Σκοτώνοντας Ο Ένας Τον Άλλον Γίναμε Πιο Ελεύθεροι;
Μια μεταθανάτια ερώτηση από τον Alexei Mozgovoy
Μετάφραση: Απολλόδωρος
25 Φεβρουαρίου 2023 | Edward Slavsquat | Διαβάστε το εδώ.
Χθες ήταν η 365η ημέρα της "ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης" της Ρωσίας στην Ουκρανία.
Δεν έχουμε τίποτα να γράψουμε για να γιορτάσουμε την επέτειο - ό,τι θέλουμε να πούμε για αυτή τη σύγκρουση, το είπαμε τον περασμένο Μάϊο (με σύντομες συνέχειες τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο).
Αντ' αυτού θα μοιραστούμε αποσπάσματα από την "Επιστολή προς Ρώσους και Ουκρανούς", του δολοφονηθέντος αρχηγού της πολιτοφυλακής του Λουγκάνσκ Alexei Mozgovoy. (Είναι πιθανό ότι η "επιστολή" είναι στην πραγματικότητα μια συλλογή από ημερολογιακές εγγραφές που συντάχθηκαν μετά τον θάνατό του).
Γράφτηκε κάποια στιγμή πριν από τον Μάιο του 2015:
Αδελφοί! Βλέπω πως οι εχθροί μας, έχοντας διχάσει τον λαό μας, ετοιμάζουν έναν μεγάλο πόλεμο για εμάς. Και ο λαός μου δεν είναι Ρώσος ή Ουκρανός. Ο λαός μου είναι ένας. Και δεν θέλω να ξέρω τίποτα άλλο. Όπως ένας άνθρωπος χωρίς ένα χέρι ή ένα πόδι θεωρείται ανάπηρος, έτσι είναι και ένας διαιρεμένος λαός.
Εμείς οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί, οι Λευκορώσοι κληροδοτηθήκαμε να είμαστε μαζί. Και το γεγονός ότι σήμερα είμαστε θυμωμένοι και μισούμε ο ένας τον άλλον είναι το κύριο κατηγορητήριο εναντίον μας - έχουμε παραβιάσει αυτή τη διαθήκη.
Τι μας έλειπε, αδελφοί; Έδαφος; Κοιτάξτε πόση γη έχουμε. Ελευθερία; Δηλαδή σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον γίναμε πιο ελεύθεροι;
Νομίζω ότι απλά δεν έχουμε αρκετή αγάπη για τον αδελφό μας. Έχουμε ξεχάσει τι είναι η ιερότητα της συγγένειας. Και γι' αυτό έρχονται ξένοι σε μας και γίνονται κύριοι του σπιτιού μας. Τώρα αυτοί οι ξένοι, τους οποίους εμπιστευτήκαμε περισσότερο από τους δικούς μας ανθρώπους, μας παροτρύνουν, και κάτω από τους πονηρούς λόγους τους για το μεγαλείο του ρωσικού και του ουκρανικού λαού, σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον. [...]
Αυτό έγινε δυνατό επειδή το 1991 χάσαμε την κοινή μας πατρίδα - τη Σοβιετική Ένωση. Τότε οι εχθροί κατέστρεψαν το κράτος και σήμερα συνθλίβουν και παίζουν τα κομμάτια του. Δεν μας έχει μείνει τίποτα, ούτε ο πολιτισμός μας, ούτε η παιδεία, ούτε τα ορυχεία και τα εργοστάσιά μας. Αλλά αυτό είναι μόνο το μισό πρόβλημα.
Το κυριότερο πράγμα που έχουμε χάσει είναι οι αδελφοί μας. Τώρα υποκινούμαστε εύκολα και πιστεύουμε ότι οι Ουκρανοί είναι οι δουλοπάροικοι της Δύσης και οι Ρώσοι είναι οι επιτιθέμενοι και οι εισβολείς.
Εμείς, οι συκοφαντημένοι και ληστευμένοι, έχουμε μόνο ένα κοινό όνειρο - ένα δίκαιο κράτος. Οι Ουκρανοί ονειρεύονται τη μεγάλη Ουκρανία, οι Ρώσοι τη μεγάλη Ρωσία. Αλλά στην ουσία πρόκειται για ένα μεγάλο όνειρο ενός διχασμένου λαού, που λαχταρά την πατρίδα του εδώ και 25 χρόνια.
Δεν νοσταλγούμε το κράτος των ολιγαρχών και των προδοτών -τις αποικίες της Μόσχας και του Κιέβου- αλλά το ενωμένο σλαβικό μας κράτος. Και δεν έχει σημασία για μένα πώς θα λέγεται - Κιέβαν Ρους, Μοσχοβίτικη Ρους, Νοβορωσία - το κυριότερο είναι ότι θα είναι η Νέα Ρωσία, η κοινή μας πατρίδα.
Εν τω μεταξύ, σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, και οι δήμιοί μας σχεδόν ανοιχτά μας ωθούν να σκοτώσουμε.
Μας κοροϊδεύουν στη ρωσική και ουκρανική τηλεόραση, είτε προσβάλλοντας τον ουκρανικό λαό και αποκαλώντας τον φασίστα, είτε προσβάλλοντας τον ρωσικό λαό, αποκαλώντας τον κατακτητή.
Από τα "αντικειμενικά ρωσικά μέσα ενημέρωσης" δεν θα ακούσετε λόγια συμπάθειας για τους Ουκρανούς που έχουν πρόβλημα. Δεν θα πουν ποιος βύθισε ολόκληρο το έθνος σε μια πνευματική καταστροφή. Και οι ίδιοι οι Ρώσοι δεν ακούνε πια τους αδελφούς τους. Αυτοί, όπως και οι Ουκρανοί, παρασύρθηκαν σε "πατριωτικά" ψέματα για το δικό τους μεγαλείο και άναψαν μικροπρεπή εθνική υπερηφάνεια και αλαζονεία.
Το κύριο πράγμα με το οποίο είναι απασχολημένα τα ΜΜΕ είναι να εμποδίζουν την αφύπνιση των καλών συναισθημάτων μεταξύ των λαών μας.
Πόσο ταπεινωμένοι είμαστε, αδέρφια, προσβάλλοντας ο ένας τον άλλον! Είμαστε τόσο τυφλοί που δεν μπορούμε να δούμε τους πραγματικούς εχθρούς; [...] Ο πόλεμος θα ανοίξει τουλάχιστον τα μάτια του λαού μας για το ποιοι είμαστε εμείς και ποιος είναι ο εχθρός μας.
Καλώ τους συμπολεμιστές μου, καλώ αυτούς που βρίσκονται σήμερα στις τάξεις και τους μελλοντικούς πολεμιστές. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς, δεν είχαμε άλλη επιλογή. Αλλά θα πρέπει να είστε σοφότεροι από εμάς.
Μην εμπιστεύεστε τους εχθρούς σας. Μην εμπιστεύεστε τη Μόσχα και το Κίεβο. Ακόμα και αν σας δώσουν ολόκληρο το Donbass από το Slavyansk μέχρι τη Mariupol, ακόμα και αν σας δώσουν όλη τη Νοβορωσία, μην το πιστέψετε! Θα μετατρέψουν τα πάντα σε ήττα. Η εξουσία στη Ρωσία και την Ουκρανία βρίσκεται στα ίδια χέρια. [...]
Επομένως, κάνω έκκληση σε εσάς, αδελφοί, ώστε να βλέπετε πάντα τον πραγματικό εχθρό και να μην σηκώνετε το χέρι σας ο ένας εναντίον του άλλου.
Παρόμοια έκκληση είχε γράψει πριν από ακριβώς ένα χρόνο, στις 25 Φεβρουαρίου 2022, ο Ρώσος κοινωνικός σχολιαστής και έφεδρος συνταγματάρχης Alexander Zhilin:
Τα γεγονότα στην Ουκρανία είναι, φυσικά, πολύ δραματικά. Δεν τα καταλαβαίνω ακριβώς, και πολύ περισσότερο δεν συμμερίζομαι την ευφορία που επιδεικνύουν ακόμη και οι πιο δραστήριοι προπαγανδιστές, διότι πρόκειται για την τραγωδία ενός λαού. [...]
Η κατάσταση είναι καταστροφική, γιατί δεν είναι καθόλου σαφές στο όνομα του τι πρέπει να σπάσει ο ένας τα κρανία του άλλου.
Έχω την αίσθηση ότι οι Ουκρανοί θα πολεμήσουν και θα πεθάνουν για τα γιοτ των Kolomoiskys και οι Ρώσοι για τα γιοτ των Abramovichs.
Και αυτό είναι πολύ λυπηρό.
By killing each other we became more free?
