Η Κομισιόν και η ΕΚΤ Πιέζουν για Κεντρικό Υπερκράτος Πριν από το Τέλος του Έτους
Στη συνεδρίαση του Συμβουλίου της ΕΕ την περασμένη εβδομάδα,ένα τυραννικό όραμα για το μέλλον ήρθε στο προσκήνιο,καθώς η Von der Leyen &η Lagardeπρότειναν θεμελιώδεις αλλαγές στις υπάρχουσες ρυθμίσεις
Σας ευχαριστώ θερμά για το ενδιαφέρον σας και την αναδημοσίευση των άρθρων μου. Θα εκτιμούσα ιδιαίτερα αν, κατά την κοινοποίηση, σ̲υ̲μ̲π̲ε̲ρ̲ι̲λ̲α̲μ̲β̲ά̲ν̲α̲τ̲ε̲ ̲κ̲α̲ι̲ ̲τ̲ο̲ν̲ ̲σ̲ύ̲ν̲δ̲ε̲σ̲μ̲ο̲ ̲(̲l̲i̲n̲k̲)̲ ̲τ̲ο̲υ̲ ̲ά̲ρ̲θ̲ρ̲ο̲υ̲ ̲μ̲ο̲υ̲. Αυτό όχι μόνο αναγνωρίζει την πηγή, αλλά επιτρέπει και σε άλλους να ανακαλύψουν περισσότερο περιεχόμενο. Η υποστήριξή σας είναι πολύτιμη για τη συνέχιση της δουλειάς μου.
Απόδοση στα ελληνικά: Απολλόδωρος - epimetheus | 1 Νοεμβρίου 2023
Μπορείτε να κάνετε εφάπαξ ή επαναλαμβανόμενες δωρεές μέσω του Ko-Fi:
Γερμανική έκδοση εδώ· η παρακάτω μετάφραση είναι δική μου, αν και ελαφρώς επεξεργασμένη για λόγους σαφήνειας.
Αφού εγκαινιάστηκε πρόσφατα η επόμενη φάση του «ψηφιακού ευρώ» , το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνήλθε στις Βρυξέλλες την περασμένη εβδομάδα για να συζητήσει, μεταξύ άλλων, το μέλλον της ΕΕ. Αυτές οι τακτικές συναντήσεις κορυφής λαμβάνουν (υπερβολικά) λίγη προσοχή, καθώς η πορεία του μπλοκ καθορίζεται πάντα εκεί λόγω των θεσμικών ρυθμίσεων της ΕΕ. Αυτή τη φορά επρόκειτο και πάλι για το μέλλον της ΕΕ και του χρηματοπιστωτικού συστήματος του ευρώ, αν και ο παροιμιώδης διάβολος δεν κρύβεται μόνο στις λεπτομέρειες.
Πρώτα απ' όλα, μια σύντομη πλαισίωση: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επιδιώκουν εδώ και αρκετό καιρό έναν πρωταρχικό στόχο, δηλαδή τη δημιουργία ενός τύπου κεντρικού κράτους της ΕΕ που θα χρηματοδοτείται μέσω κοινών ομολόγων (των λεγόμενων "ευρωομολόγων")- αυτό το δεύτερο μέρος μένει συνήθως ασχολίαστο, διότι όποιος λέει "ευρωομόλογα" εννοεί να οργανώσει την εξυπηρέτηση του χρέους μέσω φόρων που επιβάλλονται από την ΕΕ ή την ΕΚΤ.***
Εδώ θα βρείτε την εκτίμηση του Norbert Häring (στα γερμανικά, για τα αγγλικά, χρησιμοποιήστε αυτόματη μετάφραση) για την κίνηση προς ένα «ψηφιακό ευρώ» που έλαβε χώρα πριν από περίπου δύο εβδομάδες, ο οποίος κάνει λόγο για ένα είδος «διαμάχης» μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ. Παρεμπιπτόντως, αυτή είναι μια θέση που δεν συμμερίζομαι, καθώς ο κ. Häring παραλείπει το δεύτερο μέρος του αινίγματος ΕΕ/Ευρώ (την αναγκαιότητα της εξίσωσης των φόρων).
Με τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα, επιβεβαιώνεται πλέον τουλάχιστον ότι αυτό ακριβώς είναι το διακύβευμα. Με άλλα λόγια: η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ τραβούν προς την ίδια κατεύθυνση -δηλαδή, ενισχύουν το σχοινί γύρω από το λαιμό των υπολειμμάτων της λαϊκής κυριαρχίας και ενάντια στην πολιτική ευθύνη των κυβερνήσεων απέναντι στους πολίτες των κρατών της ΕΕ/του ευρώ.
Σύνοδος κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, 26-27 Οκτωβρίου 2023
Μπορείτε να βρείτε τα έγγραφα από τη συνάντηση εδώ .
Αλλά ποιο σημαντικό πράγμα συνέβη; Τα γεγονότα που σχετίζονται με τις "κεφαλαιαγορές και τις χρηματοπιστωτικές αγορές" περιγράφονται συνοπτικά παρακάτω (οι υπογραμμίσεις εδώ και παρακάτω):
Οι ηγέτες σημείωσαν τις συνεχιζόμενες εργασίες της Ευρωομάδας σχετικά με το μέλλον των ευρωπαϊκών κεφαλαιαγορών και χρηματοπιστωτικών αγορών, μεταξύ άλλων:
ενίσχυση των επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα
απελευθέρωση χρηματοδότησης για κοινές προκλήσεις
επιδεικνύοντας την ηγετική θέση στην πράσινη και ψηφιακή μετάβαση
Θα επανεξετάσουν την πρόοδο στην επόμενη σύνοδο κορυφής του ευρώ τον Μάρτιο του 2024.
Οι ενδιαφερόμενοι πολίτες μπορούν να μάθουν τι σημαίνει αυτό συγκεκριμένα στην ακόλουθη υποσελίδα με τίτλο «Το μέλλον των ευρωπαϊκών κεφαλαιαγορών και χρηματοπιστωτικών αγορών»: Η ΕΕ βρίσκεται επί του παρόντος (έως το τέλος του έτους) στη «δεύτερη φάση» ενός σχεδίου τριών σταδίων για τη «διασυνοριακή εναρμόνιση» των κεφαλαιαγορών και των χρηματοπιστωτικών αγορών. Η τρίτη φάση θα ξεκινήσει την 1η Ιανουαρίου 2024, η οποία θα περιλαμβάνει τη μετατροπή σε νόμο αυτού που πρόκειται να εγκριθεί στην επόμενη σύνοδο κορυφής την επόμενη άνοιξη. Οπότε, όλα είναι σε καλό δρόμο, όπως λένε.***
***Σημ.: Με άλλα λόγια μας γράφουν στα παλιότερα των υποδημάτων τους… σκάστε και πληρώνετε ΦΟΡΟΥΣ και ΧΑΡΑΤΣΙΑ που εμείς θα σας επιβάλλουμε ανελέηταΑπό την 1η Ιανουαρίου, ωστόσο, η Συνθήκη του Μάαστριχτ με τα ανώτατα όρια για τα επίπεδα του ελλείμματος και του χρέους θα επανέλθει σε ισχύ, και από τότε θα είναι και πάλι απαραίτητο να διατηρηθούν τα δημοσιονομικά ελλείμματα στο 3% της οικονομικής παραγωγής ή κάτω από αυτό και τα επίπεδα του εθνικού χρέους κάτω από το 60% του ΑΕΠ.
Αυτά τα κριτήρια του Μάαστριχτ ανεστάλησαν λόγω της «κρίσης του κορωνοϊού» - και οι πιθανότητες συμμόρφωσης με αυτά από την 1η Ιανουαρίου 2024 φαίνονται μάλλον «ζοφερές», όπως δείχνουν τα τρέχοντα στοιχεία της ΕΚΤ:
Ο λόγος του δημόσιου ελλείμματος προς το ΑΕΠ της ΕΕ μειώθηκε από -4,7 % το 2021 σε -3,3 % το 2022.
Στην ΕΕ, ο δείκτης δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ μειώθηκε από 87,4 % στο τέλος του 2021 σε 83,5 % στο τέλος του 2022.
Στο τέλος του 2022, ο δείκτης δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ κυμαινόταν από 18,5 % στην Εσθονία έως 172,6 % στην Ελλάδα (τόσο η Εσθονία όσο και η Ελλάδα είναι χώρες της ευρωζώνης).
Για να το θέσουμε ευγενικά, δεν φαίνεται ότι τα κριτήρια του Μάαστριχτ θα τηρηθούν (μπορούν να τηρηθούν) από όλα τα κράτη της Ευρωζώνης- ως εκ τούτου, το ερώτημα είναι μάλλον: ποιες ή πόσες χώρες θα ζητήσουν "εξαιρέσεις" από τους κανόνες; Και: Σε ποιο σημείο η Συνθήκη του Μάαστριχτ και τα κριτήριά της θα πρέπει να κατηγοριοποιηθούν ως «νεκρό γράμμα»;
Το «Μεγάλο Άλμα» της Ευρώπης προς την «Ολοκλήρωση»
Τουλάχιστον αυτό αναφέρεται στην αρχική σελίδα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αλλά η πραγματικότητα είναι σαφώς διαφορετική.
Από τη σκοπιά της Επιτροπής της ΕΕ και της ΕΚΤ, η κηρυγμένη από τον ΠΟΥ, η λεγόμενη "Πανδημία Κορωνοϊού™" (Σημ.: Η Απάτη του κοροϊδοϊού) είναι σχεδόν ένα είδος "δώρου από τον Θεό". Ο στόχος στις Βρυξέλλες και τη Φρανκφούρτη (έδρα της ΕΚΤ) είναι εδώ και καιρό η δημιουργία ενός συγκεντρωτικού υπερκράτους της ΕΕ που θα έχει τη δική του φορολογική και χρεωστική κυριαρχία, το νόημα της οποίας είναι η "ανεξαρτησία" από τα κράτη μέλη και τους ενοχλητικούς κατοίκους τους που προσκολλώνται στην ιδέα να έχουν λόγο στη διακυβέρνησή τους.
Όπως δείχνουν οι αυθαίρετες ενέργειες της Επιτροπής της ΕΕ κατά τη διάρκεια της "Πανδημίας™", οι "Βρυξέλλες" συμπεριφέρονται όλο και περισσότερο ως παράγοντας εξουσίας που ενεργεί, τρόπον τινά, σαφώς απομακρυσμένος από τους κυρίαρχους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών. Το καλύτερο παράδειγμα του υπερκείμενου στόχου της Κομισιόν είναι το Ταμείο Ανασυγκρότησης Corona, το οποίο στην πραγματικότητα αποτελείται από 800 δισεκατομμύρια ευρώ αμοιβαίων ομολόγων (υποχρεώσεις χρέους για τις οποίες όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ μοιράζονται την ευθύνη) που εξέδωσε η ΕΚΤ. Προφανώς, οι ευρωκράτες, επικαλούμενοι "έκτακτη ανάγκη", ενήργησαν σε αντίθεση με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, οι οποίες αποκλείουν σαφώς την κοινή ευθύνη.
Όπως ανέφερε το Reuters την άνοιξη του 2023, η Επιτροπή της ΕΕ επιδιώκει μια ακόμη αλλαγή παράλληλα με τη συνέχιση αυτών των "ευρωομολόγων":
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να προσεγγίσει τους παρόχους δεικτών για να συμπεριληφθεί το χρέος της στους δείκτες κρατικών ομολόγων τους, δήλωσε αξιωματούχος της ΕΕ στο Reuters, μια κίνηση που θα προσελκύσει σταθερή ζήτηση από μια πολύ μεγαλύτερη δεξαμενή παγκόσμιων επενδυτών.
Η συμπερίληψη στους δείκτες "είναι κάτι που συζητάμε με τους συμμετέχοντες στην αγορά αυτή τη στιγμή, ενώ κάνουμε επίσης την εσωτερική μας ανάλυση", δήλωσε ο αξιωματούχος, εξετάζοντας τον τρόπο με τον οποίο η ΕΕ πληροί τα κριτήρια των παρόχων δεικτών.
Τα ομόλογα της ΕΕ περιλαμβάνονται σε ευρείς δείκτες ομολόγων, αλλά η συμπερίληψη σε ειδικούς δείκτες κρατικών ομολόγων που καταρτίζονται από οργανισμούς όπως το Bloomberg, η JPMorgan ή ο FTSE Russell θα άλλαζε τα δεδομένα, καθώς τα τρισεκατομμύρια δολάρια των επενδυτικών κεφαλαίων που παρακολουθούν τους δείκτες θα γίνονταν ουσιαστικά αναγκαστικοί αγοραστές.
Εδώ μπορεί να παρατηρηθεί για άλλη μια φορά ο τρόπος λειτουργίας της ΕΕ: πρώτα δημιουργείται κάτι "για παν ενδεχόμενο" (εδώ η χρηματοδοτική υποδομή), και αφού γίνει αυτό, οι Βρυξέλλες απλώς λένε ότι έχουν ξοδέψει χρόνια γι' αυτό, θα ήταν κρίμα να μην χρησιμοποιηθεί αυτό ή εκείνο το μέσο.
Για «ευρωομόλογα» και «συγχωροχάρτια»
Η ουσία είναι ότι η ΕΕ εντείνει τώρα τις προσπάθειές της για να αντιμετωπιστεί ως κρατικός δανειολήπτης. Το σημείο διαφωνίας από την άποψη των παρόχων δεικτών είναι ότι η ΕΕ δεν έχει (ακόμη) άμεση πρόσβαση στα φορολογικά έσοδα. Το Reuters επικαλείται περαιτέρω έναν Cosimo Marasciulo, επικεφαλής του τμήματος σταθερού εισοδήματος απόλυτης απόδοσης στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή εταιρεία διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων Amundi, ο οποίος επίσης τάσσεται υπέρ της συμπερίληψης της ΕΕ στους δείκτες κρατικών ομολόγων:
Υπάρχουν ομόλογα που έχουν κοινό κίνδυνο μεταξύ διαφορετικών χωρών, ακόμη και αν έχουν εκδοθεί από μια οντότητα που δεν έχει φορολογική εξουσία, αλλά δεν νομίζω ότι είναι σχετικό. Είναι μέρος της ολοκλήρωσης που έχουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Με άλλα λόγια: η ΕΚΤ εκδίδει ομόλογα αξίας 800 δισεκατομμυρίων ευρώ που δεν καλύπτονται από κανένα έσοδο, αλλά αυτό είναι "άσχετο" αν ακολουθήσετε το δόγμα του κ. Marasciulo. Ίσως είναι δυνατόν να αγοράσει κανείς στο μέλλον ένα συγχωροχάρτι από την ΕΚΤ, αφού και αυτό, επίσης, δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από θέμα πίστης (για να μην αναφέρουμε τις «διαφορετικές» συνέπειες).
Παρεμπιπτόντως, τα "ευρωομόλογα" που εκδίδει η ΕΚΤ δεν αντέχουν ιδιαίτερα "καλά" στις χρηματοπιστωτικές αγορές, όπως δείχνουν τα τρέχοντα στοιχεία της ΕΚΤ: αρχικά εκδόθηκαν με επιτόκιο 0,6% ετησίως, τα επιτόκια της ΕΚΤ είναι τώρα στο 4,5%.
Εν μέσω της κηρυγμένης από τον ΠΟΥ, λεγόμενης "Πανδημίας Corona™", η ΕΕ εξέδωσε αυτά τα ευρωομόλογα των οποίων οι "επενδυτές" -που περιλαμβάνουν τις κεντρικές τράπεζες των ίδιων των κρατών μελών- αποκομίζουν τώρα τεράστιες απώλειες.
Για ποιες διαστάσεις μιλάμε εδώ; Ένα ομόλογο SURE* ύψους 7 δισεκατομμυρίων ευρώ με λήξη 0,1% τον Οκτώβριο του 2040 διαπραγματεύεται σήμερα με απόδοση 3,867%. Αυτό δεν φαίνεται τόσο άσχημο, ε, δηλαδή, μέχρι να δείτε την τιμή αυτού του ομολόγου, το οποίο διαπραγματεύεται με διαφορά προσφοράς-ζήτησης 0,54/0,55 - και προκαλεί σήμερα στους επενδυτές απώλειες 45%.
(SURE είναι το ακρωνύμιο των κοινών «ευρωομολόγων» της ΕΚΤ με τίτλο «Στήριξη για τον μετριασμό των κινδύνων ανεργίας σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης»· στις 14 Δεκεμβρίου 2022, συνολικά περίπου 98,4 δισεκατομμύρια ευρώ διανεμήθηκαν σε όλα τα κράτη μέλη.)
Η επικεφαλής της ΕΚΤ, Lagarde ζητά «περισσότερη ολοκλήρωση»
Δεν χρειάζεται να είστε οικονομική ιδιοφυΐα για να αντιληφθείτε ότι ο ενθουσιασμός των επενδυτών για την υιοθέτηση αυτών των μέσων δεν είναι ατελείωτος (και δεν έχουμε καν μιλήσει για τον επίμονα υψηλό πληθωρισμό, αλλά το 0,1% ετήσιο επιτόκιο είναι... σίγουρα "σπουδαίο").
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Επιτροπή της ΕΕ εργάζεται παρασκηνιακά για να συμπεριλάβει τα "ευρωομόλογα" στους δείκτες, διότι αυτό θα αφαιρέσει οποιαδήποτε δυναμική της αγοράς (την οποία μπορούμε σήμερα να παρατηρήσουμε), καθιστώντας έτσι αυτά τα "ευρωομόλογα" μια πολιτική, και ως εκ τούτου καταναγκαστική, υποχρέωση χρέους. Το αποτέλεσμα θα είναι ότι αυτά τα "ευρωομόλογα" θα θεωρούνται ισοδύναμης αξίας με, ας πούμε, τα ομόλογα που εκδίδει η Deutsche Bundesbank.
Όπως είναι αναμενόμενο, η ΕΚΤ ζητά σήμερα δυνατά "ένα δημοσιονομικό σύμφωνο για χάρη της ενότητας", όπως ανέφερε το Bloomberg στα τέλη της περασμένης εβδομάδας :
Στη συνομιλία της Lagarde τη Δευτέρα [23 Οκτωβρίου 2023] με την επικεφαλής της Κομισιόν Ursula von der Leyen, τον πρόεδρο του Eurogroup Paschal Donohoe και τον επικεφαλής του Συμβουλίου Charles Michel, προειδοποίησε ότι η μη επίτευξη συμφωνίας σχετικά με την περαιτέρω πορεία κινδυνεύει να ασκήσει πίεση στη νομισματική πολιτική για να κάνει περισσότερα, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν το θέμα.
Ο Donohoe, ο οποίος ηγείται του Eurogroup των υπουργών Οικονομικών, φέρεται να απάντησε τότε ότι το διακύβευμα είναι πραγματικά υψηλό για την επίτευξη συμφωνίας φέτος και ότι είναι εφικτό αλλά πολύ δύσκολο.
Η Lagarde συμμετέχει στη σύνοδο κορυφής στις Βρυξέλλες μία ημέρα αφότου η ΕΚΤ άφησε αμετάβλητα τα επιτόκια για πρώτη φορά εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο. Μιλώντας μετά την απόφαση αυτή, ο πρόεδρος της ΕΚΤ δήλωσε ήδη στους δημοσιογράφους ότι «η μεταρρύθμιση του πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ θα πρέπει να ολοκληρωθεί πριν από το τέλος του τρέχοντος έτους».
Φαίνεται ότι κάποιοι στις "Βρυξέλλες" και τη "Φρανκφούρτη" ανησυχούν για μια "μεταρρύθμιση του πλαισίου οικονομικής διακυβέρνησης" πριν (!) από το τέλος του 2023, λίγο πριν τα κράτη μέλη της ΕΕ πρέπει να συμμορφωθούν και πάλι με τα κριτήρια του Μάαστριχτ.
Η Σκύλλα (Μάαστριχτ) και η Χάρυβδη (ευρωομόλογα)
Υπό το πρίσμα των προαναφερθέντων γεγονότων, ωστόσο, αυτό είναι -για να το πω ευγενικά- "ευσεβής πόθος", αλλά στην πράξη η επικείμενη επιστροφή στα κριτήρια του Μάαστριχτ μοιάζει περισσότερο με μια κοινωνικοπολιτική και τελικά νομιμοποιητική καταστροφή για τις "Βρυξέλλες": η επιστροφή στα Κριτήρια του Μάαστριχτ σηματοδοτεί τελικά μια μαζική στροφή από τις σχεδόν απεριόριστες εξάρσεις δαπανών κατά τη διάρκεια της κηρυγμένης από τον ΠΟΥ, λεγόμενης "Πανδημίας Corona™" - στις συνθήκες που επικρατούσαν πριν από τη Μεγάλη Ύφεση του 2007/08. Με άλλα λόγια: η αντιστροφή σε πολιτικές λιτότητας σε όλο το μπλοκ είναι προ των πυλών.
Οι πολιτικές λιτότητας που επιβλήθηκαν από το 1992 έως το 2007 συνέβαλαν σημαντικά στις πρώτες εκκλήσεις για την αμοιβαιοποίηση των ομολόγων της Ευρωζώνης, όπως περιγράφει με σαφήνεια ο Dirk Meyer στο δοκίμιό του "Eurobonds: Ένα σημείο καμπής για την Ευρώπη":
Τα ευρωομόλογα είναι το κλειδί σε ένα πολιτικά-κανονικό ζήτημα...η απεριόριστη και άνευ όρων πρόσβαση των χωρών της κρίσης σε πιστώσεις είναι εντελώς επισφαλής...
Από οικονομική άποψη, τα ευρωομόλογα παραβιάζουν την αρχή της ευθύνης της οικονομίας της αγοράς. Ο έλεγχος της αγοράς αντικαθίσταται από τον πολιτικό έλεγχο. Η σχετική αναστολή του μηχανισμού επιτοκίου συνδέεται με υψηλές σιωπηρές μεταβιβάσεις, οδηγεί σε ανακατανομή κεφαλαίων στις χώρες της κρίσης με αμφισβητήσιμες χρήσεις και μειώνει τα κίνητρά τους για την ανάληψη των αναγκαίων διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Η αρχή του περιορισμού των συνεπειών των σφαλμάτων παραβιάζεται από το γεγονός ότι η έξοδος από ένα πρόγραμμα ευρωομολόγων δύσκολα θα ήταν δυνατή λόγω του διλήμματος του Σαμαρείτη. Θα ήταν η είσοδος σε μια μη αναστρέψιμη ένωση μεταβιβάσεων.
Εδώ, ο κ. Meyer εκφράζει ξεκάθαρα μια αλήθεια που είναι απίστευτα δυσάρεστη για τις "Βρυξέλλες": Όποιος λέει "ευρωομόλογα" δεν μιλάει απλώς για αλλαγές στην ΕΕ- μάλλον, δεν εννοεί τίποτα λιγότερο από μια θεμελιώδη αλλαγή όλων των υφιστάμενων συνθηκών της ΕΕ.
Προσοχή στους ευρωκράτες που φέρνουν «δώρα»
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητά «ευρωομόλογα».
Η επικεφαλής της ΕΚΤ Lagarde συνέδραμε και μίλησε για μια "αναγκαία μεταρρύθμιση μέχρι το τέλος του έτους".
Θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η Συνθήκη του Μάαστριχτ χρειάστηκε αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα (1983-1992/93)- χρειάστηκαν επίσης αρκετά χρόνια (2001-2007/09) για την "επικαιροποίησή" της μέσω της Συνθήκης της Λισαβόνας. (Σημ.: Και κανείς από εμας δεν ψήφισε..Και όσες χώρες ψήφισαν πέταξαν το δημοψήφισμα στα σκουπίδια..Κάνουν ότι γουστάρουν όπως κάθε γνήσιος δικτάτορας.)
Αλλά τώρα είναι δήθεν απολύτως απαραίτητο να επέλθει μια θεμελιώδης αλλαγή μέσα στους επόμενους δύο μήνες (!), η οποία δεν είναι μόνο αντίθετη με το ισχύον Δίκαιο της ΕΕ (sic), αλλά και παραβιάζει όλα τα Συντάγματα των κρατών-μελών της ΕΕ -καθώς αυτό δεν ισχύει "μόνο" για την Ευρωζώνη-, όπως συνοπτικά διατυπώνει ο Dirk Meyer:
Ως εκ τούτου, τα ευρωομόλογα δεν είναι κατάλληλα για να συμβάλουν στην επίλυση της κρίσης δημόσιου χρέους στην ευρωζώνη. Αντίθετα, οδηγούν την ευρωζώνη σε μια νέα θεσμική σχέση μεταξύ των κρατών με τη μορφή μιας ένωσης μεταβιβάσεων χωρίς την κυριαρχία των κρατών μελών, η οποία επί του παρόντος δεν είναι συμβατή ούτε με τη Συνθήκη της Λισαβόνας ούτε με τον Βασικό Νόμο.
Αλλά είναι ακριβώς αυτή η "νέα θεσμική σχέση... με τη μορφή μιας ένωσης μεταφορών χωρίς την κυριαρχία των κρατών μελών" που ζητούν η Ursula Von der Leyen και η Christine Lagarde. Πριν από το τέλος του 2023.
Οι φιλοδοξίες των Βρυξελλών για Μεγάλη Δύναμη στο παρασκήνιο
Ο μόνος τρόπος με τον οποίο οι "Βρυξέλλες" μπορούν να το πετύχουν αυτό είναι με τη δημιουργία μιας τεράστιας κρίσης.
Ο δρόμος που έχει επιλεγεί γι' αυτό φαίνεται να είναι η επιστροφή στα Κριτήρια του Μάαστριχτ, των οποίων οι συνέπειες - λιτότητα, τύπου δεκαετίας του 1990 - από μόνες τους είναι πιθανότατα αρκετές για να προκαλέσουν ένα δραστικό οικονομικό κραχ (ή, αυτό που προσωπικά θεωρώ πιο πιθανό, να το αυξήσουν μαζικά).
Δεν θα με εξέπληττε καθόλου αν οι επόμενες εβδομάδες θα σημαδευτούν από μια συντονισμένη προσπάθεια τρομολαγνείας που θα παρουσιάζει την επιστροφή στους συμβατικούς όρους του 1992/93 ως φάντασμα και σενάριο τρόμου.
Ταυτόχρονα, πιθανότατα θα ζήσουμε τις παλιές (επινοημένες) ιστορίες για τους "ανεύθυνους νοτιοευρωπαίους" και τη σπατάλη τους με τα χρήματα των άλλων (δηλαδή τα χρήματα των "πιο υπεύθυνων" βόρειων). Εν τω μεταξύ, τα επιτόκια των "ευρωομολόγων" που έχουν ήδη εκδοθεί θα εκτοξευθούν στα ύψη, οδηγώντας έτσι σε έναν ανατροφοδοτούμενο βρόχο που απειλεί να προκαλέσει έναν ακόμη γύρο κρίσεων και χρεοκοπιών του δημόσιου χρέους- αυτό, με τη σειρά του, υπόσχεται να επιφέρει την ίδια τη "δραστική κρίση" που θα χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει τη μόνιμη αναστολή των Συνθηκών του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, για να "πουληθεί" στο κοινό ως ένα ακόμη μέτρο "θα κινηθούμε γρήγορα για να αντιμετωπίσουμε αυτή την έκτακτη ανάγκη".
Με άλλα λόγια: μια τεχνητή κρίση δημόσιου χρέους στα κράτη μέλη της ΕΕ θα θεωρηθεί "αναγκαία" για να διασφαλιστεί (αποκατασταθεί) η "εμπιστοσύνη" των επενδυτών στην "αξιοπιστία" των ομολόγων της ΕΚΤ. Σας παρακαλώ, μην πιστέψετε μόνο τα λόγια μου, διότι αυτή είναι και η άποψη του Rolf Strauch, επικεφαλής οικονομολόγου του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), ο οποίος δήλωσε τα εξής στο Bloomberg στις αρχές Οκτωβρίου 2023:
"Έχουμε πολλές επαφές με την αγορά και βλέπουμε ξεκάθαρα ότι οι επενδυτές ενδιαφέρονται να έχουν μια σαφή εικόνα των δημοσιονομικών πολιτικών", δήλωσε ο Strauch σε συνέντευξή του στο Bloomberg. 'Θα ήταν πολύ χρήσιμο όσον αφορά τη μελλοντική καθοδήγηση να υπάρχει το νέο πλαίσιο'.
Με τα επιτόκια να είναι υψηλότερα για κάποιο χρονικό διάστημα, καθώς η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα διατηρεί σφιχτή νομισματική πολιτική, ο Strauch δήλωσε ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να τηρήσουν τις δεσμεύσεις τους για μια πιο περιοριστική δημοσιονομική στάση.
Με άλλα λόγια: η επικείμενη επιστροφή στα κριτήρια του Μάαστριχτ είναι ο μοχλός που χρησιμοποιούν τώρα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η ΕΚΤ.
Αλλά τι μέλλει γενέσθαι για την Ευρώπη;
Παρόλα αυτά, είπε ότι οι τεράστιες δημόσιες δαπάνες τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργήσει "μαξιλάρια" για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, τα οποία θα μετριάσουν τους κινδύνους καθώς οι αυξήσεις των επιτοκίων της ΕΚΤ θα διαχέονται στην οικονομία... το συνολικό βάρος του εταιρικού χρέους είναι διαχειρίσιμο και τα τεστ αντοχής δείχνουν ότι οι τράπεζες θα μπορούσαν να αντέξουν μια σοβαρή ύφεση.
Μαθαίνουμε ότι η αναστολή των κριτηρίων του Μάαστριχτ έχει δώσει σε όλους μας ένα "μαξιλάρι" (δεν ξεκουραστήκατε ακόμα;), επομένως η ΕΚΤ σύντομα θα αυξήσει περαιτέρω τα βασικά επιτόκια, αλλά τουλάχιστον "οι τράπεζες" είναι τόσο καλά τοποθετημένες που "θα μπορούσαν να αντέξουν μια σοβαρή ύφεση". Πόσο καθησυχαστικό (/ειρωνεία).
Ο Rolf Strauch είναι «θετικός» για το μέλλον:
"Το ερώτημα που έχει πάντα σημασία για τον ΕΜΣ είναι αν έχουμε την ανθεκτικότητα για να αποφύγουμε επίσης μια πιο συστημική κρίση χρηματοπιστωτικής σταθερότητας"" δήλωσε ο Strauch. "Το ξεκάθαρο είναι ότι έχουμε αυτή την ανθεκτικότητα, επειδή βλέπουμε ακόμη κάποια αποθέματα στο σύστημα που θα του επιτρέψουν να χειριστεί αυτή την κατάσταση".
Με λίγα λόγια, φαίνεται ότι τα "ευρωομόλογα" που έχουν ήδη εκδοθεί διαπραγματεύονται σε σαφώς διαφορετικές τιμές από ό,τι, για παράδειγμα, τα γερμανικά ομόλογα. Οι διαθέσιμες εκθέσεις της Επιτροπής της ΕΕ δείχνουν ένα σημαντικό βαθμό ανησυχίας (δείτε, για παράδειγμα, εδώ για το πρώτο εξάμηνο του 2023):
Οι αποδόσεις των ομολόγων της ΕΕ είναι σταθερά υψηλότερες από εκείνες που καταβάλλουν οι μεγάλοι κρατικοί εκδότες, παρά την αυξημένη ρευστότητα, την υψηλή πιστοληπτική ικανότητα και τη σταθερή προσφορά των ομολόγων της ΕΕ.
Οι επενδυτές και οι ευρωκράτες επιθυμούν μια δημοσιονομική και μεταβιβαστική ένωση, η οποία θα μπορούσε ενδεχομένως να αποφέρει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα έναντι των ΗΠΑ, αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες έχουν σταθερά, ας πούμε, "διαφορετικές απόψεις" σχετικά με αυτό από τους πρωταγωνιστές στις "Βρυξέλλες" και τη "Φρανκφούρτη".
Από το "δημοκρατικό έλλειμμα" στο "έλλειμμα νομιμοποίησης»
Το ανομολόγητο "πρόβλημα" αυτής της κακοδαιμονίας είναι ότι δεν αφορά πλέον το πολυσυζητημένο "δημοκρατικό έλλειμμα" της ΕΕ. Αντίθετα, τα περιστατικά που περιγράφονται εδώ παραπέμπουν ευθέως σε αυξανόμενα προβλήματα με τη συνολική νομιμοποίηση της ΕΕ.
Οι ευρωκράτες των "Βρυξελλών" και της "Φρανκφούρτης" δεν έχουν μόνο περιορισμένη υποστήριξη από τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά οι περισσότερο από απλά πολιτικά αμφίβολες ενέργειες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ συμπαρασύρουν τελικά το σύνολο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μαζί τους - στην άβυσσο.
Όπως δείχνουν ξεκάθαρα τα αποτελέσματα των δημοψηφισμάτων που διεξήχθησαν στο πλαίσιο του αποτυχημένου Συντάγματος της ΕΕ και αργότερα των Συνθηκών της Λισαβόνας στη Γαλλία, την Ιρλανδία και τις Κάτω Χώρες, οι πολίτες σε όλη την Ευρώπη ήταν ξεκάθαρα εναντίον τέτοιων σχεδίων πριν από 15-20 χρόνια. Αν αναλογιστεί κανείς το δεδομένο χρονικό πλαίσιο των μόλις δύο (!) μηνών που υποτίθεται ότι είναι διαθέσιμο για τη ρύθμιση των χρηματοπιστωτικών και κεφαλαιαγορών, μπορεί να αποκλειστεί ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες θα ερωτηθούν για αυτές τις θεμελιώδεις αλλαγές.
Συνεπώς, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μετατροπή του "δημοκρατικού ελλείμματος" της ΕΕ σε "έλλειμμα νομιμότητας", έστω και μόνο επειδή οι φιλοδοξίες της Επιτροπής της ΕΕ και της ΕΚΤ είναι περισσότερο υπόθεση για την εισαγγελία παρά για την υψηλή πολιτική.
Είναι σαφές ότι τα "ευρωομόλογα" που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα (τεχνικά: τα ομόλογα SURE και NGEU, ή Ομόλογα Επόμενης Γενιάς της ΕΕ) προορίζονταν να αποτελέσουν απλώς την αρχή ενός κεντρικού κράτους της ΕΕ με φορολογικές (δημοσιονομικές-νομισματικές) και χρεωστικές (χρηματοοικονομικές) ικανότητες.
Ωστόσο, το θεμελιώδες πρόβλημα με τις υφιστάμενες συνθήκες της ΕΕ από το 1992/93 είναι ότι η ΕΕ ή η ΕΚΤ δεν έχουν άμεσες φορολογικές εξουσίες και τα ομόλογά τους δεν είναι από μόνα τους αξιόχρεα. Στην πραγματικότητα, τα "ευρωομόλογα" που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα είναι κάτι περισσότερο από ένα είδος απάτης από την αρχή μέχρι το τέλος, ειδικά αν αυτά τα "ευρωομόλογα" έχουν βαθμολογία ΑΑ+ (ακριβώς επειδή δεν υποστηρίζονται από τίποτα). Για τα συγχωροχάρτια πριν από 500 χρόνια είχατε τουλάχιστον την προοπτική της αιώνιας σωτηρίας, ωστόσο τα υπάρχοντα "ευρωομόλογα" δεν φτάνουν καν σε αυτό το επίπεδο.
Πόλεμοι όπως εκείνοι στην Ουκρανία, οι σημερινές μάχες στη Μέση Ανατολή και η "υψηλή πολιτική" σε επίπεδο ΕΕ απαιτούν μια μαζική, σχεδιασμένη κρίση για να συνεχιστεί, η οποία θα μπορούσε να περιλαμβάνει ακόμη και τη χρεοκοπία των περισσότερων ή όλων των κρατών-μελών της ΕΕ. Όλα αυτά είναι λογικά στο βαθμό που θα επιτρέψουν το έκτακτο μέτρο των αυστηρότερων ελέγχων κεφαλαίων και μια θεμελιώδης αλλαγή μέσω της χρεοκοπίας της ΕΕ, ώστε να καταστεί εφικτή η δημιουργία ενός υπερκράτους της ΕΕ, το οποίο όχι μόνο θα πρέπει να επιβληθεί χωρίς κανένα λόγο από τους πολίτες, αλλά πρέπει να γίνει με αυτόν τον τρόπο για να γίνει εφικτό.
Κύριε, ελευθέρωσέ μας από αυτούς τους μανιακούς.
Αν σας άρεσε αυτό το άρθρο, μοιραστείτε το, εγγραφείτε για να λαμβάνετε περισσότερο περιεχόμενο και αν θέλετε να στηρίξετε το συνεχές έργο μου, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον παρακάτω σύνδεσμο.
—Δικτυογραφία:
EU Commission, ECB Push for Centralised Super-State Before the End of Year
