Κομμουνισμός και βιομηχανικός ιμπεριαλισμός
Το βρώμικο μυστικό του κομμουνισμού: Πώς η ΕΣΣΔ έγινε εργαλείο του βιομηχανικού ιμπεριαλισμού
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Paul Cudenec | 31 Μαρτίου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν για το πώς η «κομμουνιστική» επανάσταση στην ΕΣΣΔ ήταν ένα σχέδιο που σκαρφίστηκαν οι παγκόσμιοι εγκληματοκράτες για να επιβάλουν στον ρωσικό λαό τη μακροπρόθεσμη αυταρχική-βιομηχανική ατζέντα τους για την απαλλοτρίωση και την υποδούλωση. [1]
Ένα βιβλίο που δεν είχα ακόμη διαβάσει όταν έγραψα το The False Red Flag ήταν μια ανάλυση του 1963 από τον Κώστα Παπαϊωάννου, έναν Έλληνα συγγραφέα που μετανάστευσε στη Γαλλία στο τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Το 2023, το έργο του La Prolétarisation des paysans επανεκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Editions La Lenteur και προσθέτει μερικές σημαντικές πληροφορίες σε όσα έχω ήδη αναφέρει για το σοβιετικό πείραμα.
Όπως αναφέρεται στον πρόλογο της La Lenteur: «Ο Παπαϊωάννου αποκαλύπτει με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο τι σήμαινε εκβιομηχάνιση στην ΕΣΣΔ, την κοινωνική ηγεμονία των κομματικών γραφειοκρατών, την τερατώδη εκμετάλλευση των χειρωνακτών εργατών, τη δημιουργία σκανδαλωδών οικονομικών προνομίων, την πολιτική τρομοκρατία, την πείνα, τις σφαγές». [2]
Και υπάρχει ένας ιδιαίτερος συντονισμός με τη δεκαετία του 2020 στην αποστολή του καθεστώτος να εξοντώσει τους μικρούς αγρότες στο όνομα της «προόδου».
Τα εγκλήματά της δικαιολογούνταν μέσω της πολιτικής προπαγάνδας, εξηγεί ο Παπαϊωάννου: «Χαρακτηρίζοντας αυτά τα εκατομμύρια εξαθλιωμένων μουτζίκων ως «μικροαστούς» και «καπιταλιστές», ο Λένιν και ο Τρότσκι συνήθισαν τους μαρξιστές διανοούμενους και εργάτες στην ιδέα της χρήσης βίας εναντίον της μεγάλης πλειοψηφίας των μικροκαλλιεργητών και άνοιξαν ιδεολογικά το δρόμο για την «τελική λύση» της δεκαετίας του 1930». [3]
Ο Ιωσήφ Στάλιν (στη φωτογραφία με τον Λένιν) επρόκειτο να ανεβάσει ακόμη περισσότερο τους τόνους, περιγράφοντας τους Ρώσους αγρότες ως αιμοβόρους «βρικόλακες», λέει ο Παπαϊωάννου. [4]
Ο ίδιος προσθέτει: «Μέσα σε λίγα μόλις χρόνια, από το 1930 έως το 1936, 25,5 εκατομμύρια ανεξάρτητοι παραγωγοί απαλλοτριώθηκαν και ενσωματώθηκαν με τη βία σε περίπου 240.000 συλλογικές εκμεταλλεύσεις που σχεδιάστηκαν για να απομυζούν την αγροτική οικονομία.
«Ταυτόχρονα, μια νέα τάξη αγροτικών γραφειοκρατών δημιουργήθηκε κυριολεκτικά από το πουθενά και τέθηκε υπό τον έλεγχο της αγροτικής οικονομίας». [5]
Καθ' όλη τη διάρκεια του βιβλίου, ο Παπαϊωάννου κάνει συγκρίσεις μεταξύ των γραπτών του Καρλ Μαρξ και εκείνων που αυτοανακηρύχθηκαν μαθητές του.
Συγκεκριμένα, συγκρίνει την απαλλοτρίωση του ρωσικού λαού υπό τον κομμουνισμό με την απαλλοτρίωση του βρετανικού λαού από τις περιφράξεις, ένα ιστορικό φαινόμενο που περιγράφει ο Μαρξ.
Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος ήταν ο ίδιος - ο αγροτικός πληθυσμός έπρεπε να στερηθεί την αυτάρκειά του προκειμένου να διατεθεί ως τροφή για εργοστάσια για τους εκμεταλλευτές επικυρίαρχους.
Στην ΕΣΣΔ, ο πλούτος που αποσπάστηκε, με τη βία, από τη γη και τους αγρότες, χρησιμοποιήθηκε για τη χρηματοδότηση του προγράμματος εκβιομηχάνισης.
Όπως έχω προσπαθήσει να εξηγήσω πολλές φορές, η βιομηχανοποίηση βρίσκεται στο επίκεντρο των δραστηριοτήτων της παγκόσμιας μαφίας.
Είναι το φυσικό μέσο με το οποίο η βασισμένη στην τοκογλυφία κλοπή της από τους υπόλοιπους από εμάς γίνεται υλική και τα υποτιθέμενα οφέλη της για την ανθρωπότητα επισκιάζονται κατά πολύ από τις βλαβερές επιπτώσεις της στις κοινωνίες μας, στους πολιτισμούς μας, στην υγεία μας, στην ελευθερία μας και στον ζωντανό κόσμο στον οποίο ανήκουμε.
Ο σωστός εντοπισμός της ύπαρξης της παγκόσμιας μαφίας, αλλά η μη εναντίωση στη βιομηχανοποίησή της, μοιάζει, κατά τη γνώμη μου, με τον σωστό εντοπισμό ενός εγκληματία, αλλά με το να μη νοιάζεσαι καθόλου για τη διακοπή του εγκλήματος που διαπράττει.
Όσον αφορά την ΕΣΣΔ, ο Παπαϊωάννου γράφει: «Γνωρίζουμε ότι το πρώτο πενταετές σχέδιο μπορούσε να επιτευχθεί μόνο με το τίμημα μιας γιγαντιαίας αύξησης του βιομηχανικού εργατικού δυναμικού: σύμφωνα με τις προβλέψεις του σχεδίου, θα έπρεπε να υπάρχουν 15,8 εκατομμύρια εργαζόμενοι στην εθνική οικονομία για το τελευταίο έτος της περιόδου- στην πραγματικότητα, το 1932, υπήρχαν περισσότεροι από 23 εκατομμύρια, δηλαδή 45% περισσότεροι από τους αναμενόμενους.
«Μέσα σε οκτώ χρόνια (1928-1935), οι πόλεις απομυζούσαν 17.686.000 μικροκαλλιεργητές, δηλαδή 2 εκατομμύρια το χρόνο.
«Κατά τα χρόνια της πείνας, το 1931 και το 1932, 7 εκατομμύρια αγρότες μετακόμισαν στις πόλεις, ο πληθυσμός των οποίων διπλασιάστηκε σε λιγότερο από δέκα χρόνια.
«Είναι προφανές ότι μόνο η πλήρης «κολεκτιβοποίηση», με άλλα λόγια η πλήρης ιδιοποίηση της αγροτικής παραγωγής, θα μπορούσε να επιτρέψει στη γραφειοκρατία να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που προκαλούνται από μια τόσο επιταχυνόμενη αστικοποίηση, μοναδική στην ιστορία». [6]
Μοναδική μέχρι στιγμής, τέλος πάντων, επειδή οι βιομηχανικοί-χρηματοπιστωτικοί ιμπεριαλιστές σχεδιάζουν τώρα να κάνουν το ίδιο πράγμα στη Λατινική Αμερική, την Ασία και ιδιαίτερα στην Αφρική, όπως εκθέτω στο βιβλίο μου Η ενιαία παγκόσμια μαφία. [7]
Ο Παπαϊωάννου υποστηρίζει ότι η μαζική κλοπή του πλούτου από τους Ρώσους της υπαίθρου ισοδυναμούσε με αυτό που ο Μαρξ ονόμασε «πρωταρχική συσσώρευση» και τοποθετείται ιστορικά ως ένα είδος προοίμιου του καπιταλισμού.
Έτσι, το σοβιετικό καθεστώς, μακριά από το να αντιπροσωπεύει μια κοινωνική πρόοδο πέρα από τον καπιταλισμό, όπως ισχυριζόταν, ήταν στην πραγματικότητα μια επιστροφή στη βίαιη φεουδαρχία που προηγήθηκε του καπιταλισμού.
Ο Παπαϊωάννου επισημαίνει ότι χρησιμοποίησε την ίδια απλή και βίαιη μέθοδο με τους αρχαίους δεσπότες όπως οι Αιγύπτιοι Φαραώ ή οι Κινέζοι, Βυζαντινοί και Ρωμαίοι αυτοκράτορες.
Βασιζόταν στο ότι το κράτος θεωρούνταν νόμιμος ιδιοκτήτης της γης και συνεπώς δικαιούταν να λαμβάνει τα προϊόντα της.
Αυτή η αντίληψη επέτρεψε, για παράδειγμα, στην αυτοκρατορική Ρώμη και στη συνέχεια στην Κωνσταντινούπολη να αποσπάσει περίπου το 12,5% της γεωργικής παραγωγής της κατεχόμενης Αιγύπτου επί επτά αιώνες, λέει ο Παπαϊωάννου.
Αλλά η κομμουνιστική τυραννία πήγε ακόμη παραπέρα: «Η ολοκληρωτική τεχνική επέτρεψε πολύ υψηλότερα ποσοστά- κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, το κράτος κατάσχεσε το ένα τρίτο της γεωργικής παραγωγής». [8]
Και η σοβιετική μηχανή ήταν τόσο αδίστακτη όσο και κάθε κλασικός τύραννος στην εκτέλεση του προγράμματος της απαλλοτρίωσης και της βιομηχανικής υποδούλωσης.
Η αληθινή της φύση, όπως εξέθεσα στο βιβλίο Η ψεύτικη κόκκινη σημαία, ήταν ήδη προφανής από τα πρώτα της χρόνια, όταν κήρυξε τον πόλεμο στους πραγματικούς επαναστάτες, τους οποίους ο Λένιν περιέγραψε ως «αναρχικούς». [9]
Χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι που αγαπούσαν την ελευθερία σφαγιάστηκαν από τον Κόκκινο Στρατό του Trotsky, στην Kronstadt και σε όλα τα αγροτικά τμήματα της αυτοκρατορίας, κυρίως στην Ουκρανία.
Και η τυραννία από πάνω προς τα κάτω συνεχίστηκε και στη συνέχεια.
Για παράδειγμα, ένα διάταγμα του 1931 υποχρέωνε τις κολεκτίβες να «παρέχουν» μια συγκεκριμένη ποσόστωση των μελών τους στο κράτος, με 2,6 εκατομμύρια άνδρες να στέλνονται στη συνέχεια να εργαστούν στα ορυχεία και στην κεντρική Ασία. [10]
Αυτό δεν ήταν τίποτα λιγότερο από δουλεία.
Ο Παπαϊωάννου περιγράφει πώς σε μια μικρή αγροτική περιοχή, το Velikié Louki, μόνο ο πρώτος μήνας της εκστρατείας του Στάλιν κατά των μικροκαλλιεργητών οδήγησε στην καταστροφή 3.551 αγροτικών νοικοκυριών - 1.307 με τη βοήθεια της απέλασης, 947 με τη σύλληψη και 1.297 με τη μεταφορά σε κακής ποιότητας γη. [11]
Τρία χρόνια αργότερα, οι Οδηγίες (Instructions) του Στάλιν και του Molotov κατέγραψαν έναν σοβιετικό πληθυσμό φυλακισμένων 800.000 ατόμων (πάνω από τέσσερις φορές περισσότερους από ό,τι επί Τσάρου), και σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονταν καν εκείνοι που βρίσκονταν σε στρατόπεδα εργασίας και αποικίες. [12]
Ο Στάλιν πέρασε «πρωτοφανή τρομοκρατική νομοθεσία» που αποσκοπούσε στην προστασία της κρατικής «ιδιοκτησίας των συλλογικών εκμεταλλεύσεων» από τα μέλη αυτών των ίδιων συλλογικών εκμεταλλεύσεων, λέει ο Παπαϊωάννου.
«Έτσι, το διάταγμα της 7ης Αυγούστου 1932 για την προστασία της κρατικής περιουσίας εισήγαγε τη θανατική ποινή για κάθε κλοπή στα χωράφια». [13]
Ακόμη και ο συλλογικός χαρακτήρας των δικών του αγροκτημάτων άρχισε να θεωρείται απειλή από το καθεστώς, καθώς αυτό ενθάρρυνε μια αίσθηση αλληλεγγύης που δεν συμμερίζονταν πάντα οι μεμονωμένοι αγρότες, την οποία ο Στάλιν προειδοποίησε ότι θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ανατρεπτικά αυτό που αποκαλούσε «αντισοβιετικά στοιχεία». [14]
Υποθέτω ότι στην κοινωνία μας σήμερα αυτά τα αντιφρονούντα «στοιχεία» θα χαρακτηρίζονταν «ακροδεξιά», «μπλοκαδόροι» ή «αντισημίτες».
Το 1939 ψηφίστηκε ένα διάταγμα που υποχρέωνε τους Ρώσους να εργάζονται, χωρίς αμοιβή, για τα κρατικά αγροκτήματα για έναν ορισμένο αριθμό ημερών το χρόνο (60, 80 ή 100 ανάλογα με την περιοχή), σε μια κατάφωρη αναβίωση του φεουδαρχικού συστήματος υπό την ψεύτικη σημαία του λεγόμενου «σοσιαλισμού». [15]
Σημειώσεις Παπαϊωάννου: «Μόνο χάρη σε αυτές τις «φεουδαρχικές-στρατιωτικές» μεθόδους εκμετάλλευσης το κράτος μπόρεσε να πραγματοποιήσει την πρωτόγονη συσσώρευση κεφαλαίου που του επέτρεψε να εκβιομηχανίσει τη χώρα και να εξασφαλίσει την κυριαρχία της γραφειοκρατικής τάξης». [16]
Αυτό ισοδυναμούσε, στην πραγματικότητα, με ένα είδος ιμπεριαλιστικής λεηλασίας της Ρωσίας από αυτό που ο Παπαϊωάννου αποκαλεί, χρησιμοποιώντας τη γλώσσα του Μαρξ, «τεχνητή κάστα». [17]
Αυτοί οι ψεύτικοι «επαναστάτες» είχαν, όπως εξηγώ στο βιβλιαράκι μου, χρηματοδοτηθεί και τοποθετηθεί στην εξουσία από ξένους χρηματοδότες προκειμένου να προωθήσουν το κερδοσκοπικό σχέδιο εκβιομηχάνισής τους.
Πράγματι, ο Παπαϊωάννου κάνει μια άμεση σύγκριση με τον τρόπο με τον οποίο το αφρικανικό δουλεμπόριο, η αυτοκρατορική λεηλασία της Ινδίας και η καταναγκαστική εργασία των αποικιοκρατούμενων λαών σε όλο τον κόσμο αποτέλεσαν μέρος της τεράστιας «πρωτόγονης συσσώρευσης» πλούτου που απαιτήθηκε για να ξεκινήσει η πρώτη βιομηχανική επανάσταση στη Βρετανία. [18]
Το βιβλίο του χρησιμεύει ως μια χρήσιμη υπενθύμιση ότι ο βρετανικός ιμπεριαλισμός, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ο σοβιετικός κομμουνισμός, η παγκοσμιοποίηση και η προτεινόμενη «πολυπολική» νέα τάξη πραγμάτων είναι όλες πτυχές ενός και μόνο συνεχιζόμενου εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας.
Αναφορές:
[1] Paul Cudenec, The False Red Flag.
[2] Kostas Papaïoannou, La Prolétarisation des paysans (Saint-Michel-de-Vax: Editions La Lenteur, 2023), p. 9. All translations are my own and all subsequent page references are to this work.
[3] p. 22.
[4] p. 101.
[5] p. 105.
[6] p. 102.
[7] Paul Cudenec, The Single Global Mafia, 2024.
[8] p. 75.
[9] Lénine, Oeuvres choisies (Moscow: Editions en langues étrangères, 1948, vol II), p. 840, cit. p. 19.
[10] p. 111.
[11] p. 107.
[12] pp. 107-108.
[13] pp. 67-68.
[14] Staline, ‘Le travail à la campagne’, in Les Questions du léninisme (Paris: Editions sociales, 1946-47, vol II, pp. 113-114, cit. pp. 68-69.
[15] p. 72.
[16] p. 82.
[17] p. 32.
[18] pp. 45-46.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
Communism and industrial imperialism - Paul Cudenec
