Ευλογιά - Ένας Μύθος για το Εμβόλιο;

Αμφισβήτηση της αφήγησης - Τα εμβόλια πραγματικά νίκησαν την ευλογιά ή παρέτειναν την κρίση;

Apollodoros

Apr 12, 2025

Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.

Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Louize Small | 21 Φεβρουαρίου, 2022

Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:

Αν τολμήσουμε να εκφράσουμε αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων ή να εκφράσουμε ανησυχίες για την ασφάλεια, μας αντικρούουν έντονα και μας υπενθυμίζουν την ευλογιά ως μια σταθερή απόδειξη της δύναμης της ανοσοποίησης για την καταπολέμηση των ασθενειών.

Για γενεές, έχουμε μάθει να πιστεύουμε ότι η ευλογιά είναι ένας εξαιρετικά μεταδοτικός, τυφλός και θανατηφόρος ιός - ότι σκότωσε πολλά εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως και ότι σωθήκαμε από τις φρικτές καταστροφές της μόνο χάρη στην ανάπτυξη των εμβολίων. Ωστόσο, με μια πιο προσεκτική εξέταση, αυτή η δημοφιλής αφήγηση διαψεύδεται από τα γεγονότα και τις ιστορικές αναφορές. Αυτό που συνήθως θεωρείται ως παγιωμένη ιστορία μπορεί να είναι το αποτέλεσμα της σύγχρονης ιατρικής προπαγάνδας.

Υπάρχει και μια άλλη ιστορία: ότι τα εμβόλια δεν εξάλειψαν την ευλογιά, αλλά στην πραγματικότητα επιδείνωσαν το πρόβλημα. Όπως και πολλές άλλες ασθένειες, τα κρούσματα είχαν ήδη μειωθεί μέχρι τη στιγμή που εισήχθησαν οι εμβολιασμοί, αλλά στη συνέχεια άρχισαν να αυξάνονται και πάλι με την εξάπλωση της μαζικής ανοσοποίησης. Η ευλογιά βρισκόταν στο αποκορύφωμά της κατά τη δεκαετία του 1700, αν και συχνά συγχέεται και συγχέεται με άλλες ασθένειες με παρόμοια συμπτώματα, όπως η ανεμοβλογιά, η ιλαρά, ο έρπητας ζωστήρας, η οστρακιά και η δευτερογενής σύφιλη.

Στη σύγχρονη εποχή έχει μετατραπεί σε μια κάπως μυθική ασθένεια, αλλά παλαιότερα θεωρούνταν μια θανατηφόρα, καθημερινή μάστιγα που θα θεωρούνταν τυχερός κανείς αν την απέφευγε. Αγχωμένοι, αποδεχόμενοι ως ένα δυσάρεστο μέρος της ζωής, κάποιοι επέλεξαν να μολύνουν σκόπιμα τον εαυτό τους για να τελειώνουν με αυτό ή ως προσπάθεια να μειώσουν την ένταση των συμπτωμάτων. Αυτή η μεταφορά ενός βιολογικού δείγματος από χέρι σε χέρι (ή από τη μύτη) ήταν γνωστή ως variolation (ενοφθαλμισμός) και περιελάμβανε την εκτόξευση υλικού από μια μολυσμένη φλύκταινα στη μύτη ή την παρακέντηση στο δέρμα του παραλήπτη. Ήταν μια ριψοκίνδυνη διαδικασία, διότι υπήρχε πάντα η πιθανότητα να μολυνθεί από κάποια άλλη λοίμωξη ή ασθένεια, η οποία θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε θάνατο.

Το 1796, το ιστορικό golden boy, ο Edward Jenner, που συχνά αναφέρεται ως «ο πατέρας της ανοσολογίας», άρχισε να πειραματίζεται σε αγελάδες, αφού άκουσε ότι ένας τοπικός αγρότης είχε προφανώς αποκτήσει ανοσία στην ευλογιά εμβολιάζοντας τον εαυτό του με εκκρίσεις από την ευλογιά της αγελάδας. Ο Jenner υπέθεσε ότι επειδή οι αγελάδες δεν έφεραν τις ίδιες μεταδοτικές ασθένειες με τους ανθρώπους θα ήταν ασφαλέστερο να χρησιμοποιηθούν ως δότες για τη διαδικασία εμβολιασμού. Άρχισε γρήγορα να δοκιμάζει τη μέθοδο.

Ο οκτάχρονος James Phipps ήταν ένας από τους πρώτους που εμβολιάστηκε από τον Jenner- μέχρι τον θάνατό του σε ηλικία 20 ετών είχε εμβολιαστεί πάνω από 20 φορές. Ο Jenner δοκίμασε επίσης το εμβόλιο στον ίδιο του τον γιο, ο οποίος έμεινε ανάπηρος και πέθανε στα 21 του χρόνια. Και οι δύο άνδρες πέθαναν από φυματίωση, την οποία ορισμένοι ερευνητές αποδίδουν στο εμβόλιο της ευλογιάς(Eleanor McBean, The Poisoned Needle).

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Bill Gates είναι έτοιμος να επωφεληθεί από την «επόμενη πανδημία

Αν και ήταν ένθερμος μαθητής του αξιόλογου χειρουργού John Hunter, ο Jenner δεν έδωσε εξετάσεις και αγόρασε ένα πτυχίο ιατρικής από το Πανεπιστήμιο του St. Andrews αξίας 15 λιρών μόνον αφού είχε ασκήσει το επάγγελμα για είκοσι χρόνια. Οι αντίπαλοί του τον θεωρούσαν ματαιόδοξο, εριστικό, πανούργο και άπληστο - έναν «αυτοεξευτελισμένο κομπογιαννίτη» που παρέλειπε ζωτικές πληροφορίες και κατήγγειλε τα δικά του ευρήματα μόνο και μόνο για να τα επαναβεβαιώσει όταν τον βόλευε. παρ' όλα αυτά, κατάφερε να πείσει τις ελίτ με επιρροή για τις πεποιθήσεις του και έλαβε επιχορήγηση 30.000 λιρών από το κοινοβούλιο (περίπου 3 εκατομμύρια λίρες σε σημερινά χρήματα) για να συνεχίσει το έργο του.

Ο νόμος περί εμβολιασμού του 1853 κατέστησε υποχρεωτικό τον εμβολιασμό όλων των βρεφών ηλικίας κάτω των τριών μηνών στην Αγγλία. Πριν από αυτό, το ποσοστό θανάτων από την ασθένεια ήταν 2.000 ανά διετία, ενώ δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της πανδημίας του 1871, είχε φτάσει τα 44.800. Υπολογίζεται ότι το 90% όσων νόσησαν είχαν εμβολιαστεί.

Η αντίθεση στον εμβολιασμό δυνάμωνε, καθώς η κατάσταση χειροτέρευε και όχι βελτιωνόταν. Το Leicester αποτέλεσε σημαντικό κόμβο ακτιβισμού μέσω των αντιεμβολιαστικών συνδέσμων και συλλόγων που σχηματίστηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Ακτιβιστές υψηλού προφίλ και τοπικοί προστάτες υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα των πολιτών και οι κοινότητες ενώθηκαν για να καταπολεμήσουν την κυβερνητική τυραννία. Πραγματοποιήθηκαν τακτικές διαμαρτυρίες και εξειδικευμένες ομάδες παρήγαγαν και διένειμαν φυλλάδια και φέιγ βολάν με τίτλους όπως: Εμβολιασμός: : Η πλάνη και τα κακά της, Εμβολιασμός: μια κατάρα, και Η φρίκη του εμβολιασμού.

Τεράστιος αριθμός ανθρώπων σε όλη τη χώρα ανησυχούσε ότι το εμβόλιο ήταν ανασφαλές και αναπόδεικτο. Γονείς τιμωρήθηκαν με πρόστιμα και μπήκαν στη φυλακή επειδή αρνήθηκαν να εμβολιάσουν τα παιδιά τους, αλλά η προσήλωσή τους στον αγώνα δεν κλονίστηκε. Μέσα από τη σφοδρή, επίμονη και ενεργή αντιπολίτευση, το κοινοβούλιο ψήφισε τελικά νόμο το 1898 που καταργούσε τις ποινές και επέτρεπε στους γονείς να επιλέγουν αν θα εμβολιάσουν τα παιδιά τους.

Ο Alfred Russell Wallace, φυσιοδίφης και βιολόγος, κατέγραψε τους ευρωπαϊκούς θανάτους από ευλογιά και το εμβόλιο και ανέφερε ότι

Το εμβόλιο αύξησε στην πραγματικότητα την ευαισθησία στην ασθένεια. Το συμπέρασμα είναι σε κάθε περίπτωση το ίδιο: ότι ο εμβολιασμός είναι μια γιγαντιαία πλάνη- ότι ποτέ δεν έσωσε ούτε μία ζωή- αλλά ότι υπήρξε η αιτία τόσων ασθενειών, τόσων θανάτων, τόσο μεγάλου όγκου εντελώς άσκοπου και εντελώς αδικαιολόγητου πόνου, ώστε θα καταταχθεί από την επόμενη γενιά στα μεγαλύτερα λάθη μιας αδαούς και προκατειλημμένης εποχής, και η ποινική επιβολή του η πιο βρώμικη κηλίδα στη γενικά ευεργετική πορεία της νομοθεσίας κατά τη διάρκεια του αιώνα μας».

Το πραγματικό πρόβλημα με την ευλογιά ήταν η βρωμιά και η έλλειψη υγιεινής. Ο Sir Edwin Chadwick, ένας κοινωνικός μεταρρυθμιστής, περιόδευσε σε πολυπληθείς εργατικές περιοχές της Αγγλίας και συνέταξε το 1842 την Έκθεση Υγιεινής, η οποία υποχρέωνε τα συμβούλια να παρέχουν καλύτερες εγκαταστάσεις. Είπε χαρακτηριστικά:

«Η ευλογιά, ο τύφος και άλλοι πυρετοί εμφανίζονται σε κοινές συνθήκες βρώμικου αέρα, στάσιμης σήψης, κακής αποχέτευσης των σπιτιών, υπονόμων απόθεσης, χώρων που είναι γεμάτοι περιττώματα, βρώμικων επιφανειών των δρόμων, ακάθαρτου νερού και υπερπληθυσμού, και η πλήρης απομάκρυνση αυτών των συνθηκών είναι η αποτελεσματική πρόληψη των ασθενειών.»

Η κατασκευή των υπονόμων του Λονδίνου, η οποία ξεκίνησε το 1766, ολοκληρώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1860 και η υγιεινή και η υγεία σε ολόκληρη τη χώρα συνέχισαν να βελτιώνονται με την εισαγωγή του νόμου περί δημόσιας υγείας το 1875, ο οποίος καθόρισε λεπτομερή σχέδια για αποτελεσματικότερη αποχέτευση, απομάκρυνση των αποβλήτων και των σκουπιδιών και τακτική συντήρηση των υπονόμων.

Ο φυσικός υγιεινολόγος και ιατρός Dr. Russell T. Trall θεωρούσε ότι η ευλογιά, «ουσιαστικά ... δεν είναι επικίνδυνη ασθένεια», και ο Joel Uritsky, διευθυντής του Εθνικού Προγράμματος Εμβολιασμού και της Πρώιμης Αντιμετώπισης και Σχεδιασμού της Ευλογιάς στο CDC, δήλωσε πιο πρόσφατα ότι: «Η ευλογιά έχει αργή μετάδοση και δεν είναι ιδιαίτερα μεταδοτική».

Ο H.Valentine Knaggs, γιατρός και φυσιοθεραπευτής, ισχυρίστηκε κάπως ριζοσπαστικά ότι η ευλογιά ήταν μια ευεργετική ασθένεια: μια θεραπευτική κρίση. Ο ίδιος είπε:

«Ο οργανισμός απαλλάσσεται από τις τοξίνες. Η ιατρική παρέμβαση παρεμβαίνει στη διαδικασία. Η ευλογιά είναι ένα ξέσπασμα καρβουνιών, ταυτόχρονα, σε όλο το σώμα. Σε έναν φυσικό κόσμο, όσοι επέζησαν θα ήταν υγιείς, γεμάτοι ζωτικότητα και θα είχαν μεγάλη ανοσία από μελλοντικές ασθένειες».

Στο ομώνυμο δοκίμιό της για την ευλογιά, η Dr. Vivian Virginia Vetrano γράφει:

«Αν η υγιεινή φροντίδα είχε εφαρμοστεί στην αρχή της ευλογιάς ... δεν θα υπήρχαν επιπλοκές και σπάνια θα υπήρχε γνήσια φλύκταινα».

Εκείνη την εποχή οι ασθενείς κρατούνταν στο κρεβάτι, σε ζεστά δωμάτια, με βρώμικες κουβέρτες και κλειστά παράθυρα. Οι γιατροί εφάρμοζαν γάζες που είχαν εμποτιστεί με διαβρωτικό χλωριούχο υδράργυρο ή καρβολικό οξύ και έδεναν σφιχτά τους επιδέσμους- τα λευκά αιμοσφαίρια καταστρέφονταν- το πύον δεν μπορούσε να διαφύγει- η τοξικότητα αυξανόταν και αναπόφευκτα ακολουθούσε δεύτερος πυρετός.

Φαίνεται ότι η ιατρική παρέμβαση δεν εξάλειψε την ασθένεια αλλά μάλλον την επιδείνωσε. Ένας γιατρός της εποχής παρατήρησε:

«Όπως είναι εμφανές σε όλο τον κόσμο πόσο θανατηφόρα αποδεικνύεται η ευλογιά σε πολλούς όλων των ηλικιών, έτσι είναι σαφές για μένα από όλες τις παρατηρήσεις που μπορώ να κάνω, ότι αν δεν γίνει κακό, είτε από γιατρό είτε από νοσοκόμα, είναι η πιο ασφαλής και ελαφριά από όλες τις ασθένειες».

Όπως συμβαίνει συχνά, μια βαθύτερη ματιά στην ιστορία εγείρει σημαντικά ερωτήματα, τα οποία μπορεί να αμφισβητήσουν πολλές σημερινές υποθέσεις σχετικά με την ιατρική και την επιστήμη.

Πηγές: