Μπορείτε Να Είστε Σίγουροι Ότι Οι Μηδενικές Εκπομπές Διοξειδίου Του Άνθρακα Από Την Παραγωγή Ηλεκτρικής Ενέργειας Δεν Θα Επιτευχθούν Ποτέ. Να Γιατί.
Μετάφραση: Απολλόδωρος
22 Αυγούστου 2022 | Francis Menton | Διαβάστε το εδώ
Ο διακηρυγμένος σήμερα στόχος του κλιματικού κινήματος είναι η επίτευξη του "Καθαρού Μηδενός" στις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα σε ολόκληρη την οικονομία μέχρι το 2050, αν όχι νωρίτερα. Οι κυβερνήσεις ουσιαστικά όλων των δυτικών χωρών με τις πιο προηγμένες οικονομίες έχουν δεσμευτεί, με τη μία ή την άλλη μορφή, να επιτύχουν αυτόν τον στόχο. (Εντάξει, στην ΕΕ υπάρχουν μερικές καθυστερήσεις μεταξύ των πρώην σοβιετικών δορυφόρων, αλλά από την άλλη είναι αμφίβολο πόσο προηγμένες είναι οι οικονομίες τους). Πολλές από αυτές τις χώρες με δεσμεύσεις για το Καθαρό Μηδέν έχουν ακόμη νωρίτερα στόχους, συχνά στη δεκαετία του 2030, για την επίτευξη Καθαρού Μηδενικού Εκπομπών από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας. Και ο τομέας της ηλεκτροπαραγωγής είναι σαφώς το ευκολότερο τμήμα μιας οικονομίας για να φτάσει στο Καθαρό Μηδέν. Σίγουρα, αν όλες οι χώρες με την καλύτερη τεχνολογία και τις πιο εξελιγμένες κυβερνήσεις λένε ότι αυτό το Net Zero μπορεί να γίνει σε σύντομο χρονικό διάστημα στον τομέα της ηλεκτρικής ενέργειας, τότε μπορεί να γίνει και θα γίνει.
Στην πραγματικότητα, δεν θα γίνει. Όχι μόνο το Καθαρό Μηδέν στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας δεν θα επιτευχθεί παγκοσμίως μέχρι το 2050 ή σε οποιοδήποτε κοντινό χρόνο, αλλά δεν θα επιτευχθεί ούτε σε καμία μεμονωμένη χώρα, ανεξάρτητα από το πόσο δεσμευμένη για τον στόχο του Καθαρού Μηδενός μπορεί να φαίνεται σήμερα η χώρα αυτή. Αν έχετε οποιαδήποτε αμφιβολία γι' αυτό, σας προτείνω να κοιτάξετε κάποιους από τους ακόλουθους δείκτες:
Είναι πραγματικά εκπληκτικό το πόσες φαινομενικά εξελιγμένες κυβερνήσεις έχουν αναλάβει τη δέσμευση για την ηλεκτρική ενέργεια Net Zero χωρίς να υπάρχει πουθενά στον κόσμο ένα έργο επίδειξης που να δείχνει πώς μπορεί να γίνει αυτό και με ποιο κόστος. Ιστορικά, οι μεγάλες καινοτομίες στην παροχή ενέργειας έχουν ξεκινήσει με έργα επίδειξης ή πρωτότυπα για να διαπιστωθεί η σκοπιμότητα και το κόστος του εγχειρήματος, πριν από οποιαδήποτε προσπάθεια ευρείας εμπορικής διάδοσης σε ολόκληρο το κράτος ή τη χώρα. Έτσι, τη δεκαετία του 1880, όταν ο Τόμας Έντισον θέλησε να αρχίσει να κατασκευάζει σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σε κεντρικούς σταθμούς για την παροχή ηλεκτρισμού για τις νέες συσκευές του, όπως οι λαμπτήρες πυρακτώσεως, ξεκίνησε με την κατασκευή μιας πρωτότυπης εγκατάστασης στο Λονδίνο κάτω από την οδογέφυρα του Holborn και ακολούθησε μια μεγαλύτερη εγκατάσταση επίδειξης στην Pearl Street στο Lower Manhattan, η οποία παρείχε ηλεκτρική ενέργεια σε μερικά μόνο τετραγωνικά τετράγωνα. Μόνο αφού αυτές αποδείχθηκαν επιτυχείς, άρχισε μια μεγαλύτερη κατασκευή. Παρομοίως, η παροχή πυρηνικής ενέργειας ξεκίνησε με μικρά πρωτότυπα που χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950, ακολουθούμενα από μεγαλύτερα έργα επίδειξης στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Μόνο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, είκοσι χρόνια μετά την έναρξη της προσπάθειας και αφού είχε αποδειχθεί η σκοπιμότητα και το κόστος, κατασκευάστηκαν οι πρώτοι μεγάλης κλίμακας εμπορικοί πυρηνικοί αντιδραστήρες.
Σήμερα δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο και σε οποιαδήποτε κλίμακα, είτε μεγάλη είτε μικρή, ένα λειτουργικό σύστημα αιολικής/ηλιακής ηλεκτρικής ενέργειας που να λειτουργεί χωρίς πλήρη υποστήριξη από ορυκτά καύσιμα, ή έστω κοντά σε αυτό. Τα λίγα μέρη που έχουν κάνει προσπάθειες για πλήρως αιολικά/ηλιακά/αποθηκευτικά συστήματα έχουν αποτύχει οικτρά, και σε αυτό το σημείο δεν προσπαθούν καν να γεφυρώσουν το εναπομείναν κενό για να φτάσουν στο Καθαρό Μηδέν.
Σχολιαστές σε κάποιες από τις πρόσφατες αναρτήσεις μου αναφέρθηκαν στα έργα σε κάποια μικρά νησιά όπως το El Hierro (ένα από τα Κανάρια Νησιά της Ισπανίας, με πληθυσμό περίπου 10.000 κατοίκους) ή το King Island (στα ανοικτά της Τασμανίας στην Αυστραλία, με πληθυσμό περίπου 1.500 κατοίκους). Αλλά αυτά τα έργα χρησιμεύουν μόνο για να καταδείξουν πόσο πίσω έχουν μείνει οι προσπάθειες για το Net Zero και πόσο τεράστιο θα ήταν το κόστος για να διανύσουμε την υπόλοιπη απόσταση. Έχω καλύψει στο παρελθόν το έργο El Hierro πολλές φορές, για παράδειγμα εδώ και εδώ.
Η ουσία για το El Hierro είναι ότι διαθέτει ανεμογεννήτριες με υποτιθέμενη "χωρητικότητα" υπερδιπλάσια της μέσης ζήτησης (οι οποίες όμως λειτουργούν με ετήσιους συντελεστές χωρητικότητας κάτω του 40%), καθώς και μια εγκατάσταση αντλησιοταμίευσης με υδρογεννήτριες για υπερδιπλάσια της μέσης ζήτησης, καθώς και εφεδρικές γεννήτριες ντίζελ για υπερδιπλάσια της μέσης ζήτησης - τρία ξεχωριστά και πλεονάζοντα συστήματα, τα οποία πρέπει να πληρώνονται. Και παρ' όλα αυτά, αγωνίζονται να πάρουν το ήμισυ της ηλεκτρικής τους ενέργειας από το σύστημα αιολικής ενέργειας/αποθήκευσης, κατά μέσο όρο για το έτος. Και πρέπει να διατηρήσουν το πλήρες εφεδρικό ντίζελ, πλήρως συντηρημένο και έτοιμο να λειτουργήσει, για τις τακτικές φορές, ακόμη και τους πιο θυελλώδεις μήνες, όταν ο άνεμος δεν φυσάει.
Ο διαχειριστής του συστήματος αιολικής ενέργειας/αποθήκευσης στο El Hierro, η Gorona del Viento, διαθέτει ιστότοπο όπου δημοσιεύονται στοιχεία από το νησί (αν και τα πιο πρόσφατα στοιχεία είναι από τον Σεπτέμβριο του 2021). Το 2021, το νησί έπαιρνε το 28% της ηλεκτρικής του ενέργειας από το σύστημα αιολικής ενέργειας/αποθήκευσης τον Ιανουάριο (και το υπόλοιπο από το εφεδρικό ντίζελ), το 36% τον Φεβρουάριο, το 48% τον Μάρτιο, το 21% τον Απρίλιο, το 77% τον Μάιο, το 72% τον Ιούνιο, το 81% τον Ιούλιο, το 59% τον Αύγουστο και το 34% τον Σεπτέμβριο.
Το εξώφυλλο της έκθεσης Gorona del Viento καυχιέται ότι το νησί είχε 1.293 ώρες τ 2020, όταν έπαιρνε όλη την ηλεκτρική του ενέργεια από το σύστημα αιολικής ενέργειας/αποθήκευσης. Πόσο ντροπιαστικό είναι αυτό; - να υπάρχουν 8.784 ώρες σε ένα δίσεκτο έτος όπως το 2020.
Αν η παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας με καθαρές μηδενικές εκπομπές μπορούσε να επιτευχθεί για μια μεγάλη οικονομία όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία ή το Ηνωμένο Βασίλειο ή η Ιαπωνία μέχρι το 2050, ή για το θέμα αυτό μέχρι το 2035, θα υπήρχε ένα λειτουργικό έργο επίδειξης που λειτουργεί σήμερα και επιτυγχάνει αυτόν τον στόχο. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα που να πλησιάζει και τίποτα στον ορίζοντα.
Το αμερικανικό Κογκρέσο μόλις ψήφισε τον μεγάλο νόμο επιδότησης του κλίματος (λέγεται ακόμη νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού;), ο οποίος περιλαμβάνει περίπου 370 δισεκατομμύρια δολάρια επιδοτήσεων διαφόρων ειδών για έργα "πράσινης" ενέργειας, κυρίως εγκαταστάσεις παραγωγής αιολικής και ηλιακής ενέργειας, αλλά και πράγματα όπως τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και τα συστήματα ηλεκτρικής θέρμανσης για τα σπίτια. Αναμφίβολα, αυτό θα οδηγήσει στην κατασκευή πολλών ανεμογεννητριών και ηλιακών συλλεκτών, στην αγορά ηλεκτρικών αυτοκινήτων και στην εγκατάσταση αντλιών θερμότητας.
Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα. Κανείς δεν κατασκευάζει καμία ανεμογεννήτρια ή ηλιακό πάνελ, ή οποιοδήποτε άλλο στοιχείο αυτής της νέας "πράσινης" ενεργειακής ουτοπίας, βασιζόμενος στα συνήθη καπιταλιστικά κίνητρα του κέρδους από την ικανοποίηση της οργανικής καταναλωτικής ζήτησης. Αναμφίβολα θα εμφανιστούν κολλητοί καπιταλιστές που θα κατασκευάσουν κάτι για να εισπράξουν τις επιδοτήσεις, αλλά δεν έχουν κανένα ιδιαίτερο κίνητρο να συγκεντρώσουν όλα τα στοιχεία ενός συστήματος που θα λειτουργεί. Ποιος έχει αυτό το κίνητρο; Κανείς, εκτός ίσως από τους κυβερνητικούς κεντρικούς σχεδιαστές - μια κατηγορία που δεν είχε ποτέ επιτυχία στην παγκόσμια ιστορία.
Για μερικά παραδείγματα των εμπλοκών που θα προκύψουν, εδώ είναι ένα άρθρο σε κάτι που ονομάζεται The Conversation από τις 19 Αυγούστου, με τίτλο: "Τα μεγάλα νέα κίνητρα για την καθαρή ενέργεια δεν αρκούν - ο νόμος για τη μείωση του πληθωρισμού ήταν μόνο το πρώτο βήμα, τώρα αρχίζει η σκληρή δουλειά" ("Big new incentives for clean energy aren't enough - the Inflation Reduction Act was just the first step, now the hard work begins"), του Daniel Cohan του Πανεπιστημίου Rice. Ο Cohan επισημαίνει το ένα στοιχείο που λείπει μετά το άλλο από το υποτιθέμενο επερχόμενο νέο σύστημα πράσινης ενέργειας, το καθένα από τα οποία θα απαιτήσει τις δικές του νέες μαζικές κρατικές επιδοτήσεις:
Τα αιολικά και ηλιακά πάρκα δεν θα κατασκευαστούν χωρίς αρκετές γραμμές μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας για να συνδεθεί η ηλεκτρική τους ενέργεια με τους πελάτες. Ο αιχμαλωτισμένος άνθρακας και το καθαρό υδρογόνο δεν θα πάνε μακριά χωρίς αγωγούς. Πολύ λίγοι εργολάβοι είναι εκπαιδευμένοι για την εγκατάσταση αντλιών θερμότητας. Και οι αγοραστές ηλεκτρικών οχημάτων θα το σκεφτούν δύο φορές αν δεν υπάρχουν αρκετοί σταθμοί φόρτισης.
Κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ. Όταν τα βενζινοκίνητα αυτοκίνητα άρχισαν να κυκλοφορούν στις αρχές του 1900, χιλιάδες επιχειρηματίες ανέλαβαν αμέσως δράση, χωρίς κανενός είδους κυβερνητικές επιδοτήσεις, για να δημιουργήσουν πρατήρια βενζίνης σε όλη τη χώρα για να διατηρούν τα αυτοκίνητα σε λειτουργία. Τώρα, οι άνθρωποι περιμένουν τις κυβερνητικές επιδοτήσεις που μπορεί να έρθουν ή να μην έρθουν, ή να είναι ανεπαρκείς, για να στήσουν τους σταθμούς φόρτισης. Υποτίθεται ότι το Κογκρέσο θα έρθει με εκατοντάδες δισεκατομμύρια επιπλέον επιδοτήσεις ακριβώς όταν χρειαστεί για όλα αυτά τα πράγματα (και είκοσι ακόμα τέτοια που κανείς δεν έχει σκεφτεί ακόμα), μαζί με μια παντογνώστη γραφειοκρατία για να τα συντονίσει όλα αυτά. Καμία κυβέρνηση δεν έχει αυτό το επίπεδο ικανοτήτων, ούτε θα έχει ποτέ.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο, μόλις τώρα έρχονται στη θέση στην οποία βρίσκεται το El Hierro από τότε που άνοιξε το σύστημά του το 2014. Δηλαδή, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν άφθονη "ονομαστική" ισχύ αιολικών και ηλιακών γεννητριών για να παρέχουν όλη την ηλεκτρική ενέργεια που χρειάζονται όταν φυσάει ο άνεμος και λάμπει ο ήλιος, και μάλιστα περίσσεια σε περιόδους πλήρους ανέμου και ήλιου. Αλλά δεν έχουν κανένα σχέδιο μη ορυκτών καυσίμων για τις τακτικά εμφανιζόμενες περιόδους χαμηλής αιολικής και ηλιακής ενέργειας. Αυτό το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί με την κατασκευή περισσότερων αιολικών και ηλιακών εγκαταστάσεων.
Ακολουθεί ένα ρεπορτάζ για τα τελευταία νέα από το Ηνωμένο Βασίλειο από το City AM, 17 Αυγούστου:
"Με βάση τις τρέχουσες προβλέψεις, ο ειδικός σε θέματα καθαρής ενέργειας Squeaky υπολόγισε ότι η βρετανική βιομηχανία θα μπορούσε να πληγεί με λογαριασμό 49,2 δισ. λιρών για το χονδρικό κόστος φυσικού αερίου και ηλεκτρικής ενέργειας μαζί το 2023. Συνολικά, πρόκειται για αύξηση 260% από τον ενεργειακό λογαριασμό της βιομηχανίας το 2021."
Οι αυξήσεις των τιμών στους καταναλωτές για την ηλεκτρική ενέργεια και το φυσικό αέριο ήταν ακόμη υψηλότερες σε ποσοστό. Και εδώ είναι τα τελευταία νέα από τη Γερμανία, από κάτι που ονομάζεται The Local, 17 Αυγούστου:
"Ο άνθρακας βιώνει μια επιστροφή σε πολλά μέτωπα στην κορυφαία οικονομία της Ευρώπης. Η διαφαινόμενη έλλειψη ρωσικού φυσικού αερίου στον απόηχο του πολέμου στην Ουκρανία έχει αναζωπυρώσει τον ενθουσιασμό για αυτή τη μέθοδο θέρμανσης των ιδιωτικών κατοικιών, παρά τα υπολείμματα αιθάλης και το βαρύ αποτύπωμα άνθρακα."
Κανείς στην Ευρώπη δεν σκέφτηκε να καταρτίσει ένα σχέδιο για την εφεδρική ενέργεια χωρίς ορυκτά καύσιμα για να φτάσει στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας Net Zero.
Έτσι, αν έχετε την ευκαιρία να βάλετε ένα στοίχημα, θα είστε εξαιρετικά ασφαλείς στοιχηματίζοντας εναντίον της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας Net Zero οποιαδήποτε στιγμή στη διάρκεια της ζωής σας. Η πυρηνική ενέργεια είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε δυνητικά να γίνει, και αυτό εμποδίζεται από ρυθμιστικά εμπόδια λίγο πολύ παντού.
***Δικτυογραφία:
You Can Be Sure That Net Zero Carbon Emissions From Electricity Generation Will Never Be Achieved. Here's Why. — Manhattan Contrarian