Η Σκληρή Αλήθεια..

Τον απόλυτο σεβασμό για αυτό το κείμενο!!!

Μετάφραση: Απολλόδωρος

12 Ιουνίου, 2024 | IRMA | Διαβάστε το εδώ.

https://x.com/abc123jjj/status/1798161735733645779?t=pIVdaRldIcjPCnk14PFcBw&s=19

---

Έκανα την αποκάλυψη πριν από 26 χρόνια - όταν ήμουν 16 ετών - τη δεκαετία του '90.

Τότε που δεν υπήρχαν παντού σημαίες Pride (Υπερηφάνειας), δεν υπήρχαν αυτοκόλλητα Pride στη βιτρίνα κάθε τράπεζας, καταστήματος και εστιατορίου και δεν υπήρχαν πεζοδρόμια Pride.

Είχαμε ένα Σαββατοκύριακο γιορτής Pride (μια φορά το χρόνο), στην οποία συμμετείχε η πραγματική ΛΟΑΤ&Τ κοινότητα και άλλοι. Αλλά δεν αναφερόμασταν σε αυτούς ως συμμάχους - ήταν απλώς φίλοι και δεν ήταν εκεί για να κάνουν σινιάλα αρετής ή να αποδείξουν τη συμπερίληψή τους.

Ήταν εκεί επειδή πίστευαν ότι μας άξιζαν τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους, ότι δεν ήμασταν ανώμαλοι, ότι ένας άνδρας μπορούσε να αγαπάει έναν άλλο άνδρα, μια γυναίκα μπορούσε να αγαπάει μια άλλη γυναίκα και ότι οι τρανσέξουαλ δεν αποτελούσαν απειλή για τους άλλους επειδή ήταν πραγματικοί τρανσέξουαλ και δεν παρίσταναν τους μασκαράδες / τους ψεύτικους.

Δεν υπήρχαν παιδιά.

Δεν υπήρχε γυμνό.

Και δεν υπήρχε αστυνομία αντωνυμιών.

Αγωνιστήκαμε για τα δικαιώματά μας και για να ζούμε τη ζωή μας ήσυχα ανάμεσα στην υπόλοιπη κοινωνία.

Γιορτάζαμε.

Γελάσαμε.

Αγκαλιαστήκαμε.

Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον.

Και ήμασταν ευγνώμονες που δεν μας έβλεπαν πια με κακό μάτι. Και καθώς τα χρόνια περνούσαν, αποκτήσαμε πραγματικά τα ίδια δικαιώματα με όλους τους άλλους.

Η ζωή είχε γίνει ό,τι θέλαμε να είναι. Είχαμε αυτό που είχαν όλοι οι άλλοι - και αυτό ήταν αρκετό.

Αυτό ήταν τότε που το Pride σήμαινε κάτι.

Πριν καπελωθεί από ακτιβιστές και τη μαφία του αλφαβήτου.

Τότε που τα παιδιά δεν έπαιρναν αναστολείς της εφηβείας.

Τότε που τα παιδιά δεν ακρωτηριάζονταν.

Τότε που τα παιδιά δεν καταδικάζονταν σε ισόβια ιατρικοποίηση.

Τότε που τα παιδιά δεν καλούνταν να πάρουν αποφάσεις ενηλίκων ή να συμμετάσχουν σε συζητήσεις/καταστάσεις ενηλίκων.

Τότε που τα παιδιά δεν διδάσκονταν ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός ή ο τρόπος με τον οποίο ταυτίζονται είναι το μόνο πράγμα που έχει σημασία.

Τότε που η παιδική κακοποίηση δεν γιορταζόταν και οι κακοποιητές παιδιών δεν χαιρετίζονταν ως ήρωες.

Τότε που τα δικαιώματα των γυναικών είχαν σημασία.

Τότε που οι γυναίκες είχαν τους δικούς τους ασφαλείς χώρους.

Τότε που οι άνδρες (που προσποιούνταν ότι ήταν γυναίκες) δεν επαναπροσδιόριζαν τι σημαίνει να είσαι γυναίκα.

Τότε που η ερώτηση "τι είναι γυναίκα;" δεν ήταν αμφιλεγόμενη ερώτηση.

Τότε που οι γυναίκες δεν είχαν πέη.

Τότε που η ιστορία των γκέι δεν ξαναγραφόταν.

Τότε που η ΛΟΑΤ&Κοινότητα ήταν η ΛΟΑΤ&Κοινότητα.

Τότε που τα ανθρώπινα δικαιώματα είχαν νόημα και δεν ήταν ένας κατάλογος γελοίων/βλαβερών αιτημάτων.

Τότε που οι στρέιτ άνθρωποι - που αυτοπροσδιορίζονταν ως queer και ήθελαν απεγνωσμένα να ενταχθούν κάπου - δεν κατέστρεφαν όλα όσα αγωνιστήκαμε.

Ήταν καλύτερα τότε.

Μου άρεσε τότε.

Πείτε με φανατικό.

Πείτε με τρανσφοβικό.

Πείτε με ομοφοβικό.

Πείτε με ακροδεξιό εξτρεμιστή.

Πείτε με RWNJ (παλαβό δεξιό).

Δεν με νοιάζει.

Θα προτιμούσα να με αποκαλούν αυτά τα πράγματα παρά να συμμετέχω σε αυτό που είναι σήμερα οι γιορτές Pride.

Το Pride έχει γίνει μια καταχρηστική παρωδία που δεν αντιπροσωπεύει πλέον εκείνους που αγωνίστηκαν γι' αυτήν.

Και τέλος

Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.

Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏

---

---Δικτυογραφία :

The hard truth.. - Irma’s Substack

The hard truth..