Εξηγώντας τον "Καπιταλισμό των Ενδιαφερομένων Μερών" σε Ηλίθιους
"Καπιταλισμός των Ενδιαφερομένων Μερών"=“Stakeholder Capitalism”
Μετάφραση: Απολλόδωρος
12 Ιουνίου 2024 | A Lily Bit | Διαβάστε το εδώ
Η βολική ταμπέλα του "φασισμού" είναι ένας όρος που εκσφενδονίζεται απερίσκεπτα σε όποιον τολμά να αμφισβητήσει την αφήγηση, χωρίς καν να έχει κατανοήσει την πραγματική του σημασία.
Ο Giovanni Gentile, ο Ιταλός φιλόσοφος, όρισε τον φασισμό ως "κορπορατισμό", μια συγχώνευση της κρατικής και της εταιρικής εξουσίας. Ο Μπενίτο Μουσολίνι θα διεκδικούσε αργότερα το απόσπασμα ως δικό του, αλλά η σημασία του έγκειται στην αποκάλυψη του πραγματικού σκοπού του φασισμού: μια συμβιωτική σχέση μεταξύ του κράτους και των εταιρικών συμφερόντων.
Εν τω μεταξύ, η Αριστερά, με την αυτοεπιβαλλόμενη άπειρη σοφία της, θεωρεί σκόπιμο να στιγματίσει τους συντηρητικούς και τους ελευθεριακούς ως "φασίστες" για τις υποτιθέμενες παραβάσεις τους ενάντια στις ιερές αγελάδες της υπερεξουσίας της κυβέρνησης. Η ειρωνεία, βέβαια, είναι ότι οι ρίζες του φασισμού είναι βαθιά ριζωμένες στις αριστερές ιδεολογίες και τους αριστερούς στοχαστές.
Ο Μουσολίνι, ο άλλοτε σοσιαλιστής, ήταν μέλος του κόμματος με κάρτα, ερωτευμένος με τα έργα του Καρλ Μαρξ. Η απόκλισή του από τον σοσιαλισμό προήλθε από τη διαφωνία του σχετικά με την ουδετερότητα κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, οδηγώντας τον να υπερασπιστεί ένα τοξικό μείγμα σοσιαλισμού και εθνικισμού - την ίδια την ουσία του φασισμού. Και ας μην ξεχνάμε τον Αδόλφο Χίτλερ, έναν άλλο σοσιαλιστή και θαυμαστή του Μαρξ, ο οποίος ομοίως υποστήριζε μια εθνικιστική παραλλαγή του σοσιαλισμού.
Οι ομοιότητες μεταξύ Μαρξ, κομμουνιστών και φασιστών είναι εντυπωσιακές, με τον εθνικισμό να είναι ένα από τα λίγα σημεία απόκλισης. Είναι σχεδόν σαν η αριστερά να προσπαθεί να αποσπάσει την προσοχή από τη δική της ιδεολογική ενοχή στην άνοδο του φασισμού. Πετώντας απρόσεκτα την ετικέτα "φασίστας", ελπίζουν να απαξιώσουν τους αντιπάλους τους και να συσκοτίσουν τη δυσάρεστη αλήθεια: ότι ο φασισμός είναι, στην πραγματικότητα, ένα μπάσταρδο παιδί της αριστερής σκέψης.
Η αφέλεια της αισιοδοξίας του Μαρξ είναι σχεδόν χιουμοριστική. Στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, έγραφε ποιητικά για τη διάβρωση των εθνικών συνόρων, χάρη στην αδυσώπητη επιδίωξη της αστικής τάξης για κέρδος.
"Οι εθνικές διαφορές και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των λαών τείνουν ήδη να εξαφανίζονται όλο και περισσότερο", δήλωνε, λες και η ομογενοποίηση των πολιτισμών ήταν ένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Η ανάπτυξη μιας παγκόσμιας αγοράς, το ελεύθερο εμπόριο και η βιομηχανική ομοιομορφία ήταν, κατά την άποψή του, προάγγελοι ενός ουτοπικού μέλλοντος.
Αλλά αυτό που είναι πραγματικά αποκαλυπτικό είναι ο ενθουσιασμός του Μαρξ για την εταιρική εξουσία ως μέσο προς ένα σκοπό. Είδε τις ανώνυμες εταιρείες και το πιστωτικό σύστημα ως "την κατάργηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής μέσα στον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής". Με άλλα λόγια, οι εταιρείες ήταν απλώς ένα σκαλοπάτι προς έναν σοσιαλιστικό παράδεισο, όπου η ελεύθερη αγορά θα μαράζωνε. Η ειρωνεία, βέβαια, είναι ότι αυτό το όραμα θυμίζει τρομακτικά τη φασιστική ιδεολογία, όπου το κράτος και τα εταιρικά συμφέροντα συγκλίνουν για να σχηματίσουν ένα μεγαθήριο ελέγχου.
Η φετιχοποίηση της εταιρικής εξουσίας από την Αριστερά είναι ένα περίεργο πράγμα, έτσι δεν είναι; Καταγγέλλουν τα κακά του καπιταλισμού, αλλά ταυτόχρονα γιορτάζουν τη συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια λίγων μεγαλοεπιχειρήσεων. Το τελικό αποτέλεσμα, είτε από σχεδιασμό είτε από σύμπτωση, είναι μια παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία που επιδιώκει να εξαλείψει τον πολιτισμικό διαχωρισμό και την ατομικότητα. Και υποτίθεται ότι πρέπει να πιστέψουμε ότι αυτό είναι πρόοδος;
Παγκοσμιοποίηση, ένα ουτοπικό όνειρο ενός ενιαίου, αρμονικού κυψελωτού μυαλού, όπου η ατομικότητα δεν είναι παρά μια μακρινή ανάμνηση. Για να ευδοκιμήσει αυτό το μονολιθικό σύστημα, η επιλογή πρέπει να εξαλειφθεί, και η Αριστερά έχει συνεργαστεί πρόθυμα με εταιρικούς ολιγάρχες για να φέρει αυτό το δυστοπικό όραμα στη ζωή. Οι μέρες του αντι-επιχειρηματικού προοδευτισμού δεν είναι παρά ένα κατάλοιπο του παρελθόντος- σήμερα, απολαμβάνουν την εταιρική κυριαρχία, αρκεί να εξυπηρετεί την ιδεολογική τους ατζέντα.
Αυτή η συμμαχία έχει τις ρίζες της στον ίδιο τον φασισμό που ισχυρίζονται ότι απεχθάνονται. Η ιδεολογία του Μουσολίνι έχει εξελιχθεί, αναβαπτισμένη σε "Καπιταλισμό των Ενδιαφερομένων Μερών" (Stakeholder Capitalism, SHC), έναν ευφημισμό για ένα σύστημα όπου οι εταιρείες, σε συνδυασμό με τους παγκοσμιοποιητές γραφειοκράτες, αναλαμβάνουν την ευθύνη για ολόκληρο τον κόσμο. Ο στόχος είναι ένα ιδεολογικό μονοπώλιο, όπου οι μεγάλες εταιρείες λειτουργούν ως μια ενιαία, ενοποιημένη οντότητα, καθοδηγούμενες από μια κολεκτιβιστική ιδεολογία που δεν ανέχεται καμία αντίθεση.
Η αντίληψη ότι πρόκειται για ένα καλοπροαίρετο σύστημα, σχεδιασμένο προς όφελος της ανθρωπότητας, είναι μια φάρσα. Είναι ολοκληρωτισμός, και η αριστερά, εν γνώσει της ή όχι, και με τον ζήλο της να επιβάλει το όραμά της στον κόσμο, είναι συνένοχη σε αυτό το μεγαλύτερο από όλα τα εγκλήματα.
Ο "καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών" έχει διαδοθεί ως γνωστόν από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και τον πρώην επικεφαλής αρχιτέκτονα του, Κλάους Σβαμπ. Ο εξυγιαντικός ορισμός του WEF για τον SHC είναι μια φάρσα: "μια μορφή καπιταλισμού που δίνει προτεραιότητα στη μακροπρόθεσμη δημιουργία αξίας λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες όλων των ενδιαφερομένων μερών και της κοινωνίας γενικότερα".
"Το σημαντικότερο χαρακτηριστικό του μοντέλου των ενδιαφερομένων μερών σήμερα είναι ότι τα διακυβεύματα του συστήματός μας είναι πλέον πιο ξεκάθαρα παγκόσμια. Οι οικονομίες, οι κοινωνίες και το περιβάλλον είναι πιο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους σήμερα απ' ό,τι πριν από 50 χρόνια. Το μοντέλο που παρουσιάζουμε εδώ έχει επομένως θεμελιωδώς παγκόσμιο χαρακτήρα, όπως και οι δύο πρωταρχικοί ενδιαφερόμενοι φορείς. ... Αυτό που κάποτε θεωρούνταν εξωτερικότητες στη χάραξη εθνικής οικονομικής πολιτικής και στη λήψη ατομικών εταιρικών αποφάσεων θα πρέπει τώρα να ενσωματωθεί ή να εσωτερικευτεί στις λειτουργίες κάθε κυβέρνησης, εταιρείας, κοινότητας και ατόμου. Ο πλανήτης αποτελεί έτσι το κέντρο του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος και η υγεία του θα πρέπει να βελτιστοποιείται στις αποφάσεις που λαμβάνουν όλοι οι άλλοι ενδιαφερόμενοι." -Klaus Schwab
Η έννοια του καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών είναι ένα αριστούργημα της Εξαπάτησης, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της "επιχειρηματικής δημοκρατίας", όπου οι εταιρείες λογοδοτούν στο κοινό. Στην πραγματικότητα, πρόκειται απλώς για μια προσπάθεια εδραίωσης της εξουσίας, με τις εταιρείες να υπαγορεύουν τι είναι αποδεκτό να σκέφτεται και να πράττει κανείς, και τις κυβερνήσεις να χρησιμεύουν ως φορείς επιβολής τους. Το κοινό μετατρέπεται σε θεατή, που αναγκάζεται να συμμορφωθεί με την εταιρική ατζέντα ή να αντιμετωπίσει τις συνέπειες.
Αυτές οι εταιρείες κρύβονται πίσω από την ασπίδα της "ιδιωτικής ιδιοκτησίας" και των επιχειρηματικών δικαιωμάτων, εκμεταλλευόμενες μια θεμελιώδη αρχή του συντηρητισμού και του Συντάγματος των ΗΠΑ για να ελέγχουν την κοινωνία χωρίς λογοδοσία. Είναι ένα έξυπνο τέχνασμα, πραγματικά - χρησιμοποιώντας τα ίδια τα ιδανικά που προορίζονται να προστατεύσουν την ατομική ελευθερία για να δικαιολογήσουν την εταιρική τυραννία. Είναι ένα σκόπιμο τέχνασμα για την υπονόμευση της δημοκρατίας.
Η αλήθεια είναι ότι οι εταιρείες είναι εγγενώς σοσιαλιστικές οντότητες, που δημιουργήθηκαν μέσω κυβερνητικού χάρτη και στις οποίες αναγνωρίστηκε νομική προσωπικότητα και ειδική προστασία. Δεν είναι οντότητες της ελεύθερης αγοράς, όπως αναγνώρισε ο Adam Smith, ο πατέρας της ιδεολογίας της ελεύθερης αγοράς. Στην πραγματικότητα, ο Smith έβλεπε τις εταιρείες ως καταστροφικές και επιρρεπείς στο μονοπώλιο, μια απειλή για τον πραγματικό ανταγωνισμό και την καινοτομία.
Όσο λαμβάνουν κυβερνητικά επιδόματα, πακέτα διάσωσης και πακέτα τόνωσης, οι εταιρείες δεν θα πρέπει να απολαμβάνουν την ίδια προστασία της ιδιωτικής ιδιοκτησίας με τις πραγματικές επιχειρήσεις. Είναι παρασιτικά δημιουργήματα, ξένα προς τον φυσικό επιχειρηματικό κόσμο, και σε μια πραγματικά ελεύθερη κοινωνία, θα έπρεπε να διαλυθούν για να αποφευχθούν αυταρχικά αποτελέσματα.
Η έννοια του καπιταλισμού των ενδιαφερομένων μερών αποτελεί προσβολή της λογικής, υποθέτοντας ότι οι εταιρικοί ηγέτες “διαθέτουν τη σοφία και την αντικειμενικότητα” για να υπερβούν τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα και να υπαγορεύσουν τις κοινωνικές και πολιτικές ατζέντες. Αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια αρπαγή της εξουσίας, με τις εταιρείες να έχουν ήδη προκαλέσει τον όλεθρο στην προσπάθειά τους να επεκτείνουν την επιρροή τους. Το τελικό παιχνίδι είναι ένας δυστοπικός εφιάλτης ανοιχτής εταιρικής διακυβέρνησης, όπου μη- εκλεγμένες ελίτ υπαγορεύουν τους όρους της ύπαρξής μας.
Έχουμε ήδη δει τις καταστροφικές συνέπειες αυτού του εταιρικού-πολιτικού φασισμού σε δράση. Η λογοκρισία των συντηρητικών και ελευθεριακά σκεπτόμενων φωνών από τη Μεγάλη Τεχνολογία αναδεικνύει τους κινδύνους της ανεξέλεγκτης εταιρικής εξουσίας.
Η σύμπραξη μεταξύ τεχνολογικών κολοσσών και κυβερνητικών υπηρεσιών, όπως η Διοίκηση Biden και η DHS, για τη φίμωση των διαφορετικών φωνών είναι ένα άλλο παράδειγμα αυτής της φασιστικής συμμαχίας. Και ας μην ξεχνάμε την υποστηριζόμενη από τις εταιρείες καταστροφή συντηρητικών πλατφορμών κοινωνικής δικτύωσης όπως το Parler, μια απροκάλυπτη προσπάθεια να καταπνίξουν τον ανταγωνισμό και να καταστείλουν τις αντίθετες απόψεις.
Το πρόγραμμα δανείων ESG***, που χρηματοδοτείται από εταιρικά μεγαθήρια όπως η Blackrock και παγκοσμιοποιημένους μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς όπως το Ίδρυμα Rockefeller, είναι ένα άλλο ύπουλο παράδειγμα αυτού του εταιρικού φασισμού. Εάν όλοι οι δανειστές υιοθετήσουν τις πρακτικές δανείων ESG, τα άτομα και οι επιχειρήσεις θα αναγκαστούν να συμμορφωθούν με αριστερές κοινωνικές ιδεολογίες και αμφίβολους περιβαλλοντικούς ισχυρισμούς μόνο και μόνο για να έχουν πρόσβαση σε πίστωση.
***Σημ.: Ο όρος «ESG» (Environmental, Social, Governance) αναφέρεται σε θέματα περιβάλλοντος, κοινωνίας και εταιρικής διακυβέρνησης, που μπορούν να επηρεάσουν την ικανότητα μιας εταιρείας να παράγει προστιθέμενη αξία και υπευθυνότητα, μακροπρόθεσμα….Μ̲ε̲τ̲ά̲φ̲ρ̲α̲σ̲η̲: η Απόλυτη Τυραννία της ελίτ Ενάντια στην Ανθρωπότητα.Αυτό είναι ένα νομισματικό κίνητρο που έχει σχεδιαστεί για να κρατάει τις μάζες στην υποταγή, ένα εργαλείο κοινωνικού ελέγχου που χρησιμοποιείται από τις εταιρικές ελίτ για να συντρίψει την πολιτική αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση. Αν αφεθεί ανεξέλεγκτη, η ESG θα μπορούσε να εξαλείψει την πολιτική διαφωνία μέσα σε μία μόνο γενιά, ανοίγοντας το δρόμο για ένα ολοκληρωτικό εταιρικό κράτος.
Το The Council for Inclusive Capitalism (Συμβούλιο για τον Περιεκτικό Καπιταλισμό), ένα υποτιθέμενο υπόδειγμα αρετής και προόδου, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας. Αυτός ο λεγόμενος "συνασπισμός" μεταξύ της παγκόσμιας οικονομικής ελίτ, των πολιτικών, ακόμη και θρησκευτικών ηγετών όπως ο Πάπας Φραγκίσκος, είναι μια θρασύτατη έκφραση του συντεχνιακού καπιταλισμού, που επιδιώκει την εδραίωση της εξουσίας και του ελέγχου υπό το πρόσχημα της κοινωνικής ευθύνης.
Το ονομάζουν “The Guardians” ("Οι Φύλακες"), ένα παγκόσμιο συμβούλιο που αποτελείται από εταιρείες, παγιώνοντας περαιτέρω τον ασφυκτικό έλεγχο των χρηματιστικών συμφερόντων στον παγκόσμιο πληθυσμό.
Ο Klaus Schwab μιλάει περιχαρής για τις παγκόσμιες κρίσεις ως "ευκαιρία" για την εισαγωγή του καπιταλισμού των Συμμετόχων μέσω μιας ατζέντας που αποκαλεί "Η Μεγάλη Επανεκκίνηση". Στην ουσία, ο Schwab πιστεύει ότι πρέπει να ενσταλάξει (ή να κατασκευάσει) εκτεταμένο φόβο και απελπισία για την ταχεία εφαρμογή του πλαισίου SHC.
Οι παγκοσμιοποιητές λειτουργούν κάτω από ένα συρρικνούμενο χρονοδιάγραμμα, αποκαλύπτοντας όλο και περισσότερο τις πραγματικές τους προθέσεις. Η βιασύνη τους οφείλεται πιθανότατα στην κατανόηση ότι αν προχωρήσουν πολύ αργά, το κοινό θα έχει άφθονο χρόνο για να προβάλει αντίσταση ενάντια στα άθλια σχέδιά τους.
Για να αποσπάσουν την προσοχή από τους πραγματικούς τους στόχους, οι παγκοσμιοποιητές χρησιμοποιούν μια ποικιλία τακτικών, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής αντιπερισπασμών και αποδιοπομπαίων τράγων. Προσπαθούν να στρέψουν το κοινό ο ένας εναντίον του άλλου, δείχνοντας με το δάχτυλο τη Ρωσία, την Κίνα, ακόμη και αριστερές ομάδες.
Με τη σειρά τους, ενθαρρύνουν αυτές τις ομάδες να κατηγορούν τον ελευθερόφρονα πληθυσμό για τα προβλήματα του κόσμου. Οι παγκοσμιοποιητές δεν διστάζουν να υποκινήσουν τον πόλεμο, χαρακτηρίζοντας τους αντιπάλους τους ως εξεγερμένους, τρομοκράτες ή σαμποτέρ. Αυτές οι κατηγορίες, ωστόσο, είναι απλώς προπέτασμα καπνού, που αποσκοπεί στη συσκότιση των πραγματικών ενόχων πίσω από την παγκόσμια αναταραχή.
Όταν οι μαριονετοπατέρες στην κορυφή λογοδοτήσουν επιτέλους, η αλήθεια θα αναδυθεί. Μόνο τότε θα είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τους ήρωες, τους κακοποιούς και τους ανόητους. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να αρχίσουμε να ανοικοδομούμε, με οδηγό μας την πραγματική ελευθερία.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
Explaining “Stakeholder Capitalism” to Idiots - A Lily Bit
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο και θα θέλατε να βοηθήσετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, ο παρακάτω σύνδεσμος είναι μια επιλογή.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
Explaining “Stakeholder Capitalism” to Idiots - A Lily Bit