Κοινωνική Αυτορρύθμιση
Μετάφραση: Απολλόδωρος
9 Μαρτίου 2024 | Todd Hayen | Διαβάστε το εδώ
Οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων που υποτίθεται ότι βρίσκεται σε μια ελεύθερη κοινωνία και που έχει έναν ηγέτη (ή ένα συμβούλιο ανθρώπων που ηγούνται), ο οποίος έχει οριστεί από την ομάδα αυτή να λαμβάνει αποφάσεις για τα κοινά συμφέροντα της ομάδας, πρέπει να βασίζεται στη δική της "αυτορρύθμιση", πέρα και πάνω από την κυβέρνηση των ηγετών, προκειμένου να επιβιώσει.
Αυτό είναι επιβεβλημένο ως κριτήριο "ελέγχου και ισορροπίας" για μια υγιή κοινωνία.
Στις περισσότερες δημοκρατικές κοινωνίες αυτό γίνεται μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Οι άνθρωποι μπαίνουν στην εξουσία και, αν χρειαστεί, απομακρύνονται από την εξουσία μέσω εκλογών, δηλαδή μέσω της λαϊκής ψήφου. Οι άνθρωποι πρέπει να παρακολουθούν με προσοχή τι συμβαίνει στις κοινότητές τους, σε τοπικό επίπεδο, και στα έθνη τους, σε εθνικό επίπεδο. Και βέβαια, πρέπει να επιδεικνύουν τη δέουσα επιμέλεια και όσον αφορά τα παγκόσμια δρώμενα. Μόνο τότε θα γνωρίζουν ποιον να ψηφίσουν που θα εξυπηρετεί καλύτερα την κοινότητά τους.
Με αυτόν τον τρόπο έχουμε τον έλεγχο, αν και μερικές φορές όχι αρκετό, της κυβέρνησής μας. Έχουμε ελάχιστο έλεγχο των μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΜΚΟ) μέσω της εκλογικής διαδικασίας. Αλλά έχουμε έλεγχο, και πάλι σε κάποιο βαθμό, επί των κοινωνικών προτύπων, των ηθικών αρχών, των αξιών και άλλων πραγμάτων που μπορεί να αντιβαίνουν στα δικά μας "κοινοτικά πρότυπα" ως μάζα, μέσω διαμαρτυριών και άλλων αιτημάτων για λογοδοσία. Από αυτή την άποψη, η κοινωνία μας διατηρείται κάπως υπό έλεγχο μέσω των συνταγματικών απαιτήσεων ενός έθνους, καθώς και της προσωπικής μας διεκδίκησης ως προς το τι είναι "σωστό" και τι "λάθος".
Τα ανθρώπινα όντα έχουν παραδοσιακά συμφωνήσει με ορισμένες από αυτές τις πολύ βασικές αρχές. Για παράδειγμα, υπάρχουν πολύ λίγοι πολιτισμοί, αν υπάρχουν, που υποστηρίζουν, ως θεμελιώδες δόγμα, τη δολοφονία. Πολύ λίγοι, αν υπάρχουν, που υποστηρίζουν τη σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών ή τη σωματική κακοποίηση (φυσικά, το τι καθορίζει ένα από αυτά τα πράγματα μπορεί να είναι μάλλον υποκειμενικό).
Ανεξάρτητα από τις ακραίες περιπτώσεις που υπάρχουν πάντα όταν γίνονται σαρωτικές δηλώσεις (που σίγουρα υπάρχουν, και μια συζήτηση για αυτές τις ακραίες περιπτώσεις θα απαιτούσε τεράστιο χρόνο και προσοχή), τα ανθρώπινα όντα μοιράζονται πολλά θεμελιώδη δόγματα της "καλής ανθρωπιάς".
Εκτός, φυσικά, αν απομακρύνονται από αυτές τις θεμελιώδεις αρχές από κάποια εξωτερική δύναμη -διαφθαρμένη κυβέρνηση, απατεώνες, το κακό... τον Σατανά. Κάποιοι θα πουν ότι έχουμε μια φυσική τάση να στρεφόμαστε σε ανήθικους τρόπους (σκεφτείτε τον Μωυσή που βγήκε για λίγο έξω για να μαζέψει τις Δέκα Εντολές και τι επακολούθησε μετά).
Τούτου λεχθέντος, τι συμβαίνει όταν μια κουλτούρα στο σύνολό της βιώνει, εντός αυτής της κουλτούρας, κάτι που αποκλίνει έντονα από αυτές τις αρχές; Η εμφάνιση μιας τέτοιας απόκλισης θα μπορούσε να προέρχεται απευθείας από την κυβέρνηση ή να προέρχεται από τη συλλογικότητα (ή, στην τρέχουσα κατάστασή μας, να φαίνεται ότι προέρχεται από τη συλλογικότητα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια σκόπιμη απόκλιση που δημιουργήθηκε από την ατζέντα).
Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα, σε ιδανικούς καιρούς, είναι η εξής: Η κουλτούρα δεν το ανέχεται. Κάνουν σαφή τη δυσαρέσκειά τους και εξεγείρονται ή τουλάχιστον δεν συμμορφώνονται με την ατζέντα. Λένε: "Είμαι εξοργισμένος και δεν πρόκειται να το ανεχτώ άλλο αυτό!".
Δυστυχώς, η εποχή που η κοινωνία μας θα επιδείκνυε τέτοια αυτορρύθμιση έχει περάσει προ πολλού. Τα τελευταία απομεινάρια της τα είδαμε κατά τη διάρκεια της εποχής του Βιετνάμ στις Ηνωμένες Πολιτείες -και μόνο από μια συγκεκριμένη δημογραφική ομάδα της κοινωνίας- και σίγουρα όχι με τόση επιτυχία.
Έκτοτε, η κυβέρνηση, ή όποιος κι αν κρύβεται πίσω από αυτή την πορεία προς τη λήθη, έχει φροντίσει ώστε μια τέτοια "δυσαρέσκεια με τις πολιτικές" της κυβερνώσας παράταξης να μην αμφισβητείται, και αν αμφισβητείται, το άτομο ή η ομάδα που αμφισβητεί τιμωρείται αυστηρά. Μια πολύ έξυπνη κίνηση προς την κατεύθυνση αυτού του καθηλωτικού ελέγχου του μυαλού ήταν να κολλήσουν όλοι σε μια οθόνη κινητού τηλεφώνου. Το πώς το "κατάφεραν" αυτό, και το ότι δεν ήταν απλώς μια φυσική εξέλιξη της τεχνολογίας, θα χρειαζόταν ένα βιβλίο για να ασχοληθεί κανείς με αυτό.
Παρά τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους δεν ρυθμίζουμε ως κοινωνία, το απλό γεγονός είναι ότι δεν το κάνουμε πλέον. Υπήρχε μια εποχή, σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ, πολύ μακριά, όπου ο πολιτισμός έθετε αυτά τα όρια (αν ήταν ελεύθερος να το κάνει), και παρόλο που η άρχουσα τάξη προσπαθούσε να τα υπερβεί, συχνά αποτύγχανε. Σήμερα είναι πολύ πιο πιθανό τα όρια να μπορούν να ξεπεραστούν χωρίς καν να ρίξουν μια ματιά οι μάζες. Σήμερα, μας έχουν βάλει να τρώμε από τα χέρια τους.
Θα αναφέρω μερικά παραδείγματα: Πού είναι η κοινωνική αγανάκτηση όταν οι άνθρωποι αναγκάζονται να εισάγουν στο σώμα τους μια σχετικά άγνωστη ουσία; Αν και η ατζέντα έδωσε "καλό λόγο" για κάτι τέτοιο, πού ήταν τα στοιχεία πίσω από αυτόν τον λόγο; Αν εμφανιζόταν οποιοδήποτε στοιχείο αντίθετο με την ιδέα ότι ένας θανατηφόρος ιός σκοτώνει τον κόσμο και ότι ένα εμβόλιο που αναπτύσσεται σε οκτώ μήνες είναι "ασφαλές και αποτελεσματικό", γρήγορα καταπνίγονταν από τις εξουσίες και κρίνονταν ως "παραπληροφόρηση" και "επικίνδυνο".
Πού είναι η κοινωνική οργή όταν χιλιάδες νέοι άνθρωποι αναζητούν ξαφνικά χειρουργικές επεμβάσεις και φάρμακα για να υποστηρίξουν τον μύθο ότι έχουν "παραποιήσει" τον εαυτό τους με βάση αυτό που τους είπαν ότι είναι ένα ψέμα για τη βιολογική τους ταυτότητα; Πού είναι το "είμαι εξοργισμένος σαν την κόλαση" όταν η "εξουσία" αποφασίζει ότι είναι οι τελικοί κριτές της αλήθειας για τα παιδιά και οι γονείς τους μπορούν να πάνε στο διάολο;
Πού είναι η κοινωνική οργή όταν ξαφνικά μας λένε ότι δεν θα μας επιτρέπεται πλέον να χρησιμοποιούμε μετρητά ή ότι πρέπει να έχουμε μαζί μας μια ψηφιακή ταυτότητα, η οποία θα εξαλείψει εκ θεμελίων κάθε αξίωση προσωπικής αυτονομίας, για να μην αναφέρουμε την πλήρη καταστροφή της προσωπικής ιδιωτικής ζωής;
Πού είναι η κοινωνική αγανάκτηση όταν μια κυβέρνηση ξοδεύει δισεκατομμύρια δολάρια για να υποστηρίξει τη δολοφονία ανθρώπων σε έναν "πόλεμο" στην άλλη άκρη του κόσμου για κανέναν άλλο λόγο εκτός από το να τροφοδοτήσει τους όποιους φαύλους και μονομερείς στόχους έχει αυτή η κυβέρνηση;
Πού είναι η κοινωνική αγανάκτηση όταν μεγάλες ομάδες μη εκλεγμένων "ανθρώπων" αποφασίζουν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση του κόσμου από υψηλούς και καλά χρηματοδοτούμενους θεσμούς, όπως ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ, το WEF, το ΝΑΤΟ, και τοπικά το FDA και το CDC;
Πού είναι η κοινωνική αγανάκτηση όταν η κυβέρνηση μιας χώρας επιτρέπει την παράνομη μετανάστευση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων χωρίς κανέναν έλεγχο;
Αυτά είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Αυτό το άρθρο θα ήταν εκατοντάδων σελίδων αν αναφέρω έστω και τα μισά από αυτά τα "αίσχη".
Ποιος είναι ο λόγος που δεν φωνάζει κανείς από τα παράθυρα "Είμαστε εξοργισμένοι διάολε!!!"; Υπάρχουν πολλοί λόγοι, ο ένας προέρχεται από τη συντονισμένη προσπάθεια εκείνων που έχουν τη δύναμη να υλοποιήσουν μια τέτοια προσπάθεια. Είναι η πλύση εγκεφάλου της κοινωνίας για να συμμορφωθεί.
Διαβάστε αυτό το άρθρο για να αποκτήσετε μια μικρή εικόνα αυτής της προσπάθειας, ή τουλάχιστον μια πιθανότητα: Ghost Words from the Past. Είναι σαν να είμαστε όλοι υπνωτισμένοι, και κάθε φορά που η ατζέντα ενεργοποιεί ένα μέρος του σχεδίου της, το ασημένιο εκκρεμές βγαίνει και κουνιέται μπροστά στα μάτια μας, συνοδευόμενο από μια καταπραϋντική φωνή που λέει: "Όλα είναι καλά, αυτό είναι καλό για σας".
Περιττό να πούμε ότι αυτή η φωνή θα μπορούσε επίσης να ψελλίζει: "Οι ανεμβολίαστοι είναι κακοί, μισήστε όποιον διαδίδει παραπληροφόρηση, ο Πούτιν είναι ο ενσαρκωμένος διάβολος, μισήστε τον με όλη σας την καρδιά".
Λόγω αυτού του είδους της προετοιμασίας, μεταξύ πολλών άλλων τεχνικών, ως κοινωνία έχουμε χάσει σχεδόν κάθε κριτική σκέψη - και ως αποτέλεσμα, δεν μπορούμε πλέον να αυτορυθμιστούμε ως κουλτούρα.
Ανεξάρτητα από το πόσο παράλογη είναι μια ενέργεια, αν μας πουν ότι είναι εντάξει ή αν διαμορφωθεί με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο (όπως η διατύπωση της επιθυμίας ενός 10χρονου να αλλάξει το βιολογικό του φύλο ως αναφαίρετο "δικαίωμα"), ακολουθούμε αμέσως το σχέδιο της ατζέντας -συνήθως χωρίς δεύτερη σκέψη. "2+2=5, 2+2=5", ξανά και ξανά αυτό μας το βαράνε στα τύμπανα, και τελικά το πιστεύουμε, και τότε χρειάζεται να ειπωθεί μόνο μια φορά.
Σύντομα θα είναι "2+2=6", και πάλι οι περισσότεροι από εμάς θα συμμορφωθούμε και δεν θα το σκεφτούμε ποτέ ξανά.
---Δικτυογραφία :
Societal Self-Regulation – OffGuardian
https://off-guardian.org/2024/03/09/societal-self-regulation/