Το AfD της Γερμανίας: Eλεγχόμενη Aντιπολίτευση
Μετάφραση: Απολλόδωρος
26 Nοεμβρίου 2023 | TOM SUNIC | Διάβαστε το εδώ.
Björn Höcke (AfD, Der Flügel)
Alice Weidel (πρόεδρος, AfD)
Κάθε φορά που ένα επίδοξο εθνικιστικό κόμμα σημειώνει κάποια κοινοβουλευτικά κέρδη, πόσο μάλλον όταν εισέρχεται στους διαδρόμους της εξουσίας, οι οπαδοί του υποθέτουν ότι το Σύστημα αντιμετωπίζει επικείμενο θάνατο, προαναγγέλλοντας την αυγή ενός λαμπρού εθνικιστικού μέλλοντος. Τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, μια τέτοια ιδιοτελής αυταπάτη έχει πλαισιώσει τη νοοτροπία αμέτρητων λευκών εθνικιστών ψηφοφόρων στις ΗΠΑ και την Ευρώπη - οδηγώντας, κατά κανόνα, στη διαρκή απογοήτευσή τους. Από τον Εθνικό Συναγερμό της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία (Rassemblement National (RN)) μέχρι το Κόμμα Ελευθερίας της Αυστρίας (FPÖ) και το φλαμανδικό Vlaams Belang, ακολουθούμενο από την πρόσφατα εγκατεστημένη μετα-ψευδοφασιστική ιταλική κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι, ή τον επίδοξο υποψήφιο για τη δεύτερη θητεία στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, μαζί με μερικούς λαθρομερικανούς Μπολσονάρος που παραμονεύουν, τέτοιες εξέχουσες εθνικιστικές φωνές αργά ή γρήγορα πέφτουν στην αυτο-καρικατούρα. Ακόμα και αν καταφέρουν ως εκ θαύματος να σκαρφαλώσουν στις πύλες της εξουσίας του Συστήματος, την επόμενη μέρα θα αρχίσουν να απαγγέλλουν ευλαβικά ομιλίες στην γλώσσα του Συστήματος.
Ο λόγος για αυτή τη στροφή είναι κατανοητός. Τα κοινοβουλευτικά ή προεδρικά προνόμια είναι πανίσχυρα- η φιλελεύθερη λάμψη και η γοητεία αφοπλίζουν εύκολα ακόμη και τον πιο αφοσιωμένο λευκό εθνικιστή. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι από το 1945 και μετά το Σύστημα έχει επενδύσει τόνους χρημάτων για την ανέγερση τειχών προστασίας και πλήθους υγειονομικών κλοιών, προκειμένου να αποτρέψει ένα επίδοξο εθνικιστικό κόμμα από το να κλονίσει τη φιλελεύθερη τάξη μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το εθνικιστικό-συντηρητικό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία, το AfD, το οποίο τα τελευταία δέκα χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες έχει αναδειχθεί σε σημαντικό διεκδικητή της κατάληψης της εξουσίας σε αρκετά ομόσπονδα κρατίδια. Ο κυβερνών αριστερός συνασπισμός "Ampel", δηλαδή "συνασπισμός των φαναριών", καθώς και όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε., δεν προσπαθούν πλέον να κρύψουν τον φόβο τους για την εξάπλωση της μόλυνσης του AfD στην αυλή τους. Εξ ου και ο λόγος που τα φιλικά προς το Σύστημα μέσα ενημέρωσης καταφεύγουν στη δαιμονοποίηση του AfD, στολίζοντάς το με επίθετα από το άφθονο οπλοστάσιό τους με φασιστικές ταμπέλες.
Η Γερμανία δεν είναι μόνο η οικονομική ατμομηχανή της Ε.Ε. και η οικονομική της δύναμη- χρησιμεύει επίσης ως ο κύριος στρατιωτικός και πληροφοριακός κόμβος των ΗΠΑ για ολόκληρη την ευρασιατική ενδοχώρα. Το Σύστημα και οι προύχοντές του στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των συκοφαντικών μέσων ενημέρωσης που εκτείνονται από την Ουάσινγκτον μέχρι το Βερολίνο και μέχρι το Τελ Αβίβ, έχουν ξεσηκωθεί για την ύποπτη πρόθεση του AfD να ανοίξει έναν ξεχωριστό δρόμο για τη Γερμανία.
Στο εσωτερικό μέτωπο, το AfD ασκεί κριτική στους μη Ευρωπαίους μετανάστες και πιέζει επιθετικά για τον επαναπατρισμό τους στις χώρες προέλευσής τους. Στην εξωτερική πολιτική της στάση, έχει δείξει απροθυμία όσον αφορά τις επίσημες κυρώσεις της Γερμανίας κατά της Ρωσίας, ενώ γίνεται επίσης ένας ξεκάθαρος επικριτής της στρατιωτικής βοήθειας της Γερμανίας προς την Ουκρανία. Ακόμη και πριν από τη σύγκρουση στην Ουκρανία είχε κερδίσει το παρατσούκλι "κόμμα του Κρεμλίνου" στα μέσα ενημέρωσης. Δεδομένης της καταστροφικής αμοιβαίας αιματοχυσίας μεταξύ Ρώσων και Γερμανών κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, η "φιλοπουτινική" συμφιλιωτική κίνηση από την πλευρά του AfD δεν αποτελεί έκπληξη.
Η επιτυχία του AfD στις εκλογές του Οκτωβρίου 2023 στο ομόσπονδο κρατίδιο της Έσσης και στο μεγαλύτερο και πλουσιότερο κρατίδιο της Βαυαρίας είναι μια ακόμη απόδειξη της αυξανόμενης δημοτικότητάς του. Τα εκλογικά κέρδη του στο κρατίδιο της Έσσης αντιστοιχούν στο 18,4% των συνολικών ψήφων, ενώ στη Βαυαρία το AfD σημείωσε 14,6%, που μεταφράζεται σε 28 και 32 έδρες αντίστοιχα. Η αλματώδης επίδοση του AfD αποτελεί σοκ για την άρχουσα τάξη των Ampel, καθώς και για τον υπερπόντιο επόπτη της Γερμανίας στην Ουάσινγκτον.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το ζήτημα της άγριας μη ευρωπαϊκής μετανάστευσης είναι η κύρια αιτία για τη θεαματική άνοδο του AfD, αν και δεν μπορεί να υποτεθεί ότι είναι ο μοναδικός παράγοντας. Οι περισσότεροι ψηφοφόροι του AfD έχουν βαρεθεί την τεχνική ανικανότητα του κυβερνώντος συνασπισμού Ampel, ο οποίος δεν κατάφερε να σταματήσει την αύξηση του ενεργειακού κόστους ή τη συρρίκνωση των συνταξιοδοτικών ταμείων του γηράσκοντος πληθυσμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλοι θέλουν την αλλαγή. Το πρόσφατο εκλογικό άλμα του AfD στα δυτικά γερμανικά κρατίδια αποδεικνύει ότι η επιτυχία του δεν περιορίζεται πλέον στα παραδοσιακά προπύργιά του στην πρώην σοβιετοκρατούμενη κομμουνιστική ανατολική Γερμανία, όπως το κρατίδιο της Θουριγγίας. Εκτός αν απαγορευτεί ή τεθεί εκτός νόμου την παραμονή των εκλογών της Ε.Ε. που έχουν προγραμματιστεί για το επόμενο έτος -κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί- το AfD θα διπλασιάσει πιθανότατα τις 78 έδρες που έχει τώρα στην Μπούντεσταγκ μέχρι το 2024-25.
Με μια πιο προσεκτική ματιά, τα μέλη της βάσης και του αρχείου του AfD δεν μοιάζουν καθόλου με τα πολύπαθα δείγματα της ριζοσπαστικής δεξιάς που υποστηρίζουν την επανάσταση ή απειλούν τη γερμανική συνταγματική τάξη, όπως συχνά υποστηρίζεται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Η συνολική της ατζέντα είναι ουσιαστικά απλώς ένα επικαιροποιημένο αντίγραφο καρμπόν αυτού που κάποτε πρέσβευαν οι ακόμη ισχυροί Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες (CSU, CDU). Και ενώ το AfD καλύπτει το κενό των απολιθωμένων "συντηρητικών" CDU και CSU, οι τελευταίοι γίνονται ελάχιστα διακριτοί από τον κυβερνώντα αριστερό συνασπισμό Ampel. Αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο στην εκατονταετή παρωδία που είναι γνωστή με το φανταχτερό όνομα "φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία". Θυμίζει κανείς τον εξέχοντα αντιφιλελεύθερο μελετητή Robert Michels και την κλασική του απεικόνιση της εγγενούς διαφθοράς του πολυκομματικού δημοκρατικού κοινοβουλευτικού συστήματος[1].
Πιο επίκαιρο και λιγότερο επιστημονικό πεδίο είναι το πρώην μπεστ σέλερ του αείμνηστου François-Bernard Huyghe, που εκδόθηκε πριν από τρεις δεκαετίες. Στο ημι-σατιρικό του έργο, αποκαλύπτει την προσποιητή εχθρότητα μεταξύ της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και της Δεξιάς. Κατά συνέπεια, ο χριστιανός συντηρητικός δηλώνει: "Madame la Marquise μου αρέσει ο χαριτωμένος σας πισινός". Σε αυτό, ο αριστερός σοσιαλδημοκράτης απαντά με την ίδια πρόταση, αν και αντιστρέφοντας τη σύνταξή της : "Ο χαριτωμένος πισινός σας μου αρέσει Madame la Marquise."[2] Όσο περισσότερο αλλάζουν τα πράγματα στο Φιλελεύθερο Σύστημα τόσο περισσότερο πρέπει να παραμείνουν τα ίδια - όπως παρατηρήθηκε σε βασικές πολιτείες που επηρεάζονται κατά τη διάρκεια της μυστηριώδους καταμέτρησης των ψηφοδελτίων μετά τις αμερικανικές εκλογές του Νοεμβρίου 2020.
Ομοίως, αν θέλει να επιβιώσει στο κράτος επιτήρησης υψηλής τεχνολογίας της Γερμανίας, το AfD πρέπει να ακολουθήσει τους κανόνες του Συστήματος. Στο πολιτικό τοπίο της Γερμανίας, αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τηρεί αυστηρά την επίσημη αυτολογοκριτική αφήγηση και επιπλέον να πραγματοποιεί τελετουργικά προσκυνήματα στο Ισραήλ. Ένα σημαντικό στέλεχος του AfD, ο παλιός και νυν επίτιμος πρόεδρος του AfD Alexander Gauland επανέλαβε λίγο μετά την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, που ακολούθησε τον ισραηλινό βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας: "Όταν συμπαραστεκόμαστε στο Ισραήλ, υπερασπιζόμαστε επίσης τον τρόπο ζωής μας" [3]. Το πρόσφατο πισωγύρισμά του στην εβραϊκή τροχιά δύσκολα θα τον αθωώσει στα μάτια των Εβραίων, ενόψει των προηγούμενων λόγων του σχετικά με το εθνικοσοσιαλιστικό παρελθόν. Πριν από αρκετά χρόνια, είχε πει ότι "οι Ναζί ήταν απλώς ένα μικρό κοκορέτσι στην κατά τα άλλα επιτυχημένη ιστορία της Γερμανίας" [4].
Τα Nέα Pούχα της Aυτοκράτειρας
Ό,τι σημαίνουν τo Medjugorje, η Fatima ή η Lourdes για τους καθολικούς πιστούς, το Yad Vashem λειτουργεί πλέον ως υποχρεωτικός τόπος προσκυνήματος για τη δυτική πολιτική τάξη, και ιδιαίτερα για τους υποψήφιους για την προεδρία της Γερμανίας. Ανεξάρτητα από το μέγεθος και τον αριθμό των γερμανικών φιλοσημιτικών γονυκλισιών, το Κεντρικό Συμβούλιο των Εβραίων της Γερμανίας παραμένει απρόθυμο να αγκαλιάσει τις προόδους του AfD. Στην πραγματικότητα, μετά την επιδρομή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 σε ισραηλινό κιμπούτς κοντά στη Λωρίδα της Γάζας, η ισραηλινή κυβέρνηση και το φερέφωνό της στη Γερμανία δήλωσαν ότι το AfD, "είναι ένα κόμμα που παρέχει πολιτική στέγη σε ακροδεξιούς εξτρεμιστές και αντιεβραϊκά αισθήματα και το οποίο έχει προσπαθήσει να ευτελίσει το ναζιστικό παρελθόν της Γερμανίας και το Ολοκαύτωμα" [5].
Κατά συνέπεια, για να παραμείνει ζωντανό, το AfD πρέπει να παρέχει συνεχώς αποδείξεις ότι όντως ακολουθεί τους κανόνες του Συστήματος. Μια από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες του AfD, η πρόεδρος Alice Weidel, έχει μάθει καλά αυτή τη μίμηση της γλώσσας του σώματος- ντύνεται με τα νέα ρούχα της αυτοκράτειρας σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσει τους πιθανούς επικριτές. Μια ψηλή, ελκυστική και ήπια ομιλούσα γυναίκα σκανδιναβικού φαινοτύπου, η Weidel είναι το τέλειο σύγχρονο συντηρητικό πρότυπο, που ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα μιας παραδοσιακής Άριας γυναίκας που μπορεί να εντοπίσει κανείς στους πίνακες του Sepp Hilz ή στα γλυπτά του Arno Breker. Με την προσεκτικά χορηγούμενη μάσκαρα και τη σκούρα παστέλ ενδυμασία της προβάλλει τον εαυτό της ως πρότυπο για τις λευκές Γερμανίδες της αστικής μεσαίας τάξης. Η αλλαγή του παιχνιδιού της προβάλλεται όχι μόνο σε μια συντηρητική συχνότητα, αλλά σε όλα τα πολιτικά μήκη κύματος και για όλα τα στυλ ζωής. Ως αυτοανακηρυγμένη λεσβία που ζει με μια ηθοποιό από τη Σρι Λάνκα, έχει καταφέρει να θωρακιστεί τριπλά από πιθανές απειλές από ισχυρούς Γερμανούς αντιφασίστες, LGBTQ+ φωνακλάδες και διάφορους πολυπολιτισμικούς-πολυχρωματικούς αρεοπαγίτες. Με τη μετρημένη τηλεγραφική της άρθρωση, δεν ποζάρει ποτέ σαν κάποια drag queen της Δυτικής Ακτής, ούτε ποζάρει ποτέ σαν έμπειρη λεσβία του Βερολίνου πάνω σε ποδήλατο. Παρά τον ανορθόδοξο σεξουαλικό τρόπο ζωής της, ξέρει πώς να βγάζει προς πώληση τη συντηρητική φυσιογνωμία της, με την εξωτερική της περσόνα να εμφανίζει σημάδια παραδοσιακής Frömmigkeit, δηλαδή γερμανικής μητρικής ευσέβειας. Το πώς αυτό ταιριάζει με τη γυναικεία εκλογική της πελατεία θα φανεί τους επόμενους μήνες.
Η πιο ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη φιγούρα στο AfD είναι ο Björn Höcke και η παράταξή του η Fluegel, δηλαδή η Πτέρυγα, που απολαμβάνει μεγάλη δημοτικότητα, ιδίως μεταξύ των μορφωμένων σκληροπυρηνικών Γερμανών εθνικιστών και κυρίως μεταξύ των νεαρών υποστηρικτών του τερματισμένου πλέον NPD. Περιττό να πούμε ότι οι γερμανικές υπηρεσίες κατασκοπείας, που κατ' ευφημισμόν ονομάζονται "υπηρεσίες προστασίας του Συντάγματος", παρακολουθούν κάθε κίνηση του Χόκε και κάθε βήμα του.
Η κατανόηση του AfD σημαίνει πρωτίστως κατανόηση της υψηλής γερμανικής κουλτούρας και της περίπλοκης και βασανιστικής ιστορίας της. Έχοντας χάσει το είκοσι τοις εκατό του πληθυσμού της πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (πάνω από 10 εκατομμύρια πολίτες και στρατιώτες) μέχρι το 1950, ως αποτέλεσμα των κατά συρροή σφαγών μεγάλης κλίμακας των Δυτικών και Ανατολικών Συμμάχων, των βομβαρδισμών, των εκτοπίσεων και της αιχμαλωσίας, και έχοντας υποστεί επί 75 χρόνια αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου από Αμερικανούς, κυρίως εβραϊκής καταγωγής εκπαιδευτικούς, δεν μπορεί κανείς να περιμένει θαύματα στη γερμανική πολιτική σκηνή [6].Η ιστορία, ωστόσο, είναι πάντα ανοιχτή και με τις νέες σοβαρές δονήσεις που συμβαίνουν τώρα στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή μπορεί κανείς να δει κάποιες αλλαγές, όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και σε ολόκληρη τη Δύση. Εκτός και αν κάποιος δεχτεί, αλλά και πιστέψει στα μυστηριώδη, πολυσημαντικά, πολυθεϊκά τελευταία λόγια του Γερμανού φιλοσόφου Martin Heidegger,: "Μόνο ένας Θεός μπορεί να μας σώσει" [7].
Σημειώσεις:
[1] Robert Michels, Political Parties; A Sociological Study of the Oligarchical Tendencies of Modern Democracy (1911 Kitchener; Batoche books, 2021), pp. 224-235.
[2] François-Bernard Huyghe, La Soft-Idéologie (Paris: R. Laffont, 1987).
[3] David Gebhard, „AfD streitet über Israel-Unterstützung“, ZDF-Heute (October, 15, 2023)
https://www.zdf.de/nachrichten/politik/ausland/afd-chrupalla-israel-hamas-100.html
[4] „Gauland: Hitler nur „Vogelschiss“ in deutscher Geschichte“ in Frankfurter Allgemeine Zeitung, June 2, 2018.
[5] Dirk Kurbjuweit, „Germany Must Stand Unequivocally with Israel“, Der Spiegel, Oct. 13, 2023.
[6] T. Sunic, Homo americanus; Child of the Postmodern Age (Ch. III, “Brainwashing the Germans”), (London: Arktos 2018), pp.74-86 and passim.
[7] Martin Heidegger in interview, “Nur noch ein Gott kann uns retten,” Der Spiegel, May 31, 1976.
(Αναδημοσίευση από το The Occidental Observer με την άδεια του συγγραφέα ή του εκπροσώπου του)
---Δικτυογραφία :
Germany’s AfD: Controlled Opposition, by Tom Sunic - The Unz Review
https://www.unz.com/article/germanys-afd-controlled-opposition/