Το Eιρηνιστικό Δίδυμο Τραμπ-Πούτιν και οι Bελούδινοι Προπαγανδιστές
Ξεσκεπάζοντας τις ψευδαισθήσεις : Μια κριτική εξέταση της συμμαχίας Τραμπ-Πούτιν και του ρόλου των επιλεκτικών αφηγήσεων στην παγκόσμια προπαγάνδα
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Iurie Rosca | 22 Φεβρουαρίου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Υes-Men με αξιώσεις αμεροληψίας
Χθες δημοσίευσα ένα άρθρο για τον Γερμανό συγγραφέα Stefan H. Heuer (https://arcaluinoe.info/en/blog/2025-02-21-gee3zc20/ ), στο οποίο απαριθμούσα έναν αριθμό "ομιλούντων κεφαλών" που προτιμούν να βλέπουν τον κόσμο με ένα μάτι, να τον ακούν με ένα αυτί και να σκέφτονται με το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου. Είχα κατά νου εκείνους που προτιμούν πάντοτε να παρουσιάζουν τη μορφή του Πούτιν ως έναν μεγάλο εθνικό ηγέτη που έχει μόνο μεγάλα επιτεύγματα. Ένα είδος προπαγάνδας που περιβάλλεται από διανοητικές ασκήσεις πάνω σε γεωπολιτικά ζητήματα. Ακολουθεί η πρόταση του χθεσινού μου κειμένου:
"Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολιαστών του εναλλακτικού Τύπου, ο κ. Stefan H. Heuer δεν επιδεικνύει την επιφανειακή και μονόπλευρη προσέγγιση (όταν δεν πρόκειται απλώς για προπαγάνδα για τα χρήματα!) με την οποία μας αντιμετωπίζουν VIPs όπως ο Pepe Escobar, ο Scott Ritter, ο Alex Jones ή ο Tucker Carlson".
Αρχικά αναφέρθηκα στον κατάλογο των συκοφαντών του Πούτιν, του συνταγματάρχη Douglas Macgregor, ο οποίος απλώς έχει κατακλύσει το Διαδίκτυο με τα κατά τα άλλα έγκυρα σχόλιά του, αλλά ο οποίος κουτσαίνει στο ίδιο πόδι με τους προαναφερθέντες. Αλλά ακριβώς τότε κάποιος μου είχε στείλει ένα ολιγόλεπτο βίντεο στο οποίο ο Macgregor αναρωτιόταν σωστά αν ο Τραμπ έχει γίνει το εργαλείο ενός μικρού κράτους της Μέσης Ανατολής, του Ισραήλ. Και γενικά, το γεγονός ότι αυτός ο ομιλητής ασχολείται δίκαια και ανοιχτά με τη συντριπτική επιρροή του ισραηλινού λόμπι στην πολιτική των ΗΠΑ με ώθησε να τον αφαιρέσω από αυτή τη λίστα.
Αλλά σήμερα παρακολούθησα ένα μακρύ βίντεο με τον ίδιο τον συνταγματάρχη Macgregor, το οποίο με ώθησε να επιστρέψω στο θέμα. Ορίστε ο σύνδεσμος:
Και ο ακούραστος προπαγανδιστής του Κρεμλίνου Scott Ritter τοποθετεί αυτό το βίντεο στο κανάλι του στο YouTube με τον ακόλουθο τίτλο: "Ο ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ DOUGLAS Macgregor ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ OΤΙ Η ΡΩΣΙΑ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ. Το οποίο αντικατοπτρίζει με ακρίβεια το μήνυμα του Αμερικανού συνταγματάρχη με συμπάθειες υπέρ του Κρεμλίνου. Το βασικό πρόβλημα με αυτές τις μονόπλευρες προσεγγίσεις είναι το εξής. Η κριτική τους στην επιθετική πολιτική των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της ΕΕ έναντι της Ρωσίας είναι απολύτως αληθινή. Εξίσου απόλυτα αληθινή είναι και η προοπτική για το πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο, το οποίο εργαλειοποιήθηκε από τους Αμερικανούς "νεοσυντηρητικούς" (ευφημιστικός όρος για τη σιωνιστική μαφία της Ουάσιγκτον!). Καθόλου λιγότερο επίκαιρη είναι και η κριτική στο καθεστώς του Κιέβου, το οποίο σεμνότυφα συνήθως αποκαλούν ναζιστικό, ενώ στην πραγματικότητα η φύση αυτού του καθεστώτος είναι κατ' εξοχήν σιωνιστική. Σημειώνουμε επίσης εδώ την αποδοκιμασία συγγραφέων όπως ο Macgregor για τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό του καθεστώτος του Κιέβου, το οποίο χρησιμοποιείται από τους Αμερικανούς στρατηγιστές στον πόλεμο δι' αντιπροσώπων κατά της Ρωσίας.
Μέχρι στιγμής όλα καλά. Συμμερίζομαι πλήρως αυτή την άποψη. Αλλά σε αντίθεση με αξιοσέβαστους συγγραφείς όπως ο Paul Craig Roberts, συγγραφείς όπως αυτοί που αναφέρονται παραπάνω προτιμούν να αποσιωπούν τρωτά σημεία και αποφάσεις τουλάχιστον περίεργες (αν όχι άμεσα προδοτικές!) της ρωσικής διοίκησης προς την Ουκρανία. Πριν έρθουμε στα μεγαλεπήβολα σχέδια του Τραμπ να φέρει την ειρήνη στην Ουκρανία, ας απαριθμήσουμε εδώ ένα μικρό μόνο μέρος ορισμένων αποφάσεων του Κρεμλίνου που δεν μπορεί παρά να προκαλούν αμηχανία και καχυποψία.
Maidan 2014 και οι αντιδράσεις του Κρεμλίνου
Μετά το πραξικόπημα του 2014 στο Κίεβο και τη βίαιη απομάκρυνση του προέδρου Viktor Yanukovych από την εξουσία (παρεμπιπτόντως, η προώθησή του από το Κρεμλίνο ήταν τεράστιο λάθος!), η ρωσική ηγεσία δήλωσε ορθά ότι πρόκειται για εγκληματικές ενέργειες και ένα παράνομο καθεστώς. Όμως αυτό που ακολούθησε δεν ταιριάζει πλέον καθόλου στην οπτική των ρωσικών συμφερόντων. Στις 25 Μαΐου 2014, ο Petro Poroshenko, ένας από τους κύριους οργανωτές του πραξικοπήματος, εκλέγεται πρόεδρος της Ουκρανίας. Παραδόξως, το Κρεμλίνο τον αναγνωρίζει ως νόμιμο πρόεδρο και συμφωνεί να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων μαζί του.
Τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2014, ως απάντηση στην ξενοφοβική πολιτική του σιωνο-μπαντεροβικού καθεστώτος στο Κίεβο, η Ρωσία αποφασίζει να καταλάβει τη χερσόνησο της Κριμαίας. Υπενθυμίζουμε ότι της κατάληψης της Κριμαίας από τη Ρωσία είχε προηγηθεί δημοψήφισμα, στο οποίο η απόλυτη πλειοψηφία επέλεξε να ενταχθεί στη Ρωσία. Διαφορετικά δεν θα μπορούσε να γίνει, δεδομένης της εθνοτικής σύνθεσης της περιοχής αυτής και της γλωσσικής τρομοκρατίας που έχει εξαπολύσει το καθεστώς του Κιέβου.
Κριμαία μέσα, Donbass έξω
Αλλά ακριβώς την ίδια περίοδο διεξήχθησαν δημοψηφίσματα με πανομοιότυπα αποτελέσματα στην περιοχή του Ντονμπάς. Αλλά οι δύο επαναστατικές δημοκρατίες εγκαταλείφθηκαν, η "ρωσική άνοιξη" προδόθηκε και ο ρωσικός πληθυσμός στα εδάφη αυτά σφαγιάστηκε μεθοδικά από τον ουκρανικό στρατό επί 8 χρόνια. Επιπλέον, σήμερα μόνο οι τυφλοί και οι κουφοί δεν γνωρίζουν ότι οι ηγέτες των εθελοντών από την περιοχή του Ντονμπάς, οι οποίοι οργανώθηκαν σε στρατιωτικές δομές για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους ενάντια στην ένοπλη επίθεση του Κιέβου, δολοφονήθηκαν ένας προς έναν με άμεσες εντολές του Κρεμλίνου. Ο Aleksey Mozgovoy, ο Givi, ο Motorola και μια μακρά σειρά από διοικητές των Ρώσων εθελοντών στο Donbass δολοφονήθηκαν μεθοδικά όχι από το Κίεβο, αλλά από τη Μόσχα. Αλλά οι προπαγανδιστές όπως αυτοί που αναφέρονται παραπάνω παρακάμπτουν αριστοτεχνικά τέτοια θέματα.
"Οι συμφωνίες του Minsk" και η προεδρική μύτη
Ας θυμηθούμε τις λεγόμενες "συμφωνίες του Minsk". 5 Σεπτεμβρίου 2014. Λαμβάνει χώρα ο γύρος των διαπραγματεύσεων , το λεγόμενο Minsk- Ι. Η Angela Merkel και ο Francois Holland, καθώς και ο ΟΑΣΕ, είναι οι εγγυητές της εκπλήρωσης αυτών των συμφωνιών. 12 Φεβρουαρίου 2015 - Minsk ΙΙ. Ενώ οι Ρώσοι πατριώτες επέκριναν αυτές τις ενέργειες του Κρεμλίνου, οι προπαγανδιστές της Μόσχας από το εσωτερικό και το εξωτερικό συνέχισαν να επικροτούν τα μεγάλα επιτεύγματα της ρωσικής διπλωματίας. Αλλά τόσο η Merkel όσο και ο Holland παραδέχτηκαν το 2022 ότι οι συμφωνίες του Minsk ήταν μια φάρσα, μια διπλωματική μπλόφα, ένας ελιγμός για να παρασύρουν τους Ρώσους σε μια παγίδα και να κερδίσουν χρόνο για να εξοπλίσουν και να εκπαιδεύσουν τον ουκρανικό στρατό.
Η αντίδραση του Πούτιν σε αυτές τις δηλώσεις πρέπει να καταγραφεί στην ανθολογία της πολιτικοδιπλωματικής βλακείας του αιώνα. Είπε κυριολεκτικά τα εξής:
"Μας οδήγησαν απλά από τη μύτη." Δείτε τη συνέντευξη με τον Tucker Carlson:
http://en.kremlin.ru/events/president/news/73411).
Αλλά ο Tucker, ως συνήθως, εμφάνισε μια έκφραση του προσώπου του γεμάτη θαυμασμό, θαυμάζοντας τη σοφία του Πούτιν και θλιβόμενος βαθιά από την πονηριά των δυτικών ηγετών. Επιπλέον, ο Πούτιν επανέλαβε αυτή την ανοησία πολλές φορές και όσοι ειρωνεύτηκαν εις βάρος της προεδρικής μύτης “ανταμείφθηκαν” κατάλληλα από το Κρεμλίνο. Έτσι, για παράδειγμα, ο ήρωας της "ρωσικής άνοιξης" του Donbass, ο συνταγματάρχης Igor Strelkov (Girkin ) καταδικάστηκε με 4 χρόνια φυλάκισης. Το οποίο εξακολουθεί να είναι καλύτερο από το να πυροβοληθεί όπως οι σύντροφοί του. Αλλά τέτοιες ασήμαντες περιπτώσεις διαφεύγουν της προσοχής των μεγάλων πρωταθλητών της εναλλακτικής δημοσιογραφίας που πρόσκεινται στο Κρεμλίνο.
SMO (Ειδική Στρατιωτική Επιχείρηση στην Ουκρανία) - μια χαμένη ελπίδα των αντιπαγκοσμιοποιητών
Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, όταν η Ρωσία επενέβη στρατιωτικά στην Ουκρανία, πολλοί από εμάς από το αντιπαγκοσμιοποιητικό στρατόπεδο ελπίζαμε ότι το Κρεμλίνο είχε επιτέλους αποφασίσει να δράσει αποφασιστικά για να τερματίσει την κρατική τρομοκρατία που προωθείται από το Κίεβο και τους δυτικούς χορηγούς του. Η SMO που προκλήθηκε με τους δύο μεγάλους στόχους της - την αποστρατιωτικοποίηση και την αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας - φαινόταν να είναι ένας αιφνιδιαστικός πόλεμος, μια γρήγορη και νικηφόρα αστυνομική δράση, η οποία θα έβαζε τέλος στο καθεστώς του Κιέβου.
Λίγες ημέρες αργότερα, στις 25 Φεβρουαρίου 2022, οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις βρίσκονταν στις πύλες του Κιέβου. Αλλά για λόγους που δύσκολα μπορεί κανείς να δεχτεί ως έντιμους, αντί να κατακτήσει την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, στις 2 Απριλίου ο ρωσικός στρατός αποσύρεται πανικόβλητος, αφήνοντας πίσω του τανκς, τεθωρακισμένα αυτοκίνητα και άλλη στρατιωτική τεχνική. Ο ένδοξος ρωσικός στρατός έχει λάβει προσωπική εντολή απόσυρσης από τον μεγάλο στρατηγό και ανίκητο γεωπολιτικό παίκτη, τον ανώτατο διοικητή, τον πρόεδρο Πούτιν. Αλλά και αυτή η επαίσχυντη υποχώρηση δικαιολογήθηκε από τους έξυπνους προπαγανδιστές, όντας συσκευασμένη σε φρασεολογία όπως "χειρονομία καλής θέλησης".
Βήμα προς βήμα η Ρωσία εγκαταλείπει τις κατακτημένες θέσεις της
Μέχρι τις 5 Απριλίου 2022 οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις είχαν εγκαταλείψει τις περιοχές του Kiev, του Sumy, του Chernigov και του Kharkiv, αφήνοντας πίσω τους τον πληθυσμό που εξέφρασε την υποστήριξή του προς τη Ρωσία να σφαγιασθεί από τους εγκληματίες της ταξιαρχίας "Αζόφ" και άλλους δολοφόνους από τις άγριες συμμορίες των Ουκρανών φανατικών. Ο ρωσικός στρατός κατάφερε να καταλάβει το Κίεβο χωρίς καμία σημαντική αντίσταση. Και η απόσυρση από τις ήδη κατακτημένες θέσεις δεν υπαγορεύτηκε από κανέναν στρατιωτικό λόγο, αλλά μόνο από τους "μυστικούς συμβούλους" του Πούτιν. Και ποια είναι η ερμηνεία αυτών των τραγικών γεγονότων από τη σκοπιά των γενναίων προπαγανδιστών της παραπάνω λίστας; Ω, πόσο άθλιοι είναι οι Ουκρανοί και πόσο υποκριτές οι Δυτικοί! Ντροπή τους!
Στις 9 Νοεμβρίου 2022, ο ρωσικός στρατός έλαβε εντολή από τον υπουργό Άμυνας Sergey Shoigu να εγκαταλείψει τη στρατηγικής σημασίας πόλη Kherson, η οποία βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του ποταμού Dnepr. Η επαίσχυντη δήλωση του στρατηγού Sergey Surovikin που προηγήθηκε της αποχώρησης της Kherson είναι ένα ακόμη "χάντρα" της στρατηγικής σκέψης του Πούτιν. Ο ίδιος αποκάλεσε αυτή τη φυγή των μη κινητοποιημένων στρατιωτικών "μια δύσκολη απόφαση". Μήπως αυτή η ενέργεια τεράστιας βαρύτητας προκάλεσε κάποια απορία ή αμηχανία στο μυαλό των μισθοφόρων στην υπηρεσία του Κρεμλίνου; Φυσικά όχι.
Και η ευθύνη για τις αποτρόπαιες φρικαλεότητες που διέπραξαν εγκληματίες με ουκρανικές στολές στην εγκαταλελειμμένη Kherson αποδόθηκε για άλλη μια φορά μόνο στο Κίεβο και όχι στη Μόσχα που διεξάγει έναν τουλάχιστον περίεργο πόλεμο.
Ανταλλαγές κρατουμένων πάντα υπέρ του Κιέβου
Η ίδια έλλειψη κριτικής αντίδρασης συνόδευσε και τις αμέτρητες ανταλλαγές αιχμαλώτων μεταξύ Ρώσων και Ουκρανών, οι οποίες συχνά δεν ήταν καθόλου δίκαιες. Φέρνω εδώ μόνο το πιο εξωφρενικό παράδειγμα στη σειρά παρόμοιων ενεργειών παραχώρησης που ανέλαβε η Μόσχα. Τη νύχτα της 22ας Σεπτεμβρίου 2022 οι Ρώσοι ανταλλάσσουν 215 Ουκρανούς κρατούμενους με 55 Ρώσους κρατούμενους, συν τον ολιγάρχη Victor Medvedchuk. Ο τελευταίος είναι παλιός φίλος του Πούτιν, όντας και σε συγγενικές σχέσεις. Αποδεικνύεται ότι αυτός ο διεφθαρμένος και συμβιβασμένος χαρακτήρας άξιζε 160 Ουκρανούς στρατιώτες.
Για πάντα μαζί, αλλά πάντα χώρια
Άλλο ένα ένδοξο επεισόδιο στην ιστορία της SMO και των σοφών πολιτικών ενεργειών του Κρεμλίνου. Στις 30 2022 η Μόσχα κηρύσσει την προσχώρηση στο ρωσικό κράτος τεσσάρων ουκρανικών περιοχών, του Ντονέτσκ, της Χερσώνας, του Λουχάνσκ και της Ζαπορίζια. Πανηγυρικές στιγμές στην Κρατική Δούμα, συναυλία στην Κόκκινη Πλατεία, όπου ο Πούτιν τραγούδησε τον κρατικό ύμνο σε ντουέτο με κάποιον Σαμάνο, ο οποίος είναι ένα είδος σούπερ σταρ που πρόσκειται στο καθεστώς. Ήταν μια ημέρα θριάμβου του πολιτικού θεάματος στη Μόσχα. Ένα περίεργο μείγμα σόου μπιζ αλά ρουσικά και έλλειψης επάρκειας στην πραγματικότητα. Και όλα αυτά τη στιγμή των καταστροφικών αποτυχιών στο μέτωπο. Επιπλέον, αυτό που είναι εντελώς τραγελαφικό ή ίσως μάλλον τραγικό είναι κάτι που διαφεύγει από τους μεγάλους αναλυτές που είναι γεμάτοι πίστη στο Κρεμλίνο. Ούτε κατά τη στιγμή της επίσημης προσχώρησής τους στη Ρωσία, ούτε σήμερα οι τέσσερις περιοχές ελέγχονται πλήρως από τη Ρωσία.
Οι ρωσικές στρατιωτικές αποτυχίες ως αποτέλεσμα της αδύναμης ηγεσίας
Ο πόλεμος που διαρκεί πάνω από τρία χρόνια στην Ουκρανία κατέρριψε τον μύθο της παντοδυναμίας του ρωσικού στρατού, προκάλεσε εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα και πρόσφυγες, κατέστρεψε την ουκρανική οικονομία, επηρέασε σοβαρά την οικονομία της Ευρώπης και της Ρωσίας. Απόδειξη της στρατιωτικής ανικανότητας της Ρωσίας αποτελούν οι αμέτρητες επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη που πραγματοποίησε η ουκρανική πλευρά, οι οποίες προκάλεσαν τεράστια οικονομική ζημιά και προκάλεσαν σημαντικό αριθμό ανθρώπινων θυμάτων. Και η ουκρανική στρατιωτική επίθεση στην περιοχή Κουρσκ της Ρωσίας, που πραγματοποιήθηκε στις 6 Αυγούστου 2024, καταρρίπτει κάθε αυταπάτη για τη στρατιωτική ικανότητα του Κρεμλίνου. Παρεμπιπτόντως, καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι ο ρωσικός στρατός δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να απελευθερώσει το δικό του έδαφος από την περιοχή του Κουρσκ. Και όχι επειδή οι Ρώσοι δεν είναι ατρόμητοι μαχητές και δεν έχουν την ικανότητα να διεξάγουν έναν νικηφόρο πόλεμο. Η κατάσταση είναι διαφορετική. Απλά το Κρεμλίνο δεν έχει καμία άδεια από αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις για να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο..
Οι αισιόδοξες αναφορές από το μέτωπο κατακλύζουν καθημερινά τα κυρίαρχα και εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης. Αλλά όταν μας δείχνουν εικόνες βίντεο από τις "απελευθερωμένες περιοχές", είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε οποιαδήποτε διάκριση με τις εικόνες που βλέπουμε από τη Λωρίδα της Γάζας. Μόνο ερείπια, καταστροφή, καπνός και καθόλου άνθρωποι. Οι επιζώντες εγκαταλείπουν αυτά τα μέρη και γίνονται πρόσφυγες σε ευρωπαϊκές χώρες..
Η ειρηνευτική αποστολή του Τραμπ ως σανίδα σωτηρίας του Πούτιν
Στο πλαίσιο αυτό, ο νούμερο ένα ειρηνιστής Ντόναλντ Τραμπ βγαίνει στη σκηνή. Οι πρόσφατες διαπραγματεύσεις στο Ριάντ μεταξύ Αμερικανών και Ρώσων είναι, φυσικά, ενθαρρυντικές. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θέλει να συνεχίσει τον πόλεμο. Αλλά το να κάνεις δηλώσεις του είδους που έκανε ο Douglas Macgregor ότι η Ρωσία έχει ήδη κερδίσει τον πόλεμο σημαίνει ότι είσαι εντελώς αποκομμένος από την πραγματικότητα επί του πεδίου. Μια νικήτρια χώρα δεν χρειάζεται να καταφύγει σε ειρηνευτικές συνομιλίες. Επιβάλλει τους δικούς της όρους παράδοσης στην ηττημένη χώρα. Αλλά η κυβέρνηση Τραμπ παρεμβαίνει στις διαπραγματεύσεις αυτή τη στιγμή, επειδή γνωρίζει πολύ καλά ότι ο Πούτιν και η ομάδα του είναι ευάλωτοι και μπορούν να πιεστούν να κάνουν παραχωρήσεις στους "Αμερικανούς εταίρους" τους.
Σωστά λέγεται ότι ο διαμοιρασμός της Ουκρανίας θα είναι ένα επιχειρηματικό σχέδιο που σίγουρα θα ωφελήσει τους ολιγάρχες στην Ουάσιγκτον και τη Μόσχα. Το θήραμα είναι εξαιρετικά ορεκτικό και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στα δύο αρπακτικά. Ο Πούτιν είναι ευτυχής που αναγνωρίζεται ως έγκυρος εταίρος διαλόγου από τους Αμερικανούς. Και αυτό γιατί έχει ένα βαθύ σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στη Δύση, ένα τόσο χαρακτηριστικό σύνδρομο για τον homo sovieticus. Έχοντας λάβει τόσες καταδίκες σε επίπεδο Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και ένα ένταλμα σύλληψης από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, ο Πούτιν είναι ευτυχής που επιστρέφει στη διεθνή σκηνή με τους Δυτικούς.
Η συμφωνία Τραμπ-Πούτιν τινάζει στον αέρα την προπαγανδιστική σκαλωσιά του Κρεμλίνου
Φυσικά, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το γεγονός ότι οι Αμερικανοί θα δώσουν κάποια πολύτιμα δώρα στον Πούτιν με αντάλλαγμα εξίσου μεγάλες παραχωρήσεις. Ενδεχομένως να πρόκειται για εδαφικές παραχωρήσεις εις βάρος της Ουκρανίας σε πρώτη φάση. Αλλά δεδομένου ότι η διαπραγματευτική δύναμη της Ρωσίας είναι απείρως ασθενέστερη από εκείνη των ΗΠΑ, η κυβέρνηση Τραμπ πιθανότατα θα βγει με τεράστια πλεονεκτήματα από αυτή τη συμφωνία.
Αλλά αυτό που οι αισιόδοξοι στη Μόσχα φαίνεται να αγνοούν σε αυτή την κατάσταση είναι η ίδια η ιδεολογική τους πλατφόρμα, η οποία αποτέλεσε τη βάση του πουτινισμού τις τελευταίες δεκαετίες. Δηλαδή, πρόκειται για τις βασικές αρχές της κλασικής γεωπολιτικής: τη σύγκρουση μεταξύ της Θαλάσσιας Δύναμης (Θαλασσοκρατία) και της Χερσαίας Δύναμης (Τελλουροκρατία). Και το να εμπιστεύεσαι τους γεωπολιτικούς σου αντιπάλους σημαίνει ότι αποδέχεσαι εξαρχής την αχάριστη κατάσταση να σε οδηγούν και πάλι από τη μύτη.
Και τότε τι απομένει από όλη τη ρητορική της ευρασιατικής ιδεολογίας, της υπαρξιακής αντιπαράθεσης με τη συλλογική Δύση, του άφθαρτου tandem με την Κίνα, της νέας παγκόσμιας αρχιτεκτονικής που διαμορφώνουν οι BRICS+;
Το γεγονός ότι η συνάντηση στο Ριάντ πραγματοποιήθηκε ερήμην των Ευρωπαίων, καθώς και άλλων γεωπολιτικών παικτών, όπως η Κίνα, η Τουρκία, το Ηνωμένο Βασίλειο, η Ινδία, δεν σημαίνει καθόλου ότι στη διεθνή σκηνή παραμένουν μόνο δύο μεγάλοι παίκτες. Η αναδιαμόρφωση της νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων θα δημιουργήσει ακόμη πολλούς κραδασμούς και εκπλήξεις.
Τα δώρα του Ντόναλντ προς όφελος του Μπίμπι ή "Πάρτε την Ουκρανία και δώστε μου το Ιράν".
Και μία από τις πιο δυσάρεστες και πιθανές εκπλήξεις σχετίζεται με τον υπ' αριθμόν ένα στόχο του Ισραήλ, το Ιράν. Αυτή η παραχώρηση με αντάλλαγμα την Ουκρανία είναι πολυπόθητη για την Κυβέρνηση Τραμπ στην οποία κυριαρχούν οι Σιωνιστές. Θεωρείτε απίθανο ένα τέτοιο σενάριο; Τότε θυμηθείτε την πρόσφατη προδοσία του Πούτιν από τον κύριο σύμμαχό του στον αραβικό κόσμο, τη Συρία. Πώς εξηγείται αυτό; Πολύ απλά. Το ισραηλινό λόμπι στη Μόσχα δεν έχει λιγότερη επιρροή από το ισραηλινό λόμπι στην Ουάσιγκτον. Και η αίρεση Chabad Lubavich και ο κορυφαίος εκφραστής της Benjamin Netanyahu έχουν αποδείξει πολλές φορές τη σατανική αποτελεσματικότητά τους.
Είναι σκόπιμο να υπενθυμίσουμε ότι η μετακομμουνιστική Ρωσία έχει κάνει παράδοση στην εγκατάλειψη των δικών της συμμάχων. Η Σερβία το 1999, η Λιβύη το 2011, η Αρμενία το 2023, η Συρία το 2024. Θα ακολουθήσει το Ιράν το 2025;
ΥΓ: Είναι ιδιαίτερα περίεργο να ανακαλύπτεις μεταξύ των προπαγανδιστών του Κρεμλίνου από τις ΗΠΑ μια προσωπικότητα όπως ο Jeffrey Sachs που ήταν ο νούμερο ένα οικονομικός εκτελεστής της Ρωσίας. Απόσπασμα απευθείας από τη Wikipedia:
"...τη συμβουλή του ζήτησαν πρώτα ο Σοβιετικός Πρόεδρος Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και ο διάδοχός του, ο Ρώσος Πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν, σχετικά με τη μετάβαση της ΕΣΣΔ/Ρωσίας στην οικονομία της αγοράς.
Οι μέθοδοι του Sachs για τη σταθεροποίηση των οικονομιών έγιναν γνωστές ως θεραπεία σοκ..."
Είναι δηλαδή η θεραπεία σοκ μετά τη νεοφιλελεύθερη μονεταριστική συνταγή του Milton Friedman που προκάλεσε την καταστροφή της οικονομίας της Ρωσίας και άλλων μετακομμουνιστικών οικονομιών προς όφελος της δυτικής κορπορατοκρατίας και των τοπικών εγκληματικών φατριών. Και αυτά τα πλεονεκτήματα ανταμείβονται με τη μέγιστη δυνατή γενναιοδωρία από το καθεστώς Πούτιν.
ΥΓ2.: Στο πλαίσιο των σκανδαλωδών αποκαλύψεων που έκανε η κυβέρνηση Τραμπ σε σχέση με τη διαφθορά πολιτικών, δημοσιογράφων, εμπειρογνωμόνων και καλλιτεχνών από την USAID, ας κάνουμε την ακόλουθη άσκηση φαντασίας. Κάποια στιγμή η θητεία του ηγέτη του Κρεμλίνου Πούτιν θα φτάσει στο τέλος της. Θεωρητικά, αυτό είναι εφικτό. Και αυτοί που θα τον διαδεχθούν στην κυβέρνηση θα έχουν τη χαρά να δημοσιεύσουν τον πλήρη κατάλογο των μισθοφόρων που στρατολογήθηκαν από δυτικούς αναλυτές και δημοσιογράφους. Υποψιάζομαι ότι σε μια τέτοια κατάσταση έχουμε πραγματικές πιθανότητες να βρούμε πολλά από τα ονόματα των ανθρώπων που αναφέρονται σε αυτό το άρθρο.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους σας, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
The pacifist Trump-Putin tandem and the velvet propagandists
