Ο Φόρος που Επιβάλλει η Δανία για την "Κλανιά της Αγελάδας" είναι Μια Ωμή Κρατική Παρέμβαση για την Αλλαγή της Συμπεριφοράς του Κοινού
Οι ¨δυτικές δημοκρατίες" έχουν πετάξει προ πολλού στα σκουπίδια το "δημοκρατικό" μασκάρεμα τους & ξεδιάντροπα & Τυραννικά εκτελούν τα σχέδια της Κοινωνιοπαθούς Ελίτ σε βάρος της Ανθρωπότητας
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Rhoda Wilson | 21 Δεκεμβρίου, 2024
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Οι κλανιές των αγελάδων είναι ένας αντιπερισπασμός, και εμείς είμαστε οι θύτες. Ο δανικός φόρος στις κλανιές αγελάδων είναι ένα σημαντικό βήμα προς την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Όπως δείχνει η ιστορία των κεντρικά διαχειριζόμενων οικονομιών, δεν είναι πιθανό να έχει καλό τέλος.
Η Δανία ψηφίζει τον πρώτο "φόρο κλανιάς" στον κόσμο - αλλά αυτό δεν είναι για γέλια
Του Paul Schwennesen όπως δημοσιεύθηκε από την Daily Economy στις 13 Δεκεμβρίου 2024
Η Δανία, σύμφωνα με τους New York Times, προχωρά στην επιβολή του κτηνοτροφικού «Φόρου Ρεψίματος». Αν και αμφισβητήθηκε έντονα, η κυβέρνηση της Δανίας κατέληξε τελικά στην επιβολή εισφοράς στους αγρότες 300 κορώνες (~43 δολάρια ΗΠΑ) ανά τόνο για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, η οποία θα ανέλθει σε 106 δολάρια ΗΠΑ ανά τόνο μέχρι το 2035. Όπως συμβαίνει με πολλές από αυτές τις πράσινες παρεμβάσεις που στοχεύουν στις γεωργικές εκμεταλλεύσεις, η δράση είναι γελοία αναποτελεσματική στην αντιμετώπιση του προβλήματος, ενώ είναι εντυπωσιακά αποτελεσματική στην περαιτέρω εδραίωση του κρατικού ελέγχου της οικονομικής παραγωγής.
Ένας από τους λόγους για τους οποίους οι φάρμες, και ιδιαίτερα οι αγελάδες, αποτελούν τόσο εύκολους στόχους για αυτού του είδους τις κρατικές* παρεμβάσεις είναι ότι, μιλώντας πολιτικά, είναι ο τέλειος αποδιοπομπαίος τράγος. Όλα φαίνονται τόσο ακίνδυνα, τελικά - τόσο ανόητα ακόμη - που οι σοβαροί άνθρωποι κινδυνεύουν να φανούν γελοίοι αν αντιταχθούν. Είναι πραγματικά τόσο δρακόντειο, λέει το επιχείρημα, να ζητάμε από τους αγρότες να μειώσουν το μετεωρισμό των αγελάδων τους; Το πάντα τόσο λογικό αίτημα (που μπορεί να επιβληθεί από το νόμο, για να είμαστε ακριβείς) ξεγλιστρά κάτω από το ραντάρ μέσα σε μια γκρίνια από κείμενα που προκαλούν γέλιο και αποσπούν την προσοχή των αναγνωστών από το τι πραγματικά συμβαίνει.
[*Σημείωση: Ο κρατισμός είναι η πεποίθηση ότι οι οικονομικοί έλεγχοι και ο σχεδιασμός πρέπει να συγκεντρώνονται στα χέρια μιας εξαιρετικά συγκεντρωτικής κυβέρνησης. Σύμφωνα με το Forbes, ο φασισμός και ο κομμουνισμός είναι δύο παραλλαγές του κρατισμού].
Οι Times παίζουν το ρόλο τους σε αυτή τη βιτρίνα, απολαμβάνοντας την ευκαιρία να τυπώσουν «κακά, κλανιές και ρέψιμο» στο επιχειρηματικό τμήμα, έτσι ώστε ο κανονισμός να φαίνεται βγαλμένος από ένα παιδικό παραμύθι και όχι αυτό που είναι: μια θανάσιμα σοβαρή παραβίαση της οικονομικής ελευθερίας.
Οι υπερασπιστές της ρύθμισης επιμένουν ότι είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση του πιεστικού ζητήματος της κλιματικής αλλαγής. Αλλά ακόμη και αν δεχόμασταν την ανεπαρκώς κατανοητή κλιματική επιστήμη του λόμπι, οι ισχυρισμοί θα ήταν αμφίβολοι. Οι αγελάδες κατηγορούνται ότι εκπέμπουν 5,6 μετρικούς τόνους σε ετήσιες εκπομπές «ισοδύναμου CO2». Όλη αυτή η πολιτικά υποκινούμενη καταγραφή και αξιολόγηση αγνοεί εντελώς την άλλη πλευρά του λογαριασμού, την αυξανόμενη αναγνώριση ότι τα ζώα που βόσκουν έχουν πολύπλοκο, σε μεγάλο βαθμό αντισταθμιστικό (και πολύ πιθανόν καθαρό θετικό) αντίκτυπο στις συνολικές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα. Η φύση, άλλωστε, δεν λειτουργεί με απλές εξισώσεις και είμαστε θλιβερά ελλιπώς ενημερωμένοι για τον πλούσιο και εγγενώς μη μοντελοποιήσιμο κόσμο της στοχαστικής οικολογίας.
Οι New York Times, για λόγους προοπτικής, ευθύνονται για 16.979 μετρικούς τόνους από τους δικούς τους, πράγμα που σημαίνει ότι, ως μία μόνο εταιρεία, έχει το αποτύπωμα δέκα δανέζικων γαλακτοκομείων. Τι θα έλεγαν οι αναγνώστες του «All the News That's Fit to Print» για έναν ετήσιο φόρο ύψους 730.000 δολαρίων ετησίως, ο οποίος αυξάνεται στα 1,8 εκατομμύρια δολάρια, που προστίθεται στην τιμή του περιπτέρου της εφημερίδας; Οι υποστηρικτές της ελευθεροτυπίας θα μπορούσαν κάλλιστα να αναρωτηθούν γιατί η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την κρατική εξουσία για να μετατρέψει την εφημερίδα του Τύπου σε μια λιγότερο ανταγωνιστική εφημερίδα.
Αλλά σε κάθε περίπτωση, η κλιματική επιστήμη και οι πορδές αγελάδων δεν είναι πραγματικά το θέμα εδώ. Το θέμα είναι ουσιαστικά ο έλεγχος και το ποιος θα καταλάβει τα διοικητικά ύψη μιας κεντρικά διαχειριζόμενης οικονομίας.
«Ένας φόρος στη ρύπανση έχει ως στόχο να αλλάξει τη συμπεριφορά», λέει ο Jeppe Bruss, ο Δανός υπουργός “πράσινης μετάβασης” σε μια απροσδόκητα ειλικρινή στιγμή. Τα κυβερνητικά προγράμματα για την αλλαγή συμπεριφοράς είναι πολύ πιο εύκολο να εισαχθούν αργά, και εναντίον κάπως γελοίων μειοψηφικών τομέων όπως η γεωργία, παρά εναντίον, ας πούμε, του πληθυσμού στο σύνολό του. Δεν φαίνονται πρόθυμοι, για παράδειγμα, να επιβάλουν πρόσθετες επιβαρύνσεις στις εκπομπές θέρμανσης και μεταφορών του μέσου ανθρώπου, οι οποίες σε συνδυασμό επισκιάζουν τις εκπομπές του γεωργικού τομέα. Οι Times λένε ότι οι εκπομπές της κτηνοτροφίας «γίνονται» το μεγαλύτερο μερίδιο του μεριδίου της Δανίας στην κλιματική ρύπανση, πράγμα που είναι ένας άλλος τρόπος να πούμε ότι δεν είναι το μεγαλύτερο μερίδιο.
Αν η παραγωγή βοδινού κρέατος και γάλακτος όντως αποτελούσε έναν τόσο υπαρξιακό κλιματικό κίνδυνο, τότε γιατί να μην φορολογηθούν απλώς οι καταναλωτές βοδινού κρέατος και γάλακτος, οι οποίοι, τελικά, είναι η πραγματική πηγή του σήματος παραγωγής; Η απάντηση, φυσικά, είναι προφανής: κανένας πολιτικός δεν θέλει να χαρακτηριστεί ως αυτός που αύξησε την τιμή του βουτύρου για τις μέσες γιαγιάδες της Δανίας. Από πολιτική άποψη, είναι πολύ πιο εύκολο να κυνηγήσει κανείς τους αγρότες, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι οι όποιες επιβαρύνσεις του κόστους της αγροτικής παραγωγής θα μετακυλιστούν ούτως ή άλλως στους καταναλωτές - μόνο που τότε θα φταίνε οι αγρότες και όχι η κυβέρνηση. Πρόκειται για ένα παλιό κόλπο, ένα είδος σχεδίου ξεπλύματος των επιπτώσεων των κανονιστικών ρυθμίσεων.
Η επιτυχία της στρατηγικής της Δανίας μένει να αποδειχθεί. Αν τα παραδείγματα από τις Κάτω Χώρες και τη Νέα Ζηλανδία είναι ενδεικτικά, το σχέδιο μπορεί κάλλιστα να γυρίσει μπούμερανγκ, με τους απογοητευμένους αγρότες να βγαίνουν στους δρόμους και να παίρνουν πίσω ακόμη και τα ηνία της εξουσίας. Είναι μια χρήσιμη προειδοποίηση: το να δίνεται στην κυβέρνηση η εξουσία να φορολογεί χειρουργικά και να «αλλάζει έτσι τη συμπεριφορά» των παραγωγών είναι το ίδιο με το να τους παραχωρεί προνόμια οικονομικού σχεδιασμού.
Ο δανικός «φόρος ρέψιμο» είναι ένα σημαντικό βήμα προς την κρατική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, και όπως δείχνει η ιστορία των κεντρικά διαχειριζόμενων οικονομιών, δεν είναι πιθανό να έχει καλή κατάληξη.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους σας, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
Denmark’s “cow fart” tax is a statist intervention to change the public’s behaviour – The Expose
https://expose-news.com/2024/12/21/denmarks-cow-fart-tax-is-a-statist-intervention/
