Το Παράσιτο της «Προόδου»
Πώς να αντιμετωπίσετε και να διαλύσετε τη λογική, τη γλώσσα και την ηθική του σοσιαλισμού
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - A Lily Bit | 13 Φεβρουαρίου 2025
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Ο σοσιαλισμός μεταμφιέζεται σε ένα ουτοπικό ιδεώδες όπου τα μέσα παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής ανήκουν δήθεν στη συλλογικότητα - ένα σαγηνευτικό ψέμα τυλιγμένο στο προσωπείο της κοινότητας και του κρατικού ελέγχου. Ωστόσο, η ιστορία έχει δείξει ότι κανένας βιομηχανικός πολιτισμός δεν ευδοκίμησε ποτέ κάτω από αυτό το σύστημα.
Ο σοσιαλισμός, από τη φύση του, απομυζά μια υπάρχουσα βιομηχανική βάση- δεν μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια. Μοιάζει με ένα παράσιτο που απαιτεί έναν ξενιστή για να επιβιώσει, μόνο και μόνο για να τον σκοτώσει τελικά μέσω της αναποτελεσματικότητας και της καταπίεσης.
Από την ίδρυσή του, το σοσιαλιστικό κράτος μεταμορφώνεται σε καθεστώς δουλείας, όπου η βούληση του ατόμου υποτάσσεται στις υποτιθέμενες ανάγκες της συλλογικότητας, οδηγώντας αναπόφευκτα στην κατάρρευση. Κοιτάξτε τη Σοβιετική Ένωση, κάποτε μια παγκόσμια υπερδύναμη, τώρα μια προειδοποιητική ιστορία για το πώς ο σοσιαλισμός καταβροχθίζει τον οικοδεσπότη του. Τα σοσιαλιστικά πειράματα του 20ού αιώνα δεν ήταν αποτυχίες- ήταν επιτυχημένες αποδείξεις της εγγενούς αυτοκαταστροφής του σοσιαλισμού.
Κι όμως, να 'μαστε εδώ, με τους σύγχρονους αποστόλους -πολιτικούς, διασημότητες και όσους είναι αρκετά πλούσιοι ώστε να είναι απομονωμένοι από τη δική τους υποκρισία- να κηρύττουν το ευαγγέλιο του σοσιαλισμού. Τον ρομαντικοποιούν, αγνοώντας τους μαζικούς τάφους και την οικονομική ερήμωση που άφησε στο πέρασμά του. Πιέζουν για την υιοθέτησή του, όχι επειδή πιστεύουν στην ισότητα, αλλά επειδή εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους ή τα αφελή ιδανικά τους. Αν τα καταφέρουν, ο ίδιος ο ιστός του πολιτισμού θα διαλυθεί, αφήνοντάς μας μόνο τα ερείπια αυτού που κάποτε θεωρούνταν «πρόοδος».
Ο σοσιαλισμός δεν είναι απλώς λανθασμένος, είναι αυτοκτονικός. Πρέπει όχι μόνο να κατονομαστεί ως αυτό που πραγματικά είναι, αλλά να τεμαχιστεί και να εξαλειφθεί από την κοινωνική μας ψυχοσύνθεση. Δεν μπορούμε να αντέξουμε την πολυτέλεια της άγνοιας ή την άνεση της ψεύτικης συμπόνιας που προσφέρει ο σοσιαλισμός.
Ο καπιταλισμός, σε αντίθεση με τον σοσιαλισμό, προκύπτει οργανικά από την ανθρώπινη αλληλεπίδραση, εξελίσσεται από τη φυσική ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών σε ένα χειροπιαστό οικονομικό σύστημα που μπορεί να μελετηθεί και να βελτιωθεί.
Ο σοσιαλισμός, σε πλήρη αντίθεση, είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα - μια ιδέα που πρέπει να επιβληθεί στην κοινωνία. Δεν αναδύεται από το έδαφος, αλλά είναι μάλλον το σχέδιο ενός αρχιτέκτονα που απαιτεί το βαρύ χέρι του αυταρχισμού για να κατασκευαστεί.
Η σύγκρουση μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού δεν είναι απλώς οικονομική- είναι θεμελιωδώς πολιτική. Ο καπιταλισμός είναι μια οικονομική μηχανή, που κινείται από την επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος, η οποία προωθεί ακούσια την κοινωνική ευημερία μέσω της δυναμικής της αγοράς. Ο σοσιαλισμός, ωστόσο, είναι ένα πολιτικό δόγμα που υπαγορεύει όχι μόνο την οικονομική ζωή, αλλά κάθε πτυχή της ύπαρξης μέσω του κεντρικού ελέγχου. Η οικονομική του συνιστώσα, η κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, δεν είναι παρά μια πρόσοψη για την πραγματική του φύση: ένα σύστημα βίας και ελέγχου.
Ο πραγματικός αντίποδας του σοσιαλισμού δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά η φιλελεύθερη¹ κυβέρνηση, η οποία υποστηρίζει την ελάχιστη χρήση βίας, προστατεύοντας τα ατομικά δικαιώματα και τις ελευθερίες μέσα στην αγορά. Σε κάθε βιομηχανική κοινωνία, η δύναμη που απαιτείται για τη διατήρηση του σοσιαλισμού δεν είναι απλώς σημαντική, αλλά δρακόντεια. Το βιβλίο της ιστορίας είναι ξεκάθαρο: κάθε προσπάθεια εφαρμογής του σοσιαλισμού οδήγησε σε δεκαετίες ανθρώπινου πόνου, οικονομικής κατάρρευσης και καταπίεσης των ελευθεριών.
Παρά αυτές τις κραυγαλέες αποτυχίες, ο σοσιαλισμός επιμένει, όχι μόνο ως οικονομική θεωρία αλλά και ως πίστη. Αυτή η ανθεκτικότητα οφείλεται εν μέρει στη διαφθορά της γλώσσας μας, όπου οι όροι διαστρεβλώνονται για να ταιριάζουν στη σοσιαλιστική αφήγηση. Η «ισότητα» γίνεται «ομοιομορφία», η «δικαιοσύνη» μετατρέπεται σε «δήμευση» και η «δικαιοσύνη» επαναπροσδιορίζεται ως «εκδίκηση».
Αλλά ακόμη και αν τα λογικά επιχειρήματα κατά του σοσιαλισμού διατυπώνονταν με κρυστάλλινη σαφήνεια, από μόνα τους δεν θα αρκούσαν. Ο σοσιαλισμός λειτουργεί σε διαφορετικό επίπεδο - είναι ένα είδος θρησκείας, όπου η πίστη υπερισχύει της λογικής. Ο αγώνας μας λοιπόν δεν είναι μόνο ενάντια σε ένα οικονομικό μοντέλο ή ένα πολιτικό σύστημα, αλλά ενάντια σε ένα τρικέφαλο θηρίο: το ένα κεφάλι είναι η διεστραμμένη λογική του σοσιαλισμού, το άλλο η απατηλή γλώσσα που τον υποστηρίζει, και το τρίτο, ίσως το πιο επικίνδυνο, είναι η σκοτεινή ηθική που δικαιολογεί τον εξαναγκασμό στο όνομα μιας ανέφικτης ουτοπίας. Καθένα από αυτά πρέπει να αντιμετωπιστεί, να αμφισβητηθεί και τελικά να υποταχθεί.
Κατά τη διάρκεια ενός αιώνα ιδεολογικού πολέμου, οι υπερασπιστές της ελευθερίας έχουν αναπτύξει τρομερές, αν και ατελείς, πνευματικές άμυνες κατά του σοσιαλισμού μέσω αφηρημένης συλλογιστικής, πειστικής ρητορικής και εξαντλητικής ιστορικής τεκμηρίωσης.
Αυτή η τεκμηρίωση δεν αφορά μόνο οικονομικές αποτυχίες, αλλά περιλαμβάνει τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ανθρώπινης ιστορίας - από τις μεγαλύτερες μαζικές δολοφονίες που διαπράχθηκαν ποτέ μέχρι το ανατριχιαστικό φάντασμα του σοβιετικού πρωτοκόλλου «Νεκρό Χέρι», το οποίο παραλίγο να μας φέρει στο χείλος της πυρηνικής αποκάλυψης.
Ωστόσο, αυτές οι άμυνες αρθρώνονται στη γλώσσα - ένα εργαλείο που έχει χειραγωγηθεί ύπουλα. Στο σύγχρονο λόγο, ο σοσιαλισμός μερικές φορές παρερμηνεύεται ως μια απλή παραλλαγή του καπιταλισμού, ιδίως όταν αντιπαραβάλλεται με τη «διαφθορά», η οποία τώρα συχνά εξισώνεται με τον ίδιο τον καπιταλισμό.
Η ελευθερία διαστρεβλώνεται σε συνώνυμο του χάους και η δημοκρατία παρουσιάζεται λανθασμένα ως η επιτομή της ελευθερίας, μπερδεύοντας τους ίδιους τους όρους που απαιτούνται για να επιχειρηματολογήσει κανείς αποτελεσματικά. Όταν η γλώσσα της συζήτησης είναι τόσο διαστρεβλωμένη, ακόμη και τα επιχειρήματα που φαινομενικά είναι υπέρ της ελευθερίας μας απομακρύνουν ακούσια από αυτήν.
Έτσι, η υπεράσπιση του φιλελεύθερου κράτους πρέπει να ξεκινήσει με την ανάκτηση του νοήματος των όρων μας. Η κυβέρνηση, στην ουσία της, είναι ένας συμβιβασμός όπου τα άτομα ανταλλάσσουν κάποιο μέτρο ελευθερίας με την ασφάλεια. Αυτός ο συμβιβασμός πραγματοποιείται μέσω πολιτικών, οι οποίες μπορούν να κατηγοριοποιηθούν είτε ως φιλελεύθερες είτε ως ανελεύθερες. Οι φιλελεύθερες πολιτικές είναι εκείνες που προστατεύουν την ατομική ελευθερία- οτιδήποτε άλλο, ανεξάρτητα από την πρόθεση ή το αποτέλεσμα, εμπίπτει στη σφαίρα του ανελεύθερου.
Ο σοσιαλισμός, με τις μυριάδες ανελεύθερες πολιτικές του, ισχυρίζεται ότι εξυπηρετεί έναν ανώτερο ηθικό σκοπό: την ανταλλαγή της ατομικής ελευθερίας με ένα αφηρημένο «κοινωνικό αγαθό» με επίκεντρο την ισότητα. Αλλά αυτή δεν είναι η φιλελεύθερη έννοια της ισότητας ευκαιριών- είναι η ριζοσπαστική, υλική ισότητα του αποτελέσματος. Εδώ, δεν χρειάζεται να αποδώσει κανείς κακία στα κίνητρα του σοσιαλιστή- ακόμη και με τις καλύτερες προθέσεις, οι εγγενείς αντιφάσεις της πολιτικής αποκαλύπτουν τις αδυναμίες της.
Η επιδίωξη της ισότητας του αποτελέσματος σε ένα σοσιαλιστικό κράτος δεν είναι απλώς ανέφικτη- είναι μια λογική αδυναμία. Ένα κράτος που επιβάλλει ίσα αποτελέσματα πρέπει, αναγκαστικά, να χρησιμοποιεί άνισα μέτρα καταναγκασμού, οδηγώντας σε ένα παράδοξο όπου η επιβολή της ισότητας γεννά την ανισότητα.
Οι πολιτικές που στοχεύουν σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα οδηγούν αναπόφευκτα σε γραφειοκρατική υπερβολή, οικονομική στασιμότητα και διάβρωση των προσωπικών ελευθεριών, καθώς οι δυνατότητες κάθε ατόμου πρέπει να ευθυγραμμιστούν βίαια με την προκαθορισμένη «ισότητα» της συλλογικότητας.
Στο σοσιαλισμό, από την ίδια τη σύλληψή του, το δικαίωμα του ατόμου στην ιδιοκτησία και το εμπόριο καταστέλλεται συστηματικά με τη βία. Αυτή η καταστολή δεν είναι απλώς ένα υποπροϊόν, αλλά μια θεμελιώδης απαίτηση του συστήματος. Δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει μια εκδοχή του σοσιαλισμού όπου η ατομική ελευθερία ευδοκιμεί, καθώς κάθε πτυχή της παραγωγής, της διανομής και της ανταλλαγής ανήκει θεωρητικά στη συλλογικότητα.
Ενστερνιζόμενοι την ηθική πρόταση της απόλυτης ισότητας, προκύπτει λογικά ότι όλες οι αποφάσεις σχετικά με την παραγωγή θα πρέπει να λαμβάνονται από τη συλλογικότητα - δηλαδή από όλους. Ωστόσο, οι άνθρωποι, σε αντίθεση με ορισμένα έντομα-κυψέλες, είναι εγγενώς ατομικιστές, καθιστώντας την πραγματική συλλογική λήψη αποφάσεων βιολογικά ανέφικτη.
Ο συμβιβασμός είναι η δημοκρατία, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται με πλειοψηφία. Αυτός ο μηχανισμός, αν και δημοκρατικός, γεννά αμέσως την ανισότητα, αφού δεν θα είναι όλοι ικανοποιημένοι με τις συλλογικές αποφάσεις για τον τρόπο χρήσης των πόρων. Αλλά ας αφήσουμε στην άκρη αυτό το φιλοσοφικό αίνιγμα για να εξετάσουμε την αναπόφευκτη πορεία ενός κράτους που βασίζεται σε τέτοιες αρχές.
Ο όρος «δημοκρατικός σοσιαλισμός» είναι απλώς περιττός- κάθε σοσιαλισμός, αναγκαστικά, περιλαμβάνει κάποια μορφή δημοκρατίας. Ωστόσο, παραδόξως οδηγεί στον δεσποτισμό. Αυτή η αντίφαση προκύπτει επειδή ο σοσιαλισμός βασίζεται σε λογικές πλάνες, γεγονός που εξηγεί γιατί κάθε πείραμα μεγάλης κλίμακας στη συλλογική ιδιοκτησία έχει τελικά καταρρεύσει. Για να ευθυγραμμιστούν οι αποφάσεις με τη βασική αξία της απόλυτης ισότητας, οι ηγέτες πρέπει να εκλέγονται δημοκρατικά. Ωστόσο, εδώ βρίσκεται η αχίλλειος πτέρνα του σοσιαλισμού: χωρίς την υπαρξιακή απειλή που θα μπορούσε να κινητοποιήσει προσωρινά την παραγωγικότητα, τα κίνητρα πέφτουν και ακολουθεί η πείνα.
Το εγγενές ελάττωμα είναι ότι χωρίς προσωπική ιδιοκτησία επί της εργασίας ή των καρπών της, το κίνητρο για εργασία μειώνεται. Θα ευχόταν κανείς να μην ήταν αυτό μέρος της ανθρώπινης φύσης, αλλά είναι αναμφισβήτητο: οι πρωταρχικές μας ανησυχίες είναι για τον εαυτό μας και τους συγγενείς μας. Επομένως, για να διατηρηθεί η παραγωγικότητα χωρίς κίνητρα της αγοράς, ο εξαναγκασμός καθίσταται αναγκαίος.
Ενώ ο εξαναγκασμός μιας μειοψηφίας να εργαστεί μπορεί να είναι εφικτός σε ένα δημοκρατικό περιβάλλον, αν και λιγότερο αποτελεσματικός και ηθικά καταδικαστέος, ο εξαναγκασμός της πλειοψηφίας να εργαστεί είναι λογιστικά και πολιτικά αδύνατος. Ο λαός απλώς θα ψήφιζε κατά ενός τέτοιου εξαναγκασμού, οδηγώντας σε απεργίες και παύσεις της παραγωγής.
Σε αυτή τη συγκυρία, διατηρώντας τη ρητορική της ισότητας για προπαγάνδα, ο μόνος βιώσιμος δρόμος για τη διατήρηση του σοσιαλιστικού κράτους είναι να εγκαταλείψουμε τη δημοκρατία για χάρη του «δημοκρατικού αγαθού». Ένας δεσπότης αναδύεται, δήθεν για να προστατεύσει τη δημοκρατία, και με τον τρόπο αυτό θεσμοθετεί μια ανισότητα εξουσίας.
Το να είσαι κοντά σε αυτόν τον δεσποτικό ηγέτη παρέχει προνόμια, δημιουργώντας μια νέα μορφή κοινωνικού νομίσματος. Αυτό το νόμισμα, ένα αφηρημένο, πολιτικό μέσο ανταλλαγής, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποκτηθούν τα πάντα, από νομικές εξαιρέσεις μέχρι υλικά οφέλη. Έτσι, το σοσιαλιστικό κράτος, που εξακολουθεί να είναι καλυμμένο με τη γλώσσα της ισότητας, γίνεται ορατά, υλικά άνισο.
Αντιμέτωποι με την αναπόφευκτη κατάρρευση του ιδανικού τους συστήματος, οι αφοσιωμένοι σοσιαλιστές καταφεύγουν στον επαναπροσδιορισμό του σοσιαλισμού ως μια ήπια μορφή φιλελευθερισμού που απλώς μετριάζει τον καπιταλισμό προς όφελος της κοινωνίας. Αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ψέμα. Ένα έθνος που προστατεύει πραγματικά την ατομική ελευθερία, υποστηρίζει τα δικαιώματα της ατομικής ιδιοκτησίας και επιτρέπει το ελεύθερο εμπόριο και τη βιομηχανία είναι κατηγορηματικά φιλελεύθερο, όχι σοσιαλιστικό.
Είναι ιδιαίτερα της μόδας μεταξύ των υποστηρικτών του σοσιαλισμού να χαρακτηρίζουν τα ευημερούντα ευρωπαϊκά κράτη, γνωστά για την υψηλή φορολογία, ως σοσιαλιστικά. Ωστόσο, αυτό είναι παραπλανητικό. Ενώ υπάρχουν σοσιαλιστικά πολιτικά κόμματα σε αυτά τα έθνη, που ανταγωνίζονται για την εξουσία ανάμεσα σε άλλα κόμματα αφοσιωμένα στην ελευθερία, κανένα ευημερούν ευρωπαϊκό κράτος δεν αυτοπροσδιορίζεται ως σοσιαλιστικό, επειδή κανένα δεν έχει ακόμη αναπαράγει την πλήρη καταστολή της ατομικής ελευθερίας για το «κοινωνικό καλό» που παρατηρήθηκε στο παρελθόν της Ανατολικής Ευρώπης.
Ο αγαπημένος μύθος των Αμερικανών σοσιαλιστών ότι οι σκανδιναβικές χώρες είναι σοσιαλιστικές είναι απλώς ένας μύθος. Η νομική προστασία των ατόμων σε αυτές τις χώρες είναι παρόμοια με εκείνη της Αμερικής, και το κατά κεφαλήν κεφάλαιο που συγκεντρώθηκε από τις φιλελεύθερες κυβερνήσεις τους είναι συγκρίσιμο με πολιτείες όπως η Καλιφόρνια ή η Νέα Υόρκη. Τα πιο αποτελεσματικά κράτη κοινωνικής πρόνοιας σε ορισμένα φιλελεύθερα ευρωπαϊκά έθνη δεν οφείλονται σε υψηλότερη φορολογία ή σοσιαλισμό- είναι αποτέλεσμα της καλύτερης κυβερνητικής αποτελεσματικότητας σε σύγκριση με το αμερικανικό σύστημα.
Αυτή η επιθετική επαναδιατύπωση των ευρωπαϊκών κρατών ως σοσιαλιστικών είναι ένας τακτικός ελιγμός για να κάνει την έννοια της ελευθερίας ως αντικοινωνικής να φαίνεται πιο αποδεκτή. Αυτή η πεποίθηση είναι ζωτικής σημασίας προτού οποιοδήποτε κράτος μπορέσει να καταλάβει τη βιομηχανική εξουσία, έναν βασικό στόχο του σοσιαλισμού, που αποδεικνύεται όχι μόνο από ιστορικές πράξεις αλλά και από την επίμονη προσκόλληση των σοσιαλιστών στον όρο.
Όταν οι φιλελεύθεροι ερωτώνται γιατί η προσκόλληση στην πολιτική ορολογία έχει σημασία, συχνά συναντούν τον αντίλογο: γιατί δεν αποδέχονται απλώς αυτόν τον νέο ορισμό, αν «σοσιαλισμός» σημαίνει τώρα «φιλελευθερισμός με υψηλή φορολογία»; Ωστόσο, αν γυρίσουμε την ερώτηση πίσω στον σοσιαλιστή, αποκαλύπτεται η ανοησία σε τέτοιες παραχωρήσεις.
Γιατί ο σοσιαλιστής να μην αποκηρύξει τη λέξη δεδομένης της καταστροφικής ιστορίας της; Η απάντηση βρίσκεται στην ακλόνητη πίστη τους στην ηθική του σοσιαλισμού, παρά τις αποτυχίες του. Όπως είπα προηγουμένως, σκεφτείτε αν κάποιος προσπαθούσε να επαναπροσδιορίσει τον «αληθινό ναζισμό» ως ένα μετριοπαθές μονοπάτι ανάμεσα στην ελευθερία και τον ρατσιστικό δεσποτισμό- κανείς με ηθική διαύγεια δεν θα δεχόταν αυτόν τον επαναπροσδιορισμό, επειδή η πρόθεση πίσω από μια τέτοια επαναπροσδιορισμό θα ήταν σαφής.
Μόνο ένας Ναζί θα νοιαζόταν αρκετά για να εξυγιάνει τον όρο για ένα φιλελεύθερο ακροατήριο. Παρομοίως, οι επιθυμίες του σοσιαλιστή για πλήρη υλική ισότητα παραμένουν αμετάβλητες, καλυμμένες κάτω από μια νέα γλωσσική περιβολή. Η ηθική πρέπει να αντιμετωπίζει την ηθική- έτσι, η αληθινή φύση του σοσιαλισμού πρέπει να εκτίθεται συνεχώς και να συζητείται για ηθικούς λόγους.
Οι κοινωνίες όπου τα άτομα απολαμβάνουν ελευθερία έχουν σταθερά ξεπεράσει τις σοσιαλιστικές κοινωνίες στην παραγωγή νέων ιδεών, τεχνολογιών και επιστημονικών ανακαλύψεων. Την εποχή που ακόμη και ο λιγότερο εύπορος Αμερικανός μπορούσε να πηγαίνει με το αυτοκίνητο στη δουλειά του, η κατοχή αυτοκινήτου στη Σοβιετική Ένωση ήταν κάτι που αποτελούσε όνειρο - γεγονός που συχνά τονίζεται από τους εκπαιδευτικούς για να τονιστεί η έντονη αντίθεση στο βιοτικό επίπεδο.
Ωστόσο, η εστίαση αποκλειστικά σε αυτά τα υλικά επιτεύγματα χάνει το ευρύτερο θέμα σχετικά με την ηθική. Ενώ η δημιουργική παραγωγή υπό καθεστώς ελευθερίας είναι αξιοσημείωτη, δεν αποτελεί αυτοσκοπό αλλά μέσο για την επίτευξη ενός ανώτερου σκοπού.
Ο σύγχρονος σοσιαλιστής δεν πουλάει αυτοκίνητα ή γκάτζετ- πουλάει ένα ηθικό όραμα, ένα ουτοπικό μέλλον. Στο παρελθόν, η Αμερική έψαχνε στο Θεό για τέτοια οράματα. Με την επίσημη θρησκευτική πρακτική σε πτώση, η έμφυτη ανθρώπινη ανάγκη για σκοπό παραμένει αμείωτη, εξηγώντας γιατί ο σοσιαλισμός, παρά τις λογικές του διαψεύσεις, συνεχίζει να γοητεύει - λειτουργεί ως κοσμική θρησκεία.
Στη μυθολογία, ο Κέρβερος είναι ο φύλακας του Άδη, που εμποδίζει τους νεκρούς να επιστρέψουν στον κόσμο των ζωντανών. Ωστόσο, ο χριστιανισμός, μέσω του Χριστού, εισήγαγε μια ριζική αλλαγή, υποστηρίζοντας την αγάπη και την ανάσταση όχι μόνο πνευματικά αλλά και σωματικά, με την προσευχή: «γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί της γης».
Εδώ, η τελειότητα δεν είναι ένας αφηρημένος πνευματικός στόχος, αλλά κάτι που πρέπει να πραγματοποιηθεί ενεργά στον υλικό κόσμο. Είμαστε εγγενώς ατελείς, αλλά η επιδίωξη της βελτίωσης, τόσο από ηθική όσο και από οικονομική άποψη, είναι η ηθική μας επιταγή. Η τελειότητα, ή το ταξίδι προς αυτήν, είναι το ηθικό μας αγαθό- ο Θεός, σε αυτό το πλαίσιο, αντιπροσωπεύει μια κατεύθυνση, όχι έναν προορισμό.
Η πτώση της επιρροής του Χριστιανισμού μπορεί να αποδοθεί στην αντιληπτή σύγκρουσή του με τον φιλελευθερισμό, στις περιοριστικές ερμηνείες της Αγίας Γραφής ή στην άνοδο της επιστήμης, την οποία ορισμένοι θεωρούν αντίθετη προς την πίστη. Ωστόσο, η μεταφορά του χριστιανισμού έχει αποδειχθεί ανθεκτική, διαποτίζοντας τον παγκόσμιο πολιτισμό μας με την έννοια της ζωής και της βελτίωσης.
Αυτό το ηθικό μήνυμα είναι εμφανές όχι μόνο στην ιστορία μας αλλά και στις αφηγήσεις και τα δημιουργικά μας έργα. Δεν μπορούμε να δούμε τη χριστιανική προσευχή για τον Παράδεισο επί της Γης ως ένα κάλεσμα για την κατασκευή ενός τέλειου κόσμου μέσω της τεχνολογίας; Δεν είναι τα οράματα του Robert Heinlein, με την ανθρωπότητα να διαδίδει την αγάπη στο σύμπαν μέσω αστρόπλοιων που κινούνται με τη σύντηξη, ή η απεικόνιση της τέλειας πόλης από τον Arthur C. Clarke, προεκτάσεις αυτής της χριστιανικής ηθικής; Αυτές οι αφηγήσεις ενσαρκώνουν το χριστιανικό ήθος της υπέρβασης της τρέχουσας πραγματικότητας για να επιτευχθεί κάτι πιο κοντά στη θεϊκή τελειότητα στη Γη.
Υλική αφθονία, βιολογική αθανασία και μια μεγάλη αποστολή στον γαλαξία και πέρα από αυτόν για να εξαπλωθεί η ζωή και να ξεκλειδωθούν τα μυστικά του σύμπαντος - αυτά δεν είναι απλώς όνειρα, αλλά οι απτοί στόχοι ενός πολιτισμού που πασχίζει για υψηλή ενέργεια και απεριόριστες δυνατότητες.
Αυτό το όραμα, όταν διατυπώνεται με σαφήνεια και πάθος, επισκιάζει κάθε σοσιαλιστική ουτοπία. Ιστορικά, οι σοσιαλιστές δεν αντιδρούσαν με ένα διαφορετικό όραμα- πίστευαν στη συμβατότητα της ισότητας και της ανάπτυξης. Ήταν ο Nikolai Kardashev, ένας σοβιετικός επιστήμονας, που οραματίστηκε τον απόλυτο πολιτισμό, τον «Τύπο ΙΙΙ», ως έναν πολιτισμό που αξιοποιεί την ενέργεια ενός ολόκληρου γαλαξία.
Όμως, αφού έγινε μάρτυρας της στασιμότητας υπό τον σοσιαλισμό και της διάβρωσης της πίστης στις φιλελεύθερες κοινωνίες, ο σοσιαλισμός έχει μετατραπεί σε μια ιδεολογία της στάσης, όπου η διατήρηση του status quo γιορτάζεται ως ηθική νίκη. Ωστόσο, η στασιμότητα στερείται του δυναμισμού για να εμπνεύσει και μπορεί να επιτύχει μόνο σε περιβάλλοντα χωρίς ανταγωνισμό ή προκλήσεις.
Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, οι δυτικές κοινωνίες αντιμετώπισαν κατά μέτωπο υπαρξιακές απειλές και επικράτησαν, αλλά ο μεγαλύτερος κίνδυνος ήταν πάντα η προθυμία των ελεύθερων ανθρώπων να παραδώσουν τα φυσικά τους δικαιώματα και να αποδεχτούν την υποτέλεια. Όταν η γλώσσα μας διαφυλάσσεται και χρησιμοποιείται μια ελάχιστη δόση θάρρους, είναι απλό να καταδείξουμε πώς μια τέτοια υποταγή οδηγεί αναπόφευκτα στην καταστροφή.
Αυτό το μάθημα πρέπει να διδάσκεται και να επαναλαμβάνεται συχνά. Ωστόσο, όταν αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο αγωνιζόμαστε, πρέπει να θυμόμαστε ότι τα δικαιώματά μας στον εαυτό μας, την ιδιοκτησία μας και τις ελευθερίες μας -τα δικαιώματά μας στον καπιταλισμό και την ελευθερία- δεν είναι απλώς δεδομένα- είναι εγγενή, αλλά δεν αποτελούν τον απώτερο σκοπό μας.
Το αληθινό μας πεπρωμένο βρίσκεται στην αυτοτελή τελειοποίηση, στην αναζήτηση της αθανασίας και στην εξερεύνηση των άστρων. Αυτή είναι η αφήγηση που πρέπει να υποστηριχθεί - μια αφήγηση ανάπτυξης, όχι στασιμότητας- προόδου, όχι οπισθοδρόμησης- ζωής, όχι απλής διατήρησης της ύπαρξης.
Σε αυτό το όραμα, δεν βλέπουμε απλώς τη διατήρηση αυτού που έχουμε, αλλά την αδιάκοπη επιδίωξη αυτού που μπορούμε να γίνουμε, μεταμορφώνοντας τον κόσμο μας και το σύμπαν σε αντανάκλαση των υψηλότερων προσδοκιών μας.
1 Στην αμερικανική πολιτική, ο όρος "φιλελεύθερος" χρησιμοποιείται κατάφωρα λανθασμένα. Ανατρέξτε στο “Stop Calling Socialists ‘Liberals’“
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους σας, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
---Δικτυογραφία :
The Parasite of "Progress"
