Η Απάτη της “Κλιματικής Αλλαγής” : Ξεσκεπάζοντας το Μύθο της Παγκόσμιας Θέρμανσης που Δήθεν Οφείλεται στο Διοξείδιο του Άνθρακα
Μετάφραση: Απολλόδωρος
23 Σεπτεμβρίου 2023 | Ferenc Miskolczi , Foreign Associate Member of the Hungarian Academy of Sciences, Budapest, Hungary | Διαβάστε το εδώ
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Εισαγωγή
Τις τελευταίες δεκαετίες, το αφήγημα της καταστροφικής υπερθέρμανσης του πλανήτη που οφείλεται στις ανθρωπογενείς εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) έχει εδραιωθεί βαθιά στον δημόσιο διάλογο, στη χάραξη πολιτικής και στις διεθνείς συμφωνίες για το κλίμα, υποκινούμενο από μη-εκλεγμένες ομάδες δισ (ή τρισ-)εκατομμυριούχων και τα Ιδρύματα τους ή αλλιώς η περιβόητη “ελίτ”. Οι κυβερνήσεις και τα θεσμικά όργανα σε όλο τον κόσμο, υπάκουα, έχουν υιοθετήσει την ιδέα ότι το CO2, μεταξύ άλλων αερίων του θερμοκηπίου (GHGs), είναι ο κύριος ένοχος πίσω από την ταχεία άνοδο της θερμοκρασίας της Γης, οδηγώντας σε εκκλήσεις για δραστικά μέτρα όπως η πολιτική “Net Zero” (“Καθαρό Μηδέν”), η απαγόρευση των ορυκτών καυσίμων και η προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Ωστόσο, ένας αυξανόμενος όγκος επιστημονικών εργασιών θέτει υπό αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια αυτής της αφήγησης, υποστηρίζοντας ότι η υπόθεση της υπερθέρμανσης του πλανήτη που οφείλεται στο CO2 στερείται θεωρητικής και εμπειρικής εγκυρότητας.
Μια από τις πιο καίριες συνεισφορές σε αυτή τη συζήτηση είναι το έργο του φυσικού Ferenc Miskolczi, η έρευνα του οποίου παρέχει μια ισχυρή επιστημονική κριτική της θεωρίας των αερίων του θερμοκηπίου (GHG) όπως εφαρμόζεται στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Η ανάλυση του Miskolczi σχετικά με την ισορροπία ακτινοβολίας στο σύστημα Γη-ατμόσφαιρα προσφέρει ένα πειστικό, άρτια θεμελιωμένο επιχείρημα ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου του CO2, κεντρικό στοιχείο των σύγχρονων θεωριών για την κλιματική αλλαγή, είναι θεμελιωδώς εσφαλμένο.
Το άρθρο αυτό εμβαθύνει στα ευρήματα της έρευνας του Miskolczi, ασκεί κριτική στην επικρατούσα αφήγηση για την υπερθέρμανση του πλανήτη και εξετάζει τον παραλογισμό πολιτικών όπως το Net Zero, οι οποίες προωθούν την ευρεία υιοθέτηση αναξιόπιστων πηγών ενέργειας και περιττών θυσιών στην παραγωγή τροφίμων. Με τον τρόπο αυτό, εκθέτει την απάτη της κλιματικής αλλαγής ως αυτό που πραγματικά είναι: ένας πολιτικά υποκινούμενος μύθος χωρίς υγιή επιστημονική βάση.
Η Ελαττωματική Θεωρία των Αερίων του Θερμοκηπίου
Στον πυρήνα της κινδυνολογίας για την κλιματική αλλαγή βρίσκεται η πεποίθηση ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες, κυρίως η καύση ορυκτών καυσίμων, έχουν αυξήσει σημαντικά τη συγκέντρωση του CO2 στην ατμόσφαιρα. Αυτό, με τη σειρά του, πιστεύεται ότι ενισχύει το φυσικό φαινόμενο του θερμοκηπίου, παγιδεύοντας περισσότερη θερμότητα και προκαλώντας επικίνδυνη άνοδο της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Το μοντέλο που είναι ευρύτερα αποδεκτό από τους επιστήμονες του κλίματος βασίζεται στη θεωρία του θερμοκηπίου του Arrhenius, η οποία υποθέτει ότι η αύξηση των επιπέδων των μη συμπυκνούμενων αερίων του θερμοκηπίου, όπως το CO2, θα οδηγήσει σε ανάλογη αύξηση της θερμοκρασίας της επιφάνειας της Γης.
Η έρευνα του Miskolczi, ωστόσο, καταρρίπτει αυτή την υπόθεση εξετάζοντας τις ιδιότητες ακτινοβολίας της γήινης ατμόσφαιρας. Η μελέτη του, η οποία βασίζεται σε θεμελιώδεις νόμους της φυσικής της ακτινοβολίας, αποδεικνύει ότι το σύστημα Γη-ατμόσφαιρα βρίσκεται σε ισορροπία ακτινοβολίας. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι εισερχόμενες και εξερχόμενες ροές ενέργειας είναι ισορροπημένες, γεγονός που αντικρούει την άποψη ότι το CO2 ή οποιοδήποτε άλλο αέριο του θερμοκηπίου μπορεί να προκαλέσει ανεξέλεγκτη αύξηση της θερμοκρασίας. Σύμφωνα με τον Miskolczi, το φαινόμενο του θερμοκηπίου CO2, όπως παρουσιάζεται στα τρέχοντα μοντέλα υπερθέρμανσης του πλανήτη, ε̲ί̲ν̲α̲ι̲ ̲ε̲π̲ι̲σ̲τ̲η̲μ̲ο̲ν̲ι̲κ̲ά̲ ̲α̲δ̲ύ̲ν̲α̲τ̲ο̲.̲
Ένα από τα βασικά ευρήματα της εργασίας του Miskolczi είναι ότι ο υδρολογικός κύκλος, ο οποίος διέπει την κίνηση των υδρατμών και της θερμότητας στην ατμόσφαιρα, παίζει πολύ σημαντικότερο ρόλο στη διατήρηση της σταθερότητας του κλίματος της Γης από ό,τι το CO2 ή άλλα αέρια του θερμοκηπίου. Οι υδρατμοί, τα σύννεφα και οι βροχοπτώσεις αποτελούν μέρος ενός αυτορυθμιζόμενου συστήματος που διατηρεί τη θερμοκρασία του πλανήτη υπό έλεγχο. Τα μη συμπυκνούμενα αέρια του θερμοκηπίου, όπως το CO2, δεν συμμετέχουν σε αυτόν τον κύκλο και, επομένως, δεν μπορούν να επηρεάσουν την ισορροπία της ακτινοβολίας με τον τρόπο που προτείνουν οι κινδυνολόγοι του κλίματος.
Με άλλα λόγια, τα καταστροφικά σενάρια θέρμανσης που αποδίδονται στην αύξηση των επιπέδων του CO2 βασίζονται σε μια εσφαλμένη κατανόηση της ατμοσφαιρικής φυσικής. Η έννοια του φαινομένου του θερμοκηπίου που προκαλείται από το CO2 είναι ένα τεχνούργημα - μια λανθασμένη υπόθεση που έχει κερδίσει έδαφος όχι λόγω επιστημονικής αυστηρότητας, αλλά λόγω πολιτικών κινήτρων και της επιθυμίας να εφαρμοστούν εκτεταμένες αλλαγές πολιτικής.
Η Πολιτική του Καθαρού Μηδενός: Μια Επικίνδυνη Αυταπάτη
Μία από τις πιο ανησυχητικές συνέπειες της απάτης περί υπερθέρμανσης του πλανήτη λόγω CO2 είναι η ευρεία υιοθέτηση της πολιτικής του “Καθαρού Μηδενός”. Η πολιτική αυτή απαιτεί την πλήρη εξάλειψη της χρήσης ορυκτών καυσίμων και τη μείωση των εκπομπών CO2 στο «καθαρό μηδέν» με αντιστάθμιση των εκπομπών που παραμένουν με έργα δέσμευσης άνθρακα ή ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Ενώ ο στόχος μπορεί να ακούγεται ευγενής, βασίζεται σε μια λανθασμένη παραδοχή και θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την ανθρωπότητα.
Η Ενεργειακή Ασφάλεια σε Κίνδυνο
Πρώτα απ' όλα, η στροφή από τα ορυκτά καύσιμα στις λεγόμενες «πράσινες» πηγές ενέργειας, όπως οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά ηλιακά πάνελ, είναι γεμάτη προκλήσεις. Η αιολική και η ηλιακή ενέργεια είναι από τη φύση τους διαλείπουσες, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να παρέχουν συνεχή και αδιάλειπτη ενέργεια. Ο ήλιος δεν λάμπει πάντα και ο άνεμος δεν φυσάει πάντα. Ως αποτέλεσμα, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας απαιτούν εφεδρεία από παραδοσιακούς σταθμούς παραγωγής ενέργειας ή συστήματα αποθήκευσης ενέργειας μεγάλης κλίμακας, τα οποία είναι ακριβά και αναποτελεσματικά.
Επιπλέον, η παραγωγή ανεμογεννητριών και ηλιακών συλλεκτών περιλαμβάνει την εξόρυξη και την επεξεργασία μετάλλων σπάνιων γαιών, η οποία συχνά πραγματοποιείται σε οικολογικά ευαίσθητες περιοχές. Η εγκατάσταση αυτών των ενεργειακών συστημάτων απαιτεί τεράστιες εκτάσεις γης, οδηγώντας στην καταστροφή παρθένων δασών, λιβαδιών και ενδιαιτημάτων άγριας ζωής. Αντί να διατηρήσει το περιβάλλον, η ατζέντα της πράσινης ενέργειας απειλεί να το καταστρέψει στο όνομα της καταπολέμησης μιας ανύπαρκτης κλιματικής κρίσης.
Επιπλέον, η πολιτική Net Zero αγνοεί το γεγονός ότι τα ορυκτά καύσιμα δεν είναι μόνο μια αξιόπιστη και οικονομικά προσιτή πηγή ενέργειας, αλλά και απαραίτητη για πολλές βιομηχανικές διεργασίες, συμπεριλαμβανομένης της παραγωγής χάλυβα, τσιμέντου και πλαστικών. Η εγκατάλειψη των ορυκτών καυσίμων χωρίς βιώσιμες εναλλακτικές λύσεις θα παραλύσει τις βιομηχανίες, οδηγώντας σε οικονομική αστάθεια και εκτεταμένες απώλειες θέσεων εργασίας.
Ο Αντίκτυπος στην Επισιτιστική Ασφάλεια
Ένας άλλος κρίσιμος τομέας ανησυχίας είναι ο αντίκτυπος των κλιματικών πολιτικών στην παραγωγή τροφίμων. Η εμμονή με τη μείωση των εκπομπών CO2 έχει οδηγήσει σε όλο και πιο παράλογες προτάσεις, όπως η μείωση των πληθυσμών των βοοειδών για τον περιορισμό των εκπομπών μεθανίου. Το μεθάνιο, ένα βραχύβιο αέριο του θερμοκηπίου, συχνά δαιμονοποιείται στις αφηγήσεις για την κλιματική αλλαγή, παρά το γεγονός ότι η συμβολή του στην υπερθέρμανση του πλανήτη είναι αμελητέα σε σύγκριση με τους υδρατμούς και άλλους φυσικούς ρυθμιστές του κλίματος.
Η μείωση του αριθμού των ζώων σε μια προσπάθεια να μειωθούν οι εκπομπές μεθανίου θα έχει σοβαρές συνέπειες για την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια. Η κτηνοτροφία αποτελεί κρίσιμη πηγή πρωτεϊνών για δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες. Οι πολιτικές που απαιτούν «μείωση των αγελάδων» θα ανεβάσουν τις τιμές των τροφίμων, θα επιδεινώσουν την πείνα και θα ωθήσουν τους ευάλωτους πληθυσμούς πιο κοντά στην πείνα. Αυτές οι πολιτικές αντιπροσωπεύουν μια επικίνδυνη απομάκρυνση από την πραγματικότητα, δίνοντας προτεραιότητα σε έναν απατηλό κλιματικό στόχο έναντι των βασικών αναγκών της ανθρώπινης επιβίωσης.
Τοξικά Απόβλητα από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας
Μια άλλη παραγνωρισμένη πτυχή της ατζέντας για την πράσινη ενέργεια είναι το περιβαλλοντικό κόστος των τεχνολογιών ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Οι ανεμογεννήτριες, για παράδειγμα, έχουν περιορισμένη διάρκεια ζωής και είναι δύσκολο να ανακυκλωθούν. Μετά από λίγες δεκαετίες, αυτές οι ογκώδεις κατασκευές μετατρέπονται σε απόβλητα και η διάθεσή τους εγκυμονεί σημαντικούς περιβαλλοντικούς κινδύνους. Ομοίως, τα φωτοβολταϊκά ηλιακά πάνελ περιέχουν τοξικές χημικές ουσίες που μπορούν να διαρρεύσουν στο έδαφος και το νερό, προκαλώντας μακροπρόθεσμη ζημιά στα οικοσυστήματα.
Η αφήγηση ότι οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας είναι «καθαρές» και «βιώσιμες» είναι ένας μύθος. Στην πραγματικότητα, η μετάβαση στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας θα οδηγήσει σε τεράστιες ποσότητες αποβλήτων, ρύπανσης και καταστροφής των φυσικών τοπίων - όλα αυτά για χάρη της μείωσης των εκπομπών CO2, οι οποίες, όπως δείχνει η έρευνα του Miskolczi, δεν έχουν καμία ουσιαστική επίδραση στην παγκόσμια θερμοκρασία.
Κυβερνήσεις Υπνωτισμένες από την Απάτη για το Κλίμα
Μια από τις πιο αινιγματικές πτυχές της συζήτησης για την κλιματική αλλαγή είναι ο τρόπος με τον οποίο οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο έχουν αγκαλιάσει άκριτα την υπόθεση της αύξησης της θερμοκρασίας λόγω CO2. Παρά τον αυξανόμενο όγκο επιστημονικών στοιχείων που αμφισβητούν αυτή την αφήγηση, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής συνεχίζουν να ενεργούν σαν να είναι υπνωτισμένοι, εφαρμόζοντας πολιτικές που δεν είναι μόνο οικονομικά επιζήμιες αλλά και επιστημονικά αδικαιολόγητες. Προφανώς ο μοχλός πίεσης στις εκλεγμένες κυβερνήσεις και στα κατά τόπους “πολιτικά συστήματα” από ΜΗ-εκλεγμένους ιδιώτες δισ-(ή τρισ-) εκατομμυριούχους που σπαταλούν το έτος τόσα καύσιμα όσα χιλιάδες άνθρωποι σε ολόκληρο τον βίο τους, είναι ατσάλινη μέγγενη. Γεγονός που είναι καθημερινά ορατό πλέον από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους ανά τον Κόσμο που αμφισβητούν ανοιχτά την χρησιμότητα για την ανθρωπότητα των υφισταμένων “πολιτικών συστημάτων”.
Η Πολιτική του Φόβου
Η απάντηση σε αυτόν τον γρίφο βρίσκεται στην πολιτική του φόβου. Η κλιματική αλλαγή έχει “πωληθεί” από σύσσωμους τους πολιτικούς, ανεξαρτήτως “ιδεολογικού χρώματος” και τα συνοδοιπόρα συστημικά ΜΜΕ ως “υπαρξιακή κρίση”, μια “διαφαινόμενη καταστροφή που απειλεί την επιβίωση της ανθρωπότητας”. Δημιουργώντας μια αίσθηση επείγοντος και φόβου, οι υποστηρικτές της αφήγησης για την υπερθέρμανση του πλανήτη κατάφεραν να συγκεντρώσουν την υποστήριξη του κοινού για δραστικά μέτρα, ακόμη και όταν τα μέτρα αυτά δεν υποστηρίζονται από την επιστήμη.
Οι κυβερνήσεις, με τη σειρά τους, χρησιμοποίησαν την κλιματική κρίση ως πρόσχημα για να επεκτείνουν την εξουσία τους, να ρυθμίσουν τις βιομηχανίες και να επιβάλουν νέους φόρους. Η ατζέντα της κλιματικής αλλαγής έχει γίνει ένα βολικό εργαλείο για την προώθηση πολιτικών στόχων, από την αναδιανομή του πλούτου μέχρι την παγκόσμια διακυβέρνηση. Σε αυτό το πλαίσιο, η επιστημονική εγκυρότητα της υπόθεσης της αύξησης της θερμοκρασίας λόγω CO2 καθίσταται δευτερεύουσα σε σχέση με τη χρησιμότητά της ως μέσο για την επίτευξη ευρύτερων πολιτικών στόχων.
Οι Συνέπειες της Πολιτικής Τρέλας
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής τρέλας γίνονται ήδη εμφανείς. Οι τιμές της ενέργειας εκτοξεύονται στα ύψη σε χώρες που ακολούθησαν επιθετικά πολιτικές για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, οδηγώντας σε ενεργειακή φτώχεια και οικονομικές δυσχέρειες. Οι βιομηχανίες αναγκάζονται να κλείσουν ή να μετεγκατασταθούν σε χώρες με λιγότερο αυστηρούς κανονισμούς, με αποτέλεσμα την απώλεια θέσεων εργασίας και την αποβιομηχάνιση. Οι αγρότες συμπιέζονται από τους κανονισμούς για το κλίμα, απειλώντας την επισιτιστική ασφάλεια και τα αγροτικά μέσα διαβίωσης.
Εν ολίγοις, η απάτη της κλιματικής αλλαγής οδηγεί τις κυβερνήσεις σε αποφάσεις που είναι 100% λανθασμένες -οικονομικά, επιστημονικά και ηθικά. Δίνοντας προτεραιότητα σε έναν απατηλό κλιματικό στόχο έναντι των αναγκών των πολιτών τους, οι κυβερνήσεις υπονομεύουν την ευημερία, την ασφάλεια και την ελευθερία.
Συμπέρασμα
Ο μύθος της υπερθέρμανσης του πλανήτη λόγω CO2 έχει γίνει μια από τις πιο διαδεδομένες και επιζήμιες απάτες στη σύγχρονη ιστορία. Παρά την ευρεία αποδοχή του, η υπόθεση στερείται τόσο θεωρητικής όσο και εμπειρικής υποστήριξης, όπως αποδεικνύεται από την πρωτοποριακή έρευνα επιστημόνων όπως ο Ferenc Miskolczi. Το κλιματικό σύστημα της Γης διέπεται από πολύπλοκες διεργασίες, όπως ο υδρολογικός κύκλος, που καθιστούν την απλοϊκή αφήγηση περί CO2 άσχετη.
Η πίεση για πολιτικές όπως το Net Zero, η απαγόρευση των ορυκτών καυσίμων και το κόψιμο αγελάδων στο όνομα της καταπολέμησης της κλιματικής αλλαγής δεν είναι μόνο λανθασμένη αλλά και επικίνδυνη. Οι πολιτικές αυτές απειλούν να καταστρέψουν βιομηχανίες, να οδηγήσουν ανθρώπους στην πείνα και να προκαλέσουν καταστροφές στο περιβάλλον μέσω της ανεξέλεγκτης επέκτασης των αναξιόπιστων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
Είναι καιρός οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και το κοινό να ξυπνήσουν από την υπνωτική έκσταση της κλιματικής κινδυνολογίας. Το κλίμα δεν βρίσκεται σε κρίση, και το CO2 δεν είναι ο κακός που του έχουν προσάψει. Αντί να ακολουθούμε επιβλαβείς και παράλογες πολιτικές, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στις πραγματικές περιβαλλοντικές προκλήσεις και να αγκαλιάσουμε τις άφθονες, αξιόπιστες πηγές ενέργειας που τροφοδοτούν την ανθρώπινη πρόοδο εδώ και αιώνες. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προστατεύσουμε τόσο τον πλανήτη όσο και τους ανθρώπους που εξαρτώνται από αυτόν.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία:
Greenhouse Gas Theories and Observed Radiative Properties of the Earth’s Atmosphere
https://scienceofclimatechange.org/wp-content/uploads/Miskolczi-2023-Greenhouse-Gas-Theory.pdf