Στόχος Βιώσιμης Ανάπτυξης 16 του ΟΗΕ (ΣΒΑ16-SDG16): Μέρος 1 - Η Οικοδόμηση του Παγκόσμιου Αστυνομικού Κράτους

Μετάφραση: Απολλόδωρος

5 Ιουνίου, 2023 | IAIN DAVIS,WHITNEY WEBB | Διάβαστε το εδώ.

---

Τα Ηνωμένα Έθνη ισχυρίζονται ότι σκοπός του Στόχου 16 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη (SDG16) είναι η προώθηση ειρηνικών και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνιών και η παροχή πρόσβασης στη δικαιοσύνη για όλους. Πίσω από τη ρητορική κρύβεται ο πραγματικός στόχος: να ενισχυθεί και να εδραιωθεί η δύναμη και η εξουσία του "καθεστώτος παγκόσμιας διακυβέρνησης" και να αξιοποιηθούν οι απειλές - πραγματικές και φανταστικές - προκειμένου να προωθηθεί η ηγεμονία του καθεστώτος.

Κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας για τους Στόχους Βιώσιμης Ανάπτυξης (ΣΒΑ -SDGs), η ανειλικρινής χρήση της γλώσσας για να πουληθούν οι ΣΒΑ στο ανυποψίαστο κοινό αναδείχθηκε ως κοινό θέμα.

Τα Ηνωμένα Έθνη (ΟΗΕ) ισχυρίζονται ότι ο σκοπός του SDG16 είναι :

Να προωθήσει ειρηνικές και χωρίς αποκλεισμούς κοινωνίες για τη βιώσιμη ανάπτυξη, να παρέχει πρόσβαση στη δικαιοσύνη για όλους και να οικοδομήσει αποτελεσματικούς, υπόλογους και χωρίς αποκλεισμούς θεσμούς σε όλα τα επίπεδα.

Αν δεχτούμε την υπόθεση ότι "βιώσιμη ανάπτυξη" είναι η παγκόσμια ανάπτυξη που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των φτωχών του κόσμου, τότε ένας λογικός άνθρωπος είναι απίθανο να διαφωνήσει με αυτόν τον δηλωμένο στόχο.

Αλλά η βοήθεια προς τους φτωχούς δεν είναι ο σκοπός του SDG16.

Ο πραγματικός σκοπός του SDG16 είναι τριπλός:

(1) ενδυνάμωση ενός καθεστώτος παγκόσμιας διακυβέρνησης,

(2) εκμετάλλευση απειλών, πραγματικών και φανταστικών, για την προώθηση των στόχων του καθεστώτος και

(3) επιβολή ενός αδικαιολόγητου, ανεπιθύμητου, κεντρικά ελεγχόμενου παγκόσμιου συστήματος ψηφιακής ταυτότητας (digital ID) στην ανθρωπότητα.

Βρίσκουμε τον στόχο της ψηφιακής ταυτότητας του ΟΗΕ κρυμμένο στον Target 16.9 του SDG:

Μέχρι το 2030, παροχή νόμιμης ταυτότητας για όλους, συμπεριλαμβανομένης της εγγραφής γέννησης.

Αν και ο SDG16 δεν αναφέρεται συγκεκριμένα στην "ψηφιακή" ταυτότητα, αυτό ακριβώς εννοεί.

Όπως θα δούμε, ούτε οι δείκτες των στόχων του SDG16 αποκαλύπτουν την αλήθεια. Για παράδειγμα, ο μόνος "δείκτης" για τη μέτρηση της προόδου του SDG16.9 (16.9.1) είναι:

[Το] ποσοστό των παιδιών ηλικίας κάτω των 5 ετών των οποίων οι γεννήσεις έχουν καταγραφεί σε μια πολιτική αρχή, ανά ηλικία.

Επομένως, θα μπορούσατε να σκεφτείτε ότι το έργο της "παροχής νομικής ταυτότητας" θα ανήκε πρωτίστως στις εν λόγω "πολιτικές αρχές". Αυτό δεν ισχύει.

Στο πλαίσιο του συστήματος του ΟΗΕ, όλες οι κυβερνήσεις (είτε είναι τοπικές, νομαρχιακές, επαρχιακές, πολιτειακές, ομοσπονδιακές) είναι "εταίροι-ενδιαφερόμενοι" σε ένα παγκόσμιο δίκτυο που αποτελείται από μια ευρεία γκάμα δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών. Πολλοί από αυτούς υποστηρίζονται ρητά από τον ΟΗΕ ή στεγάζονται σε αυτόν, και όλοι τους προωθούν την ψηφιακή ταυτότητα ως τον βασικό μηχανισμό για την επίτευξη του SDG16.

Αυτή η πτυχή του SDG16 θα εξεταστεί διεξοδικότερα στο Μέρος 2.

Υπάρχει ένας όρος που αυτό το παγκόσμιο αμάλγαμα οργανισμών χρησιμοποιεί συχνά για να περιγράψει τον εαυτό του: πρόκειται για μια παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα - G3P, για συντομία.

Η G3P εργάζεται ακατάπαυστα για να δημιουργήσει τις συνθήκες που απαιτούνται για να δικαιολογήσει την επιβολή τόσο της παγκόσμιας διακυβέρνησης "με δόντια" όσο και του προαπαιτούμενου συστήματος ψηφιακής ταυτότητας. Με τον τρόπο αυτό, η G3P αντιστρέφει τη φύση των δικαιωμάτων μας. Κατασκευάζει και εκμεταλλεύεται κρίσεις προκειμένου να διεκδικήσει τη νομιμοποίηση των προσφερόμενων "λύσεων".

Η G3P περιλαμβάνει σχεδόν όλους τους διακυβερνητικούς οργανισμούς του κόσμου, κυβερνήσεις, παγκόσμιες εταιρείες, μεγάλα φιλανθρωπικά ιδρύματα, μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) και ομάδες της κοινωνίας των πολιτών. Συλλογικά, αυτοί αποτελούν τους "εμπλεκόμενους φορείς" που υλοποιούν τη βιώσιμη ανάπτυξη, συμπεριλαμβανομένου του SDG16.

Η παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα - Πηγή

Η ψηφιακή ταυτότητα θα καθορίζει την πρόσβασή μας στις δημόσιες υπηρεσίες, στα πορτοφόλια των Ψηφιακών Νομισμάτων της Κεντρικής Τράπεζας (CBDC), στα πιστοποιητικά "εμβολίων" μας - στα πάντα, ακόμη και στα τρόφιμα και τα ποτά που επιτρέπεται να αγοράζουμε και να καταναλώνουμε.

Οι επιφυλακτικοί πολίτες επαγρυπνούν για πιθανή κατάχρηση της ψηφιακής ταυτότητας από τις αρχές τους. Σε χώρες όπου μια εθνική ψηφιακή ταυτότητα δεν είναι ευπρόσδεκτη, όπως στο Ηνωμένο Βασίλειο, η λύση της G3P είναι η κατασκευή ενός "διαλειτουργικού" συστήματος που θα συνδέει μεταξύ τους διάφορα συστήματα ψηφιακής ταυτότητας. Αυτή η προσέγγιση της "αρθρωτής πλατφόρμας" έχει σχεδιαστεί για να αποφύγει τα πολιτικά προβλήματα που θα προκαλούσε διαφορετικά η επίσημη έκδοση μιας εθνικής ψηφιακής ταυτότητας.

Η καθιέρωση της παγκόσμιας ψηφιακής ταυτότητας SDG16.9 είναι ζωτικής σημασίας για οκτώ από τους δεκαεπτά SDG του ΟΗΕ. Είναι ο άξονας στο κέντρο ενός παγκόσμιου ψηφιακού πανοπτικού που σχεδιάζεται υπό την αιγίδα του παγκόσμιου "καθεστώτος" σύμπραξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα του ΟΗΕ.

Ανθρώπινα Δικαιώματα έναντι Αναφαίρετων Δικαιωμάτων

Για λόγους που θα γίνουν προφανείς, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πλήρως την έννοια των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" του ΟΗΕ.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα αναφέρονται εννέα φορές στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Ένα βασικό έγγραφο στο οποίο παραπέμπει ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών είναι η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η οποία έγινε για πρώτη φορά αποδεκτή από όλα τα μέλη των Ηνωμένων Εθνών στις 10 Δεκεμβρίου 1948.

Στο προοίμιο της Διακήρυξης αναγνωρίζεται ότι τα "ίσα και αναφαίρετα δικαιώματα" όλων των ανθρώπων αποτελούν το "θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο". Στη συνέχεια, τα "αναφαίρετα δικαιώματα" δεν αναφέρονται ποτέ ξανά σε ολόκληρη τη Διακήρυξη.

Τα "ανθρώπινα δικαιώματα" δεν έχουν καμία σχέση με τα "αναφαίρετα δικαιώματα".

Τα Αναφαίρετα, αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα, σε αντίθεση με τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν μας απονέμονται από καμία κυβερνητική αρχή. Αντίθετα, είναι έμφυτα στον καθένα μας. Είναι αναλλοίωτα. Μας ανήκουν εξίσου. Η μόνη πηγή των αναφαίρετων δικαιωμάτων είναι το Φυσικό Δίκαιο ή ο Νόμος του Θεού.

Κανείς - καμμία κυβέρνηση, κανένας διακυβερνητικός οργανισμός, κανένας ανθρώπινος θεσμός ή ανθρώπινος ηγεμόνας - δεν μπορεί ποτέ να διεκδικήσει νόμιμα το δικαίωμα να παραχωρήσει ή να αρνηθεί τα αναφαίρετα δικαιώματά μας. Η ανθρωπότητα δεν μπορεί να διεκδικήσει καμμία συλλογική εξουσία να παραχωρεί ή να αρνείται τα αναφαίρετα δικαιώματα οποιουδήποτε μεμονωμένου ανθρώπου.

Πέρα από το προοίμιο, η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΟΔΑΔ) του ΟΗΕ ασχολείται αποκλειστικά με τα "ανθρώπινα δικαιώματα". Αλλά το να ισχυρίζεται, όπως το κάνει, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι ένα είδος έκφρασης των αναφαίρετων δικαιωμάτων είναι ένα κατασκεύασμα - ένα ψέμμα.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα με την UDHR, δημιουργούνται από ορισμένα ανθρώπινα όντα και απονέμονται από αυτά τα ανθρώπινα όντα σε άλλα ανθρώπινα όντα. Δεν είναι αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα ή κάτι που να πλησιάζει σε αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα.

Το άρθρο 6 της UDHR και το άρθρο 16 του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα του ΟΗΕ του 1966 (όπου, και πάλι, τα αναφαίρετα δικαιώματα αναφέρονται μόλις μία φορά στο προοίμιο), και τα δύο διατάσσουν:

Καθένας έχει το [ανθρώπινο] δικαίωμα να αναγνωρίζεται παντού ως πρόσωπο ενώπιον του νόμου.

Σημείωση: Βάλαμε το "[ανθρώπινο]" σε παρένθεση στο παραπάνω απόσπασμα (και σε άλλα αποσπάσματα του ΟΗΕ παρακάτω) για να προειδοποιήσουμε τους αναγνώστες ότι τα έγγραφα αυτά δεν αναφέρονται σε Αναφαίρετα Δικαιώματα.

Ενώ τα αντίστοιχα άρθρα 6 και 16 ακούγονται ελκυστικά, οι υποκείμενες συνέπειες δεν είναι. Και τα δύο άρθρα σημαίνουν ότι "χωρίς νομική υπόσταση τα δικαιώματα αυτά δεν μπορούν να διεκδικηθούν από ένα πρόσωπο στο πλαίσιο της εγχώριας έννομης τάξης".

Όπως θα δούμε, η ικανότητα απόδειξης της ταυτότητάς του θα γίνει προϋπόθεση για τη "νομική ύπαρξη". Έτσι, σε έναν κόσμο μετά την SDG16, τα άτομα χωρίς εγκεκριμένη από τον ΟΗΕ ταυτότητα δεν θα μπορούν να διεκδικήσουν τα "ανθρώπινα δικαιώματά" τους.

Σύμφωνα με το σύστημα "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" του ΟΗΕ, τα ανθρώπινα όντα δεν θεωρείται ότι έχουν αναφαίρετα δικαιώματα. Διότι, όπως θα ήθελε ο ΟΗΕ, τα υποτιθέμενα "ανθρώπινα δικαιώματά" μας μπορούν να τηρηθούν μόνο εάν συμμορφωνόμαστε με την ισχύουσα "έννομη τάξη". Αυτή η "τάξη" είναι υπό όρους. Και υπόκειται σε συνεχείς αλλαγές.

Το άρθρο 29.2 της ΕΣΔΑ αναφέρει:

Κατά την άσκηση των [ανθρώπινων] δικαιωμάτων και ελευθεριών του, ο καθένας υπόκειται μόνο στους περιορισμούς που καθορίζονται από το νόμο αποκλειστικά και μόνο με σκοπό την εξασφάλιση της δέουσας αναγνώρισης και του σεβασμού των [ανθρώπινων] δικαιωμάτων και ελευθεριών των άλλων και την ικανοποίηση των δίκαιων απαιτήσεων της ηθικής, της δημόσιας τάξης και της γενικής ευημερίας σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Το άρθρο 29.3 της ΕΣΔΑ αναφέρει:

Αυτά τα [ανθρώπινα] δικαιώματα και ελευθερίες δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να ασκούνται σε αντίθεση με τους σκοπούς και τις αρχές των Ηνωμένων Εθνών.

Σε απλά αγγλικά: Επιτρέπεται να ασκούμε τα υποτιθέμενα ανθρώπινα "δικαιώματά" μας μόνον υπό την επιφύλαξη των ντιρεκτίβων των κυβερνήσεων, των διακυβερνητικών οργανισμών και άλλων "ενδιαφερομένων" του ΟΗΕ.

Η ουσία, λοιπόν, είναι ότι αυτό που ο ΟΗΕ αποκαλεί "ανθρώπινα δικαιώματα" δεν είναι κανενός είδους "δικαιώματα". Είναι κυβερνητικές και διακυβερνητικές άδειες με τις οποίες ελέγχεται η συμπεριφορά μας. Έτσι, σύμφωνα με τον ορισμό του ΟΗΕ, τα "ανθρώπινα δικαιώματα" είναι το αντίθετο των "αναφαίρετων δικαιωμάτων".

Αλλά θυμηθείτε, μας έχουν ενημερώσει -στο προοίμιο της ίδιας Διακήρυξης- ότι τα "αναφαίρετα δικαιώματα" είναι το "θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο". Παρακαλούμε να έχετε αυτό το σημείο κατά νου καθώς συνεχίζουμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της SDG16 του ΟΗΕ κατά της ανθρωπότητας.

Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ως Εργαλεία Πολιτικής

Είναι κοινή πρακτική μεταξύ του ΟΗΕ και των εταίρων του, όπως το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), να βλέπουν τις κρίσεις ως ευκαιρίες. Το WEF παραδέχθηκε, για παράδειγμα, ότι η "πανδημία" του COVID-19 ήταν "ένα μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας".

Το ίδιο είπε και ο ΟΗΕ. Αφού ένας από τους "ειδικούς οργανισμούς" του, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ), κήρυξε παγκόσμια πανδημία στις 11 Μαρτίου 2020, ο ΟΗΕ δημοσίευσε το COVID-19 και τα ανθρώπινα δικαιώματα, στο οποίο ανέφερε:

Ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούμε σήμερα, επομένως, παρουσιάζει μια μοναδική ευκαιρία να διορθώσουμε την πορεία μας και να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε μακροχρόνιες δημόσιες πολιτικές και πρακτικές που ήταν επιζήμιες για τους ανθρώπους και τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.

Το γεγονός ότι τόσο ο ΟΗΕ όσο και το WEF αντιλήφθηκαν το COVID-19 ως μοναδική ευκαιρία για "επαναφορά" ή "διόρθωση πορείας" δεν πρέπει να εκπλήσσει κανέναν. Το WEF είναι στρατηγικός εταίρος του ΟΗΕ και αμφότεροι είναι εξίσου αφοσιωμένοι στην "επιτάχυνση της εφαρμογής της Ατζέντας 2030 για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη".

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναφοράς, η αντίληψη του ΟΗΕ για αυτό που αποκαλεί "ανθρώπινα δικαιώματα" αποκτά μια ιδιότυπη διάσταση:

Τα Ηνωμένα Έθνη έχουν στη διάθεσή τους ένα ισχυρό σύνολο εργαλείων, με τη μορφή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που εξοπλίζουν τα κράτη και ολόκληρες κοινωνίες να ανταποκρίνονται στις απειλές και τις κρίσεις με τρόπο που να θέτει τον άνθρωπο στο επίκεντρο.

Εδώ, ο ΟΗΕ και οι εταίροι του αναλαμβάνουν την εξουσία να ορίζουν τα "ανθρώπινα δικαιώματα" και να τα αντιμετωπίζουν ως απλά εργαλεία πολιτικής. Προσέξτε πώς λέει ότι τα "κράτη" (με κεφαλαίο "Κ") μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα εργαλεία για να θέσουν τους ανθρώπους στο επίκεντρο της αντιμετώπισης μιας κρίσης ή απειλής. Ο ΟΗΕ υπαινίσσεται ότι, αν τα "ανθρώπινα δικαιώματα" γίνονται σεβαστά, θα πρέπει να διαμορφώνουν μια ανθρωπιστική πολιτική απάντηση σε μια απειλή ή κρίση.

Ωστόσο, τα Ηνωμένα Έθνη αντιφάσκουν στο ίδιο έγγραφο. Αργότερα, υποδηλώνει ότι μια πολιτική αντίδραση σε μια κρίση ή απειλή μπορεί να δικαιολογήσει την έκπτωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων:

Το δίκαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αναγνωρίζει ότι οι εθνικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης μπορεί να απαιτούν την επιβολή περιορισμών στην άσκηση ορισμένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κλίμακα και η σοβαρότητα του COVID-19 φτάνει σε επίπεδο όπου οι περιορισμοί δικαιολογούνται για λόγους δημόσιας υγείας.

Αυτή η δήλωση σχετικά με τους περιορισμούς στα ανθρώπινα δικαιώματα απέχει πολύ-πολύ από την έννοια των αναφαίρετων ή "φυσικών" δικαιωμάτων, τα οποία είναι απαραβίαστα και αμετάβλητα. Έτσι, θέτοντας τα "ανθρώπινα δικαιώματα" στο επίκεντρο μιας πολιτικής απάντησης σε μια απειλή ή μια κρίση, ο ΟΗΕ και οι εταίροι του εκμεταλλεύονται τη μοναδική ευκαιρία όχι μόνο να επαναπροσδιορίσουν τα "ανθρώπινα δικαιώματα" αλλά και να αγνοήσουν αυτά τα υποτιθέμενα δικαιώματα όποτε το κρίνουν απαραίτητο.

Το πράγμα χειροτερεύει. Αντί να σεβαστούν τα πραγματικά μας δικαιώματα και να τα ορίσουν με ακρίβεια, ο ΟΗΕ προχωρά στο να περιγράψει πώς αυτά τα νέα "δικαιώματα-εργαλεία πολιτικής" μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους νομοθέτες. Προσθέτει στοιχεία στην υποτιθέμενη δομή των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" που κατά τα άλλα δεν έχουν καμία σχέση με τα δικαιώματα:

Οι άνθρωποι καλούνται να συμμορφωθούν με έκτακτα μέτρα, πολλά από τα οποία περιορίζουν σοβαρά τα ανθρώπινα δικαιώματά τους. [. . .] Η εξασφάλιση της συμμόρφωσης εξαρτάται από την οικοδόμηση εμπιστοσύνης, και η εμπιστοσύνη εξαρτάται από τη διαφάνεια και τη συμμετοχή.

Μετάφραση: Θα σας αφαιρέσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ξέρουμε ότι θα συμμορφωθείτε πρόθυμα εφόσον δικαιολογήσουμε τους περιορισμούς μας για λόγους δημόσιας υγείας και σας πείσουμε ότι αυτός είναι ο μοναδικός μας στόχος. Απλά εμπιστευτείτε μας.

Το λεξικό του Cambridge ορίζει το ρήμα "εμπιστεύομαι" ως "ελπίζω και περιμένω ότι κάτι είναι αληθινό". Όταν εμπιστεύεστε κάτι, λέει, "πιστεύετε ότι κάτι είναι αληθινό παρόλο που δεν έχετε αποδείξεις". Λέει επίσης ότι "να εμπιστεύεσαι" είναι "να πιστεύεις ότι κάποιος είναι καλός και ειλικρινής και δεν θα σε βλάψει, ή ότι κάτι είναι ασφαλές και αξιόπιστο. . . ."

Στο έγγραφό του COVID-19 και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο ΟΗΕ δηλώνει ότι η συμμόρφωσή μας μπορεί να διασφαλιστεί μέσω της ανυπόκριτης αποδοχής μας σε ό,τι μας λένε οι "αρχές".

Κατά συνέπεια, οτιδήποτε υπονομεύει την "εμπιστοσύνη" στον ΟΗΕ -στις ιδέες του, τις πολιτικές του ατζέντες, τους οργανισμούς και τους "εταίρους των ενδιαφερομένων μερών"- το έγγραφο το αποκαλεί "παραπληροφόρηση" ή " ψευδή πληροφόρηση".

Σύμφωνα με αυτό το έγγραφο, ο ΟΗΕ καλωσορίζει τη λογοκρισία του λόγου:

Η κρίση εγείρει το ερώτημα πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί καλύτερα η επιβλαβής ομιλία με ταυτόχρονη προστασία της ελευθερίας της έκφρασης. Οι σαρωτικές προσπάθειες για την εξάλειψη της παραπληροφόρησης ή της παραπληροφόρησης μπορεί να οδηγήσουν σε σκόπιμη ή ακούσια λογοκρισία, η οποία υπονομεύει την εμπιστοσύνη. [. . .] Αν και οι σημάνσεις και οι διαγραφές της παραπληροφόρησης είναι ευπρόσδεκτες, η μεγαλύτερη προβολή των αξιόπιστων πληροφοριών πρέπει να αποτελεί την πρώτη γραμμή άμυνας.

Η διχοτόμηση που αντιμετωπίζει ο ΟΗΕ είναι σαφής. Από τη μία πλευρά, ο οργανισμός επιθυμεί διακαώς οι κυβερνητικοί εταίροι του να επισημαίνουν και να κατεβάζουν δήθεν λανθασμένες πληροφορίες εφαρμόζοντας νέες παράγωγες ετικέτες όπως "επιβλαβείς" και να διατάσσουν με νόμο τι συνιστά "παραπληροφόρηση" - όλα αυτά αποδεικνύουν την επιθυμία του να προωθήσει τη λογοκρισία για τον περιορισμό της ελευθερίας του λόγου. Από την άλλη πλευρά, ισχυρίζεται παραδόξως ότι εκτιμά την "ελευθερία της έκφρασης". Αυτή η υποκριτική ανοησία είναι μια απροκάλυπτη προσπάθεια να αποφύγει τη διάβρωση της δημόσιας "εμπιστοσύνης" που επιδιώκει απεγνωσμένα.

Αλλά η κριτική στον ΟΗΕ, την οποία φυσικά ο ΟΗΕ χαρακτηρίζει "παραπληροφόρηση", είναι συχνά δικαιολογημένη. Για παράδειγμα, στο COVID-19 και τα ανθρώπινα δικαιώματα ο ΟΗΕ έγραψε:

Το COVID-19 δείχνει ότι η καθολική υγειονομική κάλυψη (UHC) πρέπει να γίνει επιτακτική ανάγκη. [. . .] Η UHC προωθεί ισχυρά και ανθεκτικά συστήματα υγείας, προσεγγίζοντας τους ευάλωτους και προωθώντας την ετοιμότητα και την πρόληψη πανδημιών. Ο ΣΒΑ 3 περιλαμβάνει στόχο για την επίτευξη της UHC.

Όπως συζητήθηκε προηγουμένως στο Unlimited Hangout, αυτό που λέει ο ΟΗΕ εδώ είναι προφανώς ψευδές. Η επιδίωξη του ΣΒΑ3 του ΟΗΕ για καθολική υγειονομική κάλυψη κατά τη διάρκεια του COVID-19 κατέστρεψε σχετικά ισχυρά και ανθεκτικά συστήματα υγείας. Σπρώχνει πολλές αναπτυσσόμενες και αναδυόμενες οικονομίες σε όλο και μεγαλύτερο χρέος. Υποβάθμισε τα αποτελέσματα της υγείας. Δεν υπήρχε καμία "επιτακτική ανάγκη" για την καθιέρωση της ΟΕΥ προκειμένου να αντιμετωπιστεί η COVID-19. Κάτι τέτοιο έφερε αποτελέσματα που ήταν αντίθετα με τον υποτιθέμενο στόχο του ΟΗΕ: τη "βιώσιμη ανάπτυξη" της υγειονομικής περίθαλψης στον Παγκόσμιο Νότο.

Ωστόσο, όπως έχουμε σημειώσει αλλού, η δέσμευση των αναδυόμενων οικονομιών με χρέος θεωρείται από τα Ηνωμένα Έθνη ως ένα μέσο για να διασφαλιστεί η συμμόρφωση των χωρών αυτών με τους στόχους πολιτικής που είναι ενταγμένοι στους Ατζέντα 2030 SDGs (ΣΒΑ). Ορισμένοι από αυτούς τους στόχους επιδιώκουν τη χρηματιστικοποίηση των φυσικών πόρων των στοχευόμενων εθνών, διαβρώνοντας παράλληλα την εθνική τους κυριαρχία.

---

Γνωρίζουμε επίσης ότι ο ΠΟΥ, ως βασικός ενδιαφερόμενος φορέας της πολιτικής ατζέντας του ΟΗΕ για τον SDG3 (γνωστός και ως UHC), ηγείται επί του παρόντος της ανάπτυξης της προτεινόμενης Συνθήκης για την Ετοιμότητα σε Περίπτωση Πανδημίας. (Η πλήρης ονομασία της είναι Διεθνής Συνθήκη για την Πρόληψη, την Ετοιμότητα και την Αντιμετώπιση της Πανδημίας. Η σύντομη ονομασία της είναι η Συμφωνία για την Πανδημία). Πολλοί ερευνητές και σχολιαστές έχουν ήδη δείξει ότι η συνθήκη αυτή προμηνύει τη διάβρωση της εθνικής κυριαρχίας και την απώλεια τόσο των λεγόμενων "ανθρώπινων" όσο και των υποτιθέμενων πολιτικών μας δικαιωμάτων.

Επιπλέον, ο ίδιος ο ΟΗΕ είναι συχνά ο προμηθευτής της παραπληροφόρησης. Για παράδειγμα, ο σημερινός Γενικός Γραμματέας του, Αντόνιο Γκουτέρες, έκανε το ακόλουθο Tweet:

Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το θεμέλιο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Καθώς γιορτάζουμε τα 75 χρόνια από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και συμβάλλουμε στην προώθηση ενός κόσμου αξιοπρέπειας, ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Αυτός είναι ένας κατάφωρα ψευδής ισχυρισμός. Η Διακήρυξη αναφέρει σαφώς ότι τα "αναφαίρετα δικαιώματα" -όχι τα "ανθρώπινα δικαιώματα"- αποτελούν το "θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο". Συνεπώς, ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών διέδιδε παραπληροφόρηση. Εξαπατούσε το κοινό σχετικά με τις συνέπειες ενός από τα θεμελιώδη έγγραφα του ίδιου του ΟΗΕ.

Ο ΠΟΥ τροποποιεί επίσης τους Διεθνείς Κανονισμούς Υγείας (ΔΚΥ). Η διαδικασία τροποποίησης του IHR "τρέχει παράλληλα" με τις εργασίες του ΠΟΥ για την προαναφερθείσα Συμφωνία για την Πανδημία. Τόσο ο IHR όσο και η Συμφωνία για την Πανδημία θα είναι δεσμευτικοί και για τα 193 κράτη μέλη του ΟΗΕ που έχουν υπογράψει.

Οι τρέχουσες προτεινόμενες τροποποιήσεις της ΔΑΔ καταδεικνύουν πώς οι "κρίσεις" παρέχουν μοναδικές ευκαιρίες για τον ΟΗΕ και τους εταίρους του να ελέγχουν τους πληθυσμούς -μέσω των υποτιθέμενων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων"- εκμεταλλευόμενοι αυτά τα "δικαιώματα" ως "ένα ισχυρό σύνολο εργαλείων".

Ακολουθεί ένα παράδειγμα των προτάσεων που προωθούνται: Ο ΠΟΥ επιθυμεί να αφαιρέσει την ακόλουθη διατύπωση από το άρθρο 3.1 των ΔΥΑ:

Η εφαρμογή των παρόντων Κανονισμών θα γίνεται με πλήρη σεβασμό της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των προσώπων.

Σκοπεύει να αντικαταστήσει την εν λόγω κανονιστική αρχή με: "Η αρχή αυτή είναι η αρχή του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων:

Η εφαρμογή των παρόντων κανονισμών βασίζεται στις αρχές της ισότητας, της συμμετοχικότητας, της συνοχής και σύμφωνα με τις κοινές αλλά διαφοροποιημένες ευθύνες των κρατών μελών τους, λαμβάνοντας υπόψη την κοινωνική και οικονομική τους ανάπτυξη.

Αυτή η προτεινόμενη τροποποίηση σηματοδοτεί ότι ο ΟΗΕ και οι εταίροι του επιθυμούν να αγνοούν πλήρως την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ίδιου του ΟΗΕ κάθε φορά που κάποιος από αυτούς τους οργανισμούς κηρύσσει μια νέα "κρίση" ή εντοπίζει μια νέα "διεθνή απειλή". Αυτό αποτελεί παράδειγμα της "διόρθωσης πορείας" που ο ΟΗΕ οραματίστηκε ότι θα προκύψει από τη "μοναδική ευκαιρία" που παρουσιάστηκε από την κρίση COVID-19.

Η ευρέως αποδεκτή έννοια των υποτιθέμενων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" - Πηγή

Μην κάνετε κανένα λάθος, ο ΟΗΕ θέλει να αποδεχτούμε ότι η εξάλειψη των δήθεν ανθρωπίνων δικαιωμάτων μας είναι ένας τρόπος προστασίας των ίδιων αυτών ανθρωπίνων δικαιωμάτων κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε πιθανή "βλάβη".

Κατά ειρωνικό τρόπο, αυτή η προσπάθεια πλήρους απόρριψης της ΟΔΔΥ είναι απολύτως σύμφωνη με το άρθρο 29.2 και το άρθρο 29.3 του ίδιου αυτού εγγράφου. Αυτό καταδεικνύει την πλήρη φάρσα που είναι στην πραγματικότητα τα "ανθρώπινα δικαιώματα" του ΟΗΕ.

Όπως θα συζητήσουμε στο Μέρος 2, δεν υπάρχει τέλος στον κατάλογο των κρίσεων που μπορεί να επιλέξουν να διακηρύξουν ο ΟΗΕ και η υπερκείμενη G3P. Οι μοναδικές ευκαιρίες για τον έλεγχο της συμπεριφοράς μας μέσω ενός συστήματος αδειών "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" αφθονούν.

Πρόσβαση στην Πληροφόρηση;

Η λογοκρισία της ισχυριζόμενης "παραπληροφόρησης" και "παραπληροφόρησης" αποτελεί βασικό μέρος του SDG16. Για παράδειγμα, ο SDG16.10 ισχυρίζεται ότι θα εγγυάται την "πρόσβαση του κοινού στην πληροφόρηση" και την "προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών". Ωστόσο, κατά τρόπο διεστραμμένο, ο ίδιος αυτός SDG χρησιμοποιείται από τον ΟΗΕ και άλλες ομάδες για να δικαιολογήσει τη λογοκρισία στο διαδίκτυο με το πρόσχημα της αντιμετώπισης "θεμάτων πληροφόρησης". Το "ζήτημα" είναι κάθε πληροφορία που αμφισβητεί ή απαξιώνει τους θεσμούς τους οποίους οι υπόλοιποι στόχοι του SDG16 του ΟΗΕ στοχεύουν να ενισχύσουν.

Για παράδειγμα, αυτού του είδους η λογοκρισία έχει προωθηθεί από το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών (CSIS), μια δεξαμενή σκέψης με επιρροή, με έδρα τις ΗΠΑ, στο διοικητικό συμβούλιο της οποίας προεδρεύει ο Thomas Pritzker, επικεφαλής της Hyatt Hotels. Ο Pritzker τυχαίνει επίσης να κατονομάζεται ως κεντρικό πρόσωπο στις εγκληματικές επιχειρήσεις εμπορίας σεξ του Jeffrey Epstein- ο ίδιος ο Epstein έδωσε στον Pritzker το παρατσούκλι "Numero Uno". Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της CSIS είναι ο John J. Hamre, πρώην αναπληρωτής υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ.

Το 2021, το CSIS δημοσίευσε ένα άρθρο με τίτλο "Ήρθε η ώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες να επανασυνδεθούν με τους SDGs, ξεκινώντας με τον SDG16".

Ειδικότερα για τον SDG16.10 το άρθρο αναφέρει:

Ένα δεύτερο παράδειγμα πρακτικής ευθυγράμμισης θα ήταν οι προσπάθειες για την επίτευξη διαφάνειας σε περιπτώσεις παραπληροφόρησης και παραπληροφόρησης, ιδίως γύρω από τις εκλογές και τη διακυβέρνηση. Το Covid-19 έχει αυξήσει τη διάδοση της παραπληροφόρησης, της παραπληροφόρησης και της λογοκρισίας στο όνομα της εθνικής ασφάλειας και της απαξίωσης των κρατικών θεσμών. Ο στόχος 16.10 του SDG16 απαιτεί "τη διασφάλιση της πρόσβασης του κοινού στην πληροφόρηση και την προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών, σύμφωνα με την εθνική νομοθεσία και τις διεθνείς συμφωνίες". Αυτό σημαίνει ότι ο SDG16 είναι μοναδικά έτοιμος να αντιμετωπίσει ζητήματα πληροφόρησης σε σχέση τόσο με τον αυξανόμενο αυταρχισμό υπό την ηγεσία των κρατών όσο και με την αποδυνάμωση της δημοκρατίας υπό την ηγεσία κακόβουλων φορέων.

Με άλλα λόγια, σύμφωνα με την CSIS, ο SDG16.10 απαιτεί την εξασφάλιση της πρόσβασης του κοινού όχι σε όλες τις πληροφορίες αλλά μόνο σε εγκεκριμένες πληροφορίες που δεν "δυσφημούν" ορισμένους θεσμούς ή δεν "αποδυναμώνουν" τη δημοκρατία. Όπως θα δούμε, ο ΟΗΕ συμφωνεί.

Ο "θεματοφύλακας οργανισμός" του ΟΗΕ για το SDG16.10 - συγκεκριμένα για το στοιχείο του "πρόσβαση στην πληροφορία" - είναι η UNESCO. Βέβαια, όταν διαβάζουμε την έκθεση της UNESCO του 2021 σχετικά με τον SDG16.10, βλέπουμε ότι η "πρόσβαση του κοινού στην πληροφόρηση" σημαίνει "την ύπαρξη ενός αποτελεσματικού συστήματος για την ικανοποίηση των δικαιωμάτων των πολιτών να αναζητούν και να λαμβάνουν πληροφορίες, ιδίως αυτές που κατέχουν οι δημόσιες αρχές ή για λογαριασμό τους".

Άλλα έγγραφα του ΟΗΕ αποκαλύπτουν ομοίως ότι οι "πληροφορίες" που αναφέρονται εδώ είναι πληροφορίες που παράγονται από δημόσιους φορείς. Έτσι, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, η "πρόσβαση του κοινού στις πληροφορίες" αναφέρεται σε ένα σύστημα όπου οι πληροφορίες που παράγονται από τα θεσμικά όργανα διακυβέρνησης σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο μπορούν να αναζητηθούν και να ληφθούν από το κοινό. Δεν εγγυάται, ούτε προορίζεται να εγγυηθεί, την ελεύθερη ροή πληροφοριών. Αντίθετα, έχει ως στόχο να διασφαλίσει την ελεύθερη ροή των πληροφοριών που οι κυβερνήσεις παράγουν πρόθυμα για δημόσια κατανάλωση.

Οι πληροφορίες που εγγυάται ότι θα είναι προσβάσιμες από το κοινό ο SDG16.10 είναι οι ίδιες πληροφορίες που, σύμφωνα με την UNESCO και άλλους φορείς του ΟΗΕ, προορίζονται να ενισχύσουν την "εμπιστοσύνη" στους θεσμούς διακυβέρνησης που πρόκειται να "ενισχυθούν" από άλλους στόχους του SDG16. Οι πληροφορίες αυτές προορίζονται επίσης να αποτελέσουν το "θεμέλιο" για την οικοδόμηση της αντίληψης του κοινού ότι οι θεσμοί αυτοί είναι "διαφανείς" και "υπόλογοι".

Οι τύποι πληροφοριών στους οποίους ο SDG16.10 εγγυάται την πρόσβαση του κοινού, λέει η UNESCO, περιλαμβάνουν "τον τρόπο με τον οποίο τα δεδομένα [των πολιτών] χειρίζονται" οι κυβερνήσεις, τις ομοσπονδιακές "γνωστοποιήσεις του προϋπολογισμού" και "πληροφορίες που σχετίζονται με την υγεία και το COVID-19".

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα "δημόσιων αρχών" που παρέχουν "πληροφορίες" που δεν είναι ούτε ακριβείς ούτε επαληθεύσιμες. Πράγματι, πολλές κυβερνήσεις που δημοσιεύουν ελεύθερα τέτοιες πληροφορίες παρέχουν ελαττωματικά δεδομένα που δεν έχουν ως στόχο την ενημέρωση του κοινού, αλλά μάλλον την προστασία της "εμπιστοσύνης" στους θεσμούς, αποκρύπτοντας κυβερνητικές ατασθαλίες και/ή ανικανότητα.

Για παράδειγμα, ο Διευθυντής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών των ΗΠΑ James Clapper είπε ψέματα ενόρκως στο Κογκρέσο σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο τα δεδομένα των πολιτών χρησιμοποιούνταν από την κοινότητα εθνικής ασφάλειας. Αλλά ξέφυγε με τη διάπραξη ψευδορκίας.

Παρομοίως, πολλά από τα δεδομένα COVID-19 που δημοσιεύτηκαν "ελεύθερα" από τις κυβερνήσεις -μεταξύ των οποίων οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Αυστραλία- χειραγωγήθηκαν σκόπιμα για να δικαιολογήσουν αναποτελεσματικές ή αντιπαραγωγικές πολιτικές, όπως τα λουκέτα και το παγκόσμιο πρόγραμμα εμβολιασμού. Αλλά αυτές οι κυβερνήσεις, όπως και ο Clapper, τη γλίτωσαν. Δεν υπάρχει τίποτα στο SDG16.10 ή στους δείκτες-στόχους του που να αντιμετωπίζει την ανεντιμότητα από τους θεσμούς που το SDG16 επιδιώκει να ενισχύσει.

Όπως σημειώθηκε προηγουμένως, η "εμπιστοσύνη" του κοινού στους SDGs είναι ζωτικής σημασίας για το καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης του ΟΗΕ (ένα "καθεστώς" που θα ορίσουμε σύντομα). Εάν οι πληροφορίες που παρήγαγαν τα θεσμικά όργανα που υλοποιούν τους ΣΒΑ (δηλαδή οι εθνικές κυβερνήσεις, ο ΟΗΕ και άλλοι εταίροι-ενδιαφερόμενοι φορείς του ΟΗΕ) αποκαλυφθούν ως εσφαλμένες και ανέντιμες, οι επιπτώσεις θα μειώσουν την "εμπιστοσύνη" στα ίδια αυτά θεσμικά όργανα. Μια τέτοια πτώση, φοβάται ο ΟΗΕ, θα μπορούσε ενδεχομένως να οδηγήσει σε μείωση της "συμμόρφωσης" των πολιτών με τις εγκεκριμένες από τον ΟΗΕ, σχετικές με τους ΣΒΑ εντολές και διατάγματα.

Έτσι, όσον αφορά τον SDG16.10-ή οποιοδήποτε μέρος οποιουδήποτε SDG, για την ακρίβεια, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι, αντί να διασφαλίζουν ότι οι πληροφορίες στις οποίες εγγυώνται πρόσβαση είναι ακριβείς, ο ΟΗΕ και οι εταίροι του στοχεύουν στη δημιουργία ενός καθεστώτος όπου όσοι θα μπορούσαν να αποδείξουν ότι οι πληροφορίες που παράγονται από το κράτος είναι ανακριβείς, φιμώνονται για την αμαρτία της μείωσης της "εμπιστοσύνης" και της "αποδυνάμωσης της δημοκρατίας". Η αποσιώπηση επιτρέπει στον ΟΗΕ να ισχυρίζεται ότι αυτοί οι άνθρωποι απειλούν τις "θεμελιώδεις ελευθερίες" και τα "ανθρώπινα δικαιώματα".

Ένα ιστολόγιο του ΟΗΕ που επικεντρώνεται στους SDG σημειώνει ότι "οι παραπλανητικές ή ψευδείς πληροφορίες υπονομεύουν την κοινωνική εμπιστοσύνη και θέτουν σε κίνδυνο την πρόσβαση σε αξιόπιστες πληροφορίες".

Η συγκεκριμένη ανάρτηση αναφερόταν στους εμβολιασμούς COVID-19. Χαρακτήρισε "παραπλανητικές ή ψευδείς πληροφορίες" τις αμφιβολίες σχετικά με την ασφάλεια και την αποτελεσματικότητα των εμβολίων, παρά το γεγονός ότι τα δεδομένα δείχνουν σαφώς -τότε και τώρα- ότι τα εμβόλια δεν ήταν ούτε αποτελεσματικά ούτε ασφαλή.

Η ιδέα του ΟΗΕ για τις "αξιόπιστες πληροφορίες" είναι οι εγκεκριμένες από τον ΟΗΕ πληροφορίες που ενισχύουν τις προτιμώμενες αφηγήσεις του ΟΗΕ και των στρατηγικών "εταίρων του", από το WEF μέχρι τις ευθυγραμμισμένες εθνικές κυβερνήσεις.

Ένα άλλο παράδειγμα που αναδεικνύει τις απόψεις του ΟΗΕ για την "αξιόπιστη πληροφόρηση" είναι η εκστρατεία "Verified" του ΟΗΕ. Όταν ξεκίνησε το 2020, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Γκουτέρες είχε να πει τα εξής για την "παραπληροφόρηση":

Η παραπληροφόρηση εξαπλώνεται στο διαδίκτυο, σε εφαρμογές ανταλλαγής μηνυμάτων και από άτομο σε άτομο. Οι δημιουργοί της χρησιμοποιούν έξυπνες μεθόδους παραγωγής και διανομής. Για την αντιμετώπισή της, οι επιστήμονες και οργανισμοί όπως τα Ηνωμένα Έθνη πρέπει να προσεγγίσουν τους ανθρώπους με ακριβείς πληροφορίες που μπορούν να εμπιστευτούν.

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, η εκστρατεία "Verified" είδε το Τμήμα Παγκόσμιας Επικοινωνίας των Ηνωμένων Εθνών "να συνεργάζεται με οργανισμούς και ομάδες χωρών των Ηνωμένων Εθνών, φορείς επιρροής, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, επιχειρήσεις και μέσα ενημέρωσης για τη διανομή αξιόπιστου, ακριβούς περιεχομένου και να συνεργάζεται με πλατφόρμες μέσων κοινωνικής δικτύωσης για την εξάλειψη του μίσους και των επιβλαβών ισχυρισμών σχετικά με το COVID-19".

Ωστόσο, παρά τον ισχυρισμό του ΟΗΕ ότι οι πληροφορίες που διανέμονταν ήταν "ακριβείς", ήταν αποδεδειγμένα ανακριβείς.

Για παράδειγμα, ο ιστότοπος Verified επιμένει ότι τα εμβόλια COVID-19 "σώζουν ζωές" - μια δήλωση που βασίζεται αποκλειστικά σε κυβερνητικά δεδομένα του Ηνωμένου Βασιλείου σχετικά με τους θανάτους από COVID πριν και μετά την εξάπλωση του εμβολίου στη χώρα. Παραλείπει να σημειώσει ότι τα στοιχεία της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου σχετικά με τους θανάτους από το COVID ήταν σκόπιμα παραπλανητικά.

Επιπλέον, ο ιστότοπος Verified συνεχίζει να ισχυρίζεται ότι το εμβόλιο COVID-19 σταματά τη μετάδοση της νόσου, κάτι που δεν συμβαίνει.

Επίσης, η Verified χαρακτηρίζει ψευδώς τον μαζικό εμβολιασμό ως τον μόνο τρόπο για να "τερματιστεί η πανδημία". Και πάλι, αποδεδειγμένα ψευδής.

Αυτά τα ψεύδη εντάσσονται στο πλαίσιο του ισχυρισμού του ΟΗΕ ότι "του ανήκει η επιστήμη". Μιλώντας στο πάνελ κατά της παραπληροφόρησης του WEF, η Αναπληρώτρια Γενική Γραμματέας του ΟΗΕ για τις Παγκόσμιες Επικοινωνίες Melissa Fleming περιέγραψε πώς ο ΟΗΕ συνεργάστηκε με την Google και την TikTok για να παραποιήσει τα αντίστοιχα αποτελέσματα αναζήτησης.

Η Fleming δήλωσε:

"Η επιστήμη είναι δική μας και πιστεύουμε ότι ο κόσμος πρέπει να τη γνωρίζει.

Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο "αντιεπιστημονικό" από αυτή τη δήλωση. Ωστόσο, ο ΟΗΕ κατηγορεί συνεχώς άλλους ότι διαδίδουν "αντιεπιστημονική" παραπληροφόρηση.

Ο ΟΗΕ επιμένει ότι, σύμφωνα με το SDG16.10, το κοινό θα πρέπει να έχει εγγυημένη πρόσβαση μόνο στις "αξιόπιστες", "ακριβείς" πληροφορίες που παρέχουν μόνο ο ίδιος και οι εταίροι του. Ωστόσο, αυτός ο παγκόσμιος οργανισμός παρέχει συστηματικά ανακριβείς πληροφορίες, ενώ ισχυρίζεται ότι κάνει το αντίθετο.

Ο ΟΗΕ προωθεί την ανάγκη αντιμετώπισης της παραπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, τις οποίες ορίζει, αντίστοιχα, ως την "τυχαία διάδοση ανακριβών πληροφοριών" και την "σκόπιμη διάδοση ανακριβών πληροφοριών". Αλλά, όπως φαίνεται παραπάνω, αυτός ο παγκόσμιος οργανισμός δεν ενδιαφέρεται να παρέχει "ακριβείς" πληροφορίες ή να επισημαίνει τις "ανακριβείς" πληροφορίες. Αντίθετα, στο πλαίσιο του SDG16.10, επιδιώκει να γίνει ένας παγκόσμιος κριτής της "αλήθειας".

Η Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, Michelle Bachelet, έχει πιέσει για αυξημένη ρύθμιση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και για τον ΟΗΕ και τους συμμάχους του να συνεργαστούν άμεσα με τη Μεγάλη Τεχνολογία. Όλες οι παγκόσμιες εταιρείες "Big Tech", όπως και ο ίδιος ο ΟΗΕ, είναι μέλη του G3P.

Η Επίτροπος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ Michelle Bachelet - Πηγή

Επίσης, η Bachelet χρησιμοποιεί γλώσσα που "διαψεύδει" κάθε πληροφορία αντίθετη με την αφήγηση του ΟΗΕ. Έχει πλαισιώσει την παραπληροφόρηση και την παραπληροφόρηση ως συμπτώματα "παγκόσμιων ασθενειών" που υπονομεύουν την "δημόσια εμπιστοσύνη".

Ωστόσο, εντυπωσιακά, στην ίδια αναπνοή, η ίδια (μαζί με άλλους αξιωματούχους του ΟΗΕ) υποστηρίζει ότι οι προσπάθειες λογοκρισίας για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης δεν πρέπει να παραβιάζουν την ελευθερία της έκφρασης και άλλα σημαντικά "ανθρώπινα δικαιώματα".

Σε μια εξωφρενική προσπάθεια να παρακάμψουν αυτή την ασυμβίβαστη διχοτομία, η Bachelet και οι φίλοι της στον ΟΗΕ επιστρέφουν στο δεύτερο μέρος του SDG16.10: "προστασία των θεμελιωδών ελευθεριών". Χαρακτηρίζουν την παραπληροφόρηση και την παραπληροφόρηση ως οτιδήποτε επηρεάζει αρνητικά τις "θεμελιώδεις ελευθερίες" και τα "ανθρώπινα δικαιώματα". Τέτοιο "επιβλαβές" περιεχόμενο, επιμένουν, πρέπει να καταπνίγεται ενεργά.

Ακολουθεί ένα συγκεκριμένο παράδειγμα: Η έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης και της παραπληροφόρησης, που δημοσιεύθηκε πέρυσι, είχε ρητό τίτλο "Αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης για την προώθηση και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών". Ισχυριζόταν ότι η "αντιμετώπιση της παραπληροφόρησης" πρέπει με κάποιον τρόπο να "προωθεί" και να "προστατεύει" τόσο τις "θεμελιώδεις ελευθερίες" όσο και τα "ανθρώπινα δικαιώματα".

Σε ένα άλλο παράδειγμα, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ υιοθέτησε ένα ψήφισμα το οποίο καταφέρεται εναντίον "του αυξανόμενου και εκτεταμένου αρνητικού αντίκτυπου στην απόλαυση και την υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τη σκόπιμη δημιουργία και διάδοση ψευδών ή παραποιημένων πληροφοριών που αποσκοπούν στην εξαπάτηση και την παραπλάνηση του κοινού, είτε για να προκαλέσουν βλάβη είτε για προσωπικό, πολιτικό ή οικονομικό όφελος".

Το ψήφισμα αυτό υποστηρίχθηκε από τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου, οι οποίες είναι διαβόητες για τη διάδοση της προπαγάνδας και για την προώθηση της υπερβολικής λογοκρισίας των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης. Το ψήφισμα πλαισιώνει ρητά την "ψευδή πληροφόρηση" ως πληροφορία που επηρεάζει αρνητικά την "απόλαυση και υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων".

Είναι σαφές ότι η "απόλαυση" των "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" δεν επεκτείνεται στην απόλαυση των υποτιθέμενων ανθρωπίνων δικαιωμάτων της ελευθερίας του λόγου ή της ελευθερίας της έκφρασης. Και τα δύο αυτά είναι αναφαίρετα δικαιώματα που δεν μπορούν να αφαιρεθούν ή να παραβιαστούν από κανέναν ή από οποιονδήποτε θεσμό. Αλλά, ως "ανθρώπινα δικαιώματα", μπορούν εύκολα να παραμεριστούν ή να επαναπροσδιοριστούν.

Ένα τρίτο παράδειγμα είναι η προώθηση από τον ΟΗΕ αυτού που αποκαλεί "προσέγγιση ABC" για την αντιμετώπιση των ανακριβών πληροφοριών. ABC σημαίνει "φορείς", "συμπεριφορά" και "περιεχόμενο", όπως εξηγεί αυτό το έγγραφο του ΟΗΕ για την καταπολέμηση της παραπληροφόρησης:

Οι εμπειρογνώμονες έχουν επισημάνει την ανάγκη να αντιμετωπιστούν οι "παράγοντες" (οι υπεύθυνοι για το περιεχόμενο) και η "συμπεριφορά" (ο τρόπος με τον οποίο διαδίδονται οι πληροφορίες) και όχι το "περιεχόμενο" αυτό καθεαυτό, προκειμένου να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι επιχειρήσεις πληροφόρησης, προστατεύοντας παράλληλα την ελευθερία της έκφρασης.

Έτσι, ο ΟΗΕ σκοπεύει να στοχεύσει τα άτομα που παράγουν την υποτιθέμενη "παραπληροφόρηση" ή "παραπληροφόρηση" και να τα σταματήσει από τη διάδοσή της.

Όπως θα δούμε, η Ιντερπόλ έχει επιλεγεί από τον ΟΗΕ για την εφαρμογή μεγάλου μέρους του SDG16. Η Ιντερπόλ εμπλέκεται στενά με τον στρατηγικό εταίρο του ΟΗΕ, το WEF, σε ένα σχέδιο για να χαρακτηριστούν όσοι παράγουν παραπληροφόρηση και παραπληροφόρηση ως "εγκληματίες του κυβερνοχώρου".

Ενίσχυση του Kαθεστώτος

Στη διερεύνηση του 2013 για την αναπτυξιακή ατζέντα μετά το 2015 (Ατζέντα 2030), τα Ηνωμένα Έθνη ανέφεραν:

Η εταιρική σχέση μπορεί να προωθήσει ένα πιο αποτελεσματικό, συνεκτικό, αντιπροσωπευτικό και υπεύθυνο καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης, το οποίο θα πρέπει τελικά να μεταφραστεί σε καλύτερη εθνική και περιφερειακή διακυβέρνηση [και] στην υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της βιώσιμης ανάπτυξης [. . .] [. . .] Σε έναν πιο αλληλοεξαρτώμενο κόσμο, ένα πιο συνεκτικό, διαφανές και αντιπροσωπευτικό καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης θα είναι ζωτικής σημασίας για την επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης σε όλες τις διαστάσεις της. [. . .] Ένα καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι τα παγκόσμια κοινά θα διατηρηθούν για τις μελλοντικές γενιές.

Ο ΟΗΕ αυτοαποκαλείται "καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης". Αναλαμβάνει αυθαίρετα την εξουσία να καταλάβει τον έλεγχο των πάντων ("των παγκόσμιων κοινών"), συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, τόσο με την επιβολή του Χάρτη του -επικαλούμενος την κακώς ονομαζόμενη διακήρυξή του για τα "ανθρώπινα δικαιώματα"- όσο και με την εκπλήρωση της ατζέντας του για τη "βιώσιμη ανάπτυξη".

Σημειώστε ότι το "καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης" θα "μεταφραστεί τελικά σε καλύτερη εθνική και περιφερειακή διακυβέρνηση". Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος κάθε εθνικής κυβέρνησης είναι απλώς να "μεταφράζει" την παγκόσμια διακυβέρνηση σε εθνική πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι ο ρόλος κάθε εθνικής κυβέρνησης είναι απλώς να "μεταφράζει" την παγκόσμια διακυβέρνηση σε εθνική πολιτική. Η εκλογή του ενός ή του άλλου πολιτικού κόμματος για να αναλάβει τη μετάφραση δεν έχει καμία ουσιαστική διαφορά. Η πολιτική δεν καθορίζεται από τις κυβερνήσεις που εκλέγουμε.

Καθώς τα έθνη-κράτη εφαρμόζουν ένα προς ένα τις πολιτικές που βασίζονται στους ΣΒΑ, το καθεστώς εδραιώνει περαιτέρω την παγκόσμια διακυβέρνησή του. Και δεδομένου ότι "το καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης θα είναι κρίσιμο για την επίτευξη της βιώσιμης ανάπτυξης", οι δύο μηχανισμοί -παγκόσμια διακυβέρνηση και βιώσιμη ανάπτυξη- είναι συμβιωτικοί.

Και πάλι, σύμφωνα με την παραδοχή του ίδιου του ΟΗΕ, τα αναφαίρετα δικαιώματα αποτελούν το "θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο". Ωστόσο, ολόκληρο το πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ που βασίζεται στον Καταστατικό Χάρτη απορρίπτει συνολικά την αρχή των αναφαίρετων και αμετάβλητων δικαιωμάτων.

Ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι, επομένως, μια διεθνής συνθήκη που εγκαθιδρύει ένα παγκόσμιο καθεστώς διακυβέρνησης το οποίο στέκεται σταθερά ενάντια στην "ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ειρήνη στον κόσμο". Όλα τα σχέδια του ΟΗΕ για τη "βιώσιμη ανάπτυξη" θα πρέπει να κατανοηθούν σε αυτό το πλαίσιο.

Δεν αποτελεί έκπληξη για ένα "καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης", ο ΟΗΕ έχει δημιουργήσει αρκετούς στόχους του SDG16 που αφορούν τη δημιουργία "ισχυρών θεσμών", κυρίως στο επίπεδο της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Για παράδειγμα, ο SDG16.8 ζητά τη διεύρυνση και ενίσχυση της "συμμετοχής των αναπτυσσόμενων χωρών στους θεσμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης".

Οι στόχοι του SDG16.8 είναι ασαφείς. Η πρόοδος προς την κατεύθυνση αυτή θα μετράται υποτίθεται με την παρακολούθηση του "ποσοστού των μελών και των δικαιωμάτων ψήφου των αναπτυσσόμενων χωρών στους διεθνείς οργανισμούς". Ωστόσο, αυτό δύσκολα αποτελεί δέσμευση που θα παρέχει σε αυτές τις αναπτυσσόμενες χώρες μεγαλύτερο λόγο στη λήψη αποφάσεων.

Ο ορισμός των "θεσμών της παγκόσμιας διακυβέρνησης" είναι εξίσου διφορούμενος. Για τους μελετητές του Harvard, σημαίνει ένα σύνολο παγκόσμιων οργανισμών, όπως το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ), ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου (ΠΟΕ), τα περιφερειακά δικαστήρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα Ηνωμένα Έθνη κ.λπ. Για τους φοιτητές της "παγκόσμιας διακυβέρνησης" στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης, οι "θεσμοί" εντάσσονται σε ένα αποκεντρωμένο δίκτυο διαφορετικών "φορέων" που παρέχουν ρυθμίσεις με βάση διεθνείς κανόνες και νόρμες.

Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των παγκόσμιων οργανισμών είναι ότι ασκούν υπερεθνική εξουσία σε κάποιο βαθμό.

Ο ΠΟΕ επηρεάζει, συντονίζει και συχνά καθορίζει τις εμπορικές πολιτικές των εθνικών κυβερνήσεων.

Το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχει υποτίθεται "παγκόσμια" δικαιοδοσία να δικάζει τα εγκλήματα της γενοκτονίας, των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, των εγκλημάτων πολέμου και, από το 2018, το έγκλημα της "διεθνούς επίθεσης".

Ο ΟΗΕ θεωρεί τον εαυτό του επικεφαλής μεταξύ όλων των υπερεθνικών οργανισμών. Τα έθνη-κράτη-μέλη συμφωνούν να εκχωρήσουν την κυριαρχία τους στο δεκαπενταμελές Συμβούλιο Ασφαλείας και, ειδικότερα, στα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου αυτού.

Σύμφωνα με τον προαναφερθέντα Καταστατικό Χάρτη του, ο ΟΗΕ τοποθετεί σχεδόν όλη την εκτελεστική εξουσία στα χέρια των πέντε μόνιμων μελών: των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου, της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Κίνας. Ανεξάρτητα από τον SDG16.8, ο ΟΗΕ δεν προτείνει να τροποποιήσει τον ίδιο του τον Καταστατικό Χάρτη και έχει δείξει ελάχιστο ενδιαφέρον να ανταποκριθεί στην υπόσχεση των δικών του στόχων και δεικτών SDG.

Αντιθέτως, καθώς οδεύουμε προς τη νέα πολυπολική παγκόσμια τάξη, οι μόνιμοι εταίροι του ΟΗΕ στο Συμβούλιο Ασφαλείας -κυρίως η ρωσική και η κινεζική κυβέρνηση- ζητούν μια "παγκόσμια τάξη" βασισμένη στους "σκοπούς και τις αρχές" του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ. Με άλλα λόγια, είναι ένθερμοι υποστηρικτές ενός σταθερότερου "καθεστώτος παγκόσμιας διακυβέρνησης".

Συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη - Πηγή

Οι αντιπρόσωποι της Γενικής Συνέλευσης (ΓΣ) του ΟΗΕ, εν τω μεταξύ, ζητούν εδώ και δεκαετίες τη μεταρρύθμιση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Δηλαδή, θέλουν το Συμβούλιο Ασφαλείας να εκπροσωπεί ευρύτερα τα έθνη-κράτη, έχοντας περισσότερα από δεκαπέντε μέλη.

Η επίσημη θέση της ρωσικής κυβέρνησης συμφωνεί με τους αντιπροσώπους της Γενικής Συνέλευσης. Η Ρωσία επιδιώκει να προωθήσει την "ενσωμάτωση" με την εισδοχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας περισσότερων εθνών από την Αφρική, τη Νότια Αμερική και την Ασία.

Η Μόνιμη Ρωσική Αντιπροσωπεία στον ΟΗΕ εξήγησε τη στάση της ως εξής:

Μια δίκαιη και δημοκρατική παγκόσμια τάξη δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς την αυστηρή τήρηση των αρχών της υπεροχής του διεθνούς δικαίου, κυρίως του Χάρτη του ΟΗΕ και των προνομίων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. [. . .] Όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται και οι εντολές που δίνονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ είναι δεσμευτικές για όλα τα κράτη μέλη. [. . .] Σκοπός της μεταρρύθμισης του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών είναι να επιτευχθεί ευρύτερη εκπροσώπηση χωρίς να θιγεί η αποτελεσματικότητα και η αποδοτικότητα των εργασιών του.

Με μια πιο προσεκτική εξέταση, όμως, παρατηρούμε ότι η "ευρύτερη εκπροσώπηση" που δεν υπονομεύει την "αποτελεσματικότητα" του Συμβουλίου Ασφαλείας είναι αδύνατη. Κάθε αλλαγή που αποσκοπεί στην ενδυνάμωση των "αναπτυσσόμενων χωρών στους θεσμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης" είναι αντίθετα πιθανό να διατηρήσει και να εδραιώσει την κυριαρχία του Συμβουλίου Ασφαλείας. Ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι σαφής στο σημείο αυτό.

Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη, η ΓΣ υποτίθεται ότι είναι ένα φόρουμ λήψης αποφάσεων "ισότιμων" κρατών μελών. Στη συνέχεια, ο Χάρτης περιγράφει όλους τους λόγους για τους οποίους δεν είναι.

Το άρθρο 11 ορίζει ότι οι εξουσίες της ΓΣ περιορίζονται στη συζήτηση "των γενικών αρχών της συνεργασίας". Η ικανότητά της να λαμβάνει αποφάσεις είναι εξαιρετικά περιορισμένη.

Το άρθρο 12 ορίζει ότι η ΓΣ μπορεί να συζητήσει οποιαδήποτε διαφορά μεταξύ κρατών μελών μόνο εάν το επιτρέψει το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Το άρθρο 24 διασφαλίζει, με κάθε πρακτική έννοια, ότι το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει την αποκλειστική ευθύνη για τη "διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας".

Το άρθρο 25 υποχρεώνει όλα τα άλλα κράτη μέλη της ΓΣ να ακολουθούν τις εντολές που εκδίδει το Συμβούλιο Ασφαλείας.

Το άρθρο 27 ορίζει ότι τουλάχιστον εννέα από τα δεκαπέντε κράτη μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας πρέπει να συμφωνούν για να εκτελεστεί ένα ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Πέντε από αυτά τα εννέα που συμφωνούν πρέπει να είναι τα μόνιμα μέλη. Καθένα από τα πέντε έχει δικαίωμα βέτο. Έτσι, η απλή προσθήκη περισσότερων μελών στο Συμβούλιο Ασφαλείας δεν θα αλλάξει την υπεροχή των μονίμων μελών με καμία ουσιαστική έννοια.

Τα άρθρα 29 και 30 καθιερώνουν το Συμβούλιο Ασφαλείας ως αυτόνομο όργανο λήψης αποφάσεων στο πλαίσιο της δομής εξουσίας του ΟΗΕ. Είναι αυτονόητο ότι η Γενική Συνέλευση επιτρέπεται να "εκλέγει" μόνο τα μη μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας κατόπιν συστάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας.

Τα άρθρα 39 έως 50 (κεφάλαιο VII του Χάρτη) εξουσιοδοτούν περαιτέρω το Συμβούλιο Ασφαλείας. Το Συμβούλιο είναι επιφορτισμένο με τη διερεύνηση και τον καθορισμό όλων των υποτιθέμενων απειλών για την ασφάλεια και με τη σύσταση διαδικασιών και προσαρμογών για την υποτιθέμενη αντιμετώπιση των απειλών αυτών. Το Συμβούλιο Ασφαλείας υπαγορεύει ποια περαιτέρω δράση, όπως κυρώσεις ή χρήση στρατιωτικής βίας, θα πρέπει να λαμβάνεται κατά οποιουδήποτε έθνους-κράτους που θεωρεί ότι αποτελεί πρόβλημα.

Το άρθρο 44 σημειώνει ότι, "όταν το Συμβούλιο Ασφαλείας έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει βία", η μόνη συμβουλευτική υποχρέωση που έχει έναντι της ευρύτερης ΓΣ είναι να συζητήσει τη χρήση των ενόπλων δυνάμεων ενός άλλου κράτους μέλους μόλις το Συμβούλιο Ασφαλείας διατάξει το εν λόγω έθνος να πολεμήσει. Για μια χώρα που είναι "εκλεγμένο" από τη ΓΣ μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, η πρακτικά απεριόριστη χρήση των ενόπλων δυνάμεών της από τη Στρατιωτική Επιτελική Επιτροπή του Συμβουλίου Ασφαλείας αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή στο Συμβούλιο.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, ο οποίος προσδιορίζεται ως "ανώτατος διοικητικός αξιωματούχος" στον Χάρτη, εποπτεύει τη Γραμματεία του ΟΗΕ. Η Γραμματεία διοικεί τα Ηνωμένα Έθνη. Αναθέτει, ερευνά και παράγει τις εκθέσεις που υποτίθεται ότι ενημερώνουν για τη λήψη αποφάσεων του ΟΗΕ.

Τα μέλη του προσωπικού της Γραμματείας διορίζονται από τον Γενικό Γραμματέα. Το άρθρο 97 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ ορίζει ότι ο Γενικός Γραμματέας "διορίζεται από τη Γενική Συνέλευση μετά από σύσταση του Συμβουλίου Ασφαλείας".

Σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, το Συμβούλιο Ασφαλείας γίνεται βασιλιάς. Αυτή η ρύθμιση παρέχει στις κυβερνήσεις των μόνιμων μελών του -και πάλι, της Κίνας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ- σημαντική πρόσθετη εξουσία. Δεν υπάρχει τίποτα το εξισωτικό στον Χάρτη του ΟΗΕ. Ο Χάρτης του ΟΗΕ είναι η ενσάρκωση και η ουσία της συγκεντρωτικής παγκόσμιας δύναμης και εξουσίας.

Στην ιδιαίτερα φορτισμένη πολιτική αρένα που δημιουργεί ο Χάρτης του ΟΗΕ, ο γεωπολιτικός αγώνας για την εξουσία φαίνεται συχνά μάταιος. Ακολουθούν, χωρίς ιδιαίτερη σειρά, μερικές εικόνες αυτής της ματαιότητας - απόδειξη της επιρροής των μονίμων μελών.

Μιλώντας τον Ιανουάριο του 2023, ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσικής Ομοσπονδίας Σεργκέι Λαβρόφ δήλωσε ότι η Ρωσική Ομοσπονδία υποστηρίζει σθεναρά τη διεύρυνση της σύνθεσης του Συμβουλίου Ασφαλείας. Δεν έκανε καμία αναφορά στον περιορισμό των πρόσθετων εξουσιών των μονίμων μελών.

Το περασμένο φθινόπωρο, όταν δέκα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας προσπάθησαν να περάσουν ένα ψήφισμα που περιέγραφε τα δημοψηφίσματα στις πρώην ουκρανικές περιοχές Luhansk, Donetsk, Kherson και Zaporizhzhya ως "απειλή για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια", η Ρωσική Ομοσπονδία, ως μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας, άσκησε βέτο στο ψήφισμα. Η ρωσική κυβέρνηση συγκαταλέγεται στα μόνιμα μέλη που προφανώς επιθυμούν να διατηρήσουν την εξουσία τους.

Όταν η ρωσική κυβέρνηση ανακάλυψε ένα δίκτυο εργαστηρίων βιολογικής έρευνας που χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ στην Ουκρανία, ζήτησε μαζί με την κινεζική κυβέρνηση να συσταθεί επιτροπή του ΟΗΕ για να ερευνήσει τα εργαστήρια. Τα δυτικόφιλα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας μπλόκαραν την έρευνα.

Σε μια κοινή δήλωση του Φεβρουαρίου 2022, η ρωσική και η κινεζική κυβέρνηση -αναφερόμενες στους εαυτούς τους ως "οι πλευρές"- δήλωσαν:

Οι πλευρές υπογραμμίζουν ότι η Ρωσία και η Κίνα, ως παγκόσμιες δυνάμεις και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, [. . .] υποστηρίζουν σθεναρά το διεθνές σύστημα με τον κεντρικό συντονιστικό ρόλο των Ηνωμένων Εθνών στις διεθνείς υποθέσεις, υπερασπίζονται την παγκόσμια τάξη που βασίζεται στο διεθνές δίκαιο, συμπεριλαμβανομένων των σκοπών και των αρχών του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.

Ως μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, ούτε η ρωσική ούτε η κινεζική κυβέρνηση, παρά τη φαινομενικά ακλόνητη δέσμευσή τους στη "βιώσιμη ανάπτυξη", φαίνεται να επιθυμούν στην πραγματικότητα να δουν τις "αναπτυσσόμενες χώρες" να έχουν μεγαλύτερα "δικαιώματα ψήφου" στον ΟΗΕ. Αντίθετα, ο προφανής στόχος τους είναι να εδραιώσουν τις δικές τους υψηλές θέσεις στην ιεραρχία που θεσπίζει ο Χάρτης του ΟΗΕ.

Τα άλλα τρία μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας, εξίσου πρόθυμα να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, υιοθετούν την ίδια στάση όσον αφορά τον Χάρτη.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Joe Biden, για παράδειγμα, αποκάλεσε τον Χάρτη "θεμέλιο μιας σταθερής διεθνούς τάξης βασισμένης σε κανόνες".

Ο πρόεδρος της Γαλλίας Emanuel Macron δήλωσε ότι ο Χάρτης υπόσχεται "μια σύγχρονη διεθνή τάξη".

Ο πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Rishi Sunak δήλωσε ότι η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου θα εργαστεί για την "προάσπιση του διεθνούς δικαίου και του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών".

Παρά τις τρέχουσες γεωπολιτικές εντάσεις, οι χώρες αυτές συμφωνούν ομόφωνα όχι μόνο για τον ρόλο του Χάρτη του ΟΗΕ, αλλά και για κάθε πτυχή της διαφημιζόμενης από τον ΟΗΕ "βιώσιμης ανάπτυξης".

• - Ο SDG16.8 υπόσχεται να ενισχύσει τους "θεσμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης". Δεν υπόσχεται μια μορφή παγκόσμιας διακυβέρνησης που θα ωφελήσει την ανθρωπότητα.

• - Παρόλο που ο ΟΗΕ παραμένει ένας εξόφθαλμα πολιτικός οργανισμός που σπαράσσεται από εσωτερικές συγκρούσεις, η υποτιθέμενη εχθρότητα μεταξύ Ανατολής και Δύσης δεν επεκτείνεται στον επαναπροσδιορισμό του "καθεστώτος παγκόσμιας διακυβέρνησης". Αντίθετα, υπάρχει ομόφωνη συμφωνία για την ενίσχυσή του.

• - Όσον αφορά τη βιώσιμη ανάπτυξη με γνώμονα τη G3P οι εθνικές κυβερνήσεις επιτρέπουν στους δημόσιους εταίρους να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα, εφαρμόζοντας τις πολιτικά υποκινούμενες πολιτικές του ΟΗΕ για τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης και εκμεταλλευόμενες τον πολιτικά υποκινούμενο Χάρτη του ΟΗΕ. Δεν υπάρχει καμία απόδειξη, από καμία πλευρά, ότι οποιαδήποτε εθνική κυβέρνηση εκτιμά τις ανθρωπιστικές αρχές που υποτίθεται ότι ενσαρκώνουν είτε οι ΣΒΑ είτε ο Χάρτης του ΟΗΕ.

Οι πρόεδροι Xi και Putin με την ευγενική χορηγία του Xinhua & AFP - Πηγή

Από Την Παγκόσμια Διακυβέρνηση Σε Ένα Παγκόσμιο Αστυνομικό Κράτος - Οι Στόχοι Της Ιντερπόλ Για Την Παγκόσμια Αστυνόμευση

Τοποθετημένος μετά τον SDG16.10, ο SDG16.a καλεί στην ενίσχυση "των σχετικών εθνικών θεσμών, μεταξύ άλλων μέσω της διεθνούς συνεργασίας, για την ανάπτυξη ικανοτήτων σε όλα τα επίπεδα" με στόχο την πρόληψη της "βίας" και την καταπολέμηση της "τρομοκρατίας και του εγκλήματος".

Το 2018, ο ΟΗΕ προσδιόρισε την Ιντερπόλ ως τον οργανισμό επιβολής του νόμου που ήταν "σε μοναδική θέση να είναι ο εταίρος υλοποίησης ορισμένων από τους στόχους βιώσιμης ανάπτυξης του 2030".

Αυτός ο χαρακτηρισμός ως "εταίρος υλοποίησης" των SDGs οδήγησε την Ιντερπόλ να αναπτύξει τους Eπτά Παγκόσμιους Στόχους Αστυνόμευσης, οι οποίοι, όπως λέει, "ευθυγραμμίζονται με την Ατζέντα 2030 των Ηνωμένων Εθνών για τη βιώσιμη ανάπτυξη. [. . .] Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον στόχο 16 [SDG16]".

Η Ιντερπόλ περιγράφει τι ελπίζει να επιτύχει με τη "βιώσιμη" επιβολή του νόμου:

Ως ο μοναδικός αστυνομικός οργανισμός που λειτουργεί σε παγκόσμιο επίπεδο, η Ιντερπόλ διαδραματίζει μοναδικό ρόλο στην υποστήριξη των διεθνών αστυνομικών προσπαθειών. Για να γίνει αυτό με συνεπή τρόπο σε όλο τον κόσμο, είναι σημαντικό όλοι οι παράγοντες της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής ασφάλειας να κατανοούν τις απειλές και να εργάζονται για τα ίδια αποτελέσματα. [. . .] Οι παγκόσμιοι στόχοι αστυνόμευσης εστιάζουν τις συλλογικές προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας επιβολής του νόμου για τη δημιουργία ενός ασφαλέστερου και πιο βιώσιμου κόσμου για τις μελλοντικές γενιές.

Πολλοί από τους παγκόσμιους στόχους αστυνόμευσης της Ιντερπόλ απαιτούν τον τύπο επιτήρησης που μπορεί να καταστεί ευκολότερα εφικτός με την εισαγωγή ψηφιακών ταυτοτήτων και CBDC (θέμα που θα συζητηθεί λεπτομερώς στο μέρος 2). Για παράδειγμα, οι περισσότεροι από τους επτά στόχους μοιράζονται έναν υποστόχο που αναφέρεται στην ανάγκη "εντοπισμού και διακοπής των χρηματοοικονομικών ροών" και, αλλού, στην ανάγκη "εντοπισμού και διακοπής των παράνομων χρηματοοικονομικών ροών" των "εγκληματιών" και των "τρομοκρατών".

Οι παγκόσμιοι στόχοι αστυνόμευσης της Ιντερπόλ - Πηγή

Ο παγκόσμιος στόχος 6 για την αστυνόμευση, για παράδειγμα, επικεντρώνεται στον περιορισμό των "παράνομων αγορών" και περιλαμβάνει τους εξής επιμέρους στόχους "δημιουργία μηχανισμών για τον εντοπισμό αναδυόμενων παράνομων αγορών" και "ενίσχυση της ικανότητας διερεύνησης και πρόληψης του παράνομου εμπορίου".

Αυτού του είδους οι εργασίες απαιτούν προφανώς εργαλεία που μπορούν να διεξάγουν μαζική οικονομική επιτήρηση. Προκειμένου να προεδρεύει τέτοιων επιχειρήσεων, η Ιντερπόλ πρέπει πρώτα να αποκτήσει την εξουσία πρόσβασης σε ένα σύστημα μαζικής οικονομικής επιτήρησης.

Κατά τρόπο βολικό, η απαιτούμενη παγκόσμια επιτήρηση της εμπορικής δραστηριότητας και των ροών χρήματος -που θα εξεταστεί στο Μέρος 2- μπορεί να επιτευχθεί μέσω της υλοποίησης του παραδείγματος της ψηφιακής ταυτότητας του SDG16.9, σύμφωνα με το οποίο η βιομετρική ψηφιακή ταυτότητα αποτελεί προϋπόθεση για τη συμμετοχή στην οικονομία. Η ιδέα αυτή προωθείται ρητά από το έγγραφο του ΟΗΕ “The People’s Money: Harnessing Digitalization to Finance a Sustainable Future.” ("Το Χρήμα των Ανθρώπων: Αξιοποίηση της ψηφιοποίησης για τη χρηματοδότηση ενός βιώσιμου μέλλοντος").

Ωστόσο, δεν είναι μόνο η μαζική οικονομική επιτήρηση που επιδιώκει η Ιντερπόλ. Ένας επιμέρους στόχος του Παγκόσμιου Στόχου 2 της για την αστυνόμευση ("προώθηση της ακεραιότητας των συνόρων παγκοσμίως") είναι "ο εντοπισμός των μετακινήσεων και των ταξιδιών εγκληματιών και θυμάτων".

Για την εκπλήρωση αυτού του στόχου, θα χρειαστούν εργαλεία για τη μαζική επιτήρηση του παγκόσμιου πληθυσμού με γεωγραφικό εντοπισμό. Πόσο βολικό είναι το γεγονός ότι το πρόγραμμα I-Checkit της Ιντερπόλ έχει σχεδιαστεί τόσο για την επίτευξη αυτής της φιλοδοξίας όσο και για τον κεντρικό έλεγχο και την πρόσβαση στο παγκόσμιο σύστημα παρακολούθησης του πληθυσμού.

Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα I-Checkit πιέζει τις χώρες να "αυξήσουν" τα "μέτρα διαχείρισης της ταυτότητάς τους". Προτρέπει επίσης τις αεροπορικές εταιρείες, τη ναυτιλιακή βιομηχανία και τις τράπεζες να συνεργάζονται σε πραγματικό χρόνο με τις αρχές επιβολής του νόμου για να αποφασίσουν αν θα πρέπει να επιτραπεί ή όχι σε ένα άτομο να ταξιδέψει.

Το σύστημα I-Checkit της Ιντερπόλ - Πηγή

Αν και ο στόχος 2 της Ιντερπόλ διαφημίζεται ως μέσο για την πάταξη του "οργανωμένου εγκλήματος", είναι πιθανότερο να αποσκοπεί στην προώθηση της φιλόδοξης ατζέντας των Ηνωμένων Εθνών για την ψηφιακή ταυτότητα. Όπως είδαμε όταν εισήχθησαν τα ψηφιακά διαβατήρια εμβολίων κατά τη διάρκεια της ψευδούς πανδημίας, η εξάπλωση και η επιβολή της βιομετρικής ψηφιακής ταυτότητας αποτελεί απτή απειλή για την ελευθερία μετακίνησης και τις ατομικές ελευθερίες όλων.

Όπως είναι αναμενόμενο, η Ιντερπόλ έχει ήδη συνεργαστεί με διάφορες εταιρείες βιομετρικών ψηφιακών ταυτοτήτων, δύο από τις οποίες (η Idemia και η Onfido, για την ακρίβεια) έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διευκόλυνση των διαβατηρίων εμβολίων κατά τη διάρκεια του COVID-19 και πιο πρόσφατα δημιούργησαν "ψηφιακές άδειες οδήγησης" (δηλαδή βιομετρικές ψηφιακές ταυτότητες) για αρκετές πολιτείες των ΗΠΑ.

Ο Στόχος 4 των Παγκόσμιων Στόχων Αστυνόμευσης της Ιντερπόλ που σχετίζονται με τους SDG είναι η "ασφάλεια του κυβερνοχώρου". Ένας από τους συναφείς υποστόχους του είναι η "δημιουργία εταιρικών σχέσεων για την ασφάλεια του κυβερνοχώρου". Η κύρια εταιρική σχέση στην οποία έχει ενταχθεί η Ιντερπόλ για την εκπλήρωση αυτού του στόχου είναι η εταιρική σχέση του WEF κατά του εγκλήματος στον κυβερνοχώρο (WEF-PAC).

Μερικά στοιχεία σχετικά με το WEF-PAC:

(1) Τα μέλη της, όπως και η Ιντερπόλ, έχουν ως στόχο την "ασφάλεια του κυβερνοχώρου". Πρόκειται κυρίως για υπηρεσίες επιβολής του νόμου από τις ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και το Ισραήλ, αλλά περιλαμβάνουν επίσης ορισμένες από τις μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες και εταιρείες fintech στον κόσμο.

(2) Υποστηρίζει τη δημιουργία μιας παγκόσμιας οντότητας fin-cyber για τη ρύθμιση του διαδικτύου, με απώτερους στόχους τον τερματισμό της οικονομικής ιδιωτικότητας και την αποτροπή της ανωνυμίας υπό το πρόσχημα της καταπολέμησης του "εγκλήματος στον κυβερνοχώρο".

(3) Διοικείται από τον Tal Goldstein, έναν πράκτορα των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών καριέρας, ο οποίος σχεδίασε μια πολιτική πληροφοριών που μετέτρεψε την ιδιωτική βιομηχανία ασφάλειας στον κυβερνοχώρο του Ισραήλ σε μια αποκοπή για τις επιχειρήσεις των μυστικών υπηρεσιών της χώρας αυτής.

Η WEF-PAC επιχειρηματολογεί υπέρ του σκοπού της επισημαίνοντας: "Η WEF-PAC υποστηρίζει τον σκοπό της:

[I]n προκειμένου να μειωθεί ο παγκόσμιος αντίκτυπος του εγκλήματος στον κυβερνοχώρο και να περιοριστούν συστηματικά οι εγκληματίες στον κυβερνοχώρο, το έγκλημα στον κυβερνοχώρο πρέπει να αντιμετωπιστεί στην πηγή του, αυξάνοντας το κόστος της διενέργειας εγκλημάτων στον κυβερνοχώρο, μειώνοντας την κερδοφορία των δραστηριοτήτων και αποτρέποντας τους εγκληματίες αυξάνοντας τον άμεσο κίνδυνο που αντιμετωπίζουν.

Για την επίτευξη αυτών των στόχων, η WEF-PAC οραματίζεται "την αξιοποίηση του ιδιωτικού τομέα για να συνεργαστεί πλάι-πλάι με τους αξιωματούχους των αρχών επιβολής του νόμου". Πρόκειται για μια τυπική κίνηση της G3P -και η οποία ακούγεται παρόμοια με το μοντέλο που ακολουθεί η Ιντερπόλ με το πρόγραμμά της I-Checkit.

Είναι συγκλονιστικό ότι το WEF-PAC καλεί για "συνεργασία" μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, ακόμη και αν αυτή "δεν είναι πάντα ευθυγραμμισμένη με τα υφιστάμενα νομοθετικά και επιχειρησιακά πλαίσια". Με άλλα λόγια, η συνεργασία θα πρέπει να επιτρέπεται ακόμη και αν είναι παράνομη.

Βέβαια, το μεγαλύτερο μέρος του υλικού της WEF-PAC αναφέρεται στους εγκληματίες του κυβερνοχώρου ως εκείνους που εμπλέκονται σε hacks ή επιθέσεις ransomware και άλλες πραγματικά εγκληματικές δραστηριότητες. Ωστόσο, σε ένα σημείο διευρύνει τον ορισμό των "κυβερνοεγκληματιών" ώστε να συμπεριλάβει εκείνους που χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να "υποστηρίξουν την τρομοκρατία" και να "διαδώσουν παραπληροφόρηση για να αποσταθεροποιήσουν κυβερνήσεις και δημοκρατίες".

---

Τερματισμός της ανωνυμίας: Γιατί η εταιρική σχέση του WEF κατά του εγκλήματος στον κυβερνοχώρο απειλεί το μέλλον της ιδιωτικής ζωής

Με πολλούς να εστιάζουν στην αυριανή άσκηση Cyber Polygon, λιγότερη προσοχή έχει δοθεί στις πραγματικές φιλοδοξίες του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στον τομέα της κυβερνοασφάλειας - στη δημιουργία ενός παγκόσμιου οργανισμού με στόχο την εκμηδένιση ακόμη και της δυνατότητας ανωνυμίας στο διαδίκτυο. Με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και του Ισραήλ στο συμβούλιο, μαζί με ορισμένες από τις ισχυρότερες εταιρείες του κόσμου, είναι σημαντικό να δώσουμε προσοχή στο τελικό τους παιχνίδι, όχι μόνο στις προσομοιώσεις.

---

Έτσι, βλέπουμε μια επίθεση σε πολλά επίπεδα κατά των λεγόμενων διακινητών της "παραπληροφόρησης": Δεν θα τους εμφανίσει μόνο ως εγκληματίες η εφαρμογή του SDG16.10 και η καταστολή της ABC, αλλά θα αποτελέσουν επίσης αντικείμενο του Παγκόσμιου Στόχου Αστυνόμευσης της Ιντερπόλ που συνδέεται με τον SDG16 και αφορά τη "διασφάλιση του κυβερνοχώρου" και την επιδίωξη της WEF-PAC για την αποσταθεροποίηση των κυβερνήσεων.

Από πολλαπλές οπτικές γωνίες, λοιπόν, ο SDG16 και οι εταίροι εφαρμογής του επιδιώκουν να κατασκευάσουν ένα παράδειγμα επιτήρησης όπου ο λόγος και οι οικονομικές συναλλαγές των διαφωνούντων παρακολουθούνται στενά, ποινικοποιούνται και στοχοποιούνται. Οι "ισχυροί θεσμοί", που ενισχύονται ακόμη περισσότερο από τον SDG16, θα χρησιμοποιηθούν για να διατηρήσουν τις κοινωνίες "ειρηνικές" -δηλαδή, απαλλαγμένες από το "έγκλημα" της αντίστασης στην τυραννία- μέσω της μαζικής επιτήρησης του διαδικτύου και όλων των εμπορικών δραστηριοτήτων, καθώς και της υποχρεωτικής χρήσης ψηφιακών ταυτοτήτων.

Συστήματα Δικαιοσύνης "Pay-to-Play"

Ο σημερινός πρόεδρος της Ιντερπόλ είναι ο Γενικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Εσωτερικών των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ), Υποστράτηγος Ahmed Naser Al-Raisi. Ανησυχητικά, έχει κατηγορηθεί ότι επιβλέπει τα βασανιστήρια πολιτών από το Ηνωμένο Βασίλειο, το Κατάρ, την Τουρκία, τα ΗΑΕ και αλλού.

Παρά τη στενή πολιτική και εμπορική σχέση της βρετανικής κυβέρνησης με τα ΗΑΕ, πριν από την "εκλογή" του Al-Raisi ως προέδρου της Ιντερπόλ, ο πρώην διευθυντής της εισαγγελίας Αγγλίας και Ουαλίας Sir David Calvert-Smith δημοσίευσε έκθεση σχετικά με τον Al-Raisi και την επιρροή των ΗΑΕ στις αδιαφανείς εσωτερικές διαδικασίες εκλογής της Ιντερπόλ.

Η έκθεση σημείωνε:

Ο Πρόεδρος [της Ιντερπόλ] βρίσκεται στην κορυφή ολόκληρης της δομής της Ιντερπόλ και διαθέτει σημαντική δύναμη και εξουσία. [. . .] [Ο μηχανισμός εκλογής του Προέδρου δεν είναι καθόλου διαφανής. Η Ιντερπόλ έχει απορρίψει επανειλημμένα αιτήματα οργανώσεων για τα δικαιώματα να απομυθοποιήσει τη διαδικασία εκλογής του προέδρου. [. . .] Η Ιντερπόλ δεν είναι ένας διαφανής οργανισμός.

Παρεμπιπτόντως: Η έλλειψη διαφάνειας της Ιντερπόλ έρχεται, φυσικά, σε αντίθεση με τη διακηρυγμένη δέσμευση της Αναπτυξιακής Ατζέντας του ΟΗΕ για την περίοδο μετά το 2015 να προωθήσει ένα "διαφανές και αντιπροσωπευτικό καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης".

Στρέφοντας την προσοχή της στον Al-Raisi, η έκθεση πρόσθεσε:

Από τον διορισμό του Al-Raisi ως Γενικού Επιθεωρητή του Υπουργείου Εσωτερικών των ΗΑΕ το 2015, υπήρξαν [. . .] πολυάριθμες καταγγελίες για βασανιστήρια και κακομεταχείριση στις φυλακές των Εμιράτων, τόσο στο Άμπου Ντάμπι όσο και στις φυλακές και τις φυλακές του Ντουμπάι. [. . .] Ο υποστράτηγος Al-Raisi είναι ακατάλληλος για τον ρόλο αυτό. [. . .] Έχει επιβλέψει την αυξημένη καταστολή των διαφωνιών, τα συνεχή βασανιστήρια και τις καταχρήσεις στο σύστημα ποινικής δικαιοσύνης. [. . .] Δεν είναι καθόλου ιδανικός υποψήφιος για την ηγεσία ενός από τους σημαντικότερους οργανισμούς αστυνόμευσης στον κόσμο.

Ανεξάρτητα από το αν οι ισχυρισμοί που αναφέρονται στην έκθεση του Calvert-Smith είχαν αποδειχθεί ή όχι, δεδομένης της διαμάχης, φαίνεται αξιοσημείωτο ότι η Ιντερπόλ προχώρησε στο διορισμό του Al-Raisi.

Στρατηγός Ahmed Naser Al-Raisi - Πηγή

Αλλά ίσως δεν θα έπρεπε να μας σοκάρει. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που η Ιντερπόλ, ο "εκτελεστικός εταίρος" του καθεστώτος του ΟΗΕ για τη βιώσιμη, παγκόσμια επιβολή του νόμου, έχει επικεφαλής αμφισβητούμενους χαρακτήρες.

Το 2008, ο τότε πρόεδρος της Ιντερπόλ Jack Selebi παραιτήθηκε αφού κατηγορήθηκε για δωροδοκία. Ο Selebi καταδικάστηκε στη συνέχεια σε 15 χρόνια φυλάκιση σε φυλακή της Νότιας Αφρικής για δωροδοκία από διεθνείς εμπόρους ναρκωτικών με αντάλλαγμα την προστασία τους από τις έρευνες.

Το 2018, ο αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας της Κίνας, Meng Hongwei, εξαφανίστηκε από τη θέση του προέδρου της Ιντερπόλ και παραιτήθηκε αμέσως μετά. Το 2020, καταδικάστηκε στην Κίνα σε περισσότερα από 13 χρόνια φυλάκισης για αποδοχή δωροδοκιών ύψους περίπου 2 εκατομμυρίων δολαρίων (USD).

Ψάχνοντας βαθύτερα, διαπιστώνουμε ότι το υποτιθέμενο ιστορικό της Ιντερπόλ, στην οποία ηγούνται εγκληματίες και βασανιστές, είναι μόνο το πιο ορατό μέρος της διαφθοράς της.

Στην Ιντερπόλ έχει δοθεί η αρμοδιότητα να εκδίδει διεθνή εντάλματα σύλληψης, που συχνά αναφέρονται ως "κόκκινες ειδοποιήσεις". Παρόμοια με τα διεθνή αιτήματα έκδοσης, ενημερώνουν τις εθνικές υπηρεσίες επιβολής του νόμου ότι ένα από τα 194 κράτη μέλη της Ιντερπόλ έχει εκδώσει ένταλμα και αναζητά το/τα κατονομαζόμενο/α πρόσωπο/α. Τα κράτη-παραλήπτες των κόκκινων ειδοποιήσεων εφαρμόζουν διαφορετικές ερμηνείες δικαιοδοσίας. Ορισμένα τα θεωρούν ενεργά εντάλματα, άλλα απλώς συμβουλευτικές ή προειδοποιητικές ειδοποιήσεις.

Η έκθεση Calvert-Smith διαπίστωσε ότι η κατάχρηση των κόκκινων ειδοποιήσεων από αυταρχικά καθεστώτα που επιδιώκουν την κράτηση πολιτικών αντιφρονούντων ή αντιπάλων είναι συνηθισμένη:

Με ωμούς όρους, υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις ότι δεσποτικά κράτη εκδίδουν κόκκινες ειδοποιήσεις της Ιντερπόλ προκειμένου να συλλάβουν και να εκδώσουν πολιτικούς αντιπάλους και επιχειρηματίες των οποίων τα συμφέροντα δεν ευθυγραμμίζονται με το καθεστώς. [. . .] Τα ΗΑΕ είναι διαβόητα για την κατάχρηση της Ιντερπόλ - πολλά από τα αιτήματά τους έχουν αφαιρεθεί. [. . .] Τα ΗΑΕ έχουν φτωχό μητρώο ανθρωπίνων δικαιωμάτων[,] πράγμα που σημαίνει ότι η έκδοση στα ΗΑΕ εκθέτει τα άτομα στον κίνδυνο βασανιστηρίων και κακομεταχείρισης[,] και οι πολιτικές αλλαγές σήμαιναν ότι ένα άτομο μπορεί να γίνει "εχθρός του κράτους" εν μία νυκτί.

Γιατί η κατάχρηση των κόκκινων ειδοποιήσεων φαίνεται να έχει περάσει από το σύστημα της Ιντερπόλ "απαρατήρητη"; Εξετάζοντας την οικονομική "υποστήριξη" που παρείχαν τα ΗΑΕ στην Ιντερπόλ πριν από την ανύψωση του Al-Raisi σε πρόεδρο, η έκθεση Calvert-Smith παρατήρησε:

Το Ίδρυμα της Ιντερπόλ για έναν ασφαλέστερο κόσμο ιδρύθηκε το 2013 και είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός[.] [. . . .] Μοναδικός σκοπός του είναι η [οικονομική] υποστήριξη της Ιντερπόλ. [. . .] Φαίνεται ότι το ίδρυμα εξαρτάται στην πραγματικότητα πλήρως από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. [. . .] Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς το συμπέρασμα ότι ο μοναδικός σκοπός του Ιδρύματος της Ιντερπόλ για έναν ασφαλέστερο κόσμο είναι να αποτελέσει ένα κανάλι μέσω του οποίου θα διοχετεύονται μετρητά από την κυβέρνηση των ΗΑΕ στην Ιντερπόλ.

Η Ιντερπόλ δέχεται επίσης ευχαρίστως χρήματα από ΜΚΟ, φιλανθρωπικά ιδρύματα, κυβερνήσεις και ιδιωτικές εταιρείες - ενώ παράλληλα επιμένει ότι είναι απολιτική και αδιάφθορη.

Μετά από μια έρευνα του 2015 για την Ιντερπόλ, ο δημοσιογράφος Jake Wallace Simons ανέφερε:

Η Ιντερπόλ έχει υπογράψει συμφωνίες με μεγάλο αριθμό ιδιωτικών "εταίρων", μεταξύ των οποίων κολοσσοί του καπνού, φαρμακευτικές εταιρείες και εταιρείες τεχνολογίας -όπως η Philip Morris International, η Sanofi και η Kaspersky Lab-, τα έσοδα από τις οποίες έχουν διογκώσει τον λειτουργικό της προϋπολογισμό κατά σχεδόν το ένα τρίτο.

Με άλλα λόγια, οι "διεθνείς προσπάθειες αστυνόμευσης" της Ιντερπόλ μπορούν να εξαγοραστούν, αν έχετε την οικονομική δυνατότητα να τις πληρώσετε. Η συμφωνία της με την Philip Morris International (PMI), για παράδειγμα, ανάγκασε ουσιαστικά την Ιντερπόλ να προωθήσει το σύστημα σήμανσης συσκευασιών καπνού "Codentify" της PMI στα κράτη μέλη της. Ο υποτιθέμενος σκοπός της Codentify ήταν η αντιμετώπιση του διεθνούς εμπορίου πλαστών και παράνομων προϊόντων καπνού.

Η Σύμβαση-πλαίσιο της ΠΟΥ για τον έλεγχο του καπνού (WHO FCTC), που εγκρίθηκε το 2003, καθιέρωσε ένα πρωτόκολλο για τα συστήματα εντοπισμού και παρακολούθησης του καπνού. Θεωρούσε το έργο του ως κεντρικό στις προσπάθειες για την αντιμετώπιση του παράνομου και παραποιημένου εμπορίου καπνού. Ωστόσο, μόνο το 7% του εν λόγω συνολικού εμπορίου αποτελούνταν από παραποιημένα προϊόντα. Το μεγαλύτερο μέρος του λαθρεμπορίου καπνού αποτελούνταν από την παράνομη διανομή και πώληση αυθεντικών προϊόντων της καπνοβιομηχανίας.

Ως εκ τούτου, η ιδέα ότι μια παγκόσμια εταιρεία καπνού (PMI) θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει το δικό της σύστημα εντοπισμού και παρακολούθησης (Codentify) σε συνεργασία με μια παγκόσμια υπηρεσία επιβολής του νόμου (Interpol) για την "κατάσχεση" του παράνομου καπνού έμοιαζε περισσότερο με μια προσπάθεια να ελεγχθεί το παράνομο εμπόριο καπνού παρά να τερματιστεί.

Ο επικεφαλής της γραμματείας της FCTC, Vera da Costa e Silva, παρατήρησε:

Τόσο η FCTC όσο και το Πρωτόκολλό της είναι απολύτως σαφές ότι η καπνοβιομηχανία είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης.

Ωστόσο, παρά το ύποπτο ιστορικό της Ιντερπόλ, τα Ηνωμένα Έθνη θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι η Ιντερπόλ είναι ο ιδανικός "εταίρος υλοποίησης" για μια σειρά από SDGs, πιο συγκεκριμένα για το SDG16.

Δύσκολα. Λαμβάνοντας υπόψη τον τρόπο με τον οποίο η Ιντερπόλ ορίζει τις απειλές που θα αστυνομεύονται από την "παγκόσμια αρχιτεκτονική ασφάλειας" υπό την αιγίδα του "καθεστώτος παγκόσμιας διακυβέρνησης", δεν υπάρχει κανένας λόγος να είμαστε σίγουροι ότι θα βοηθήσει στην πρόληψη της "βίας" ή στη μείωση της "τρομοκρατίας και του εγκλήματος".

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι η Ιντερπόλ είναι σε θέση να εκπληρώσει τον 5ο Παγκόσμιο Στόχο Αστυνόμευσης για την "προώθηση της παγκόσμιας ακεραιότητας" διακηρύσσοντας "χρηστή διακυβέρνηση και κράτος δικαίου" και "μια κουλτούρα ακεραιότητας όπου η διαφθορά δεν είναι αποδεκτή".

Ούτε έχουμε λόγους να ελπίζουμε ότι οι "νόμοι" που σχετίζονται με τον SDG16 θα εφαρμοστούν δίκαια από το θυγατρικό του ΟΗΕ, το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ).

Πρώτον, λίγη ιστορία:

Το 1993, ο ΟΗΕ δημιούργησε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για την πρώην Γιουγκοσλαβία (ICTY). Το ICTY καταδίκασε τελικά τον ηγέτη των Σέρβων της Βοσνίας Ράντοβαν Κάρατζιτς το 2016 και τον στρατιωτικό διοικητή των Σέρβων της Βοσνίας Ράτκο Μλάντιτς το 2017 για γενοκτονία και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Το 1994, ο ΟΗΕ συνέστησε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο για τη Ρουάντα. Και το 2002, σε συνεργασία με την κυβέρνηση της Σιέρα Λεόνε, συγκρότησε το Ειδικό Δικαστήριο για τη Σιέρα Λεόνε για τη διερεύνηση των φρικαλεοτήτων που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου της χώρας (1991-2002).

Συνδυαστικά, οι πρωτοβουλίες αυτές έδωσαν ώθηση στον ΟΗΕ να δημιουργήσει το πρώτο μόνιμο διεθνές κέντρο δικαιοσύνης στον κόσμο: το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ).

Το αρχικό κίνητρο για τη δημιουργία του ΔΠΔ, ωστόσο, λέγεται ότι προήλθε από τη Διεθνή Επιτροπή Νομικών (ΔΕΔ). (Περισσότερα για τη ΔΔΔ αργότερα.) Η ΔΔΔ πήρε τα εύσημα ως ένας από τους κύριους ενδιαφερόμενους φορείς που οδήγησαν στην επικύρωση του Καταστατικού της Ρώμης το 1998, το οποίο έθεσε τα νομικά θεμέλια για το μετέπειτα ΔΠΔ.

Το ΔΠΔ είναι δήθεν ανεξάρτητο, αν και λειτουργεί εντός των παραμέτρων που θέτει η "αμοιβαία επωφελής" Συμφωνία Σχέσεων με τον ΟΗΕ.

Το άρθρο 3 της συμφωνίας ΔΠΔ-ΟΗΕ αναφέρει:

Τα Ηνωμένα Έθνη και το Δικαστήριο συμφωνούν ότι, [. . .] θα συνεργάζονται στενά, όποτε ενδείκνυται, μεταξύ τους και θα διαβουλεύονται για θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας συμφωνίας και σύμφωνα με τις αντίστοιχες διατάξεις του Χάρτη και του Καταστατικού.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι τα Ηνωμένα Έθνη είναι εμφανώς πολιτικός οργανισμός, η στενή συνεργασία του ΔΠΔ με το εν λόγω διακυβερνητικό όργανο υποδηλώνει ότι και το ΔΠΔ θα μπορούσε να είναι πολιτικά προκατειλημμένο.

Τα στοιχεία παρέχουν σοβαρούς λόγους να υποπτευόμαστε ότι αυτό συμβαίνει:

- Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, της Ρωσίας και της Κίνας δεν έχουν υπογράψει το Καταστατικό της Ρώμης και δεν αναγνωρίζουν τη δικαιοδοσία του, αλλά, δυνάμει του άρθρου 13(β) του Καταστατικού, η ιδιότητά τους ως μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας τους επιτρέπει να κάνουν παραπομπές στον εισαγγελέα του ΔΠΔ. Κατά συνέπεια, το ΔΠΔ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί από αυτούς για διώξεις με πολιτικά κίνητρα.

- Τον Μάρτιο του 2023 το ΔΠΔ εξέδωσε διεθνές ένταλμα σύλληψης για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν και τη Ρωσίδα Επίτροπο για τα δικαιώματα του παιδιού, Maria Lvova-Belova. Οι κατηγορίες: τα εγκλήματα πολέμου της παράνομης απέλασης πληθυσμού (παιδιών) και της παράνομης μεταφοράς πληθυσμών (παιδιών) από τις κατεχόμενες περιοχές της Ουκρανίας στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Τα δυτικά κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης (MSM) ισχυρίζονται ότι έως και 16.000 παιδιά απελάθηκαν "παράνομα". Ο Roman Kashayev, μέλος της Μόνιμης Ρωσικής Αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ, ανέφερε ότι περίπου 730.000 παιδιά μετεγκαταστάθηκαν βαθύτερα εντός των ρωσικών συνόρων από τις, σημερινές, ρωσικές περιοχές του Luhansk, του Donetsk, της Kherson και της Zaporizhzhya. Η μετεγκατάσταση θα φαινόταν μια λογική προφύλαξη υπό το πρίσμα των συνεχών βομβαρδισμών του ουκρανικού στρατού εναντίον αμάχων στις στοχευμένες περιοχές.

Η κυβέρνηση της Ρωσικής Ομοσπονδίας παραδέχεται ότι ορισμένα από αυτά τα παιδιά ταξίδεψαν χωρίς τους γονείς τους, των οποίων η τύχη, όπως ισχυρίζεται, είναι άγνωστη. Είναι βέβαια πιθανό να έχει λάβει χώρα κάποια παράνομη δραστηριότητα εν μέσω της εκκένωσης. Αλλά υπάρχουν επίσης λόγοι να υποπτευθούμε ότι τα εντάλματα του ΔΠΔ εκδόθηκαν ως αποτέλεσμα πολιτικής πίεσης.

Ο επικεφαλής εισαγγελέας του ΔΠΔ που υπέβαλε το αίτημα έκδοσης ενταλμάτων είναι ο Βρετανός δικηγόρος και μέλος του King's Council Karim Khan KC, ο οποίος εργάζεται στο περίφημο Temple Chambers στο Λονδίνο. Υπέβαλε την αίτηση έκδοσης εντάλματος στις 22 Φεβρουαρίου 2023. Το ΔΠΔ εξέδωσε επίσημα το ένταλμα στις 17 Μαρτίου 2023.

Στις 3 Μαρτίου 2023, δύο εβδομάδες μετά την υποβολή της αίτησης, ο Khan εκφώνησε ομιλία στο συνέδριο United4Justice στο Λβιβ της Ουκρανίας, κατά τη διάρκεια της οποίας είπε:

Έχω πάει με τον Γενικό Εισαγγελέα [της Ουκρανίας] [. . . .] Οι άνδρες και οι γυναίκες του γραφείου μου έχουν πάει σε πάρα πολλές τοποθεσίες [με το γραφείο του Γενικού Εισαγγελέα της Ουκρανίας] [. . .] Δυστυχώς, η Ουκρανία είναι ένας τόπος εγκλήματος. [. . .] Έχουμε λάβει [ισχυρισμούς] ότι παιδιά πώς απελάθηκαν εκτός Ουκρανίας, στο έδαφος της Ρωσικής Ομοσπονδίας. [. . .] Το κριτήριό μας είναι οι αποδείξεις. Πρέπει να εξετάζουμε και να διερευνούμε εξίσου ενοχοποιητικά και αθωωτικά στοιχεία. Αλλά έχουμε αυτή τη δέσμευση.

Οι παρατηρήσεις του Khan υποδηλώνουν ότι υπέβαλε το αίτημα έκδοσης εντάλματος με βάση "ληφθέντες" ισχυρισμούς και μόνο. Αν και η δέσμευση να "ψάξουμε" για αποδείξεις είναι απολύτως φυσιολογική, είναι ίσως ασυνήθιστο να κατηγορούμε έναν σημαντικό παγκόσμιο ηγέτη και το προσωπικό του για αποτελεσματική εμπορία παιδιών και εγκλήματα πολέμου χωρίς κανένα προφανές αποδεικτικό στοιχείο. Και πάλι, τα πολιτικά κίνητρα φαίνονται πιθανά.

Η εκστρατεία United4Justice είναι μια υποστηριζόμενη από τη Δύση πολιτική επιχείρηση που εργάζεται στην Ουκρανία. Ισχυρίζεται ότι η πρόθεσή της είναι να κατασκευάσει ένα "πλέγμα λογοδοσίας για διεθνή εγκλήματα". Μια ματιά στις πρωτοβουλίες United4Justice, ωστόσο, αποκαλύπτει ορισμένους αμφισβητήσιμους χορηγούς -μεταξύ αυτών, η USAID, μια γνωστή οργάνωση βιτρίνα της CIA-, η Pravo-Justice, ένα πρόγραμμα που υποστηρίζεται από την ΕΕ και επικεντρώνεται στην ευθυγράμμιση του ουκρανικού δικαίου με το νομικό σύστημα της ΕΕ- και το International Renaissance Foundation (IRF), μια ουκρανική ΜΚΟ που χρηματοδοτείται από τον Σόρος και η οποία, όπως και η Pravo-Justice, επιδιώκει τη νομική μεταρρύθμιση στην Ουκρανία. Εν ολίγοις, η πολιτική ατζέντα αυτών των οργανώσεων και της εκστρατείας United4Justice που υποστηρίζουν είναι ηχηρά αντιρωσική.

Επιπλέον, το συνέδριο United4Justice στο οποίο μίλησε ο Khan διοργανώθηκε από τις ουκρανικές αρχές και τον Οργανισμό της ΕΕ για τη συνεργασία στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης (Eurojust). Επιθυμούν να δουν τη Ρωσική Ομοσπονδία να διώκεται για το νέο διεθνές έγκλημα της "επιθετικότητας".

Karim Khan - Πηγή

Για τον σκοπό αυτό, η Eurojust έχει ιδρύσει το Διεθνές Κέντρο για τη δίωξη του εγκλήματος της επιθετικότητας κατά της Ουκρανίας (ICPA). Σύμφωνα με την Eurojust, το Γραφείο του Εισαγγελέα του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου (το γραφείο του Χαν) "μπορεί να συμμετάσχει στη συνεργασία μέσω του ICPA όταν πληρούνται ορισμένες προϋποθέσεις".

Στις 20 Μαρτίου 2023, τρεις ημέρες μετά την έκδοση του εντάλματος από το ΔΠΔ, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου συγκάλεσε διεθνή συνάντηση -με οικοδεσπότη τον αναπληρωτή πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Dominic Raab- στην οποία ανακοίνωσε την ενίσχυση της χρηματοδότησης του Ηνωμένου Βασιλείου για το ΔΠΔ, διπλασιάζοντας την προηγούμενη συνεισφορά της. Σκοπός της χρηματοδότησης, δήλωσε η βρετανική κυβέρνηση, ήταν να διασφαλιστεί ότι "περισσότεροι εμπειρογνώμονες του Ηνωμένου Βασιλείου", όπως ο Karim Khan, θα εργάζονταν για το ΔΠΔ. Ο Khan εκφώνησε μία από τις εναρκτήριες ομιλίες. Δεν υπάρχει καμία διακριτή διαφορά μεταξύ της χρηματοδότησης του ΔΠΔ από την κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου και της χρηματοδότησης της Ιντερπόλ από την κυβέρνηση των ΗΑΕ. Ο στόχος σε κάθε περίπτωση είναι η συγκέντρωση επιρροής.

Το μόνο λογικό συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς είναι ότι, μακριά από το να είναι "αμερόληπτοι" διεθνείς θεσμοί κατάλληλοι για την επίτευξη των ΣΒΑ του ΟΗΕ, τόσο η Ιντερπόλ όσο και το ΔΠΔ φαίνεται να υιοθετούν τις προκαταλήψεις του πλειοδότη, εμπλεκόμενοι σε συστήματα "pay-to-play".

Δεν είμαστε οι μόνοι που βγάζουμε αυτό το συμπέρασμα.

Νωρίτερα φέτος, για παράδειγμα, ακαδημαϊκοί ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας και το London School of Economics δημοσίευσαν τα ευρήματά τους σχετικά με την επιρροή της χρηματοδότησης στο ΔΠΔ. Σημείωσαν:

Τα πρότυπα χρηματοδότησης που παρατηρούνται στο ΔΠΔ υποστηρίζουν τον ισχυρισμό ότι το Δικαστήριο παραμένει, σε σημαντικό βαθμό, εργαλείο των ισχυρών κρατών.

Ο Σέρβος δικηγόρος Goran Petronijevic, νομικός σύμβουλος του ICTY, συμφωνεί με αυτή την εκτίμηση. Πρόσφατα αποκάλεσε το ένταλμα του Χαν από το ΔΠΔ "πολιτική πράξη. Δεν είναι νομική πράξη. Είναι μια πρόκληση κατά της Ρωσίας".

Πράγματι, το ΔΠΔ έχει βυθιστεί σε αντιπαραθέσεις από την ίδρυσή του. Όταν οι ερευνητές δημοσιογράφοι του δικτύου European Investigative Collaborations (EIC) εξέτασαν τις δραστηριότητες του προκατόχου του Khan, του επικεφαλής εισαγγελέα του ΔΠΔ Luis Moreno Ocampo, διαπίστωσαν ότι οι ενέργειές του είχαν "αμαυρώσει και δυσφημίσει" το ΔΠΔ.

Ο Ocampo είχε υπηρετήσει ως επικεφαλής εισαγγελέας του ΔΠΔ για σχεδόν μια δεκαετία. Είναι προφανές ότι διατηρούσε πολυάριθμους υπεράκτιους λογαριασμούς κατά τη διάρκεια της θητείας του. Η εμπλοκή του στις σκοτεινές επιχειρηματικές συναλλαγές του Λίβυου μεγιστάνα Hassan Tatanaki, για να μην αναφέρουμε τη συνεχιζόμενη βοήθεια των αξιωματούχων του ΔΠΔ προς τον Tatanaki μετά την αποχώρηση του Ocampo, εγείρει περαιτέρω ανησυχίες για την ακεραιότητα του ΔΠΔ.

Εν ολίγοις, το να πιστεύει κανείς ότι το ΔΠΔ και η Ιντερπόλ είναι κατάλληλοι οργανισμοί για την προώθηση του "κράτους δικαίου" απαιτεί μεγάλη ευπιστία. Ωστόσο, στην επιδίωξη του SDG16, η καταλληλότητα είναι ακριβώς αυτό που ισχυρίζονται το καθεστώς των Ηνωμένων Εθνών και οι εταίροι του.

SDG16.2: Επικίνδυνη Υποκρισία του ΟΗΕ

Ο SDG16 υπόσχεται να εξαλείψει πολλά από τα χειρότερα εγκλήματα στον σημερινό κόσμο, συμπεριλαμβανομένων των εγκλημάτων που διαπράττονται κατά των παιδιών. Για παράδειγμα, ο στόχος του SDG16.2 είναι:

Να τερματιστούν η κακοποίηση, η εκμετάλλευση, η εμπορία και κάθε μορφή βίας κατά των παιδιών και τα βασανιστήρια.

Ωστόσο, σε αντίθεση με όλα τα στοιχεία, την ηθική, την κοινή λογική και το ποινικό δίκαιο, φαίνεται ότι αρκετοί σημαντικοί εταίροι και "ενδιαφερόμενοι" του ΟΗΕ δεν θεωρούν την παιδοφιλία ως μορφή κακοποίησης παιδιών.

Η Διεθνής Επιτροπή Νομικών (ΔΕΔ), η οποία συνέβαλε καθοριστικά στη δημιουργία του ΔΠΔ, είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) που αποτελεί εδώ και καιρό στενό "εταίρο" του ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ και η ΔΔΔ έχουν συνεργαστεί σε πολυάριθμα κοινά έργα, όπως η διάδοση των μηνυμάτων των ΣΔΑ μεταξύ των ακαδημαϊκών ιδρυμάτων.

Το ΔΔΔ είναι ένας σημαντικός ενδιαφερόμενος φορέας του ΟΗΕ. Το 1993, ο ΟΗΕ απένειμε στο ICJ το βραβείο του για τα ανθρώπινα δικαιώματα για τους ακόλουθους λόγους:

Η Διεθνής Επιτροπή Νομικών ιδρύθηκε με σκοπό την προάσπιση του κράτους δικαίου και της νομικής προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Έχει συμβάλει ενεργά στην εκπόνηση διεθνών και περιφερειακών προτύπων και έχει συμβάλει στη διασφάλιση της υιοθέτησης και της εφαρμογής τους από τις κυβερνήσεις. Η Επιτροπή συνεργάζεται στενά με τα Ηνωμένα Έθνη και εργάζεται ενεργά σε περιφερειακό επίπεδο για την ενίσχυση των θεσμών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Το ΔΔΔ συγκλήθηκε το 1952 ως ένας απροκάλυπτα γεωπολιτικός οργανισμός. Ο δηλωμένος σκοπός της ήταν να καταγγείλει "παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", αλλά μόνο στη Σοβιετική Ένωση. Στη συνέχεια διεύρυνε την αρμοδιότητά του και άρχισε να εξετάζει τις παραβιάσεις αλλού.

Τον Μάρτιο του τρέχοντος έτους, το ΔΔΔ δημοσίευσε τις "Αρχές της 8ης Μαρτίου". Ο υποτιθέμενος στόχος της ήταν "να προσφέρει ένα σαφές, προσιτό και εφαρμόσιμο νομικό πλαίσιο - καθώς και πρακτική νομική καθοδήγηση - για την εφαρμογή του ποινικού δικαίου στη συμπεριφορά".

Στις "Αρχές της 8ης Μαρτίου", το ΔΔΔ υποστηρίζει:

Όσον αφορά την εφαρμογή του ποινικού δικαίου, κάθε προβλεπόμενη ελάχιστη ηλικία συναίνεσης για σεξουαλική επαφή πρέπει να εφαρμόζεται χωρίς διακρίσεις. Η επιβολή δεν μπορεί να συνδέεται με το φύλο/φύλο των συμμετεχόντων ή την ηλικία συναίνεσης στο γάμο. Επιπλέον, η σεξουαλική συμπεριφορά στην οποία συμμετέχουν άτομα κάτω από την εγχώρια προβλεπόμενη ελάχιστη ηλικία συναίνεσης στο σεξ μπορεί να είναι συναινετική στην πραγματικότητα, αν όχι στο νόμο. Στο πλαίσιο αυτό, η εφαρμογή του ποινικού δικαίου θα πρέπει να αντικατοπτρίζει τα δικαιώματα και την ικανότητα των ατόμων κάτω των 18 ετών να λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με τη συμμετοχή σε συναινετική σεξουαλική συμπεριφορά και το δικαίωμά τους να ακουστούν σε θέματα που τα αφορούν.

Αυτή η διατύπωση ανοίγει την ευδιάκριτη πιθανότητα ότι οι αρπακτικοί παιδόφιλοι, εάν ποτέ κατηγορηθούν, μπορεί να είναι σε θέση να προσφέρουν ελαφρυντικά εάν οι ίδιοι ή οι δικηγόροι τους μπορούν να πείσουν τα παιδιά-στόχους τους να καταθέσουν ότι έδωσαν τη συγκατάθεσή τους.

Όπως γνωρίζουμε, ο εξαναγκασμός είναι μια συνήθης πρακτική των παιδόφιλων. Πολλές οργανώσεις προστασίας των παιδιών -μεταξύ αυτών και η Εθνική Εταιρεία για την Πρόληψη της Κακοποίησης των Παιδιών (NSPCC) με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο- αναγνωρίζουν ότι ο εξαναγκασμός αποτελεί μέρος της διαδικασίας αποπλάνησης (grooming):

Το grooming είναι μια διαδικασία που περιλαμβάνει τον δράστη να οικοδομεί μια σχέση με ένα παιδί, και μερικές φορές με την ευρύτερη οικογένειά του, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους και μια θέση εξουσίας πάνω στο παιδί, με σκοπό την προετοιμασία της κακοποίησης.

Μετά τη δημοσίευση των "Αρχών της 8ης Μαρτίου", η ΔΕΑ απάντησε στην κριτική παρουσιάζοντας ορισμένα αχυράνθρωπα επιχειρήματα.

Πρώτον, το ΔΔΔ δήλωσε ότι δεν "ζητά την αποποινικοποίηση του σεξ με παιδιά".

Δεύτερον, το ΔΔΔ δήλωσε ότι δεν πρότεινε "την κατάργηση της εγχώριας προβλεπόμενης ελάχιστης ηλικίας συναίνεσης στο σεξ".

Τρίτον, το ΔΔΔ εξήγησε ότι απλώς προσφέρει σαφή νομική καθοδήγηση σε "βουλευτές, δικαστές, εισαγγελείς και συνηγόρους".

Αλήθεια, είναι ξεκάθαρο ότι το ΔΔΔ δεν υποστήριξε την αποποινικοποίηση της παιδοφιλίας.

Πράγματι, είναι σαφές ότι το ΔΔΔ δεν υποστήριξε την κατάργηση της ηλικίας συναίνεσης.

Αλλά ... το ΔΔΔ εισήγαγε, σαφώς, την έννοια, στο νόμο, ότι ένα παιδί έχει το "ανθρώπινο δικαίωμα" να συναινέσει στο βιασμό του από έναν ενήλικα.

Δεν είναι καθόλου σαφές πώς οι νομοθέτες πρέπει να ερμηνεύσουν αυτό το "νομικό πλαίσιο και την πρακτική νομική καθοδήγηση".

Είναι απολύτως σαφές, ωστόσο, ότι το ΔΔΔ εισήγαγε νομική ασάφεια εκεί όπου δεν θα έπρεπε να υπάρχει απολύτως καμία νομική ασάφεια.

Οι αρχές του ΔΔΔ της 8ης Μαρτίου - Πηγή

Δυστυχώς, δεν θα έπρεπε να μας εκπλήσσουν οι "Αρχές της 8ης Μαρτίου". Το καθεστώς του ΟΗΕ και οι πολυμερείς εταίροι του έχουν ένα τρομακτικό ιστορικό μη προστασίας των παιδιών.

Το περιφερειακό γραφείο του ΠΟΥ για την Ευρώπη -ένας εξειδικευμένος οργανισμός του ΟΗΕ- και το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Κέντρο Αγωγής Υγείας (BZgA) δημοσίευσαν από κοινού το 2010 (και επικαιροποιήθηκαν το 2016) κατευθυντήριες γραμμές για τα σχολεία, με τίτλο "Πρότυπα για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στην Ευρώπη". Οι συγγραφείς αποκαλούν τις οδηγίες τους "ένα πλαίσιο για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, τις εκπαιδευτικές και υγειονομικές αρχές και τους ειδικούς".

Ο ΠΟΥ συμφώνησε με την Bzga ότι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να παρέχουν, σε βρέφη ηλικίας 0 έως 4 ετών, πληροφορίες σχετικά με την "απόλαυση και την ευχαρίστηση όταν αγγίζει κανείς το σώμα του", καθώς και πληροφορίες σχετικά με τον "αυνανισμό στην πρώιμη παιδική ηλικία".

Ο ΠΟΥ λέει ότι οι πληροφορίες αυτές θα πρέπει να εντάσσονται στο πλαίσιο ότι η "απόλαυση της σωματικής εγγύτητας" είναι "φυσιολογική". Ακόμη και τα βρέφη, λέει ο ΠΟΥ, θα πρέπει να διδάσκονται ότι "η σωματική εγγύτητα ως έκφραση αγάπης και στοργής".

Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, τα παιδιά ηλικίας 4 έως 6 ετών πρέπει να μάθουν να αναγνωρίζουν τους πιθανούς κακοποιούς. Στη συνέχεια περιγράφει τις συμβουλές που πρέπει να παρέχουν οι εκπαιδευτικοί στα παιδιά αυτής της ηλικίας - συμβουλές που, όπως υποστηρίζει ο ΠΟΥ, θα επιτρέψουν ενδεχομένως στα παιδιά ηλικίας 4 και 5 και 6 ετών να αναγνωρίζουν πιθανούς κινδύνους:

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που δεν είναι καλοί- προσποιούνται ότι είναι ευγενικοί, αλλά μπορεί να είναι βίαιοι.

Φυσικά, κάθε σεξουαλική κακοποίηση παιδιών είναι μια αποτρόπαια πράξη βίας, αλλά τα παιδιά μπορεί να μην την αντιληφθούν αμέσως ως τέτοια παρά μόνο πολύ μετά τη διάπραξη της πράξης. Οι επιζώντες της κακοποίησης δεν τείνουν να συνειδητοποιούν τη φρικτή ψυχολογική και συχνά σωματική βλάβη που τους προκλήθηκε παρά μόνο αργότερα στη ζωή τους.

Έτσι, η διδασκαλία στα βρέφη για τη "σεξουαλική ευχαρίστηση" και η ενημέρωσή τους ότι "η σωματική εγγύτητα είναι φυσιολογική" και "έκφραση αγάπης", ενώ ταυτόχρονα τους διδάσκει ότι η σεξουαλική κακοποίηση εκδηλώνεται μόνο ως "βία", φαίνεται ότι θέτει τα μικρά παιδιά σε ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο να υποστούν την παιδεραστία και την παιδοφιλία. Μια τέτοια "εκπαίδευση" αφοπλίζει, αντί να προειδοποιεί, το παιδί.

Όσον αφορά τα παιδιά ηλικίας 9 έως 12 ετών, ο ΠΟΥ και η BzgA συνιστούν να αναπτύξουν τις δεξιότητες "ανάληψης ευθύνης σε σχέση με ασφαλείς και ευχάριστες σεξουαλικές εμπειρίες για τον εαυτό τους και τους άλλους". Ο ΠΟΥ πιστεύει ότι τα παιδιά αυτά θα πρέπει να είναι σε θέση να "λαμβάνουν συνειδητά την απόφαση να έχουν ή όχι σεξουαλικές εμπειρίες".

Ο ΠΟΥ είναι ένας οργανισμός του ΟΗΕ και η ΔΕΑ είναι ένας "εταίρος" του ΟΗΕ με μεγάλη επιρροή. Σε αντίθεση με τις ανθρωπιστικές τους αξιώσεις, η "εκπαιδευτική καθοδήγηση" υπό την ηγεσία του ΠΟΥ, σε συνδυασμό με το νομικό πλαίσιο της ΔΕΑ, εξυπηρετεί τα συμφέροντα των παιδόφιλων και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των παιδιών.

Κάτι Πάει Πολύ Στραβά

Θα εξετάσουμε το SDG 16.9 και θα επεκτείνουμε τη διερεύνηση του "διαλειτουργικού" δικτύου ψηφιακών ταυτοτήτων που δημιουργήθηκε από τη Συμμαχία ID2020 (παγκόσμια σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα) στο Μέρος 2. Προς το παρόν, ας εξετάσουμε απλώς τη δημόσια δηλωμένη φιλοδοξία της ID2020:

Μέχρι το 2030, παροχή νόμιμης ταυτότητας για όλους, συμπεριλαμβανομένης της καταχώρισης της γέννησης.

Στο πλαίσιο της επιδίωξης του SDG16.9, η ID2020 δημιούργησε μια εταιρική σχέση μεταξύ της Διεθνούς Επιτροπής Διάσωσης (IRC) και της iRespond. Σκοπός της σύμπραξης ήταν η εξάπλωση της βιομετρικής ταυτότητας για τα νεογέννητα στον προσφυγικό πληθυσμό των Καρέν κατά μήκος των συνόρων Μιανμάρ-Ταϊλάνδης.

Το έργο, που προωθήθηκε έντονα από τα ΜΜΕ της Δύσης, συνέδεσε την πρόσβαση των προσφύγων Karen σε επισιτιστική βοήθεια και άλλες ζωτικές υπηρεσίες με τη συμμετοχή τους σε αυτό το σύστημα ψηφιακής ταυτότητας.

Είναι σημαντικό ότι οι εταίροι IRC και iRespond δήλωσαν ότι η συμμετοχή στο έργο ήταν εθελοντική. Όμως, στην ίδια αναπνοή, κατέστησαν σαφές ότι η "κατάσταση εμβολιασμού" των προσφύγων θα ενσωματωνόταν στις ψηφιακές ταυτότητές τους.

Για τους Karen, η πρόσβαση σε τρόφιμα και υγειονομική περίθαλψη εξαρτιόταν από την προσκόμιση εγκεκριμένης βιομετρικής ταυτότητας. Η εγγραφή για την ταυτότητα εξαρτιόταν από την "κατάσταση" του εμβολίου τους. Έτσι, οι Καρέν αναγκάστηκαν να δεχτούν τον εμβολιασμό και να χρησιμοποιήσουν ψηφιακή ταυτότητα ή να αντιμετωπίσουν την πείνα και την ασθένεια χωρίς πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη.

Αρκεί να πούμε ότι δεν υπήρχε καμία δέσμευση του IRC ή του iRespond για ελευθερία, δικαιοσύνη και ειρήνη. Αντιθέτως, αυτό το έργο υπό την ηγεσία των εταίρων του ΟΗΕ αγνόησε πλήρως τα δικαιώματα του λαού των Καρέν.

Η απόφαση της Συμμαχίας ID2020 να επιτρέψει στην IRC να πλησιάσει οικογένειες προσφύγων -τον πιο ευάλωτο πληθυσμό από όλους- ήταν τουλάχιστον απερίσκεπτη. Η IRC ήταν μία από τις δεκαπέντε "διεθνείς οργανώσεις βοήθειας" που εμπλέκονται στο σκάνδαλο "sex-for-food".

Όταν το σκάνδαλο ήρθε στο φως το 2000, ο ΟΗΕ ανέθεσε έρευνα για τις δραστηριότητες των συνεργαζόμενων ιδιωτικών "εταίρων" του και των δικών του οργανισμών βοήθειας. Η έκθεση που ακολούθησε βρήκε στοιχεία ότι εργαζόμενοι από 40 τοπικές και διεθνείς φιλανθρωπικές οργανώσεις -στην τελευταία περιλαμβανόταν και η IRC- είχαν "σχέσεις σεξουαλικής εκμετάλλευσης με παιδιά". Με ωμά λόγια, οι οργανώσεις των "ενδιαφερομένων εταίρων" του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένης της IRC, ήταν μολυσμένες με βιαστές παιδιών.

Η έκθεση προσδιόρισε σαφώς την ευρέως διαδεδομένη πρακτική της παροχής τροφίμων με αντάλλαγμα το σεξ -συμπεριλαμβανομένης της παιδοφιλίας- στους καταυλισμούς προσφύγων. Ωστόσο, ο ΟΗΕ απέκρυψε την έκθεση για περισσότερα από δεκαέξι χρόνια.

Ο ΟΗΕ έχει καθυστερήσει εξίσου να διερευνήσει τον πλούτο των στοιχείων που εμπλέκουν τους δικούς του ειρηνευτές σε επιχειρήσεις βιασμού και εμπορίας παιδιών σε 23 χώρες, ιδίως στην Αϊτή και τη Σρι Λάνκα, όπως αποκαλύφθηκε σε αποκαλυπτικό δημοσίευμα του Associated Press τον Απρίλιο του 2017 και στη συνέχεια.

Σαν να μην είχαν ήδη βασανιστεί αρκετά τα παιδιά της Αϊτής από τους "ειρηνευτές" του ΟΗΕ, η θυματοποίησή τους δεν είχε τελειώσει. Μετά τον σεισμό του Ιανουαρίου του 2010, η γνωστή διακινητής παιδιών Laura Silsby συνελήφθη για δεύτερη φορά να επιχειρεί να διακινήσει παιδιά από την Αϊτή. Τα παιδιά που άρπαξε υποτίθεται ότι βρίσκονταν υπό την προστασία του ΟΗΕ. Η Silsby ισχυρίστηκε ότι προορίζονταν για ένα ορφανοτροφείο στη Δομινικανή Δημοκρατία, αλλά δεν υπήρχε κανένα αρχείο που να την καταγράφει να κάνει οποιαδήποτε από τις απαιτούμενες αιτήσεις διέλευσης στις δομινικανικές αρχές.

Τον Μάιο του 2009, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ban Ki-moon είχε διορίσει τον Bill Clinton ειδικό απεσταλμένο στην Αϊτή, το φτωχότερο έθνος στο δυτικό ημισφαίριο. Μετά τον σεισμό, ο Clinton ήταν η προφανής επιλογή για να είναι ο διεθνής συντονιστής του ΟΗΕ για τις προσπάθειες ανακούφισης της Αϊτής. Ήταν έτσι σε ιδανική θέση για να ασκήσει πίεση στις αρχές της Αϊτής για λογαριασμό της Silsby, μετά την οποία αυτή αφέθηκε ελεύθερη. Τα στοιχεία υποδηλώνουν έντονα ότι η Silsby (τώρα Laura Gayler) ήταν μέρος μιας μεγαλύτερης επιχείρησης εμπορίας παιδιών στην οποία συμμετείχαν ο δικηγόρος που είχε αρχικά προσλάβει, ο Jorge Puello, και η σύζυγός του.

Είναι ενδιαφέρον ότι το ΔΠΔ, το οποίο θεώρησε σκόπιμο να εκδώσει ένταλμα σύλληψης για τον πρόεδρο Πούτιν για εμπορία παιδιών στην Ουκρανία, δεν έχει απαγγείλει κατηγορίες στον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ Κλίντον σε σχέση με την εμπορία παιδιών στην Αϊτή.

Ίσως αυτή η "εποπτεία" να οφείλεται στο γεγονός ότι το Ίδρυμα Κλίντον είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένο στη δομή δημόσιου-ιδιωτικού τομέα του καθεστώτος της παγκόσμιας διακυβέρνησης;

Το 2016, η Παγκόσμια Πρωτοβουλία Κλίντον, η οποία έχει πιστωθεί με την κατεύθυνση της φιλανθρωπίας προς τη βιώσιμη ανάπτυξη, διοργάνωσε μια εκδήλωση για να συγκεντρώσει υποστήριξη για το Καταπιστευματικό Ταμείο του ΟΗΕ (UNTF), του οποίου η δηλωμένη αποστολή είναι να τερματίσει τη βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών. Απίστευτο, την ίδια χρονιά, αναφέρθηκε για πρώτη φορά ότι οι συνήγοροι υπεράσπισης του παιδόφιλου σωματέμπορου και πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών Jeffrey Epstein είχαν γράψει ότι ο πελάτης τους ήταν βασικό μέλος της μικρής ομάδας που "συνέλαβε την Παγκόσμια Πρωτοβουλία Κλίντον".

Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, σκοπός της συνάντησης της UNTF ήταν να "ανακοινώσει μια σειρά από δεσμεύσεις για δράση με στόχο την προώθηση των στόχων ισότητας των φύλων των Στόχων Βιώσιμης Ανάπτυξης του ΟΗΕ". Προφανώς, ο στόχος αυτός πρόκειται να επιτευχθεί μέσω "εταιρικής σχέσης" με γνωστούς διευκολυντές της εμπορίας παιδιών.

Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε γιατί κάποιος θα "εμπιστευόταν" το "καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης" του ΟΗΕ για την "[ε]ντοπισμό της κακοποίησης, της εκμετάλλευσης, της εμπορίας και κάθε μορφής βίας κατά των παιδιών και των βασανιστηρίων" - όταν οι εξειδικευμένες υπηρεσίες και οι εμπλεκόμενοι φορείς του και ο ειδικός απεσταλμένος του, καθώς και οι ειρηνοφύλακες και οι εταίροι του, έχουν συλληφθεί σε αμέτρητες περιπτώσεις είτε να διαπράττουν είτε να επικυρώνουν αυτά ακριβώς τα εγκλήματα.

Δεν είναι παράλογο να πούμε ότι ο ΟΗΕ και οι οργανισμοί και οι "εταίροι" του αποτελούν σημαντικό κίνδυνο για τα παιδιά. Σαφώς-σαφώς-υπάρχει κάτι πολύ λάθος στην καρδιά αυτού του επικίνδυνου καθεστώτος.

SDG16 - Πηγή

Ειρήνη και Δικαιοσύνη για Ποιον;

Ο ΟΗΕ είναι ένα διεφθαρμένο "καθεστώς παγκόσμιας διακυβέρνησης". Συνεχίζει να εξαπατά τον παγκόσμιο πληθυσμό σχετικά με τις ακμές του διαχωρισμού μεταξύ των λεγόμενων "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και των πραγματικών "αναφαίρετων δικαιωμάτων" μας, τα οποία αγνοεί επιμελώς και υπονομεύει εσκεμμένα.

Τα έθνη-κράτη ανταγωνίζονται για επιρροή εντός της τροχιάς του καθεστώτος του ΟΗΕ. Οι κυβερνήσεις αυτών των εθνών-κρατών αποτελούν μέρος του τεράστιου δικτύου, που σχηματίζεται από το καθεστώς και τους διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς "εταίρους" του, το οποίο προσπαθεί να εφαρμόσει τον SDG16.

Οι περισσότεροι από τους στόχους του SDG16 αποσκοπούν στη "μεταρρύθμιση" των κυρίαρχων συστημάτων δικαιοσύνης και επιβολής του νόμου και των διαδικασιών λήψης αποφάσεων προς όφελος του καθεστώτος.

Ο SDG16 αντιπροσωπεύει μια προφανή προσπάθεια εδραίωσης της εξουσίας στα χέρια του καθεστώτος εις βάρος της εθνικής κυριαρχίας και της ανθρώπινης ελευθερίας. Αυτό είναι ένα θέμα εξαιρετικά ανησυχητικό για πολλούς λόγους, ίσως κυρίως επειδή τα παιδιά μας πρέπει να διασφαλιστούν. Όπως έχουν τα πράγματα, το καθεστώς φαίνεται να αποτελεί σαφή απειλή για τα παιδιά σε όλο τον κόσμο.

Το Φυσικό Δίκαιο ορίζει ότι "ένας άδικος νόμος δεν είναι καθόλου νόμος": lex iniusta non est lex. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι το σύστημα του υποτιθέμενου "διεθνούς δικαίου" που λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και του Χάρτη του εφαρμόζεται ή έχει ποτέ εφαρμοστεί δίκαια και δεδομένου ότι δεν πληροί το πρότυπο του "δίκαιου δικαίου", είναι, επομένως, "καθόλου δίκαιο".

Μέσα στα συμβουλευτικά όργανα που αποτελούν το καθεστώς του ΟΗΕ, η "ισχύς" εξακολουθεί να θεωρείται "δικαίωμα". Τα θεσμικά όργανα με τα οποία τα Ηνωμένα Έθνη υποστηρίζουν και συνεργάζονται -το Διεθνές Δικαστήριο, η Ιντερπόλ και το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, για να αναφέρουμε μόνο τρία- είναι βαθιά ελαττωματικά. Οι θεσμοί αυτοί είναι ακατάλληλοι να διαδραματίσουν οποιονδήποτε ρόλο, πόσο μάλλον ηγετικό, στην απονομή της δικαιοσύνης.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε ότι οι προσδοκίες του SDG16 για την προώθηση της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της συμμετοχικότητας θα κάνουν οτιδήποτε για τον κόσμο ως σύνολο, πόσο μάλλον οτιδήποτε για την επίλυση των θεμελιωδών αποτυχιών που ενυπάρχουν στο κατάπτυστο και ανυπόληπτο σύστημα της υποτιθέμενης "παγκόσμιας διακυβέρνησης" του ΟΗΕ.

Ίσως αναρωτηθείτε τι σχέση έχει ο στόχος 16 για τη βιώσιμη ανάπτυξη -ή αυτό το άρθρο σχετικά με αυτόν- με την προστασία του πλανήτη και των κατοίκων του από την προβλεπόμενη "κλιματική καταστροφή". Η απάντηση είναι: τίποτα απολύτως. Αλλά τότε, η "κλιματική αλλαγή" είναι απλώς η προσφερόμενη πρόφαση που υποτίθεται ότι νομιμοποιεί και προσδίδει επείγοντα χαρακτήρα στη βιώσιμη ανάπτυξη.

Η εγκαθίδρυση μιας σταθερής παγκόσμιας διακυβέρνησης -στην πραγματικότητα, μιας παγκόσμιας δικτατορίας- μέσω της εφαρμογής των SDGs είναι ο πραγματικός στόχος των Ηνωμένων Εθνών. Η "κλιματική αλλαγή" είναι απλώς η δικαιολογία. Τίποτα δεν το αποδεικνύει αυτό πιο ξεκάθαρα από τον SDG16.9. Και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα επικεντρωθούμε αποκλειστικά στον 16.9 στο Μέρος 2 της εξερεύνησής μας για τον SDG16.

---

---Δικτυογραφία :

SDG16: Part 1 — Building the Global Police State

https://unlimitedhangout.com/2023/06/investigative-series/sdg16-part-1-building-the-global-police-state/