Ο Ανώφελος Πόλεμος των Ιδεολογιών

Πώς οι Παγκοσμιοποιητές Χρησιμοποιούν την Μία Όψη του Νομίσματος για να Κάνουν τις Μάζες να Ζητάνε την Άλλη και Γιατί Τελικά Θα Αποτύχουν.

May 27, 2024

Μετάφραση: Απολλόδωρος

27 Μαΐου 2024 | A Lily Bit | Διαβάστε το εδώ

Κάτω από τα άγρια κύματα κάθε παγκόσμιου κοινωνικοοικονομικού και πολιτικού γεγονότος, διαπνέεται μια αδιάκοπη, αλλά συχνά απαρατήρητη, μάχη. Αυτός ο πόλεμος δεν καταπολεμείται με παραδοσιακά όπλα, αλλά με αφηγήσεις και γεγονότα, με δημοσιογραφικές μάχες και σιωπηλές ατομικές πράξεις αντίστασης. Είναι μια σύγκρουση που ορίζεται από δύο παρατάξεις, φιλοσοφικά και πνευματικά απέναντι.

Από τη μία πλευρά, ένα δίκτυο εταιρικών τιτάνων, ελίτ, τραπεζικών ιδρυμάτων, διεθνών χρηματοπιστωτικών συγκροτημάτων, σκέψης, και πολιτικών πιόνων. Εργάζονται ασταμάτητα για να διαμορφώσουν τη δημόσια ψυχολογία και την κοινωνία σε σύμφωνα με το όραμά τους για μια "Νέα Παγκόσμια Τάξη."

Κεράστε έναν καφέ στο Ko-fi

Ένας κόσμος σχολαστικά συγκεντρωτικός, όπου κρατούν τα ηνία κάθε πτυχής της κυβέρνησης, του εμπορίου, της ζωής, και ακόμη και των ηθικών αξιών. Τους αναφέρομαι ως "Παγκοσμιοποιητές," έναν όρο που χρησιμοποιούν ενίοτε για τον εαυτό τους, με μια νότα ειρωνείας, θα έλεγα.

Η άλλη πλευρά είναι μια κίνηση που έχει προκύψει οργανικά, αυθόρμητα, χωρίς ιεραρχική δομή ηγεσίας. Παρόλα αυτά, καθοδηγείται διακριτικά από παραδείγματα που έχουν θέσει διάφοροι μέντορες και ακτιβιστές, συνδεόμενοι από ένα σύνολο αρχών που βασίζονται στο φυσικό δίκαιο.

Πρόκειται για έναν ποικιλόμορφο συνασπισμό θρησκευόμενων, αγνωστικιστών και άθεων. Είναι ένα κίνημα ανθρώπων από όλα τα εθνικά και οικονομικά υπόβαθρα, που τους ενώνει μια ενιαία, ανυποχώρητη πίστη στο μόνο πράγμα στο οποίο όλοι συμφωνούν - τα έμφυτα, έμφυτα δικαιώματα στην ελευθερία. Θα τους ονομάσω δημιουργικά "Κίνημα της Ελευθερίας".

Οι Παγκοσμιοποιητές, με τη λαβή τους στην εξουσία, απέχουν πολύ από το να είναι οι καλοπροαίρετοι διαχειριστές της ανθρωπότητας που παρουσιάζουν ότι είναι. Το όραμά τους για μια συγκεντρωτική παγκόσμια τάξη είναι μια ανατριχιαστική δυστοπία, όπου οι ατομικές ελευθερίες θυσιάζονται στο βωμό του συλλογικού ελέγχου. Οι οικονομικές θεωρίες τους, τις οποίες πλασάρουν ως πανάκεια για τα παγκόσμια προβλήματα, είναι απλώς εργαλεία για την εδραίωση της εξουσίας και του πλούτου στα χέρια λίγων.

Το Κίνημα της Ελευθερίας (Liberty Movement), από την άλλη πλευρά, είναι ένας φάρος ελπίδας σε αυτό το επερχόμενο σκοτάδι. Είναι μια απόδειξη του αδάμαστου ανθρώπινου πνεύματος που λαχταρά την ελευθερία, ένα προπύργιο ενάντια στο παλιρροϊκό κύμα της παγκοσμιοποίησης. Τα μέλη της, μέσω των ατομικών τους πράξεων θάρρους και προκλητικότητας, ξαναγράφουν την αφήγηση της εποχής μας, αμφισβητούν το status quo και τολμούν να ονειρεύονται έναν κόσμο όπου η ελευθερία δεν είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα εκ γενετής.

Οι οικονομικές θεωρίες των παγκοσμιοποιητών, όπως τα κεϋνσιανά οικονομικά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από ψευδοεπιστημονικές δικαιολογίες για την αναδιανομή του πλούτου και τον συγκεντρωτικό έλεγχο. Υποστηρίζουν τις υπερβολικές κυβερνητικές δαπάνες ως μέσο τόνωσης της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά το μόνο που κάνουν είναι να δημιουργούν πληθωρισμό, να υποτιμούν το νόμισμα και να επιβαρύνουν τις μελλοντικές γενιές με χρέος. Είναι σαν να θεραπεύει κανείς τα συμπτώματα ενός ασθενούς χωρίς να αντιμετωπίζει την υποκείμενη ασθένεια, ή ακόμα χειρότερα, να δημιουργεί νέες ασθένειες κατά τη διαδικασία.

Εν τω μεταξύ, το Κίνημα της Ελευθερίας υπερασπίζεται την οικονομική ελευθερία, υποστηρίζοντας το υγιές χρήμα, την περιορισμένη κυβέρνηση και τις πραγματικές ελεύθερες αγορές. Κατανοούν ότι η πραγματική ευημερία προέρχεται από την ατομική επιχειρηματικότητα και την καινοτομία, όχι από την κυβερνητική παρέμβαση. Πιστεύουν στη δύναμη της ελεύθερης αγοράς να αυτοδιορθώνεται, να κατανέμει αποτελεσματικά τους πόρους και να ενισχύει τον ανταγωνισμό και τη δημιουργικότητα.

Στο πεδίο της πολιτικής, οι Παγκοσμιοποιητές πλασάρουν μια ψεύτικη διχοτόμηση αριστεράς και δεξιάς, δημιουργώντας ένα διχαστικό και πολωμένο κλίμα. Χειραγωγούν το πολιτικό φάσμα, στρέφοντας τους ανθρώπους ο ένας εναντίον του άλλου, ενώ διατηρούν τη λαβή τους στην εξουσία. Είναι ένα πολιτικό θέατρο, ένα κουκλοθέατρο που έχει σχεδιαστεί για να αποσπάσει και να εκτρέψει την προσοχή από την πραγματική τους ατζέντα.

Το Κίνημα της Ελευθερίας, αντίθετα, υπερβαίνει αυτούς τους τεχνητούς διαχωρισμούς. Αναγνωρίζει ότι η αληθινή πολιτική δύναμη βρίσκεται στο άτομο, όχι σε ένα πολιτικό κόμμα ή σε έναν κυβερνητικό θεσμό. Υποστηρίζει την επιστροφή στις συνταγματικές αρχές, την περιορισμένη κυβέρνηση και την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Είναι ένα κίνημα που επιδιώκει να ενώσει, όχι να διαιρέσει, να ενδυναμώσει, όχι να ελέγξει.

Όσοι πιστεύουν ότι είναι απλοί θεατές σε αυτόν τον πόλεμο, όσοι κάνουν τα στραβά μάτια και όσοι αγνοούν, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτή η σύγκρουση θα αγγίξει κάθε άνθρωπο, χωρίς να αφήσει κανέναν αλώβητο.

Πρόκειται για έναν πόλεμο για το μέλλον της ανθρωπότητας, έναν αγώνα που θα διαμορφώσει το πεπρωμένο των επόμενων γενεών. Το αποτέλεσμα θα καθορίσει αν τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα έχουν την ελευθερία να επιλέξουν το δικό τους μονοπάτι, να φτάσουν τις πραγματικές τους δυνατότητες ως άτομα, ή αν θα είναι δέσμια μιας απρόσωπης, άψυχης τεχνοκρατίας που δεν ενδιαφέρεται για τις φιλοδοξίες και τα όνειρά τους.

Όπως ίσως καταλάβατε, δεν είμαι αμερόληπτη παρατηρητής σε αυτή τη μάχη. Υπάρχουν εκείνοι που, μέσα στη διανοητική τους αλαζονεία, προσπαθούν να απορρίψουν αυτή τη σύγκρουση ως μια απλή ιδεολογική διαμάχη, κατηγορώντας και τις δύο πλευρές ότι επιδιώκουν να επιβάλουν την κοσμοθεωρία τους στην υπόλοιπη ανθρωπότητα. Θα έλεγα ότι αυτά τα άτομα αγνοούν θλιβερά το πραγματικό διακύβευμα του παιχνιδιού.

Ο πόλεμος μεταξύ των Παγκοσμιοποιητών και του Κινήματος της Ελευθερίας δεν είναι μια ασήμαντη διαμάχη, αλλά ένας αγώνας για την ίδια την ψυχή της ανθρωπότητας. Είναι μια μάχη μεταξύ εκείνων που επιδιώκουν να ελέγχουν και εκείνων που επιδιώκουν να απελευθερώνουν, μεταξύ εκείνων που επιθυμούν να κυριαρχήσουν και εκείνων που επιθυμούν να ενδυναμώσουν.

Οι Παγκοσμιοποιητές, με την ύπουλη ατζέντα τους, επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια παγκόσμια τάξη που καταπνίγει την ατομικότητα, τη δημιουργικότητα και την ελευθερία. Επιθυμούν να επιβάλουν μια ομογενοποιημένη, εξυγιαντική εκδοχή της πραγματικότητας, όπου η διαφορετικότητα της σκέψης αποθαρρύνεται και η συμμόρφωση ανταμείβεται. Μεταμφιέζονται σε σωτήρες, υποσχόμενοι μια ουτοπία ειρήνης και ευημερίας, αλλά στην πραγματικότητα προσφέρουν μόνο έναν δυστοπικό εφιάλτη ελέγχου και καταπίεσης.

Το Κίνημα της Ελευθερίας, από την άλλη πλευρά, πρεσβεύει το ακριβώς αντίθετο. Υπερασπίζεται την υπόθεση της ατομικής ελευθερίας, του δικαιώματος κάθε ατόμου να ζει τη ζωή του όπως το ίδιο κρίνει σκόπιμο, αρκεί να μην παραβιάζει τα δικαιώματα των άλλων. Πιστεύει στη δύναμη του ανθρώπινου πνεύματος, στη δυνατότητα κάθε ατόμου να επιτύχει μεγαλεία, αρκεί να του δοθεί η ελευθερία να το κάνει.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ VS. "ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ"

Οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν εδώ και αιώνες την τακτική των ψεύτικων διχοτομήσεων, διχάζοντας έθνη και λαούς μεταξύ τους για να επωφεληθούν από το χάος που προκύπτει. Ωστόσο, η προαναφερθείσα διχοτόμηση είναι ίσως η πιο κοντινή που έχουν έρθει ποτέ στο να παρουσιάσουν έναν γνήσιο διαχωρισμό.

Η προηγούμενη έγκριση του δημοψηφίσματος για το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο ή η εκλογή του Donald Trump είχαν προκαλέσει ένα κύμα προπαγάνδας από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης. Το υποκείμενο μήνυμα ήταν ότι οι "λαϊκιστές" βρίσκονται πίσω από την αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση και ότι αυτοί οι λαϊκιστές θα επιφέρουν την πτώση των εθνών και της παγκόσμιας οικονομίας. Με άλλα λόγια, παγκοσμιοποίηση ίσον καλό, λαϊκισμός ίσον κακό.

Υπάρχει όντως ένας πραγματικός αγώνας μεταξύ των παγκοσμιοποιητών και εκείνων που αγωνίζονται για μια ελεύθερη, αποκεντρωμένη και εθελοντική κοινωνία. Έχουν απλώς αλλάξει κάποιες από τις ετικέτες και την ορολογία. Η αποτελεσματικότητα αυτής της στρατηγικής για τις ελίτ μένει να φανεί, αλλά εξυπηρετεί τους σκοπούς τους με ορισμένους τρόπους.

Η χρήση του όρου "λαϊκιστής" είναι όσο το δυνατόν πιο κλινική και απομακρυσμένη από την "ελευθερία και την ανεξαρτησία". Υπονοεί όχι απλώς "εθνικισμό", αλλά μια εγωιστική μορφή εθνικισμού. Και η σύνδεση που ελπίζουν οι παγκοσμιοποιητές ότι θα κάνουν οι άνθρωποι είναι ότι ο εγωιστικός εθνικισμός οδηγεί στον καταστροφικό φασισμό (δηλαδή στους Ναζί). Έτσι, όταν ακούτε τον όρο "λαϊκιστής", θέλουν να σκέφτεστε "ναζί".

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι το αφήγημα της ανόδου του λαϊκισμού συμπίπτει με τις τρομερές προειδοποιήσεις των ελίτ ότι τέτοια κινήματα θα προκαλέσουν παγκόσμια οικονομική κατάρρευση αν συνεχίσουν να κερδίζουν έδαφος. Φυσικά, οι ελίτ ενορχηστρώνουν μια οικονομική κατάρρευση εδώ και χρόνια, και ήδη αισθανόμαστε τις επιπτώσεις της εδώ και αρκετό καιρό. Σε μια πονηρή κίνηση, οι ελίτ έχουν προσπαθήσει να επαναπροσδιορίσουν το κίνημα της ελευθερίας ως "λαϊκιστικό" (ναζιστικό) και να χρησιμοποιήσουν τους ακτιβιστές της ελευθερίας ως αποδιοπομπαίους τράγους για την οικονομική κρίση που οι ίδιες μεθόδευσαν.

Θα το χάψει πλήρως το κοινό; Δεν είμαι σίγουρη. Πιστεύω ότι αυτό εξαρτάται από το πόσο αποτελεσματικά θα εκθέσουμε τη στρατηγική τους πριν η κατάρρευση εδραιωθεί πολύ βαθιά. Ωστόσο, οι ελίτ χειρίστηκαν την οικονομική κατάρρευση επιδέξια.

Δεν υπάρχει καμία λύση που να μπορεί να αποτρέψει την εξέλιξή της. Ακόμα και αν αύριο προσαχθεί στη δικαιοσύνη κάθε εγκληματίας παγκοσμιοποιητής και αποκατασταθεί η έντιμη ηγεσία στην κυβέρνηση, οι αριθμοί δεν μπορούν να αλλάξουν και θα χρειαστούν δεκαετίες αγώνα πριν οι εθνικές οικονομίες μπορέσουν να ανθίσουν ξανά.

ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ VS. ΦΑΣΙΣΜΟΣ

Πρόκειται για μια ακόμη μηχανορραφία των παγκοσμιοποιητών, μια πονηρή στρατηγική για τη διάσπαση των κοινωνιών και την πρόκληση χάους, το οποίο μπορούν στη συνέχεια να εκμεταλλευτούν για την ατζέντα τους του συγκεντρωτικού ελέγχου. Αν τρέφετε οποιονδήποτε σκεπτικισμό σχετικά με τη μηχανική φύση του φασισμού και του κομμουνισμού, σας ικετεύω να εντρυφήσετε στη σχολαστικά τεκμηριωμένη έρευνα του Antony Sutton. Τα ευρήματά του είναι πολύ εκτεταμένα για να συνοψιστούν επαρκώς εδώ, αλλά σίγουρα αξίζουν τον έλεγχό σας.

Στο σύγχρονο τοπίο, βλέπουμε ελίτ όπως ο George Soros να χρηματοδοτούν και να υποθάλπουν την τελευταία εκδήλωση των κομμουνιστικών δυνάμεων, που ενσαρκώνεται σε ομάδες κοινωνικής δικαιοσύνης όπως το Black Lives Matter. Ο κολεκτιβιστικός παροξυσμός και η οργουελική συμπεριφορά που επιδεικνύουν αυτές οι οντότητες που έχουν εμμονή με τη φυλή, συμπεριλαμβανομένης της BLM και των φεμινιστριών του τρίτου κύματος, προκαλεί σοβαρές αντιδράσεις από τους συντηρητικούς. Αυτά τα άτομα, κουρασμένα από το να τους υπαγορεύουν σε κάθε θέμα και σε κάθε στιγμή, φτάνουν στο απροχώρητο. Και αυτός, φίλοι μου, είναι ο στόχος...

Για να κατανοήσει κανείς την κατάσταση της Αμερικής το 2024, αρκεί να ανατρέξει στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της ταραχώδους δεκαετίας του 1930. Η ήπειρος κατακλύστηκε από κομμουνιστές ταραξίες, μερικοί γνήσιοι και άλλοι κατασκευασμένοι από το ίδιο το κατεστημένο, υποκινώντας εργατικές αναταραχές και δημοσιονομική αστάθεια. Οι ελίτ στη συνέχεια χρηματοδότησαν και προώθησαν τον φασισμό ως αντίδοτο στον κομμουνισμό. Ακόμα και οι πιο μετριοπαθείς συντηρητικοί, που οδηγήθηκαν στα άκρα από τις αμείλικτες προκλήσεις των κομμουνιστών, μεταμορφώθηκαν σε κάτι εξίσου τερατώδες ως απάντηση.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορεί να ακροβατούν στον ίδιο γκρεμό, αν δεν είμαστε προσεκτικοί. Οι πυροβολισμοί στο Τέξας χρησιμεύουν ως μια τέλεια ευκαιρία για τους παγκοσμιοποιητές να προωθήσουν την ατζέντα τους. Σκεφτείτε για λίγο το εξής: από τη μία πλευρά, οι Δημοκρατικοί πρόεδροι παροτρύνουν τους φιλελεύθερους να αντιμετωπίσουν την αστυνομική βία με την περαιτέρω ομοσπονδιοποίηση της επιβολής του νόμου. Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι Ρεπουμπλικάνοι υποστηρίζουν ότι μια πιο στρατιωτικοποιημένη αστυνομική παρουσία είναι η λύση για να αναχαιτιστούν ομάδες όπως η BLM από το να προκαλέσουν περαιτέρω αναστάτωση. Παρατηρήσατε ότι η μόνη λύση που προσφέρεται είναι η αυξημένη ομοσπονδιακή παρουσία στους δρόμους μας;

Ωστόσο, αντιλαμβάνομαι ένα σημαντικό ελάττωμα στο σχέδιο των παγκοσμιοποιητών να ενορχηστρώσουν μια κομμουνιστική εναντίον φασιστικής αναμέτρησης στις ΗΠΑ, και αυτό το ελάττωμα έγκειται στην ύπαρξη του Κινήματος της Ελευθερίας. Το κίνημα έχει ωριμάσει σημαντικά όσον αφορά την παρουσία και την επιρροή του στα μέσα ενημέρωσης. Διαθέτει πλέον αρκετή επιρροή για να εξουδετερώσει ορισμένες πτυχές του αυξανόμενου φασιστικού συναισθήματος μεταξύ της πολιτικής Δεξιάς.

Η μόνη βιώσιμη επιλογή των ελίτ είναι να συνυποτάξουν το Κίνημα της Ελευθερίας. Αν καταφέρουν να χειραγωγήσουν τους υποστηρικτές της ελευθερίας ώστε να υποστηρίξουν ένα φασιστικό σύστημα, θα βρίσκονται στα πρόθυρα της απόλυτης νίκης. Ωστόσο, αυτό το σενάριο είναι εξαιρετικά απίθανο, δεδομένης της ακλόνητης προσήλωσης των υποστηρικτών της ελευθερίας στις αρχές τους.

Οι ελίτ μπορεί να καταφέρουν να πείσουν ένα μεγάλο τμήμα του κοινού να ευθυγραμμιστεί με το ψευδές παράδειγμά τους, αλλά αν αποτύχουν να παγιδεύσουν τα εκατομμύρια που αποτελούν το Κίνημα της Ελευθερίας, το έργο τους γίνεται εκθετικά πιο δύσκολο.

ΗΘΙΚΗ ΠΥΞΙΔΑ VS. ΗΘΙΚΟΣ ΣΧΕΤΙΚΙΣΜΟΣ

Οι παγκοσμιοποιητές επιδιώκουν να προωθήσουν τον ηθικό σχετικισμό ως μέσο ελέγχου, ελπίζοντας να δημιουργήσουν μια κοινωνία που θα χειραγωγείται και θα κυβερνάται εύκολα. Αφαιρώντας τα θεμέλια του σωστού και του λάθους, στοχεύουν να δημιουργήσουν έναν κόσμο όπου οι διεστραμμένες επιθυμίες και οι ατζέντες τους θα μπορούν να ανθίσουν ανεξέλεγκτα. Ωστόσο, η έμφυτη ανθρώπινη συνείδηση αποτελεί τρομερό εμπόδιο στα σχέδιά τους.

Η συνείδηση δεν είναι προϊόν κοινωνικής προσαρμογής ή πολιτισμικών προτύπων, αλλά μάλλον μια εγγενής πτυχή του ανθρώπινου ψυχισμού. Είναι η φωνή μέσα μας που μας καθοδηγεί προς το καλό και μακριά από το κακό. Δεν είναι μια γκρίζα περιοχή ανοιχτή σε ερμηνείες, αλλά μια πυξίδα που μας δείχνει προς την αλήθεια. Οι παγκοσμιοποιητές μπορεί να προσπαθούν να θολώσουν την κρίση μας και να μπερδέψουν τις αισθήσεις μας, αλλά δεν μπορούν να σβήσουν τη συνείδησή μας.

Η έννοια του ηθικού σχετικισμού δεν είναι μόνο ανεφάρμοστη αλλά και επικίνδυνη. Επιδιώκει να σβήσει τη γραμμή μεταξύ σωστού και λάθους, δημιουργώντας έναν κόσμο όπου το κακό μπορεί να μεταμφιεστεί σε καλό. Πρόκειται για μια ύπουλη ιδεολογία που επιδιώκει να υπονομεύσει την ηθική μας και να διαφθείρει τις ψυχές μας. Οι παγκοσμιοποιητές μπορεί να την προωθούν ως μέσο προόδου, αλλά δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα εργαλείο ελέγχου.

Η ιδεολογία του ηθικού σχετικισμού μπορεί να είναι διαδεδομένη στη λαϊκή μας κουλτούρα, αλλά δεν έχει ακόμη πλήρως εδραιωθεί. Αυτό αποτελεί απόδειξη της δύναμης της ανθρώπινης συνείδησης και της έμφυτης επιθυμίας μας για δικαιοσύνη και αλήθεια.

ΚΟΛΕΚΤΙΒΙΣΜΟΣ VS. ΑΤΟΜΙΚΙΣΜΟΣ

Στην ουσία, το βασικό δόγμα του παγκοσμιοτισμού είναι η θυσία της κυριαρχίας και του ατομικισμού για το γενικότερο καλό της συλλογικότητας. Ωστόσο, η ίδια η φύση των ομάδων είναι αφηρημένη και υπάρχει μόνο για όσο διάστημα τα άτομα μέσα σε αυτές τις ομάδες τις αναγνωρίζουν ως βιώσιμες.

Οι ελίτ πρέπει να πείσουν τους ανθρώπους ότι ο ατομικισμός αποτελεί απειλή και ότι ο κολεκτιβισμός είναι η μόνη λύση για να αποτρέψουν τις καταστροφές που προκαλούν όσοι επιδιώκουν την ανεξαρτησία. Ωστόσο, οι περισσότερες από τις καταστροφές που αντιμετωπίζουμε σε εθνική ή παγκόσμια κλίμακα ενορχηστρώνονται από τις ελίτ και όχι από κακοποιά άτομα ή κυρίαρχα έθνη. Στη συνέχεια χρησιμοποιούν αυτές τις κρίσεις για να συκοφαντήσουν την ίδια την έννοια της κυριαρχίας, χαρακτηρίζοντάς την ως ένα βάρβαρο κατάλοιπο του παρελθόντος που πρέπει να εξαλειφθεί.

Για να ενισχύσουν την ανάγκη για κολεκτιβισμό, οι παγκοσμιοποιητές πρέπει να εμπλακούν με τους ανθρώπους σε ψυχολογικό επίπεδο. Ενώ οι άνθρωποι έχουν μια έμφυτη επιθυμία να αλληλεπιδρούν με τους συνανθρώπους τους, διαθέτουν επίσης μια έμφυτη ταυτότητα και μια τάση να επιδιώκουν τη δική τους ανάπτυξη χωρίς παρεμβάσεις. Οι άνθρωποι απολαμβάνουν να είναι μέλη μιας ομάδας, εφόσον η συμμετοχή τους είναι υγιής, εθελοντική και βασίζεται σε επιλογή.

Ωστόσο, οι άνθρωποι είναι εγγενώς φυλετικοί, με ψυχολογικά και βιολογικά όρια στο μέγεθος της φυλής που προτιμούν. Ο καθηγητής Robin Dunbar, ένας εξέχων εξελικτικός ψυχολόγος στη δεκαετία του 1990, ανακάλυψε ένα γνωστικό όριο στον αριθμό των ατόμων με τα οποία μπορεί να διατηρήσει σταθερές σχέσεις ένα άτομο. Ο αριθμός αυτός κυμαίνεται από 100 έως 200 άτομα. Ομοίως, υπάρχει ένα όριο στο μέγεθος των αποτελεσματικών ομάδων σε σχέση με τις αναποτελεσματικές, με τις αποτελεσματικές φυλές και κοινότητες να κυμαίνονται συνήθως μεταξύ 500 και 2.500 ατόμων.

Το ανθρώπινο μυαλό δεν προσαρμόζεται καλά σε τεράστιες φυλετικές ομάδες και η ιδέα μιας "παγκόσμιας φυλής" συναντά αντίσταση. Οι άνθρωποι λειτουργούν καλύτερα σε μικρότερες ομάδες και δεν εκτιμούν την εξαναγκαστική συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε ομάδα, ιδίως σε μεγαλύτερες.

Αυτό μπορεί να εξηγήσει την αίσθηση απομόνωσης που βιώνουν όσοι ζουν σε αστικές περιοχές, παρά το γεγονός ότι περιβάλλονται από εκατομμύρια γείτονες και εκατοντάδες συνεργάτες. Εξακολουθούν να αισθάνονται μόνοι επειδή δεν έχουν μια λειτουργική φυλή αποδεκτού μεγέθους.

Ενώ μεγάλος αριθμός ανθρώπων μπορεί να ενωθεί με ένα ηχηρό ιδεώδες, το οποίο είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο σχηματίζονται έθνη, αυτή είναι η έκταση της εθελοντικής ένωσης. Ο παγκοσμιοποιητικός κολεκτιβισμός είναι αντίθετος με την ανθρώπινη φύση. Οι άνθρωποι ενστικτωδώς τον αναγνωρίζουν ως πράξη βίας και καταπίεσης και αναπόφευκτα θα αντισταθούν στον ψεύτικο φυλετισμό του, καθώς θα αρχίσουν να βλέπουν την πραγματική του φύση.

ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ VS. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η επιδίωξη των παγκοσμιοποιητών για απόλυτο έλεγχο δεν είναι μόνο ανέφικτη αλλά και θεμελιωδώς λανθασμένη. Ο στόχος του πλήρους μικροελέγχου είναι μαθηματικά και ψυχολογικά αδύνατος, και η παραληρηματική τους αναζήτηση γεννά αδυναμία.

Η Αρχή της Αβεβαιότητας του Heisenberg απεικονίζει αυτό το ζήτημα, καθώς υπαγορεύει ότι οποιοσδήποτε παρατηρεί ένα σύστημα σε δράση μπορεί ακόμα να επηρεάσει τη συμπεριφορά του συστήματος έμμεσα ή ασυνείδητα με τρόπους που δεν θα μπορούσε ποτέ να προβλέψει. Αυτός ο περιορισμός οδηγεί σε άγνωστες ποσότητες, καθιστώντας την προβλεψιμότητα αδύνατη και τον απόλυτο έλεγχο του συστήματος ανέφικτο.

Η αρχή αυτή ισχύει και στην ανθρώπινη ψυχολογία, όπως ανακάλυψαν οι ψυχαναλυτές κατά τη θεραπεία ασθενών. Ο παρατηρητής δεν μπορεί ποτέ να παρατηρήσει τον ασθενή του χωρίς να επηρεάσει έμμεσα τη συμπεριφορά του με απρόβλεπτους τρόπους. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί ποτέ να επιτευχθεί μια απολύτως αντικειμενική ανάλυση του εν λόγω ασθενούς.

Αυτό που αναζητούν οι ελίτ είναι ένα σύστημα με το οποίο θα μπορούν να παρατηρούν και να επηρεάζουν όλους μας με κάθε λεπτομέρεια χωρίς να προκαλούν μια αντίδραση που δεν θα περίμεναν. Ωστόσο, οι νόμοι της φυσικής και της ψυχολογίας καθιστούν αδύνατο αυτό το επίπεδο ελέγχου. Πάντα θα υπάρχουν άγνωστες ποσότητες, ελεύθερες ρίζες και μπαλαντέρ που μπορούν να καταστρέψουν ακόμη και μια φαινομενικά τέλεια ουτοπία.

Επιπλέον, η απόδειξη της μη πληρότητας του Kurt Godel παρέχει μια μαθηματική εξήγηση του αγώνα των ελίτ ενάντια στις άγνωστες ποσότητες και την αναπόφευκτη αποτυχία τους. Το έργο του Godel απέδειξε ότι το άπειρο είναι ένα αυτοτελές παράδοξο που δεν μπορεί να οριστεί μέσω των μαθηματικών.

Ο Bertrand Russell, γνωστός παγκοσμιοποιητής, εργάστηκε ακούραστα για να δείξει ότι το σύνολο του σύμπαντος μπορεί να αναλυθεί σε αριθμούς. Ωστόσο, οι προσπάθειες του Russell απέβησαν άκαρπες και η απόδειξη του Godel κατέρριψε αργότερα τη θεωρία του. Ο Russell αντιτάχθηκε στην απόδειξη του Godel, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Η μαθηματική απόδειξη του Godel κατέστρεψε τον πυρήνα της παγκοσμιοποιητικής ιδεολογίας, αποδεικνύοντας ότι οι φιλοδοξίες των παγκοσμιοποιητών για θεότητα δεν θα πραγματοποιούνταν ποτέ. Υπάρχουν όρια στη γνώση του ανθρώπου και όρια σε ό,τι μπορεί να ελέγξει. Αυτό είναι κάτι που οι παγκοσμιοποιητές δεν μπορούν ποτέ να αποδεχτούν, γιατί αν το έκαναν, κάθε προσπάθεια που καταβάλλουν εδώ και δεκαετίες, αν όχι αιώνες, θα ήταν άσκοπη.

Το ζήτημα είναι ένα ζήτημα άγνωστων μεγεθών. Μπορεί ποτέ η ανθρώπινη κοινωνία να κυριαρχηθεί πλήρως, ή μήπως η πράξη της εξέγερσης ενάντια στα καταπιεστικά συστήματα είναι μέρος της φύσης; Η συνεχής προσοχή του κατεστημένου στην ιδέα του "μοναχικού λύκου" και στη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει ένα άτομο που ενεργεί έξω από τις επιταγές του συστήματος υποδηλώνει ότι οι ελίτ φοβούνται τις απρόβλεπτες αντιδράσεις που θα μπορούσαν να υπονομεύσουν την εξουσία τους.

Η αληθινή δύναμη για τη διαμόρφωση αυτού του κόσμου βρισκόταν πάντα στα χέρια σας. Επιλέξτε καλά!

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι παγκοσμιοποιητές είναι καταδικασμένοι να χάσουν. Ποτέ δεν μπορούν να γνωρίζουν όλους τους άγνωστους. Δεν μπορούν ποτέ να ελέγξουν όλες τις ελεύθερες ρίζες. Πάντα θα υπάρχει εξέγερση. Πάντα θα υπάρχει ένα κίνημα ελευθερίας.

Το σύνολο του ουτοπικού τους σχήματος περιστρέφεται γύρω από την ανάγκη απομάκρυνσης των αγνώστων. Ωστόσο, ο έλεγχος σε αυτά τα επίπεδα είναι τόσο εύθραυστος που καθίσταται άχρηστος και θανάσιμα επικίνδυνος.