Η Aτζέντα εναντίον της Αισθητικής- Πώς οι Ολιγάρχες Οπλοποίησαν την Αρχιτεκτονική
Ένα δοκίμιο
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Unbekoming | 21 Αυγούστου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Πρόλογος
Το δοκίμιο αυτό στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στη σχολαστική έρευνα του Dr. Jacob Nordangård, του οποίου το πρωτοποριακό βιβλίο: Rockefeller: Controlling the Game παρέχει τα ιστορικά θεμέλια για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο τα ολιγαρχικά δίκτυα διαμόρφωσαν τον σύγχρονο κόσμο μας. Είχα το προνόμιο να πάρω συνέντευξη από τον Dr. Nordangård τον Αύγουστο του 2024, όπου φώτισε την υπομονετική, πολυετή στρατηγική μέσω της οποίας ο τεράστιος πλούτος έχει αναπτυχθεί για να αναδιαμορφώσει την ίδια την ανθρώπινη συνείδηση.
Η υποτροφία του Dr. Nordangård αποκαλύπτει πώς τα ίδια φιλανθρωπικά ιδρύματα που μας έδωσαν τη σύγχρονη ιατρική και την εκπαίδευση προώθησαν επίσης σκόπιμα αισθητικά κινήματα που θα έκαναν την ανθρωπότητα πιο διαχειρίσιμη. Το έργο του που ανιχνεύει την επιρροή του δικτύου Rockefeller -από την ίδρυση του MoMA έως τη δημιουργία της περιβαλλοντικής ατζέντας του ΟΗΕ- παρέχει τις αποδείξεις για αυτό που διαφορετικά θα μπορούσε να φανεί ως άγρια εικασία.
Αυτό που ακολουθεί είναι η προσπάθειά μου να συνδέσω την ιστορική τεκμηρίωσή του με μια συγκεκριμένη πτυχή αυτού του συστήματος ελέγχου: τη σκόπιμη ασχήμωση του δομημένου μας περιβάλλοντος. Ενώ ο Dr. Nordangård εστιάζει στους ευρύτερους μηχανισμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης και του τεχνοκρατικού ελέγχου, το δοκίμιο αυτό εξετάζει πώς η αρχιτεκτονική και η αισθητική χρησιμεύουν ως εργαλεία σε αυτή την ευρύτερη ατζέντα. Η οπλοποίηση της ασχήμιας, υποστηρίζω, δεν είναι απλώς πολιτιστική υποβάθμιση αλλά συνειδητή προετοιμασία για την ψηφιακή φυλακή για την οποία μας προειδοποιεί η έρευνά του.
Τυχόν λάθη στην ερμηνεία είναι αποκλειστικά δικά μου. Τα στοιχεία, ωστόσο, μιλούν από μόνα τους.
-Unbekoming
1. Ο Τόπος του Εγκλήματος σε Βάρος της Αισθητικής και της Ομορφιάς
Το 987 μ.Χ., απεσταλμένοι του πρίγκιπα Βλαδίμηρου του Κιέβου εισήλθαν στην Αγία Σοφία της Κωνσταντινούπολης. Αυτοί οι σκληροτράχηλοι πολεμιστές, συνηθισμένοι στο αίμα και στη μάχη, βρέθηκαν να κλαίνε. «Δεν ξέραμε αν βρισκόμασταν στον ουρανό ή στη γη», ανέφεραν πίσω, «γιατί στη γη δεν υπάρχει τέτοιο όραμα, ούτε ομορφιά... Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτή την ομορφιά». Εξαιτίας αυτής της συνάντησης με την αρχιτεκτονική υπερβατικότητα, ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος επέλεξε τον Χριστιανισμό ως τη θρησκεία που θα ένωνε τον ρωσικό λαό. Η ομορφιά, κυριολεκτικά, μετέτρεψε ένα έθνος.
Προχωρήστε μπροστά μια χιλιετία. Βγαίνοντας από έναν σταθμό του μετρό σε οποιαδήποτε σύγχρονη πόλη, έρχεστε αντιμέτωποι με ένα εμπορικό κέντρο - ένα κουτί με επίπεδη οροφή από κυματοειδές μέταλλο και σκυρόδεμα, με την πρόσοψή του ένα μονότονο πλέγμα πανομοιότυπων παραθύρων, που περιβάλλεται από έναν ωκεανό ασφάλτου. Κανένα διακοσμητικό στοιχείο δεν μαλακώνει τις άκρες του. Καμία αναλογία δεν ευχαριστεί το μάτι. Καμία δεξιοτεχνία δεν μιλάει για ανθρώπινη φροντίδα. Στο εσωτερικό του, φθορίζοντα φώτα βουίζουν πάνω σε δάπεδα βινυλίου, ενώ τα ηχεία εκπέμπουν την ίδια εταιρική λίστα αναπαραγωγής που ακούγεται σε δέκα χιλιάδες πανομοιότυπους χώρους σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι το Fleet Farm, West Bend, Wisconsin. Αυτό είναι το εμπορικό κέντρο Westfield, Λονδίνο. Αυτό είναι το εμπορικό κέντρο Aeon, στο Τόκιο. Αυτό είναι παντού και πουθενά - η τελική νίκη του Διεθνούς Στυλ επί της ανθρώπινης ψυχής.
Αυτή η μεταμόρφωση από την υπερβατική ομορφιά στην ασχήμια που τσακίζει την ψυχή δεν συνέβη τυχαία. Ήταν σχεδιασμένη.
Η συστηματική ασχημοποίηση του κόσμου μας αντιπροσωπεύει μια από τις πιο επιτυχημένες αλλά μη αναγνωρισμένες μορφές κοινωνικού ελέγχου που αναπτύχθηκαν ποτέ. Ενώ διαφωνούμε για την πολιτική και την οικονομία, τα ίδια τα περιβάλλοντα που διαμορφώνουν τη συνείδησή μας -τα κτίρια, οι δημόσιοι χώροι μας, η οπτική μας κουλτούρα- έχουν υποβαθμιστεί σκόπιμα για να παράγουν συγκεκριμένα ψυχολογικά αποτελέσματα: αποθάρρυνση, έλλειψη ριζών και μια απελπισμένη ετοιμότητα να ξεφύγουμε εντελώς από τη φυσική πραγματικότητα.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο ανακάλυψαν ότι η έκθεση σε οπτική διαταραχή αυξάνει τη συμπεριφορά που παραβιάζει τους κανόνες κατά 34%. Οι νευροεπιστήμονες έχουν χαρτογραφήσει πώς τα όμορφα περιβάλλοντα ενεργοποιούν κέντρα ανταμοιβής στον εγκέφαλο, ενώ τα άσχημα προκαλούν αντιδράσεις στρες. Ωστόσο, εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, ένα δίκτυο ολιγαρχικών ιδρυμάτων προωθεί σκόπιμα αισθητικές φιλοσοφίες και αρχιτεκτονικά κινήματα που δημιουργούν τη μέγιστη δυνατή αταξία, σύγχυση και αποξένωση. Γιατί να θέλει κανείς να κάνει τον κόσμο άσχημο; Επειδή η ομορφιά μας ριζώνει στο φυσικό, το ιδιαίτερο, το τοπικό - οτιδήποτε στέκεται εμπόδιο στην καθολική ατζέντα που απαιτεί από την ανθρωπότητα να εγκαταλείψει τις ποικίλες παραδόσεις της και να αποδεχτεί ένα ομογενοποιημένο παγκόσμιο μέλλον. Και τώρα, καθώς βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού της υπερ-ανθρωπιστικής ( transhumanist) εποχής, αυτή η ατζέντα γίνεται σαφής: όταν ο φυσικός κόσμος γίνεται αφόρητος, η ψηφιακή υπέρβαση μοιάζει με σωτηρία.
2. Η Αρχιτεκτονική του Ελέγχου: Το MoMA και το Διεθνές Στυλ (International Style)
Το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης, που ιδρύθηκε το 1929 από την Abby Aldrich Rockefeller, έγινε το κέντρο διοίκησης ενός ριζικού μετασχηματισμού της παγκόσμιας αισθητικής. Μέχρι το 1939, ο γιος της Nelson είχε αναλάβει τον έλεγχο αυτού που αποκαλούσε «το μουσείο της μαμάς», ξεκινώντας μια εκστρατεία δεκαετιών για την επιβολή της μοντερνιστικής αισθητικής παγκοσμίως. Σύμφωνα με τον επιμελητή Philip Johnson, ο οποίος ίδρυσε προσωπικά το Τμήμα Αρχιτεκτονικής του MoMA, δεν υπήρξε ποτέ καμία αμφιβολία για το ποιος ήταν επικεφαλής: «Είναι ένα ίδρυμα των Rockefeller- είναι μια δημοκρατία του ενός».
Τον Φεβρουάριο του 1932, ο Johnson επιμελήθηκε την έκθεση "Modern Architecture: International Exhibition" ("Μοντέρνα αρχιτεκτονική: Διεθνής Έκθεση”), η οποία γέννησε τον όρο «Διεθνές Στυλ». Στην έκθεση παρουσιάστηκε το έργο των Walter Gropius, Le Corbusier, Ludwig Mies van der Rohe - αρχιτέκτονες των οποίων τα μινιμαλιστικά ευθύγραμμα σχήματα από σκυρόδεμα, χάλυβα και γυαλί θα κυριαρχούσαν, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, στην αρχιτεκτονική σε ολόκληρο τον κόσμο, αντικαθιστώντας τόσο τις παραδοσιακές μεθόδους δόμησης όσο και τα τοπικά στυλ.
Ο Le Corbusier, ένας από τους πρωτεργάτες αυτού του κινήματος, κατέστησε σαφείς τις προθέσεις του: «Η καρδιά των αρχαίων μας πόλεων με τα καμπαναριά και τους καθεδρικούς ναούς πρέπει να συντριβεί σε κομμάτια και να αντικατασταθεί από ουρανοξύστες». Αυτό δεν ήταν αστική ανανέωση - ήταν πολιτιστική διαγραφή. Κάθε γοτθική αψίδα, κάθε χειροποίητο σκαλιστό gargoyle, κάθε κομμάτι τοπικής χειροτεχνίας που συνέδεε τους ανθρώπους με τους προγόνους τους και τον τόπο τους έπρεπε να φύγει.
Οι Rockefellers δεν προώθησαν απλώς αυτή την αισθητική επανάσταση, αλλά την ενσωμάτωσαν στον ορίζοντα. Με τις παραγγελίες τους - το Rockefeller Center, το Lincoln Center, το World Trade Center, το One Chase Manhattan Plaza - μεταμόρφωσαν τη Νέα Υόρκη σε εργαστήριο του διεθνούς στυλ. Όπως παρατήρησαν οι New York Times, «Ό,τι ήθελε να χτιστεί ο David Rockefeller χτίστηκε». Συνεργαζόμενοι με τον Robert Moses, τον οποίο ο ίδιος ο David περιέγραψε ως «αυταρχικό και αδίστακτο», εφάρμοσαν έργα αστικής ανανέωσης που κατεδάφισαν ολόκληρες γειτονιές. Μόνο η κατασκευή του Lincoln Center εκτόπισε 40.000 κατοίκους.
Αλλά η εκστρατεία ασχημοποίησης δεν περιορίστηκε στην αρχιτεκτονική. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, το MoMA έγινε βιτρίνα για το Τμήμα Διεθνών Οργανισμών της CIA, το οποίο είχε ως αποστολή την καταπολέμηση του κομμουνισμού μέσω του πολιτιστικού πολέμου. Η CIA, δουλεύοντας μέσω του MoMA και ιδρυμάτων όπως το Ford και το Whitney, προώθησε σκόπιμα τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό -τους πίνακες του Jackson Pollock, του Mark Rothko, του Willem de Kooning- ως όπλα κατά του σοβιετικού σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Ο Nelson Rockefeller, ο οποίος είχε διευθύνει το Γραφείο του Συντονιστή Διαμερικανικών Υποθέσεων, χρησιμοποίησε το MoMA ως εργολάβο για εκθέσεις προπαγάνδας στο εξωτερικό.
Το διοικητικό συμβούλιο του MoMA κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου διαβάζεται σαν κατάλογος του αμερικανικού κατεστημένου των μυστικών υπηρεσιών και του οικονομικού κατεστημένου: William S. Paley (ιδρυτής του CBS), Julius Fleischmann (πρόεδρος του ψεύτικου Ιδρύματος Farfield της CIA), John Hay Whitney (πρώην μέλος της OSS) και John McCloy (αρχιτέκτονας της CIA και πρόεδρος της Chase Manhattan). Αυτοί οι άνδρες κατανόησαν ότι η τέχνη δεν ήταν ουδέτερη - ήταν μια γλώσσα προγραμματισμού για τη συνείδηση.
Οι Rockefellers εγκαινίασαν ακόμη και ένα φιλόδοξο πρόγραμμα για την εταιρική αγορά πρωτοποριακής τέχνης, δίνοντας μόνο στην Chase Manhattan Bank έναν ετήσιο προϋπολογισμό για την τέχνη ύψους 500.000 δολαρίων. Το αποτέλεσμα ήταν μια συλλογή με πάνω από 13.000 αφηρημένα έργα, η οποία ανέβασε σημαντικά την τιμή και το κύρος του είδους. Δεν άλλαζαν απλώς το γούστο- δημιουργούσαν μια αγορά που θα καθιστούσε την προτιμώμενη αισθητική τους οικονομικά κυρίαρχη.
Καθώς το Διεθνές Στυλ εξαπλώθηκε παγκοσμίως, δεν άλλαξε απλώς τους ορίζοντες - αναδιαμόρφωσε την ανθρώπινη ζωή. Η νέα αρχιτεκτονική απαιτούσε ριζικά νέους νόμους χωροθέτησης και μοντέλα πολεοδομικού σχεδιασμού, οδηγώντας όχι μόνο σε έναν οριζόντιο όγκο ορθογώνιων πολυκατοικιών, αλλά και σε εκτεταμένη εξάπλωση και εξάρτηση από το αυτοκίνητο. Αυτή η εξάπλωση έτυχε να είναι εξαιρετικά επικερδής για τις βιομηχανίες πετρελαίου και αυτοκινήτων - βιομηχανίες στις οποίες οι Rockefellers είχαν σημαντικά συμφέροντα.
3. Τα Σπασμένα Παράθυρα της Ψυχής: Πώς η Ασχήμια Προγραμματίζει τη Συμπεριφορά
Ο Roger Scruton παρατήρησε ότι τα σύγχρονα κτίρια εκπληρώνουν τον πρακτικό τους σκοπό αλλά στερούνται ομορφιάς. Οι άκαμπτες μορφές τους που μοιάζουν με κουτιά αποδυναμώνουν τις αισθήσεις, αφήνουν τα πάθη αδρανή και έτσι λειτουργούν ως μια απάνθρωπη δύναμη που τυλίγει τους παρατηρητές σε μια ατμόσφαιρα μονοτονίας και άψυχης ομοιομορφίας. Αυτό δεν είναι απλώς μια αισθητική αποτυχία - είναι μια τεχνολογία χειραγώγησης της συνείδησης που λειτουργεί στο επίπεδο της συχνότητας και της δόνησης.
Ο Nikola Tesla είπε κάποτε: «Αν θέλετε να βρείτε τα μυστικά του σύμπαντος, σκεφτείτε με όρους ενέργειας, συχνότητας και δόνησης». Η ομορφιά και η ασχήμια λειτουργούν ως διαφορετικές συχνότητες που κυριολεκτικά συντονίζουν την ανθρώπινη συνείδηση σε διαφορετικές καταστάσεις. Όταν κατοικούμε σε όμορφους χώρους -με αρμονικές αναλογίες, φυσικά υλικά και συνεκτικό σχεδιασμό- το σώμα μας συντονίζεται με αυτές τις διατεταγμένες συχνότητες. Όταν περιβαλλόμαστε από χάος, ασυμφωνία και οπτικό θόρυβο, τα βιολογικά μας συστήματα αγωνίζονται να βρουν ισορροπία.
Οι επιπτώσεις στην υγεία είναι μετρήσιμες. Έρευνες που συγκεντρώθηκαν από το WELL Building Institute αποδεικνύουν ότι τα όμορφα περιβάλλοντα επιταχύνουν τα ποσοστά επούλωσης στα νοσοκομεία, μειώνουν τα επίπεδα κορτιζόλης (ορμόνη του στρες) και ενισχύουν τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Οι ασθενείς που αναρρώνουν σε δωμάτια με θέα στη φύση θεραπεύονται 30% ταχύτερα από εκείνους που αντιμετωπίζουν τοίχους από τούβλα. Οι εργαζόμενοι σε γραφεία με φυσικό φωτισμό και αισθητικό σχεδιασμό παίρνουν 15% λιγότερες ημέρες ασθένειας. Αυτά δεν είναι ψυχολογικά φαινόμενα placebo - είναι βιολογικές αντιδράσεις στις περιβαλλοντικές συχνότητες.
Όταν οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Σικάγο εξέθεσαν τους συμμετέχοντες σε εικόνες οπτικής αταξίας - σπασμένα παράθυρα, γκράφιτι, αρχιτεκτονικό χάος - διαπίστωσαν αύξηση 34% στη μετέπειτα συμπεριφορά εξαπάτησης σε σύγκριση με εκείνους που έδειξαν οργανωμένα περιβάλλοντα. Ακόμη και αφηρημένα «ακατάστατα» μοτίβα προκάλεσαν περισσότερη εξαπάτηση, γεγονός που υποδηλώνει ότι η αταξία λειτουργεί κάτω από τη συνειδητή επίγνωση, ότι η ασχήμια προγραμματίζει τη συμπεριφορά σε νευρολογικό επίπεδο.
Ο μηχανισμός φαίνεται να είναι πολύπλευρος. Οι ακατάστατες εικόνες επιβαρύνουν τον εγκέφαλο, δημιουργώντας γνωστικό φορτίο που εξαντλεί τον αυτοέλεγχο. Αλλά πιο θεμελιωδώς, τα άσχημα περιβάλλοντα δημιουργούν αντιδράσεις στρες που διαχέονται σε ολόκληρο το σώμα. Το συνεχές άγχος χαμηλού επιπέδου που παράγεται από το οπτικό χάος πυροδοτεί φλεγμονώδεις αντιδράσεις, διαταράσσει τα πρότυπα ύπνου και μειώνει τη γνωστική λειτουργία. Δεν βλέπουμε απλώς την ασχήμια - δονιζόμαστε από αυτήν, τα κύτταρά μας ανταποκρίνονται στις συχνότητες της αταξίας.
Αντίθετα, η νευροεπιστημονική έρευνα αποκαλύπτει ότι η θέαση περιβαλλόντων που θεωρούνται όμορφα ενεργοποιεί σταθερά περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με την ανταμοιβή και το συναίσθημα, ιδιαίτερα τον τροχιομετωπιαίο φλοιό. Μια μελέτη του 2017 με τίτλο «Κτίρια, ομορφιά και εγκέφαλος» διαπίστωσε ότι η αρχιτεκτονική αισθητική επηρεάζει άμεσα τη γνωστική λειτουργία και τη διάθεση. Τα όμορφα περιβάλλοντα δεν μας ευχαριστούν απλώς - κυριολεκτικά αναδιαρθρώνουν τη νευρική μας δραστηριότητα με τρόπους που προάγουν την ευημερία και τη φιλοκοινωνική συμπεριφορά.
Οι παραδοσιακοί αρχιτέκτονες το κατανοούσαν αυτό διαισθητικά μέσω της ιερής γεωμετρίας και των αναλογικών συστημάτων. Η Χρυσή Τομή, που συναντάται σε όλη την κλασική αρχιτεκτονική, εμφανίζεται επανειλημμένα στη φύση - από τα κελύφη του Ναυτίλου μέχρι τους σπειροειδείς γαλαξίες. Όταν τα κτίρια ενσωματώνουν αυτές τις αναλογίες, δημιουργούν αρμονικές συχνότητες που συντονίζονται με την ανθρώπινη βιολογία. Οι ιστορικές πόλεις διέθεταν κάθε γωνιά, κάθε γωνία και κάθε στηθαίο στολισμένο με διακοσμητικά στοιχεία και προσαρμοσμένο στον γείτονά του, δημιουργώντας όχι μόνο οπτική ομορφιά αλλά και ένα πεδίο συνεκτικών δονήσεων που υποστήριζε την ανθρώπινη άνθηση.
Η σύγχρονη αρχιτεκτονική διακόπτει σκόπιμα αυτές τις αρμονικές σχέσεις. Τα άκαμπτα πλέγματα και οι αυθαίρετες αναλογίες του Διεθνούς Στυλ δημιουργούν αυτό που ισοδυναμεί με αρχιτεκτονικό θόρυβο - συχνότητες που τραντάζουν αντί να καταπραΰνουν, κατακερματίζουν αντί να συνοψίζουν. Ο φωτισμός φθορισμού που συνηθίζεται στα σύγχρονα κτίρια τρεμοπαίζει με ρυθμούς που διαταράσσουν τα μοτίβα των εγκεφαλικών κυμάτων. Τα συνθετικά υλικά εκλύουν χημικές ουσίες που επηρεάζουν τη διάθεση και τη νόηση. Κάθε στοιχείο συνδυάζεται για να δημιουργήσει περιβάλλοντα που είναι κυριολεκτικά τοξικά για την ανθρώπινη υγεία.
Αυτή η επιστήμη επικυρώνει αυτό που οι παραδοσιακοί πολιτισμοί πάντα γνώριζαν. Όταν οι Ρώσοι απεσταλμένοι ανέφεραν ότι η ομορφιά της Αγίας Σοφίας τους έπεισε ότι «ο Θεός κατοικεί ανάμεσα στους ανθρώπους», περιέγραφαν μια φαινομενολογική αλήθεια: η ομορφιά δημιουργεί συχνότητες συνείδησης που μας προσανατολίζουν προς την υπέρβαση, το νόημα και την ηθική ανύψωση. Η ακουστική του καθεδρικού ναού, οι αναλογίες του με βάση τις μουσικές αρμονίες, το παιχνίδι του φωτός μέσα από τα χρωματιστά τζάμια - όλα δημιουργούσαν ένα πεδίο δόνησης που προκαλούσε μεταβαλλόμενες καταστάσεις συνείδησης.
Η σύγχρονη αρχιτεκτονική διεξάγει πόλεμο στο ανθρώπινο νευρικό σύστημα σε επίπεδο συχνότητας. Ο Οδηγός Σχεδιασμού Ολόκληρων Κτιρίων περιγράφει το σημερινό μας δομημένο περιβάλλον ως πάσχον από μια ασθένεια - μια ανικανότητα να επικοινωνήσουμε και να δράσουμε σύμφωνα με τα συλλογικά μας όνειρα για καλύτερους τόπους διαβίωσης. Έχουμε χάσει την κοινή γλώσσα της αρμονικής αναλογίας που κάποτε ένωνε τις κοινότητες και υποστήριζε τη βιολογική υγεία.
Όταν ο Adolf Loos δήλωσε ότι «το στολίδι είναι έγκλημα», δεν επιτέθηκε απλώς στη διακόσμηση - επιτέθηκε στα κλασματικά μοτίβα που εμφανίζονται σε όλη τη φύση και την παραδοσιακή διακόσμηση. Έρευνες δείχνουν ότι η θέαση φράκταλ μειώνει το στρες έως και 60%. Τα μάτια μας εξελίχθηκαν για να επεξεργάζονται τα κλασματικά μοτίβα της φύσης- όταν αυτά τα μοτίβα απουσιάζουν από το δομημένο περιβάλλον μας, το οπτικό μας σύστημα επεξεργασίας παραμένει σε κατάσταση συνεχούς άγχους, αναζητώντας μοτίβα που δεν μπορεί να βρει.
Πολλοί άνθρωποι σήμερα ξεφεύγουν από τις ηθικές απαιτήσεις της ομορφιάς καταναλώνοντας ενοχλητικό, διεστραμμένο ή εντυπωσιακό περιεχόμενο που τους εκπλήσσει σοκάροντας τους αντί να τους προκαλεί θαυμασμό. Όταν η ομορφιά απουσιάζει από το περιβάλλον μας, αναζητούμε την ένταση μέσα από την ασχήμια - ταινίες τρόμου, βίαια βιντεοπαιχνίδια, εξευτελιστική πορνογραφία. Εθιστήκαμε στο αισθητικό σοκ επειδή έχουμε στερηθεί την αισθητική τροφή. Αυτές οι σοκαριστικές συχνότητες απορυθμίζουν περαιτέρω το νευρικό μας σύστημα, δημιουργώντας κύκλους εθισμού που μας κάνουν όλο και πιο ευάλωτους στον έλεγχο.
Η ατζέντα της ασχημοποίησης δεν έχει να κάνει μόνο με το να κάνει τα πράγματα να φαίνονται άσχημα - έχει να κάνει με τη δημιουργία περιβαλλόντων που δονούνται σε συχνότητες εχθρικές για την ανθρώπινη υγεία και συνείδηση. Διαταράσσοντας τις αρμονικές συχνότητες που υποστηρίζουν τη βιολογική συνοχή και την ψυχολογική ευημερία, τα άσχημα περιβάλλοντα μας κάνουν άρρωστους, ανήσυχους και ηθικά μπερδεμένους. Μας συντονίζουν κυριολεκτικά σε χαμηλότερες συχνότητες ύπαρξης.
4. Η Οικουμενική Σύγκλιση: Ένας Κόσμος, μια Αισθητική, Καμία Έξοδος
Η καταστροφή των περιφερειακών αρχιτεκτονικών παραδόσεων από το Διεθνές Στυλ δεν ήταν παράπλευρη απώλεια - ήταν το ζητούμενο. Αυτή η αισθητική ομογενοποίηση ταίριαζε γάντι στις διεθνιστικές φιλοδοξίες των αδελφών Rockefeller. Δεν μπορείς να έχεις μια παγκόσμια κυβέρνηση αν οι άνθρωποι παραμένουν προσκολλημένοι στις τοπικές τους παραδόσεις, στους ιδιαίτερους τρόπους δόμησης και κατοικίας που τους συνδέουν με συγκεκριμένους τόπους και λαούς.
Τα ίδια δίκτυα που προωθούσαν την αισθητική οικουμενικότητα προωθούσαν ταυτόχρονα την πολιτική και πνευματική οικουμενικότητα. Στο συνέδριο της World Future Society το 1975, που χρηματοδοτήθηκε από τους Ροκφέλερ, οι μελλοντολόγοι συζήτησαν πώς ο κόσμος θα μπορούσε να ενωθεί κάτω από ένα κοινό σχέδιο. Το συμπέρασμά τους: Αν η αντίληψη «ενός κόσμου σε κρίση» γινόταν ευρύτερα αποδεκτή, θα παρείχε ευκαιρίες για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου πολιτισμού με ενιαία παγκόσμια συνείδηση και Παγκόσμια Διακυβέρνηση.
Αυτό δεν ήταν θεωρία συνωμοσίας, αλλά ανοιχτά διακηρυγμένη πολιτική. Το μοντέλο του Graham Molitor, το οποίο επηρέασε βαθιά τη στρατηγική που καταρτίστηκε για την επίτευξη των φουτουριστικών στόχων, περιέγραφε μια διαδικασία πέντε βημάτων για την εφαρμογή νέων πολιτικών λύσεων μέσω της κατασκευασμένης κρίσης. Η φόρμουλα ήταν απλή: δημιουργία συναγερμού, κινητοποίηση ακτιβιστών, παροχή διανοητικής αιτιολόγησης, δημιουργία θεσμικών βάσεων και στη συνέχεια εφαρμογή πολιτικών λύσεων. Ο διακηρυγμένος στόχος: «η ανθρωπότητα αναζητά και αγωνίζεται για την ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ» -αλλά ποιος ορίζει την τελειότητα;
Το όραμα περιελάμβανε μια ενωμένη ανθρωπότητα με μια κοινή θρησκεία και μια Παγκόσμια Κυβέρνηση. Ο «Κοσμικός Ανθρωπισμός και Παγκόσμια Ενότητα» του Oliver Reiser περιέγραφε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο για τον μετασχηματισμό του κόσμου και τη δημιουργία ενός «Ναού της Κοσμικής Σοφίας» (μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης) με μια κοινή θρησκεία, όπου η ανθρωπότητα θα ενσωματωνόταν στο τεχνολογικό σύστημα.
Ο Steven Rockefeller, ο οποίος συνέβαλε τόσο οικονομικά όσο και με ιδέες στο σχέδιο της Μεγάλης Μετάβασης, βοήθησε στην ανάπτυξη σεναρίων για το πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί η μετατροπή σε έναν πλανητικό πολιτισμό. Το έργο, που χρηματοδοτήθηκε από το Ίδρυμα Rockefeller, το UNEP και άλλους, κατέληξε στο «The Great Transition - The Promise and Lures of the Times Ahead» (2002), το οποίο οραματιζόταν μια βιώσιμη ουτοπία - ένα είδος παγκόσμιου σοσιαλισμού υπό τον έλεγχο των Ηνωμένων Εθνών.
Η Χάρτα της Γης, στην κατάρτιση της οποίας βοήθησε ο Steven Rockefeller, προοριζόταν να χρησιμεύσει ως εντολή για αυτόν τον μελλοντικό παγκόσμιο πολιτισμό. Η εφαρμογή αυτής της ατζέντας απαιτούσε ένα συντονισμένο παγκόσμιο κίνημα πολιτών. Για το σκοπό αυτό, ξεκίνησαν δίκτυα όπως το The Widening Circle - Campaign for Advancing a Global Citizens Movement (Ο διευρυνόμενος κύκλος - Εκστρατεία για την προώθηση ενός παγκόσμιου κινήματος πολιτών) για την προώθηση της ιδέας της παγκόσμιας ιδιότητας του πολίτη.
Η αρχιτεκτονική έπαιξε καθοριστικό ρόλο σε αυτή την οικουμενική ατζέντα. Καταστρέφοντας τα οπτικά σημάδια των ξεχωριστών πολιτισμών - τις στέγες των παγόδων της Ασίας, τις μπαρόκ προσόψεις της Ευρώπης, τις πλίνθινες κατασκευές της Αμερικής - και αντικαθιστώντας τα με πανομοιότυπα γυάλινα κουτιά, το Διεθνές Στυλ δημιούργησε έναν κόσμο όπου κάποιος μπορούσε να ξυπνήσει σε οποιαδήποτε πόλη και να μην ξέρει σε ποια ήπειρο βρισκόταν. Αυτό το αρχιτεκτονικό εσπεράντο δεν ένωσε την ανθρωπότητα- τους αποξένωσε όλους εξίσου.
Η μοντερνιστική αρχιτεκτονική δημιούργησε περιβάλλοντα όπου τα σήματα της φροντίδας, της τάξης και της έμπνευσης είχαν αντικατασταθεί από εκείνα που σηματοδοτούσαν την αμέλεια, το χάος ή την απλή χρησιμότητα. Αυτό δεν ήταν απλώς αισθητική προτίμηση - ήταν κοινωνική μηχανική. Οι άνθρωποι που δεν αισθάνονται καμία σχέση με το φυσικό τους περιβάλλον είναι πιο εύκολο να ξεριζωθούν, να αναδιοργανωθούν και να ελεγχθούν. Γίνονται αυτό που επιθυμούσαν οι παγκοσμιοποιητές: εναλλάξιμες μονάδες σε ένα πλανητικό σύστημα και όχι ριζωμένα μέλη συγκεκριμένων κοινοτήτων.
5. Ψηφιακή Έξοδος: Η Ασχήμια ως Πύλη προς τον Υπερανθρωπισμό
Η ασχήμια της φυσικής πραγματικότητας εξυπηρετεί έναν σκοπό πέρα από τον κοινωνικό έλεγχο - προετοιμάζει την ανθρωπότητα για την απόλυτη φυγή. Όπως δήλωσε ο James Lovelock το 2014, αντί να προσπαθεί να σώσει τον πλανήτη, η ανθρωπότητα θα πρέπει να επικεντρωθεί στην εξέλιξη από βιολογικά πλάσματα στη συγχώνευση με την τεχνολογία. Αυτό το όραμα απαιτεί μια συγκεκριμένη ψυχολογική προετοιμασία: να γίνει η φυσική ύπαρξη τόσο φτωχή αισθητικά, ώστε η ψηφιακή υπέρβαση να μοιάζει με απελευθέρωση.
Η υπερανθρωπιστική ατζέντα, που προωθείται από τα ίδια δίκτυα που προώθησαν την αισθητική υποβάθμιση, υπόσχεται ότι η ανθρωπότητα θα αναπτύξει μια χριστιανική συνείδηση και θα αποκτήσει χριστιανικές δυνάμεις μέσω της υπερβατικής κυβερνητικής τεχνολογίας. Η Μπάρμπαρα Μαρξ Χάμπαρντ, συνεργαζόμενη με δίκτυα χρηματοδοτούμενα από τον Ροκφέλερ, διοχέτευσε μηνύματα που περιέγραφαν πώς η ανθρωπότητα θα ενωθεί και θα μεταμορφωθεί συλλογικά από Homo sapiens σε Homo universalis χρησιμοποιώντας την κυβερνητική τεχνολογία.
Το επερχόμενο "Σημείο Ωμέγα", δανεισμένο από το όραμα του Pierre Teilhard de Chardin για την εξέλιξη της συνείδησης, υπόσχεται ότι η ανθρωπότητα θα μεταφορτωθεί στο Διαδίκτυο και θα ζήσει για πάντα σε μια "ψηφιακή Νιρβάνα".
Η τηλεοπτική σειρά Year Million του National Geographic -η συνεργασία του οποίου με τη Fox του Rupert Murdoch τη συνδέει με το μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Tesla James Murdoch- υπόσχεται ότι με τη χρήση γενετικής μηχανικής, νανορομπότ, εμφυτευμάτων και ρομποτικής, θα γίνουμε γενετικά «τέλειοι» και υπερ-νοήμονες, θα συγχωνευτούμε με την τεχνητή νοημοσύνη και θα συνδεθούμε με άλλους σε μια συνείδηση σμήνους.
Αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία. Η ενεργός ανάπτυξη των διεπαφών εγκεφάλου-υπολογιστή (BCI) θα επιτρέψει στη συνείδηση να συγχωνευτεί με την ΤΝ, έτσι ώστε να αποτελέσουμε συλλογικά την ίδια την ΤΝ. Το πρόγραμμα HIVE της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προειδοποίησε ότι αυτή η τεχνολογία μπορεί να ανοίξει την πόρτα σε πρωτοποριακές τεχνολογίες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν με αρνητικούς τρόπους, όπως (ενδεχομένως) ο έλεγχος του νου.
Ο José Argüelles διέδωσε τις ιδέες του Reiser για ένα Παγκόσμιο Αισθητήριο (έναν Παγκόσμιο Εγκέφαλο) σε ένα κοινό της Νέας Εποχής, με εικόνες ενός μελλοντικού ανθρώπου, αναβαθμισμένου με εγκεφαλικά εμφυτεύματα και συνδεδεμένου με μια κεντρική βάση δεδομένων (τον Παγκόσμιο Εγκέφαλο). Αλλά γιατί να δεχτεί κανείς μια τέτοια συγχώνευση; Γιατί η ανθρωπότητα θα εγκατέλειπε τη φυσική ύπαρξη για την ψηφιακή συνείδηση;
Η απάντηση είναι η περιβαλλοντική υποβάθμιση - όχι μόνο οικολογική αλλά και αισθητική. Όταν ο φυσικός κόσμος γίνεται ανυπόφορος για κατοίκηση, οι εικονικοί κόσμοι γίνονται ελκυστικές εναλλακτικές λύσεις. Όταν κάθε πόλη μοιάζει ίδια, όταν η ομορφιά έχει συστηματικά εξαλειφθεί από την καθημερινή εμπειρία, όταν οι άκαμπτες μορφές που μοιάζουν με κουτιά αποδυναμώνουν τις αισθήσεις, η υπόσχεση των ψηφιακών περιβαλλόντων όπου η ομορφιά μπορεί να προγραμματιστεί γίνεται σαγηνευτική. Το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ προβλέπει ότι η παρακολούθηση του εγκεφάλου θα γίνει πρότυπο στους χώρους εργασίας, ότι τα δικαστικά συστήματα θα χρησιμοποιούν την τεχνολογία για την ανάλυση της πιθανότητας εγκληματικής δραστηριότητας και ότι οι κίνδυνοι ασφαλείας θα μπορούν να εντοπιστούν στους συνοριακούς ελέγχους μέσω της ακτινογραφίας εγκεφάλου. Η τέλεια κοινωνία κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μια ηλεκτρονική φυλακή όπου η αντίληψή μας για την πραγματικότητα χειραγωγείται και η συμπεριφορά μας ελέγχεται.
Όμως αυτή η ηλεκτρονική φυλακή δεν θα μοιάζει με φυλάκιση, αν η φυσική πραγματικότητα έχει ήδη γίνει φυλακή. Όταν η ομορφιά έχει εξαλειφθεί από τον υλικό κόσμο, οι αισθητικές εμπειρίες που είναι διαθέσιμες στην εικονική πραγματικότητα θα φαίνονται ανώτερες. Όταν η ανθρώπινη αρχιτεκτονική έχει περιοριστεί σε κουτιά, οι άπειρες αρχιτεκτονικές δυνατότητες του ψηφιακού χώρου θα φαίνονται απελευθερωτικές. Όταν οι φυσικές κοινότητες έχουν καταστραφεί, η ψηφιακή "συνείδηση σμήνους" θα φαίνεται σαν σύνδεση.
Οι ολιγάρχες το κατάλαβαν αυτό. Κάνοντας τον φυσικό κόσμο άσχημο, δημιουργούν ζήτηση για ψηφιακές εναλλακτικές λύσεις. Καταστρέφοντας την παραδοσιακή ομορφιά, εξαλείφουν τις αισθητικές εμπειρίες που μας ριζώνουν στα σώματά μας, στους τόπους μας, στη θνητότητά μας - σε οτιδήποτε μας κάνει να αντιστεκόμαστε στο να ανεβάζουμε τον εαυτό μας στα συστήματά τους.
6. Τα Δίκτυα της Άρνησης: Χαρτογραφώντας το Ολιγαρχικό Οικοσύστημα
Οι Rockefellers δεν έδρασαν μόνοι τους. Η ατζέντα της ασχημοποίησης απαιτούσε ένα τεράστιο δίκτυο ιδρυμάτων, δεξαμενών σκέψης και πολιτιστικών ιδρυμάτων που εργάζονταν συντονισμένα. Αυτό το διαπλεκόμενο διευθυντήριο εξουσίας διαβάζεται σαν ένα οργανόγραμμα της αμερικανικής ολιγαρχίας.
Το Ίδρυμα Ford, που μοιραζόταν μέλη του διοικητικού συμβουλίου με ιδρύματα του Rockefeller, συμμετείχε στις επιχειρήσεις πολιτιστικού πολέμου της CIA. Το Ίδρυμα Carnegie για τη Διεθνή Ειρήνη προώθησε παρόμοιους διεθνιστικούς στόχους. Αυτά τα ιδρύματα συχνά μοιράζονταν μέλη του διοικητικού συμβουλίου και συντόνιζαν τις επιχορηγήσεις τους μέσω ομάδων όπως η Ένωση Περιβαλλοντικών Επιχορηγητών, στην οποία συμμετείχαν το Ίδρυμα William και Flora Hewlett και το Ίδρυμα David και Lucile Packard.
Μια έκθεση του προσωπικού της μειοψηφίας της Γερουσίας των ΗΠΑ του 2014 με τίτλο «Πώς μια λέσχη δισεκατομμυριούχων και τα ιδρύματά τους ελέγχουν το περιβαλλοντικό κίνημα και την EPA του Ομπάμα» τεκμηρίωσε αυτόν τον συντονισμό. Η έκθεση αποκάλυψε πώς τα φαινομενικά ανεξάρτητα ιδρύματα λειτουργούσαν στην πραγματικότητα ως καρτέλ, συντονίζοντας τη χρηματοδότησή τους για το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα.
Η Λέσχη της Ρώμης, συνδεδεμένη με το δίκτυο Rockefeller μέσω πολλαπλών επικαλύψεων προσωπικού, παρείχε πνευματική αιτιολόγηση για την ατζέντα μετασχηματισμού. Φουτουριστές και πνευματικοί ηγέτες, συμπεριλαμβανομένων αρκετών μελών της Λέσχης της Ρώμης, αποτέλεσαν παράγοντες του μοντέλου του Molitor για τις επόμενες δεκαετίες. Είχαν προετοιμαστεί καλά μετά την ενεργειακή κρίση και τώρα θα βοηθούσαν με τη συγγραφή αναλύσεων και την ίδρυση θεσμών για την επίτευξη νέων πολιτικών λύσεων.
Ο Ervin László, ο οποίος επιμελήθηκε τον «Κοσμικό Ανθρωπισμό» του Oliver Reiser, λειτούργησε ως συνδετικός κρίκος μεταξύ της Λέσχης της Ρώμης, της Λέσχης της Βουδαπέστης και διαφόρων σχεδίων συνειδησιακής εξέλιξης. Ο László ήταν επικεφαλής του προγράμματος της Λέσχης της Ρώμης «Στόχοι για την Παγκόσμια Κοινωνία» και αργότερα συνεργάστηκε με την Barbara Marx Hubbard και τον Al Gore στην «Παγκόσμια Επιτροπή για την Παγκόσμια Συνειδητότητα και Πνευματικότητα» (The World Commission on Global Consciousness & Spirituality).
Ο ίδιος ο Al Gore, που είχε εκπαιδευτεί σε ιδρύματα χρηματοδοτούμενα από τον Rockefeller, είχε γαλουχηθεί με τις ζοφερές προοπτικές της Λέσχης της Ρώμης για το μέλλον στη Θεολογική Σχολή του Vanderbilt μέσω ενός προγράμματος σπουδών του Ιδρύματος Rockefeller. Ο Gore θα συνεργαζόταν αργότερα με φουτουριστές και πνευματικούς ηγέτες όπως η Barbara Marx Hubbard, ο Ervin László και ο Steven Rockefeller.
Το δίκτυο επεκτάθηκε στη Silicon Valley. Η σειρά Year Million που προωθούσε τον τρανσουμανισμό παρουσίασε έργα που τυχαίνει να βρίσκονται υπό ανάπτυξη από τον Elon Musk-SpaceX, τα εγκεφαλικά εμφυτεύματα Neuralink, την Tesla Motors. Η σύνδεση; Ο James Murdoch, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Tesla, η εταιρεία του οποίου του πατέρα του συνεργάστηκε με το National Geographic για την παραγωγή της σειράς.
Οι δεξαμενές σκέψης παρείχαν πνευματικά πυρομαχικά. Το Ερευνητικό Ινστιτούτο του Stanford με τίτλο «Changing Images of Man» (1982) εξέτασε τις δυνατότητες δημιουργίας ενός νέου και καλύτερου ανθρώπου - του μεταβιομηχανικού ανθρώπου. Η πρωτοβουλία Great Transition Initiative του Ινστιτούτου Tellus ανέπτυξε στρατηγικές για να μεταφερθεί το μήνυμα των αναγκαίων αλλαγών στον κόσμο.
Το δίκτυο της Τριμερούς*** ελίτ ATCA/Philanthropia υιοθέτησε ιδέες ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να συγχωνεύονται όλο και περισσότερο με την τεχνολογία, προβλέποντας ότι αυτός ο θαυμαστός νέος κόσμος θα εφαρμοστεί μέχρι το 2020. Οραματίστηκαν τις έξυπνες τεχνολογίες Quantum-Blockchain-Recursion-Artificial-Intelligence-Nano (Q-BRAIN) που θα συναντηθούν στον παγκόσμιο πολιτισμό μας για να συνθέσουν τον άνθρωπο και τη μηχανή ως ένα.
***Σημ.: Trilateral CommissionΑυτό δεν ήταν συνωμοσία με τη συμβατική έννοια - ήταν χειρότερο. Ήταν μια κοινή κοσμοθεωρία μεταξύ των υπερπλούσιων ότι η ανθρωπότητα έπρεπε να μετασχηματιστεί ριζικά και ότι είχαν το δικαίωμα και την ευθύνη να σχεδιάσουν αυτόν τον μετασχηματισμό. Η ασχημοποίηση του κόσμου ήταν μόνο ένα εργαλείο στην εργαλειοθήκη τους, αλλά ένα κρίσιμο εργαλείο. Υποβαθμίζοντας το αισθητικό περιβάλλον, αποδυνάμωσαν τη σύνδεση της ανθρωπότητας με τη φυσική πραγματικότητα, την παραδοσιακή κουλτούρα και τη φυσική ομορφιά -όλα τα εμπόδια στον προγραμματισμένο μετασχηματισμό.
7. Η Ομορφιά ως Αντίσταση: Η Συχνότητα που Δεν Μπορούν να Συνθέσουν
Η ομορφιά διαθέτει ιδιότητες που την καθιστούν εγγενώς ανθεκτική στον οικουμενικό έλεγχο. Η αληθινή ομορφιά απαιτεί τόσο τάξη όσο και έκπληξη - μια δυναμική ένταση που δεν μπορεί να παραχθεί αλγοριθμικά ή να σχεδιαστεί κεντρικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα ολοκληρωτικά συστήματα, είτε κομμουνιστικά είτε καπιταλιστικά, παράγουν πάντα ασχήμια: η ομορφιά αναδύεται από τη διασταύρωση της παράδοσης και της καινοτομίας, της πειθαρχίας και της ελευθερίας, των καθολικών αρχών και των ιδιαίτερων εκφράσεων.
Αλλά υπάρχει ένας βαθύτερος λόγος για τον οποίο η ομορφιά αντιστέκεται στον έλεγχο: λειτουργεί μέσω της συχνότητας και του συντονισμού με τρόπους που δεν μπορούν να αναπαραχθούν μηχανικά. Όπως κατάλαβε ο Tesla, τα πάντα στο σύμπαν είναι ενέργεια που δονείται σε διαφορετικές συχνότητες. Η ομορφιά αντιπροσωπεύει ένα συγκεκριμένο εύρος συχνοτήτων που εναρμονίζεται με την ανθρώπινη συνείδηση και βιολογία. Αυτές οι συχνότητες προκύπτουν από πολύπλοκες σχέσεις -μεταξύ μερών και συνόλων, μεταξύ μαθηματικών αναλογιών και οργανικών παραλλαγών, μεταξύ προσδοκίας και έκπληξης.
Οι έρευνες της νευροεπιστήμης δείχνουν ότι η ομορφιά κυριολεκτικά επανασυνδέει τον εγκέφαλό μας, ενεργοποιώντας τα κέντρα ανταμοιβής και προωθώντας τη φιλοκοινωνική συμπεριφορά. Αλλά αυτό δεν είναι ένα απλό ερέθισμα-αντίδραση που μπορεί να προγραμματιστεί. Η ομορφιά λειτουργεί μέσα από συνεκτικά πεδία συχνοτήτων - περιβάλλοντα όπου πολλαπλά στοιχεία δονούνται σε αρμονική σχέση, δημιουργώντας αναδυόμενες ιδιότητες που υπερβαίνουν τα συστατικά τους.
Σκεφτείτε πώς ένας δεξιοτέχνης βιολιστής κατασκευάζει ένα όργανο. Οι κόκκοι, η πυκνότητα και η ηλικία του ξύλου, οι ακριβείς καμπύλες και οι αναλογίες, η χημική σύνθεση του βερνικιού, όλα αυτά πρέπει να συνεργάζονται για να δημιουργήσουν έναν αντηχητικό θάλαμο που ενισχύει ορισμένες συχνότητες ενώ αποσβένει άλλες. Το αποτέλεσμα είναι ένα όργανο που μπορεί να παράγει ήχους υπερβατικής ομορφιάς. Αλλά αν αλλάξετε οποιοδήποτε στοιχείο -χρησιμοποιήσετε συνθετικά υλικά, αλλάξετε τις αναλογίες, βιαστείτε στη διαδικασία- θα έχετε απλώς θόρυβο αντί για μουσική.
Η ίδια αρχή ισχύει για την αρχιτεκτονική και τον αστικό σχεδιασμό. Ένα όμορφο κτίριο ή αστικό τοπίο δημιουργεί ένα συνεκτικό πεδίο συχνοτήτων μέσα από την αλληλεπίδραση των αναλογιών, των υλικών, του φωτός και των διακοσμητικών στοιχείων. Οι παραδοσιακοί κατασκευαστές το κατανοούσαν αυτό διαισθητικά, χρησιμοποιώντας τοπικά υλικά που συντονίζονταν με το τοπικό περιβάλλον, αναλογίες βασισμένες σε μουσικές αρμονίες και διακοσμητικά στοιχεία που αντανακλούσαν τα φυσικά φράκταλ. Το αποτέλεσμα ήταν περιβάλλοντα που κυριολεκτικά δονούνταν σε αρμονία με την ανθρώπινη βιολογία.
Κάθε αυθεντική έκφραση ομορφιάς είναι αναπόφευκτα ιδιαίτερη, επειδή πρέπει να συντονίζεται με συγκεκριμένες συνθήκες - το τοπικό φως, το περιβάλλον τοπίο, τις πολιτιστικές παραδόσεις, τα διαθέσιμα υλικά. Ο κήπος μιας γιαγιάς λειτουργεί με το συγκεκριμένο έδαφος, το κλίμα και τα φυτά του τόπου της. Το σκαλιστό κούφωμα μιας πόρτας ενός τεχνίτη αναδύεται από τον ιδιαίτερο κόκκο συγκεκριμένου ξύλου, τα εργαλεία στα χέρια του, τις παραδόσεις που κληρονόμησε. Αυτά δεν μπορούν να παραχθούν μαζικά ή να τυποποιηθούν παγκοσμίως χωρίς να χαθούν οι ίδιες οι συχνότητες που τα κάνουν όμορφα.
Οι παραδοσιακές πόλεις διέθεταν κάθε γωνιά, κάθε γωνιά και κάθε στηθαίο στολισμένο με στολίδια και προσαρμοσμένο στον γείτονά του, δημιουργώντας μια συντριπτική αίσθηση μιας ενωμένης κοινότητας. Αυτή η ενότητα δεν επιβαλλόταν αλλά προέκυπτε από κοινές συχνότητες-κτίρια που συντονίζονταν μεταξύ τους επειδή είχαν κατασκευαστεί από τα ίδια υλικά, χρησιμοποιώντας τα ίδια αναλογικά συστήματα, από τεχνίτες που μοιράζονταν τις ίδιες παραδόσεις.
Ο Ρώσος φιλόσοφος Dostoevsky δήλωσε ότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», μια δήλωση βαθιάς αλήθειας. Ο Solzhenitsyn, σκεπτόμενος πάνω σε αυτό, πρότεινε ότι όταν η αλήθεια και η καλοσύνη καταπιέζονται, ίσως το απροσδόκητο στέλεχος της Ομορφιάς να διεισδύσει και να εκπληρώσει το έργο και των τριών. Η ομορφιά φέρει την αλήθεια και την καλοσύνη όχι ως έννοιες αλλά ως συχνότητες-δονήσεις που παρακάμπτουν τις διανοητικές άμυνες και συντονίζονται απευθείας με την ψυχή.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ομορφιά τρομοκρατεί τους ελεγκτές. Μπορείτε να ελέγξετε τους ισχυρισμούς περί αλήθειας. Μπορείτε να συζητήσετε ηθικές προτάσεις. Αλλά η ομορφιά είτε συντονίζεται μαζί σας είτε όχι. Όταν έχει απήχηση -όταν στέκεσαι μπροστά σε ένα ηλιοβασίλεμα, έναν καθεδρικό ναό, ένα τέλεια αναλογικά διαμορφωμένο κτίριο- βιώνεις μια στιγμιαία γνώση ότι ο Θεός κατοικεί ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτή η εμπειρία είναι μια αντιστοίχιση συχνότητας μεταξύ της συνείδησής σας και κάτι μεγαλύτερου. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, να αποδομηθεί ή να σχετικοποιηθεί.
Οι υπερανθρωπιστές υπόσχονται ψηφιακή ομορφιά - εικονικά περιβάλλοντα όπου κάθε συχνότητα μπορεί να ελεγχθεί, όπου η ομορφιά μπορεί να προγραμματιστεί και να παραδοθεί απευθείας στον εγκέφαλο μέσω νευρωνικών διεπαφών. Αλλά αυτό παρεξηγεί τη φύση της ομορφιάς. Η ομορφιά δεν είναι απλώς μοτίβο ή αναλογία - είναι συντονισμός μεταξύ της συνείδησης και του σύμπαντος, μεταξύ του παρατηρητή και του παρατηρούμενου. Απαιτεί το απρόβλεπτο των πραγματικών υλικών, την έκπληξη της οργανικής παραλλαγής, το βάθος που προέρχεται από τη γνήσια δεξιοτεχνία.
Η ψηφιακή «ομορφιά» λειτουργεί σε σταθερές συχνότητες - ο ρυθμός ανανέωσης των οθονών, ο ρυθμός δειγματοληψίας του ήχου, ο ρυθμός καρέ του βίντεο. Ανεξάρτητα από το πόσο υψηλή είναι η ανάλυση, παραμένει αποτελούμενη από διακριτές μονάδες και όχι από συνεχή κύματα. Της λείπει η άπειρη πολυπλοκότητα των φυσικών υλικών, όπου κάθε επιφάνεια περιέχει φράκταλ μέσα σε φράκταλ, όπου το φως παίζει διαφορετικά κάθε στιγμή, όπου η ηλικία και οι καιρικές συνθήκες προσθέτουν αντί να αφαιρούν την ομορφιά.
Η ανθρωπότητα μπορεί να ζήσει χωρίς την επιστήμη. Μπορεί να ζήσει χωρίς ψωμί, αλλά δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ομορφιά. Χωρίς την ομορφιά, δεν θα έμενε τίποτα να κάνουμε σε αυτή τη ζωή. Οι ολιγάρχες το γνωρίζουν αυτό, γι' αυτό και έχουν εργαστεί τόσο συστηματικά για να εξαλείψουν την ομορφιά από την κοινή ζωή, ενώ την αποθησαυρίζουν για τον εαυτό τους - τις ιδιωτικές τους συλλογές έργων τέχνης, τα όμορφα κτήματά τους, την πρόσβασή τους στην παρθένα φύση. Καταλαβαίνουν ότι η ομορφιά είναι μια συχνότητα που θρέφει την ανθρώπινη συνείδηση και θέλουν να ελέγχουν ποιος έχει πρόσβαση σε αυτή τη θρέψη.
Αλλά η ομορφιά δεν μπορεί να ιδιωτικοποιηθεί πλήρως, επειδή οι συχνότητές της επιμένουν στη φύση, στην ανθρώπινη δημιουργικότητα, στις μαθηματικές σταθερές που διέπουν την πραγματικότητα. Ένα μεμονωμένο λουλούδι που μεγαλώνει μέσα στο μπετόν δονείται με την ίδια ζωτική δύναμη που δημιούργησε τους γαλαξίες. Μια στιγμή καλοσύνης που υλοποιείται όμορφα δημιουργεί συχνότητες συμπόνιας που διαχέονται προς τα έξω. Ένα τραγούδι που σιγοτραγουδιέται κατά τη διάρκεια της εργασίας εναρμονίζεται με το ρυθμό της αναπνοής και του καρδιακού παλμού.
Ακόμη και μικρές πράξεις δημιουργίας ομορφιάς γίνονται πράξεις αντίστασης ενάντια στις δυνάμεις της εμπορευματοποίησης, της κτηνωδίας και της πνευματικής εξαθλίωσης. Κάθε όμορφο πράγμα που δημιουργούμε ή διατηρούμε διατηρεί συχνότητες που οι ελεγκτές δεν μπορούν να συνθέσουν ή να καταστείλουν. Γινόμαστε κουρδιστήρι για την ομορφιά, βοηθώντας τους άλλους να θυμηθούν τι μπορεί να είναι η ανθρώπινη ζωή όταν δονείται στην κατάλληλη συχνότητά της.
Ο πόλεμος κατά της ομορφιάς είναι τελικά ένας πόλεμος κατά των συχνοτήτων που συνδέουν την ανθρώπινη συνείδηση με το σύμπαν. Οι ολιγάρχες μας θέλουν να δονηθούμε στις χαμηλές συχνότητες του φόβου, του άγχους και της απόγνωσης - συχνότητες που μας κάνουν ελέγξιμους. Η ομορφιά ανεβάζει τη συχνότητά μας, μας συνδέει μεταξύ μας και με κάτι μεγαλύτερο, μας καθιστά αδύνατο να εξημερωθούμε πλήρως.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο - όχι μέσω κάποιας αφηρημένης αρχής, αλλά μέσω των πραγματικών συχνοτήτων που παράγει, συχνοτήτων που θεραπεύουν τα σώματα, ανυψώνουν τη συνείδηση και συνδέουν τις ψυχές. Ο καθεδρικός ναός που έκανε τους πολεμιστές να δακρύσουν στέκει ακόμα ως μαρτυρία: η ομορφιά είναι ισχυρότερη από την εξουσία, μακροβιότερη από τις αυτοκρατορίες, πιο μεταμορφωτική από οποιαδήποτε τεχνολογία.
8. Πρακτική Αισθητική: Ένα Εγχειρίδιο για την Όμορφη Εξέγερση
Το πρώτο βήμα στην αισθητική αντίσταση είναι η αναγνώριση. Μόλις δεις την ατζέντα ασχημοποίησης, δεν μπορείς να την ξεχάσεις. Κάθε εμπορικό κέντρο, κάθε ουρανοξύστης με γυάλινο κουτί, κάθε έργο εταιρικής τέχνης γίνεται ορατό ως όπλο που αναπτύσσεται εναντίον της συνείδησής σας. Αυτή η συνειδητοποίηση από μόνη της είναι απελευθερωτική - σταματάτε να εσωτερικεύετε την ασχήμια ως φυσιολογική ή αναπόφευκτη.
Ξεκινήστε με το άμεσο περιβάλλον σας. Όποιος τακτοποιεί το δωμάτιό του με προσοχή, συμμετέχει στην αισθητική αντίσταση. Δεν πρόκειται για ακριβή διακόσμηση αλλά για σκόπιμη ομορφιά -ένα φυτό που έχει τοποθετηθεί με περίσκεψη, ένα κομμάτι ύφασμα με μοτίβο που σας ευχαριστεί, η εξάλειψη του οπτικού χάους. Δημιουργήστε οργανωμένα περιβάλλοντα που υποστηρίζουν αντί να υπονομεύουν τη γνωστική σας λειτουργία και την ηθική σας διαύγεια.
Αναζητήστε ενεργά την ομορφιά. Επισκεφθείτε τα εναπομείναντα όμορφα κτίρια στην περιοχή σας - συνήθως κατασκευές πριν από τη δεκαετία του 1940 που επιβίωσαν από την αστική ανανέωση. Υποστηρίξτε τους τοπικούς τεχνίτες που εξακολουθούν να δημιουργούν στολίδια και διακοσμήσεις. Αγοράστε από επιχειρήσεις που διατηρούν όμορφους χώρους. Οι οικονομικές σας επιλογές μπορούν να δημιουργήσουν ζήτηση για ομορφιά, την οποία η αγορά θα προσφέρει τελικά.
Καταγράψτε και μοιραστείτε την ομορφιά. Όταν συναντάτε όμορφη αρχιτεκτονική, κήπους ή χώρους, φωτογραφίστε τους και μοιραστείτε τους με ρητή αναγνώριση της ομορφιάς τους. Δημιουργήστε λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αφιερωμένους στην τοπική ομορφιά. Οι άνθρωποι συχνά προτιμούν την παραδοσιακή, όμορφη αρχιτεκτονική από τα πρωτοποριακά σχέδια, αλλά σπάνια εκφράζουν αυτή την προτίμηση. Κάντε τη δίψα για ομορφιά ορατή και νόμιμη.
Απαιτήστε αισθητική υπευθυνότητα. Πιέστε για εκτιμήσεις αισθητικών επιπτώσεων για τη νέα ανάπτυξη. Όταν προτείνονται αποτρόπαια κτίρια, οργανώστε την αντίθεσή σας όχι μόνο για πρακτικούς λόγους αλλά ρητά για αισθητικούς. Αμφισβητήστε την παραδοχή ότι η ομορφιά είναι υποκειμενική ή υποκειμενική. Αμφισβητήστε την υπόθεση ότι η ομορφιά είναι υποκειμενική ή ελιτίστικη. Επισημάνετε τις έρευνες της νευροεπιστήμης που δείχνουν τα αντικειμενικά οφέλη της ομορφιάς για την ευημερία και την κοινωνική συμπεριφορά.
Δημιουργήστε βόμβες ομορφιάς. Guerrilla gardening, yarn bombing, μη εξουσιοδοτημένες τοιχογραφίες (όπου είναι νόμιμες) - αυτές οι παρεμβάσεις εισάγουν την ομορφιά σε άσχημους χώρους. Ακόμη και η προσωρινή ομορφιά διαταράσσει τον ψυχολογικό προγραμματισμό της ασχήμιας. Οι κοινότητες που μεταμορφώνονται μέσω του καλλωπισμού βλέπουν μειωμένη εγκληματικότητα και αυξημένη ευτυχία.
Προστατέψτε την υπάρχουσα ομορφιά. Συμμετέχετε σε συλλόγους διατήρησης. Καταπολεμήστε την κατεδάφιση όμορφων παλαιών κτιρίων. Οι αρχαίες πόλεις με τα καμπαναριά και τους καθεδρικούς τους ναούς είχαν σκόπιμα στοχοποιηθεί για καταστροφή. Κάθε όμορφο κτίριο που σώζεται είναι μια νίκη ενάντια στην ατζέντα της ασχημοποίησης.
Εκπαιδεύστε τον κόσμο για την ομορφιά. Μοιραστείτε την έρευνα για τις νευρολογικές και κοινωνικές επιδράσεις της ομορφιάς. Διδάξτε στα παιδιά να αναγνωρίζουν και να δημιουργούν την ομορφιά. Η εκμάθηση της εκτίμησης της ομορφιάς είναι σαν την εκμάθηση των ηθικών αρετών - και τα δύο απαιτούν πειθαρχία και θάρρος. Σε μια κουλτούρα που αντιμετωπίζει την ομορφιά ως ασήμαντη, η επιμονή στη σημασία της είναι από μόνη της αντιπολιτισμική.
Δημιουργήστε παράλληλους θεσμούς. Αν τα μουσεία προωθούν την άσχημη τέχνη, δημιουργήστε εναλλακτικές γκαλερί. Αν οι αρχιτεκτονικές σχολές διδάσκουν μόνο μοντερνισμό, ιδρύστε εργαστήρια παραδοσιακής δόμησης. Οι ολιγάρχες κατέλαβαν τους υπάρχοντες θεσμούς- πρέπει να χτίσουμε νέους που να υπηρετούν την ομορφιά αντί να την καταπιέζουν.
Συνδέστε την ομορφιά με την αντίσταση. Βοηθήστε τους άλλους να δουν ότι η δημιουργία ομορφιάς δεν είναι απόδραση αλλά αντίσταση σε μια απάνθρωπη ατζέντα. Ο Roger Scruton παρατήρησε: «Βάλε την ομορφιά στην πρώτη θέση και αυτό που θα πάρεις θα χρησιμοποιείται για πάντα... τίποτα δεν είναι πιο χρήσιμο από το άχρηστο». Η ομορφιά που δεν εξυπηρετεί κανένα χρηστικό σκοπό δηλώνει την ύπαρξη αξιών πέρα από την αποτελεσματικότητα και τον έλεγχο.
Το πιο σημαντικό είναι να αρνηθείτε την ψηφιακή διαφυγή. Η ατζέντα της ασχημοποίησης λειτουργεί μόνο αν αποδεχτούμε την έμμεση συμφωνία της: φυσική ασχήμια σε αντάλλαγμα για ψηφιακή ομορφιά. Απορρίψτε αυτή την ψευδή επιλογή. Επιμείνετε στην ομορφιά του φυσικού κόσμου. Κάντε το πραγματικό σας περιβάλλον τόσο όμορφο ώστε οι εικονικές εναλλακτικές λύσεις να μην έχουν καμία απήχηση.
Αυτοί που προωθούν την ατζέντα των υπερανθρωπιστών παραδέχονται ότι αισθάνονται «ενσυναισθητικό τρόμο» στη σκέψη ότι το δικό τους μυαλό θα καταληφθεί από το spam των εμπόρων και το ακατάπαυστο κουτσομπολιό του Διαδικτύου. Δημιουργούν ένα μέλλον που οι ίδιοι δεν θα ήθελαν να κατοικήσουν. Αυτή είναι ίσως η απόλυτη απόδειξη ότι η ομορφιά -η πραγματική, φυσική, ιδιαίτερη ομορφιά- παραμένει η μεγαλύτερη προστασία μας από το όραμά τους.
Όταν δημιουργούμε ομορφιά, επιβεβαιώνουμε ότι η ανθρώπινη ζωή έχει νόημα πέρα από τη χρησιμότητα. Όταν διατηρούμε την ομορφιά, διατηρούμε δεσμούς με τους προγόνους και τις παραδόσεις μας. Όταν μοιραζόμαστε την ομορφιά, χτίζουμε κοινότητες αντίστασης. Όταν απαιτούμε την ομορφιά, απορρίπτουμε την παραδοχή ότι η ασχήμια είναι αναπόφευκτη ή αποτελεσματική.
Ο πόλεμος κατά της ομορφιάς είναι ένας πόλεμος κατά της ίδιας της ανθρώπινης συνείδησης. Αλλά είναι ένας πόλεμος που οι ολιγάρχες δεν μπορούν τελικά να κερδίσουν, επειδή η ανθρώπινη ανάγκη για ομορφιά είναι τόσο θεμελιώδης όσο και η ανάγκη μας για τροφή ή στέγη. Κάθε παιδί που ζωγραφίζει, κάθε άνθρωπος που φυτεύει έναν κήπο, κάθε κοινότητα που αρνείται να δεχτεί άλλο ένα άσχημο κτίριο αντιστέκεται.
Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο - όχι μέσω κάποιας αφηρημένης αρχής, αλλά μέσω εκατομμυρίων ιδιαίτερων πράξεων αισθητικού θάρρους. Ο καθεδρικός ναός που έκανε τους πολεμιστές να δακρύσουν στέκει ακόμα ως μαρτυρία: η ομορφιά είναι ισχυρότερη από την εξουσία, μακροβιότερη από τις αυτοκρατορίες, πιο μεταμορφωτική από οποιαδήποτε τεχνολογία.
Η επιλογή που έχουμε μπροστά μας είναι σαφής: να αποδεχτούμε τον άσχημο κόσμο που έχτισαν και να δραπετεύσουμε στην ψηφιακή φυλακή που ετοιμάζουν, ή να διεκδικήσουμε το εκ γενετής δικαίωμά μας στην ομορφιά και να παραμείνουμε πλήρως άνθρωποι. Βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής - η «Μεγάλη Μετάβαση» είναι προ των πυλών. Αλλά οι μεταβάσεις μπορούν να έχουν πολλές κατευθύνσεις. Επιλέγοντας την ομορφιά, επιλέγουμε ένα διαφορετικό μονοπάτι από αυτό που μας έχουν χαράξει.
Τελικά, η δημιουργία ομορφιάς είναι το πιο απλό και το πιο ριζοσπαστικό πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Δεν απαιτεί καμία άδεια, καμία χρηματοδότηση, καμία θεσμική υποστήριξη. Απαιτεί μόνο την αναγνώριση ότι η ομορφιά έχει σημασία, το θάρρος να τη δημιουργήσουμε και την αποφασιστικότητα να την υπερασπιστούμε.
Οι ολιγάρχες φοβούνται την ομορφιά επειδή δεν μπορούν να την ελέγξουν. Φοβούνται την ομορφιά επειδή υπενθυμίζει στην ανθρωπότητα τι χάνουμε. Πάνω απ' όλα, φοβούνται την ομορφιά επειδή αποδεικνύει ότι το όραμά τους για το μέλλον - αποστειρωμένο, τυποποιημένο, μεταφορτωμένο - δεν είναι αναπόφευκτο.
Η ομορφιά είναι η αντίστασή μας. Η ομορφιά είναι το όπλο μας. Η ομορφιά είναι ο δρόμος για το σπίτι μας.
Αναφορές
Nordangård, Jacob. Rockefeller: Controlling the Game.
"Αξιολόγηση των επιπτώσεων της ηθικής: Ομορφιά στον σύγχρονο πολιτισμό".
Εκτίμηση ηθικών επιπτώσεων: Η παρακμή της ομορφιάς στον σύγχρονο πολιτισμό
"Why the Lack of Beauty is Destroying Society." Academy of Ideas.
The Ultimate Invisible Weapon - Low Vibrational Architecture. Jason Christoff.
Scruton, Roger. (2009). Why Beauty Matters [Ντοκιμαντέρ]. BBC.
Coburn, A., Vartanian, O., & Chatterjee, A. (2017). "Κτίρια, ομορφιά και εγκέφαλος".
Kotabe, H., Kardan, O., & Berman, M. (2016). "Η τάξη της αταξίας: Deconstructing Visual Disorder and Its Effect on Rule-Breaking" (Αποδόμηση της οπτικής αταξίας και της επίδρασής της στην παραβίαση κανόνων). Πανεπιστήμιο του Σικάγο.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
The Uglification Agenda: How Oligarchs Weaponized Architecture
