Τρία Νέα Σύμφωνα που θα Εγκριθούν στη Σύνοδο Κορυφής του ΟΗΕ
και για όλα αυτά οι ντόπιοι καλοί μας 300+1 "σωτήρες" τηρούν σιγή ιχθύος, δίχως να μας ενημερώσουν, δίχως να μας ρωτήσουν αν συμφωνούμε.. όπως κάνουν πάντα... και μετά μας τα επιβάλλουν
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Thi Thuy Van Dinh, David Bell, Senior Scholar στο Brownstone InstituteDavid Bell | 12 Σεπτεμβρίου, 2024
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
«Εμείς, οι λαοί των Ηνωμένων Εθνών, αποφασίσαμε... να προωθήσουμε την κοινωνική πρόοδο και το καλύτερο επίπεδο ζωής σε μεγαλύτερη ελευθερία,»
-Προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (1945)
Αυτό είναι το τέταρτο μέρος μιας σειράς που εξετάζει τα σχέδια των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και των οργανισμών τους που σχεδιάζουν και υλοποιούν την ατζέντα της Συνόδου Κορυφής του Μέλλοντος στη Νέα Υόρκη στις 22-23 Σεπτεμβρίου 2024 και τις επιπτώσεις της στην παγκόσμια υγεία, την οικονομική ανάπτυξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Τα προηγούμενα άρθρα ανέλυσαν τον αντίκτυπο της ατζέντας για το κλίμα στην πολιτική υγείας, την προδοσία της ατζέντας του ΟΗΕ για την εξάλειψη της πείνας και την αντιδημοκρατική μέθοδο της χρησιμοποίησης πρώην ηγετών και πλουσίων για την υποστήριξη της ατζέντας του ΟΗΕ.
Ο ΟΗΕ θα διοργανώσει τη Σύνοδο Κορυφής του Μέλλοντος («Σύνοδος Κορυφής του Μέλλοντος: Πολυμερείς Λύσεις του Μέλλοντος») στην έδρα του στη Νέα Υόρκη στις 22-23 Σεπτεμβρίου 2024, κατά τη διάρκεια της 79ης συνόδου της Γενικής Συνέλευσης (ΓΣΗΕ). Οι ηγέτες των 193 κρατών μελών αναμένεται να επαναβεβαιώσουν τις δεσμεύσεις τους για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ-SDG), οι οποίοι θέτουν το 2030 ως προθεσμία για την επίτευξη των 17 στόχων (ή «Ατζέντα 2030») από τον κόσμο.
Οι ΣΒΑ περιλαμβάνουν την εξάλειψη της φτώχειας, τη βιομηχανική ανάπτυξη, την προστασία του περιβάλλοντος, την εκπαίδευση, την ισότητα των φύλων, την ειρήνη και τις εταιρικές σχέσεις. Η Σύνοδος Κορυφής αποτελεί επίσης μια ευκαιρία για τους ηγέτες του κόσμου να επαναλάβουν τη δέσμευσή τους στον Χάρτη του 1945, ο οποίος καθόρισε τους σκοπούς, τις διοικητικές δομές και το πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών (Γραμματεία, Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, Συμβούλιο Ασφαλείας, Οικονομικό και Κοινωνικό Συμβούλιο, Διεθνές Δικαστήριο και Συμβούλιο Επιτροπείας).
Η Σύνοδος Κορυφής ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Γενικού Γραμματέα (UNSG) Antonio Guterres, μέσω της έκθεσής του για το 2021 με τίτλο «Η Kοινή μας Aτζέντα», προκειμένου να «σφυρηλατηθεί μια νέα παγκόσμια συναίνεση για το πώς πρέπει να είναι το μέλλον μας και τι μπορούμε να κάνουμε σήμερα για να το διασφαλίσουμε». Τα Ηνωμένα Έθνη ισχυρίζονται μάλλον δραματικά, στο σχέδιο του Συμφώνου για το Μέλλον, ότι η Σύνοδος αυτή είναι απαραίτητη επειδή «βρισκόμαστε αντιμέτωποι με αυξανόμενους καταστροφικούς και υπαρξιακούς κινδύνους, πολλοί από τους οποίους προκαλούνται από τις επιλογές που κάνουμε» και ότι «κινδυνεύουμε να τείνουμε σε ένα μέλλον διαρκούς κρίσης και κατάρρευσης» αν δεν «αλλάξουμε πορεία».
Ισχυρίζεται επίσης ότι μόνο ο ΟΗΕ θα μπορούσε να χειριστεί αυτές τις προφανώς πολλαπλασιαζόμενες κρίσεις, καθώς «υπερβαίνουν κατά πολύ τις δυνατότητες κάθε κράτους από μόνο του». Αυτό το σενάριο ακούγεται οικείο: Οι παγκόσμιες κρίσεις απαιτούν παγκόσμια διακυβέρνηση. Αλλά μπορούμε να εμπιστευτούμε τον σεναριογράφο που είναι ο μοναδικός υποψήφιος για τη θέση του κυβερνήτη;
Από το 2020, η εμπιστοσύνη των «Λαών» στον ΟΗΕ υπονομεύτηκε σοβαρά, καθώς ο υγειονομικός βραχίονας του ΟΗΕ - ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) - προώθησε πολιτικές που είναι γνωστό ότι προκαλούν μαζική εξαθλίωση, απώλεια της εκπαίδευσης, γάμους παιδιών και αύξηση των ποσοστών ασθενειών που μπορούν να προληφθούν. Κανένα από τα άλλα όργανα του όλου συστήματος δεν στάθηκε απέναντι σε αυτές τις καταχρήσεις, πέρα από την περιορισμένη καταγραφή των βλαβών που ενθάρρυναν, ενώ συστηματικά κατηγορούσαν τον ιό και όχι την πρωτοφανή και αντιεπιστημονική αντιμετώπιση. Ωστόσο, αυτή δεν είναι η κρίση που έχει κατά νου ο ΟΗΕ για την προώθηση της νέας ατζέντας για το μέλλον. Η έμφασή του είναι ακριβώς το αντίθετο, αυξάνοντας τον φόβο για μελλοντικές κρίσεις που θα αναιρέσουν δεκαετίες ανθρώπινης προόδου.
Παρόλο που η αντίδραση του Covid-19 διατάχθηκε από τους εθνικούς ηγέτες, ο ΟΗΕ προώθησε ενεργά τα καταστροφικά μέτρα ενός μεγέθους για όλους, όπως το κλείσιμο των συνόρων, το κλείσιμο της κοινωνίας, τον μαζικό εμβολιασμό, την κατάργηση της πρόσβασης στην επίσημη εκπαίδευση και, ταυτόχρονα, την προώθηση της λογοκρισίας των αντίθετων φωνών. Το σύστημα και ο ανώτατος αξιωματούχος του - ο ΓΓ του ΟΗΕ - αποποιήθηκαν την ευθύνη τους για το ότι δεν «μας έσωσαν από την κόλαση», όπως σχολίασε κάποτε ο αείμνηστος ΓΓ του ΟΗΕ Dag Hammarskjold για τον ρόλο του («Έχει ειπωθεί ότι ο ΟΗΕ δεν δημιουργήθηκε για να μας φέρει στον παράδεισο, αλλά για να μας σώσει από την κόλαση», 1954).
Καλύπτοντας αυτά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και αποφεύγοντας τη λογοδοσία, ο ΟΗΕ και οι παγκόσμιοι ηγέτες σκοπεύουν να εγκρίνουν μια σειρά από 3 πολιτικά, μη δεσμευτικά έγγραφα: i) ένα Σύμφωνο για το Μέλλον, ii) μια Διακήρυξη για τις Μελλοντικές Γενιές και iii) ένα Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο. Όλα τέθηκαν υπό «διαδικασία σιωπής» και σχεδιάστηκε να εγκριθούν με ελάχιστη συζήτηση.
Αν και αυτό μπορεί να εγείρει προβληματισμό στους «Λαούς», είναι σύμφωνο με το σχετικό ψήφισμα της ΓΣ του ΟΗΕ που εγκρίθηκε το 2022 (A/RES/76/307, παρ. 4)
Η Γενική Συνέλευση,
4. Αποφασίζει ότι η Σύνοδος Κορυφής θα υιοθετήσει ένα συνοπτικό, προσανατολισμένο στη δράση έγγραφο αποτελεσμάτων με τίτλο «Ένα Σύμφωνο για το Μέλλον», το οποίο θα συμφωνηθεί εκ των προτέρων με συναίνεση μέσω διακυβερνητικών διαπραγματεύσεων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η διαδικασία σιωπής εισήχθη τον Μάρτιο του 2020 (απόφαση 74/544 της UNGA της 27ης Μαρτίου 2020 με τίτλο «Διαδικασία για τη λήψη αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης κατά τη διάρκεια της πανδημίας Covid-19») για εικονικές συνεδριάσεις, αλλά στη συνέχεια βολικά παρέμεινε.
Σύμφωνο για το Μέλλον: Γενικές, γενναιόδωρες και Υποκριτικές Υποσχέσεις
Η τελευταία έκδοση του Συμφώνου για το Μέλλον (αναθεώρηση 3) κυκλοφόρησε στις 27 Αυγούστου 2014. Οι συνδιαμεσολαβητές, η Γερμανία και η Ναμίμπια, πρότειναν να τεθεί σε «διαδικασία σιωπής» μέχρι την Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου. Αυτό σήμαινε ότι χωρίς αντιρρήσεις, το κείμενο κηρύχθηκε εγκεκριμένο. Επί του παρόντος, δεν υπάρχουν αρκετές δημόσια διαθέσιμες πληροφορίες για να γνωρίζουμε αν αυτό συνέβη.
Η παράγραφος 9 του Προοιμίου σηματοδοτεί μια σημαντική ρήξη και παρανόηση της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΟΔΑΔ) και των βασικών αρχών του σύγχρονου διεθνούς δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με τον τρόπο αυτό απομακρύνθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα από την πρωταρχική σημασία που έχουν για τα Ηνωμένα Έθνη και τη χρηστή διακυβέρνηση. Δεν αποκτούν μεγαλύτερη αξία από τη «βιώσιμη ανάπτυξη», την «ειρήνη και την ασφάλεια» (για ποιον;). Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ ορίζει τη «διεθνή ειρήνη και ασφάλεια» ως έναν από τους σκοπούς του ΟΗΕ (άρθρο 1) και δεν ανέφερε την «ανάπτυξη» (ή τη «βιώσιμη ανάπτυξη», μια πρόσφατη ορολογία) ως σκοπό.
Αυτό είναι μια επικίνδυνη κλίση ακόμη και για ένα μη δεσμευτικό κείμενο, διότι θα σήμαινε ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα μπορούν να καταργηθούν εάν ένας απροσδιόριστος ηγέτης ή θεσμός αποφασίσει ότι η τήρησή τους θα έκανε την ανάπτυξη λιγότερο βιώσιμη ή θα επέβαλλε στο αίσθημα της ασφάλειάς τους.
Σύμφωνο για το μέλλον
9. Επαναβεβαιώνουμε επίσης ότι οι τρεις πυλώνες των Ηνωμένων Εθνών - η βιώσιμη ανάπτυξη, η ειρήνη και η ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα - είναι εξίσου σημαντικοί, αλληλένδετοι και αλληλοενισχυόμενοι. Δεν μπορούμε να έχουμε τον έναν χωρίς τους άλλους.
Η μεταγενέστερη δήλωση στην παράγραφο 13: «Κάθε δέσμευση στο παρόν Σύμφωνο είναι πλήρως συνεπής και ευθυγραμμισμένη με το διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένου του δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είναι σαφές ότι δεν είναι συνεπής. Η αντίφαση εδώ, εν μέσω της απροσδιόριστης ασυναρτησίας που ακολουθεί, είναι είτε ακούσια είτε προέρχεται από παρερμηνεία της ΕΣΔΑ.
Με 60 δράσεις ομαδοποιημένες σε διάφορα θέματα (Αειφόρος ανάπτυξη και χρηματοδότηση της ανάπτυξης- Διεθνής ειρήνη και ασφάλεια- Επιστήμη, τεχνολογία, καινοτομία και ψηφιακή συνεργασία- Νεολαία και μελλοντικές γενιές- Μετασχηματισμός της παγκόσμιας διακυβέρνησης), το Σύμφωνο έρχεται σε αντίθεση με καλογραμμένα έγγραφα όπως η UDHR, που συντάχθηκαν στα πρώτα χρόνια του ΟΗΕ. Αντί για συνοπτικές, σαφείς, κατανοητές και εφαρμόσιμες δηλώσεις, οι 29 σελίδες του κατακλύζονται από σφιχτοδεμένες γενικεύσεις (ενίοτε ουτοπικές) και εσωτερικά αντιφατικές δηλώσεις που επιτρέπουν να δικαιολογηθεί και να επαινεθεί σχεδόν κάθε μελλοντική δράση. Η δράση 1 είναι ένα τέλειο παράδειγμα.
Δράση 1. Θα αναλάβουμε τολμηρές, φιλόδοξες, επιταχυνόμενες, δίκαιες και μετασχηματιστικές δράσεις για την εφαρμογή της Ατζέντας 2030, την επίτευξη των ΣΒΑ και την επίτευξη των ΣΒΑ και δεν θα αφήσουμε κανέναν πίσω
20. (...) Αποφασίζουμε να:
(α) Να κλιμακώσουμε τις προσπάθειές μας για την πλήρη εφαρμογή της Ατζέντας 2030 για τη βιώσιμη ανάπτυξη, της Ατζέντας Δράσης της Αντίς Αμπέμπα και της Συμφωνίας των Παρισίων.
(β) Να υλοποιήσουμε πλήρως τις δεσμεύσεις της πολιτικής δήλωσης που συμφωνήθηκε στη σύνοδο κορυφής για τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης το 2023.
(γ) Να κινητοποιήσουμε και να διαθέσουμε σημαντικούς και επαρκείς πόρους και επενδύσεις από όλες τις πηγές για τη βιώσιμη ανάπτυξη.
(δ) Να αρθούν όλα τα εμπόδια για τη βιώσιμη ανάπτυξη και να απέχουν από τον οικονομικό καταναγκασμό.
Θα αποτελούσε πραγματική πρόκληση να προσπαθήσει κανείς να ερμηνεύσει και να ορίσει ορισμένες από αυτές τις «δράσεις» σε νομικά κείμενα ή πολιτικές. Όμως ολόκληρο το έγγραφο, που υποτίθεται ότι γράφτηκε από τους καλύτερους συντάκτες του ΟΗΕ με την επίβλεψη και την καθοδήγηση των καλύτερων διπλωματών (όλα πληρωμένα από εμάς τους φορολογούμενους), περιέχει τέτοιες δεσμεύσεις-παζλ μαϊμού.
Ομοίως, η Δράση 3 είναι αναμφίβολα ένας ανέφικτος στόχος: «Θα τερματίσουμε την πείνα, θα εξαλείψουμε την επισιτιστική ανασφάλεια και όλες τις μορφές υποσιτισμού». Δεν θα το πετύχουμε, υπό κανονικές συνθήκες, πριν από το 2020. Πώς θα το κάνουμε σήμερα, ειδικά αφού ο ΟΗΕ ενθάρρυνε σκόπιμα όλες τις χώρες να κλειδώσουν τις οικονομίες τους, προδίδοντας τη δική του ατζέντα για την εξάλειψη της πείνας; Το να υπονοούμε ότι θα το κάνουμε δείχνει είτε εκπληκτική άγνοια και αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα, είτε ντροπιαστική αδιαφορία για την αλήθεια. Ανάλογες δηλώσεις χρησιμοποιούνται σε όλο το έγγραφο, καθιστώντας το προσβλητικό για όσους παίρνουν στα σοβαρά την ανθρώπινη ευημερία.
Το έγγραφο εκτείνεται σχεδόν σε όλα όσα θα μπορούσε ενδεχομένως να αγγίξει ο ΟΗΕ, αλλά αξίζει να σημειωθούν μερικά πιο υποκριτικά σημεία. Το έγγραφο, το οποίο συνυπογράφει η Γερμανία, μια χώρα γνωστή για την ταχεία αύξηση των εξαγωγών όπλων και την επέκταση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα μετά το κλείσιμο των τελευταίων πυρηνικών σταθμών της, αναφέρει ότι οι χώρες θα «διασφαλίσουν ότι οι στρατιωτικές δαπάνες δεν θέτουν σε κίνδυνο τις επενδύσεις στη βιώσιμη ανάπτυξη» (παρ. 43(c)). Ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνείται να διαπραγματευτεί με τη Ρωσία σχετικά με την κρίση στην Ουκρανία, το Σύμφωνο αναφέρει ότι τα κράτη πρέπει να «εντείνουν τη χρήση της διπλωματίας και της διαμεσολάβησης για την άμβλυνση των εντάσεων σε καταστάσεις» (παρ. 12). Δεν διστάζει να διακηρύξει τον στόχο της εξάλειψης όλων των πυρηνικών όπλων (παρ. 47) (πώς;), και μάλλον κατάφωρα, δεδομένης της τρέχουσας κατάστασης στη Μέση Ανατολή, «να προστατεύει όλους τους αμάχους σε ένοπλες συγκρούσεις, ιδίως τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτες καταστάσεις» (παρ. 35).
Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι όλα αυτά είναι θαυμάσια, αλλά αυτό θα ήταν ρηχό, καθώς τα λόγια δεν εμποδίζουν τις βόμβες να πέφτουν πάνω σε παιδιά και αμάχους, όταν οι ομιλητές αυξάνουν την παραγωγή και την εξαγωγή τους. Για έναν ξένο, τα Ηνωμένα Έθνη και τα κράτη που τα χρηματοδοτούν, το Σύμφωνο αυτό θα φαινόταν να αστειεύεται. Μόνο που δεν είναι. Αυτό είναι πολύ χειρότερο. Η Σύνοδος Κορυφής του Μέλλοντος είναι απλώς μια ευκαιρία για τους εμπλεκόμενους να προσπαθήσουν να ξεπλύνουν το όνομα και την κληρονομιά τους.
Θα επιτύχει ο ΟΗΕ τους στόχους του για την αειφόρο ανάπτυξη μέχρι το 2030; Πολύ πιθανόν όχι, καθώς ο ΟΗΕ το παραδέχτηκε μόλις τον Ιούνιο στην έκθεση προόδου. Ήδη στα μισά της διαδρομής, οι χώρες είναι όλο και πιο υπερχρεωμένες ως αποτέλεσμα των λουκέτων. Ο αυξανόμενος πληθωρισμός εξαθλιώνει τους φτωχότερους και τη μεσαία τάξη παγκοσμίως. Η χρηματοδότηση για βασικές προτεραιότητες στον τομέα της υγείας, όπως η ελονοσία, η φυματίωση και η διατροφή, έχει μειωθεί σε πραγματικούς όρους.
Στο πολυμερές τραπέζι, ο ΟΗΕ χρησιμοποιεί την αφήγηση των μελλοντικών «σύνθετων παγκόσμιων σοκ» (Δράση 57), που ορίζονται ως «γεγονότα που έχουν σοβαρά διαταραγμένες και δυσμενείς συνέπειες για σημαντικό ποσοστό χωρών και τον παγκόσμιο πληθυσμό και που οδηγούν σε επιπτώσεις σε πολλούς τομείς, απαιτώντας πολυδιάστατη αντίδραση πολλών ενδιαφερομένων μερών, καθώς και αντίδραση ολόκληρης της κυβέρνησης και της κοινωνίας» (παράγραφος 85) για να δημιουργήσει πλατφόρμες έκτακτης ανάγκης τις οποίες θα συντονίζει.
Αυτή η νέα αφήγηση, έχοντας κερδίσει την προβολή της κατά τη διάρκεια του Covid, μπορεί να είναι ελκυστική για τους ηγέτες που δεν τολμούν να αναλάβουν πλήρως την ευθύνη απέναντι στους πολίτες τους. Η διαχείριση κρίσεων από τα Ηνωμένα Έθνη θα μοιάζει πολύ με το κλείδωμα ολόκληρης της κοινωνίας που είναι ακόμα νωπό στη μνήμη μας. Και όπως και η αντίδραση του Covid, βασίζεται σε μια λανθασμένη υπερβολή της αλήθειας, για να μετατρέψει τα φυσικά φαινόμενα σε προμηνύματα επικείμενης καταστροφής. Και πάλι, πρόκειται για μια κακόβουλη χρήση καινοφανών αποκαλυπτικών σεναρίων, ανεξάρτητα από το ότι οι επαναλαμβανόμενες προφητείες καταστροφής για το κλίμα έχουν αποδειχθεί ψευδείς, για να δικαιολογήσουν τη χρηματοδότηση, το ρόλο και την ύπαρξη του ΟΗΕ.
Διακήρυξη για τις μελλοντικές γενιές: Γιατί η ανάγκη, για ποιον και γιατί τώρα;
Ομοίως, η τελευταία έκδοση της Διακήρυξης για τις Μελλοντικές Γενιές (αναθεώρηση 3) τέθηκε επίσης υπό διαδικασία σιωπής μέχρι τις 16 Αυγούστου. Ωστόσο, οι αντιδράσεις που διατυπώθηκαν κατά του εν λόγω σχεδίου οδήγησαν στην επανεξέτασή του για επαναδιαπραγμάτευση.
Το σχέδιο εγγράφου είναι σύντομο, με 4 μέρη - προοίμιο, κατευθυντήριες αρχές, δεσμεύσεις και δράσεις - το καθένα από τα οποία έχει δώδεκα παραγράφους. Τα δύο πρώτα είναι λίγο-πολύ σαφή, κατανοητά και ευχάριστα (ποιος μπορεί να διαφωνήσει με τη σημασία της επένδυσης στους νέους ή με την αρχή της μη διάκρισης;). Ωστόσο, υπάρχουν και εξαιρέσεις. Οι αφηγήσεις του ΟΗΕ για τον «διάλογο μεταξύ των γενεών» (παρ. 15) και για τις «ανάγκες και τα συμφέροντα των μελλοντικών γενεών» (παρ. 6), και οι δύο εμφανίζονται πολύ διφορούμενες παρά τη χρήση ελκυστικών όρων.
Ποιος μπορεί να εκπροσωπήσει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, για το διάλογο; Ποιος αποφασίζει για ποιον διάλογο; Ποιες νόμιμες ενέργειες μπορούν να αναληφθούν; Επιπλέον, είναι αποδεκτό να θυσιάσουμε την ευημερία των σημερινών γενεών στο όνομα της διατήρησης των αναγκών και των συμφερόντων των υποθετικών μελλοντικών γενεών, όταν έχουμε ελάχιστη ιδέα για το πλαίσιο ή τις ανάγκες τους; Οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν, όπως έκαναν πάντα οι άνθρωποι, ότι η οικοδόμηση για το μέλλον -ένα δάσος, ένα τείχος πόλης, ένας δρόμος, μια εκκλησία ή ένας ναός- ήταν λογική, και το κάνουμε αυτό ακόμα. Αλλά γιατί ξαφνικά οι χώρες να χρειάζονται συμβουλές ή ηγεσία από μια συγκεντρωτική γραφειοκρατία του ΟΗΕ για να καθορίσουν τις «μελλοντικές» πολιτικές τους;
Μπορούν να διατυπωθούν συγκεκριμένες ανησυχίες σχετικά με την όλη ιδέα αυτού του εγγράφου. Ποιες είναι οι μελλοντικές γενιές; Στην περίπτωση που ένας «Ειδικός Απεσταλμένος για τις Μελλοντικές Γενιές» θα διοριστεί από τον ΓΓ του ΟΗΕ για να υποστηρίξει την εφαρμογή της Διακήρυξης (παράγραφος 46), μια σύσταση κατευθείαν από την έκθεσή του για το 2021, το πρόσωπο αυτό σαφώς δεν θα έχει τη νομιμοποίηση μιας εντολής από τις υποθετικές μελλοντικές γενιές που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Κανείς τώρα, συμπεριλαμβανομένου του ΟΗΕ, δεν μπορεί να ισχυριστεί νομίμως ότι εκπροσωπεί τις σημερινές γενιές. Είναι πάντα εύκολο να επικαλεστείς την ανθρωπότητα- δεν είναι καθόλου εύκολο για τους νομικούς να καθορίσουν ποια δικαιώματα και ποια ευθύνη θα πρέπει να φέρει η ανθρωπότητα, συμπεριλαμβανομένων των θεωρητικών λαών που δεν υπάρχουν ακόμη.
Η έννοια των μελλοντικών γενεών ήταν ένα κατασκεύασμα του διεθνούς περιβαλλοντικού δικαίου. Η Διακήρυξη της Διάσκεψης του ΟΗΕ για το Ανθρώπινο Περιβάλλον (Στοκχόλμη, 1972) έκανε την πρώτη αναφορά σε αυτήν, σε μια μνημειώδη ρήξη με την έννοια της ατομικότητας σε όλη την ΟΔΑΔ.
Αρχή 1 (Διακήρυξη της Στοκχόλμης)
Ο άνθρωπος έχει το θεμελιώδες δικαίωμα στην ελευθερία, την ισότητα και τις κατάλληλες συνθήκες ζωής, σε
ένα περιβάλλον με ποιότητα που να επιτρέπει μια ζωή αξιοπρέπειας και ευημερίας, και φέρει σοβαρή ευθύνη να προστατεύει και να βελτιώνει το περιβάλλον για τις σημερινές και τις μελλοντικές γενεές (...)
Χρόνια αργότερα, οι διεθνολόγοι αγκάλιασαν βιαστικά την έννοια των μελλοντικών γενεών σε πολλές περιβαλλοντικές και αναπτυξιακές συνθήκες. Πράγματι έχει νόημα σε ορισμένες συγκεκριμένες περιστάσεις, για παράδειγμα, να μειώσουμε τη βιομηχανική ρύπανση για να διατηρήσουμε τα ποτάμια καθαρά για τα παιδιά μας. Ωστόσο, αυτή η καλή πρόθεση μετατράπηκε γρήγορα σε παράλογες ενέργειες για τον έλεγχο της βασικής λειτουργίας της κοινωνίας.
Τις τελευταίες δεκαετίες, αναπτύχθηκαν τεράστιες πολυμερείς (ΟΗΕ) και περιφερειακές (ΕΕ) προσπάθειες για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου για το θεωρητικό μελλοντικό όφελος άλλων, αλλά αυτές περιόρισαν σοβαρά την ανάπτυξη και την ευημερία πολλών σημερινών γενεών σε χώρες με χαμηλό εισόδημα, μειώνοντας την πρόσβαση σε προσιτή και κλιμακούμενη ενέργεια (ορυκτά καύσιμα) και οδηγώντας σε περαιτέρω παγκόσμια ανισότητα. Πρόσφατα, ο καταστροφικός αντίκτυπος των μονομερών μέτρων Covid που επιβλήθηκαν στον κόσμο στο όνομα του «γενικότερου καλού» στόχευσε υποκριτικά τις μελλοντικές γενιές. Η έμφαση στη μείωση των επιπέδων εκπαίδευσης και στη διασφάλιση της φτώχειας μεταξύ των γενεών έκλεψε από τις μελλοντικές γενιές για να καθησυχάσει τους φόβους ορισμένων στις σημερινές μας.
Με αυτά τα παραδείγματα κατά νου, πρέπει να αμφισβητηθούν οποιεσδήποτε διακηρύξεις του ΟΗΕ σε αυτόν τον τομέα, ιδίως η νέα φοβική αφήγηση περί «σύνθετων παγκόσμιων σοκ», ενώ ο ΟΗΕ εξακολουθεί να υποστηρίζει τα λουκέτα και το παρατεταμένο κλείσιμο σχολείων και χώρων εργασίας, που προηγουμένως απαξιώθηκαν στη δημόσια υγεία για το ρόλο τους στην απώλεια της μελλοντικής ευημερίας.
Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο (GDC): Μια προσπάθεια του ΟΗΕ να ηγηθεί και να ελέγξει την ψηφιακή επανάσταση
Η 3η έκδοση του GDC με ημερομηνία 11 Ιουλίου τέθηκε επίσης σε διαδικασία σιωπής. Ωστόσο, δεν υπάρχουν πληροφορίες για να διαπιστωθεί αν εγκρίθηκε ή όχι.
Το δημοσίως διαθέσιμο σχέδιο στοχεύει να θέσει ως στόχο ένα «χωρίς αποκλεισμούς, ανοικτό, βιώσιμο, δίκαιο, ασφαλές και ασφαλές ψηφιακό μέλλον για όλους» στον μη στρατιωτικό τομέα (παράγραφος 4). Πρόκειται για ένα σχετικά μακροσκελές έγγραφο με παρόμοια δομή με τα δύο προαναφερθέντα (στόχοι, αρχές, δεσμεύσεις και δράσεις), το οποίο είναι ανεπαρκώς μελετημένο και γραμμένο, με πολλαπλές ασαφείς και αντιφατικές δεσμεύσεις.
Για παράδειγμα, οι παράγραφοι 23.δ και 28(δ) περιέχουν αντίστοιχα τη δέσμευση του κράτους να μην περιορίζει τις ιδέες και τις πληροφορίες, καθώς και την πρόσβαση στο Διαδίκτυο. Ωστόσο, πολλές άλλες παράγραφοι (όπως οι 25(β), 31(β), 33, 34 και 35) περιγράφουν τις «επιβλαβείς επιπτώσεις» της διαδικτυακής «ρητορικής μίσους», της «παραπληροφόρησης και της ελλιπούς πληροφόρησης» και σημειώνουν τη δέσμευση του κράτους να καταπολεμήσει τέτοιες πληροφορίες εντός και εκτός της επικράτειάς του. Το GDC καλεί επίσης τις «εταιρείες ψηφιακής τεχνολογίας και τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης» και τις «εταιρείες ψηφιακής τεχνολογίας και τους προγραμματιστές» να λογοδοτήσουν, αλλά δεν προσδιορίζει για τι πρέπει να λογοδοτήσουν και τι σημαίνει αυτό.
Όπως είναι αναμενόμενο, το έγγραφο δεν ορίζει ποτέ τη «ρητορική μίσους», την «παραπληροφόρηση και την ελλιπή πληροφόρηση» και ποιος θα πρέπει να καθορίσει, βάσει ποιων κριτηρίων, ότι έχει λάβει χώρα τέτοια ρητορική και διάδοση πληροφοριών. Σε έναν τόσο ποικιλόμορφο κόσμο, ποιος αποφασίζει τι είναι «βλάβη», ποιος είναι «λάθος» και ποιος είναι «σωστός»; Αν αυτό αφήνεται αποκλειστικά σε ένα κράτος ή μια υπερεθνική αρχή, όπως λογικά θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, τότε ολόκληρο το έγγραφο είναι μια έκκληση για λογοκρισία κάθε γνώμης και πληροφορίας που δεν συνάδει με τις επίσημες αφηγήσεις - μια έκκληση πλούσια διακοσμημένη με, κατά τα άλλα, ουσιαστικούς όρους όπως «ανθρώπινα δικαιώματα» και «διεθνές δίκαιο». Ορισμένες κοινωνίες μπορεί να έχουν συνηθίσει να ζουν κάτω από τέτοιες ολοκληρωτικές συνθήκες, αλλά είναι ο ρόλος του ΟΗΕ να διασφαλίσει ότι όλοι ζούμε με αυτόν τον τρόπο;
Το GDC πιέζει το σύστημα του ΟΗΕ να «διαδραματίσει ρόλο στην προώθηση της δημιουργίας ικανοτήτων για υπεύθυνη και διαλειτουργική διακυβέρνηση δεδομένων» (παράγραφος 37), και αναγνωρίζει ακόμη ότι ο ΟΗΕ πρέπει να διαμορφώσει, να επιτρέψει και να υποστηρίξει τη «διεθνή διακυβέρνηση της τεχνητής νοημοσύνης» (τεχνητή νοημοσύνη) (παράγραφος 53). Οι χώρες δεσμεύονται να «συστήσουν, στο πλαίσιο του ΟΗΕ, μια ανεξάρτητη διεπιστημονική διεθνή επιστημονική επιτροπή για την τεχνητή νοημοσύνη» (παρ. 55α) και να ξεκινήσουν «έναν παγκόσμιο διάλογο για τη διακυβέρνηση της τεχνητής νοημοσύνης (ΤΝ)» (παρ. 55β). Περιμέντε, τι; Μια γραφειοκρατία στη Νέα Υόρκη θα διαχειρίζεται τα εθνικά προγράμματα και πολιτικές για την τεχνητή νοημοσύνη;
Πρόκειται για μια ξεκάθαρη προσπάθεια του ΟΗΕ να ελέγξει έναν τομέα, που ως επί το πλείστον χτίζεται από ιδιωτικές εταιρείες με μεγάλη ταχύτητα, να εισάγει την άποψή του και να επιφυλάξει τη δική του καρέκλα του οδηγού για να διαχειριστεί την εν εξελίξει ψηφιακή επανάσταση. Με κάποιο τρόπο καταφέρνει να συνδέσει την εφαρμογή των ΣΒΑ με την ικανότητά του να ελέγχει και να εφαρμόζει την ΤΝ και να ασκεί διακυβέρνηση επί του Διαδικτύου, των ψηφιακών δημόσιων αγαθών και υποδομών, αλλά και της ΤΝ.
Συμπέρασμα
Τα «σύμφωνα», οι «διακηρύξεις» και τα «συμβόλαια» δεν έχουν δεσμευτική ισχύ. Θεωρούνται «συμφωνίες κυρίων», και ως τέτοιες, μπορεί να αποτελέσουν αντικείμενο απρόσεκτης διαπραγμάτευσης. Ωστόσο, αποτελούν μια επικίνδυνη πρακτική στον ΟΗΕ. Το ένα χτίζεται μετά το άλλο, με πολλαπλές διασταυρώσεις σε διάφορους τομείς με ποικίλες μορφές (πολιτικές, κατευθυντήριες γραμμές, δηλώσεις, στόχοι κ.λπ.), οι οποίες παρουσιάζουν ένα δίκτυο αλληλένδετων κλώνων εξαιρετικά δύσκολο τόσο για τους μελετητές όσο και για τους εκπροσώπους των χωρών να τα εντοπίσουν, να τα επαληθεύσουν και να τα αναλύσουν όλα. Θα πρέπει να θεωρηθούν ως «μαλακοί νόμοι», οι οποίοι παραδόξως μπορούν να σκληρυνθούν γρήγορα από τον ΟΗΕ σε δεσμευτικά κείμενα όταν χρειαστεί, αποφεύγοντας τις λεπτομερείς διαπραγματεύσεις και διευκρινίσεις που διαφορετικά θα συνόδευαν την ανάπτυξη εκτελεστών κειμένων.
Το σύστημα των Ηνωμένων Εθνών χρησιμοποιεί συνήθως αυτά τα εθελοντικά κείμενα για να ζητήσει χρηματοδότηση, να δημιουργήσει έργα και προγράμματα και να αναπτύξει διοικητικές ομάδες εργασίας. Τέτοιες περιπτώσεις φαίνονται ξεκάθαρα μέσα από τα τρία έγγραφα της Συνόδου Κορυφής. Οι μεγάλες γραφειοκρατίες δεν συρρικνώνονται από τη φύση τους. Ζουν από τα χρήματα που κερδίζουν άλλοι και η λογική τους είναι απλώς να επεκταθούν και να φανούν αναντικατάστατοι. Όσο περισσότεροι άνθρωποι και ομάδες απασχολούνται για να ρυθμίζουν, να παρακολουθούν και να κατευθύνουν τις ζωές των «Λαών», τόσο λιγότερο θα είμαστε πραγματικά ελεύθεροι και τόσο περισσότερο ο κόσμος θα μοιάζει με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα κατά των οποίων υποτίθεται ότι ο ΟΗΕ έπρεπε να πιέσει.
Τα κείμενα αυτά, αν εγκριθούν, θα πρέπει να θεωρηθούν ως καθαρός αντιπερισπασμός από τη σοβαρή δέσμευση για την εφαρμογή των SDGs μέχρι το 2030. Καταδεικνύουν την ανικανότητα τόσο των κρατών όσο και του ΟΗΕ να εφαρμόσουν αυτούς τους στόχους, θάβοντας αυτό το γεγονός σε έναν διαρροϊκό καταρράκτη ανεφάρμοστων φληναφημάτων. Το χειρότερο είναι ότι περιέχουν επίσης διατυπώσεις που ενισχύουν τη διάβρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αφαιρώντας την κυριαρχία και την ιερότητα του «Εμείς οι Λαοί» σε ένα επίπεδο στο επίπεδο ή κάτω από αόριστες έννοιες, ο ορισμός των οποίων είναι στη θέληση όποιου ασκεί την εξουσία.
Κανείς δεν θα καταστήσει τους παγκόσμιους ηγέτες υπόλογους για τις υποσχέσεις αυτές, αλλά διευρύνουν τα βάρη των μελλοντικών γενεών προς όφελος των νεοαποκτηθέντων εταίρων και φίλων του συστήματος του ΟΗΕ. Όπως λένε οι Γάλλοι, «les promesses n'engagent que ceux qui y croient» (οι υποσχέσεις δεσμεύουν μόνο αυτούς που τις πιστεύουν). Αλλά περίπου 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι στη βάση εξακολουθούν να πληρώνουν για μερικούς τεχνοκράτες στην κορυφή που γράφουν, διαπραγματεύονται και εγκρίνουν όλα αυτά.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους σας, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
Three New Pacts to Be Approved at the UN Summit ⋆ Brownstone Institute
https://brownstone.org/articles/three-new-pacts-to-be-approved-at-the-un-summit/
Oh how I wish that I was bilingual.