Εθελοντική Δημοκρατία - Μέρος 1
Eθελοντισμός, Βολονταρισμός : η αρχή ή το σύστημα να γίνεται κάτι με εθελοντική δράση ή με εθελοντές ή να στηρίζεται σε αυτούς
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - Iain Davis | 7 Δεκεμβρίου, 2024
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Προτείνω ένα νέο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο που ονομάζω Εθελοντική Δημοκρατία (Voluntary Democracy). Μπορεί εύλογα να αναρωτηθείτε πώς έγινα αρκετά αλαζόνας ώστε να σκεφτώ να κάνω κάτι τέτοιο.
Δεν είμαι κανένας ή όλοι, ανάλογα με την οπτική σας γωνία. Είμαι ένας πολύ μέτριος τύπος με κάποια περιορισμένη εμπειρία ζωής, μια μικρή ποσότητα γνώσεων και αρκετό ενδιαφέρον για να μιλήσω και να γράψω για το θέμα που πρόκειται να συζητήσουμε.
Δεν ισχυρίζομαι ότι έχω όλες τις απαντήσεις ή ότι γνωρίζω καν ποια είναι τα περισσότερα ερωτήματα. Είμαι όσο πιο άστατος είναι δυνατόν να είναι ένας άνθρωπος και δεν αξίζω την εμπιστοσύνη σας, πράγμα που είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους σας ζητώ να μην μου δείξετε εμπιστοσύνη.
Προτείνω απλώς μια ιδέα. Η μόνη μου ελπίδα είναι να την εξετάσετε. Αν είμαι τυχερός, ίσως την αμφισβητήσετε και, αν είμαι πολύ τυχερός, αρχίσετε να την επεκτείνετε.
Θα συζητήσουμε μερικά από τα προβλήματα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, η οποία είναι το πολιτικό μοντέλο κράτους που προτιμούν οι περισσότεροι άνθρωποι που θα αναφέρω ως κρατιστές. Θα αποκαλώ αυτό το μοντέλο απλά κράτος.
Γεννήθηκα και ζω στο κράτος που ονομάζεται Ηνωμένο Βασίλειο (UK). Κανείς δεν με ρώτησε ποτέ αν ήθελα να με κυβερνά ένας βασιλιάς ή η κυβέρνησή του, αλλά αυτή είναι η φύση του κράτους. Δεν είναι επιλογή να είσαι υπήκοος του κράτους. Αν και οι κρατιστές ισχυρίζονται ότι είναι.
Ως εκ τούτου, θα χρησιμοποιήσω την τρέχουσα υποτιθέμενη συνταγματική μοναρχία, την υποστηριζόμενη βάση για το κράτος του Ηνωμένου Βασιλείου, ως τη δική μου δοκιμαστική περίπτωση.
Τι Είναι και Τι Δεν Είναι η Δημοκρατία
Η δημοκρατία είναι ένα πολιτικό σύστημα που καθιερώθηκε για πρώτη φορά επίσημα στην αρχαία Ελλάδα από τον Κλεισθένη (περίπου 570-500 π.Χ.). Ο Κλεισθένης εισήγαγε τη «διαλογή», δηλαδή την τυχαία επιλογή των πολιτών με κλήρωση. Σύμφωνα με τις μεταρρυθμίσεις του, η Βουλή (εκτελεστική εξουσία) πρότεινε νομοθεσία και η Εκκλησία (νομοθετική εξουσία) στη συνέχεια συζητούσε τους προτεινόμενους νόμους και ψήφιζε για την έγκρισή τους.
Οι πολίτες μέλη της Βουλής και της Εκκλησίας επιλέγονταν με κλήρωση. Μόλις τελείωναν το έργο τους, η Βουλή (Boule) και η Εκκλησία (Ecclesia) διαλύονταν. Οι πολίτες επέστρεφαν στην καθημερινή τους ζωή. Την επόμενη φορά που θα χρειαζόταν η Βουλή και η Εκκλησία, θα χρησιμοποιούνταν και πάλι η διαλογή και θα επιλέγονταν μια διαφορετική ομάδα ανθρώπων.
Η διαλογή χρησιμοποιήθηκε επίσης για τον σχηματισμό ενόρκων, τα μέλη των οποίων ήταν πολίτες που συνεδρίαζαν στα Dikasteria (Δικαστήρια). Οι ένορκοι στα Δικαστήρια αντιπροσώπευαν τον ανώτατο νόμο της χώρας. Κάθε Δικαστήριο μπορούσε να ανατρέψει τις αποφάσεις της Εκκλησίας. Αυτό το πολιτικό σύστημα έδινε τη δυνατότητα στους πολίτες να δημιουργούν νομοθεσία (καταστατικό δίκαιο) καθώς και δίκαιο που προέκυπτε από προηγούμενα (νομολογία).
Το κρίσιμο είναι ότι ο Κλεισθένης εξουσιοδότησε τα Δικαστήρια να ανατρέπουν (ακυρώνουν) κάθε νόμο που κρίθηκε άδικος σε δίκη με ενόρκους. Δεν υπήρχαν δικαστές. Οι δικαστές ήταν απλώς διαχειριστές του δικαστηρίου. Εάν ο κατηγορούμενος κρινόταν ένοχος, τόσο η κρίση (απόφαση) όσο και η φύση της ποινής (καταδίκη) αποφασίζονταν από τους ενόρκους πολίτες.
Εάν η πλήρης εφαρμογή του νόμου (συμπεριλαμβανομένης της νομοθεσίας) δεν εξυπηρετούσε τη δικαιοσύνη, οι ένορκοι μπορούσαν να την ακυρώσουν. Ο κατηγορούμενος μπορεί τεχνικά να έχει παραβιάσει τον νόμο, αλλά μπορεί και πάλι να κριθεί αθώος εάν οι ένορκοι πιστεύουν ότι ο κατηγορούμενος ενήργησε έντιμα, χωρίς πρόθεση να προκαλέσει βλάβη ή απώλεια (mens rea).
Σε μια τέτοια περίπτωση, ο νόμος και όχι ο κατηγορούμενος θα μπορούσε να κριθεί υπαίτιος. Οποιαδήποτε ελαττωματική νομοθεσία θα διαγραφόταν από τα νομοθετικά βιβλία και η Βουλή και η Εκκλησία θα έπρεπε να την τροποποιήσουν ή να την καταργήσουν υπό το πρίσμα της απόφασης του Δικαστηρίου.
Η λέξη «δημοκρατία» προέρχεται από το «δήμος» (λαός) και το «κράτος» (εξουσία). Σε κυριολεκτική μετάφραση, σημαίνει «λαϊκή εξουσία». Ο Κλεισθένης πρότεινε ένα σύστημα διακυβέρνησης, σύμφωνα με το οποίο ο λαός ήταν κυρίαρχος δυνάμει της άσκησης του κράτους δικαίου μέσω δίκης από ενόρκους. Αυτό, και μόνον αυτό, είναι η «δημοκρατία» και δεν έχει καμία σχέση με την ψηφοφορία ή την εκλογή οποιουδήποτε.
Η λεγόμενη «αντιπροσωπευτική δημοκρατία» δεν είναι δημοκρατία. Στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες ο λαός έχει τη δυνατότητα να επιλέγει αντιπροσώπους οι οποίοι λαμβάνουν όλες τις αποφάσεις γι' αυτόν για τα επόμενα χρόνια. Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησής τους, οι αντιπρόσωποι επιβάλλουν τη συλλογική τους βούληση στο λαό.
Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία βασίζεται στο ότι ο λαός παραδίδει όλη τη δύναμη λήψης αποφάσεων σε μια μικρή κλίκα προνομιούχων ηγετών. Είναι το αντίθετο της δημοκρατίας.
Επιτρέπεται να εκλέγουμε το νομοθετικό σώμα, το οποίο ονομάζουμε Κοινοβούλιο (Eκκλησία). Η κυρίαρχη παράταξη, που συνήθως σχηματίζεται από τον πιο δημοφιλή όχλο -που επιλέγεται από όσους μπήκαν στον κόπο να ψηφίσουν- σχηματίζει την εκτελεστική εξουσία. Την ονομάζουμε κυβέρνηση (Bουλή).
Ανάλογα με το πόσο κυρίαρχος είναι ο κυρίαρχος όχλος - που καθορίζεται από τον σχετικό αριθμό των κοινοβουλευτικών εδρών του - η εκτελεστική εξουσία (Bουλή ή κυβέρνηση) μπορεί είτε να εξαναγκάσει εύκολα το νομοθετικό σώμα (Κοινοβούλιο-Εκκλησία) να υιοθετήσει τις επιθυμητές πολιτικές (νομοθεσία) είτε να εμπλακεί σε κάποιο παζάρι με την «αντιπολίτευσή» της για να τροποποιήσει τη νομοθεσία της (δικτατορία πολιτικής) πριν από τη σχεδόν αναπόφευκτη υιοθέτησή της. Ο όρος «αντιπολίτευση» είναι παραπλανητικός, διότι οι άνθρωποι που πραγματικά κυβερνούν ελέγχουν τόσο την κυβέρνηση όσο και τη λεγόμενη αντιπολίτευση.
Η σημερινή βρετανική κυβέρνηση, παρά το γεγονός ότι εξασφαλίζει ψήφους μόνο από μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού, απολαμβάνει μια τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η κυβέρνηση (Bουλή) μπορεί να «μαστιγώνει» τα δικά της αντιπροσωπευτικά μέλη του Κοινοβουλίου (βουλευτές) για να περάσει σχεδόν οποιαδήποτε πολιτική της αρέσει, χωρίς να μπει στον κόπο να συμβουλευτεί κανέναν.
Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία του Ηνωμένου Βασιλείου, ενώ οι κρατιστές νομίζουν ότι εκλέγουν ανθρώπους που θα εκπροσωπήσουν τις απόψεις τους και θα δώσουν προτεραιότητα στην αντιμετώπιση των ανησυχιών τους, το Κοινοβούλιο δηλώνει εαυτόν κυρίαρχο έναντι όλου του λαού. Οι κρατιστές επιλέγουν στην πραγματικότητα τους δικούς τους κυβερνήτες - κατά κάποιο τρόπο.
Η αξίωση του Κοινοβουλίου για κυριαρχία είναι ψευδής. Οι Βρετανοί έχουν ένα κωδικοποιημένο, γραπτό σύνταγμα που καθιστά το λαό κυρίαρχο. Αυτό δεν έχει σημασία, ωστόσο, για την κυβέρνηση, όσο ο πληθυσμός συνεχίζει να θεωρεί ότι η αξίωση του Κοινοβουλίου είναι έγκυρη.
Το πλεονέκτημα της «αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας», από τη σκοπιά των ολιγαρχών που πραγματικά κυβερνούν, είναι ότι τους επιτρέπει να κυβερνούν στο διηνεκές. Μέσω των λόμπι, της χρηματοδότησης των πολιτικών κομμάτων και των προεκλογικών εκστρατειών, των κυβερνητικών συνεργασιών, της διαφθοράς, του εξαναγκασμού και των εντολών που δίνονται σε βουλευτές-μαριονέτες, ο συντριπτικός όγκος των βουλευτών εκπροσωπεί μόνο τις απόψεις των ολιγαρχών και δίνει προτεραιότητα στις ανησυχίες των ολιγαρχών. Οι ολιγάρχες δεν ανησυχούν καθόλου για το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές.
Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία του Ηνωμένου Βασιλείου τα δικαστήρια (Δικαιοσύνη) διοικούνται από το δικαστικό σώμα. Ως δικαιοδοσία του Κοινού Δικαίου, οι ένορκοι στο Ηνωμένο Βασίλειο μπορούν ακόμη να «ακυρώνουν» τεχνικά τη νομοθεσία. Η δικαστική εξουσία «καθοδηγεί» τους ενόρκους, αλλά ποτέ δεν τους ενημερώνει ότι μπορούν να ακυρώσουν. Κατά συνέπεια, οι Βρετανοί ένορκοι παραμένουν σε άγνοια των δικών τους δικαιωμάτων και εξουσιών. Το δικαστικό σώμα δεν συμπαθεί πραγματικά τις δίκες ενόρκων σε κάθε περίπτωση και συνεργάζεται με την κυβέρνηση για να τις καταργήσει αν μπορεί.
Το κράτος υποτίθεται ότι λειτουργεί με βάση το κωμικοτραγικό μοντέλο του διαχωρισμού των εξουσιών. Όλοι όσοι ζουν και εργάζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο γνωρίζουν ότι αυτό είναι εντελώς ανόητο.
Οι τρεις κυβερνητικοί κλάδοι αποτελούνται από την εκτελεστική εξουσία (κυβέρνηση ή Boule) και τη νομοθετική εξουσία (Κοινοβούλιο ή Ecclesia), οι οποίες μαζί αποτελούν ένα ενιαίο, ολιγαρχικά ελεγχόμενο θεσμικό όργανο θέσπισης κανόνων. Ο τρίτος κλάδος, η δικαστική εξουσία (δικαστήρια), αναγκάζει τον λαό να συμμορφώνεται με τους κανόνες και τιμωρεί όσους δεν το κάνουν. Σπάνια, αν ποτέ, αποφασίζει ενάντια στο θεσμό θέσπισης κανόνων των ολιγαρχών και είναι εντελώς αποκομμένη από οτιδήποτε οι υπόλοιποι από εμάς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε δικαιοσύνη. Οι μόνοι άνθρωποι που δεν χρειάζεται να υπακούσουν στον δικτατορικό κανόνα είναι οι ολιγάρχες, οι οποίοι είναι υπεράνω όλων των κανόνων που επιβάλλουν σε όλους τους άλλους, συχνά επειδή μπορούν να εξαγοράσουν τον εαυτό τους από την υποχρέωση να συμμορφωθούν με οποιονδήποτε.
Αυτό, λοιπόν, είναι το κράτος.
Εισαγωγή στην Εθελοντική Δημοκρατία
Το πρόβλημα με τις «αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες» είναι ότι πάντα καταλήγουν σε κακιστοκρατίες που κυβερνώνται από ολιγάρχες. Με άλλα λόγια, δικτατορίες. Στον λαό δίνεται απλώς η ψευδαίσθηση της επιλογής μέσω τελετών χρίσματος που ονομάζονται εκλογές, όπου καλείται να στέψει την επόμενη παρέα κακιστοκρατών που θα τον κυβερνήσει για λογαριασμό των ολιγαρχών.
Σημ.: Κακιστοκρατία: κυβέρνηση που κυβερνάται από τους λιγότερο κατάλληλους, ικανούς ή έμπειρους ανθρώπους σε ένα κράτος ή μια χώραΠροτείνω η λύση σε αυτό το πρόβλημα να είναι η Εθελοντική Δημοκρατία.
Η Εθελοντική Δημοκρατία δεν θα απαιτούσε την επανεφεύρεση του τροχού. Οι τρεις κλάδοι διακυβέρνησης θα παρέμεναν και η διαδικασία της πρότασης, της θέσπισης και της απόφασης επί της νομοθεσίας θα συνεχιζόταν.
Η εκτελεστική εξουσία θα αντικατασταθεί από ένα σώμα που θα αποτελείται από πολίτες οι οποίοι θα επιλέγονται τυχαία με διαλογή από το σύνολο του πληθυσμού και θα υπηρετούν προσωρινά ή ίσως ανά θέμα. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε Βουλή ή κάτι άλλο. Τι θα λέγατε για «εθελοντική - εκτελεστική» ίσως; Ας χρησιμοποιήσουμε το «Volexec».
Το νομοθετικό σώμα θα ήταν ένα μεγαλύτερο σώμα -που θα επιλέγεται και θα υπηρετεί με τον ίδιο τρόπο- το οποίο στη συνέχεια θα συζητούσε και θα θέσπιζε τη νομοθεσία που θα πρότεινε το εκτελεστικό όργανο. Και πάλι, θα μπορούσαμε να παραμείνουμε στην Εκκλησία, αλλά ας χρησιμοποιήσουμε το «the Volegis».
Η μεγαλύτερη διαδικαστική διαφορά σε μια Εθελοντική Δημοκρατία, εκτός από τη διαδικασία επιλογής, θα ήταν η κατάργηση των δικών με επαγγελματίες δικαστές. Όλη η δικαιοσύνη θα απονέμεται από ενόρκους σε δίκες με ενόρκους και οι δικαστές θα αντικατασταθούν από συγκλητικούς, των οποίων ο μόνος ρόλος θα είναι να διευκολύνουν τη διαδικασία.
Η σημαντικότερη διαφορά θα ήταν ότι όλοι οι ένορκοι θα ήταν κυρίαρχοι. Οι ένορκοι και μόνο οι ένορκοι θα αντιπροσωπεύουν τον ανώτατο κανόνα δικαίου σε ολόκληρη τη δικαιοδοσία και το μόνο τους μέλημα θα είναι να διασφαλίζουν την απονομή δικαιοσύνης. Θα ονομάσουμε αυτά τα εθελοντικά Δικαστήρια «Volcourts».
Μέσω των δικών που θα διεξάγονται από ενόρκους, αυτές οι επιλεγμένες κατά διαλογή ομάδες πολιτών-δικαστών που θα κάθονται στα Volcourts σε όλη τη χώρα, θα έχουν την ενιαία και προσαρτημένη εξουσία να ακυρώνουν οποιαδήποτε νομοθεσία και να δημιουργούν δεδικασμένα όπου κρίνουν ότι είναι απαραίτητο. Σε περίπτωση ακύρωσης, το Volexec και το Volegis θα έπρεπε είτε να τροποποιήσουν είτε να καταργήσουν αναλόγως την ελαττωματική νομοθεσία.
Σε μια εθελοντική δημοκρατία δεν θα υπήρχε κυβέρνηση και δεν θα προέκυπτε κράτος. Οι εθελοντικές κοινωνίες θα ήταν δικαιοδοσίες χωρίς κυβερνήτες, όχι δικαιοδοσίες χωρίς κανόνες. Ούτε η εθελοντική δημοκρατία θα καθιστούσε αναγκαία την ύπαρξη εθνών, αν και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να τα σχηματίσουν εθελοντικά και να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν. Ως εκ τούτου, καθώς προχωρούμε στο Μέρος 2 και απομακρυνόμαστε από το παράδειγμα με βάση το Ηνωμένο Βασίλειο σε ευρύτερες εκτιμήσεις, δεν θα αναφερθώ στην έννοια των εθνών, αλλά θα χρησιμοποιήσω τη λέξη «δικαιοδοσίες».
Οι εθελοντικές δημοκρατικές δικαιοδοσίες δεν θα είναι τέλειες και δεν θα λύσουν όλα τα προβλήματά μας. Παρ' όλα αυτά, πιστεύω ότι θα μπορούσαν να επιλύσουν πολλές από τις αδικίες που υποφέρουμε σήμερα. Και όχι λιγότερο απ' όλα, αφαιρώντας αποτελεσματικά την πολιτική εξουσία των ολιγαρχών.
Για να υλοποιήσουμε την υπόσχεση της εθελοντικής δημοκρατίας θα πρέπει όλοι μας να εργαστούμε μέσα από μια σημαντική φιλοσοφική αλλαγή. Τα θεμελιώδη συστήματα πεποιθήσεων και αξιών μας θα πρέπει να αλλάξουν. Για παράδειγμα, η υπακοή δεν θα ήταν πλέον αρετή, αλλά μάλλον αδυναμία. Αρχικά, τα άτομα θα πρέπει να ξεκινήσουν μαθαίνοντας να σκέφτονται διαφορετικά. Τελικά, αν θέλαμε να λειτουργήσουν εθελοντικές δημοκρατίες σε μακροσκοπική κλίμακα, όλοι μας θα έπρεπε να αναπτύξουμε και να υιοθετήσουμε μια νέα πολιτική φιλοσοφία. Οι κρατιστές, οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία, μοιράζονται σήμερα όλοι ουσιαστικά μια πολιτική φιλοσοφία, οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο οι εθελοντιστές δεν θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο και να γίνουν οι ίδιοι πλειοψηφία. Θα επεκταθούμε σε αυτό στο Μέρος 3.
Ελπίζω λοιπόν ότι κάποιοι θα ενδιαφερθούν αρκετά για να διαβάσουν το Μέρος 2. Αν όχι, σας ευχαριστώ που διαβάσατε εθελοντικά αυτό το άρθρο.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το με την οικογένεια, τους φίλους και τους συναδέλφους σας, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
Παρακαλώ βοηθήστε να στηρίξετε το έργο μου. 🙏
---Δικτυογραφία :
Voluntary Democracy - Part 1 - Iain Davis Substack
