Η Λέσχη της Ρώμης (Club of Rome): Πώς Χρησιμοποιείται η Υστερία για το Κλίμα για τη Δημιουργία Παγκόσμιας Διακυβέρνησης
Μετάφραση: Απολλόδωρος
19 Μαΐου 2023 | Brandon Smith | Διαβάστε το εδώ
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 οι ΗΠΑ και μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου μετατοπίζονταν σε μια στασιμοπληθωριστική οικονομική κρίση. Ο Νίξον απομάκρυνε πλήρως το δολάριο από τον κανόνα χρυσού το 1971 με τη βοήθεια της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (ή ίσως υπό την καθοδήγηση της Fed), γεγονός που τελικά κλιμάκωσε τις πληθωριστικές πιέσεις. Η μεταπολεμική άνθηση της Ευρώπης έλαβε απότομο τέλος, ενώ οι τιμές των αγαθών (και του πετρελαίου/βενζίνης) στις ΗΠΑ εκτοξεύτηκαν στα ύψη μέχρι το 1981-1982, όταν η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ ανέβασε τα επιτόκια σε περίπου 20% και δημιούργησε ένα σκόπιμο υφεσιακό κραχ.
Είναι ενδιαφέρον ότι το ΔΝΤ είχε δημιουργήσει το σύστημα SDR το 1969, λίγο πριν κοπεί ο κανόνας του χρυσού (το ίδιο SDR που το ΔΝΤ είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει ως θεμέλιο ενός παγκόσμιου μηχανισμού ψηφιακών νομισμάτων). Και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ ιδρύθηκε το 1971.
Η χρονική αυτή περίοδος απεικονίζεται συχνά στις ταινίες ως μια χαρούμενη εποχή της ντίσκο, των ναρκωτικών, των χίπις και του ροκ εν ρολ, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι αρχές της δεκαετίας του 1970 ήταν η αρχή του τέλους για τη Δύση - ήταν η στιγμή που σαμποταρίστηκαν τα οικονομικά μας θεμέλια και η ευημερία της μεσαίας τάξης εκλάπη αργά αλλά σταθερά από τον πληθωρισμό.
Εν μέσω αυτής της οικονομικής "κακοδαιμονίας", την οποία ο Τζίμι Κάρτερ αναφέρθηκε αργότερα ως "κρίση εμπιστοσύνης", τα Ηνωμένα Έθνη και οι συναφείς παγκοσμιοποιητικές ομάδες στρογγυλής τραπέζης εργάζονταν σκληρά για την ανάπτυξη ενός σχεδίου που θα έπειθε τον πληθυσμό να αγκαλιάσει την παγκόσμια συγκεντροποίηση της εξουσίας. Οι στόχοι τους ήταν μάλλον άμεσοι. Ήθελαν:
Ένα σκεπτικό για τον κυβερνητικό έλεγχο των αριθμών του ανθρώπινου πληθυσμού.
Την εξουσία περιορισμού της βιομηχανίας.
Την εξουσία να ελέγχουν την παραγωγή ενέργειας και να υπαγορεύουν τις πηγές ενέργειας.
Την εξουσία να ελέγχουν ή να περιορίζουν την παραγωγή τροφίμων και τη γεωργία.
Τη δυνατότητα να ελέγχουν μικροσκοπικά τις ζωές των ατόμων στο όνομα κάποιου αργότερα οριζόμενου "γενικότερου καλού".
Μια κοινωνικοποιημένη κοινωνία στην οποία εγκαταλείπεται το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία.
Ένα παγκόσμιο οικονομικό σύστημα το οποίο θα διαχειρίζονται οι ίδιοι.
Ένα παγκόσμιο νομισματικό σύστημα.
Μια μονοκοσμική κυβέρνηση που θα διαχειρίζεται μια χούφτα ξεχωριστές περιοχές.
Ένα από τα πιο αποκαλυπτικά αποσπάσματα της ατζέντας προέρχεται από τον αναπληρωτή υπουργό Εξωτερικών της κυβέρνησης Clinton, Strobe Talbot, ο οποίος δήλωσε στο περιοδικό Time ότι:
"Τον επόμενο αιώνα, τα έθνη όπως τα ξέρουμε θα είναι ξεπερασμένα- όλα τα κράτη θα αναγνωρίζουν μια ενιαία, παγκόσμια αρχή... Η εθνική κυριαρχία δεν ήταν τελικά και τόσο σπουδαία ιδέα".
Για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί η ατζέντα, σας παραθέτω ένα απόσπασμα από το μέλος του παγκοσμιοποιητικού Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων Richard Gardner σε ένα άρθρο του στο περιοδικό Foreign Affairs το 1974 με τίτλο ‘The Hard Road To World Order’ (O Δύσκολος Δρόμος προς την Παγκόσμια Τάξη):
"Εν ολίγοις, το "σπίτι της παγκόσμιας τάξης" θα πρέπει να οικοδομηθεί από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Θα μοιάζει με μια μεγάλη "βροντερή, βουητή σύγχυση", για να χρησιμοποιήσουμε την περίφημη περιγραφή της πραγματικότητας από τον William James, αλλά μια παράκαμψη γύρω από την εθνική κυριαρχία, διαβρώνοντάς την κομμάτι-κομμάτι, θα καταφέρει πολύ περισσότερα από την παλιομοδίτικη κατά μέτωπο επίθεση".
Με άλλα λόγια, οι παγκοσμιοποιητές γνώριζαν ότι ο σταδιακός έλεγχος θα ήταν ο μόνος τρόπος για την επίτευξη μιας μονοκοσμικής δομής εξουσίας που θα κυβερνά ΑΝΟΙΧΤΑ, αντί να κρύβει την κυριαρχία των ελιτιστών πίσω από μυστικές οργανώσεις και πολιτικούς-μαριονέτες. Θέλουν μια παγκόσμια αυτοκρατορία στην οποία θα γίνουν οι χρισμένοι "Φιλόσοφοι Βασιλιάδες" που περιγράφονται στη Δημοκρατία του Πλάτωνα. Οι ναρκισσιστικοί εγωισμοί τους δεν μπορούν παρά να λαχταρούν τη λατρεία των μαζών που κρυφά μισούν.
Αλλά ακόμη και με τον σταδιακό χαρακτήρα, γνωρίζουν ότι τελικά το κοινό θα καταλάβει το σχέδιο και θα προσπαθήσει να αντισταθεί καθώς οι ελευθερίες μας θα διαβρώνονται. Άλλο πράγμα είναι η εγκαθίδρυση μιας αυτοκρατορίας και άλλο η διατήρησή της. Πώς θα μπορούσαν οι παγκοσμιοποιητές να βγουν από την αυταρχική ντουλάπα τους, να εξαλείψουν τις ατομικές ελευθερίες και να κυβερνήσουν τον κόσμο χωρίς μια εξέγερση που τελικά θα τους καταστρέψει;
Ο μόνος τρόπος για να πετύχει ένα τέτοιο σχέδιο είναι αν οι άνθρωποι, οι αγρότες αυτής της αυτοκρατορίας, ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ την δουλεία τους. Το κοινό θα πρέπει να κατανοήσει ότι η δουλεία είναι ζήτημα σοβαρού καθήκοντος και επιβίωσης, όχι μόνο για τους ίδιους, αλλά για ολόκληρο το είδος. Με αυτόν τον τρόπο, αν κάποιος επαναστατήσει, θα θεωρηθεί τέρας από την κυψέλη. Θα έθετε ολόκληρη τη συλλογικότητα σε κίνδυνο αψηφώντας τη δομή εξουσίας.
Έτσι, οι παγκοσμιοποιητές κερδίζουν. Όχι μόνο για σήμερα, αλλά κερδίζουν για πάντα, επειδή δεν θα έχει μείνει πλέον κανείς να τους αντιταχθεί.
Πήραμε μια μεγάλη γεύση από αυτό το είδος ψυχολογικού πολέμου κατά τη διάρκεια του τρόμου για την ψευτο-πανδημία, κατά την οποία όλοι μας μάθαμε ότι ένας “ιός” *** με ένα μικροσκοπικό ποσοστό θανάτου από μόλυνση 0,23% ήταν αρκετός για να εξαλείψει την πλειοψηφία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας. Ευτυχώς, μια αρκετά μεγάλη ομάδα ανθρώπων σηκώθηκε και αντιστάθηκε στις εντολές και τα διαβατήρια. Τούτου λεχθέντος, υπάρχει μια πολύ μεγαλύτερη ατζέντα "μεγαλύτερου καλού" στο παιχνίδι που οι παγκοσμιοποιητές σχεδιάζουν να εκμεταλλευτούν, δηλαδή η λεγόμενη "κλιματική κρίση".
Σημ: Ουδέποτε έχει αποδειχθεί επιστημονικά η φυσική ύπαρξη οποιουδήποτε “ιού”
Για να είμαστε ξεκάθαροι, υπάρχουν ΜΗΔΕΝΙΚΕΣ αποδείξεις για μια κλιματική κρίση που προκαλείται από τις ανθρωπογενείς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα ή τις εκπομπές αερίων του "θερμοκηπίου". Δεν υπάρχουν καιρικά φαινόμενα που να είναι ασυνήθιστα όσον αφορά το ιστορικό κλιματικό χρονοδιάγραμμα της Γης. Δεν υπάρχουν στοιχεία που να υποστηρίζουν τις θεωρίες περί "σημείου καμπής" στις θερμοκρασίες. Και, οι θερμοκρασίες της Γης έχουν αυξηθεί λιγότερο από 1°C μέσα σε 100 χρόνια. Το επίσημο αρχείο θερμοκρασιών πηγαίνει πίσω μόνο στη δεκαετία του 1880, και αυτό το στενό χρονοδιάγραμμα είναι αυτό που χρησιμοποιούν οι επιστήμονες του ΟΗΕ και οι χρηματοδοτούμενοι από την κυβέρνηση επιστήμονες του κλίματος ως σημείο αναφοράς για τους ισχυρισμούς τους.
Εξηγώ γιατί πρόκειται για επιστημονική απάτη στο άρθρο μου: "Ο φόβος της σόμπας αερίου είναι μια απάτη που σκαρφίστηκαν οι εξουσιαστές της κλιματικής αλλαγής". Το θέμα είναι ότι τα Ηνωμένα Έθνη προωθούν την υστερία για ένα ψεύτικο σενάριο κλιματικής καταστροφής, όπως ακριβώς το WEF και ο ΠΟΥ προώθησαν την υστερία και τον φόβο για μια μη απειλή όπως τα κολοβακτηρίδια. Και, όλα ξεκίνησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1970 με μια ομάδα συνδεδεμένη με τα Ηνωμένα Έθνη που ονομαζόταν “Λέσχη της Ρώμης”.
Οι παγκοσμιοποιητές σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν τον περιβαλλοντισμό ως δικαιολογία για τον συγκεντρωτισμό τουλάχιστον από το 1972, όταν η Λέσχη της Ρώμης δημοσίευσε μια πραγματεία με τίτλο "Τα Όρια της Ανάπτυξης" (‘The Limits Of Growth’). Χρηματοδοτώντας μια περιορισμένη μελέτη της βιομηχανίας και των πόρων σε ένα κοινό πρόγραμμα με το ΜΙΤ, του οποίου τα “ευρήματα” φάνηκε να είναι σεναριακά σχεδιασμένα εκ των προτέρων - Το τέλος του πλανήτη πλησίαζε εκτός αν τα έθνη και τα άτομα θυσίαζαν την κυριαρχία τους. Πόσο βολικό για τους παγκοσμιοποιητές που χρηματοδότησαν τη μελέτη...
Είκοσι χρόνια αργότερα θα εξέδιδαν ένα βιβλίο με τίτλο: ‘The First Global Revolution.’ ("Η πρώτη παγκόσμια επανάσταση"). Σε αυτό το έγγραφο συζητούν συγκεκριμένα τη χρήση της υπερθέρμανσης του πλανήτη ως όχημα για τη διαμόρφωση υπερεθνικής διακυβέρνησης:
"Ψάχνοντας για έναν κοινό εχθρό εναντίον του οποίου θα μπορούσαμε να ενωθούμε, καταλήξαμε στην ιδέα ότι η ρύπανση, η απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, η έλλειψη νερού, η πείνα και τα παρόμοια, θα ταίριαζαν στο σχέδιο. Στο σύνολό τους και στις αλληλεπιδράσεις τους, τα φαινόμενα αυτά συνιστούν όντως μια κοινή απειλή που πρέπει να αντιμετωπιστεί από όλους μαζί. Όμως, ορίζοντας αυτούς τους κινδύνους ως εχθρούς, πέφτουμε στην παγίδα, για την οποία έχουμε ήδη προειδοποιήσει τους αναγνώστες, δηλαδή να μπερδεύουμε τα συμπτώματα με τις αιτίες. Όλοι αυτοί οι κίνδυνοι προκαλούνται από την ανθρώπινη παρέμβαση στις φυσικές διεργασίες, και μόνο μέσω αλλαγής στάσεων και συμπεριφοράς μπορούν να ξεπεραστούν. Ο πραγματικός εχθρός λοιπόν είναι η ίδια η ανθρωπότητα".
Κάνοντας την ίδια την ύπαρξη της ανθρωπότητας ως τη μεγάλη απειλή, οι παγκοσμιοποιητές σκόπευαν να ενοποιήσουν το κοινό γύρω από την ιδέα να κρατήσουν τον εαυτό του υπό έλεγχο. Δηλαδή, το κοινό θα έπρεπε να θυσιάσει τις ελευθερίες του και να υποταχθεί στον έλεγχο με την πεποίθηση ότι το ανθρώπινο είδος είναι πολύ επικίνδυνο για να του επιτραπεί η ελευθερία.
Το ακόλουθο ειδησεογραφικό αφιέρωμα από την Αυστραλιανή Δημόσια Ραδιοτηλεόραση προβλήθηκε το 1973, λίγο καιρό μετά την ίδρυση της Λέσχης της Ρώμης. Είναι απροσδόκητα ωμό σχετικά με τους σκοπούς της οργάνωσης:
Τι μπορούμε να αντλήσουμε από αυτή την εκπομπή και το μήνυμά της; Οι παγκοσμιοποιητές θέλουν δύο συγκεκριμένα αποτελέσματα πάνω απ' όλα - Θέλουν το τέλος της εθνικής κυριαρχίας και το τέλος της ατομικής ιδιοκτησίας μέσω του κοινωνικά υποκινούμενου μινιμαλισμού. Οι ίδιοι ακριβώς στόχοι που περιέγραψε η Λέσχη της Ρώμης τη δεκαετία του 1970 είναι οι κινητήριες πολιτικές του ΟΗΕ και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ σήμερα. Η έννοια της "οικονομίας διαμοιρασμού" που συχνά προωθεί με υπερηφάνεια ο Klaus Schwab και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ δεν επινοήθηκε από αυτούς, αλλά από τη Λέσχη της Ρώμης πριν από 50 χρόνια.
Είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία: και στη συνέχεια προσφέρουν τις ίδιες λύσεις που ήθελαν να επιβάλουν πριν από δεκαετίες.
Τελικά, η ατζέντα για το κλίμα δεν έχει καμία σχέση με τον περιβαλλοντισμό και έχει να κάνει με την οικονομία. Το σχέδιο ξεκίνησε εν μέσω μιας πολύ πραγματικής στασιμοπληθωριστικής κρίσης, μια στιγμή που ο πληθυσμός της μεσαίας τάξης φοβόταν περισσότερο για το μέλλον και οι τιμές ανέβαιναν ραγδαία. Η κρίση αυτή δεν προκλήθηκε από την έλλειψη πόρων, αλλά από την κακή διαχείριση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι η κορύφωση του σχεδίου για την υπερθέρμανση του πλανήτη λαμβάνει χώρα σήμερα, ακριβώς την ώρα που μια άλλη στασιμοπληθωριστική καταστροφή είναι προ των πυλών.
Η Λέσχη της Ρώμης είναι πλέον ένα κουφάρι της παλιάς της δόξας, γεμάτη με ανόητους χίπηδες, πιθανότατα επειδή ο ΟΗΕ και άλλες παγκοσμιοποιητικές δεξαμενές σκέψης έχουν αναλάβει τον ρόλο που έπαιζε η ομάδα. Ωστόσο, η σκιά της αρχικής Λέσχης είναι πάντα παρούσα και η στρατηγική της για την κινδυνολογία του κλίματος χρησιμοποιείται αυτή τη στιγμή για να δικαιολογήσει την αυξανόμενη κυβερνητική καταστολή της ενέργειας και της γεωργίας.
Αν δεν σταματήσουν από το κοινό, οι ολοκληρωτικές εντολές για τον άνθρακα θα γίνουν ο κανόνας. Η επόμενη γενιά, που θα ζει σε μηχανική φτώχεια, θα διδάσκεται από μικρή ηλικία ότι οι παγκοσμιοποιητές "έσωσαν τον κόσμο" από μια καταστροφή που δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Θα τους πουν ότι η υποδούλωση της ανθρωπότητας είναι κάτι για το οποίο πρέπει να είναι περήφανοι, ένα δώρο που κρατάει το είδος ζωντανό, και όποιος αμφισβητεί.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
The Club Of Rome: How Climate Hysteria Is Being Used To Create Global Governance - Alt-Market.us
https://alt-market.us/the-club-of-rome-how-climate-hysteria-is-being-used-to-create-global-governance/