκόσμιοι και περιφερειακοί διακυβερνητικοί οργανισμοί. Όλοι έχουν ρόλο στην ανάπτυξη, εφαρμογή και επιβολή κανόνων και προτύπων για τις δραστηριότητες στην περιοχή"

Επιπλέον, η ISA θα:

"Ενισχύει τη συνεργασία και τον συντονισμό με άλλους σχετικούς διεθνείς οργανισμούς και ενδιαφερόμενους φορείς προκειμένου... να διασφαλίσει αποτελεσματικά τα νόμιμα συμφέροντα των μελών της ISA και των εργολάβων... Οι κανόνες, οι κανονισμοί και οι διαδικασίες που διέπουν την εκμετάλλευση των ορυκτών πόρων... στηρίζονται σε υγιείς εμπορικές αρχές προκειμένου να προωθηθούν οι επενδύσεις... λαμβάνοντας υπόψη τις τάσεις και τις εξελίξεις σχετικά με τις δραστηριότητες εξόρυξης σε βαθύ βυθό, συμπεριλαμβανομένης της αντικειμενικής ανάλυσης των συνθηκών της παγκόσμιας αγοράς μετάλλων και των τιμών των μετάλλων, των τάσεων και των προοπτικών... με βάση τη συναίνεση... που επιτρέπει τη συμβολή των ενδιαφερόμενων φορέων με κατάλληλους τρόπους".

Η Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (GPPP) των κυβερνήσεων, των παγκόσμιων επιχειρήσεων (άλλοι χρήστες του θαλάσσιου περιβάλλοντος), των βασικών μετόχων τους (ιδιώτες επενδυτές) και των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων (ιδιώτες επενδυτές) είναι τα ενδιαφερόμενα μέρη. Αυτοί, και όχι εμείς, θα έχουν συμβολή για να διασφαλίσουν ότι οι κανόνες, οι κανονισμοί και οι διαδικασίες θα προωθήσουν επενδύσεις που θα διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες, οι γενικές έννοιες εξελίχθηκαν σε αρχές του Διεθνούς Δικαίου, οι οποίες στη συνέχεια εφαρμόστηκαν για τη δημιουργία ενός ρυθμιστικού πλαισίου για την ελεγχόμενη πρόσβαση σε όλους τους πόρους των ωκεανών. Αυτό που κάποτε ήταν πραγματικά ένας παγκόσμιος πόρος είναι τώρα η αποκλειστική αρμοδιότητα της GPPP και του δικτύου των καπιταλιστών-μετόχων της.

Τα παγκόσμια κοινά είναι Παγκόσμια

Θα πρέπει να προσέξουμε να μην πέσουμε στην παγίδα να σκεφτούμε ότι η GPPP αποτελείται αποκλειστικά από τη δυτική ηγεμονία. Οι ιστορίες που μας "ταΐζουν" για την παγκόσμια αντιπαράθεση μεταξύ των υπερδυνάμεων είναι συχνά επιφανειακές.

Ενώ υπάρχουν αναμφίβολα εντάσεις στο πλαίσιο της GPPP, καθώς κάθε παίκτης διεκδικεί ένα μεγαλύτερο κομμάτι των νέων αγορών, το ίδιο το δίκτυο της GPPP είναι μια πραγματικά παγκόσμια συνεργασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι η σύγκρουση μεταξύ των εθνικών κρατών είναι αδύνατη, αλλά, όπως πάντα, κάθε τέτοια σύγκρουση θα διεξάγεται για έναν λόγο που απουσιάζει από την επίσημη εξήγηση.

Οι SDG οδήγησαν σε πολιτικές καθαρού μηδενός και προβλέπουν, ανάμεσα σε ένα σωρό επιβεβλημένες αλλαγές, το τέλος των μεταφορών με βενζίνη και ντίζελ. Όλοι μας έχουμε εντολή να στραφούμε σε ηλεκτρικά οχήματα (EVs), τα οποία η συντριπτική πλειοψηφία δεν θα μπορεί να αντέξει οικονομικά. Με τη σειρά του, αυτό σημαίνει τεράστια αύξηση της ζήτησης για μπαταρίες ιόντων λιθίου.

Η κατασκευή τους θα απαιτήσει πολύ περισσότερο κοβάλτιο, το οποίο θεωρείται ευρέως ως ο πιο κρίσιμος κίνδυνος της αλυσίδας εφοδιασμού για την παραγωγή EVs. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι η αύξηση της ζήτησης κοβαλτίου μεταξύ 2018 και 2050 θα είναι κάπου 450%. Το να πούμε ότι πρόκειται για μια "ευκαιρία της αγοράς" είναι μια τεράστια υποτίμηση.

Η ISA έχει χορηγήσει 5 συμβάσεις έρευνας κοβαλτίου στις JOGMEC (Ιαπωνία), COMRA (Κίνα), Ρωσία, Δημοκρατία της Κορέας και CPRM (Βραζιλία). Όταν τα εντοπισμένα κοιτάσματα γίνουν εμπορικά βιώσιμα, όπως αναμφίβολα θα γίνει, μπορεί να αρχίσει η εταιρική φρενίτιδα.

Εταιρείες, όπως η κατασκευάστρια εταιρεία όπλων Lockheed Martin, με την εξ ολοκλήρου θυγατρική της UK Seabed Resources (UKSR), είναι επίσης μεταξύ των πολλών ενδιαφερομένων μερών της ISA. Η UKSR έλαβε την άδεια εξερεύνησης για τον Νότιο Ειρηνικό το 2013. Ως εργολάβος εξερεύνησης της ISA, οι ενδιαφερόμενοι της UKSR είναι ελεύθεροι να υποβάλουν τις συστάσεις τους για τροποποιήσεις στους κανονισμούς της ISA που διέπουν τις δικές τους εξορυκτικές δραστηριότητες.

Για παράδειγμα, η ISA δήλωσε ότι οι εταιρείες εξόρυξης θα πρέπει να παρέχουν οικονομική εγγύηση που θα καλύπτει "απροσδόκητα έξοδα, δαπάνες και υποχρεώσεις". Αυτό δεν άρεσε καθόλου στη Lockheed Martin και έτσι πρότεινε μια μικρή αλλαγή. Συνέστησαν την προσθήκη των εξής:

"Η εγγύηση δεν καλύπτει δαπάνες, έξοδα και υποχρεώσεις που προκύπτουν από αδικοπρακτική ευθύνη για περιβαλλοντική ζημία".

Αυτό έγινε προφανώς επειδή, κατά την επιδίωξη της "προστασίας" του πλανήτη από την SDG, η Lockheed Martin δεν επιθυμεί να είναι υπεύθυνη για τις περιβαλλοντικές ζημιές που θα του προκαλέσουν στην πορεία. Ο κίνδυνος αυτός είναι μεγάλος, διότι η προτεινόμενη μέθοδος για την "απόξεση του βυθού" θα τον καταστρέψει σχεδόν σίγουρα.

Ευτυχώς για την UKSR και άλλους ενδιαφερόμενους φορείς όπως η COMRA, η ISA έχει δεσμευτεί σε κανονισμούς που προωθούν τις υγιείς εμπορικές αρχές και διασφαλίζουν τα εμπορικά τους συμφέροντα. Η καταστροφή του βυθού είναι ένα ρίσκο που αξίζει να αναλάβετε, αλλά όχι αν πρέπει να πληρώσετε γι' αυτό.

Όταν πρόκειται για την καταπολέμηση της "κλιματικής αλλαγής", η ανθρώπινη ζωή είναι ακόμη φθηνότερη. Σχεδόν όλο το κοβάλτιο εξορύσσεται σήμερα από τη ζώνη χαλκού της Αφρικής και πάνω από το 60% της παγκόσμιας προσφοράς προέρχεται από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό. Το κοβάλτιο αποσπάται από τη γη από δεκάδες χιλιάδες παιδιά-σκλάβους.

Αυτό το δηλητηριώδες βασανιστήριο συντομεύει δραματικά την άθλια δυστυχία της ταλαιπωρίας τους σε αυτή τη Γη. Ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι άλλοι νέοι άνθρωποι όπως η Greta Thunberg μπορούν να εμπνεύσουν περισσότερα τυχερά παιδιά να κινητοποιηθούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χρησιμοποιώντας τις πλήρως φορτισμένες συσκευές τους, για να σώσουν τον πλανήτη.

Μόνο η εμπορική βιωσιμότητα των αποθεμάτων σε μεγάλα βάθη της θάλασσας φαίνεται ικανή να σώσει τους σκλάβους των ορυχείων κοβαλτίου. Δυστυχώς, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς τα αποθέματα βαθιάς θάλασσας θα καταστούν βιώσιμα έως ότου τα χερσαία αποθέματα πλησιάσουν την εξάντληση.

Αυτή η ανοιχτά επιδοκιμασμένη κακοποίηση παιδιών συνεχίζεται εδώ και χρόνια. Ένα γεγονός που τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης παραδέχονται αλλά ποτέ δεν το αναφέρουν όταν εξυμνούν την πράσινη επανάσταση.

Οι εκτιμώμενοι 94.000 τόνοι κοβαλτίου μόνο στη ζώνη Clarion Clipperton (CCZ) του ανατολικού Ειρηνικού αντιπροσωπεύουν 6 φορές τα γνωστά χερσαία αποθέματα. Με τα συνολικά αποθέματα της βαθιάς θάλασσας να εκτιμώνται σε αξία μεταξύ 8 και 16 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς προχωράμε προς μια οικονομία ουδέτερου άνθρακα, η εξόρυξη σε βαθιά θάλασσα είναι αναπόφευκτη. Ανεξάρτητα από το περιβαλλοντικό κόστος.

Όλα τα πραγματικά περιβαλλοντικά ζητήματα πρόκειται να αγνοηθούν, καθώς ο κόσμος ξεκινάει τη μετάβαση σε μια νέα παγκόσμια οικονομία που βασίζεται σε μια εξαιρετικά αμφισβητήσιμη θεωρία: την ανθρωπογενή υπερθέρμανση του πλανήτη (AGW).

Η Νέα Αγορά των Παγκόσμιων Κοινών

Αυτή η μετάβαση στην πράσινη οικονομία θα δει μυριάδες νέες αγορές να δημιουργούνται καθώς οι "κοινοί" πόροι της Γης θα μετατραπούν σε παροιμιώδη επενδυτικά χρυσωρυχεία. Το κοβάλτιο που εξάγεται από το βυθό της θάλασσας είναι μόνο ένα παράδειγμα, υπάρχουν χιλιάδες άλλα.

Το GPPP θα έχει αποκλειστική πρόσβαση, και συνεπώς έλεγχο, σε αυτούς τους νέους, βασικούς πόρους. Οι επενδυτικές ευκαιρίες είναι ατελείωτες. Αυτή η προοπτική, και όχι οι ανησυχίες για τη Γη ή την ανθρωπότητα, είναι που οδηγεί στην αρπαγή των παγκόσμιων κοινών αγαθών.

Οι GPPP έχουν αναγνωρίσει ότι αν μπορούν να στριμώξουν κάτι στα "παγκόσμια κοινά", τότε μπορούν να το ελέγξουν. Κατά συνέπεια, ο κατάλογος των υποτιθέμενων "κοινών" συνεχίζει να μεγαλώνει, καθώς οι GPPP επιδιώκουν να ελέγχουν όλο και περισσότερο τον πλανήτη και τα πάντα σε αυτόν.

Το 1996 ο αείμνηστος John Perry Barlow, από το Ίδρυμα Ηλεκτρονικής Ελευθερίας, παρουσίασε μια Διακήρυξη για την Ανεξαρτησία του Κυβερνοχώρου στο ετήσιο συνέδριο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) στο Νταβός. Φαίνεται ίσως περίεργο ότι το GPPP ήθελε να ακούσει αυτή τη ριζοσπαστική, ελευθεριακή έκκληση προς τις κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο να αφήσουν τον κυβερνοχώρο ανεξέλεγκτο.

Ωστόσο, όπως τονίζω στο βιβλίο μου Pseudopandemic, η πρόθεση των ιδεών, των πολιτικών και οικονομικών φιλοσοφιών ή των κοινωνικών δογμάτων δεν είναι αυτό που ενδιαφέρει το GPPP. Αντίθετα, είναι το πώς αυτές οι ιδεολογίες μπορούν να αξιοποιηθούν για την επίτευξη των στόχων τους.

Κάνοντας την ομιλία του ο Barlow έθετε, ίσως ακούσια, τις βάσεις για να συμπεριλάβει τον κυβερνοχώρο ως μέρος των "παγκόσμιων κοινών".

Όπως θα συζητήσουμε σύντομα, η GPPP είχε ήδη ένα σχέδιο σε εφαρμογή για να οικειοποιηθεί τα πάντα που ορίζονται ως παγκόσμια κοινά. Ήταν αυτή η προοπτική που ενθουσίασε το συγκεντρωμένο πλήθος του Νταβός (GPPP).

Στη σύνοψη του 2015 στο Νταβός, το WEF απεικόνισε πώς η GPPP χειραγωγεί τις αφηγήσεις για να αναδιαμορφώσει το πλαίσιο της καθημερινής μας ζωής.

Σε αυτή την περίπτωση, ο στόχος ήταν να θεσπιστούν τα προτάγματα για τη διεκδικούμενη δικαιοδοσία τους στον κυβερνοχώρο.

Εξετάσαμε το παράδειγμα των ωκεανών και των πόρων τους, αλλά η διαδικασία για τη δημιουργία ρυθμιζόμενων αγορών για όλα τα κοινά είναι η ίδια. Πρώτα πρέπει να μοχλευτεί κάτι στην κατηγορία των παγκόσμιων κοινών. Μόλις ανακηρυχθεί ότι ανήκει στους "κοινούς πόρους στους οποίους βασίζεται όλη η ζωή", διορίζεται κάποιο κουάνγκο της GPPP για να επιβλέπει την πρόσβαση στη νέα ρυθμιζόμενη αγορά.

Ο φορέας αυτός θα δημιουργηθεί για να εξυπηρετεί τους ενδιαφερόμενους καπιταλιστές, οι οποίοι θα έχουν στη συνέχεια αποκλειστική πρόσβαση και έλεγχο αυτού του πόρου.

Σύμφωνα με τον ορισμό του ΟΗΕ "η διαχείριση των παγκόσμιων κοινών δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς παγκόσμια διακυβέρνηση". Η παγκόσμια διακυβέρνηση συγκαλείται επίσημα μέσω της διαδικασίας κλοπής των παγκόσμιων κοινών. Το όλο εγχείρημα βασίζεται στην αειφόρο ανάπτυξη.

Οι Ατζέντες για τα Βιώσιμα Παγκόσμια Κοινά

Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, το σχέδιο αυτό έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και δεκαετίες. Οι Στόχοι Βιώσιμης Ανάπτυξης (Sustainable Development Goals - SDGs) ορίζονται στην Ατζέντα 2030 ως σημεία πορείας στην πορεία προς την ολοκλήρωση του σχεδίου για τον 21ο αιώνα: Ατζέντα 21.

Όταν οι εμπλεκόμενοι στο GPPP λένε ότι δεσμεύονται για τους SDG, εννοούν την Ατζέντα 2030, βραχυπρόθεσμα, και τελικά την Ατζέντα 21. Η Ατζέντα 21 έχει πολλά να πει για αυτό που αποκαλεί "ανθρώπινες εγκαταστάσεις". Καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο θα σχεδιάζονται, θα κατασκευάζονται και θα διαχειρίζονται από μια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Ωστόσο, κατά την κατασκευή των ανθρώπινων οικισμών, οι άνθρωποι δεν εμφανίζονται πολύ ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων.

Ο στόχος 5.29 αναφέρει:

"Κατά τη διαμόρφωση πολιτικών για τους οικισμούς, θα πρέπει να λαμβάνονται υπόψη οι ανάγκες σε πόρους, η παραγωγή αποβλήτων και η υγεία των οικοσυστημάτων".

Η κατανομή των πόρων, η διαχείριση των αποβλήτων και η προστασία του περιβάλλοντος είναι οι προϋποθέσεις για τους "ανθρώπινους οικισμούς". Όχι η ευημερία της ανθρωπότητας.

Το GPPP θα επιβλέπει την κατασκευή ή την κατανομή των οικισμών μας. Ο στόχος 7.30:

"Ενθαρρύνουμε τις συμπράξεις μεταξύ του δημόσιου, του ιδιωτικού και του κοινοτικού τομέα στη διαχείριση των πόρων γης για την ανάπτυξη ανθρώπινων οικισμών".

Όλόκληρος ο πλανήρης Γή και όχι μόνον οι κοινόχρηστοι χώροι, θα διαχειρίζεται από το GPPP. Και πάλι, οι μεταγενέστεροι στόχοι της Ατζέντας 2030 για την αειφόρο ανάπτυξη παρείχαν τη δικαιολογία για την αρπαγή της γης.

Ο Στόχος 10 της Ατζέντας 21 αναφέρει:

"Ο γενικός στόχος είναι να διευκολυνθεί η κατανομή της γης στις χρήσεις που παρέχουν τα μεγαλύτερα βιώσιμα οφέλη και να προωθηθεί η μετάβαση σε μια βιώσιμη και ολοκληρωμένη διαχείριση των εδαφικών πόρων"

Είναι σαφές ότι αυτό εγείρει ζητήματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας και χρήσης της γης. Όχι μόνο μεταξύ των ιδιοκτητών, αλλά και από τη βιομηχανία, τους αγρότες, τις σιδηροδρομικές εταιρείες ή οποιονδήποτε άλλο ιδιώτη ιδιοκτήτη γης. Το τέχνασμα για τη διατήρηση της γης θα είναι να εξασφαλιστεί ο χαρακτηρισμός της ως "βιώσιμης". Αυτός ο χαρακτηρισμός θα πρέπει να συμφωνηθεί από το GPPP, οπότε οι φίλοι σε υψηλές θέσεις θα είναι το κλειδί.

Η Ατζέντα 21 απαιτεί, στο τμήμα 7.29 "Δραστηριότητες", ότι όλα τα έθνη πρέπει να αναπτυχθούν:

"Μια ολοκληρωμένη εθνική απογραφή των εδαφικών τους πόρων, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα σύστημα πληροφοριών για τη γη, στο οποίο οι εδαφικοί πόροι θα ταξινομούνται σύμφωνα με τις καταλληλότερες χρήσεις τους και οι περιβαλλοντικά ευαίσθητες ή επιρρεπείς σε καταστροφές περιοχές θα προσδιορίζονται για ειδικά μέτρα προστασίας".

Αν ο τόπος όπου ζείτε θεωρείται περιβαλλοντικά εύθραυστος, και μας λένε ότι όλος ο πλανήτης είναι, τότε το GPPP θα ακολουθήσει την ενότητα 7.30. η και θα εφαρμόσει:

"Πρακτικές που αντιμετωπίζουν συνολικά τις δυνητικά ανταγωνιστικές απαιτήσεις γης για τη γεωργία, τη βιομηχανία, τις μεταφορές, την αστική ανάπτυξη, τους χώρους πρασίνου, τα διατηρητέα και άλλες ζωτικές ανάγκες".

Αυτό θα περιλαμβάνει τη δημιουργία "προστατευόμενων περιοχών". Ανάμεσα σε πολλές από τις αυταρχικές εξουσίες τους, αυτό σημαίνει ότι η GPPP θα έχει τον έλεγχο όλου του πόσιμου νερού. Οι πηγές νερού γίνονται αυτόματα "προστατευόμενες περιοχές" σύμφωνα με την Ατζέντα 21, για το καλό της "υγείας" μας.

Η Δραστηριότητα 18.50 αναφέρει:

"Όλα τα κράτη, ανάλογα με τις δυνατότητες και τους διαθέσιμους πόρους τους, και μέσω διμερούς ή πολυμερούς συνεργασίας, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Εθνών και άλλων σχετικών οργανισμών κατά περίπτωση, θα μπορούσαν να υλοποιήσουν τις ακόλουθες δραστηριότητες:. Δημιουργία προστατευόμενων περιοχών για τις πηγές παροχής πόσιμου νερού".

Αξιοποιώντας την απάτη της "βιώσιμης ανάπτυξης", δημιουργείται σήμερα ένα πλανητικό σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, υπό την αιγίδα της GPPP. Αυτό είναι το "οικοδομήστε ξανά καλύτερα", η "Μεγάλη Επανεκκίνηση", η "Πράσινη Νέα Συμφωνία" ή ό,τι άλλο επιλέξει η GPPP να το πουλήσει.

Σημαίνει κυριαρχία της GPPP πάνω στα απόλυτα πάντα. Πραγματικά δεν θα μας ανήκει τίποτα, αν και φαίνεται απίθανο ότι πολλοί από εμάς θα είναι ευτυχείς γι' αυτό.

Όσοι δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να παραδεχτούν την πραγματικότητα αυτού του παγκόσμιου πραξικοπήματος, σπεύδουν να επισημάνουν ότι η Ατζέντα 21 - και το 2030 - δεν είναι νομοθεσία. Τα εθνικά κράτη δεν είναι υποχρεωμένα να συμφωνήσουν με τίποτα από αυτά. Αυτή η παρατήρηση αποτυγχάνει να εκτιμήσει τι είναι η "παγκόσμια διακυβέρνηση".

Η παγκόσμια διακυβέρνηση δεν είναι ο καθορισμός ούτε πολιτικής ούτε νομοθεσίας. Είναι η δημιουργία πολιτικών προγραμμάτων, τα οποία τα επιμέρους εθνικά κράτη μπορούν ή δεν μπορούν να εφαρμόσουν ως πολιτική ή ως επακόλουθη νομοθεσία. Μπορεί να έχει δόντια μόνο εάν τα εθνικά κράτη συμμορφώνονται.

Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι τα εθνικά κράτη είναι "οργανισμοί-εταίροι", κάποιοι θα μπορούσαν να πουν κατώτεροι εταίροι, στο πλαίσιο της GPPP. Ενώ παραμένουν κυρίαρχες οντότητες, δεν ενεργούν ως τέτοιες. Αρκεί να δούμε πώς δημιουργούνται οι παγκόσμιες αγορές από την Ατζέντα 21 για να δούμε πώς όλα τα εθνικά κράτη συνεργάστηκαν πρόθυμα στην απάτη της βιώσιμης ανάπτυξης.

Στην Ατζέντα 21 η δηλωμένη "Βάση για δράση" στο τμήμα 8.41 αναφέρει:

"Ένα πρώτο βήμα προς την ενσωμάτωση της αειφορίας στην οικονομική διαχείριση είναι η καθιέρωση καλύτερης μέτρησης του κρίσιμου ρόλου του περιβάλλοντος ως πηγή φυσικού κεφαλαίου. Πρέπει να αναπτυχθεί ένα κοινό πλαίσιο με το οποίο θα περιλαμβάνονται οι συνεισφορές όλων των τομέων και δραστηριοτήτων της κοινωνίας, που δεν περιλαμβάνονται στους συμβατικούς εθνικούς λογαριασμούς. Προτείνεται ένα πρόγραμμα για την ανάπτυξη εθνικών συστημάτων ολοκληρωμένης περιβαλλοντικής και οικονομικής λογιστικής σε όλες τις χώρες".

Το ξεκάθαρα διατυπωμένο σχέδιο, που γράφτηκε το 1992, ήταν η δημιουργία "φυσικού κεφαλαίου" για τη μετατόπιση της "αειφορίας στην οικονομική διαχείριση". Όλοι οι τομείς και όλη η κοινωνία θα συμμετέχουν σε αυτή την προσπάθεια μετατροπής της φύσης σε οικονομικό κεφάλαιο.

Αυτό θα περιλαμβάνει την εποπτεία των "δραστηριοτήτων της κοινωνίας", όπως η χρήση του κυβερνοχώρου από εμάς, οι οποίες "δεν περιλαμβάνονται στους συμβατικούς εθνικούς λογαριασμούς". Τα παγκόσμια κοινά με άλλα λόγια.

Δεν έχει σημασία αν η Ατζέντα 21 (2030) έχει νομοθετική εξουσία ή όχι. Το μόνο που έχει σημασία είναι η συνενοχή των νομοθετικών αρχών. Αυτές βρίσκονται σε πλήρη συμμόρφωση.

Η Ατζέντα 21 πρότεινε την ανάπτυξη "εθνικών συστημάτων ολοκληρωμένης περιβαλλοντικής και οικονομικής λογιστικής σε όλες τις χώρες". Αυτό προβλεπόταν για να ολοκληρωθεί η μετατροπή της Γης και όλων των φυσικών της πόρων σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα οικονομικού ελέγχου.

Όπως διερεύνησε η Whitney Webb στο εξαιρετικό άρθρο της, Wall Street’s Takeover of Nature Advances with Launch of New Asset Class αυτό ακριβώς συνέβη. Κάνοντας για άλλη μια φορά κατάχρηση της έννοιας των παγκόσμιων κοινών, η GPPP δημιούργησε Εταιρείες Φυσικών Περιουσιακών Στοιχείων (Natural Asset Companies - NACs). Αυτές υποτίθεται ότι:

"Θα διατηρήσουν και αποκαταστήσουν τα φυσικά περιουσιακά στοιχεία που τελικά στηρίζουν την ικανότητα να υπάρχει ζωή στη Γη".

Αυτός ο υπαινιγμός για τη φροντίδα των παγκόσμιων κοινών αγαθών ακούγεται υπέροχος, αλλά αν αναλογιστούμε τον αντίκτυπό του στα βάθη των ωκεανών, για παράδειγμα, στην πραγματικότητα πρόκειται απλώς για τη δημιουργία νέων αγορών. Η ανησυχία για την περιβαλλοντική καταστροφή μόλις και μετά βίας καταγράφεται.

Το Μετρικό Σύστημα των Παγκόσμιων Κοινών

Είναι σαφές ότι ο στόχος των NACs είναι να εξασφαλίσουν την αποκλειστική πρόσβαση των ενδιαφερομένων μερών της GPPP σε πόρους οι οποίοι, μέχρι σήμερα, δεν "ανήκαν" σε κανέναν. Ο Michael Blaugrund, ο Διευθύνων Σύμβουλος Λειτουργίας του Χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης, το παραδέχτηκε:

"Η ελπίδα μας είναι ότι η ιδιοκτησία μιας εταιρείας φυσικών περιουσιακών στοιχείων θα είναι ένας τρόπος με τον οποίο ένα όλο και ευρύτερο φάσμα επενδυτών θα έχει τη δυνατότητα να επενδύσει σε κάτι που είναι εγγενώς πολύτιμο, αλλά, μέχρι σήμερα, ήταν πραγματικά αποκλεισμένο από τις χρηματοπιστωτικές αγορές."

Για να το θέσουμε αυτό σε προοπτική, το τρέχον, συνολικό ΑΕΠ ολόκληρου του πλανήτη είναι περίπου 94 τρισεκατομμύρια δολάρια. Μετατρέποντας τη Γη σε χαρτοφυλάκιο περιουσιακών στοιχείων, η φύση προβλέπεται να αξίζει 4.000 τρισεκατομμύρια δολάρια. Πάνω από 40 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Περιττό να πούμε ότι πρόκειται για μια φοβερή επενδυτική ευκαιρία.

Ο μετασχηματισμός της παγκόσμιας οικονομίας βρίσκεται σε καλό δρόμο. Ολόκληρο το GPPP είναι, όπως είναι λογικό, αφοσιωμένο στο έργο. Οι όποιες διαφωνίες υπάρχουν, επεκτείνονται μόνο στο ποιος παίρνει τι. Δεν υπάρχει καμία αντίθεση στο νέο παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο. Όπως επισήμανε η Webb:

"Ο απώτερος στόχος των ΕΑΚ δεν είναι η βιωσιμότητα ή η διατήρηση - είναι η χρηματιστικοποίηση της φύσης, δηλαδή η μετατροπή της φύσης σε εμπόρευμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συνεχίσει να ανθεί η σημερινή, διεφθαρμένη οικονομία της Wall Street με το πρόσχημα της προστασίας του περιβάλλοντος και της αποτροπής της περαιτέρω υποβάθμισής του".

Οι NACs θα επιτρέψουν στους επενδυτές να αποκτήσουν περιουσιακά στοιχεία κυρίως σε αναπτυσσόμενες χώρες, καθώς οι πολυεθνικές εταιρείες και τα χρηματοπιστωτικά ταμεία απορροφούν πρώην παγκόσμια κοινά και άλλους πόρους. Ωστόσο, η χρηματιστικοποίηση της φύσης είναι παγκόσμια, μετατρέποντας την υδρόγειο σε μια αναδυόμενη αγορά (bull market).

Αυτό θα επιτευχθεί με τη χρήση του Μετρικού Συστήματος του Καπιταλισμού των Ενδιαφερόμενων Μερών. Τα περιουσιακά στοιχεία θα αξιολογούνται με τη χρήση περιβαλλοντικών, κοινωνικών και διοικητικών κριτηρίων (ESG) για τη βιώσιμη επιχειρηματική απόδοση. Κάθε επιχείρηση που απαιτεί χρηματοδότηση από την αγορά, ίσως μέσω της έκδοσης κλιματικών ομολόγων ή ίσως πράσινων ομολόγων για ευρωπαϊκά εγχειρήματα, θα πρέπει τα ομόλογα αυτά να έχουν υγιή αξιολόγηση ESG.

Μια χαμηλή αξιολόγηση ESG θα αποτρέψει τους επενδυτές και το έργο ή το επιχειρηματικό εγχείρημα δεν θα μπορέσει να ξεκινήσει. Μια υψηλή αξιολόγηση ESG θα δει τους επενδυτές να σπεύδουν να βάλουν τα χρήματά τους σε έργα που υποστηρίζονται από διεθνείς συμφωνίες. Σε συνδυασμό, οι οικονομικές πρωτοβουλίες, όπως οι ΕΑΚ και οι ESG, μετατρέπουν τους SDG σε κανονισμούς της αγοράς.

Αυτό συγκεντρώνει την εξουσία επί της παγκόσμιας οικονομίας, τοποθετώντας την στα χέρια της GPPP. Μιλώντας τον Ιούλιο του 2019, ο τότε διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας (BoE) και σύντομα ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ για τη δράση για το κλίμα, Mark Carney, δήλωσε απλά:

"Οι εταιρείες που αγνοούν την κλιματική αλλαγή και δεν προσαρμόζονται θα χρεοκοπήσουν χωρίς αμφιβολία".

Αργότερα, μιλώντας στη Σύνοδο Κορυφής Green Horizons τον Νοέμβριο του 2020, η οποία διοργανώθηκε από κοινού από την The City of London Corporation, το Green Finance Institute και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ, ο Carney, ενεργώντας σε έναν άλλο ρόλο ως σύμβουλος του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου για τα οικονομικά της COP26, δήλωσε

"Τα σχέδια μετάβασης θα αποκαλύψουν τους ηγέτες και τους υστερούντες στο δρόμο προς τη Γλασκώβη. Δεν θα φτάσουμε στο καθαρό μηδέν σε μια εξειδικευμένη θέση, απαιτείται μια μετάβαση ολόκληρης της οικονομίας".

Οι ηγέτες της νέας παγκόσμιας οικονομίας θα είναι αυτοί που θα επιλεγούν από το GPPP μέσω της κατάλληλης αξιολόγησης των εκδοθέντων τίτλων τους. Οι υστερούντες θα εξαλειφθούν μέσω του ίδιου μηχανισμού. Θα χρεοκοπήσουν χωρίς αμφιβολία.

Όλες οι επιχειρήσεις, όχι μόνο οι παγκόσμιες εταιρείες, θα πρέπει να "προσαρμοστούν" στο νέο οικονομικό σύστημα που θα βασίζεται στους SDG . Αυτό δεν είναι κάποια πρόβλεψη για το πώς θα είναι η μελλοντική παγκόσμια οικονομία, έχει ήδη συμβεί.

Ενώ ο κόσμος είχε εμμονή με την ψευδοπανδημία, το GPPP ξεκίνησε μια παγκόσμια επανάσταση.

Στην τελική σύνοδο κορυφής της COP26 στη Γλασκώβη, ο Mark Carney, που υποτίθεται ότι μιλούσε ως απεσταλμένος του ΟΗΕ - ή ίσως ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, είναι δύσκολο να πούμε - ξεκίνησε κάτι που ονόμασε GFANZ:

"Η αρχιτεκτονική του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος έχει μετασχηματιστεί ώστε να προσφέρει καθαρό μηδέν. Έχουμε πλέον τα απαραίτητα υδραυλικά μέσα για να μετακινήσουμε την κλιματική αλλαγή από το περιθώριο στο προσκήνιο της χρηματοδότησης, έτσι ώστε κάθε οικονομική απόφαση να λαμβάνει υπόψη την κλιματική αλλαγή ... [Αυτή] η ταχεία, και μεγάλης κλίμακας, αύξηση της δέσμευσης κεφαλαίων στο καθαρό μηδέν, μέσω του GFANZ, καθιστά δυνατή τη μετάβαση σε έναν κόσμο 1,5C".

Ο υπουργός Οικονομικών του Ηνωμένου Βασιλείου, Rishi Sunak, ακολούθησε τη δήλωση του Carney με τη διακήρυξη της Γλασκώβης Financial Alliance for Net Zero (GFANZ). Το σχέδιο προβλέπει αρχικά την "ευθυγράμμιση" (εξαναγκασμό) του 40% των σημερινών χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων του κόσμου, ύψους 130 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, να δεσμευτούν για τη μετάβαση προς μια παγκόσμια οικονομία χωρίς άνθρακα. Το δελτίο τύπου της βρετανικής κυβέρνησης ανέφερε:

"Το Ηνωμένο Βασίλειο συγκάλεσε πάνω από 30 προηγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες από 6 ηπείρους, οι οποίες αντιπροσωπεύουν πάνω από το 70% του παγκόσμιου ΑΕΠ, για να υποστηρίξουν τη δημιουργία νέων παγκόσμιων προτύπων αναφοράς για το κλίμα από το Ίδρυμα ΔΠΧΑ, ώστε να δώσουν στους επενδυτές τις πληροφορίες που χρειάζονται για να χρηματοδοτήσουν το καθαρό μηδενικό ισοζύγιο."

Όλα αυτά είναι απαραίτητα, σύμφωνα με τον Carney, τον Sunak και όλους τους άλλους ηγέτες του GPPP, για τον έλεγχο του κλίματος της Γης. Πραγματικά φαντάζονται, ή μάλλον θέλουν να φανταστείτε, ότι μπορούν να ρυθμίσουν τη θερμοκρασία της Γης με τη συγκέντρωση της εξουσίας τους πάνω στην παγκόσμια οικονομία.

Όπως παρατήρησε με ακρίβεια η Whitney Webb στο Twitter:

Παγκόσμια Διακυβέρνηση των Πάντων

Η GFANZ βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη διπλή λογιστική και στην οικονομική λαθροχειρία. Δεν υπάρχει πραγματικά καμία δέσμευση για την πραγματική μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Οι μεγάλες τράπεζες θα εξακολουθήσουν να είναι ελεύθερες να επενδύουν στα ορυκτά καύσιμα όσο αυτό παραμένει κερδοφόρο.

Για άλλη μια φορά οι επικρατέστεροι επικριτές, ή τουλάχιστον εκείνοι που αναφέρονται από τα οικονομικά ΜΜΕ, αποτυγχάνουν εντελώς να καταλάβουν τι βλέπουν. Φαντασιώνονται ότι όλα αφορούν τη "σωτηρία του πλανήτη" ή τη δημιουργία μιας πιο πράσινης οικονομίας για το καλό όλων.

Δεν είναι, και ποτέ δεν ήταν. Πρόκειται για τη συγκέντρωση της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής εξουσίας.

Δεν έχει σημασία αν οι αριθμοί δεν βγαίνουν. Ο πραγματικός περιβαλλοντικός αντίκτυπος είναι εντελώς άσχετος. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι δημιουργείται ένας μηχανισμός με τον οποίο τα ανώτερα κλιμάκια της ιεραρχίας του GPPP μπορούν πρώτα να διασώσουν και στη συνέχεια να επεκτείνουν την εξουσία και τον έλεγχό τους. Αυτός είναι ο πρωταρχικός στόχος και έως ότου οι οικονομολόγοι και οι σχολιαστές των μέσων ενημέρωσης το αντιληφθούν αυτό, δεν θα δουν ποτέ αυτό το τέρας που τους κοιτάζει κατάματα.

Πιθανώς εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι απλώς μια ανυπολόγιστη σύμπτωση ότι αυτή η μεταμόρφωση συνέβη ακριβώς την κατάλληλη στιγμή για να σωθεί το αποτυχημένο IMFS (διεθνές νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα). Η διάσωση του πλανήτη τυχαίνει να απαιτεί ακριβώς την ίδια οικονομική και χρηματοπιστωτική αναδιάρθρωση που απαιτείται για να καλυφθεί η πλήρης κατάρρευση της προηγούμενης δομής ελέγχου τους.

Στο ετήσιο συμπόσιο των τραπεζιτών της G7 το 2019 στο Jackson Hole του Wyoming, μόλις τέσσερις μήνες πριν αναφερθούν τα πρώτα κρούσματα του COVID 19, η δεύτερη μεγαλύτερη εταιρεία διαχείρισης επενδύσεων στον κόσμο, η BlackRock, παρουσίασε την έκθεσή της Dealing With The Next Downturn (Αντιμετώπιση της επόμενης ύφεσης) στους συγκεντρωμένους κεντρικούς τραπεζίτες της G7. Ανέφεραν:

"Θα χρειαστούν πρωτοφανείς πολιτικές για να αντιμετωπιστεί η επόμενη οικονομική ύφεση. Η νομισματική πολιτική έχει σχεδόν εξαντληθεί, καθώς τα παγκόσμια επιτόκια βυθίζονται προς το μηδέν ή και χαμηλότερα. Η δημοσιονομική πολιτική από μόνη της θα δυσκολευτεί να παράσχει σημαντικά κίνητρα εγκαίρως, δεδομένων των υψηλών επιπέδων χρέους και των τυπικών καθυστερήσεων με την εφαρμογή... Η συμβατική και μη συμβατική νομισματική πολιτική λειτουργεί κυρίως μέσω της τονωτικής επίδρασης των χαμηλότερων βραχυπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων επιτοκίων. Αυτό το κανάλι έχει σχεδόν εξαντληθεί.""

Αδυνατώντας είτε να ξοδέψουν είτε να φορολογήσουν για να βγουν από το πρόβλημα, η BlackRock παραδέχθηκε ότι, για το GPPP, το υφιστάμενο IMFS ήταν τελειωμένο. Αυτό ήταν η πηγή της εξουσίας τους και, επομένως, αν ήθελαν να διατηρήσουν την "εξουσία" τους, απαιτείτο ένα νέο σύστημα.

Ο Mark Carney, αυτή τη φορά μιλώντας ως διοικητής της BoE, επιβεβαίωσε την εκτίμηση της BlackRock:

"Το πιο θεμελιώδες είναι ότι μια αποσταθεροποιητική ασυμμετρία στην καρδιά του ΔΜΣΣ αυξάνεται... μια πολυπολική παγκόσμια οικονομία απαιτεί ένα νέο ΔΜΣΣ για να αξιοποιήσει πλήρως τις δυνατότητές της. Αυτό δεν θα είναι εύκολο... οι ελλείψεις του ΔΧΣ έχουν γίνει όλο και πιο ισχυρές. Ακόμα και μια περαστική εξοικείωση με τη νομισματική ιστορία υποδηλώνει ότι αυτό το κέντρο δεν θα αντέξει... Θα κλείσω προσθέτοντας επείγοντα χαρακτήρα... Ας τερματίσουμε την κακόβουλη παραμέληση του ΔΧΣ και ας οικοδομήσουμε ένα σύστημα αντάξιο της ποικιλόμορφης, πολυπολικής παγκόσμιας οικονομίας που αναδύεται".

Όλοι συμφώνησαν ότι ένα νέο IMFS ήταν επειγόντως αναγκαίο. Δεν υπήρχε χρόνος για χάσιμο. Στο έγγραφό της η BlackRock πρότεινε ότι η νέα χρηματοπιστωτική τάξη θα μπορούσε να δημιουργηθεί με την "άμεση μετάβαση"(Going direct):"

"Το "Going direct" σημαίνει ότι η κεντρική τράπεζα πρέπει να βρει τρόπους για να δώσει τα χρήματα της κεντρικής τράπεζας απευθείας στα χέρια των δαπανών του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα... να επιβάλει τον συντονισμό της πολιτικής έτσι ώστε η δημοσιονομική επέκταση να μην οδηγήσει σε αντισταθμιστική αύξηση των επιτοκίων".

Αυτή ήταν μια επαναστατική ιδέα. Οι κεντρικές τράπεζες θεωρητικά λειτουργούσαν αποκλειστικά ως τράπεζα για τις εμπορικές τράπεζες και την κυβέρνηση. Ο επίσημος ρόλος τους ήταν να επενδύουν σε κρατικά ομόλογα και να διαχειρίζονται τους διακανονισμούς μεταξύ των εμπορικών τραπεζών χρησιμοποιώντας τα αποθεματικά των κεντρικών τραπεζών που ονομάζονται "βασικό χρήμα". Τα χρήματα που εσείς και εγώ χρησιμοποιούμε καθημερινά είναι "ευρύ χρήμα". Πάντα κυκλοφορούσε στην οικονομία ξεχωριστά από το βασικό χρήμα.

Το βασικό χρήμα δεν είχε ποτέ στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί για την άμεση τόνωση ή χειραγώγηση των αγορών ευρέος χρήματος (θεωρητικά). Με το σχέδιό τους για άμεση μετάβαση η BlackRock πρότεινε έναν μηχανισμό με τον οποίο θα μπορούσε να το κάνει. Θέτοντας ουσιαστικά τις κεντρικές τράπεζες επικεφαλής (επιβάλλοντας τον συντονισμό της πολιτικής) της κυβερνητικής δημοσιονομικής πολιτικής: της κυβερνητικής φορολογίας και των κυβερνητικών δαπανών.

Το Going direct αντιπροσωπεύει μια θεμελιώδη αλλαγή στη φύση των πολιτικών μας συστημάτων. Υποδηλώνει ότι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις δεν είναι πλέον υπεύθυνες για τις δαπάνες. Φαίνεται να είναι η καθιέρωση της φορολόγησης χωρίς αντιπροσώπευση: το τέλος κάθε έννοιας δημοκρατίας.

Η BlackRock πρόσθεσε ότι η άμεση μετάβαση θα απαιτηθεί εάν προκύψουν "ασυνήθιστες συνθήκες". Το κέντρο δεν μπορούσε να κρατήσει, χρειαζόταν ένας έκτακτος καταλύτης για να επέλθει η μεταμόρφωση.

Σε μια ακόμη αξιοσημείωτη και, για την GPPP, απίστευτα τυχαία σύμπτωση, η αμερικανική "αγορά ρέπος" παραπαίει μόλις ένα μήνα αργότερα. Αυτό παρείχε την απαραίτητη ασυνήθιστη συνθήκη, ενεργοποιώντας το σχέδιο της BlackRock.

Τα πράγματα έγιναν εξαιρετικά ασυνήθιστα μόλις λίγους μήνες αργότερα, καθώς ο κόσμος βυθίστηκε σε μια παγκόσμια ψευδοπανδημία. Σε απάντηση, από τον Μάρτιο του 2020, το going direct μπήκε σε υπερδιέγερση.

Η BlackRock δήλωσε ότι η άμεση μετάβαση θα απαιτούνταν μόνο όσο διαρκούσε η "ασυνήθιστη κατάσταση", αν και η φύση της ρύθμισης θα απαιτούσε μια "μόνιμη ρύθμιση". Μόλις επιτυγχάνονταν οι στόχοι της δημοσιονομικής πολιτικής, οι οποίοι ήταν επίσης στόχοι της νομισματικής πολιτικής, το προσωρινό μόνιμο set-up θα μπορούσε στη συνέχεια να προχωρήσει στη "στρατηγική εξόδου" που τοποθετείται στον "ορίζοντα πολιτικής".

Τώρα γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός ο ορίζοντας πολιτικής. Είναι ο μετασχηματισμός του ΙΜFS, η κατάληψη των παγκόσμιων κοινών αγαθών, η χρηματιστικοποίηση της φύσης και η εγκαθίδρυση ενός κεντρικού χρηματοπιστωτικού οργανισμού που θα τα κυβερνά όλα. Αυτή η διαδικασία αναφέρεται συνηθέστερα ως "βιώσιμη ανάπτυξη" ή ως οικοδόμηση της πράσινης οικονομίας.

Ένα δαχτυλίδι για να τα Κυβερνήσει 'Ολα

Πριν από τη διακήρυξη του GFANZ, τον Νοέμβριο του 2020, ο Rishi Sunak δήλωσε ότι το Ηνωμένο Βασίλειο σκόπευε να εκδώσει το πρώτο κρατικό πράσινο ομόλογο στον κόσμο. Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου διέταξε ότι θα καταστήσει υποχρεωτική την υποβολή εκθέσεων στην Task Force on Climate-related Financial Disclosures (TFCD) για όλες τις επιχειρήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου μέχρι το 2025. Ο Sunak πρόσθεσε ότι αυτό θα ενθαρρύνει τις επενδύσεις σε νέες τεχνολογίες "όπως τα stablecoins και τα ψηφιακά νομίσματα της Κεντρικής Τράπεζας".

Η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου πρόσθεσε:

"Το Ηνωμένο Βασίλειο θα γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που θα καταστήσει πλήρως υποχρεωτικές τις εναρμονισμένες με την Task Force on Climate-related Financial Disclosures (TCFD) γνωστοποιήσεις σε όλη την οικονομία έως το 2025... Το Ηνωμένο Βασίλειο θα εφαρμόσει επίσης μια πράσινη ταξινόμηση - ένα κοινό πλαίσιο για τον καθορισμό των δραστηριοτήτων που μπορούν να οριστούν ως περιβαλλοντικά βιώσιμες".

Η προσποίηση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου ότι είχε τον έλεγχο αυτής της πρωτοβουλίας ήταν κωμική. Το Μετρικό Σύστημα του καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών (Metrics of Stakeholder Capitalism) που καθορίζει τις αξιολογήσεις των περιουσιακών στοιχείων ESG, καθώς και η ανάπτυξη των NACs, δεν διοικούνται από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ ή οποιαδήποτε άλλη εκλεγμένη κυβέρνηση. Αυτοί οι χρηματοοικονομικοί μοχλοί είναι σταθερά ριζωμένοι στον ιδιωτικό τομέα.

Οι ηγέτες της GPPP, όπως η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS), οι εθνικές κεντρικές τράπεζες, η BlackRock, η Vanguard και οι εταίροι του WEF, όπως η Deloitte, η PwC, η McKinsey και η KPMG, ελέγχουν αυτές τις επενδυτικές στρατηγικές. Οι κυβερνήσεις είναι απλώς κατώτεροι, διευκολυντικοί εταίροι στην Παγκόσμια Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα.

Τα TCFD αξιολογούνται ως απάντηση στην "έκθεση βιωσιμότητας" μιας εταιρείας. Σύμφωνα με το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (FSB), η έκθεση βιωσιμότητας "περιγράφει τον αντίκτυπο μιας εταιρείας ή ενός οργανισμού στην κοινωνία, αντιμετωπίζοντας συχνά περιβαλλοντικά, κοινωνικά και θέματα διακυβέρνησης".

Η αξιολόγηση του TDFD καθορίζει τη βαθμολογία ESG των περιουσιακών στοιχείων του. Αυτό θα είναι το deal maker, ή το σημείο αναφοράς (breaker), όποτε θέλει να αντλήσει επενδυτικό κεφάλαιο.

Τα πρότυπα των εκθέσεων βιωσιμότητας καθορίζονται από το Ίδρυμα Διεθνών Προτύπων Χρηματοοικονομικής Αναφοράς (ΔΠΧΑ- IFRS). Το Ίδρυμα ΔΠΧΑ δηλώνει ότι είναι μη κερδοσκοπικός οργανισμός δημοσίου συμφέροντος.

Θέτει συμφωνημένα λογιστικά πρότυπα σε 140 δικαιοδοσίες τόσο για δημόσιους όσο και για ιδιωτικούς οργανισμούς. Οι δικαιοδοσίες του περιλαμβάνουν τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο, τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Κίνα και τη Ρωσία.

Ωστόσο, ο ισχυρισμός του ότι λειτουργεί για το "δημόσιο συμφέρον" δεν υποστηρίζεται από τις δικές του δηλώσεις. Το Ίδρυμα ΔΠΧΑ αναφέρει επίσης:

"Τα πρότυπα ΔΠΧΑ καθορίζονται από το Συμβούλιο Διεθνών Λογιστικών Προτύπων και χρησιμοποιούνται κυρίως από εταιρείες που λογοδοτούν δημόσια - αυτές που είναι εισηγμένες σε χρηματιστήριο και από χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, όπως οι τράπεζες".

Το Συμβούλιο Διεθνών Λογιστικών Προτύπων (IASB) είναι ένας οργανισμός του ιδιωτικού τομέα. Επί του παρόντος, 12 άτομα υποτίθεται ότι αποφασίζουν για τα πρότυπα ΔΠΧΑ, τα οποία καθορίζουν τις απαιτήσεις των εκθέσεων βιωσιμότητας για τις επιχειρήσεις και άλλους οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένων των κυβερνήσεων, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Υπό την προεδρία του Mark Carney - είναι πολυάσχολος άνθρωπος - το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (FSB) δημιούργησε το TCFD το 2015:

"Το Συμβούλιο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (FSB) ανακοίνωσε σήμερα ότι συγκροτεί μια ομάδα εργασίας για τη δημοσιοποίηση πληροφοριών σχετικά με τους χρηματοοικονομικούς κινδύνους που σχετίζονται με το κλίμα υπό την ηγεσία του κλάδου.. Η ειδική ομάδα εργασίας για τις χρηματοοικονομικές γνωστοποιήσεις που σχετίζονται με το κλίμα (TCFD) θα αναπτύξει εθελοντικές, συνεπείς γνωστοποιήσεις για τους χρηματοοικονομικούς κινδύνους που σχετίζονται με το κλίμα για χρήση από τις εταιρείες κατά την παροχή πληροφοριών σε δανειστές, ασφαλιστές, επενδυτές και άλλα ενδιαφερόμενα μέρη.

Πέντε χρόνια αργότερα ήταν και πάλι ο Carney που, γνωρίζοντας ότι "το κέντρο δεν μπορεί να αντέξει", ανακοίνωσε την ενσωμάτωση και ενοποίηση ολόκληρου του συστήματος στη σύνοδο κορυφής COP26. Παράλληλα με την GFANZ, τα ΔΠΧΑ ανακοίνωσαν το επόμενο βήμα στη διαδικασία, με τη δημιουργία του Διεθνούς Συμβουλίου Προτύπων Βιωσιμότητας (ISSB).

Ο επικεφαλής ελεγκτής της PwC, Hemione Hudson, δήλωσε:

"Η σημερινή έναρξη λειτουργίας του Διεθνούς Συμβουλίου Προτύπων Βιωσιμότητας αποτελεί σημαντικό βήμα προς την επίτευξη μιας παγκόσμιας κοινής προσέγγισης για τα πρότυπα δημοσιοποίησης που σχετίζονται με την ESG. Η αξιοποίηση της δύναμης των χρηματοπιστωτικών αγορών ώστε να διαδραματίσουν ηγετικό ρόλο στη μετάβαση σε μια καθαρή οικονομία μηδενικού αποτελέσματος... Τα πρότυπα υποβολής εκθέσεων αποτελούν κρίσιμο στοιχείο για την επίτευξη αυτού του στόχου"

Μπορούμε τώρα να δούμε πώς θα λειτουργήσει το όλο σύστημα.

Κάθε επιχείρηση, κάθε έργο που θέλει να ξεκινήσει, κάθε πρωτοβουλία που σχεδιάζει και κάθε πολιτική που ακολουθεί πρέπει να τηρεί τους SDGs. Η συμμόρφωσή τους με τη συμφωνημένη ατζέντα θα μετράται μέσω της "έκθεσης βιωσιμότητας".

Η Ομάδα Εργασίας για τις Χρηματοοικονομικές Γνωστοποιήσεις που σχετίζονται με το Κλίμα (TCFD) θα κρίνει τις επιδόσεις τους. Οι υποεπιτροπές τους για τα ESG , όπως το Συμβούλιο Διεθνών Προτύπων Βιωσιμότητας, θα εγκρίνουν τη σχετική αξιολόγηση των ESG για τη συγκεκριμένη επιχείρηση.

Οι ιδιωτικοί οίκοι αξιολόγησης επενδύσεων, όπως η Deloitte, που είναι "μέλη" των ΔΠΧΑ και, εξ ορισμού, του GPPP, θα ελέγχουν ουσιαστικά την επενδυτική στρατηγική κάθε επιχείρησης και, κατά συνέπεια, τις δραστηριότητές της. Η εξόρυξη σε βαθιά θαλάσσια ύδατα, η ασφάλεια στον κυβερνοχώρο, η καινοτομία στο ψηφιακό νόμισμα, η εκμετάλλευση των παγκόσμιων κοινών και οτιδήποτε άλλο έχει οριστεί ως "βιώσιμο" θα λαμβάνει την αντίστοιχη αξιολόγηση ESG.

Όλα αυτά ελέγχονται κεντρικά μέσω του συστήματος TCFD, το οποίο διαχειρίζεται το FSB. Θα μπορούν να επιλέγουν ποιος ευημερεί και ποιος όχι. Η γραμματεία του FSB "φιλοξενείται" και χρηματοδοτείται από την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών (BIS) και εδρεύει στην έδρα της BIS στη Βασιλεία της Ελβετίας.

Οι κεντρικές τράπεζες, υπό την εποπτεία της BIS, όχι μόνο προχωρούν άμεσα και χρηματοδοτούν την παγκόσμια δημοσιονομική πολιτική, αλλά σκοπεύουν να ελέγχουν όλες τις επιχειρήσεις, όλο το εμπόριο και όλα τα οικονομικά. Καταλαμβάνουν τα παγκόσμια κοινά, χρηματιστικοποιούν τη φύση και προχωρούν πέρα από το παλιό ΔΜΧΣ για να εγκαθιδρύσουν μια πραγματική παγκόσμια διακυβέρνηση.

Εάν δεν δράσουμε. Αν απλά επιτρέψουμε στις μαριονέτες των λεγόμενων κυβερνήσεών μας να διατηρήσουν τις θέσεις τους στη ΓΚΠΠ, τότε η BIS, οι κεντρικές τράπεζες και άλλοι "αξιόλογοι ενδιαφερόμενοι" θα καταλάβουν τα πάντα σε αυτή τη Γη. Θα είμαστε υπόχρεοι σε αυτούς για τους πόρους στους οποίους "βασίζεται όλη η ζωή".

Αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, τότε, όπως ακριβώς οι ξεχασμένες ψυχές που εγκαταλείφθηκαν στη βαρβαρότητα των ορυχείων κοβαλτίου, θα είμαστε όλοι σκλάβοι.