Η Ενεργειακή Μετάβαση ως Εργαλείο του Φασιστικού Καπιταλισμού
Πώς οι πράσινες πολιτικές και οι συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) αναδιαμορφώνουν την Ευρώπη σε ένα Τυραννικό Ολοκληρωτικό Φασιστο-κομμουνιστικό καθεστώς από πάνω προς τα κάτω
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Finn Andreen | 26 Ιουλίου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Λαμβάνοντας υπόψη τη σημασία της ενέργειας σε κάθε οικονομία και, ειδικότερα, το συγκλονιστικό κόστος που συνδέεται με τη λεγόμενη «ενεργειακή μετάβαση» για τις ευρωπαϊκές οικονομίες, φαίνεται απαραίτητο να επανεξετάσουμε την κατάσταση.
Πρώτον, οι τιμές της ενέργειας και της ηλεκτρικής ενέργειας αυξάνονται στην ΕΕ εδώ και αρκετά χρόνια, μερικές φορές πολλαπλάσιες, λόγω της συνεχιζόμενης εφαρμογής της Πράσινης Συμφωνίας της ΕΕ, των στόχων της ΕΕ για το 2030 και των σχεδίων Net Zero για το 2050, σε συνδυασμό με άλλους επίσης καθαρά πολιτικούς παράγοντες. Υπολογίζεται ότι η πολιτική του καθαρού μηδενικού και της ενεργειακής μετάβασης στην Ευρώπη αντιπροσωπεύει σήμερα έως και το 40% πολλών λογαριασμών ηλεκτρικού ρεύματος των Ευρωπαίων που ήδη δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα.
Η «Πολυκρίση» είναι τώρα η Δικαιολογία για τον Παρεμβατισμό
Στο άρθρο «Turning the European Green Deal into Reality» ("Μετατρέποντας την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία σε πραγματικότητα") (2023) από το Strategic Perspectives -ένα κεντρώο στην ΕΕ, επικεντρωμένο στο κλίμα πολιτικό think tank που προωθεί την αποτελεσματική δράση για το κλίμα και τη μετάβαση σε καθαρές μηδενικές εκπομπές στην Ευρώπη- υποστηρίζονται τα εξής:
«Οι ιθύνοντες της ΕΕ έχουν θέσει την Ευρώπη σε μη αναστρέψιμη τροχιά απεξάρτησης από τον άνθρακα. Σε μια ήπειρο με περιορισμένους πόρους φυσικού αερίου και πετρελαίου, οι Ευρωπαίοι δεν ενδιαφέρονται να επιστρέψουν στο προπολεμικό status quo.
Ποια ύβρις των «χρισμένων» (για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Thomas Sowell) είναι απαραίτητη από μια μη-εκλεγμένη παγκοσμιοποιητική δεξαμενή σκέψης, για να διεκδικήσει υποκειμενικά μια τέτοια κατεύθυνση εκ μέρους όλων των ευρωπαϊκών λαών. Αυτό, δυστυχώς, είναι ο κανόνας. Περαιτέρω, η περίληψη αναφέρει ότι, όχι μόνο η κλιματική αλλαγή οδηγεί τώρα την ενεργειακή μετάβαση, διότι πρόκειται για μια «πολυκρίση»:
«Η πανδημία*** COVID-19, ο επιθετικός πόλεμος της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας και η κρίση του κόστους ζωής, καθώς και ο βιομηχανικός ανταγωνισμός από τις ΗΠΑ και την Κίνα, δεν έχουν μειώσει τη σημασία της ευρωπαϊκής ατζέντας για το κλίμα. Αντιθέτως, η Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί ενοποιητική λύση για τις πολλαπλές κρίσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής ανάκαμψης από την πανδημία, της κλιματικής αλλαγής, της μεγάλης εξάρτησης από την ενέργεια της Ρωσίας και του ανταγωνισμού σε τεχνολογίες καθαρού μηδενικού κόστους από την Κίνα και τις ΗΠΑ.
***Σημ.: ΨΕΥΤΟ-πανδημία, η ΑΠΑΤΗ του Covid.Δεδομένου ότι το μάντρα της “κλιματικής αλλαγής” από μόνο του μπορεί να μην είναι πια τόσο πειστικό, προβάλλονται πρόσθετοι λόγοι ή αιτίες. Υποτίθεται ότι απαιτούνται μαζικές δημόσιες δαπάνες για να σωθεί και να μετασχηματιστεί ολόκληρος ο οικονομικός ιστός των ευρωπαϊκών κοινωνιών, όχι μόνο λόγω του CO2, αλλά και λόγω της πανδημίας, της Ρωσίας, του κόστους ζωής και του βιομηχανικού ανταγωνισμού. Αυτή ήταν και η γραμμή επιχειρηματολογίας που προωθήθηκε από το σχέδιο Draghi, με το οποίο η ΕΕ είναι ερωτευμένη.
Όλα επιτρέπονται προκειμένου να δικαιολογηθεί η αύξηση των δημόσιων δαπανών και η περαιτέρω συγκέντρωση της εξουσίας στις Βρυξέλλες. Αυτό που προφανώς δεν θα αναφέρουν είναι ότι όλες αυτές οι κρίσεις δημιουργήθηκαν και δημιουργήθηκαν από τις καταστροφικές ενέργειες ή την καταστροφική αδράνεια (ανάλογα με την περίπτωση) της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης. Πρόκειται για ένα ακόμη παράδειγμα του γιατί είναι τόσο σημαντικό να κατανοούμε την αιτιώδη συνάφεια στα οικονομικά:
«Φαίνεται αντιφατικό να πιστεύει κανείς ότι ένας παράγοντας που είναι υπεύθυνος για τα κοινωνικά προβλήματα θα πρέπει να είναι και αυτός που θα επιλύσει τα προβλήματα αυτά. Ο μόνος λόγος για τον οποίο αυτή η εσφαλμένη λογική συνεχίζει να γίνεται αποδεκτή είναι τα λάθη της αιτιότητας. Οι πραγματικές αιτίες για τα οικονομικά προβλήματα δεν είναι καλά κατανοητές από το ευρύ κοινό και συχνά συγχέονται με τις συνέπειές τους.
Το Κόστος για τη “Διάσωση της Ευρώπης” Δεν Είναι Ποτέ Αρκετά Υψηλό
Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ πιέζει εδώ και δεκαετίες για την ανάληψη δράσης κατά της «κλιματικής αλλαγής» και την ανάγκη ενεργειακής μετάβασης από τα ορυκτά καύσιμα, με τις παγκοσμιοποιητικές κορώνες του στο Νταβός και αλλού. Το WEF έγραψε τα εξής το 2022, όπως πάντα, προσπαθώντας να τρομάξει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους για να συμμορφωθούν με την κυρίαρχη εξουσιαστική μειοψηφία:
«Σχεδόν δεν περνάει εβδομάδα χωρίς μια νέα έκθεση για το τίμημα που θα πρέπει να πληρώσει ο κόσμος αν δεν μειώσει γρήγορα τις εκπομπές ρύπων. Ποιο είναι όμως το τίμημα για να θέσει πραγματικά σε εφαρμογή την τεχνολογία για να γίνουν αυτές οι μαζικές μειώσεις;
Η απάντηση είναι ότι το τίμημα είναι ασύλληπτο. Όταν πρόκειται για την Ευρώπη, εξηγούν:
«Το κόστος της μετάβασης σε καθαρή ενέργεια έως το 2050 θα ανέλθει σε 5,3 τρισεκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με νέα έκθεση του ειδικού ερευνητικού οργανισμού χαμηλών εκπομπών άνθρακα BloombergNEF. Το εντυπωσιακό αυτό ποσό αντιπροσωπεύει το 25% του συνολικού ετήσιου ΑΕΠ της ΕΕ (2025).
Ακόμα και το παρανοϊκό WEF γνωρίζει ότι αυτό το τεράστιο επίπεδο δαπανών -κατά περίπου 200 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως για 25 χρόνια- μπορεί να μην συμβεί. Αλλά αυτό δείχνει ξεκάθαρα τα απολύτως τρελά σχέδια που έχει η δυτική οικονομική και πολιτική ολιγαρχία για την Ευρώπη. Το WEF και άλλοι παγκοσμιοποιητικοί θεσμοί όπως η ΕΕ υπενθυμίζουν συνεχώς σε όλους ότι οι δαπάνες δεν προχωρούν αρκετά γρήγορα. Το έγγραφο της ΕΕ με τίτλο: «Η υλοποίηση της Πράσινης Συμφωνίας της ΕΕ - Πρόοδος προς την επίτευξη των στόχων» συνοψίζεται ως εξής:
« Η παρούσα έκθεση παρέχει μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση της προόδου προς την κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής Πράσινης Συμφωνίας (ΕΟΔ), του μετασχηματιστικού προγράμματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας έως το 2050. [...] Η μελέτη δείχνει ότι μέχρι στιγμής έχουν επιτευχθεί σημαντικά επιτεύγματα, αλλά η πρόοδος πρέπει να επιταχυνθεί σε πολλούς τομείς. Από τα μέσα του 2024, 32 από τους 154 στόχους είναι επί του παρόντος «σε καλό δρόμο» και 64 χαρακτηρίζονται ως «αναγκαία επιτάχυνση», που σημαίνει ότι απαιτείται μεγαλύτερη πρόοδος για την έγκαιρη επίτευξη των στόχων. Επιπλέον, 15 από τους στόχους διαπιστώνεται ότι «δεν σημειώνουν πρόοδο» ή “υποχωρούν”, ενώ για 43 από τους στόχους δεν υπάρχουν επί του παρόντος διαθέσιμα στοιχεία".
Η έκθεση του Ιουνίου 2025 με τίτλο «Η κατάσταση των επενδύσεων της Ευρώπης για το κλίμα» από το Ινστιτούτο Οικονομίας του Κλίματος - μια σημαίνουσα γαλλική δεξαμενή σκέψης που επικεντρώνεται στον μετριασμό της κλιματικής αλλαγής - ποσοτικοποίησε το κενό για το 2030:
«Το 2023, οι επενδύσεις για το κλίμα στην ΕΕ έφτασαν τα 498 δισ. ευρώ, πολύ κάτω από τα 842 δισ. ευρώ που απαιτούνται κατά μέσο όρο κάθε χρόνο για την επίτευξη των κλιματικών στόχων της ΕΕ για το 2030, αφήνοντας ένα κενό 344 δισ. ευρώ.
Η έκθεση δηλώνει ανερυθρίαστα ότι τα ποσά αυτά απαιτούνται κάθε χρόνο για να εκπληρωθούν οι αντιεπιστημονικοί και αυθαίρετα καθορισμένοι στόχοι της ΕΕ για το 2030 (που άλλαξαν πρόσφατα!), οι οποίοι βασίζονται σε ασαφείς και μεταβλητές απειλές σχετικά με την αύξηση του CO2 και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Οι στόχοι της ΕΕ για το κλίμα και τη βιομηχανική πολιτική για το 2030 περιλαμβάνουν τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά τουλάχιστον 55% σε σύγκριση με τα επίπεδα του 1990 και την επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας έως το 2050. Αυτό υποστηρίζεται από την Ευρωπαϊκή Πράσινη Συμφωνία και το Σχέδιο Στόχων για το Κλίμα 2030, τα οποία στοχεύουν να καταστήσουν την ΕΕ την πρώτη κλιματικά ουδέτερη ήπειρο.
Το Περίπλοκο Ερώτημα Ποιος Πληρώνει;
Ενώ το τεράστιο κόστος που συνδέεται με τα σχέδια ενεργειακής μετάβασης αναφέρεται μάλλον αδιάφορα στα παραπάνω αποσπάσματα από κυβερνητικούς οργανισμούς και ΜΚΟ και χωρίς να παρέχεται ιδιαίτερο ιστορικό, το ερώτημα ποιος πληρώνει είναι θεμελιώδες αλλά περίπλοκο. Όχι μόνο τα ποσά για τον κοινωνικό μετασχηματισμό είναι τόσο σημαντικά που δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν μερικές απλές πηγές χρηματοδότησης, αλλά πρόκειται επίσης για μια πολύπλοκη διαδικασία, επειδή η ίδια η αγορά είναι πολύπλοκη.
Έτσι, το συνολικό κόστος του συστήματος (όχι μόνο το ποιος πληρώνει προκαταβολικά) έχει μελετηθεί λεπτομερώς από τους παγκοσμιοποιητές σχεδιαστές. Οι καλά σχεδιασμένες πολιτικές (όπως η τιμολόγηση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα) αποσκοπούν στο να κάνουν το κόστος διάχυτο και όσο το δυνατόν πιο διαδεδομένο, με τη μορφή λιγότερο εύκολα ανιχνεύσιμων εξωτερικοτήτων. Αλλά οι παγκοσμιοποιητές σχεδιαστές δεν φαίνεται να νοιάζονται για τις πραγματικές επιπτώσεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αρκεί να προωθούν την κατάκτηση της εξουσίας τους.
Η παγκοσμιοποιητική ενεργειακή μετάβαση χρηματοδοτείται από ένα συνδυασμό άμεσων εταιρικών επενδύσεων (που μοχλεύονται ή αμβλύνονται από δημόσιες δαπάνες- ΣΔΙΤ), σημαντικών δημόσιων δαπανών της ΕΕ και των κρατών μελών και σημαντικού κόστους που μετακυλίεται στους καταναλωτές ενέργειας και τους φορολογούμενους. Η διάκριση μεταξύ του «κόστους της εταιρείας» και του «δημόσιου κόστους» είναι συχνά τεχνητή ή σκόπιμα θολή, επειδή οι επενδύσεις των εταιρειών συχνά βασίζονται σε δημόσια στήριξη (επιδοτήσεις, εγγυήσεις, σήματα για τις τιμές των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα). Και οι δημόσιες δαπάνες συχνά αποσκοπούν στη μόχλευση ιδιωτικών κεφαλαίων, όπως έχει καταστεί σαφές από το σχέδιο Letta που αποτελεί ένα από τα έγγραφα που καθοδηγούν τις Βρυξέλλες. Όπως αναφέρεται σαφώς στην έκθεση: «θα πρέπει να κατευθυνθεί όλη η ενέργεια προς την οικονομική στήριξη της μετάβασης, διοχετεύοντας όλους τους αναγκαίους δημόσιους και ιδιωτικούς πόρους προς αυτόν τον στόχο... Η αρχική προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η κινητοποίηση ιδιωτικών κεφαλαίων».
Ενώ οι εταιρείες επενδύουν και οι κυβερνητικοί οργανισμοί δαπανούν, ένα σημαντικό μέρος του κόστους καταλήγει τελικά στους πολίτες ως καταναλωτές, όπως είδαμε παραπάνω (μέσω των επιπτώσεων στους λογαριασμούς τους) και στους φορολογούμενους (που πρέπει να χρηματοδοτήσουν τις επιδοτήσεις και τις υποδομές είτε με νέους φόρους είτε με αναπροσανατολισμό των υφιστάμενων φορολογικών εσόδων). Επομένως, γίνονται πολλά από την άποψη του μάρκετινγκ και της επικοινωνίας της ΕΕ και των δεξαμενών σκέψης (δηλ. εξελιγμένη προπαγάνδα), προκειμένου να κάνουν μασάζ στο ευρωπαϊκό κοινό ώστε να αποδεχτεί το υψηλότερο κόστος, αρχικά για την ενέργεια και την ηλεκτρική ενέργεια, αλλά τελικά για τις τιμές των περισσότερων αγαθών. Υπονοείται ότι αυτό γίνεται για το δικό τους καλό (για να σωθεί ο κόσμος). Επίσης, το μεγαλύτερο μέρος των δημόσιων επενδύσεων χρηματοδοτείται πλέον με χρέος, μεταθέτοντας το κόστος στους μελλοντικούς φορολογούμενους, κάνοντας τη σημερινή κοινή γνώμη να αποδέχεται ευκολότερα τα προγράμματα. Πράγματι, η σημερινή πλειοψηφία αποτελείται από τους μελλοντικούς παππούδες και γιαγιάδες εκείνων που θα υποστούν τις μακροπρόθεσμες κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες αυτών των πολιτικών.
Αποκαλύπτοντας την Παγκοσμιοποιητική-Καπιταλιστική Φασιστική Ατζέντα
Αυτό που περιγράφηκε παραπάνω είναι ο μαζικός παρεμβατισμός που ωθείται στο σημείο του φασιστικού καπιταλισμού - όταν οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και τα κρατικά συμφέροντα διαπλέκονται, καθοδηγούμενες από το παγκοσμιοποιημένο σχέδιο σε μια καταναγκαστική και διεφθαρμένη σχέση εξάρτησης. Η ελευθερία -τόσο η πολιτική όσο και η οικονομική- είναι το προφανές θύμα, όπως όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν. Αυτό που δεν είναι σαφές είναι η πραγματική προστιθέμενη αξία στις ευρωπαϊκές κοινωνίες από αυτά τα τεράστια προγράμματα δαπανών. Όχι μόνο θα αυξηθεί γενικά το άμεσο κόστος της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Ευρώπη, αλλά αναπόφευκτα θα δημιουργήσουν στρεβλώσεις στις ευρωπαϊκές οικονομίες, ευνοώντας ορισμένους τομείς και περιοχές εις βάρος άλλων, ανεξάρτητα από τις δηλωμένες προσπάθειες των παγκοσμιοποιητών σχεδιαστών να κατανείμουν ομοιόμορφα το κόστος. Κάποιοι έξυπνοι επιχειρηματίες επωφελούνται βέβαια αδρά. Ορισμένοι τομείς -όπως οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οι μπαταρίες, η ανακαίνιση κτιρίων, η τεχνητή νοημοσύνη και τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα- λαμβάνουν σημαντική ώθηση, ενώ άλλοι τομείς και επιχειρήσεις που θεωρούνται ασήμαντοι ή αρνητικοί όσον αφορά την ενεργειακή μετάβαση θα υποφέρουν.
Δεδομένου ότι η ευρωπαϊκή αγορά έχει μικρή φυσική ζήτηση για αυτόν τον ενεργειακό μετασχηματισμό ή τα αγαθά που συνδέονται με αυτόν, τότε η κοινωνική και οικονομική χρησιμότητα αυτού του σχεδίου μπορεί να αμφισβητηθεί σοβαρά. Συνολικά, τα προγράμματα αυτά θα επιβαρύνουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες με ακόμη μεγαλύτερο κόστος -και μάλιστα εντελώς περιττό- σε ένα περιβάλλον ισχυρού ανταγωνισμού από άλλα μέρη του κόσμου, όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα.
Αυτά τα μαζικά σχέδια δαπανών εφαρμόζονται τώρα εδώ και αρκετά χρόνια και δεν μπορούν να σταματήσουν- η πολιτική βούληση να αντισταθούν σε αυτά και το οικονομικό κίνητρο να τα υιοθετήσουν είναι απλά πολύ ισχυρά. Οι Ευρωπαίοι προφανώς δεν έχουν μεγάλο λόγο (αν έχουν καθόλου) στο θέμα, αφού οι αποφάσεις αυτές λαμβάνονται από πάνω προς τα κάτω και αντιδημοκρατικά από τη δυτική ολιγαρχία που εκπροσωπείται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Δεν υπάρχει σχεδόν ούτε ένα πολιτικό κόμμα στην Ευρώπη που να εκφράζει την αντίθεσή του σε αυτά τα σχέδια, διότι αυτό θα ήταν πολιτική αυτοκτονία όταν ανοίξει η στρόφιγγα.
Σαν να μην έφτανε το σημερινό θλιβερό οικονομικό περιβάλλον στην Ευρώπη, αυτές οι πολιτικές πρόκειται να φορτώσουν τους Ευρωπαίους με ακόμη περισσότερο χρέος για το ορατό μέλλον, για να μην αναφέρουμε τον πληθωρισμό των τιμών, τον ασυντονισμό των τιμών και τις στρεβλώσεις στη δομή ή την παραγωγή. Θα δημιουργήσουν τεχνητή ανάπτυξη για ένα διάστημα, αλλά θα καταστήσουν τις ευρωπαϊκές επιχειρήσεις ακόμη λιγότερο ανταγωνιστικές από ό,τι πριν. Αυτή είναι μια μακροπρόθεσμη συνταγή για συνεχή ευρωπαϊκή παρακμή.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
Energy Transition as a Tool for Fascist Capitalism | Mises Institute
https://mises.org/mises-wire/energy-transition-tool-fascist-capitalism