Κοκκύτης και Εμβολιασμός

Εξετάζοντας τα δεδομένα

Apollodoros

Sep 05, 2024

Μετάφραση: Απολλόδωρος

5 Σεπτεμβρίου, 2024 | Roman Bystrianyk | Διαβάστε το εδώ

Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:

Τάσεις του κοκκύτη, 1901-45. Το ραβδόγραμμα απεικονίζει την ετήσια σειρά των ποσοστών θανάτων ανά 100.000 κατοίκους για την Αγγλία και την Ουαλία. Τα δειγματοληπτικά έτη με ασυνήθιστα υψηλή θνησιμότητα σε σχέση με την υποκείμενη τάση προσδιορίζονται από τις σκούρες μοβ ράβδους. Το ένθετο γράφημα δείχνει την περίοδο που καλύπτει το κύριο γράφημα σε προοπτική αιώνα, 1901-2000. Συνολικά 233.698 θάνατοι από κοκκύτη καταγράφηκαν στην Αγγλία και την Ουαλία κατά τη διάρκεια του εικοστού αιώνα, με πάνω από το 97% να συμβαίνουν κατά την περίοδο 1901-45. Πηγή: στοιχεία από τη Μονάδα Στατιστικών Θνησιμότητας (2003).
[Matthew Smallman-Raynor και Andrew Cliff, Atlas of Epidemic Britain: A Twentieth Century Picture, 2012, Oxford University Press, σ. 52.]

Παρά τα υψηλά επίπεδα εμβολιαστικής κάλυψης, η κυκλοφορία του κοκκύτη δεν μπορεί να ελεγχθεί καθόλου. Τα αποτελέσματα θέτουν υπό αμφισβήτηση την αποτελεσματικότητα των σημερινών προγραμμάτων ανοσοποίησης[1].

Οι θάνατοι από κοκκύτη συζητούνται πάντα όταν πρόκειται για το εμβόλιο. Η επίπτωση της νόσου αναφέρεται μόνο όταν τα δεδομένα που παρουσιάζονται δείχνουν σαφώς ότι το εμβόλιο είχε μικρή, αν είχε, επίδραση στη θνησιμότητα. Για παράδειγμα, στο βιβλίο του, ο Paul Offit αναφέρει ότι, πριν από τη χρήση του εμβολίου για τον κοκκύτη, 7.000 θάνατοι συνέβαιναν κάθε χρόνο από κοκκύτη και μετά, υπήρχαν μόνο περίπου 30 θάνατοι.

Ο κοκκύτης (pertussis) είναι μια καταστροφική λοίμωξη. Πριν χρησιμοποιηθεί για πρώτη φορά εμβόλιο στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1940, περίπου τριακόσιες χιλιάδες κρούσματα κοκκύτη προκαλούσαν επτά χιλιάδες θανάτους κάθε χρόνο, σχεδόν όλα σε μικρά παιδιά. Τώρα, λόγω του εμβολίου για τον κοκκύτη, λιγότερα από τριάντα παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από τη νόσο. Αλλά οι καιροί αλλάζουν.[2]

Μια δημοσίευση του 1988 στο ιατρικό περιοδικό Pediatrics έκανε έναν παρόμοιο ανακριβή ισχυρισμό. Ο παρακάτω πίνακας δείχνει τους επίσημους αριθμούς από δύο πενταετείς περιόδους με διαφορά 20 ετών. Μέχρι την εισαγωγή του εμβολίου κατά του κοκκύτη στα τέλη της δεκαετίας του 1940, οι συνολικοί θάνατοι ήταν, κατά μέσο όρο, περίπου 1.200 και όχι 7.000[3].

Αυτό που είναι πιο αξιοσημείωτο είναι ότι, κατά τη διάρκεια αυτών των 20 ετών, ο πληθυσμός αυξήθηκε κατά περίπου 25 τοις εκατό. Μια τόσο μεγάλη αύξηση του πληθυσμού καθιστά σημαντικό τον προσδιορισμό ενός κανονικοποιημένου ποσοστού θανάτων. Από τους κανονικοποιημένους αριθμούς, μπορούμε να δούμε ότι οι θάνατοι ανά 100.000 είχαν μειωθεί κατά 85 τοις εκατό κατά τη διάρκεια αυτών των 20 ετών. Οι πιθανότητες να πεθάνει κανείς από κοκκύτη είχαν μειωθεί δραματικά από 1 στους 15.625 σε 1 στους 125.000. Αυτή η αλλαγή συνέβη πριν από τη χρήση οποιουδήποτε εμβολίου. Η σαφής πτωτική τάση του ποσοστού θανάτων πριν από την εισαγωγή του εμβολίου δεν αναγνωρίζεται ποτέ.

Πολλοί θιασώτες του εμβολίου ισχυρίζονται ότι τα αντιβιοτικά ήταν επίσης υπεύθυνα για τη μείωση της νοσηρότητας και της θνησιμότητας. Ωστόσο, το ποσοστό θνησιμότητας από κοκκύτη μειωνόταν από τη δεκαετία του 1920, πολύ πριν από τη χρήση αντιβιοτικών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η εξέταση των δεδομένων από το 1920 και μετά δείχνει μια συνεχή πτωτική τάση στο ποσοστό θανάτων από κοκκύτη.

Είναι δύσκολο να διαπιστωθεί κάποια σημαντική επίπτωση στο συνολικό ποσοστό θανάτων μετά την εισαγωγή του προγράμματος εμβολιασμού κατά του κοκκύτη. Μια μεγεθυμένη προβολή των ίδιων δεδομένων από το 1940 έως το 1970 δείχνει επίσης μια συνεχή πτωτική τάση του ποσοστού θανάτου.

Εάν ο εμβολιασμός κατά του κοκκύτη ήταν σημαντικός για τη συνολική μείωση των θανάτων, θα έπρεπε να υπάρχει μια μεγάλη αξιοσημείωτη πτώση του ποσοστού θανάτων λίγο μετά την εισαγωγή του εμβολίου. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία παρατηρήσιμη επίδραση. Η δήλωση «λόγω του εμβολίου για τον κοκκύτη, λιγότερα από τριάντα παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από την ασθένεια» δεν υποστηρίζεται από τα επίσημα στοιχεία. Προφανώς, όπως και στην ευλογιά, άλλοι παράγοντες εμπλέκονται στην αλλαγή του κοκκύτη από μια σημαντική δολοφονική ασθένεια σε μια πιο ήπια ασθένεια.

Στη δεκαετία του 1970, η Αγγλία γνώρισε μεγάλη πτώση στα ποσοστά εμβολιασμού κατά του κοκκύτη. Τα δεδομένα δείχνουν ότι δεν υπήρξε μαζική αύξηση των θανάτων, όπως θα αναμενόταν εάν ο εμβολιασμός επηρέαζε τη θνησιμότητα. Οι συγγραφείς μιας μελέτης του 1984 επιβεβαιώνουν ότι: «οι φόβοι σχετικά με το εμβόλιο για τον κοκκύτη προκάλεσαν δραματική πτώση των ποσοστών εμβολιασμού και κατά συνέπεια μεγάλη αύξηση των κοινοποιήσεων. Παρά την αύξηση αυτή, ο αριθμός των θανάτων δεν αυξήθηκε...".[4]

Ο Paul Offit συζήτησε την ίδια μείωση του εμβολιασμού DTP στην Αγγλία στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Καθώς τα ποσοστά εμβολιασμού μειώνονταν, θεωρήθηκε ότι θα υπήρχε μια σοβαρή επιδημία που θα οδηγούσε σε αυξημένους θανάτους από κοκκύτη.

Τη χρονιά πριν από την εργασία [1975] του Wilson, το 79% των βρετανικών παιδιών ήταν εμβολιασμένα. Μέχρι το 1977, το ποσοστό είχε πέσει στο 31 τοις εκατό. Κατά συνέπεια, περισσότερα από εκατό χιλιάδες παιδιά προσβλήθηκαν από κοκκύτη, πέντε χιλιάδες νοσηλεύτηκαν- διακόσια έπαθαν σοβαρή πνευμονία- ογδόντα υπέστησαν επιληπτικές κρίσεις- και τριάντα έξι πέθαναν. Ήταν μια από τις χειρότερες επιδημίες κοκκύτη στη σύγχρονη ιστορία.[5]

Μήπως επρόκειτο πράγματι για μια ασυνήθιστη επιδημία; Δεδομένου ότι ο Dr. Offit δεν διευκρινίζει τα έτη που χρησιμοποίησε για να βρει τους 36 θανάτους του ούτε παρέχει κάποια αναφορά, πρέπει να ανατρέξουμε μόνοι μας στα επίσημα στοιχεία και να εντοπίσουμε την εν λόγω περιοχή[6] Τα έτη από το 1976 έως το 1980 (σκιασμένο πλαίσιο στον πίνακα) ήταν εκείνα κατά τα οποία τα ποσοστά εμβολιασμού ήταν στα χαμηλότερα επίπεδα. Χρησιμοποιώντας τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, ο αριθμός των θανάτων εκείνα τα χρόνια ανήλθε σε 35, που είναι σχεδόν ακριβώς ο ίδιος αριθμός που χρησιμοποίησε ο Dr. Offit στον ισχυρισμό του. Οι θάνατοι από τα προηγούμενα 5 χρόνια, 1971 έως 1975 (διαγραμμισμένο με παύλα πλαίσιο στον πίνακα), ενώ τα ποσοστά εμβολιασμού ήταν υψηλότερα, ανήλθαν συνολικά σε 55, ή περίπου 1,5 φορά περισσότεροι από αυτό που ο Dr. Offit περιγράφει ως «τη χειρότερη επιδημία στη σύγχρονη ιστορία».

Οι θάνατοι από το 1974, όταν τα ποσοστά εμβολιασμού ήταν κοντά στην κορύφωσή τους στο 77 τοις εκατό, ήταν περίπου ίδιοι με το έτος, με το χαμηλότερο ποσοστό εμβολιασμού 31 τοις εκατό το 1978. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι, κατά το έτος 1971, όταν τα ποσοστά εμβολιασμού ήταν στο αποκορύφωμά τους, 78%, οι θάνατοι ήταν οι υψηλότεροι, σε ποσοστό υπερδιπλάσιο του 1978, όταν τα ποσοστά εμβολιασμού ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο, 31%.

Εξετάζοντας τα στοιχεία που ξεκινούν από το 1940, 17 χρόνια πριν αρχίσει ο εμβολιασμός κατά του κοκκύτη στην Αγγλία το 1957, είναι σαφές ότι υπήρχε μια γενική πτωτική τάση στους θανάτους. Οι θάνατοι από κοκκύτη ήταν σε πτωτική πορεία, όπως συνέβαινε εδώ και περίπου 100 χρόνια, και ουσιαστικά δεν επηρεάζονταν από το ύψος της εμβολιαστικής κάλυψης. Τα επίσημα στοιχεία δεν ταιριάζουν με τη δήλωση του Paul Offit ότι το εμβόλιο του κοκκύτη είναι υπεύθυνο για την τεράστια μείωση των θανάτων.

Βασικά, πρέπει να αξιολογούμε την ορθότητα όλων των ιδεών, ανεξάρτητα από το πόσο βαθιά ριζωμένες είναι. Ο Βρετανός φιλόσοφος John Stuart Mill είπε:

Η μοιραία τάση της ανθρωπότητας να σταματά να σκέφτεται ένα πράγμα όταν δεν είναι πλέον αμφίβολο, είναι η αιτία των μισών λαθών της.

Συχνά, όταν κάποιος αναζητά αντικειμενικά πληροφορίες, αποκαλύπτονται γεγονότα που μπορεί να έρχονται σε συγκλονιστική αντίθεση με την αρχική αντίληψη. Η αλήθεια μπορεί να είναι δυσάρεστη, άβολη και αντιδημοφιλής, αλλά τελικά, αν είναι η αλήθεια, πρέπει να την αποδεχτούμε ανεξάρτητα από το κόστος.

[1] Maria Rosa Salle Farre, et al., «Pertussis epidemic despite high levels of vaccination coverage with acellular pertussis vaccine,» Enfermedades Infecciosas y Microbiología Clínica, January 2015; 33 (1), pp. 27-31.

[2] Paul A. Offit, MD, Deadly Choices-How the Anti-Vaccine Movement Threatens Us All, 2011, σ. xii.

[3] Vital Statistics of the United States 1937 Part I, US Bureau of the Census, 1939, σελ. 11-12- 1938 Part I, US Bureau of the Census, 1940, σελ. 12- 1943 Part I, US Bureau of the Census, 1945- 1944 Part I, US Bureau of the Census, 1946, σελ. XXII-XXIII- 1949 Part I, US Public Health Service, 1951, σελ. XLIV- US Census Bureau, Statistical Abstract of the United States: 2003- www.census.gov/statab/hist/HS-01.pdf.

[4] T. M. Pollock, E. Miller, and J. Lobb, «Severity of Whooping Cough in England Before and After the Decline in Pertussis Immunization,» Archives of Disease in Childhood, vol. 59, 1984, p. 162.

[5] Paul A. Offit, MD, Deadly Choices-How the Anti-Vaccine Movement Threatens Us All, 2011, σ. 16.

[6] Record of Mortality in England and Wales for 95 years as provided by the office of National Statistics, 1997- Health Protection Agency Table: Κοινοποίηση θανάτων, Αγγλία και Ουαλία, 1970-2008.