Carl Watner: "H Αποχή απο τις Εκλογές"
Μετάφραση: Απολλόδωρος
Δεκέμβριος 2009 | Carl Watner | Διαβάστε το εδώ
Στο έργο του On The Duty of Civil Disobedience (1849) (“Περί του καθήκοντος της πολιτικής ανυπακοής”), ο Henry David Thoreau ρώτησε:
Πώς αρμόζει σε έναν άνθρωπο να συμπεριφέρεται απέναντι σε αυτή την αμερικανική κυβέρνηση σήμερα; Απαντώ ότι δεν μπορεί χωρίς ατίμωση να συνδεθεί μαζί της. ... Αυτό που πρέπει να κάνω είναι να φροντίζω, σε κάθε περίπτωση, να μην προσφέρω τον εαυτό μου στο λάθος που καταδικάζω.
Οι αναγνώστες του Strike The Root αναγνωρίζουν ότι υπάρχουν δύο κύριες απαιτήσεις που τους θέτουν οι κυβερνήσεις τους: να πληρώνετε τους φόρους σας και να ψηφίζετε. (Φυσικά, υπάρχουν και πολλές άλλες «απαιτήσεις», όπως η στρατιωτική θητεία, το να στέλνετε τα παιδιά σας στο σχολείο, να έχετε άδεια οδήγησης κ.λπ. αλλά πολλές από αυτές είναι βοηθητικές του πρωταρχικού μέσου επιβίωσης της κυβέρνησης, που είναι η είσπραξη φόρων).
Τώρα, από αυτές τις δύο κύριες απαιτήσεις, η φορολογία επισύρει ποινικές κυρώσεις: πληρώστε τα χρήματά σας ή φυλακίζουμε το σώμα σας και/ή κατάσχουμε την περιουσία σας. Ωστόσο, όπως συμβαίνει ακόμη στα περισσότερα έθνη του κόσμου, η μη ψήφος στις κυβερνητικές εκλογές δεν επισύρει καμία ποινή.
Οι κυβερνήσεις, όπως και όλοι οι άλλοι ιεραρχικοί θεσμοί, εξαρτώνται από τη συνεργασία και, τουλάχιστον, τη σιωπηρή συναίνεση εκείνων στους οποίους ασκούν εξουσία. Με άλλα λόγια, οι κυβερνητικοί στρατιώτες και η αστυνομία μπορούν να εξαναγκάσουν τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν να κάνουν, αλλά μακροπρόθεσμα -εν όψει της ανυποχώρητης αντίστασης- ένας τέτοιος εξαναγκασμός είναι είτε πολύ ακριβός είτε πολύ μάταιος για να επιτύχει τους στόχους της υποταγής ολόκληρων πληθυσμών. Είναι πολύ πιο απλό να παρακινείς τους ανθρώπους να κάνουν αυτό που θέλεις να κάνουν, παρά να τους αναγκάζεις να το κάνουν σημαδεύοντάς τους συνεχώς με όπλα. Όπως υποτίθεται ότι είπε ο Boris Yeltsin, «Μπορείς να χτίσεις έναν θρόνο με ξιφολόγχες, αλλά δεν μπορείς να καθίσεις σε αυτόν για πολύ».
Η εκπαίδευση γενεών γονέων και παιδιών στα κυβερνητικά σχολεία και η διδασκαλία τους να είναι πατριώτες και να υποστηρίζουν την κυβέρνησή τους στις πολιτικές εκλογές είναι ένας από τους θεμελιώδεις τρόπους με τους οποίους οι κυβερνήσεις συγκεντρώνουν την υποστήριξη του κοινού. Οι πολίτες διδάσκονται ότι είναι “δικαίωμα και καθήκον τους να ψηφίζουν.” Αλλά όλα αυτά γίνονται με απώτερο σκοπό. Όπως αναφέρει ο Theodore Lowi, στο βιβλίο του “INCOMPLETE CONQUEST: GOVERNING AMERICA":
Η συμμετοχή είναι ένα μέσο [κυβερνητικής] κατάκτησης, διότι ενθαρρύνει τους ανθρώπους να δώσουν τη συγκατάθεσή τους στο να κυβερνηθούν. ... Βαθιά ενσωματωμένη στην αίσθηση του ευ αγωνίζεσθαι των ανθρώπων είναι η αρχή ότι όσοι παίζουν το παιχνίδι πρέπει να αποδέχονται το αποτέλεσμα. Όσοι συμμετέχουν στην πολιτική είναι ομοίως δεσμευμένοι, ακόμη και αν βρίσκονται σταθερά στην πλευρά των ηττημένων. Γιατί οι πολιτικοί παρακαλούν όλους να πάνε να ψηφίσουν; Επειδή η ψήφος είναι η απλούστερη και ευκολότερη μορφή συμμετοχής [της υποστήριξης του κράτους] από τις μάζες των ανθρώπων. Αν και πρόκειται για ελάχιστη συμμετοχή, αρκεί για να δεσμεύσει όλους τους ψηφοφόρους να κυβερνηθούν, ανεξάρτητα από το ποιος θα κερδίσει.
Το να μην ψηφίζεις στις κυβερνητικές εκλογές είναι ένας τρόπος να αρνηθείς να συμμετέχεις, να αρνηθείς να συναινέσεις στην κυβερνητική κυριαρχία πάνω στη ζωή σου. Η μη ψήφος μπορεί να θεωρηθεί ως πράξη προσωπικής απόσχισης, ως αποκάλυψη του μύθου που κρύβεται πίσω από την «κυβέρνηση με συναίνεση». Υπάρχουν πολλοί λόγοι, τόσο ηθικοί όσο και πρακτικοί, για την επιλογή του «να μην ψηφίσει κανείς», και έχουν συζητηθεί στην ανθολογία μου, Dissenting Electorate: Those Who Refuse to Vote and the Legitimacy of Their Opposition (Διαφωνούντες Ψηφοφόροι: Όσοι αρνούνται να ψηφίσουν και η νομιμότητα της αντιπολίτευσής τους). Για να συνοψίσω εν συντομία:
Η αλήθεια δεν εξαρτάται από την ψήφο της πλειοψηφίας. Δύο συν δύο ισούται με τέσσερα, ανεξάρτητα από το πόσοι άνθρωποι ψηφίζουν ότι ισούται με πέντε.
Τα άτομα έχουν δικαιώματα που δεν εξαρτώνται από το αποτέλεσμα των εκλογών. Οι πλειοψηφίες των ψηφοφόρων δεν μπορούν να καταργήσουν τα δικαιώματα ενός μεμονωμένου ατόμου ή ομάδων ατόμων.
Η ψήφος είναι έμμεσα μια πράξη εξαναγκασμού, διότι παρέχει υποστήριξη σε μια υποχρεωτική κυβέρνηση.
Η ψηφοφορία ενισχύει τη νομιμότητα του κράτους, διότι η συμμετοχή των ψηφοφόρων κάνει να φαίνεται ότι εγκρίνουν την κυβέρνησή τους.
Υπάρχουν τρόποι να αντιταχθεί κανείς στο κράτος, εκτός από το να ψηφίζει «κατά» των κατεστημένων. [Και να θυμάστε, ακόμη και αν οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης είναι το μικρότερο κακό, εξακολουθούν να είναι κακοί]. Τέτοιες μη πολιτικές μέθοδοι, όπως η πολιτική ανυπακοή, η μη βίαιη αντίσταση, η εκπαίδευση στο σπίτι, η βελτίωση του εαυτού μας και η βελτίωση της κατανόησης του εθελοντισμού, οδηγούν πολύ μακριά στο να στερήσουν από την κυβέρνηση την πολυπόθητη νομιμοποίησή της.
Όπως τόνισε ο Thoreau, «Όλες οι ψηφοφορίες είναι ένα είδος παιχνιδιού, όπως η ντάμα ή το τάβλι, ... . Ακόμα και η ψήφος υπέρ του δικαιώματος δεν κάνει τίποτα γι' αυτό". Οπότε, ό,τι κι αν κάνετε, μην παίζετε το παιχνίδι της κυβέρνησης, μην ψηφίζετε. Κάντε κάτι για το δικαίωμα.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
voluntaryist.com - Non-Voting
https://voluntaryist.com/nonvoting/nonvoting.html