Καταρρίπτοντας τον Μύθο της Ισπανικής Γρίπης
Μετάφραση: Απολλόδωρος
20 Ιουνίου, 2024 | HFDF Team | Διαβάστε το εδώ
Όποιος ελέγχει το παρελθόν ελέγχει το μέλλον: όποιος ελέγχει το παρόν ελέγχει το παρελθόν.
George Orwell, "1984"
Πληκτρολογήστε "πανδημία της ισπανικής γρίπης του 1918" σε οποιαδήποτε μηχανή αναζήτησης ή πηγαίνετε στην τοπική σας βιβλιοθήκη για να ψάξετε ιστορικές αναφορές για το θέμα και θα πάρετε αναπόφευκτα και καθολικά μια ιστορία που πάει κάπως έτσι:
Η πανδημία της ισπανικής γρίπης του 1918-1919 ήταν η πιο θανατηφόρα πανδημία στην παγκόσμια ιστορία, μολύνοντας περίπου 500 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο - περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού - και προκαλώντας έως και 50 εκατομμύρια θανάτους, συμπεριλαμβανομένων περίπου 650.000 θανάτων μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ασθένεια, που προκλήθηκε από μια νέα παραλλαγή του ιού της γρίπης, εξαπλώθηκε εν μέρει από τις μετακινήσεις στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Χωρίς εμβόλια ή αποτελεσματικές θεραπείες, η πανδημία προκάλεσε μαζική κοινωνική αναστάτωση: Τα σχολεία, τα θέατρα, οι εκκλησίες και οι επιχειρήσεις αναγκάστηκαν να κλείσουν, οι πολίτες διατάχθηκαν να φορούν μάσκες και τα πτώματα συσσωρεύτηκαν σε αυτοσχέδια νεκροτομεία πριν ο ιός τερματίσει τη θανατηφόρα παγκόσμια πορεία του στις αρχές του 1920.
Οι συμβατικές εξηγήσεις που απαντώνται στην καθιερωμένη βιβλιογραφία είναι επιπόλαιες, ομοιόμορφες και στερούνται εγκληματολογικής ανάλυσης των αιτιωδών παραγόντων για αυτό το κατακλυσμιαίο ιστορικό γεγονός.
Η αθάνατη ιστορία της αδόκιμης ονομασίας "ισπανική γρίπη" χρησιμοποιείται τακτικά σαν δαμόκλειος σπάθη ως δικαιολογία για κάθε είδους κυβερνητικές αντιδράσεις στην πολιτική υγείας - "Αν δεν κάνουμε το Χ μπορεί να ξαναδούμε τη φρίκη της ισπανικής γρίπης".
Η ιστορία ενός υποτιθέμενου παθογόνου παράγοντα που σαρώνει τον πλανήτη και προκαλεί μαζικό θάνατο έχει εμπεδωθεί στη δημόσια ψυχή μέσω της επανάληψης από γενιά σε γενιά και γίνεται πλέον άκριτα αποδεκτή παρά τις πολυάριθμες ανεξήγητες ανωμαλίες στην επίσημη αφήγηση.
Όταν εξετάζεται χωρίς προκαθορισμένα συναισθήματα, ολόκληρη η ιστορία αυτής της κατακλυσμικής καταστροφής της υγείας που προκλήθηκε από κάποιο μικροσκοπικό υπερβακτήριο φαίνεται μάλλον παράλογη.
Όταν εξετάζεται στο πλαίσιο της καταστροφής που προκάλεσε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, με φόντο μια εκκολαπτόμενη Φαρμακευτική/Χημική Βιομηχανία που αναζητούσε τον λόγο ύπαρξής της, αυτή η σημαδιακή ανθρώπινη καταστροφή αναπτύσσει μια λογική συνοχή που αψηφά τις συνήθεις παραδοχές περί μολυσματικών ασθενειών.
Αυτή η ταχέως αναπτυσσόμενη επιστημονική και ιατρική βιομηχανία, που στήθηκε από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, βρισκόταν σε άμεση αντίθεση με την έρευνα που διερευνούσε τη σχέση των κοινωνικών παραγόντων με την υγεία και την ασθένεια. Αντ' αυτού, οι πόροι θα επικεντρώνονταν μόνο στη χημεία, την παθολογία, τη βακτηριολογία, τη φυσιολογία και τη φαρμακολογία, αγνοώντας τον αντίκτυπο του νοητικού, συναισθηματικού, κοινωνικού, οικονομικού και φυσικού περιβάλλοντος στην ασθένεια και την υγεία.
Οι Συνθήκες του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου
Τα χαρακώματα ήταν ένα φρικτό θέαμα. Οι νεκροί ήταν απλωμένοι στη μία πλευρά, ο ένας πάνω στον άλλον σε ύψος τριών μέτρων. Σκέφτηκα τότε ότι δεν θα έβγαζα ποτέ από τα ρουθούνια μου την ιδιότυπη αηδιαστική μυρωδιά των ατμών του ζεστού ανθρώπινου αίματος που θερμαίνεται από τον ήλιο. Θα προτιμούσα να είχα μυρίσει αέριο εκατό φορές. Δεν μπορώ ποτέ να περιγράψω αυτή την αμυδρή αηδιαστική, φρικτή μυρωδιά που αρκετές φορές παραλίγο να με ρίξει τελείως κάτω.
Οι μάχες στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο διήρκεσαν από τον Ιούλιο του 1914 έως τον Νοέμβριο του 1918 και έλαβαν χώρα σε όλη την Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τον Ειρηνικό και τμήματα της Ασίας, με αποτέλεσμα έναν από τους πιο θανατηφόρους πολέμους στην ιστορία.
Πολλαπλά διακριτικά και βάναυσα χαρακτηριστικά του Α' Παγκοσμίου Πολέμου μετέτρεψαν τις συνθήκες της καθημερινής ζωής σε ένα περιβάλλον όπου ο θάνατος, η καταστροφή και η ανεξέλεγκτη αρρώστια έγιναν φυσιολογικά χαρακτηριστικά της ζωής εκατομμυρίων ανθρώπων, ιδιαίτερα των νέων ανδρών που συμμετείχαν στις βίαιες μάχες.
Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η εκτεταμένη χρήση ζώων όπως άλογα, μουλάρια και καμήλες. Η μεταφορά ενός τόσο μεγάλου αριθμού ζώων στο πεδίο της μάχης συνεπαγόταν ένα κολοσσιαίο έργο διοικητικής μέριμνας και μαζικής μεταφοράς.
Μόνον οι ΗΠΑ μετέφεραν περίπου 1 εκατομμύριο ζώα μέσω του Ατλαντικού Ωκεανού σε βάρκες με φρικτό εξαερισμό. Τα ζώα αυτά ταξίδευαν μεγάλες αποστάσεις σε περιβάλλον με υψηλή υγρασία και ήταν υποσιτισμένα - πολλά χάθηκαν από τις κακουχίες και τις στερήσεις αυτού του θαλάσσιου ταξιδιού μεγάλων αποστάσεων. Ο θάνατος των ζώων κατά τη μεταφορά θα γινόταν γνωστός ως "γρίπη των πλοίων".
Τα στρατεύματα που μεταφέρονταν με τα ίδια πλοία υπέφεραν από τις ίδιες αγχωτικές και ανθυγιεινές συνθήκες.
Ένα άλλο διακριτικό και σοβαρό χαρακτηριστικό του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν ο πόλεμος χαρακωμάτων, στον οποίο οι στρατιώτες ζούσαν τη ζωή τους σε έναν κόσμο λάσπης, θανάτου και απόγνωσης. Οι στρατιώτες στα χαρακώματα ζούσαν σε ένα διαρκώς κρύο και υγρό περιβάλλον, τρώγοντας κονσερβοποιημένο φαγητό και πίνοντας βρώμικο νερό για να επιβιώσουν. Τα ίδια τα χαρακώματα ήταν ανθυγιεινοί σκουπιδότοποι από κουτιά πυρομαχικών, άδεια φυσίγγια, λερωμένους επιδέσμους, σφαίρες από θραύσματα, θραύσματα οστών και διάφορα απορρίμματα του πολέμου.
Οι στρατιώτες που πολεμούσαν σε κοντινή απόσταση σε αυτές τις ανθυγιεινές συνθήκες ήταν συνήθως εκτεθειμένοι σε ασθένειες όπως η δυσεντερία, η χολέρα και ο τυφοειδής πυρετός. Οι στρατιώτες στα χαρακώματα ταλαιπωρούνταν από πονόλαιμο, κρυολόγημα, γρίπη, ρούχα μολυσμένα από ψείρες που προκαλούσαν "πυρετό χαρακωμάτων" και τύφο και υπέφεραν από εξάντληση και πληγές ως τακτικές πτυχές της ζωής τους.
Παγιδευμένοι ουσιαστικά στα χαρακώματα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, υπό σχεδόν συνεχείς βομβαρδισμούς, πολλοί στρατιώτες υπέφεραν από διαταραχή μετατραυματικού στρες (PTSD). Η σωματική και η ψυχική υγεία των στρατιωτών επηρεάζονταν σοβαρά από αυτές τις συνθήκες, ενώ οι ιατρικές εγκαταστάσεις βρίσκονταν μακριά από τις γραμμές του μετώπου και η υποστήριξη της ψυχικής υγείας ήταν ανύπαρκτη. Οι καταστροφικές συνέπειες του πολέμου στον ανθρώπινο ψυχισμό και το σώμα θα δημιουργούσαν συνθήκες που θα προωθούσαν την άμεση και διαρκή κατάρρευση όλων των πτυχών της ανθρώπινης κατάστασης.
Τα χαρακώματα στο Δυτικό Μέτωπο θα μετατραπούν σε δηλητηριώδεις λάκκους, καθώς οι στρατιώτες θα πέσουν θύματα επιθέσεων με αέρια ήδη από το 1915.
Χημικός Πόλεμος και Πόλεμος με Αέρια
Όταν τελείωσε η επίθεση με αέρια και δόθηκε το σήμα της εκκαθάρισης, αποφάσισα να βγω έξω για να πάρω μια ανάσα φρέσκου αέρα και να δω τι συνέβαινε. Αλλά δεν πίστευα στα μάτια μου όταν κοίταξα κατά μήκος της όχθης. Η όχθη ήταν απολύτως καλυμμένη με πτώματα δηλητηριασμένων από αέρια ανδρών. Πρέπει να ήταν πάνω από 1.000. Και κάτω στο ρέμα, λίγο πιο πέρα κατά μήκος της όχθης του καναλιού, το ρέμα ήταν επίσης γεμάτο πτώματα.
Βρετανός στρατιώτης, Lendon Payne
Ίσως στην κορυφή της λίστας των συντριπτικών επιθέσεων στα βιολογικά και περιβαλλοντικά συστήματα που αφορούσαν τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν ο ριζοσπαστικός νέος χημικός πόλεμος και ο πόλεμος με αέρια που χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από όλες τις δυνάμεις στο ευρωπαϊκό θέατρο πολέμου.
Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από τα Leavenworth Papers, "Chemical Warfare in World War 1: The American Experience, 1917-1918" (Χημικός Πόλεμος στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: Η Αμερικανική Εμπειρία, 1917-1918). Αυτό το εκτενές έγγραφο δίνει πληροφορίες για την ευρεία χρήση του χημικού πολέμου και ζωντανές περιγραφές των καταστροφικών επιπτώσεών του:
Τα πολεμικά αέρια [sic] και οι χημικές ουσίες ομαδοποιήθηκαν ανάλογα με τις επιδράσεις τους στο ανθρώπινο σώμα. Το πιο ευρέως χρησιμοποιούμενο και από τις δύο πλευρές, αυτό που είχε τις πιο βλαβερές και θανατηφόρες συνέπειες, ήταν το αέριο μουστάρδας. Λέγεται ότι ήταν υπεύθυνο για 1.205.655 μη θανατηφόρους τραυματισμούς και 91.198 θανάτους.
Αυστηρά μιλώντας, το αέριο μουστάρδας δεν είναι αέριο, αλλά υγρό, το οποίο εξατμίζεται αργά σε κανονικές θερμοκρασίες περιβάλλοντος.
"Το άτομο δεν αισθανόταν καμία δυσφορία όταν εκτέθηκε στο αέριο, αλλά ώρες αργότερα, παρουσίαζε πνιγμό, έντονο κάψιμο και φουσκάλες στους βλεννογόνους. Το αέριο μουστάρδας διαπερνούσε όλους τους τύπους "προστατευτικού" ρουχισμού και ήταν αξιοσημείωτα ανθεκτικό με την πάροδο του χρόνου στο περιβάλλον - χώμα, φύλλα και χόρτα". [Η έμφαση προστέθηκε]
"Με τη χρήση του βαρέως πυροβολικού, οι στρατιώτες δεν έπρεπε να βασίζονται στην κατεύθυνση του ανέμου για να παραδώσουν σωστά το ωφέλιμο φορτίο ή να βασίζονται σε 'απευθείας χτυπήματα' για να είναι αποτελεσματικά. Για παράδειγμα, τον Μάιο του 1916 άρχισαν να χρησιμοποιούν βλήματα γεμάτα με διφοσγένιο, ένα ισχυρό ερεθιστικό για τους πνεύμονες". [Η έμφαση προστέθηκε]
"Μέχρι τον Ιούλιο του 1917, και οι δύο πλευρές χρησιμοποιούσαν τρία διαφορετικά μείγματα φωσγένιο, διφοσγένιο και διφαινυλοχλωροσίνη, μια σκόνη χλωρίου εμπλουτισμένη με σκόνη αρσενικού. Στις δοκιμές πεδίου, η σκόνη αρσενικού αποδείχθηκε εξαιρετικά αποτελεσματική, επειδή διαπερνούσε όλους τους τύπους φίλτρων που χρησιμοποιούνταν στις υποτυπώδεις μάσκες. Αλλά ήταν ο "Κίτρινος Σταυρός" (αέριο μουστάρδας) που έδωσε στους Γερμανούς ένα σαφές πλεονέκτημα στον χημικό πόλεμο. Όταν το αέριο μουστάρδας συνδυάστηκε με εκρηκτικά, εξαπλώθηκε σε μεγάλες περιοχές και παρέμεινε στον αέρα για μεγάλο χρονικό διάστημα". [Bold Added]
Όπως σημειώνεται στα Leavenworth Papers οι προσπάθειες προσωπικής προστασίας ήταν ονομαστικές και αναποτελεσματικές με αποτέλεσμα μεγάλο αριθμό απωλειών και μαζικές δηλητηριάσεις:
Στις 6 Απριλίου 1917, όταν οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία, ο στρατός όχι μόνο δεν διέθετε αμυντικό εξοπλισμό για χημικό πόλεμο, αλλά δεν είχε και συγκεκριμένα σχέδια για την ανάπτυξη ή την κατασκευή μασκών αερίων ή άλλου αμυντικού εξοπλισμού.
Αν και είναι αδύνατο να εκτιμηθεί με ακρίβεια η συνολική ποσότητα των δηλητηριωδών αερίων και των τοξικών χημικών ουσιών που χρησιμοποιήθηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου βομβαρδίστηκε και διαποτίστηκε επί τρία χρόνια με μεγάλες δόσεις αυτών των τοξικών και ανθεκτικών ενώσεων.
Μια Παράξενη Μπλε Γρίπη
Ένα από τα συχνά αναφερόμενα συμπτώματα της ισπανικής γρίπης, που διέφερε από όλες τις άλλες γρίπες πριν και μετά, ήταν ένας παράξενος μπλε-γκρι αποχρωματισμός του δέρματος. Παρατηρήθηκε ότι καθώς οι πνεύμονες των θυμάτων γέμιζαν με υγρό, το δέρμα τους γινόταν γκριζογάλαζο.
Όταν εξετάζονταν τα πτώματα και καταγράφονταν η αιτία θανάτου, τα θύματα που πέθαιναν ξαφνικά και είχαν έναν γαλαζωπό-μωβ αποχρωματισμό στα χείλη ή το δέρμα τους καταγράφονταν αυτόματα ως θύματα της ισπανικής γρίπης.
Ένα άλλο μοναδικό χαρακτηριστικό του κλινικού προφίλ αυτής της γρίπης ήταν ότι τα θύματα μπορούσαν να πεθάνουν μέσα σε λίγες ώρες ή ημέρες από την εμφάνιση των συμπτωμάτων, καθώς οι πνεύμονές τους γέμιζαν με υγρό και οδηγούνταν σε ασφυξία.
Ενώ αυτά τα ασυνήθιστα συμπτώματα δεν ταιριάζουν με το κλασικό κλινικό προφίλ της γρίπης, ταιριάζουν με τις περιγραφές του χημικού πολέμου κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Μαρτυρίες μαρτύρων για τις χημικές επιθέσεις περιγράφουν Γάλλους στρατιώτες, "να βγαίνουν από το πεδίο της μάχης τυφλωμένοι, με βήχα, στήθος που φουσκώνει, πρόσωπο με άσχημο μωβ χρώμα, χείλη άφωνοι από την αγωνία".
Μια άλλη αναφορά ενός Βρετανού στρατιώτη περιγράφει επιζώντες από επίθεση με δηλητηριώδη αέρια: "Η επιδερμίδα εδώ ήταν ένα σταχτί γαλαζωπό γκρίζο, η έκφραση πιο ανήσυχη και στενοχωρημένη, με τις σφαίρες των ματιών να κοιτούν επίμονα και τα βλέφαρα μισόκλειστα. Η αναπνοή ήταν εξαιρετικά κουραστική και θορυβώδης με συχνές προσπάθειες να αποβάλουν άφθονες ποσότητες επίμονου κιτρινοπράσινου αφρώδους υγρού που απειλούσε να τους πνίξει και μέσω του οποίου εισέπνεαν και εξέπνεαν αέρα μέσα και έξω από τους πνεύμονές τους με γουργουρητό".
Μια Ασυνήθιστη Γρίπη Που Σκοτώνει Τους Νέους Και Τους Δυνατούς Και Γλιτώνει Τους Ηλικιωμένους
Η ασθένεια που παραδοσιακά χαρακτηρίζεται ως "γρίπη" έχει ιστορικά παρατηρηθεί ότι θέτει ορισμένες ομάδες σε υψηλότερο κίνδυνο εμφάνισης σοβαρών επιπλοκών αν προσβληθούν. Στην κορυφή αυτής της λίστας, όπως συμβαίνει με τις περισσότερες ασθένειες, βρίσκονται οι ηλικιωμένοι. Παραδόξως, αυτό δεν συνέβη με την ισπανική γρίπη.
Μοναδική σε όλη την επιδημιολογική ιστορία, η ισπανική γρίπη λέγεται ότι είχε ένα "πρωτοφανές ηλικιακό πρότυπο θνησιμότητας, στο οποίο οι νέοι ενήλικες διέτρεχαν εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο θανάτου, χαρακτηριστικό που δεν είχε παρατηρηθεί σε επιδημίες γρίπης πριν ή μετά". [Η υπογράμμιση προστέθηκε].
Το προφίλ θνησιμότητας της επιδημίας του 1918 ήταν εξαιρετικό από πολλές απόψεις. το ηλικιακό πρότυπο θνησιμότητας για αυτή τη γρίπη ήταν ριζικά διαφορετικό από τα παραδοσιακά πρότυπα σχήματος U, δηλαδή υψηλή θνησιμότητα στους πολύ νέους και τους πολύ ηλικιωμένους και χαμηλή θνησιμότητα στις ενδιάμεσες ηλικιακές ομάδες, όπως παρατηρήθηκε σε όλες τις προηγούμενες επιδημίες γρίπης.
Σε αντίθεση με τα προηγούμενα πρότυπα θνησιμότητας από γρίπη, η ισπανική γρίπη δημιούργησε ένα ιδιότυπο ηλικιακό προφίλ θνησιμότητας σε σχήμα W, που σημαίνει ότι οι ηλικιακές ομάδες 15-24, 25-34 και 35-44, παρουσίασαν τα υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας.
Σημειωτέον επίσης ότι τα ποσοστά θνησιμότητας των ανδρών από τη γρίπη το 1918 υπερέβαιναν κατά πολύ τα ποσοστά θνησιμότητας των γυναικών μεταξύ των ενηλίκων.
Αυτό απεικόνιζε ένα πρωτοφανές ηλικιακό πρότυπο θνησιμότητας, στο οποίο οι νεαροί ενήλικες άνδρες διέτρεχαν εξαιρετικά υψηλό κίνδυνο θανάτου, χαρακτηριστικό που δεν είχε παρατηρηθεί σε επιδημίες γρίπης πριν ή μετά.
Οι νεαροί άνδρες που επηρεάστηκαν πιο σοβαρά από αυτή την φαινομενική ασθένεια ήταν σε γενικές γραμμές ακριβώς εκείνοι που συμμετείχαν σε μάχες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου: "Το πρώτο από τα τρία κύματα έπληξε τους στρατιώτες στη Γαλλία στις αρχές του 1918. Αλλά η γρίπη εξαπλώθηκε σύντομα από εκεί, σε δύο επόμενα και πολύ πιο ιογενή κύματα, για να νοσήσει στρατιώτες και πολίτες σχεδόν παντού".
Οι εξηγήσεις γι' αυτές τις αλλόκοτες αποκλίσεις από όλη τη γνωστή ιατρική ιστορία ήταν επιπόλαιες, ανεπαρκώς εξηγημένες και συνήθως συνοδεύονταν από περιορισμούς: "Οι ηλικιωμένοι μπορεί να απέκτησαν ανοσία από την έκθεση σε προηγούμενη επιδημία γρίπης" ή "Η μικρότερη από την προβλεπόμενη θνησιμότητα στους ηλικιωμένους θα μπορούσε ενδεχομένως να αποδοθεί στην έκθεση του 19ου αιώνα είτε στους τότε διαδεδομένους ιούς γρίπης Α που περιείχαν επιφανειακές πρωτεΐνες Η1 ή Ν1".
Μια άλλη προσπάθεια εξήγησης αυτού του μυστηρίου θνησιμότητας πρότεινε: "η δυσανάλογη αύξηση της συχνότητας των δευτερογενών βακτηριακών πνευμονιών σε υγιείς νέους ενήλικες μπορεί να είναι μια πρόσθετη εκδήλωση της ιογενούς γονιμότητας που σχετίζεται με τις διαφορικές ανοσολογικές αντιδράσεις του ξενιστή".
Χωρίς ποτέ να προσφερθούν σαφείς εξηγήσεις, ορισμένοι ειδικοί παραδέχονταν: "Η ακραία ιογένεια του κύματος του φθινοπώρου δεν έχει εξηγηθεί ποτέ", ενώ υπονοούσαν πλαγίως: "Μπορεί να εμπλέκονται τόσο η φύση του ίδιου του ιού όσο και οι συνοδευτικές βακτηριακές πνευμονίες".
Το 2008 ερευνητές των Εθνικών Ινστιτούτων Υγείας (NIH) κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η βακτηριακή πνευμονία ήταν ο φονιάς στο 92% των αυτοψιών όσων πέθαναν από τη λεγόμενη "ισπανική γρίπη" μεταξύ 1918 και 1919. Η έρευνά τους εξέτασε 8.398 αυτοψίες από 15 χώρες. Σχεδόν όλες οι εξετάσεις πνευμονικού ιστού έδειξαν "αδιάσειστα ιστολογικά στοιχεία σοβαρής οξείας βακτηριακής πνευμονίας, είτε ως κυρίαρχη παθολογία είτε σε συνδυασμό με υποκείμενα παθολογικά χαρακτηριστικά που σήμερα πιστεύεται ότι σχετίζονται με τη λοίμωξη από τον ιό της γρίπης", συμπεριλαμβανομένης της βλάβης του βρογχικού επιθηλίου.
Σε αυτή την πληθώρα εικασιών, ερευνών και υποθέσεων αγνοήθηκαν οι συγκεκριμένες πραγματικότητες των μαζικών ποσοτήτων τοξινών, στρεσογόνων παραγόντων και ασταμάτητων βιολογικών επιθέσεων που αντιμετωπίζει καθημερινά η ομάδα που πλήττεται περισσότερο από αυτή τη μυστηριώδη γρίπη.
Ανεξάρτητα από το πόσο προφανές ήταν ότι τα θύματα αυτής της υποτιθέμενης ασθένειας δέχονταν τις πιο βίαιες επιθέσεις με πολλαπλούς τρόπους, η επίσημη εξουσία επέτρεψε μόνο να θεωρηθεί "το παθογόνο" ως η εξήγηση για αυτές τις ασθένειες και τους θανάτους.
Η Στρατιωτική Εκστρατεία Εμβολιασμού
Όπως όλοι γνωρίζουν, ο κόσμος δεν έχει γίνει ποτέ μάρτυρας ενός τέτοιου οργίου εμβολιασμών και ενοφθαλμισμών κάθε είδους, όπως αυτό που επιβλήθηκε από τους γιατρούς των στρατοπέδων στους στρατιώτες του [Πρώτου] Παγκοσμίου Πολέμου.
Annie Riley Hale, “The Medical Voodoo” ("Το ιατρικό βουντού")
Μεταξύ της 21ης Ιανουαρίου και της 4ης Ιουνίου του 1918, ο Dr. Frederick L. Gates ανέφερε ένα πείραμα στο οποίο οι στρατιώτες στο Camp Funston που βρίσκεται στο Fort Riley στο Kansas. έλαβαν τρεις δόσεις εμβολίου βακτηριακής μηνιγγίτιδας.
Το Fort Riley ήταν ένα τεράστιο συγκρότημα που φιλοξενούσε 26.000 άνδρες, ένα μέρος όπου οι στρατιώτες παραπονιόντουσαν για "χειμώνες που παγώνουν τα κόκκαλα, καλοκαίρια που πνέουν τα λοίσθια και εκτυφλωτικές καταιγίδες σκόνης".
Μαζί με τους στρατιώτες ζούσαν χιλιάδες άλογα και μουλάρια που παρήγαγαν εννέα τόνους κοπριά κάθε μήνα. Η μέθοδος διάθεσης της κοπριάς ήταν η καύση της, στέλνοντας την καμένη κοπριά στον αέρα που φυσούσε.
Αν και αποτελεί αντικείμενο συζήτησης, το Fort Riley θεωρείται από "επίσημες" πηγές ως ο πιθανότερος τόπος προέλευσης της ιστορικής "πανδημίας γρίπης" του 1918, που αργότερα ονομάστηκε ισπανική γρίπη.
Τα πειραματικά εμβόλια που χορηγήθηκαν στους στρατιώτες ήταν δόσεις ενός ορού εμβολίου που προερχόταν από άλογα. Το εμβόλιο που χρησιμοποιήθηκε παρασκευάστηκε στο εργαστήριο του Ινστιτούτου Rockefeller.
Λίγο αργότερα, το εμβόλιο θα προσφερόταν από τον χειρουργό της Μεραρχίας στο στρατόπεδο στο σύνολό του.
Το πρωί της 4ης Μαρτίου ο στρατιώτης Albert Gitchell του αμερικανικού στρατού αναφέρθηκε στο νοσοκομείο στο Fort Riley του Κάνσας, "παραπονούμενος για τα συμπτώματα του κρυολογήματος, όπως πονόλαιμος, πυρετός και πονοκέφαλος".
Ακριβώς πίσω του ήρθε ο δεκανέας Lee W. Drake εκφράζοντας παρόμοια παράπονα.
Μέχρι το μεσημέρι, ο χειρουργός του στρατοπέδου Edward R. Schreiner είχε πάνω από 100 άρρωστους άνδρες στα χέρια του, οι οποίοι προφανώς υπέφεραν όλοι από την ίδια ασθένεια.
Η έκθεση του Gates κατέγραφε σχεδόν τις άμεσες ασθένειες που υπέστησαν οι στρατιώτες που έκαναν την ένεση:
"Προσεκτική έρευνα σε μεμονωμένες περιπτώσεις συχνά απέσπασε την πληροφορία ότι οι άνδρες που παραπονιόντουσαν για τις συνέπειες του εμβολιασμού έπασχαν από ήπια κορυζάδα, βρογχίτιδα κ.λπ. κατά τη στιγμή της ένεσης".
"Μερικές φορές η αντίδραση ξεκίνησε από ένα ρίγος ή μια αίσθηση ψύχους και αρκετοί άνδρες παραπονέθηκαν για πυρετό ή πυρετικές αισθήσεις κατά τη διάρκεια της επόμενης νύχτας. Στη συνέχεια σε συχνότητα εμφανιζόταν ναυτία (περιστασιακά εμετός), ζάλη και γενικοί "πόνοι" στις αρθρώσεις και τους μυς, οι οποίοι σε λίγες περιπτώσεις εντοπίζονταν ιδιαίτερα στον αυχένα ή στην οσφυϊκή περιοχή, προκαλώντας δυσκαμψία στον αυχένα ή στην πλάτη. Μερικές ενέσεις ακολουθήθηκαν από διάρροια. "
"Οι αντιδράσεις, επομένως, προσομοίαζαν περιστασιακά την εμφάνιση επιδημικής μηνιγγίτιδας και αρκετοί εμβολιασμένοι άνδρες στάλθηκαν ως ύποπτοι στο Νοσοκομείο Βάσης για διάγνωση".
Το Ινστιτούτο Rockefeller δήλωσε θριαμβευτικά ότι είχε παρασκευάσει τρία διαφορετικά είδη αυτού που αποκαλούσε "θεραπευτικούς ορούς" και ότι αυτοί οι οροί, αντιμηνιγγιτιδοκοκκικοί, αντιπνευμονιοκοκκικοί τύπου Ι και αντιδυσεντερικοί (πολυδύναμοι)", παρασκευάζονταν σε μεγάλες ποσότητες.
Η χρήση αυτών των πειραματικών ενέσεων δεν ήταν μοναδική για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως σημειώνει το Ινστιτούτο Rockefeller, το οποίο καυχιόταν ότι πριν οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέλθουν στον πόλεμο είχαν "επαναλάβει την παρασκευή αντιμηνιγγιτιδοκοκκικού ορού, προκειμένου να ικανοποιήσουν τα αιτήματα της Αγγλίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, της Ιταλίας και άλλων χωρών".
Η Ηλεκτρομαγνητική Δηλητηρίαση και τα Πειράματα Rosenau
Στο πρωτοποριακό βιβλίο του Arthur Firstenberg, "The Invisible Rainbow꞉ A History Of Electricity And Life" ("Το αόρατο ουράνιο τόξο꞉ Μια ιστορία του ηλεκτρισμού και της ζωής"), ο συγγραφέας εξετάζει τις επιπτώσεις του ηλεκτρισμού και την αλληλεπίδρασή του με τους ζωντανούς οργανισμούς.
Το πρωτοποριακό έργο του Firstenberg υποδεικνύει ότι ένα ευρύ φάσμα ασθενειών και μεταβολικών διαταραχών μπορεί να αποδοθεί σε εκθέσεις σε παλμικά και εναλλασσόμενα ηλεκτρομαγνητικά πεδία στο περιβάλλον, τα οποία παρεμβαίνουν στα ηλεκτρικά ρεύματα που χρησιμοποιούνται από τα βιολογικά μας συστήματα.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τέλους του 19ου αιώνα και των αρχών του 20ού αιώνα ήταν ο μαζικός εξηλεκτρισμός των αστικών περιοχών. Αυτή η περίοδος είδε την εμφάνιση των πρώτων αδέσποτων ρευμάτων στα οποία εκτέθηκαν τα έμβια όντα και είδε την αρχική εμφάνιση ασθενειών όπως η νευρασθένεια.
Ορισμένοι έχουν προτείνει ότι αυτό το πρόγραμμα μαζικής ηλεκτροδότησης, το οποίο επιταχύνθηκε κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς οι κυβερνήσεις εγκατέστησαν κεραίες που δημιουργούσαν ισχυρά ραδιοσήματα, ήταν ένας ακόμη παράγοντας που συνέβαλε στις αναρίθμητες ασθένειες που έπληξαν τους στρατιώτες κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Το 1918 ερευνητές της Υπηρεσίας Δημόσιας Υγείας και του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ διεξήγαγαν πειράματα σε ανθρώπους προκειμένου να προσδιορίσουν την αιτία της ισπανικής γρίπης και την αιτία που θεωρήθηκε ότι ήταν η εξαιρετική μεταδοτικότητά της.
Ο Milton J. Rosenau επέβλεψε αυτή τη μελέτη-ορόσημο, "Experiments to Determine Mode of Spread of Influenza", η οποία δημοσιεύθηκε στο Journal of the American Medical Association το 1919.
Τα πειράματα διεξήχθησαν στο Gallops Island, τον σταθμό καραντίνας στο λιμάνι της Βοστώνης.
Παραθέτονται αποσπάσματα απευθείας από τη μελέτη:
"Το πείραμα ξεκίνησε με 100 εθελοντές από το Πολεμικό Ναυτικό που δεν είχαν ιστορικό γρίπης. Ο Rosenau ήταν ο πρώτος που ανέφερε τα πειράματα που διεξήχθησαν στο Gallops Island τον Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο του 1918.
Οι πρώτοι εθελοντές του έλαβαν αρχικά ένα στέλεχος και στη συνέχεια διάφορα στελέχη του βακίλου του Pfeiffer με ψεκασμό και μπατονέτα στη μύτη και το λαιμό τους και στη συνέχεια στα μάτια τους. Όταν η διαδικασία αυτή απέτυχε να προκαλέσει ασθένεια, άλλοι εμβολιάστηκαν με μείγματα άλλων οργανισμών που απομονώθηκαν από το λαιμό και τη μύτη ασθενών με γρίπη.
Στη συνέχεια, ορισμένοι εθελοντές έλαβαν ενέσεις αίματος από ασθενείς με γρίπη. Τέλος, 13 από τους εθελοντές μεταφέρθηκαν σε θάλαμο γρίπης και εκτέθηκαν σε 10 ασθενείς με γρίπη ο καθένας.
Κάθε εθελοντής έπρεπε να δώσει το χέρι σε κάθε ασθενή, να μιλήσει μαζί του από κοντά και να του επιτρέψει να βήξει απευθείας στο πρόσωπό του.
Κανένας από τους εθελοντές σε αυτά τα πειράματα δεν εμφάνισε γρίπη. Ο Rosenau ήταν σαφώς προβληματισμένος και προειδοποίησε να μην εξάγονται συμπεράσματα από τα αρνητικά αποτελέσματα". [Η έντονη γραφή προστέθηκε.]
Στο άρθρο του JAMA ο Rosenau κατέληξε στο συμπέρασμα:
Στην πραγματικότητα, μπήκαμε στο ξέσπασμα της επιδημίας με την ιδέα ότι γνωρίζαμε την αιτία της νόσου και ήμασταν αρκετά σίγουροι ότι γνωρίζαμε πώς μεταδίδεται από άτομο σε άτομο. Ίσως, αν μάθαμε κάτι, αυτό είναι ότι δεν είμαστε αρκετά σίγουροι για το τι γνωρίζουμε για τη νόσο. [Η υπογράμμιση προστέθηκε].
Μια συνοδευτική μελέτη που έγινε την ίδια εποχή στο Angel Island στο Σαν Φρανσίσκο παρήγαγε παρόμοια αρνητικά αποτελέσματα. Και οι δύο μελέτες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό που θεωρούνταν μια από τις πιο μεταδοτικές μολυσματικές ασθένειες στην ιστορία δεν μπορούσε να μεταδοθεί υπό πειραματικές συνθήκες.
Εκτός από την αμφισβήτηση της ορθοδοξίας της μετάδοσης/λοίμωξης, τα αποτελέσματα των πειραμάτων Rosenau καταρρίπτουν έναν ακόμη πυλώνα του μύθου της ισπανικής γρίπης.
Συμπέρασμα
Η ιστορία τρόμου της ισπανικής γρίπης έχει εμπεδωθεί στη συλλογική συνείδηση και λίγοι έχουν αφιερώσει χρόνο για να ελέγξουν την αλήθεια της. Όταν τίθεται υπόψη μας, η ιστορία μεταδίδεται πάντα ως μια αποκαλυπτική καταστροφή της υγείας που προκλήθηκε από ένα απόκοσμο και θανατηφόρο μικρόβιο και αυτό γίνεται αποδεκτό ως αναμφισβήτητη αλήθεια.
Ενώ επιτρέπονται συζητήσεις γύρω από τα περιθώρια, αυτές συνοδεύονται από ένα σιωπηλό συμβόλαιο ότι πρέπει να παραμείνει μια αδιάλλακτη πίστη στις θεμελιώδεις "αλήθειες" της επικρατούσας αφήγησης.
Πόσους σκότωσε πραγματικά το "It"; Ήταν 20 εκατομμύρια; Ήταν 50 εκατομμύρια;
Από πού προήλθε το "Αυτό"; Από μια στρατιωτική βάση των ΗΠΑ; Από τη Γαλλία; Από την Κίνα;
Πώς ακριβώς εξαπλώθηκε τόσο ευρέως και γρήγορα; Μήπως το "Αυτό" μετακινήθηκε στον πληθυσμό μέσω των ταξιδιών με τρένα; Οφείλεται σε μαζικές στρατιωτικές μετακινήσεις;
Τι ήταν τόσο μοναδικό και θανατηφόρο σε αυτό το παθογόνο; Ήταν ενισχυμένο με νέα θανατηφόρα χαρακτηριστικά; Ήταν η αντιγονική του σύνθεση ιδιαίτερα ιογενής;
Αυτού του είδους τα ερωτήματα επιτρέπονται και, γύρω στο 2024, είναι πάρα πολύ οικεία.
Αυτό που δεν επιτρέπεται είναι η αμφισβήτηση των βασικών παραδοχών αυτού του συγκλονιστικού ιστορικού γεγονότος - ακόμη και αν αυτές οι παραδοχές αψηφούν κάθε λογική.
Αυτό που δεν επιτρέπεται να αμφισβητηθεί είναι ότι "Αυτό" υπήρξε πραγματικά. Αυτό που απαιτεί η καθεστηκυία τάξη είναι να απορρίπτονται εξαρχής όλες οι άλλες εύλογες εξηγήσεις.
Αυτό που δεν πρέπει να εξεταστεί είναι η πιθανότητα ότι αυτή η τραγωδία έχει χαρακτηριστεί εντελώς λανθασμένα.
Αν λοιπόν δεν ήταν “ένα μοναδικό παθογόνο που εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά σε όλο τον κόσμο”, τι σκότωσε όλους αυτούς τους ανθρώπους;
Μια ματιά στα ιστορικά βιβλία και τις στατιστικές δείχνει ότι οι επιδημίες αναπτύσσονταν πάντα εκεί όπου τα ανθρώπινα βιολογικά συστήματα είχαν αποδυναμωθεί, κυρίως λόγω έλλειψης τροφής και νερού, κακών συνθηκών υγιεινής, τοξικής υπερφόρτωσης και τεράστιων κοινωνικών στρεσογόνων παραγόντων. Αυτή η περιγραφή προσδιορίζει τον κόσμο του 1918 και τις κοινωνικές συνθήκες του "Μεγάλου Πολέμου".
Η αποδόμηση αυτών των κοινωνικών συνθηκών οδηγεί σε μια πλειάδα βαθιών ερωτημάτων γύρω από την καθιερωμένη ιστορία της ισπανικής γρίπης.
Πώς έγινε αυτή η γρίπη και μόνο αυτή η γρίπη να στήσει ενέδρα σε νεαρούς υγιείς ενήλικες και όχι σε μικρά παιδιά και ηλικιωμένους ενήλικες με ασθενέστερο σύστημα;
Πώς ήταν δυνατόν αυτή η γρίπη και μόνο αυτή η γρίπη να μετατρέπει τα πρόσωπα των ανθρώπων σε μπλε, τα χείλη τους σε μωβ και να προκαλεί την κατάρρευση των ανθρώπων μέσα σε λίγες ώρες, ακόμη και τον θάνατο την ίδια ημέρα;
Είναι τόσο δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι χιλιάδες τόνοι χημικών πολεμικών ουσιών, συμπεριλαμβανομένων του αερίου χλωρίου, του φωσγένιου, του αερίου μουστάρδας και τριάντα και πλέον άλλων χημικών ουσιών που απελευθερώθηκαν στο περιβάλλον κατά τη διάρκεια τριών ετών καθημερινών εκρήξεων, θα δημιουργούσαν τις συνθήκες που θα οδηγούσαν σε βιολογική κατάρρευση και μαζικούς θανάτους τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα;
Τι γίνεται με την εκπαίδευση για τον χημικό πόλεμο και την έκθεση σε αυτές τις χημικές ουσίες και τις βλάβες που υπέστησαν αυτοί οι άνδρες ως αποτέλεσμα αυτής της έκθεσης ακόμη και πριν από την αποβίβαση στο πεδίο της μάχης;
Είναι πραγματικά αμφιλεγόμενη η πεποίθηση ότι χιλιάδες τόνοι εκρηκτικών που χρησιμοποιούνται για να στείλουν εκατομμύρια κιλά τοξικών υγρών και δηλητηριωδών αερίων στον αέρα σε μια ολόκληρη ήπειρο θα δημιουργούσαν ένα περιβάλλον που θα προκαλούσε μαζικά θύματα;
Είναι ρεβιζιονισμός της ιστορίας να θέτουμε βασικά ερωτήματα σχετικά με το πόσο συχνά οι στρατιώτες μπορούσαν να κάνουν μπάνιο και να αλλάζουν ρούχα προκειμένου να απομακρύνουν τα τοξικά κατάλοιπα από το σώμα τους;
Είναι εξωφρενικό να επισημάνουμε ότι τα χημικά κατάλοιπα παραμένουν στους πνεύμονες και στο περιβάλλον για παρατεταμένες περιόδους και αναπόφευκτα θα προκαλέσουν θανατηφόρα αποτελέσματα;
Δεν θα ήταν λογικό να αναλογιστεί κανείς τα ζητήματα της θαλάσσιας μεταφοράς στρατιωτών, ζώων και εμπορευμάτων κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου οι στρατιώτες ήταν στοιβαγμένοι σε πλοία με πολλά άλογα και μουλάρια σε πολύ υγρές συνθήκες, φρικτές συνθήκες υγιεινής, επαχθείς διατροφικές ελλείψεις, περιορισμένους χώρους υγιεινής αποθήκευσης για τα ανθρώπινα και ζωικά απόβλητα; Δεν θα ήταν αυτές οι συνθήκες μια εγγυημένη συνταγή για ασθένειες, συμπεριλαμβανομένων των αναπνευστικών προβλημάτων;
Είναι πραγματικά τραβηγμένο να υποθέσουμε ότι η χρήση εκατομμυρίων στρατιωτών σε ακατέργαστες πειραματικές εκστρατείες μαζικών ενέσεων θα μπορούσε να έχει επιζήμια, ακόμη και θανατηφόρα, αποτελέσματα για τα υποκείμενα;
Είναι πραγματικά τόσο ευφάνταστο να αναφέρουμε ότι οι κοινωνικά και οικονομικά κατεστραμμένες πόλεις και κωμοπόλεις σε φυσικά κατεστραμμένες περιοχές σε όλη την Ευρώπη θα δημιουργούσαν τις τέλειες συνθήκες για ασθένειες;
Απαγορεύεται να αναρωτηθούμε πώς συνέβη να τελειώσει η "παγκόσμια πανδημία" και να εξαφανιστεί "μυστηριωδώς" η υποτιθέμενη ασθένεια την ίδια στιγμή που τελείωσε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος;
Είναι πραγματικά παράλογο να υποθέσουμε ότι η πρωταρχική αιτία των θανάτων που αποδίδονται στην ισπανική γρίπη ήταν όλα όσα σχετίζονται με τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι ένα παθογόνο;
Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι σημαντικό να διερευνήσουμε αυτά τα ερωτήματα, να έχουμε γνώση αυτής της ιστορίας και να την έχουμε σωστά, προκειμένου να κατανοήσουμε την επαληθεύσιμη προέλευση του γεγονότος και ποιον εξυπηρετεί η ψευδής αφήγηση.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
Exploding the Spanish Flu Myth - Health Freedom Defense Fund
https://healthfreedomdefense.org/exploding-the-spanish-flu-myth/?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTEAAR1KfCxwEvizCYJJG_bQQxTvyh984ssIhjL_tiXIp6RVs44sbL6lWEqabHA_aem_sA9Avx-zCvF5YbvIP5S2TQ