Η Πράσινη Ατζέντα του ΟΗΕ θα Προκαλέσει Λιμό
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Thi Thuy Van Dinh, David Bell | 29 Ιουλίου 2024
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
«Εμείς οι λαοί των Ηνωμένων Εθνών αποφασίσαμε... να προωθήσουμε την κοινωνική πρόοδο και το καλύτερο επίπεδο ζωής σε μεγαλύτερη ελευθερία».
Προοίμιο του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (1945)
Αυτό είναι το δεύτερο μέρος μιας σειράς που εξετάζει τα σχέδια των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) και των οργανισμών τους που σχεδιάζουν και υλοποιούν την ατζέντα της Συνόδου Κορυφής του Μέλλοντος στη Νέα Υόρκη στις 22-23 Σεπτεμβρίου 2024 και τις επιπτώσεις της στην παγκόσμια υγεία, την οικονομική ανάπτυξη και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προηγουμένως είχε αναλυθεί ο αντίκτυπος της ατζέντας για το κλίμα στην πολιτική υγείας.
Το δικαίωμα στην τροφή κάποτε οδηγούσε την πολιτική του ΟΗΕ προς την κατεύθυνση της μείωσης της πείνας με σαφή έμφαση στις χώρες χαμηλού και μεσαίου εισοδήματος. Όπως και το δικαίωμα στην υγεία, η τροφή έχει γίνει όλο και περισσότερο ένα εργαλείο πολιτιστικής αποικιοκρατίας - η επιβολή μιας στενής ιδεολογίας μιας συγκεκριμένης δυτικής νοοτροπίας πάνω στα έθιμα και τα δικαιώματα των «λαών» που εκπροσωπεί ο ΟΗΕ. Αυτό το άρθρο εξετάζει πώς συνέβη αυτό και τα δόγματα στα οποία στηρίζεται.
Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO), το αγροτικό ισοδύναμο του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ), ιδρύθηκε το 1945 ως εξειδικευμένος οργανισμός των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ) με αποστολή την «επίτευξη επισιτιστικής ασφάλειας για όλους». Το σύνθημά του «Fiat panis» (Ας υπάρξει ψωμί) αντικατοπτρίζει αυτή την αποστολή. Με έδρα τη Ρώμη, Ιταλία, αριθμεί 195 κράτη μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο FAO βασίζεται σε πάνω από 11.000 υπαλλήλους, με το 30% να εδρεύει στη Ρώμη.
Από τον διετή προϋπολογισμό του ύψους 3,25 δισεκατομμυρίων δολαρίων ΗΠΑ για το 2022-23, το 31% προέρχεται από τις καταβαλλόμενες εισφορές των μελών, ενώ το υπόλοιπο είναι εθελοντικό. Ένα μεγάλο μέρος των εθελοντικών εισφορών προέρχεται από δυτικές κυβερνήσεις (ΗΠΑ, ΕΕ, Γερμανία, Νορβηγία), αναπτυξιακές τράπεζες (π.χ. Όμιλος Παγκόσμιας Τράπεζας) και άλλους λιγότερο γνωστούς δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς που έχουν συσταθεί για την υποστήριξη περιβαλλοντικών συμβάσεων και έργων (όπως το Παγκόσμιο Περιβαλλοντικό Ταμείο, το Πράσινο Ταμείο για το Κλίμα και το Ίδρυμα Bill & Melinda Gates). Έτσι, όπως και ο ΠΟΥ, το μεγαλύτερο μέρος του έργου του συνίσταται πλέον στην εφαρμογή των επιταγών των δωρητών του.
Ο FAO έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην υλοποίηση της Πράσινης Επανάστασης των δεκαετιών 1960 και 1970, η οποία συνδέεται με τον διπλασιασμό της παγκόσμιας παραγωγής τροφίμων που έβγαλε πολλούς πληθυσμούς της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής από την επισιτιστική ανασφάλεια. Η χρήση λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, ελεγχόμενης άρδευσης και υβριδισμένων σπόρων θεωρήθηκε σημαντικό επίτευγμα για την εξάλειψη της πείνας, παρά την επακόλουθη ρύπανση του εδάφους, του αέρα και των υδάτινων συστημάτων και τη διευκόλυνση της εμφάνισης νέων ανθεκτικών στελεχών παρασίτων. Ο FAO υποστηριζόταν από τη Συμβουλευτική Ομάδα για τη Διεθνή Γεωργική Έρευνα (CGIAR) που ιδρύθηκε το 1971 - μια ομάδα που χρηματοδοτείται από το δημόσιο με αποστολή τη διατήρηση και βελτίωση των ποικιλιών σπόρων και των γενετικών τους αποθεμάτων. Ιδιωτικά φιλανθρωπικά ιδρύματα, συμπεριλαμβανομένων των Ιδρυμάτων Rockefeller και Ford, διαδραμάτισαν επίσης υποστηρικτικό ρόλο.
Οι διαδοχικές Παγκόσμιες Σύνοδοι Κορυφής για τα Τρόφιμα που πραγματοποιήθηκαν το 1971, το 1996, το 2002, το 2009 και το 2021 σημάδεψαν την ιστορία του FAO. Στη δεύτερη σύνοδο κορυφής, οι παγκόσμιοι ηγέτες δεσμεύτηκαν να «επιτύχουν επισιτιστική ασφάλεια για όλους και να καταβάλουν συνεχείς προσπάθειες για την εξάλειψη της πείνας σε όλες τις χώρες» και διακήρυξαν «το δικαίωμα του καθενός σε επαρκή τροφή και το θεμελιώδες δικαίωμα του καθενός να είναι απαλλαγμένος από την πείνα» (Διακήρυξη της Ρώμης για την παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια).
Προώθηση του δικαιώματος στην τροφή
Το ανθρώπινο «δικαίωμα στην τροφή» είχε κεντρική θέση στην πολιτική του FAO. Το δικαίωμα αυτό έχει δύο συνιστώσες: το δικαίωμα σε επαρκή τροφή για τους φτωχότερους και πιο ευάλωτους και το δικαίωμα σε επαρκή τροφή για τους πιο τυχερούς. Η πρώτη συνιστώσα αποσκοπεί στην καταπολέμηση της πείνας και της χρόνιας επισιτιστικής ανασφάλειας, ενώ η δεύτερη παρέχει ισορροπημένη και κατάλληλη πρόσληψη θρεπτικών συστατικών.
Το δικαίωμα στην τροφή καθαγιάστηκε ως βασικό ανθρώπινο δικαίωμα στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου από τη μη δεσμευτική Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του 1948 (UDHR, άρθρο 25) και το δεσμευτικό Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα του 1966 (ICESCR, άρθρο 11) με 171 συμβαλλόμενα κράτη και 4 υπογράφοντες. Συνδέεται στενά με το δικαίωμα στην εργασία και το δικαίωμα στο νερό, που επίσης διακηρύσσονται στα ίδια κείμενα. Τα συμβαλλόμενα κράτη τους αναμένεται να αναγνωρίζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα με επίκεντρο τη διατήρηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και να εργάζονται για την προοδευτική επίτευξή τους για τους πολίτες τους (άρθρο 21 UDHR, άρθρο 2 ICESCR).
Άρθρο 25 (UDHR)
1. Καθένας έχει δικαίωμα σε ένα βιοτικό επίπεδο επαρκές για την υγεία και την ευημερία του ίδιου και της οικογένειάς του, που περιλαμβάνει τροφή, ένδυση, στέγαση και ιατρική περίθαλψη και τις αναγκαίες κοινωνικές υπηρεσίες...
Άρθρο 11 (ICESCR)
1. Τα συμβαλλόμενα κράτη στο παρόν Σύμφωνο αναγνωρίζουν το δικαίωμα του καθενός σε ένα επαρκές βιοτικό επίπεδο για τον εαυτό του και την οικογένειά του, συμπεριλαμβανομένης της επαρκούς τροφής, ένδυσης και στέγασης, καθώς και στη συνεχή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη θα λάβουν τα κατάλληλα μέτρα για να εξασφαλίσουν την πραγματοποίηση αυτού του δικαιώματος, αναγνωρίζοντας προς τούτο την ουσιαστική σημασία της διεθνούς συνεργασίας που βασίζεται στην ελεύθερη συναίνεση.
2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη στο παρόν Σύμφωνο, αναγνωρίζοντας το θεμελιώδες δικαίωμα του καθενός να είναι ελεύθερος από την πείνα, θα λάβουν, ατομικά και μέσω διεθνούς συνεργασίας, τα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων ειδικών προγραμμάτων, που είναι αναγκαία:
(α) Για να βελτιώσουν τις μεθόδους παραγωγής, διατήρησης και διανομής τροφίμων με την πλήρη αξιοποίηση των τεχνικών και επιστημονικών γνώσεων, με τη διάδοση των γνώσεων των αρχών της διατροφής και με την ανάπτυξη ή μεταρρύθμιση των αγροτικών συστημάτων κατά τρόπο που να επιτυγχάνεται η αποτελεσματικότερη ανάπτυξη και χρησιμοποίηση των φυσικών πόρων,
(β) λαμβάνοντας υπόψη τα προβλήματα τόσο των χωρών που εισάγουν όσο και των χωρών που εξάγουν τρόφιμα, ώστε να εξασφαλίζεται η δίκαιη κατανομή των παγκόσμιων προμηθειών τροφίμων σε σχέση με τις ανάγκες.
Ο FAO αξιολογεί την προοδευτική εφαρμογή του δικαιώματος στην τροφή μέσω των ετήσιων εμβληματικών εκθέσεων για την κατάσταση της επισιτιστικής ασφάλειας και της διατροφής στον κόσμο (SOFI), από κοινού με τέσσερις άλλους φορείς του ΟΗΕ - το Διεθνές Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης (IFAD), το Διεθνές Ταμείο Εκτάκτου Ανάγκης για τα Παιδιά των Ηνωμένων Εθνών (UNICEF), το Παγκόσμιο Επισιτιστικό Πρόγραμμα (WFP) και τον ΠΟΥ. Επιπλέον, από το 2000, το Γραφείο της Ύπατης Αρμοστείας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCHR) έχει συστήσει έναν «Ειδικό Εισηγητή για το Δικαίωμα στην Τροφή,» με εντολή (i) να υποβάλλει ετήσια έκθεση στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών (ΓΣΗΕ) και (ii) να παρακολουθεί τις τάσεις που σχετίζονται με το δικαίωμα στην τροφή σε συγκεκριμένες χώρες (Απόφαση 2000/10 της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Απόφαση A/HCR/RES/6/2).
Παρά την αύξηση του πληθυσμού, η αξιοσημείωτη βελτίωση της πρόσβασης σε τρόφιμα σε παγκόσμιο επίπεδο συνεχίστηκε μέχρι το 2020. Στη Σύνοδο Κορυφής για την Ανάπτυξη της Χιλιετίας του 2000, οι παγκόσμιοι ηγέτες είχαν θέσει έναν φιλόδοξο στόχο για την «εξάλειψη της ακραίας φτώχειας και της πείνας», μεταξύ των 8 στόχων που συνολικά αποσκοπούσαν στην ανάπτυξη της οικονομίας και τη βελτίωση των οξέων προβλημάτων υγείας που πλήττουν τις χώρες με χαμηλό εισόδημα.
Αναπτυξιακοί στόχοι της χιλιετίας (2000)
Στόχος 1: Εξάλειψη της ακραίας φτώχειας και της πείνας
Στόχος 1Α: Μείωση στο μισό, μεταξύ 1990 και 2015, του ποσοστού των ανθρώπων που ζουν με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα
Στόχος 1Β: Επίτευξη αξιοπρεπούς απασχόλησης για τις γυναίκες, τους άνδρες και τους νέους
Στόχος 1Γ: Να μειωθεί στο μισό, μεταξύ 1990 και 2015, το ποσοστό των ανθρώπων που υποφέρουν από πείνα
Τα Ηνωμένα Έθνη ανέφεραν ότι ο στόχος 1Α για τη μείωση στο μισό του ποσοστού των ανθρώπων που υποφέρουν από ακραία πείνα, σε σύγκριση με τα στατιστικά στοιχεία του 1990, επιτεύχθηκε με επιτυχία. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας μειώθηκε περισσότερο από το ήμισυ, από 1,9 δισεκατομμύρια το 1990 σε 836 εκατομμύρια το 2015, ενώ η μεγαλύτερη πρόοδος σημειώθηκε από το 2000 και μετά.
Σε αυτή τη βάση, το 2015, το σύστημα του ΟΗΕ δρομολόγησε μια νέα δέσμη 18 Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ) που σχετίζονται με την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική ισότητα και ευημερία, τη διατήρηση του περιβάλλοντος και τη διεθνή συνεργασία, οι οποίοι πρέπει να επιτευχθούν έως το 2030. Ειδικότερα, ο στόχος 2 για την εξάλειψη της πείνας στον κόσμο («Μηδενική Πείνα») συνδυάζεται με τον στόχο 1 για την «εξάλειψη της φτώχειας σε όλες τις μορφές της παντού».
Οι στόχοι αυτοί φάνηκαν εξαιρετικά ουτοπικοί, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη παράγοντες όπως οι πόλεμοι, η αύξηση του πληθυσμού και η πολυπλοκότητα των ανθρώπινων κοινωνιών και των οργανώσεών τους. Ωστόσο, αντανακλούσαν την παγκόσμια νοοτροπία της εποχής εκείνης, σύμφωνα με την οποία ο κόσμος προχωρούσε προς μια άνευ προηγουμένου, σταθερή οικονομική ανάπτυξη και γεωργική παραγωγή για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φτωχότερων.
Στόχοι βιώσιμης ανάπτυξης (2015)
2.1 Μέχρι το 2030, να τερματιστεί η πείνα και να εξασφαλιστεί η πρόσβαση όλων των ανθρώπων, ιδίως των φτωχών και των ατόμων σε ευάλωτες καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένων των βρεφών, σε ασφαλή, θρεπτικά και επαρκή τρόφιμα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.
2.2. Μέχρι το 2030, να τερματιστούν όλες οι μορφές υποσιτισμού, συμπεριλαμβανομένης της επίτευξης, έως το 2025, των διεθνώς συμφωνημένων στόχων για την καχεξία και τη σπατάλη σε παιδιά κάτω των 5 ετών, και να αντιμετωπιστούν οι διατροφικές ανάγκες των εφήβων κοριτσιών, των εγκύων και θηλαζουσών γυναικών και των ηλικιωμένων ατόμων.
Το 2019, ο FAO ανέφερε ότι 820 εκατομμύρια άνθρωποι υπέφεραν από πείνα (μόνο 16 εκατομμύρια λιγότεροι από ό,τι το 2015) και σχεδόν 2 δισεκατομμύρια αντιμετώπιζαν μέτρια ή σοβαρή επισιτιστική ανασφάλεια και προέβλεψε ότι ο ΣΒΑ2 δεν θα είναι εφικτός με την τρέχουσα πρόοδο. Οι περιοχές που επλήγησαν περισσότερο ήταν η υποσαχάρια Αφρική, η Λατινική Αμερική και η Δυτική Ασία.
Σιωπηρή Καταστολή του Δικαιώματος στην τροφή μέσω μέτρων έκτακτης ανάγκης Covid-19
Τον Μάρτιο του 2020, επανειλημμένα κύματα περιορισμών και διακοπής του εισοδήματος (lockdowns) επιβλήθηκαν στους «λαούς του ΟΗΕ» για δύο χρόνια. Ενώ το προσωπικό του ΟΗΕ, ως μέρος της τάξης των φορητών υπολογιστών, συνέχισε να εργάζεται από το σπίτι του, εκατοντάδες εκατομμύρια από τους φτωχότερους και πιο ευάλωτους έχασαν τα πενιχρά τους εισοδήματα και ωθήθηκαν στην ακραία φτώχεια και την πείνα. Τα λουκέτα αποφασίστηκαν από τις κυβερνήσεις τους με βάση κακές συμβουλές από όλο το σύστημα του ΟΗΕ. Στις 26 Μαρτίου, ο Γενικός Γραμματέας Αντόνιο Γκουτέρες παρουσίασε το σχέδιο 3 βημάτων: καταστολή του ιού έως ότου γίνει διαθέσιμο ένα εμβόλιο, ελαχιστοποίηση των κοινωνικών και οικονομικών επιπτώσεων και συνεργασία για την εφαρμογή των SDGs.
Παρατηρήσεις του ΓΓ του ΟΗΕ στην εικονική σύνοδο κορυφής της G-20 για την πανδημία Covid-19
Βρισκόμαστε σε πόλεμο με έναν ιό - και δεν τον κερδίζουμε...
Αυτός ο πόλεμος χρειάζεται ένα σχέδιο σε καιρό πολέμου για να τον πολεμήσουμε...
Επιτρέψτε μου να επισημάνω τρεις κρίσιμους τομείς για συντονισμένη δράση της Ομάδας των 20...
Πρώτον, να καταστείλουμε τη μετάδοση του COVID-19 το συντομότερο δυνατό.
Αυτή πρέπει να είναι η κοινή μας στρατηγική.
Απαιτείται ένας συντονισμένος μηχανισμός αντίδρασης της Ομάδας των 20 υπό την καθοδήγηση του ΠΟΥ.
Όλες οι χώρες πρέπει να είναι σε θέση να συνδυάσουν συστηματικό έλεγχο, εντοπισμό, καραντίνα και θεραπεία με περιορισμούς στις μετακινήσεις και τις επαφές - με στόχο την καταστολή της μετάδοσης του ιού.
Και πρέπει να συντονίσουν τη στρατηγική εξόδου για να τον διατηρήσουν κατασταλμένο μέχρι να γίνει διαθέσιμο ένα εμβόλιο...
Δεύτερον, πρέπει να συνεργαστούμε για να ελαχιστοποιήσουμε τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις...
Τρίτον, πρέπει να συνεργαστούμε τώρα για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για μια ανάκαμψη που θα οικοδομήσει μια πιο βιώσιμη, χωρίς αποκλεισμούς και δίκαιη οικονομία, με γνώμονα την κοινή μας υπόσχεση - την Ατζέντα 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη.
Ήταν αξιοσημείωτα αφελές ή ανάλγητο να ισχυριστεί κανείς ότι οι ανθρώπινες, κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις που προκλήθηκαν από την αντίδραση του Covid σε εκατοντάδες εκατομμύρια από τους φτωχότερους και πιο ευάλωτους ήταν ελαχιστοποιήσιμες. Φυσικά, οι υποστηρικτές της δεν ήταν μεταξύ εκείνων που υπέφεραν. Πάρθηκε η απόφαση να εξαθλιωθούν οι πληθυσμοί και να συρθούν προς τα κάτω, ισχυριζόμενοι όμως δημοσίως ότι οι αναπτυξιακοί στόχοι θα μπορούσαν ακόμη να επιτευχθούν. Τα λουκέτα ήταν αντίθετα με τις συστάσεις του ΠΟΥ το 2019 για την πανδημία γρίπης (μη φαρμακευτικά μέτρα δημόσιας υγείας για τον μετριασμό του κινδύνου και των επιπτώσεων της επιδημικής και πανδημικής γρίπης- 2019).
Μόλις λίγους μήνες πριν από τον Μάρτιο του 2020, ο ΠΟΥ είχε δηλώσει ότι σε περίπτωση πανδημίας, μέτρα όπως ο εντοπισμός επαφών, η καραντίνα των εκτεθειμένων ατόμων, ο έλεγχος εισόδου και εξόδου και το κλείσιμο των συνόρων «δεν συνιστώνται σε καμία περίπτωση»:
Ωστόσο, τα μέτρα κοινωνικής απομάκρυνσης, π.χ. ανίχνευση επαφών, απομόνωση, καραντίνα, μέτρα και κλείσιμο σχολείων και χώρων εργασίας και αποφυγή συνωστισμού) μπορεί να είναι ιδιαίτερα αποδιοργανωτικά και το κόστος αυτών των μέτρων πρέπει να σταθμιστεί σε σχέση με τις πιθανές επιπτώσεις τους...
Το κλείσιμο των συνόρων μπορεί να εξεταστεί μόνο από μικρά νησιωτικά έθνη σε σοβαρές πανδημίες και επιδημίες, αλλά πρέπει να σταθμιστεί έναντι των δυνητικά σοβαρών οικονομικών συνεπειών.
Μπορεί κανείς να αναρωτηθεί αν ο ΟΗΕ είχε ποτέ ζυγίσει σοβαρά το κοινωνικό, οικονομικό κόστος και το κόστος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μέτρων που προωθούνται από τον Γκουτέρες σε σχέση με τα αναμενόμενα οφέλη. Οι χώρες ενθαρρύνθηκαν να θεσπίσουν μέτρα όπως το κλείσιμο χώρων εργασίας και σχολείων που θα εδραιώσουν τη μελλοντική φτώχεια για την επόμενη γενιά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η έκθεση SOFI 2020 για την επισιτιστική ασφάλεια και τη διατροφή εκτιμά ότι θα αυξηθεί κατά τουλάχιστον 10% ο αριθμός των πεινασμένων:
Η πανδημία COVID-19 εξαπλωνόταν σε όλο τον κόσμο, αποτελώντας σαφώς σοβαρή απειλή για την επισιτιστική ασφάλεια. Οι προκαταρκτικές εκτιμήσεις που βασίζονται στις τελευταίες διαθέσιμες παγκόσμιες οικονομικές προοπτικές υποδηλώνουν ότι η πανδημία COVID-19 μπορεί να προσθέσει μεταξύ 83 και 132 εκατομμυρίων ανθρώπων στον συνολικό αριθμό των υποσιτιζόμενων στον κόσμο...
Πρόκειται για τα άτομα, τις οικογένειες και τις κοινότητες με μηδενικό ή μικρό μαξιλάρι που έχασαν ξαφνικά τις δουλειές και τα εισοδήματά τους, ιδίως στην άτυπη ή εποχιακή οικονομία, εξαιτίας του πανικού που προκάλεσε ένας ιός που απειλεί κυρίως ηλικιωμένους στις δυτικές χώρες.
Κατά τη διάρκεια του 2020, ο ΠΟΥ, η ΔΟΕ και ο FAO δημοσίευαν τακτικά κοινά δελτία τύπου, αλλά απέδιδαν ανειλικρινά την οικονομική καταστροφή στην πανδημία, αποτυγχάνοντας να αμφισβητήσουν την αντίδραση. Αυτή η αφήγηση αναπτύχθηκε συστηματικά σε όλο το σύστημα του ΟΗΕ, με τη σπάνια εξαίρεση της ΔΟΕ, ίσως της πιο γενναίας οντότητας από όλες, η οποία κάποτε επισήμανε ευθέως τα μέτρα αποκλεισμού ως αιτία των μαζικών απωλειών θέσεων εργασίας:
Ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης που δημιούργησε η πανδημία, σχεδόν 1,6 δισεκατομμύρια εργαζόμενοι στην παραοικονομία (που αντιπροσωπεύουν τους πιο ευάλωτους στην αγορά εργασίας), από ένα παγκόσμιο σύνολο δύο δισεκατομμυρίων και ένα παγκόσμιο εργατικό δυναμικό 3,3 δισεκατομμυρίων, υπέστησαν τεράστια ζημιά στην ικανότητά τους να κερδίζουν τα προς το ζην. Αυτό οφείλεται σε μέτρα αποκλεισμού και/ή στο γεγονός ότι εργάζονται στους τομείς που έχουν πληγεί περισσότερο».
Δεδομένης της εκτίμησης της ΔΟΕ, είναι λογικό να υποθέσουμε ότι ο αριθμός των ανθρώπων που σπρώχνονται στην πείνα μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερος από ό,τι εκτιμάται επίσημα. Σε αυτό έρχεται να προστεθεί ο αριθμός εκείνων που έχασαν επίσης την πρόσβαση στην εκπαίδευση, την ιατρική περίθαλψη και τη βελτίωση της στέγης.
Το πιο παράξενο πράγμα σε όλο αυτό το επεισόδιο είναι η έλλειψη ενδιαφέροντος των μέσων ενημέρωσης, του ΟΗΕ και των μεγάλων δωρητών. Ενώ οι προηγούμενοι λιμοί είχαν προκαλέσει ευρεία και συγκεκριμένη συμπάθεια και αντιδράσεις, ο λιμός του Κοβίντ, ίσως επειδή ουσιαστικά καθοδηγήθηκε από δυτικούς και παγκόσμιους θεσμούς και ήταν πιο διάχυτος, έχει ως επί το πλείστον περάσει κάτω από το χαλί. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα ζήτημα οικονομικής απόδοσης της επένδυσης. Η χρηματοδότηση κατευθύνθηκε μαζικά σε πρωτοβουλίες για την αγορά, δωρεά και απόρριψη εμβολίων του Covid και σε υποστηρικτικούς θεσμούς που προωθούν την «πανδημία express».
Συνιστώμενα εγκεκριμένα τρόφιμα με βάση την ατζέντα για το κλίμα
Ο FAO και ο ΠΟΥ συνεργάζονται για την ανάπτυξη διατροφικών κατευθυντήριων γραμμών προκειμένου να «βελτιώσουν τις τρέχουσες διατροφικές πρακτικές και τα επικρατούντα προβλήματα δημόσιας υγείας που σχετίζονται με τη διατροφή». Κάποτε αναγνώρισαν ότι οι δεσμοί μεταξύ των συστατικών των τροφίμων, των ασθενειών και της υγείας ήταν ελάχιστα κατανοητοί και συμφώνησαν να διεξάγουν κοινή έρευνα. Τονίστηκε επίσης το πολιτιστικό στοιχείο της διατροφής . Εξάλλου, οι ανθρώπινες κοινωνίες είχαν ιδρυθεί σε ένα μοντέλο κυνηγών-τροφοσυλλεκτών που στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στο άγριο κρέας (λίπος, πρωτεΐνες και βιταμίνες), και στη συνέχεια εισήγαγαν τα γαλακτοκομικά και τα δημητριακά σταδιακά ανάλογα με τα ευνοϊκά κλίματα και τη γεωγραφία.
Η συνεργασία τους οδήγησε στην κοινή προώθηση της «βιώσιμης υγιεινής διατροφής» , η οποία αποτελεί τη συναίνεση των επιμέρους προσεγγίσεων της «υγιεινής διατροφής» του ΠΟΥ και της «βιώσιμης διατροφής» του FAO . Όπως υποδηλώνει η διατύπωση, οι εν λόγω κατευθυντήριες γραμμές έχουν ως κίνητρο τη βιωσιμότητα, η οποία ορίζεται ως η μείωση των εκπομπώνCO2 που προκύπτουν από την παραγωγή τροφίμων. Το κρέας, το λίπος, τα γαλακτοκομικά και τα ψάρια είναι πλέον οι δηλωμένοι εχθροί και πρέπει να περιορίζονται στην καθημερινή κατανάλωση, με την πρόσληψη πρωτεϊνών κυρίως από φυτά και ξηρούς καρπούς, προωθώντας έτσι μια αρκετά αφύσικη διατροφή σε σχέση με αυτή για την οποία εξελίχθηκε το σώμα μας.
Ο ΠΟΥ ισχυρίζεται ότι η υγιεινή διατροφή «συμβάλλει στην προστασία από τον υποσιτισμό σε όλες τις μορφές του, καθώς και από τις μη μεταδοτικές ασθένειες (ΜΜΚ), συμπεριλαμβανομένων του διαβήτη, των καρδιακών παθήσεων, των εγκεφαλικών επεισοδίων και του καρκίνου». Ωστόσο, στη συνέχεια προωθεί κάπως αταίριαστα τους υδατάνθρακες έναντι των πρωτεϊνών που βασίζονται στο κρέας.
Η ακόλουθη δίαιτα συστήθηκε τόσο σε ενήλικες όσο και σε μικρά παιδιά από το FAO-WHO 2019 «Sustainable Healthy Diets: Κατευθυντήριες αρχές":
Φρούτα, λαχανικά, όσπρια (π.χ. φακές και φασόλια), ξηροί καρποί και δημητριακά ολικής αλέσεως (π.χ. μη επεξεργασμένος αραβόσιτος, κεχρί, βρώμη, σιτάρι και καστανό ρύζι),
Τουλάχιστον 400 γραμμάρια (δηλαδή πέντε μερίδες) φρούτων και λαχανικών την ημέρα, εκτός από πατάτες, γλυκοπατάτες, μανιόκα και άλλες αμυλούχες ρίζες.
Λιγότερο από το 10% της συνολικής ενεργειακής πρόσληψης από ελεύθερα σάκχαρα.
Λιγότερο από το 30% της συνολικής ενεργειακής πρόσληψης από λίπη. Τα ακόρεστα λίπη (που βρίσκονται στα ψάρια, το αβοκάντο και τους ξηρούς καρπούς, καθώς και στα έλαια ηλίανθου, σόγιας, κανόλα και ελιάς) είναι προτιμότερα από τα κορεσμένα λίπη (που βρίσκονται στο λιπαρό κρέας, το βούτυρο, το φοινικέλαιο και το λάδι καρύδας, την κρέμα γάλακτος, το τυρί, το ghee και το λαρδί) και τα κάθε είδους trans-λίπη, συμπεριλαμβανομένων και των βιομηχανικά παραγόμενων trans-λιπών (που βρίσκονται στα ψημένα και τηγανητά τρόφιμα, καθώς και στα προσυσκευασμένα σνακ και τρόφιμα, όπως κατεψυγμένη πίτσα, πίτες, μπισκότα, γκοφρέτες και μαγειρικά έλαια και επαλείψεις) και μηρυκαστικά τρανςλιπαρά (βρίσκονται στο κρέας και τα γαλακτοκομικά τρόφιμα από μηρυκαστικά ζώα, όπως αγελάδες, πρόβατα, κατσίκες και καμήλες).
Λιγότερο από 5 γραμμάρια αλάτι (ισοδυναμεί με περίπου ένα κουταλάκι του γλυκού) την ημέρα. Το αλάτι πρέπει να είναι ιωδιούχο.
Παρουσιάστηκαν ελάχιστα στοιχεία σχετικά με τον αντίκτυπο των κατευθυντήριων γραμμών στην υγεία για να στηρίξουν τους ισχυρισμούς της έκθεσης σχετικά με: i) τα κόκκινα κρέατα που συνδέονται με την αύξηση του καρκίνου, ii) τα τρόφιμα ζωικής προέλευσης (γαλακτοκομικά, αυγά και κρέας) που ευθύνονται για το 35% της επιβάρυνσης των τροφιμογενών ασθενειών που οφείλονται σε όλα τα τρόφιμα και iii) τα οφέλη για την υγεία της Μεσογειακής Διατροφής και της Νέας Σκανδιναβικής Διατροφής που προωθούνται από την έκθεση - και οι δύο βασίζονται σε φυτά, με μικρές έως μέτριες ποσότητες τροφίμων ζωικής προέλευσης. Παρόλο που οι δίαιτες αυτές είναι νέες, ο FAO και ο ΠΟΥ υποστηρίζουν ότι «η τήρηση και των δύο διαιτών έχει συνδεθεί με χαμηλότερες περιβαλλοντικές πιέσεις και επιπτώσεις σε σύγκριση με άλλες υγιεινές δίαιτες που περιέχουν κρέας».
Οι αδελφοί οργανισμοί ορίζουν τις βιώσιμες υγιεινές δίαιτες ως «πρότυπα που προάγουν όλες τις διαστάσεις της υγείας και της ευημερίας των ατόμων- έχουν χαμηλή περιβαλλοντική πίεση και επιπτώσεις- είναι προσβάσιμα, οικονομικά προσιτά, ασφαλή και δίκαια- και είναι πολιτισμικά αποδεκτά». Τα παράδοξα αυτού του ορισμού είναι υψίστης σημασίας.
Πρώτον, η επιβολή μιας δίαιτας επιβάλλει την πολιτισμική αποδοχή και, όταν αντανακλά την ιδεολογία μιας εξωτερικής ομάδας, μπορεί εύλογα να θεωρηθεί πολιτισμική αποικιοκρατία. Η διατροφή είναι προϊόν πολιτισμού που βασίζεται σε αιώνες ή και χιλιετίες εμπειρίας και διαθεσιμότητας, παραγωγής, επεξεργασίας και συντήρησης τροφίμων. Το δικαίωμα στην επαρκή διατροφή δεν συνεπάγεται μόνο την επαρκή ποσότητα τροφίμων για τα άτομα και τις οικογένειές τους, αλλά και την ποιότητα και την καταλληλότητά τους. Τα παραδείγματα δεν είναι λίγα. Οι Γάλλοι εξακολουθούν να απολαμβάνουν το φουά γκρα τους παρά τον περιορισμό της εισαγωγής, την απαγόρευση και μια διεθνή εκστρατεία εναντίον του. Τρώνε επίσης κρέας αλόγου, γεγονός που σοκάρει τους Βρετανούς γείτονές τους.
Το κρέας σκύλου, επίσης θύμα αρνητικών εκστρατειών, εκτιμάται σε αρκετές ασιατικές χώρες. Η επίκληση της ηθικής κρίσης σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να θεωρηθεί ως νεοαποικιακή συμπεριφορά, και τα εκτροφεία μπαταρίας κοτόπουλων και χοίρων δεν τα πηγαίνουν καλύτερα από τις χήνες που ταΐζονται με το ζόρι ή την υποτιθέμενη σκληρή μεταχείριση των ζώων που θεωρούνται οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου σε πολλές σύγχρονες κοινωνίες. Οι δυτικοί άνθρωποι, πλούσιοι από τη χρήση ορυκτών καυσίμων, απαιτούν από τους φτωχότερους ανθρώπους να αλλάξουν την παραδοσιακή διατροφή τους ως απάντηση είναι ένα παρόμοιο αλλά ακόμη πιο καταχρηστικό θέμα. Αν η πολιτιστική πτυχή της διατροφής είναι αναμφισβήτητη, τότε το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των λαών, συμπεριλαμβανομένης της πολιτιστικής ανάπτυξης, θα πρέπει να γίνεται σεβαστό.
Άρθρο 1.1 (ICESR)
Όλοι οι λαοί έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Δυνάμει του δικαιώματος αυτού καθορίζουν ελεύθερα το πολιτικό τους καθεστώς και επιδιώκουν ελεύθερα την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική τους ανάπτυξη.
Δεύτερον, κατά την έγκρισή τους το 1948 και το 1966, οι διατάξεις των συνθηκών που αναγνώριζαν το δικαίωμα στην τροφή δεν συνέδεαν την τροφή με την «περιβαλλοντική πίεση και τις επιπτώσεις της». Το άρθρο 11.2 της δεσμευτικής σύμβασης ICESR (που παρατίθεται παραπάνω) αναφέρεται στην υποχρέωση των κρατών να εφαρμόζουν αγροτικές μεταρρυθμίσεις και τεχνολογίες για την καλύτερη δυνατή χρήση των φυσικών πόρων (δηλαδή της γης, του νερού, των λιπασμάτων) για τη βέλτιστη παραγωγή τροφίμων. Η γεωργία σίγουρα χρησιμοποιεί γη και νερό και προκαλεί κάποια ρύπανση και αποψίλωση των δασών. Η διαχείριση των επιπτώσεών της είναι περίπλοκη και απαιτεί τοπικό πλαίσιο, και οι εθνικές κυβερνήσεις και οι τοπικές κοινότητες είναι σε καλύτερη θέση να λάβουν τέτοιες αποφάσεις με επιστημονικά τεκμηριωμένες συμβουλές και ουδέτερη (μη πολιτικοποιημένη) υποστήριξη από εξωτερικούς οργανισμούς, όπως θα έπρεπε να αναμένεται από τον ΟΗΕ.
Το διαχειριστικό έργο έχει γίνει όλο και πιο περίπλοκο με την αναδυόμενη ατζέντα του ΟΗΕ για το κλίμα. Μετά την πρώτη διάσκεψη του ΟΗΕ για το περιβάλλον το 1972 στη Στοκχόλμη, η πράσινη ατζέντα αναπτύχθηκε σιγά-σιγά και επισκίασε την Πράσινη Επανάσταση. Η πρώτη Παγκόσμια Διάσκεψη για το Κλίμα πραγματοποιήθηκε το 1979 και οδήγησε στην υιοθέτηση το 1992 της Σύμβασης-Πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (UNFCCC) (μαζί με τη μη δεσμευτική Διακήρυξη για το Περιβάλλον). Η Σύμβαση αυτή δήλωσε, χωρίς να είναι ανοικτή για περαιτέρω συζήτηση, ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες που παράγουν αέρια του θερμοκηπίου ήταν, σε αντίθεση με παρόμοιες προηγούμενες περιόδους, η κύρια αιτία της υπερθέρμανσης του κλίματος:
UNFCCC, Προοίμιο
Τα μέρη της παρούσας σύμβασης...
Ανησυχούν ότι οι ανθρώπινες δραστηριότητες έχουν αυξήσει σημαντικά τις ατμοσφαιρικές συγκεντρώσεις των αερίων του θερμοκηπίου, ότι οι αυξήσεις αυτές ενισχύουν το φυσικό φαινόμενο του θερμοκηπίου και ότι αυτό θα οδηγήσει κατά μέσο όρο σε πρόσθετη αύξηση της θερμοκρασίας της επιφάνειας και της ατμόσφαιρας της Γης και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τα φυσικά οικοσυστήματα και την ανθρωπότητα...
Με τον στόχο του ΟΗΕ να διατηρήσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου σε επίπεδα τόσο χαμηλά όσο τα προβιομηχανικά επίπεδα, οι κυβερνήσεις δεσμεύονται πλέον με υποχρεώσεις για τη διατήρηση ή τη μείωση των εθνικών εκπομπών. Εφαρμοσμένη στη γεωργία στο πλαίσιο της συνεχούς αύξησης του πληθυσμού, θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε μείωση της ποικιλίας, της παραγωγής και της προσβασιμότητας των τροφίμων, επηρεάζοντας ιδιαίτερα τις παραδοσιακές διατροφικές κουλτούρες που δίνουν έμφαση στα φυσικά κρέατα και τα γαλακτοκομικά.
Όταν η Ατζέντα για το Κλίμα είναι πιο σημαντική από το δικαίωμα στην τροφή του «Εμείς οι λαοί»
Στο σχέδιο εγγράφου του Συμφώνου για το Μέλλον (αναθεώρηση 2) που πρόκειται να υιοθετηθεί από τους παγκόσμιους ηγέτες τον Σεπτέμβριο στη Νέα Υόρκη, ο ΟΗΕ εξακολουθεί να διακηρύσσει την πρόθεσή του να εξαλείψει την ακραία φτώχεια- ωστόσο, ο στόχος αυτός εξαρτάται από τον «μετριασμό των παγκόσμιων εκπομπών CO2, ώστε η άνοδος της θερμοκρασίας να παραμείνει κάτω από 1,5 βαθμό Κελσίου» (παράγραφος 9). Οι συντάκτες φαίνεται να μην κατανοούν ότι η μείωση της χρήσης ορυκτών καυσίμων θα μειώσει αναμφίβολα την παραγωγή τροφίμων και θα εμποδίσει δισεκατομμύρια ανθρώπους να βελτιώσουν την οικονομική τους ευημερία.
Ως αποτέλεσμα, οι προγραμματισμένες δράσεις 3 και 9 του εγγράφου φαίνεται να ωθούν έντονα τις χώρες προς «βιώσιμα αγροδιατροφικά συστήματα» και τους ανθρώπους προς την υιοθέτηση βιώσιμων υγιεινών διατροφών ως συστατικό στοιχείο των «βιώσιμων προτύπων κατανάλωσης και παραγωγής».
Σύμφωνο για το μέλλον (αναθεώρηση 2)
Δράση 3. Θα τερματίσουμε την πείνα και θα εξαλείψουμε την επισιτιστική ανασφάλεια.
(γ) Προωθούμε δίκαια, ανθεκτικά και βιώσιμα αγροδιατροφικά συστήματα, ώστε όλοι να έχουν πρόσβαση σε ασφαλή, οικονομικά προσιτά και θρεπτικά τρόφιμα.
Δράση 9. Θα ενισχύσουμε τη φιλοδοξία μας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
(γ) Θα προωθήσουμε βιώσιμα πρότυπα κατανάλωσης και παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων των βιώσιμων τρόπων ζωής, και προσεγγίσεις της κυκλικής οικονομίας ως οδού για την επίτευξη βιώσιμων προτύπων κατανάλωσης και παραγωγής, καθώς και πρωτοβουλίες για μηδενικά απόβλητα.
Τις τελευταίες δεκαετίες, το δικαίωμα στην τροφή θυσιάστηκε δύο φορές από τον ίδιο τον ΟΗΕ, πρώτον από την πράσινη ατζέντα και δεύτερον από μέτρα αποκλεισμού που υποστηρίχθηκαν από τον ΟΗΕ για έναν ιό που πλήττει κυρίως τις πλούσιες χώρες στις οποίες βασίζεται η ατζέντα για το κλίμα (και, κατά ειρωνεία της τύχης, όπου οι άνθρωποι καταναλώνουν τα υψηλότερα ποσοστά ενέργειας). Τώρα σημαίνει κυρίως το δικαίωμα σε ορισμένα είδη εγκεκριμένων τροφίμων, στο όνομα κεντρικών και αδιαμφισβήτητων αποφάσεων σχετικά με την υγεία των ανθρώπων και το κλίμα της γης. Προωθείται ο βιγκανισμός και η χορτοφαγία, ενώ πλούσια άτομα και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που βρίσκονται κοντά στον ΟΗΕ αγοράζουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Η πρόθεση να γίνει το κρέας και το γαλακτοκομικό προσιτό, ενώ παράλληλα να επενδύσει στο κρέας και το ποτό vegan μπορεί να θεωρηθεί θεωρία συνωμοσίας (τεχνικά, είναι). Ωστόσο, τέτοιες πολιτικές θα είχαν νόημα για τους υποστηρικτές της κλιματικής ατζέντας.
Στην προσπάθειά τους αυτή, ο FAO και ο ΠΟΥ παραλείπουν να τονίσουν την υψηλή διατροφική αξία του ζωϊκού λίπους, του κρέατος και των γαλακτοκομικών προϊόντων. Επίσης, αγνοούν και δεν σέβονται τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις επιλογές των ατόμων και των κοινοτήτων. Εμφανίζονται σε μια αποστολή να εξαναγκάσουν τους ανθρώπους σε προεγκεκριμένα τρόφιμα της επιλογής του ΟΗΕ. Η ιστορία του συγκεντρωτικού ελέγχου και της παρέμβασης στην προμήθεια τροφίμων, όπως μας δίδαξε η σοβιετική και η κινεζική εμπειρία, είναι πολύ κακή. Fiat fames (ας υπάρξει πείνα) για «Εμάς τους λαούς»;
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους σας, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
The UN's Green Agenda Will Spark Famine ⋆ Brownstone Institute
https://brownstone.org/articles/the-uns-green-agenda-will-spark-famine/
