Πώς ο Eντυπωσιασμός Yπονομεύει τις Προσπάθειες κατά της Παγκοσμιοποίησης
Μια πιο αποτελεσματική προσέγγιση για την αποκάλυψη της παγκοσμιοποίησης και την απελευθέρωση από τον Θάλαμο Αντήχησης που είμαστε εγκλωβισμένοι
Μετάφραση: Απολλόδωρος
20 Μαΐου 2024 | A Lily Bit | Διαβάστε το εδώ
Η έννοια της παγκοσμιοποιητικής συμμορίας, μιας ομάδας οικονομικών ελίτ που συνωμοτούν για να αποκτήσουν την απόλυτη παγκόσμια εξουσία, αντιμετωπίζεται συχνά με σκεπτικισμό και ευθεία άρνηση. Πριν καν αρχίσει κανείς να εμβαθύνει στη νοοτροπία των παγκοσμιοποιητών, καθίσταται απαραίτητο να παρουσιάσει ένα βουνό από αποδείξεις που να αποδεικνύουν την ύπαρξή τους, τη σύμπραξή τους και τις καυχησιολογούμενες παραδοχές τους για τα σχέδιά τους. Το έργο αυτό δεν είναι μόνο χρονοβόρο αλλά και απογοητευτικά περιττό.
Εκείνοι που τελικά αναγνωρίζουν την ύπαρξη αυτής της παγκοσμιοποιητικής συμμορίας συχνά απορρίπτουν τις ενέργειές τους ως καθοδηγούμενες απλώς από την απληστία και το κίνητρο του κέρδους. Υποβαθμίζουν τη δυσοίωνη φύση αυτών των ελίτ, υποβαθμίζοντάς τους σε απλούς καπιταλιστές σε έναν κόσμο που λειτουργεί με λαιμητόμους. Αυτή η στενή οπτική γωνία αδυνατεί να κατανοήσει την πλήρη έκταση των φιλοδοξιών των παγκοσμιοποιητών και τις ύπουλες μεθόδους που χρησιμοποιούν για να τις επιτύχουν.
Υπάρχουν άλλοι που αποδέχονται την ύπαρξη μιας οργανωμένης αίρεσης των παγκοσμιοποιητών, αλλά τους βλέπουν ως σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος. Υποστηρίζουν ότι οι παγκοσμιοποιητές είναι προϊόν ενός διεφθαρμένου κοινωνικοπολιτικού συστήματος και όχι η αιτία των δεινών της ανθρωπότητας.
Αυτά τα άτομα, συχνά υποστηρικτές διαφόρων κολεκτιβιστικών ιδεολογιών, πιστεύουν ότι η εφαρμογή της δικής τους κοινωνικής, πολιτικής ή πνευματικής τάξης είναι η λύση. Υποστηρίζουν ότι η απομάκρυνση των παγκοσμιοποιητών θα δημιουργούσε απλώς ένα κενό εξουσίας για να το καλύψουν νέοι τύραννοι. Αυτή η προοπτική, ωστόσο, αγνοεί το γεγονός ότι οι παγκοσμιοποιητές δεν είναι απλώς παθητικοί δικαιούχοι ενός ελαττωματικού συστήματος, αλλά ενεργητικοί χειριστές του.
Στη συνέχεια, υπάρχουν εκείνοι που βλέπουν τους παγκοσμιοποιητές μέσα από μια θρησκευτική οπτική, βλέποντάς τους ως προάγγελους της αποκάλυψης. Ενώ αναγνωρίζουν την ύπαρξη και τις κακές προθέσεις των παγκοσμιοποιητών, πιστεύουν ότι η αντίσταση είναι μάταιη ή ακόμη και ηθικά λάθος, καθώς η άνοδος των παγκοσμιοποιητών στην εξουσία αποτελεί μέρος ενός θεϊκού σχεδίου. Αυτή η μοιρολατρική άποψη όχι μόνο υπονομεύει τη δυνατότητα αντίστασης, αλλά και προσδίδει στους παγκοσμιοποιητές μια υπερφυσική νομιμότητα που δεν τους αξίζει.
Τέλος, υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι ένας ουράνιος σωτήρας θα ορμήσει και θα λύσει όλα τα προβλήματά τους, αρκεί να περιμένουν αρκετά υπομονετικά. Αυτή η παθητική και μοιρολατρική προοπτική, ωστόσο, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια θανατική καταδίκη για την κοινωνία.
Στην ουσία, η εξερεύνηση του θέματος της πραγματικής φύσης και των προθέσεων των παγκοσμιοποιητών μοιάζει με την περιήγηση σε ένα τσίρκο τρόμου. Κάθε προοπτική παρουσιάζει το δικό της σύνολο προκλήσεων, από την απόλυτη άρνηση έως την παραπλανητική αποδοχή. Ωστόσο, είναι ζωτικής σημασίας να ασχοληθεί κανείς με αυτές τις διαφορετικές απόψεις, να αμφισβητήσει και να προκαλέσει τις προκαταλήψεις του αναγνώστη και να παρουσιάσει μια ισχυρή, αδιαπραγμάτευτη στάση επί του θέματος. Εξάλλου, οι παγκοσμιοποιητές δεν είναι απλά αποκυήματα της φαντασίας των θεωρητικών συνωμοσίας, αλλά μια πολύ πραγματική απειλή για την κυριαρχία και την ελευθερία των εθνών παγκοσμίως.
Αποτελεί πρόκληση να πείσουμε τους ανθρώπους για την επικείμενη οικονομική κρίση και τον ρόλο που διαδραματίζει μια ψυχοπαθής, αιρετική ελίτ. Είναι ζωτικής σημασίας να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα με στρατηγικό τρόπο, παρουσιάζοντας στοιχεία και επιχειρήματα που είναι τόσο συναρπαστικά όσο και προσιτά σε όσους δεν έχουν ιδέα από αυτές τις πληροφορίες.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι οι ψυχοπαθείς έλκονται από τη φύση τους από θέσεις εξουσίας και, παρά κάποιες παρανοήσεις, είναι ικανοί να συνεργαστούν για αμοιβαίο όφελος. Η ύπαρξη συνωμοσιών των ελίτ σε όλη την ιστορία είναι ένα καλά τεκμηριωμένο γεγονός και είναι απορίας άξιον το γεγονός ότι ορισμένοι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να διασκεδάσουν την πιθανότητα μιας τέτοιας συνωμοσίας που συμβαίνει σήμερα.
Η αντιμετώπιση της ατομικής ψυχοπάθειας είναι ένα δύσκολο έργο, δεδομένου ότι εκτιμάται ότι το 10% του πληθυσμού παρουσιάζει λανθάνουσες ψυχοπαθητικές τάσεις και τουλάχιστον το 1% είναι ενεργά ψυχοπαθητικό. Ωστόσο, είναι σημαντικό να επικεντρωθούμε στην αποδιοργάνωση και διάλυση των οργανώσεων που καλλιεργούν και αναδεικνύουν ψυχοπαθείς, καθώς η οργανωμένη ψυχοπάθεια είναι το πραγματικό και πιεστικό πρόβλημα.
Οι παγκοσμιοποιητές δεν μπορούν να απορριφθούν ως απλοί "άπληστοι καπιταλιστές". Στόχος τους δεν είναι απλώς η συσσώρευση πλούτου, αλλά η απόκτηση εξουσίας πάνω στις μάζες. Βλέπουν τους εαυτούς τους ως σύγχρονους Φαραώ και οι φιλοδοξίες τους εκτείνονται πολύ πέρα από τις επιχειρηματικές επιδιώξεις. Για να το αποδείξει κανείς αυτό, αρκεί να κοιτάξει τα ίδια τους τα λόγια, όπως καταγράφονται στο "Οι Πέντε Πυλώνες της Διαταραγμένης Νοοτροπίας των Παρασίτων της Ελίτ".
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας, υπήρξαν σύντομες περιπτώσεις κοινωνιών απαλλαγμένων από τη διάχυτη επιρροή του οργανωμένου ελιτισμού. Αυτές οι κοινωνίες έχουν επιδείξει τις τεράστιες δυνατότητες της ανθρωπότητας, με αυξημένη παραγωγικότητα, εφευρέσεις και σεβασμό στην έμφυτη συνείδηση και τη δικαιοσύνη.
Όσοι ισχυρίζονται ότι οι παγκοσμιοποιητές είναι απλώς ένα σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος, μάλλον προωθούν τη δική τους ιδεολογική ατζέντα αντί να προσφέρουν μια πραγματική λύση. Η αλήθεια είναι ότι ΕΜΕΙΣ δεν ζήσαμε ποτέ σε έναν κόσμο απαλλαγμένο από την επιρροή της συνωμοσίας των παγκοσμιοποιητών, ενός καρκίνου που έχει μετατρέψει την ψυχοπάθεια σε θρησκεία. Η απομάκρυνση των παγκοσμιοποιητών πρέπει να αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα, καθώς κανένα σύστημα δεν μπορεί να επιτύχει όσο παραμένουν στην εξουσία.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι τα επιχειρήματα που απορρίπτουν τους παγκοσμιοποιητές ως ένα απλό σύμπτωμα ενός μεγαλύτερου προβλήματος δεν είναι μόνο λανθασμένα, αλλά και δυνητικά επιβλαβή. Τέτοια επιχειρήματα μπορούν να αποσπάσουν την προσοχή των ακτιβιστών από το επείγον καθήκον της διάλυσης της υπάρχουσας δομής εξουσίας και της αμφισβήτησης της επιρροής των παγκοσμιοποιητών στην κοινωνία. Οι φιλοσοφικές συζητήσεις και η θεωρητική οικοδόμηση της κοινωνίας, ενώ είναι διανοητικά διεγερτικές, ελάχιστα μπορούν να αλλάξουν την τρέχουσα πραγματικότητα της καταπίεσης και της βίας.
Το επιχείρημα ότι η Αγία Γραφή απαιτεί παθητικότητα απέναντι στον δεσποτισμό είναι εξίσου μη πειστικό. Η Βίβλος είναι γεμάτη με ιστορίες ατόμων που αντιστέκονται στο κακό και είναι δύσκολο να πάρουμε στα σοβαρά οποιαδήποτε ερμηνεία που ενθαρρύνει την αδράνεια μπροστά στην τυραννία. Οι σύγχρονες ερμηνείες του "Left Behind" για την αποκάλυψη δεν είναι πειστικές, και ακόμη και αν ήταν, ο χρόνος ενός τέτοιου μεταφυσικού γεγονότος είναι άγνωστος και μη γνωστός.
Αντίθετα, η κρίση πλήρους φάσματος και η κοινωνική κατάρρευση είναι φαινόμενα που έχουν συμβεί επανειλημμένα σε όλη την ιστορία και μπορούν ακόμη και να προβλεφθούν με βάση δείκτες του παρελθόντος. Τα τρέχοντα γεγονότα βρίθουν από τέτοιους δείκτες, γεγονός που υποδηλώνει ότι μια κατάρρευση λαμβάνει χώρα σταδιακά σήμερα.
Επιπλέον, υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η κατάρρευση σχεδιάζεται από ομάδες ελίτ που έχουν παραδεχτεί ανοιχτά τους στόχους τους (όπως εξηγείται στο άρθρο "Ο αργός βρασμός - Η προετοιμασία της κοινωνίας για οικονομική και πολιτική τρομοκρατία"). Δεν είναι η αποκάλυψη που πρέπει να μας απασχολεί, αλλά μάλλον η μάχη μεταξύ του σωστού και του λάθους, της δικαιοσύνης και της τυραννίας. Το ζήτημα της τελικής μοίρας είναι καλύτερο να αφεθεί σε πιο παντογνώστες και παντοδύναμες υπάρξεις.
ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ ΚΑΚΟ
Η ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε δεν είναι το ίδιο το σύστημα, αλλά μάλλον η παρουσία του οργανωμένου κακού με τη μορφή των παγκοσμιοποιητών. Πολύ συχνά, όσοι ανήκουν στο κίνημα της ελευθερίας προτείνουν νέες μεγαλόπνοες φιλοσοφίες, ισχυριζόμενοι ότι αν υιοθετούσαμε το όραμά τους, ο κόσμος θα άλλαζε προς το καλύτερο. Ωστόσο, αυτές οι ιδέες συχνά στερούνται καινοτομίας, απτής δράσης και επαληθεύσιμων αποτελεσμάτων και αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν το πραγματικό πρόβλημα: τους παγκοσμιοποιητές και την ολέθρια επιρροή τους.
Είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι το κακό δεν είναι απλώς ένα ηθικό κατασκεύασμα που δημιουργήθηκε από τη θρησκεία, αλλά μια εγγενής ιδιότητα των ανθρώπων. Όπως ανακάλυψε ο Καρλ Γιουνγκ στις μελέτες του για το συλλογικό ασυνείδητο, οι άνθρωποι γεννιούνται με έμφυτες και αντικρουόμενες αντιλήψεις και χαρακτηριστικά, ή "δυαδικότητες", συμπεριλαμβανομένης της δυαδικότητας του καλού και του κακού. Αυτή η δυαδικότητα δεν είναι προϊόν του περιβάλλοντος ή της θρησκευτικής επιρροής, αλλά μάλλον μια εγγενής πτυχή της ανθρώπινης φύσης.
Η συνείδηση, η οποία υπαγορεύει τι είναι "καλό", είναι επίσης μια έμφυτη ιδέα ή "φωνή", που επηρεάζεται μόνο εν μέρει από το περιβάλλον. Η ύπαρξη εγγενών χαρακτηριστικών του χαρακτήρα και καθολικών ηθικών κωδίκων υποστηρίζεται τόσο από ανθρωπολογικές όσο και από ψυχολογικές μελέτες πέρα από το εκτεταμένο έργο του Γιουνγκ.
Το κακό μπορεί να οριστεί ως εκείνες οι ιδέες και οι πράξεις που είναι αντίθετες με την έμφυτη συνείδησή μας. Οι παγκοσμιοποιητές έχουν κατασκευάσει ένα σύστημα πεποιθήσεων που είναι διαμετρικά αντίθετο με την ηθική μας πυξίδα. Στην ανάλυση που ακολουθεί, θα προσπαθήσω να αναλύσω ορισμένα στοιχεία αυτού του συστήματος πεποιθήσεων από μια κοσμική οπτική γωνία.
ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ
Αν και ο αποκρυφισμός ή η "μυστική γνώση" δεν είναι εγγενώς κακός, η ιστορία του είναι στιγματισμένη από κακόβουλες ενέργειες και συμπεριφορές. Όπως προειδοποίησε ο John F. Kennedy, οι μυστικές εταιρείες και οι μυστικές διαδικασίες τους μπορούν να αποτελέσουν σημαντική απειλή για την κοινωνία. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι αποκρυφιστικές ομάδες (συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών οργανώσεων) έχουν αποκρύψει πολύτιμες γνώσεις από το κοινό προκειμένου να ελέγχουν και να χειραγωγούν τη συμπεριφορά των μαζών. Η γνώση αυτή δεν είναι απαραίτητα "μαγικής" φύσης, αλλά συχνά επιστημονική ή ψυχολογική.
Για παράδειγμα, σκεφτείτε μια ομάδα ελίτ που κατέχει λεπτομερή γνώση μιας επικείμενης οικονομικής κατάρρευσης, αλλά επιλέγει να την αποκρύψει από το κοινό. Κρατώντας αυτές τις πληροφορίες μυστικές, αποκτούν μια αίσθηση υπεροχής και ένα πλεονέκτημα που μπορούν να εκμεταλλευτούν για να αποκτήσουν εξουσία έναντι των άλλων.
Σε πολλές περιπτώσεις, η μυστική γνώση αποθησαυρίζεται από λίγους και εκλεκτούς προκειμένου να διατηρηθεί η κυριαρχία επί της υπόλοιπης κοινωνίας. Είναι κακό να αποκρύπτουμε γνώσεις που θα μπορούσαν να σώσουν ζωές για χάρη της αυτοπροβολής μας; Θα έλεγα ότι είναι απολύτως κακό.
Η επιθυμία διατήρησης της εξουσίας και του ελέγχου επί των άλλων αποτελεί κεντρικό κίνητρο για πολλές αποκρυφιστικές ομάδες. Αυτή η εγωιστική επιθυμία τους οδηγεί στο να αποθησαυρίζουν τη γνώση και να τη χρησιμοποιούν ως εργαλείο χειραγώγησης και καταπίεσης.
ΛΟΥΣΙΦΕΡΙΑΝΙΣΜΟΣ
Πράγματι, η συζήτηση για τον Εωσφορισμό σε σχέση με τους παγκοσμιοποιητές μπορεί να είναι δύσκολη χωρίς να ακούγεται εξωφρενική σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με την έννοια. Ωστόσο, είναι σημαντικό να εξετάσουμε τις ιδέες πίσω από τη μυθολογία του Εωσφόρου, καθώς πολλοί παγκοσμιοποιητές φαίνεται να έλκονται από αυτές.
Δεν είναι σαφές αν οι παγκοσμιοποιητές πιστεύουν σε έναν κυριολεκτικό διάβολο με κέρατα και δίκρανο. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς έλκονται από τη μυθολογία του Εωσφόρου ως σύμβολο εξέγερσης ενάντια στον χριστιανικό Θεό και την παραδοσιακή ηθική. Κατά την άποψή τους, η έμφυτη συνείδηση και η ηθική πυξίδα θεωρούνται περιορισμοί της ατομικής ελευθερίας και επιδιώκουν να υπερβούν αυτά τα όρια επιδιώκοντας τη δική τους "θεότητα".
Η ερμηνεία του ατομικισμού από τους παγκοσμιοποιητές είναι θεμελιωδώς διαφορετική από εκείνη των υποστηρικτών της ελευθερίας. Ενώ οι υποστηρικτές της ελευθερίας επιδιώκουν να υποστηρίξουν τα ατομικά δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες εντός των ορίων του ηθικού και φυσικού νόμου, οι παγκοσμιοποιητές επιδιώκουν να επαναστατήσουν ενάντια σε αυτά τα όρια, θεωρώντας τα ως περιορισμούς στη δύναμη και τη φιλοδοξία τους.
Η εωσφορική εξέγερση κατά της φύσης και της παραδοσιακής ηθικής καλλιεργεί καταστροφικές τάσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφή. Η ηθική πυξίδα χρησιμεύει ως οδηγός για να αποτρέψει την ανθρωπότητα από το να αυτοκαταστραφεί, και χωρίς αυτήν, οι πολιτισμοί πέφτουν. Όταν παγκοσμιοποιητές με εωσφορικές τάσεις βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, αθώοι άνθρωποι υποφέρουν καθώς επιδιώκουν τις εγωιστικές τους επιθυμίες χωρίς να υπολογίζουν τις συνέπειες.
Τούτου λεχθέντος, δεν είναι παραγωγικό να χαρακτηρίζουμε απλώς όλες τις ενέργειές τους ως "σατανικές". Κάτι τέτοιο μπορεί εύκολα να απορριφθεί ως θεωρία συνωμοσίας ή θρησκευτικός φανατισμός και δεν συμβάλλει στην ουσιαστική κατανόηση των ζητημάτων που εξετάζονται.
Αντίθετα, είναι σημαντικό να αναλύουμε προσεκτικά τις ενέργειες και τις πεποιθήσεις των παγκοσμιοποιητών και να τις κριτικάρουμε με βάση την αξία τους. Αυτό προϋποθέτει την εις βάθος κατανόηση των ιδεολογιών και των κινήτρων τους, καθώς και μια ξεκάθαρη εκτίμηση των συνεπειών των πράξεών τους. Τελικά, ο αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης δεν είναι μια μάχη ενάντια σε κάποια νεφελώδη "κακή" δύναμη, αλλά μάλλον ένας αγώνας ενάντια σε παγιωμένα συστήματα εξουσίας και καταπίεσης.
Η ιδεολογία του "κάνε ό,τι θέλεις" έχει διαδοθεί από κανέναν άλλον εκτός από τον Aleister Crowley, έναν αυτοαποκαλούμενο σατανιστή. Η φιλοσοφία αυτή έχει αποκτήσει σημαντική απήχηση στους παγκοσμιοποιητικούς κύκλους και στα είδωλα της ποπ κουλτούρας.
Οι απολογητές του Crowley συχνά υποστηρίζουν ότι το απόσπασμα είναι ξεκομμένο από τα συμφραζόμενα και αναφέρεται στον "νόμο της αγάπης". Ωστόσο, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς, τι είδους αγάπη είναι αυτή; Είναι η αγάπη για τους άλλους ή η αγάπη για τον εαυτό μας; Είναι μια φιλοσοφία του να κάνει κανείς ό,τι θέλει, αρκεί να μην βλάπτει τους άλλους, ή είναι μια φιλοσοφία του να κάνει κανείς ό,τι θέλει ανεξάρτητα από τις συνέπειες;
Οι παγκοσμιοποιητές έχουν σαφώς υιοθετήσει τη δεύτερη ερμηνεία. Αντιμετωπίζουν σταθερά τις μάζες σαν να μην είναι τίποτα περισσότερο από παράσιτα που πρέπει να εξοντωθούν για το καλό του πλανήτη. Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πώς τέτοια άτομα θα μπορούσαν να συλλάβουν την αγάπη, πόσο μάλλον να υιοθετήσουν μια φιλοσοφία της αγάπης. Αντ' αυτού, το "κάνε ό,τι θέλεις" έχει γίνει δικαιολογία για την παγκοσμιοποιητική τάση να συνθλίβονται οι άλλοι στο όνομα του "μεγαλείου".
ΗΘΙΚΟΣ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ
Είναι κοινή παρανόηση ότι οι κακοί άνθρωποι έχουν ανοσία στις κρίσεις των άλλων. Στην πραγματικότητα, πολλοί από αυτούς αποκτούν εμμονή με το να κερδίσουν την αποδοχή ή ακόμα και τον έπαινο για τις πράξεις τους. Φαίνεται ότι αν όλοι οι άλλοι προσυπογράφουν τη συμπεριφορά τους, τότε αυτή δεν είναι πλέον κακή, αλλά φυσιολογική.
Ο ηθικός σχετικισμός είναι η πράξη της εκλογίκευσης καταστροφικών ή κακών ενεργειών με τον ισχυρισμό ότι ένα θετικό τελικό αποτέλεσμα ή πρόθεση αγιάζει τα μέσα. Οι παγκοσμιοποιητές δεν ενδιαφέρονται για τις συνέπειες των πράξεών τους στους άλλους, αλλά αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογήσουν αυτές τις πράξεις με έναν τρόπο που οι άνθρωποι θα αγκαλιάσουν.
Η πλειονότητα της παγκοσμιοποιητικής προπαγάνδας περιστρέφεται γύρω από την έννοια του ηθικού σχετικισμού, διαιωνίζοντας το ψέμα ότι το καλό είναι απλώς θέμα αντίληψης, ενώ το κακό είναι μια "γκρίζα ζώνη" ή μια ψευδαίσθηση. Όπως το θέτει ο χαρακτήρας του Kevin Spacey στην ταινία Οι συνήθεις ύποπτοι, "Το μεγαλύτερο κόλπο που έκανε ποτέ ο διάβολος ήταν να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπάρχει...".
ΛΥΣΗ
Είναι εξαιρετικά σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η εφαρμογή οποιουδήποτε κοινωνικού συστήματος ή οικονομικού μοντέλου είναι μάταιη αν δεν αντιμετωπίσουμε επίσης το οργανωμένο κακό της παγκοσμιοποιητικής συμμορίας. Είναι περίεργο το πόσο πολλά άτομα καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες για να αποφύγουν την αποδοχή της αναπόφευκτης σύγκρουσης, προσκολλημένα στην πεποίθηση ότι οι παγκοσμιοποιητές είναι απλώς "παρεξηγημένοι" ή ασήμαντοι στο μεγάλο σύστημα των πραγμάτων.
Ενώ υποστηρίζω εναλλακτικά μοντέλα εμπορίου μέσω του τοπικισμού και εναλλακτικά μοντέλα ασφάλειας μέσω των κοινοτικών ομάδων ετοιμότητας, αναγνωρίζω ότι αυτές οι προσπάθειες είναι απλώς ένα ημίμετρο. Χρησιμεύουν ως προετοιμασία για την αναπόφευκτη σύγκρουση μεταξύ εκείνων που αγαπούν το περιεχόμενο της συνείδησής τους και των παγκοσμιοποιητών, οι οποίοι εκτιμούν μόνο τον εαυτό τους, τη λατρεία τους και τις φιλοδοξίες τους.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
How Sensationalism Undermines Anti-Globalist Efforts
