Η Ad Hoc διάσωση - H Eξαπάτηση της Πολιομυελίτιδας
Πώς η ευφάνταστη εικασία έγινε δόγμα.
Μετάφραση: Απολλόδωρος
15 Ιανουαρίου 2024 | ALDHISSLA | Διαβάστε το εδώ.
Θέλω ο αναγνώστης να δώσει μεγάλη προσοχή στον όρο Ad Hoc Διάσωση.
Αναφέρεται στην πράξη της απελπισμένης προσκόλλησης σε μια αναπόδεικτη υπόθεση και της επινόησης δικαιολογιών και υποθέσεων σχετικά με το γιατί η πεποίθησή σου είναι αληθινή, παρά τα γεγονότα που αποδεικνύουν το αντίθετο.
Πώς εφαρμόζεται αυτό στην έρευνα για την πολιομυελίτιδα;
Κατά την ιστορική χρονική περίοδο των τελών του 1800, η έννοια ενός "μολυσματικού" παράγοντα ως αιτία της νόσου έτεινε συντριπτικά να είναι η αρχική υπόθεση. Η θεωρία των μικροβίων της νόσου είχε εδραιωθεί σε μεγάλο βαθμό ως δόγμα στον ιατρικό κόσμο.
Επομένως, κάθε είδους ασθένεια άγνωστης αιτιολογίας μπορούσε να θεωρηθεί "μολυσματική".
Οποιαδήποτε ασθένεια θα μπορούσε να θεωρηθεί μεταδοτική απλώς και μόνο επειδή εμφανιζόταν σε κρούσματα.
Οι ερευνητές που ερευνούσαν την πολιομυελίτιδα ήταν επομένως εξοπλισμένοι με μια όραση τούνελ προσπαθώντας να επικυρώσουν αυτό που οι άνθρωποι είχαν ήδη συνηθίσει να σκέφτονται και είχαν προδιάθεση να πιστεύουν.
Η ιδέα ότι η πολιομυελίτιδα είναι μεταδοτική θεωρήθηκε επομένως ως αληθινή. Ωστόσο, η ιδέα αυτή διαψεύστηκε από το γεγονός ότι ήταν συνήθως αδύνατο, ακόμη και σε επιδημίες, να εντοπιστούν γραμμές επαφής από κρούσμα σε κρούσμα.
Οι επιστήμονες της πολιομυελίτιδας, οι οποίοι ήθελαν απεγνωσμένα να διατηρήσουν την πίστη τους, υποστήριξαν ότι η ασθένεια εξαπλώθηκε μέσω ύποπτων "αποτυχημένων" κρουσμάτων.
"Μια από τις θεωρίες που αναπτύχθηκαν ήταν ότι η ασθένεια μεταδίδεται μέσω της επαφής - μια θεωρία που δεν προερχόταν τόσο από την παρατήρηση της ίδιας της συχνής επαφής, αλλά περισσότερο από την υποψία ότι οι ήπιες ασθένειες που συνέπιπταν με τα ειλικρινή κρούσματα, που δεν μπορούσαν να διαγνωστούν οριστικά, αλλά θεωρούνταν ύποπτες ως ματαιωμένες μορφές της ασθένειας, βοηθούσαν στη διάδοση της μόλυνσης".
Αποδείχθηκε ότι η ιδέα αυτή δεν ήταν ικανοποιητική.
"Αποτυγχάνοντας ακόμη και αυτές να βρεθούν σε επαρκή αριθμό για να εξηγήσουν την εξάπλωση της νόσου, προστέθηκε η υποτιθέμενη μετάδοση του ιού μέσω υγιών ατόμων".
Το ιατρικό κατεστημένο έκανε χρήση της ad hoc διάσωσης επειδή ήθελε απεγνωσμένα να έχει δίκιο και να επιμείνει στην πεποίθησή του, παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο.
Κατά συνέπεια, άρχισαν να επινοούν δικαιολογίες για τους λόγους για τους οποίους η πεποίθησή τους θα μπορούσε να εξακολουθεί να είναι αληθινή, παρά το γεγονός ότι δεν είχαν καμία πραγματική απόδειξη για αυτό που επινοούσαν.
Ήθελαν απεγνωσμένα να πιστεύουν ότι η πολιομυελίτιδα ήταν μια μεταδοτική ασθένεια, οπότε επινόησαν την ιδέα ότι η ασθένεια "μεταδίδεται" κυρίως μέσω υγιών ανθρώπων και όχι μέσω ασθενών.
Αυτή η υπόθεση επέτρεπε σχεδόν απεριόριστες δυνατότητες για την ανίχνευση μιας θεωρητικής αλυσίδας μετάδοσης μεταξύ των κρουσμάτων. Έτσι, οι ιατρικές αρχές μπορούσαν να συνεχίσουν την πεποίθησή τους για την υποτιθέμενη μεταδοτική φύση της πολιομυελίτιδας.
Τα πειράματα σε ζώα που προσπαθούσαν να αποδείξουν ότι η πολιομυελίτιδα ήταν μεταδοτική ήταν επίσης λανθασμένα. Αναρωτιέται κανείς γιατί αυτοί οι γιατροί κατέφυγαν στην ένεση εγκεφάλων πιθήκων για να αποδείξουν ότι ένας "μολυσματικός" παράγοντας ήταν η αιτία της πολιομυελίτιδας. Ίσως γνώριζαν ότι "κανένα ζώο δεν κολλάει την ασθένεια από κάποιο άλλο, όσο στενά κι αν εκτίθεται".
Το ιατρικό κατεστημένο εξακολουθεί να προωθεί τη λανθασμένη πεποίθησή του για έναν μεταδοτικό και "μολυσματικό" παράγοντα ως αιτία της πολιομυελίτιδας.
Προκειμένου να δικαιολογήσουν τις λανθασμένες μεθόδους διάγνωσής τους κάνουν χρήση της ad hoc διάσωσης, καθώς ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αναφέρει ότι έως και το 90% των ανθρώπων που "μολύνονται" από τον υποτιθέμενο "ιό" της πολιομυελίτιδας δεν εμφανίζει κανένα σύμπτωμα.
Μόνο ένας στους 200 ανθρώπους υ̲π̲ο̲τ̲ί̲θ̲ε̲τ̲α̲ι̲ ̲ότι θα προσβληθεί από παραλυτικά συμπτώματα.
Το CDC δηλώνει ότι:
"Σημειώστε ότι ως "πολιομυελίτιδα" (ή εν συντομία "πολιομυελίτιδα") ορίζεται η παραλυτική νόσος. Έτσι, μόνο τα άτομα με την παραλυτική λοίμωξη θεωρείται ότι έχουν την ασθένεια".
Η διαγνωστική διαδικασία των ιατρικών αρχών ομολογουμένως δεν έχει στατιστική σχέση με την ασθένεια για την οποία χρησιμοποιείται. Οι δικές τους μετρήσεις σαφώς και δεν τεκμηριώνουν συσχέτιση ή συνάφεια μεταξύ των μεταβλητών.
Πώς μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι διαγνωστικές πρακτικές τους έχουν οποιαδήποτε πραγματική πρακτική αξία όταν ο φερόμενος ως υποτιθέμενος αιτιολογικός παράγοντας υποτίθεται ότι προκαλεί τη νόσο μόνο στο 0,5% των ανθρώπων;
Προκειμένου να υπερασπιστούν τα ελαττωματικά δεδομένα τους, καταφεύγουν στην ad hoc εφεύρεση της "ασυμπτωματικής λοίμωξης."
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
The Ad Hoc Rescue: A Polio Deception - Aldhissla’s Substack
