Εμείς οι Άνθρωποι ΔΕΝ Έχουμε Κανένα Κομμάτι στο Διάγραμμα της Πίτας Τους
Μετάφραση: Απολλόδωρος
3 Μαΐου 2024 | Sylvia Shawcross | Διαβάστε το εδώ
Υπάρχει ένα ζωηρό πουλί που τραγουδάει το σούρουπο έξω από το παράθυρό μου ψηλά στον κέδρο. Δεν το έχω δει ποτέ, αλλά κελαηδάει άγρια και σπαρακτικά σαν να θέλει να πει για τη νύχτα: «έλα να ζήσεις μαζί μου και να γίνεις η αγάπη μου». Είναι ένα μοναχικό παιδί της ερημιάς που ανοίγει την καρδιά του στον ετοιμοθάνατο άνεμο γνωρίζοντας ότι ο ήλιος δύει και θα μείνει μόνος του παρακολουθώντας τα αρπακτικά στο έδαφος, περιμένοντας το ξημέρωμα.
Τις νύχτες που δεν ακούω το πένθιμο κλάμα του είμαι ευτυχισμένη που τον σκέφτομαι μαζί με ένα άλλο αγκαλιασμένο σε κλαδιά κάπου που κελαηδούν ποιήματα. Απόψε όμως είναι εδώ. Και η νύχτα θα είναι μεγάλη. Όπως θα είναι για τον κόσμο για πολλές νύχτες. Μακροχρόνιες νύχτες.
Εμείς οι άνθρωποι του κόσμου παρακολουθούμε τους ηγέτες μας με τρόμο. Είναι σαν αυτοί να έχουν τρελαθεί συλλογικά.
Αλλά ίσως δεν είναι τρέλα τελικά. Ίσως είναι τόσο κοινότοπο όσο το να χρωστάς και να σε κρατάνε για λύτρα οι τρελοί. Οι πραγματικά τρελοί. Τα τρομακτικά τέρατα που παίζουν μαζί μας, επιδιώκοντας αδίστακτα τον απόλυτο πλούτο και τον έλεγχο. Συχνά λέμε ότι ζουν πάνω από το παιχνίδι, αλλά «είναι» το παιχνίδι - επιθετικοί και ανταγωνιστικοί και βαθιά διπρόσωποι με τους δικούς τους ως επί το πλείστον. Είναι ένας χορός εγωισμών που στροβιλίζονται χωρίς χαρά. Και όσοι χορεύουν, όταν μένουν μόνοι τους, μπορεί κανείς να τους βρει λυπημένους να ζωγραφίζουν στους τοίχους των σπηλαίων τους εικόνες των μελλοντικών τους ουτοπιών. Προστατευμένοι εκεί στη σπηλιά, αλλά και πάλι σε μια σπηλιά... αποκλεισμένοι από τον κόσμο. Υπόγεια όπου οι νυχτερίδες συγκεντρώνονται το ξημέρωμα. Πάνω τους, στο φως της ημέρας, τα παιδιά της γης παίζουν. Αυτοί, στις σπηλιές τους δεν γνωρίζουν αυτά τα παιδιά. Ποτέ δεν τα ήξεραν.
Όμως αυτό δεν είναι το θέμα, το πραγματικό θέμα είναι ότι εμείς, τα κοπάδια που μουγκρίζουν (που είμαστε, λόγω της ίδιας μας της ύπαρξης, ένοχοι για την αναποτελεσματική χρήση της γης), δεν έχουμε κανένα κομμάτι στα διαγράμματα της πίτας τους. Στην πραγματικότητα, όλα αυτά τα κυκλικά διαγράμματα, τα γραφήματα και οι μελλοντικές προβλέψεις και όλοι αυτοί οι ορεινοί σωροί λέξεων και μελετών γράφονται για τους ίδιους. Όλες αυτές οι συναντήσεις, τα σεμινάρια και οι παρουσιάσεις είναι παραστάσεις που διοργανώνονται για τη δική τους ψυχαγωγία. Όλα αυτά έχουν ελάχιστη σχέση με τον πραγματικό κόσμο. Ζουν σε μια προσομοίωση της δικής τους φαντασίας.
Στην πραγματικότητα, ο μόνος ρόλος που παίζουν τα κοπάδια που μουρμουρίζουν στα οράματά τους είναι εκεί όπου μας περιμένουν, μας καλοπιάνουν, μας εκτρέφουν, μας χειραγωγούν ή μας απειλούν ακόμη και για να συμμορφωθούμε με τα σχέδιά τους. Όσο εκείνοι βαυκαλίζονται και ζωγραφίζουν διαγράμματα πίτας στους τοίχους τους, τα κοπάδια που μουγκρίζουν συντηρούν τα αεροπλάνα, τα τρένα και τα ταξί που τους πήγαν εκεί, φτιάχνουν και ετοιμάζουν το φαγητό που θα φάνε, φτιάχνουν τα δωμάτια, τα μηχανήματα και τα έπιπλα που χρησιμοποιούν, στρώνουν τα κρεβάτια, οργώνουν τους δρόμους, παραδίδουν τα αγαθά, φωτοτυπούν τα χαρτιά, σερβίρουν τον καφέ, φυλάνε τους κώλους τους και τους δείχνουν πού είναι οι τουαλέτες. Γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων δεν ζει σε μια προσομοίωση. Το ξέρουμε αυτό μόνο και μόνο επειδή όταν χτυπάμε τα δάχτυλα των ποδιών μας πονάμε. Αλλά ποτέ δεν χτυπάνε τα δάχτυλα των ποδιών τους. Προφανώς.
Αυτά τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να γραφτούν αν δεν τα έκαναν τόσο εύκολα. Αλήθεια. Σε ΠΟΙΟ κόσμο ζουν; Δεν είναι αυτός που ζούμε εμείς. Εδώ στον Καναδά, ο ηγέτης μας επιτίθεται στην αντιπολίτευσή του κατηγορώντας τον ότι υποστηρίζει μια ομάδα που ονομάζεται Diagalon, η οποία σύμφωνα με έρευνες της RCMP και άλλων είναι μια ακίνδυνη «όχι» τρομοκρατική «όχι» ακροδεξιά ομάδα. Κατηγορεί επίσης τον ηγέτη της αντιπολίτευσης ότι δεν μιλάει εναντίον του Alex Jones, του Αμερικανού «θεωρητικού συνωμοσίας».
Σε ποιον κόσμο ζει η κυβέρνησή μας; Είναι μια περίπτωση που διαλέγουν αυτά τα περίεργα πραγματάκια και δημιουργούν ένα βουνό όπου ζουν τυφλοπόντικες. Είναι ίσως ένας λόγος που βρίσκουν οι ίδιοι για να εξηγήσουν την αντιδημοτικότητά τους. Αυτή η αντιδημοτικότητα δεν γνωρίζει ούτε οικονομικά ούτε πολιτικά όρια. Είναι λίγο πολύ η πλειοψηφία. Παρ' όλα αυτά, είναι περίεργο να συνειδητοποιεί κανείς ότι είναι η ίδια η κυβέρνηση που δίνει βάση στη θεωρία συνωμοσίας. Είναι η ίδια η κυβέρνησή μας που πιστεύει στις συνωμοσίες. Είναι η απόλυτη ομολογία μέσω προβολής και δεν προοιωνίζεται κάτι καλό. Έχουμε μια κυβέρνηση που φοβάται τα ίδια της τα δημιουργήματα.
Ο ηγέτης μας, στην προσπάθειά του να ανακτήσει τη δημοτικότητά του, έχει κατηγορήσει όσους δεν θέλουν να υποστηρίξουν την «παγκοσμιοποιητική» ατζέντα ως ανόητους που επιθυμούν τις παλιές μέρες και δεν έχουν επαφή με το μέλλον - παλιομοδίτες και αμόρφωτοι μπορεί να υποθέσει κανείς από τη ρητορική.
Το γιατί τα κοπάδια που μουγκρίζουν πρέπει να εξηγούν στους ηγέτες μας το προφανές είναι αρκετά γελοίο: Οι άνθρωποι δεν νοσταλγούν τόσο τις παλιές εποχές όσο τις εποχές που είχαν δουλειές, χαμηλότερη φορολογία, ψώνια που μπορούσαν να πληρώσουν, προσιτή στέγαση, λογικές τιμές βενζίνης για μια τόσο μεγάλη χώρα και ένα αισιόδοξο μέλλον για τα παιδιά τους. Νοσταλγούν τη φήμη μιας ανεκτικής και πολυπολιτισμικής χώρας που δεν είχε τεράστιες διαμαρτυρίες στους δρόμους για το ένα ή το άλλο πράγμα. Θέλουν την ειρήνη και την καλή συναναστροφή που πέρασαν γενιές ολόκληρες χτίζοντας. Θέλουν αυτό για το οποίο εργάστηκαν.
Και δεν τους αρέσει και πολύ αυτό που σχεδιάζεται για το μέλλον. Καθόλου. Σε ποιον θα άρεσε; Εκτός από εκείνους που θα βρεθούν να ζουν ευτυχισμένοι ως εξαιρέσεις από τους κανόνες που έχουν τεθεί. Η τρέλα του ουτοπικού ελιτισμού γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη.
Είναι από πολλές απόψεις μια τραγωδία να παρακολουθείς την κυβέρνησή μας. Ναι, οι Καναδοί θέλουν οδοντιατρική περίθαλψη και φροντίδα των παιδιών και φροντίδα για τον πλανήτη και όλα αυτά τα πράγματα, αλλά δικαιούνται αυτά τα πράγματα χωρίς να χρειάζεται να παραιτηθούν από την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, την ιδιωτικότητα και την ειρήνη. Απλώς παρουσιάζεται ως μια επιλογή που δεν χρειάζεται να είναι επιλογή. Είναι κυρίως το πώς κατανέμονται τα χρήματα. Πώς πάνε αυτοί οι πόλεμοι; Ποιον και τι εξυπηρετούν όλες αυτές οι παγκοσμιοποιημένες ατζέντες; Αν όχι τους ανθρώπους; Μια κυβέρνηση είναι η αντιπροσώπευση του λαού και όταν η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν συμπεριλαμβάνεται στις αποφάσεις, δεν είναι πλέον κυβέρνηση. Τι είναι τότε;
Ειρήνη. Εδώ. Τώρα.
Εδώ είναι ένα “σκουλήκι” (earworm) για εσάς. Το κάνουμε αυτό εδώ και πολύ καιρό.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
We have no piece on their piechart – OffGuardian
https://off-guardian.org/2024/05/03/we-have-no-piece-on-their-piechart/