Η Φάρσα της Ιλαράς
Αποκαλύπτοντας την αυταπάτη των ιών.
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Aldhissla | 9 Μαρτίου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Ο ιός της ιλαράς ξεκίνησε ως ένα φανταστικό κατασκεύασμα για να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι αρρωσταίνουν. Πρώτα δεν παρατηρήθηκε ένα σωματίδιο και στη συνέχεια αναπτύχθηκε η θεωρία του ιού.
Όπως περιγράφεται από ένα άρθρο του 1924, οι ερευνητές δεν μπόρεσαν να παρατηρήσουν σταθερά κάποιο μικρόβιο στα σωματικά υγρά των ανθρώπων με ιλαρά. Παρά το γεγονός αυτό, υπέθεσαν ότι υπήρχε ένα μικροσκοπικό παθογόνο που θα μπορούσε να εξηγήσει την ασθένεια - ό,τι ήρθε στη συνέχεια προέκυψε για να εκπληρώσει την προϋπόθεση αυτή.
«Παρ' όλα αυτά, η αναζήτηση των παρασιτικών εισβολέων με μικροσκοπική εξέταση απέτυχε να καταδείξει σταθερά ή σταθερά παρούσες μορφές στις κηλίδες Koplik ή στις δερματικές βλάβες της ιλαράς. Η μικροσκοπική εξέταση του αίματος έχει παρομοίως δώσει μόνο αρνητικά αποτελέσματα; ωστόσο υπάρχουν ενδείξεις για την παρουσία του ιού στην κυκλοφορία του αίματος, αν μπορεί κανείς να εμπιστευθεί τις αναφορές πειραματικού εμβολιασμού της ιλαράς στον άνθρωπο με το αίμα ασθενών με ιλαρά. Οι δοκιμές σε ζώα έχουν αποδειχθεί κάπως μη ικανοποιητικές λόγω της δυσκολίας ταυτοποίησης των εξανθημάτων. Η "πειραματική ιλαρά" που παράγεται σε πιθήκους με διάφορα είδη εμβολιασμού είναι ενδεικτική, αν και σε καμία περίπτωση δεν προσφέρει ακριβή απόδειξη της ευαισθησίας των ζώων αυτών στην ανθρώπινη νόσο. Το συμπέρασμα ότι ο ιός της ιλαράς είναι διηθητικός στηρίζεται κυρίως σε αυτές τις δοκιμές σε ζώα. Ο Sellards προτιμά να θεωρεί ότι η διηθησιμότητα είναι ένα εντελώς ανοικτό ζήτημα».
Ο "ιός" της ιλαράς δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια αόρατη, φανταστική οντότητα που προκλήθηκε από ανεξέλεγκτα και τεχνητά πειράματα σε ζώα.
Ωστόσο, τα αποτελέσματα ήταν συχνά ακανόνιστα ή εντελώς αρνητικά, σύμφωνα με μια δημοσίευση του 1962.
«Η αναπαραγωγή σε πιθήκους των συμπτωμάτων ήπιας ιλαράς μετά από εμβολιασμό υλικών χωρίς βακτήρια από ασθενείς αναφέρθηκε στη συνέχεια από διάφορους ερευνητές, αν και τα αποτελέσματα ήταν συχνά ακανόνιστα ή εντελώς αρνητικά».
Το 1924, ο Dr. Andrew Sellards δημοσίευσε το A Review of the Investigations Concerning the Etiology of Measles. Περιγράφει πώς τα συμπτώματα των πιθήκων με τους οποίους πειραματίστηκαν ήταν "μάλλον ασαφή" και ότι οι επιστήμονες ταλαιπωρήθηκαν από "αντικρουόμενα αποτελέσματα" και "έντονες διακυμάνσεις".
Αυτά τα ασυνεπή αποτελέσματα αποδυναμώνονται περαιτέρω από το γεγονός ότι συγκρίσιμα αποτελέσματα θα μπορούσαν να παραχθούν στον άνθρωπο με την έγχυση ενός μείγματος φυσιολογικού αίματος από υγιή άτομα.
Ένα άτομο ανέπτυξε "ένα αρκετά εκτεταμένο κηλιδώδες εξάνθημα που εμφανίστηκε πρώτα στο στήθος και στη συνέχεια στα χέρια".
Ένα άλλο άτομο παρουσίασε "ένα καλά σηματοδοτημένο ερύθημα το οποίο ήταν ευρέως κατανεμημένο στο στήθος, την πλάτη, την κοιλιά και τα άκρα".
Οι ιολόγοι δεν διέθεταν εργαστηριακή μέθοδο για την ανίχνευση της παρουσίας ενός υποτιθέμενου ιού ιλαράς, όπως αναγνωρίζεται από ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε το 1950.
«Περαιτέρω δυσκολίες στη μελέτη της ιλαράς ήταν η αδυναμία απόκτησης πειραματικής ιλαράς σε οποιονδήποτε ξενιστή λιγότερο άβολο και δαπανηρό από τον πίθηκο και η απουσία εργαστηριακής μεθόδου για την ανίχνευση της παρουσίας ή της ποσότητας του ιού».
Αντίθετα, στήριξαν την πεποίθησή τους στην πλάνη του κυκλικού συλλογισμού. Το 1948, ο ιολόγος Wendell Stanley δήλωσε ότι η απόδειξη της ύπαρξης ενός ιού παρέχεται από την εκδήλωση της ασθένειας.
«Το μοναδικό μέσο αναγνώρισης της ύπαρξης ενός ιού παρέχεται από τις εκδηλώσεις της νόσου».
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο "ιός" δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια έννοια - μια ιδέα και όχι μια συγκεκριμένη οντότητα.
"Η αληθινή ιλαρά, που ονομάζεται rubeola, προκαλείται από έναν ιό που οι επιστήμονες δεν μπόρεσαν μέχρι στιγμής να απομονώσουν"
Μόνο το 1954 υποστηρίχθηκε για πρώτη φορά ότι ο ιός της ιλαράς πολλαπλασιάστηκε στο εργαστήριο.
«Μια πιθανή ένδειξη για την ανάπτυξη ενός προληπτικού εμβολίου κατά της ιλαράς αναφέρθηκε από τον Dr. John F. Enders, της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ, ο οποίος κέρδισε βραβείο Νόμπελ για την έρευνά του για την πολιομυελίτιδα.
Ανακοίνωσε την Τετάρτη "πολύ ενδεικτικά" στοιχεία για την επί μακρόν επιζητούμενη απομόνωση του ασύλληπτου ιού της ιλαράς-και για πιθανά μέσα για την εργαστηριακή ανάπτυξή του. Η μέθοδος που περιγράφεται χρησιμοποιεί μια μέθοδο "καλλιέργειας ιστών" όπως αυτή που άνοιξε το δρόμο για την ανάπτυξη του εμβολίου Salk κατά της πολιομυελίτιδας.
Ο Enders δήλωσε σε ακροατήριο επιστημόνων στα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας ότι ο ίδιος και οι βοηθοί του είχαν βρει σε πλύσεις και αίμα ασθενών με ιλαρά "έναν παράγοντα" ο οποίος πέρασε ορισμένες δοκιμές που δείχνουν ότι μπορεί να είναι ο πραγματικός αιτιολογικός οργανισμός της ιλαράς.
Μένει να αποδειχθεί, είπε, ότι πρόκειται πράγματι για τον ιό της ιλαράς»
Σε ένα πείραμα του 1954, ο John Enders διατύπωσε την άποψη ότι τα σημάδια φθοράς σε ιστούς οργάνων in vitro θα υποδείκνυαν την παρουσία του ιού της ιλαράς, παρά το γεγονός ότι δεν παρατήρησε σωματίδια του ιού.
«Σχεδόν όλα όσα είναι γνωστά για τον ιό της ιλαράς έχουν μαθευτεί από το 1954».
Ωστόσο, αρκετοί ερευνητές ανέφεραν στη συνέχεια ότι τα ίδια αποτελέσματα που δημιουργήθηκαν στο εργαστήριο εμφανίστηκαν χωρίς την προσθήκη ενός πιθανώς μολυσμένου δείγματος.
Το 1956, για παράδειγμα, η ιολόγος Gisela Ruckle παρατήρησε τις ίδιες εκφυλιστικές αλλαγές που αποδόθηκαν στον ιό της ιλαράς σε μη εμβολιασμένες καλλιέργειες και σε καλλιέργειες εμβολιασμένες με κλινικό υλικό που δεν προερχόταν από ασθενείς με ιλαρά.
«Η εξέταση των χρωματισμένων παρασκευασμάτων μιας παρτίδας που παρασκευάστηκε στις 23 Ιουνίου 1955 αποκάλυψε την παρουσία κυτταροπαθητικών αλλαγών πανομοιότυπων με εκείνες που προκαλούνται από τον ιό της ιλαράς στον έλεγχο, καθώς και στις καλλιέργειες που εμβολιάστηκαν με κλινικό υλικό διαφορετικό από εκείνο των ασθενών με ιλαρά... Εξετάστηκε ένας μεγαλύτερος αριθμός μη εμβολιασμένων καλλιεργειών που προέρχονταν από παρτίδες κυττάρων που παρασκευάστηκαν στις 29, 30 Ιουνίου και 8 Ιουλίου και παρουσίασαν επίσης αλλαγές, σε ορισμένες καλλιέργειες , οι οποίες συνδέονταν μέχρι τότε μόνο με τον ιό της ιλαράς».
Αυτές οι αυθόρμητα εκφυλισμένες καλλιέργειες αποδείχθηκε επίσης ότι είναι "ανοσολογικά αδιάφορες από τον ανθρώπινο ιό της ιλαράς".
Υπό το πρίσμα αυτών των προβλημάτων, οι ιολόγοι παραδέχθηκαν το 1959 ότι τα εργαστηριακά τους εργαλεία δεν μπορούσαν να αποδείξουν την ύπαρξη του ιού της ιλαράς.
«Παράγοντες που είναι πανομοιότυποι με τον ιό της ιλαράς όσον αφορά τις ορολογικές τους σχέσεις, τις κυτταροπαθολογικές τους επιδράσεις και το εύρος της ευαισθησίας των καλλιεργειών ιστού έχουν βρεθεί σε μη εμβολιασμένες καλλιέργειες (Ruckle, 1956- Brown, 1957). Λόγω αυτών των επιπλοκών, οι καλλιέργειες νεφρού πιθήκου δεν μπορούν να θεωρηθούν κατάλληλο εργαλείο για την απομόνωση ή τον πολλαπλασιασμό του ιού της ιλαράς. Ακόμη και αν, με προσεκτικές ορολογικές και κυτταρολογικές εξετάσεις, ταυτοποιηθεί ένας παράγοντας που καλλιεργείται σε νεφρό πιθήκου ως ιός ιλαράς, δεν μπορεί να υπάρξει βεβαιότητα ότι δεν προήλθε από τις ίδιες τις καλλιέργειες».
Επιπλέον, οι εν λόγω ιολόγοι αναγνώρισαν ότι δεν μπορούσαν να εντοπιστούν σωματίδια ιού σε ιστούς που υποτίθεται ότι ήταν μολυσμένοι με τον ιό της ιλαράς.
«Ηλεκτρονικές μικροσκοπικές παρατηρήσεις των αμνιακών κυττάρων σε καλλιέργειες μολυσμένες με τον ιό της ιλαράς έχουν αναφερθεί (Baker et al., 1957) και παρόμοιες μελέτες βρίσκονται σε εξέλιξη στο εργαστήριό μας (Reissig, 1958). Πολλές ανώμαλες δομές είναι παρούσες στα μολυσμένα κύτταρα, αλλά καμία από αυτές δεν έχει ακόμη ταυτιστεί με το σωματίδιο του ιού».
Η ιολογία είχε διαψεύσει τον εαυτό της. Παρά την πρόσβαση στην ηλεκτρονική μικροσκοπία, οι ιολόγοι δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν καμία φυσική οντότητα που θα μπορούσε να ταυτοποιηθεί ως ιός ιλαράς και τα έμμεσα εργαστηριακά τους εργαλεία αποδείχθηκαν μη ειδικά.
«Παραμένει, ωστόσο, η πιθανότητα να βρεθούν παράγοντες αντιγονικά πανομοιότυποι με τον ιό της ιλαράς σε μη εμβολιασμένες καλλιέργειες νεφρών πιθήκων».
Μόλις το 1961 ο Anthony Waterson και άλλοι ισχυρίστηκαν ότι απεικόνισαν τον ασύλληπτο ιό της ιλαράς.
«Παρά το γεγονός ότι ήταν δυνατό εδώ και πολλά χρόνια να αναπτυχθεί ο ιός της ιλαράς σε πειραματόζωα και, πιο πρόσφατα, σε καλλιέργεια ιστών, οι πληροφορίες σχετικά με τη φύση του σωματιδίου ήταν πενιχρές».
Εντόπισαν κάποιες κουκκίδες σε ιστό που ισχυρίζονταν ότι είχε μολυνθεί από τον ιό της ιλαράς. Τα σωματίδια αυτά δήλωσαν ότι αντιπροσώπευαν τον ιό της ιλαράς, παρά το γεγονός ότι η βιολογική λειτουργία αυτών των φαινομενικών κυστιδίων παρέμενε αδιευκρίνιστη.
Επιπλέον, είναι γνωστό ότι στους φυσιολογικούς ιστούς μπορούν να βρεθούν μυριάδες μικροσκοπικά κυστιδιακά σωματίδια, όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.
Το σύμπλεγμα συμπτωμάτων που ονομάζεται "ιλαρά" δεν απαιτεί την ύπαρξη ιού. Το ίδιο σύνολο συμπτωμάτων μπορεί να προκληθεί από διάφορους μη μικροβιακούς παράγοντες, όπως φαρμακευτικά εξανθήματα, όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.
«Η διεγερτική επίδραση της σαλβαρσάνης [ένωση αρσενικού] στο δέρμα φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο προκαλεί εξανθήματα όπως κνίδωση και ερυθήματα που μπορεί να προσομοιάζουν τα εξανθήματα της ιλαράς ή της οστρακιάς».
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
---Δικτυογραφία :
The Measles Hoax - Aldhissla’s Substack
