Κομισιόν και Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) Πιέζουν για Κεντρικό Υπερκράτος Πριν Από το Τέλος του Έτους !!!

Στη σύνοδο του Συμβουλίου της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα, ένα τυραννικό όραμα για το μέλλον ήρθε στο προσκήνιο, καθώς η Von der Leyen και η Lagarde πρότειναν θεμελιώδη αλλαγή των υφιστάμενων ρυθμίσεων

Apollodoros

Oct 08, 2024

Μετάφραση: Απολλόδωρος

1 Νοεμβρίου 2023 | Epimetheus | Διαβάστε το εδώ

Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:

* Ομάδες ΜΗ-ΕΚΛΕΓΜΕΝΩΝ χαρτογιακάδων οδηγούν την Ευρώπη (και την Ελλάδα.. αυτό έλειπε.. ο καλύτερος "πελάτης") στην Απόλυτη Δυστοπία με το "έτσι γουστάρω" *

Αφού εγκαινιάστηκε πρόσφατα η επόμενη φάση του «ψηφιακού ευρώ», το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (European Council) συνήλθε στις Βρυξέλλες την περασμένη εβδομάδα για να συζητήσει, μεταξύ άλλων, το μέλλον της ΕΕ. Αυτές οι τακτικές συναντήσεις κορυφής λαμβάνουν (υπερβολικά) λίγη προσοχή, καθώς η πορεία του μπλοκ καθορίζεται πάντα εκεί λόγω των θεσμικών ρυθμίσεων της ΕΕ. Αυτή τη φορά επρόκειτο και πάλι για το μέλλον της ΕΕ και του χρηματοπιστωτικού συστήματος του ευρώ, αν και ο παροιμιώδης διάβολος δεν κρύβεται μόνο στις λεπτομέρειες.

Πρώτα απ' όλα, ένα σύντομο πλαίσιο: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επιδιώκουν εδώ και αρκετό καιρό έναν γενικότερο στόχο, δηλαδή τη δημιουργία ενός τύπου κεντρικού κράτους της ΕΕ που θα χρηματοδοτείται μέσω κοινών ομολόγων (των λεγόμενων «ευρωομολόγων»- αυτό το δεύτερο μέρος συνήθως μένει ασχολίαστο, διότι όποιος λέει «ευρωομόλογα» εννοεί να οργανώσει την εξυπηρέτηση του χρέους μ̲έ̲σ̲ω̲ ̲Φό̲ρ̲ω̲ν̲ που θα Επιβάλλει η ΕΕ ή η ΕΚΤ.

Εδώ θα βρείτε την εκτίμηση του Norbert Häring (στα γερμανικά, για τα αγγλικά χρησιμοποιήστε μηχανική μετάφραση) για την κίνηση προς ένα «ψηφιακό ευρώ» που έλαβε χώρα πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ο οποίος κάνει λόγο για ένα είδος «διαμάχης» μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ. Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι μια θέση που δεν συμμερίζομαι, καθώς ο κ. Häring παραλείπει το δεύτερο μέρος του γρίφου ΕΕ/Ευρώ (την αναγκαιότητα της εξίσωσης των φόρων).

Με τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα, επιβεβαιώνεται πλέον τουλάχιστον ότι αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο. Με άλλα λόγια: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ τραβούν προς την ίδια κατεύθυνση -δηλαδή, ενισχύουν το σχοινί γύρω από το λαιμό των υπολειμμάτων της λαϊκής κυριαρχίας και ενάντια στην πολιτική ευθύνη των κυβερνήσεων απέναντι στους πολίτες των κρατών της ΕΕ/Ευρώ.

Σύνοδος κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, 26-27. Οκτ. 2023

Τα έγγραφα της συνόδου μπορείτε να τα βρείτε εδώ .

Αλλά τι σημαντικό συνέβη; Τα γεγονότα που σχετίζονται με τις «κεφαλαιαγορές και τις χρηματοπιστωτικές αγορές» περιγράφονται συνοπτικά παρακάτω (οι υπογραμμίσεις εδώ και παρακάτω):

Οι ηγέτες σημείωσαν τις συνεχιζόμενες εργασίες της Ευρωομάδας για το μέλλον των ευρωπαϊκών κεφαλαιαγορών και χρηματοπιστωτικών αγορών, μεταξύ άλλων:
ενίσχυση των επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα
απελευθέρωση της χρηματοδότησης για τις κοινές προκλήσεις
επίδειξη ηγεσίας στην πράσινη και ψηφιακή μετάβαση
Θα επανεξετάσουν την πρόοδο στην επόμενη σύνοδο κορυφής του ευρώ τον Μάρτιο του 2024.

Οι ενδιαφερόμενοι πολίτες μπορούν να μάθουν τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα στην ακόλουθη υποσελίδα για το «Μέλλον των ευρωπαϊκών κεφαλαιαγορών και χρηματοπιστωτικών αγορών»: Η ΕΕ βρίσκεται επί του παρόντος (μέχρι το τέλος του έτους) στη «δεύτερη φάση» ενός σχεδίου τριών σταδίων για τη «διασυνοριακή εναρμόνιση» των κεφαλαιαγορών και των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η τρίτη φάση θα ξεκινήσει την 1η Ιανουαρίου 2024, η οποία θα περιλαμβάνει την εφαρμογή του νόμου που θα εγκριθεί στην επόμενη σύνοδο κορυφής την επόμενη άνοιξη. Έτσι, όλα είναι σε καλό δρόμο, όπως λένε.

Από την 1η Ιανουαρίου, όμως, θα επανέλθει σε ισχύ η Συνθήκη του Μάαστριχτ με τα ανώτατα όρια για τα επίπεδα του ελλείμματος και του χρέους, και από τότε θα είναι και πάλι απαραίτητο να διατηρούνται τα δημοσιονομικά ελλείμματα στο 3% της οικονομικής παραγωγής ή κάτω από αυτό και να διατηρείται το εθνικό χρέος κάτω από το 60% του ΑΕΠ.

Αυτά τα κριτήρια του Μάαστριχτ ανεστάλησαν λόγω της «κρίσης της Κορόνας» -και οι πιθανότητες συμμόρφωσης με αυτά από την 1η Ιανουαρίου 2024 φαίνονται μάλλον «ζοφερές», όπως δείχνουν τα τρέχοντα στοιχεία της ΕΚΤ:

Ο λόγος του δημόσιου ελλείμματος της ΕΕ προς το ΑΕΠ μειώθηκε από -4,7 % το 2021 σε -3,3 % το 2022.
Στην ΕΕ, ο λόγος του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ μειώθηκε από 87,4 % στο τέλος του 2021 σε 83,5 % στο τέλος του 2022.
Στο τέλος του 2022, ο λόγος του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ κυμαινόταν από 18,5 % στην Εσθονία έως 172,6 % στην Ελλάδα (τόσο η Εσθονία όσο και η Ελλάδα είναι χώρες της Ευρωζώνης).

Για να το θέσουμε ευγενικά, δεν φαίνεται ότι τα κριτήρια του Μάαστριχτ θα τηρηθούν (μπορούν να τηρηθούν) από όλα τα κράτη της Ευρωζώνης- ως εκ τούτου, το ερώτημα είναι μάλλον: ποιες ή πόσες χώρες θα ζητήσουν «εξαιρέσεις» από τους κανόνες; Και: Σε ποιο σημείο η Συνθήκη του Μάαστριχτ και τα κριτήριά της θα πρέπει να χαρακτηριστούν ως «νεκρά γράμματα»;

Το «Mεγάλο Άλμα» της Ευρώπης προς την «Ολοκλήρωση

Τουλάχιστον αυτό αναφέρει η αρχική σελίδα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά η πραγματικότητα είναι σαφώς διαφορετική.

Από τη σκοπιά της Επιτροπής της ΕΕ και της ΕΚΤ, η κηρυγμένη από τον ΠΟΥ, η λεγόμενη (Σημ.: ψευτο-) «Πανδημία Corona™» είναι σχεδόν ένα είδος «δώρου από τον Θεό». Ο στόχος στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη (έδρα της ΕΚΤ) είναι εδώ και καιρό η δημιουργία ενός συγκεντρωτικού υπερκράτους της ΕΕ που θα έχει τη δική του φορολογική και χρεωστική κυριαρχία, το ζητούμενο είναι η «ανεξαρτησία» από τα κράτη μέλη και τους ενοχλητικούς κατοίκους τους που προσκολλώνται στην ιδέα να έχουν λόγο στη διακυβέρνησή τους.

Όπως δείχνουν οι αυθαίρετες ενέργειες της Επιτροπής της ΕΕ κατά τη διάρκεια της «Πανδημίας™», οι «Βρυξέλλες» συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο ως παράγοντας εξουσίας που δρα, τρόπον τινά, σαφώς απομακρυσμένος από τους κυρίαρχους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών. Το καλύτερο παράδειγμα του υπερκείμενου στόχου της Επιτροπής της ΕΕ είναι το Ταμείο Ανασυγκρότησης της Corona , το οποίο στην πραγματικότητα αποτελείται από 800 δισεκατομμύρια ευρώ αμοιβαίων ομολόγων (υποχρεώσεις χρέους για τις οποίες όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ μοιράζονται την ευθύνη) που εξέδωσε η ΕΚΤ. Προφανώς, οι ευρωκράτες, επικαλούμενοι «έκτακτη ανάγκη», ενήργησαν σε αντίθεση με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, οι οποίες αποκλείουν σαφώς την κοινή ευθύνη.

Όπως ανέφερε το Reuters την άνοιξη του 2023, η Επιτροπή της ΕΕ επιδιώκει μια ακόμη αλλαγή παράλληλα με τη συνέχιση τέτοιων «ευρωομολόγων»:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να προσεγγίσει τους παρόχους δεικτών για να συμπεριληφθεί το χρέος της στους δείκτες κρατικών ομολόγων τους, δήλωσε στο Reuters αξιωματούχος της ΕΕ, μια κίνηση που θα προσελκύσει σταθερή ζήτηση από μια πολύ μεγαλύτερη δεξαμενή παγκόσμιων επενδυτών.
Η συμπερίληψη σε δείκτες «είναι κάτι που συζητάμε με τους συμμετέχοντες στην αγορά αυτή τη στιγμή, ενώ κάνουμε επίσης την εσωτερική μας ανάλυση», δήλωσε ο αξιωματούχος, εξετάζοντας πώς η ΕΕ πληροί τα κριτήρια των παρόχων δεικτών.
Τα ομόλογα της ΕΕ περιλαμβάνονται σε ευρείς δείκτες ομολόγων, αλλά η συμπερίληψη σε ειδικούς δείκτες κρατικών ομολόγων που καταρτίζονται από οργανισμούς όπως το Bloomberg, η JPMorgan ή ο FTSE Russell θα άλλαζε τα δεδομένα, καθώς τα τρισεκατομμύρια δολάρια των επενδυτικών κεφαλαίων που παρακολουθούν τους δείκτες θα γίνονταν ουσιαστικά αναγκαστικοί αγοραστές.

Εδώ μπορεί να παρατηρηθεί για άλλη μια φορά ο τρόπος λειτουργίας της ΕΕ: πρώτα δημιουργείται κάτι «για παν ενδεχόμενο» (εδώ η χρηματοδοτική υποδομή), και αφού γίνει αυτό, οι Βρυξέλλες απλώς λένε ότι έχουν ξοδέψει χρόνια γι' αυτό, θα ήταν κρίμα να μην χρησιμοποιηθεί αυτό ή εκείνο το μέσο.

Για τα «Eυρωομόλογα» και τα «Συγχωροχάρτια

Η ουσία είναι ότι η ΕΕ εντείνει τώρα τις προσπάθειές της να αντιμετωπιστεί ως κυρίαρχος δανειολήπτης. Το σημείο διαφωνίας από την άποψη των παρόχων δεικτών είναι ότι η ΕΕ δεν έχει (ακόμη) άμεση πρόσβαση στα φορολογικά έσοδα. Το Reuters επικαλείται περαιτέρω έναν Cosimo Marasciulo, επικεφαλής του τμήματος σταθερού εισοδήματος απόλυτης απόδοσης στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εταιρεία διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Amundi, ο οποίος επίσης τάσσεται υπέρ της συμπερίληψης της ΕΕ στους δείκτες κρατικών ομολόγων:

Έχετε ομόλογα που έχουν κοινό κίνδυνο μεταξύ διαφορετικών χωρών, ακόμη και αν έχουν εκδοθεί από μια οντότητα που δεν έχει φορολογική εξουσία, αλλά δεν νομίζω ότι αυτό έχει σημασία. Είναι μέρος της ολοκλήρωσης που έχουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Με άλλα λόγια: η ΕΚΤ εκδίδει ομόλογα αξίας 800 δισεκατομμυρίων ευρώ που δεν καλύπτονται από κανένα έσοδο, αλλά αυτό είναι «άσχετο» αν ακολουθήσετε το δόγμα του κ. Marasciulo. Ίσως είναι δυνατόν να αγοράσει κανείς στο μέλλον ένα συγχωροχάρτι από την ΕΚΤ, αφού και αυτό δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από θέμα πίστης (για να μην αναφέρουμε τις «διαφορετικές» συνέπειες).

Παρεμπιπτόντως, τα «ευρωομόλογα» που εκδίδει η ΕΚΤ δεν αντέχουν ιδιαίτερα «καλά» στις χρηματαγορές, όπως δείχνουν τα τρέχοντα στοιχεία της ΕΚΤ: αρχικά είχαν εκδοθεί με επιτόκιο 0,6% ετησίως, ενώ σήμερα τα επιτόκια της ΕΚΤ είναι στο 4,5%.

Εν μέσω της κηρυγμένης από τον ΠΟΥ, της λεγόμενης «Πανδημίας Corona™», η ΕΕ εξέδωσε αυτά τα ευρωομόλογα των οποίων οι «επενδυτές» - στους οποίους περιλαμβάνονται οι ίδιες οι κεντρικές τράπεζες των κρατών μελών - αποκομίζουν τώρα τεράστιες ζημίες.

Για ποιες διαστάσεις μιλάμε εδώ; Ένα ομόλογο SURE* ύψους 7 δισεκατομμυρίων ευρώ με λήξη 0,1% τον Οκτώβριο του 2040 διαπραγματεύεται σήμερα με απόδοση 3,867%. Αυτό δεν φαίνεται και τόσο άσχημο, ε, δηλαδή, μέχρι να δείτε την τιμή αυτού του ομολόγου, το οποίο διαπραγματεύεται με διαφορά προσφοράς-ζήτησης 0,54/0,55 - και προκαλεί σήμερα στους επενδυτές απώλειες 45% .

(SURE είναι το ακρωνύμιο για τα κοινά «ευρωομόλογα» της ΕΚΤ με τίτλο «Στήριξη για τον μετριασμό των κινδύνων ανεργίας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης»- στις 14 Δεκεμβρίου 2022, συνολικά περίπου 98,4 δισεκατομμύρια ευρώ είχαν διανεμηθεί σε όλα τα κράτη μέλη).

Η Επικεφαλής της ΕΚΤ Lagarde Ζητά «Περισσότερη Ενσωμάτωση

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομική ιδιοφυΐα για να αντιληφθεί ότι ο ενθουσιασμός των επενδυτών για την υιοθέτηση αυτών των μέσων δεν είναι ατελείωτος (και δεν έχουμε καν μιλήσει για τον επίμονα υψηλό πληθωρισμό, αλλά το 0,1% ετήσιο επιτόκιο είναι... σίγουρα «σπουδαίο»).

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εργάζεται παρασκηνιακά για να συμπεριλάβει τα «ευρωομόλογα» στους δείκτες, διότι έτσι θα αφαιρεθεί κάθε δυναμική της αγοράς (την οποία μπορούμε να παρατηρήσουμε σήμερα), καθιστώντας έτσι αυτά τα «ευρωομόλογα» μια πολιτική, και ως εκ τούτου καταναγκαστική, υποχρέωση χρέους. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι αυτά τα «ευρωομόλογα» θα θεωρούνται ισοδύναμης αξίας με, ας πούμε, τα ομόλογα που εκδίδει η Deutsche Bundesbank.

Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ΕΚΤ ζητά σήμερα δυνατά «ένα δημοσιονομικό σύμφωνο για χάρη της ενότητας», όπως ανέφερε το Bloomberg στα τέλη της περασμένης εβδομάδας :

Στη συζήτηση που είχε η Lagarde τη Δευτέρα [23 Οκτ. 2023] με την επικεφαλής της Επιτροπής Ursula von der Leyen, τον πρόεδρο του Eurogroup Paschal Donohoe και τον επικεφαλής του Συμβουλίου Charles Michel, προειδοποίησε ότι η μη επίτευξη συμφωνίας σχετικά με την πορεία προς τα εμπρός ενέχει τον κίνδυνο να ασκηθεί πίεση στη νομισματική πολιτική για να κάνει περισσότερα, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν το θέμα.
Ο Donohoe, ο οποίος ηγείται του Eurogroup των υπουργών Οικονομικών, φέρεται να απάντησε τότε ότι το διακύβευμα είναι πραγματικά υψηλό για να επιτευχθεί συμφωνία φέτος και ότι είναι εφικτό αλλά πολύ δύσκολο.
Η Lagarde συμμετέχει στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες μια ημέρα μετά την παραμονή των επιτοκίων της ΕΚΤ αμετάβλητα για πρώτη φορά μετά από περισσότερο από ένα χρόνο. Μιλώντας μετά την απόφαση αυτή, η πρόεδρος της ΕΚΤ δήλωσε ήδη στους δημοσιογράφους ότι «η μεταρρύθμιση του πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ θα πρέπει να ολοκληρωθεί πριν από το τέλος του τρέχοντος έτους».

Φαίνεται ότι κάποιοι στις «Βρυξέλλες» και τη «Φρανκφούρτη» ανησυχούν για μια «μεταρρύθμιση του πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης» πριν (!) από το τέλος του 2023, λίγο πριν τα κράτη μέλη της ΕΕ πρέπει να συμμορφωθούν και πάλι με τα κριτήρια του Μάαστριχτ...

Η Σκύλλα (Maastricht) και η Χάρυβδη (Ευρωομόλογα)

Υπό το πρίσμα των προαναφερθέντων γεγονότων, ωστόσο, αυτό είναι -για να το θέσουμε ευγενικά- «ευσεβής πόθος», αλλά στην πράξη η επικείμενη επιστροφή στα Κριτήρια του Μάαστριχτ μοιάζει περισσότερο με κοινωνικοπολιτική και εν τέλει νομιμοποιητική καταστροφή για τις «Βρυξέλλες»: η επιστροφή στα Κριτήρια του Μάαστριχτ σημαίνει τελικά μια μαζική στροφή από τις σχεδόν απεριόριστες καταναλωτικές εξάρσεις κατά τη διάρκεια της κηρυγμένης από τον ΠΟΥ, λεγόμενης «Πανδημίας Corona™»- στις συνθήκες που επικρατούσαν πριν από τη Μεγάλη Ύφεση του 2007/08. Με άλλα λόγια: η αντιστροφή στις πολιτικές λιτότητας σε όλο το μπλοκ είναι προ των πυλών.

Οι πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν από το 1992 έως το 2007 συνέβαλαν σημαντικά στις πρώτες εκκλήσεις για την αμοιβαιοποίηση των ομολόγων της Ευρωζώνης, όπως περιγράφει με σαφήνεια ο Dirk Meyer στο δοκίμιό του «Eurobonds: Ένα σημείο καμπής για την Ευρώπη":

Τα Ευρωομόλογα είναι το κλειδί σε ένα πολιτικά-κανονιστικό ζήτημα...η απεριόριστη και άνευ όρων πρόσβαση των χωρών της κρίσης σε πιστώσεις είναι εντελώς επισφαλής...
Από οικονομική άποψη, τα ευρωομόλογα παραβιάζουν την αρχή της ευθύνης της οικονομίας της αγοράς. Ο έλεγχος της αγοράς αντικαθίσταται από τον πολιτικό έλεγχο. Η σχετική αναστολή του μηχανισμού επιτοκίου συνδέεται με υψηλές σιωπηρές μεταβιβάσεις, οδηγεί σε ανακατανομή κεφαλαίων στις χώρες της κρίσης με αμφίβολες χρήσεις και μειώνει τα κίνητρά τους για την ανάληψη των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Η αρχή του περιορισμού των συνεπειών των σφαλμάτων παραβιάζεται από το γεγονός ότι η έξοδος από ένα πρόγραμμα ευρωομολόγων δύσκολα θα ήταν δυνατή λόγω του διλήμματος του Σαμαρείτη. Θα ήταν η είσοδος σε μια μη αναστρέψιμη ένωση μεταβιβάσεων.

Εδώ, ο κ. Meyer εκφράζει ξεκάθαρα μια αλήθεια που είναι απίστευτα δυσάρεστη για τις «Βρυξέλλες»: Όποιος λέει «ευρωομόλογα» δεν μιλάει απλώς για αλλαγές στην ΕΕ- μάλλον, δεν σημαίνει τίποτα λιγότερο από μια θεμελιώδη αλλαγή όλων των υφιστάμενων συνθηκών της ΕΕ.

Προσοχή στους Ευρωκράτες που Φέρνουν «Δώρα

Η Επιτροπή της ΕΕ ζητά «ευρωομόλογα».

Η επικεφαλής της ΕΚΤ, Lagarde συνέδραμε και μίλησε για μια «αναγκαία μεταρρύθμιση μέχρι το τέλος του έτους».

Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ χρειάστηκε αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα (1983-1992/93)- χρειάστηκαν επίσης αρκετά χρόνια (2001-2007/09) για να «επικαιροποιηθεί» μέσω της Συνθήκης της Λισαβόνας.

Αλλά τώρα είναι δήθεν απολύτως απαραίτητο να επέλθει μια θεμελιώδης αλλαγή μέσα στους επόμενους δύο μήνες (!), η οποία δεν είναι μόνο αντίθετη με το ισχύον Δίκαιο της ΕΕ (sic), αλλά παραβιάζει επίσης όλα τα συντάγματα των κρατών-μελών της ΕΕ -καθώς αυτό ισχύει επίσης όχι «μόνο» για την Ευρωζώνη-, όπως συνοπτικά διατυπώνει ο Dirk Meyer:

Επομένως, τα Ευρωομόλογα δεν είναι κατάλληλα για να συμβάλουν στην επίλυση της κρίσης δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη. Αντίθετα, οδηγούν την ευρωζώνη σε μια νέα θεσμική σχέση μεταξύ των κρατών με τη μορφή μιας ένωσης μεταβιβάσεων χωρίς την κυριαρχία των κρατών μελών, η οποία δεν είναι επί του παρόντος συμβατή ούτε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας ούτε με τον Βασικό Νόμο.

Αλλά είναι ακριβώς αυτή η «νέα θεσμική σχέση... με τη μορφή μιας ένωσης μεταβιβάσεων χωρίς την κυριαρχία των κρατών μελών» που ζητούν η Ursula Von der Leyen και η Christine Lagarde. Πριν από το τέλος του 2023.

Οι Φιλοδοξίες των Βρυξελλών για Μεγάλη Δύναμη στο Παρασκήνιο

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι «Βρυξέλλες» μπορούν να το πετύχουν αυτό είναι με τη δημιουργία μιας τεράστιας κρίσης.

Ο δρόμος που έχει επιλεγεί γι' αυτό φαίνεται να είναι η επιστροφή στα Κριτήρια του Μάαστριχτ, οι συνέπειες των οποίων -η λιτότητα, σε στυλ δεκαετίας του 1990- από μόνες τους είναι πιθανώς αρκετές για να προκαλέσουν ένα δραστικό οικονομικό κραχ (ή, αυτό που προσωπικά θεωρώ πιο πιθανό, να το αυξήσουν μαζικά).

Δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν οι επόμενες εβδομάδες θα σημαδευτούν από μια συντονισμένη προσπάθεια τρομολαγνείας που θα παρουσιάζει την επιστροφή στους συμβατικούς όρους του 1992/93 ως φάντασμα και σενάριο τρόμου.

Ταυτόχρονα, θα ζήσουμε πιθανότατα τις παλιές (επινοημένες) ιστορίες για τους «ανεύθυνους νοτιοευρωπαίους» και την σπατάλη τους με τα χρήματα των άλλων (δηλαδή τα χρήματα των «πιο υπεύθυνων» βόρειων). Εν τω μεταξύ, τα επιτόκια των «ευρωομολόγων» που έχουν ήδη εκδοθεί θα εκτοξευθούν στα ύψη, οδηγώντας έτσι σε έναν ανατροφοδοτούμενο βρόχο που απειλεί να προκαλέσει έναν ακόμη γύρο κρίσεων και χρεοκοπιών του δημόσιου χρέους- αυτό, με τη σειρά του, υπόσχεται να επιφέρει την ίδια τη «δραστική κρίση» που θα χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τη μόνιμη αναστολή των Συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, για να «πουληθεί» στο κοινό ως ένα ακόμη μέτρο «θα κινηθούμε γρήγορα για να αντιμετωπίσουμε αυτή την έκτακτη ανάγκη».

Με άλλα λόγια: μια τεχνητή κρίση δημόσιου χρέους στα κράτη μέλη της ΕΕ θα θεωρηθεί «αναγκαία» για να εξασφαλιστεί (αποκατασταθεί) η «εμπιστοσύνη» των επενδυτών στην «αξιοπιστία» των ομολόγων της ΕΚΤ. Παρακαλώ, μην πιστέψετε μόνο τα λόγια μου, διότι αυτή είναι και η άποψη του Rolf Strauch, επικεφαλής οικονομολόγου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), ο οποίος δήλωσε τα εξής στο Bloomberg στις αρχές Οκτωβρίου 2023:

«Έχουμε πολλές επαφές με την αγορά και βλέπουμε ξεκάθαρα ότι οι επενδυτές ενδιαφέρονται να έχουν μια σαφή εικόνα των δημοσιονομικών πολιτικών», δήλωσε ο Strauch σε συνέντευξή του στο Bloomberg. 'Θα ήταν πολύ χρήσιμο όσον αφορά την μελλοντική καθοδήγηση να υπάρχει το νέο πλαίσιο'.
Με τα επιτόκια να είναι υψηλότερα για κάποιο χρονικό διάστημα, καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διατηρεί σφιχτή νομισματική πολιτική, ο Strauch δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για πιο περιοριστική δημοσιονομική πολιτική.

Με άλλα λόγια: η επικείμενη επιστροφή στα κριτήρια του Μάαστριχτ είναι ο μοχλός που χρησιμοποιούν τώρα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ.

Τι μέλλει γενέσθαι όμως για την Ευρώπη;

Ακόμα, είπε ότι οι τεράστιες δημόσιες δαπάνες τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει μαξιλάρια για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, τα οποία θα μετριάσουν τους κινδύνους καθώς οι αυξήσεις των επιτοκίων της ΕΚΤ θα τροφοδοτούν την οικονομία... τα συνολικά βάρη του εταιρικού χρέους είναι διαχειρίσιμα και τα τεστ αντοχής δείχνουν ότι οι τράπεζες θα μπορούσαν να αντέξουν μια σοβαρή ύφεση.

Μαθαίνουμε ότι η αναστολή των κριτηρίων του Μάαστριχτ έχει δώσει σε όλους μας ένα «μαξιλάρι» (δεν ξεκουράζεστε ακόμα αναπαυτικά;), επομένως η ΕΚΤ θα αυξήσει σύντομα περαιτέρω τα βασικά επιτόκια, αλλά τουλάχιστον «οι τράπεζες» είναι τόσο καλά τοποθετημένες που «θα μπορούσαν να αντέξουν μια σοβαρή ύφεση». Πόσο καθησυχαστικό (/ειρωνεία).

Ο Rolf Strauch είναι «θετικός» για το μέλλον:

«Το ερώτημα που έχει πάντα σημασία για τον ESM είναι αν έχουμε την ανθεκτικότητα να αποφύγουμε επίσης μια πιο συστημική κρίση χρηματοπιστωτικής σταθερότητας», δήλωσε ο Strauch. 'Το σαφές σημείο είναι ότι έχουμε αυτή την ανθεκτικότητα, διότι βλέπουμε ακόμη κάποια αποθέματα ασφαλείας στο σύστημα που θα του επιτρέψουν να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση'.

Με λίγα λόγια, φαίνεται ότι τα «Ευρωομόλογα» που έχουν ήδη εκδοθεί διαπραγματεύονται σε σαφώς διαφορετικές τιμές από ό,τι, για παράδειγμα, τα γερμανικά ομόλογα. Οι διαθέσιμες εκθέσεις της Επιτροπής της ΕΕ δείχνουν ένα σημαντικό βαθμό ανησυχίας (δείτε, για παράδειγμα, εδώ για το πρώτο εξάμηνο του 2023):

Οι αποδόσεις των ομολόγων της ΕΕ είναι σταθερά υψηλότερες από εκείνες που καταβάλλουν οι μεγάλοι κρατικοί εκδότες, παρά την αυξημένη ρευστότητα, την υψηλή πιστοληπτική ικανότητα και τη σταθερή προσφορά των ομολόγων της ΕΕ.

Οι επενδυτές και οι ευρωκράτες επιθυμούν μια δημοσιονομική και μεταβιβαστική ένωση, η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να αποφέρει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα έναντι των ΗΠΑ, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν σταθερά, λοιπόν, ας πούμε, «διαφορετικές απόψεις» επ' αυτού από τους πρωταγωνιστές στις «Βρυξέλλες» και τη «Φρανκφούρτη στο Μάιν».

Από το «Δημοκρατικό Έλλειμμα» στο «Έλλειμμα Νομιμοποίησης

Το ανομολόγητο «πρόβλημα» αυτής της κακοδαιμονίας είναι ότι δεν αφορά πλέον το πολυσυζητημένο «δημοκρατικό έλλειμμα» της ΕΕ. Αντίθετα, τα περιστατικά που περιγράφονται εδώ υποδεικνύουν ευθέως τα αυξανόμενα ζητήματα της συνολικής νομιμοποίησης της ΕΕ.

Όχι μόνο οι Ευρωκράτες στις «Βρυξέλλες» και τη «Φρανκφούρτη» έχουν απλώς περιορισμένη υποστήριξη από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά οι περισσότερο από απλά πολιτικά αμφίβολες ενέργειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ παρασύρουν τελικά μαζί τους και το σύνολο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης - στην άβυσσο.

Όπως δείχνουν ξεκάθαρα τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων που διεξήχθησαν στο πλαίσιο του αποτυχημένου Συντάγματος της ΕΕ και αργότερα των συνθηκών της Λισαβόνας στη Γαλλία, την Ιρλανδία και τις Κάτω Χώρες, οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη ήταν ξεκάθαρα αντίθετοι με τέτοια σχέδια πριν από 15-20 χρόνια. Αν αναλογιστεί κανείς το δεδομένο χρονικό πλαίσιο των μόλις δύο (!) μηνών που υποτίθεται ότι είναι διαθέσιμο για τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών και κεφαλαιαγορών, μπορεί να αποκλειστεί ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες θα ερωτηθούν για αυτές τις θεμελιώδεις αλλαγές.

Βρισκόμαστε επομένως αντιμέτωποι με τη μετατροπή του «δημοκρατικού ελλείμματος» της ΕΕ σε «έλλειμμα νομιμότητας», έστω και μόνο επειδή οι φιλοδοξίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ αποτελούν περισσότερο υπόθεση για την εισαγγελία παρά για την υψηλή πολιτική.

Είναι σαφές ότι τα «ευρωομόλογα» που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα (τεχνικά: τα ομόλογα SURE και NGEU, ή Ομόλογα Επόμενης Γενιάς της ΕΕ) προορίζονταν να αποτελέσουν απλώς την αρχή ενός κεντρικού κράτους της ΕΕ με φορολογικές (δημοσιονομικές-νομισματικές) και χρεωστικές (χρηματοοικονομικές) ικανότητες.

Ωστόσο, το θεμελιώδες πρόβλημα με τις υφιστάμενες συνθήκες της ΕΕ από το 1992/93 και μετά είναι ότι η ΕΕ ή η ΕΚΤ δεν έχουν άμεσες φορολογικές εξουσίες και τα ομόλογά τους δεν είναι από μόνα τους φερέγγυα. Στην πραγματικότητα, τα «ευρωομόλογα» που έχουν εκδοθεί μέχρι στιγμής είναι κάτι περισσότερο από ένα είδος απάτης από την αρχή μέχρι το τέλος, ειδικά αν αυτά τα «Ευρωομόλογα» έχουν λάβει αξιολόγηση ΑΑ+ (ακριβώς επειδή δεν υποστηρίζονται από τίποτα). Για τα συγχωροχάρτια πριν από 500 χρόνια είχατε τουλάχιστον την προοπτική της αιώνιας σωτηρίας, ωστόσο τα υπάρχοντα «Ευρωομόλογα» δεν φτάνουν ούτε καν σε αυτό το επίπεδο.