Η Τάξη των Παρασίτων
Μετάφραση: Απολλόδωρος
27 Noεμβρίου 2022 | Iain Davis | Διάβαστε το εδώ
Είμαι τόσο υποκριτής.
Μιλάω για την "αλλοτρίωση" των ανθρώπων, καταγγέλλοντας την κατηγορηματική "αντικειμενικοποίηση" των κοινωνικών ομάδων- αποδοκιμάζω το φασιστικό παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών, που τόσο συχνά χρησιμοποιείται για να αποσπάσει την προσοχή από το πραγματικό ζήτημα ή πρόβλημα- καταγγέλλω τις διαιρέσεις, που δημιουργήθηκαν σκόπιμα για να μας διχάσουν και να μας κυβερνήσουν και μετά πάω και αποκαλώ τους δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες και το πολιτικό, ακαδημαϊκό και επιστημονικό τους κατεστημένο "την τάξη των παρασίτων".
Τι βλάκας!
Όπως επισήμανε ένας από τους πιο αστείους και εποικοδομητικούς επικριτές μου, φαίνεται ότι κάνω προβολή. Είμαι ένοχος για την "αλλοτρίωση". Κατηγορώ και αντικειμενοποιώ μια κοινωνική ομάδα για τα δεινά του κόσμου. Έχω σκαρφαλώσει αλαζονικά στο δικό μου γελοίο, ηθικό βάθρο, με προειδοποιεί.
Φοβάμαι ότι μπορεί να έχει δίκιο.
Έτσι, όντας ένας αλαζόνας, ηθικολογικός υποκριτής, διερεύνησα τη λογική μου και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τελικά είχα δίκιο. Αν και θα το έκανα, έτσι δεν είναι;
Παρ' όλα αυτά, οι ολιγάρχες είναι η "τάξη των παρασίτων".
Αφήστε με να σας εξηγήσω.
Εισαγωγή στη Θεωρία των Ελίτ
Ο κοινός όρος που μας δίνεται για να αναφερθούμε σε αυτά τα καθάρματα -χρησιμοποιώ τον όρο τόσο ανακριβώς όσο και συμβουλευτικά- είναι "η ελίτ". Αν αυτό δεν είναι κοινωνική μηχανική, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι.
Όλα αυτά προέρχονται από τη "θεωρία των ελίτ": έναν κλάδο της πολιτικής επιστήμης που εμφανίστηκε στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα. Η θεωρία των ελίτ προσπαθεί να εξηγήσει γιατί η κοινωνία είναι διαιρεμένη μεταξύ της ευρείας μάζας του λαού και μιας κυρίαρχης μειοψηφίας που κατέχει πάντα την εξουσία.
Η θεωρία των ελίτ υποτίθεται ότι παρέχει μια επιστημονική λογική για να εξηγήσει γιατί, όπου και αν κοιτάξουμε, μια μικρή κλίκα ελέγχει σχεδόν όλους τους πόρους και κατέχει συντριπτική οικονομική, χρηματοπιστωτική και πολιτική εξουσία, την οποία χρησιμοποιεί για να κυβερνήσει. Άλλοτε αναγνωρίζεται και γίνεται κατανοητό από το κοινό και άλλοτε όχι.
Σε γενικές γραμμές, η θεωρία των ελίτ έχει επαναλάβει ιδέες που είναι χιλιάδες χρόνια παλιές, χωρίς να ανακαλύψει τίποτα απολύτως καινούργιο. Αν και συχνά ενισχύει πολλές από τις ατάκες που αναμένεται να καταπιούμε.
Αποκαλύπτει ότι όλες οι μορφές διακυβέρνησης είναι ουσιαστικά ολιγαρχίες. Μια τρέχουσα αναζήτηση στο διαδίκτυο για τον όρο "ολιγαρχία" θα προσπαθήσει επανειλημμένα να σας πείσει ότι η ολιγαρχία σχετίζεται ειδικά με τη Ρωσσία. Αυτό είναι πλήρης ανοησία.
Ένας ολιγάρχης είναι κάποιος που έχει συγκεντρώσει τεράστιο πλούτο και τον έχει μετατρέψει σε πολιτική εξουσία. Αυτό ήταν πάντα ένας ολιγάρχης, από τότε που η ανθρωπότητα άρχισε να τους αποκαλεί "ολιγάρχες". Η Ρωσσία είναι μια ολιγαρχία, αλλά, όπως αποκαλύπτει σχεδόν όλη η θεωρία των ελίτ και τα χιλιάδες χρόνια πολιτικής φιλοσοφίας, επιστήμης και ιστορίας που επαναλαμβάνει, το ίδιο ισχύει και για κάθε άλλο έθνος-κράτος.
Στη θεωρία των ελίτ η λέξη "ελίτ" είναι ένας πολυσημικός όρος που μπορεί να σημαίνει "αριστοκρατία", με την κλασική έννοια. Προέρχεται από το γαλλικό "aristocracie", που σημαίνει "κυβέρνηση από εκείνους που είναι οι καλύτεροι πολίτες". Αυτό προέρχεται από το ελληνικό "αριστοκρατία", που σημαίνει "κυβέρνηση ή διακυβέρνηση [από] τους καλύτερους".
Προκειμένου να αποφευχθεί η υπερβολική εξύμνηση των ολιγαρχών, η λέξη "ελίτ" χρησιμοποιείται από άλλους για να δηλώσει μια "άρχουσα τάξη", χωρίς το συμπέρασμα της "αριστοκρατίας". Η ετυμολογία της λέξης "ελίτ" σχηματίζεται από το γαλλικό "élite" που σημαίνει "διαλέγω, επιλέγω", προερχόμενο από το λατινικό eligere, που σημαίνει "επιλέγω".
Η θεωρία των ελίτ αντιλαμβάνεται εναλλακτικά την "ελίτ" ως τους καλύτερους ανάμεσά μας που ηγούνται με βάση την αξία τους ή ως την άρχουσα ή "πολιτική τάξη" που μερικές φορές επιλέγουμε. Η ερμηνεία της πολιτικής τάξης πηγάζει από το έργο του Gaetano Mosca (1858 - 1941), ο οποίος σημείωσε ότι οι ολιγάρχες συχνά αποκτούσαν την εξουσία χρησιμοποιώντας καταναγκασμό και βία, αλλά ήταν ιδιαίτερα καλά οργανωμένοι και έτσι, έχοντας τον έλεγχο σχεδόν όλων των πόρων, κυβερνούσαν.
Όπως και να έχει, υπάρχει η άποψη ότι οι ολιγάρχες επωφελούνται από κάποιο είδος αξιοκρατίας. Η χρήση του όρου "αξιοκρατία" ανάγεται στον Πλάτωνα (περ. 424/423 - 348/347 π.Χ.) - περισσότερα γι' αυτόν σύντομα - και σήμερα χρησιμοποιείται για να δηλώσει, σύμφωνα με το OED, "μια άρχουσα ή σημαίνουσα τάξη μορφωμένων ή ικανών ανθρώπων" ή "τη διακυβέρνηση ή την κατοχή της εξουσίας από ανθρώπους που επιλέγονται σύμφωνα με την αξία τους". Ο ολιγάρχης είναι είτε ο καλύτερος ανάμεσά μας είτε ισχυρός και μέλος μιας καλά οργανωμένης κλίκας. Σύμφωνα με τους θεωρητικούς της ελίτ.
Στη σύγχρονη χρήση, η λέξη "αξιοκρατία" διαδόθηκε από τον κοινωνιολόγο Michael Dunlop Young (1915-2002). Το χρησιμοποίησε ως ειρωνική παρωδία, προειδοποιώντας τους ανθρώπους ότι η επιλογή "ηγετών", με βάση την κοινωνική τους θέση και τα τυπικά εκπαιδευτικά τους προσόντα, ήταν ένας σίγουρος τρόπος για να καταλήξουμε σε μια εντελώς χάλια κυβέρνηση. Το γεγονός ότι η "αξιοκρατία" έφτασε να σημαίνει κάτι "καλό" τον απογοήτευε μέχρι την τελευταία του μέρα.
Το πρόβλημα με την απατεωνίστικη αποδοχή της λέξης "ελίτ", βασισμένη στη "θεωρία των ελίτ", είναι ότι υποδηλώνει ένα αναπόφευκτο. Λες και το να μας διατάζει ένα τσούρμο black ευγενών***, πετρελαιαρχών, καπιταλιστών των ενδιαφερομένων μερών*** και τραπεζίτες είναι ακριβώς έτσι όπως είναι. Είναι όπως ήταν πάντα, οπότε συνηθίστε το. Η αντίσταση είναι μάταιη!
***Σημ.: Η black nobility or black aristocracy (μαύρη αριστοκρατία) (ιταλικά: nobiltà nera, aristocrazia nera) είναι ρωμαϊκές αριστοκρατικές οικογένειες που τάχθηκαν στο πλευρό του Παπισμού υπό τον Πάπα Πίο Θ' μετά την είσοδο του στρατού του Βασιλείου της Ιταλίας υπό την ηγεσία της οικογένειας της Σαβοΐας στη Ρώμη στις 20 Σεπτεμβρίου 1870, την ανατροπή του Πάπα και του Παπικού Κράτους και την κατάληψη του Παλατιού Quirinal, καθώς και όλων των ευγενών που εξευγενίστηκαν στη συνέχεια από τον Πάπα πριν από τη Συνθήκη του Λατερανού του 1929.
***Σημ.: Ο καπιταλισμός των ενδιαφερομένων μερών είναι ένα σύστημα στο οποίο οι επιχειρήσεις προσανατολίζονται στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων όλων των ενδιαφερομένων μερών τους.
Στον Vilfredo Pareto (1848 - 1923) αποδίδεται η επινόηση του όρου "ελίτ". Προσέφερε τη θεωρία του για την "κυκλοφορία της ελίτ", η οποία υποστήριζε ότι η σύγκρουση μεταξύ των "ελίτ" συχνά βλέπει μια ομάδα να εκτοπίζει μια άλλη στην κορυφή της ιεραρχικής κοινωνικής δομής. Η άλλη πτυχή της "κυκλοφορίας" ήταν ότι τα άτομα κινούνται μέσα και έξω από τους κύκλους της ελίτ.
Ο Pareto σημείωσε ότι η ελίτ ήταν ανθρώπινα όντα ικανά να κάνουν καλό αλλά και να διαπράττουν μεγάλο κακό. Αν και υποστήριζε ότι κυβερνούσαν ως αποτέλεσμα των διακεκριμένων ικανοτήτων και των εξαιρετικών αρετών τους.
Η Wikipedia, η οποία είναι χρήσιμη για ονόματα, ημερομηνίες και επίσημες ιστορίες, αλλά για τίποτε άλλο, το αποτελεσματικό εγχειρίδιο του Goebles για κάθε ερευνητή που σέβεται τον εαυτό του, ισχυρίζεται ότι ο Αμερικανός φιλόσοφος C. Wright Mills (1916 - 1962), ο οποίος μίλησε για την "ελίτ της εξουσίας", είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να απευθυνθείτε αν θέλετε να καταλάβετε όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για την ελίτ. Όντας Wikipedia, η άποψη αυτή, που προσφέρεται ως ένα είδος γεγονότος, είναι λάθος.
Ο Mills υποστήριξε ότι η "ελίτ της εξουσίας" απλώς τυχαίνει. Είναι μια αναπόφευκτη συνέπεια της σύγχρονης γραφειοκρατικής και τεχνολογικής κοινωνίας. Αυτή θέτει αναγκαστικά την εξουσία στα χέρια εκείνων που ηγούνται των θεσμών της. Αν η ελίτ, με τον έλεγχο των πόρων της, δεν ηγούνταν αυτών των θεσμών, υποστήριξε ότι δεν θα λειτουργούσαν.
Ο Mills απέρριψε την έννοια του Mosca για την "πολιτική τάξη". Αντ' αυτού, η "ελίτ" δικτυώθηκε, όπως πρότεινε ο Valfredo, και αναδύθηκε από τους εταιρικούς οργανισμούς που κυριαρχούσαν στην οικονομία των ΗΠΑ για να γίνει η "εταιρική πλουτοκρατία".
Ο Mills πρότεινε ένα "τριμερές" μοντέλο της αμερικανικής κοινωνίας, το οποίο χωριζόταν σε γενικές γραμμές στην "ελίτ της εξουσίας", στους "ηγέτες της κοινής γνώμης" και στο κοινό. Αυτό αποτέλεσε ένα μικρό σοκ για τους Αμερικανούς της δεκαετίας του 1950, οι οποίοι θεωρούσαν τις ΗΠΑ ως μια "ισότιμη αξιοκρατία".
Είπε ότι η κυβέρνηση, οι τοπικοί ηγέτες και οι ομάδες συμφερόντων αποτελούσαν τους "ηγέτες της κοινής γνώμης" και το κοινό ήταν ανίσχυροι, ανίδεοι προλετάριοι που, άθελά τους, εξαρτώνταν πλήρως από την ελίτ της εξουσίας για την οικονομική τους επιβίωση. Το κοινό φανταζόταν λανθασμένα ότι οι ηγέτες της κοινής γνώμης έπαιρναν τις αποφάσεις. Ενώ, όπως απέδειξε ο Mills, η "ελίτ της εξουσίας" διαπερνούσε τους θεσμούς της οικονομίας (επιχειρήσεις), του στρατού και της κυβέρνησης. Μοιράζονταν μια κοινή προοπτική και στην πραγματικότητα ήταν αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις.
Όμως για τον Mills δεν υπήρχε καμία "συνωμοσία" να δει. Η ελίτ της εξουσίας ήλεγχε τους πόρους, την οικονομία και τις ζωές των ασήμαντων μικρών ανθρώπων. Αναγνώριζε ότι μπορούσαν να λαμβάνουν τόσο ευεργετικές όσο και καταστροφικές αποφάσεις, αλλά αυτό ήταν απλώς μια αναγκαία και αναπόφευκτη λειτουργία μιας ιεραρχικής κοινωνίας, όπως είπε.
Εν ολίγοις, η άποψη του Mills για τη "θεωρία των ελίτ" ήταν σύμφωνη με τη γενική της πορεία. Είναι σταθερά ευνοϊκή για εκείνους που θέλουν να θεωρούνται "ελίτ", ακόμη και όταν τους επικρίνει. Κάποιος πρέπει να είναι επικεφαλής και, σύμφωνα με όλους σχεδόν τους θεωρητικούς της ελίτ, αυτός είναι "η ελίτ".
Ο Σιδερένιος Νόμος της Ολιγαρχίας
Ο “Iron law of oligarchy” ("Ο Σιδερένιος νόμος της ολιγαρχίας") του Roberto Michels (1876 - 1936) φάνηκε να αποδεικνύει ότι η σύγχρονη κοινωνία, γεμάτη με τους γραφειοκρατικούς θεσμούς της, τον καταμερισμό εργασίας και τον ιεραρχικό έλεγχο των πόρων, οδηγεί αναπόφευκτα (και πάλι) σε μια κάστα ολιγαρχών.
Ο Michels έλεγε ότι οι τεχνικές απαιτήσεις της κοινωνίας καθιστούσαν την ολιγαρχική ηγεσία αδιαπραγμάτευτη για την επιβίωση ενός οργανισμού.
Όπως οι Mills, Mosca και Pareto, κ.λπ. ο Michels πίστευε ότι οι ολιγάρχες πέτυχαν την ιδιότητά τους επειδή διέθεταν ανώτερες γνώσεις, δεξιότητες και πλούτο. Ο Michels πρόσθεσε ότι αυτό τους επέτρεπε, όχι μόνο να ελέγχουν τα δικά τους πειθήνια δίκτυα αλλά και τις ομάδες που διαφωνούσαν.
Ενώ ο Mosca θεωρούσε τις οργανωτικές ικανότητες της ελίτ ως ένα εργαλείο που της επέτρεπε να σχηματίσει την "πολιτική τάξη", ο Michels αναγνώριζε τις ίδιες ικανότητες ως κλειδί για τη μετατροπή της πολιτικής δομής σε ολιγαρχία. Ουσιαστικά, τα πολιτικά κόμματα διοικούνταν από ολιγάρχες που κατείχαν όλη την εξουσία και διαμόρφωναν όλες τις πολιτικές. Αυτό άφηνε τα μέλη και τους ακτιβιστές της "βάσης" του κόμματος να παραπαίουν και να φαντάζονται ότι είχαν κάποιου είδους λόγο για την κατεύθυνση του κόμματος.
Η "θεωρία των ελίτ", ότι μια κοινωνία διοικείται καλύτερα από ένα μικρό υποσύνολο των μελών που την απαρτίζουν και ότι κατά κάποιον τρόπο αυτό το υποτιθέμενο αναπόφευκτο είναι απόδειξη της αξιοκρατίας, μπορεί να αναχθεί στους "Φύλακες" της "Δημοκρατίας" του Πλάτωνα.
Ο Πλάτων πίστευε ότι υπάρχουν τρεις πτυχές στη φύση του ανθρώπου: το λογιστικόν, το θυμοειδές και το επιθυμητικόν.
Αυτά τα στοιχεία της "ψυχής" ή του "ψυχισμού" βρίσκονται σε συνεχή ροή μέσα σε όλους μας και είναι είτε κυρίαρχα είτε υποταγμένα. Ως εκ τούτου, ο Πλάτωνας πίστευε ότι η ανθρώπινη κοινωνία χωρίζεται σε μια "τριμερή" δομή: οι τεχνίτες (παραγωγοί), οι βοηθοί (στρατιωτικοί) και οι φύλακες (κυβερνήτες).
Με αυτόν τον τρόπο διατεταγμένοι, μπορούμε όλοι να το βουλώσουμε, να δουλέψουμε μέχρι τελικής πτώσης, να πεθάνουμε σε πολέμους ή, στην περίπτωση των ηγετών, να πούμε στους ανθρώπους να δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσης και να πεθάνουν σε πολέμους.
Ο Πλάτων, ο οποίος ήταν αριστοκράτης από μια εξαιρετικά πλούσια και ισχυρή οικογένεια ηγεμόνων (Φύλακες), πίστευε ότι οι Φύλακες (κυβερνήτες) ήταν τόσο ξεχωριστοί - προικισμένοι με σοφία, διάνοια και ηθική αρετή - που έπρεπε να λάβουν την καλύτερη εκπαίδευση, τεράστια πλεονεκτήματα και άφθονο χρόνο για να γίνουν οι φιλόσοφοι κυβερνήτες. Ακριβώς όπως ο Πλάτωνας και οι σύντροφοί του.
Ενώ οι θεωρητικοί της ελίτ του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα θεωρούσαν ότι κυβερνούσαν ολιγαρχίες σε έθνη-κράτη, τώρα ζούμε σε έναν παγκοσμιοποιημένο κόσμο (προφανώς) και η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι πολύ κοντά στα σχέδια. Ο ολιγάρχης έχει γίνει διεθνής. Πάντα ήταν, αλλά αυτό είναι ένα θέμα για μια άλλη φορά.
Ο David Rothkopf, μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations), οπότε δεν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων, έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο για την παγκόσμια τάξη των παρασίτων (ολιγάρχες), αλλά τους ονόμασε, όπως είναι αναμενόμενο, Υπερτάξη (Superclass). Η γνώμη του ήταν πολύ σύμφωνη με τη "θεωρία των ελίτ".
Η "Superclass" μπορεί να διακινεί δισεκατομμύρια και να διαμορφώνει τις παγκόσμιες αγορές, τους ανήκει η βιομηχανία των λόμπι και είναι οι προστάτες των πολιτικών καριέρας σε όλο τον κόσμο, είναι εύκολα σε θέση να "επηρεάζουν" και να ελέγχουν την κυβερνητική και διακυβερνητική πολιτική. Αλλά, για άλλη μια φορά, η λεγόμενη Υπερτάξη είναι το αναπόφευκτο προϊόν της αξιοκρατίας.
Αυτοί οι εξαιρετικά κινητοποιημένοι και ενημερωμένοι άνθρωποι--σύμφωνα με τον Rothkopf---ίσως να μην αριθμούν περισσότερους από 6.000 - 7.000, κατέχουν πραγματική παγκόσμια δύναμη.
Αν και συχνά δρουν συντονισμένα, είναι "παγκόσμιοι ηγέτες" επειδή απλώς τυχαίνει να είναι οι παγκόσμιοι ηγέτες. Δεν υπάρχει ανάγκη για συνωμοτική σκέψη είπε. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει ποτέ.
Αν η θεωρία του Πλάτωνα είχε κάποια αξία, θα περίμενε κανείς ότι περίπου το ένα τρίτο του πληθυσμού θα ήταν κυβερνήτες. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η θεωρία των ελίτ δεν προσέθεσε ουσιαστικά τίποτα στις ιδέες του Πλάτωνα, σύμφωνα με τον David Rothkopf, μόνο περίπου το 0,000000875% από εμάς καταλήγει να είναι φιλόσοφοι "φύλακες" βασιλιάδες.
Αυτό, μας λένε, είναι απλώς η αναπόφευκτη συνέπεια της αξιοκρατίας.
Κατανόηση της Τάξης των Παρασίτων
Αν θέλουμε πραγματικά να κατανοήσουμε την τάξη των παρασίτων, τότε μπορούμε να ξεκινήσουμε πηγαίνοντας πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια πίσω, στον Έλληνα φιλόσοφο και πολυμαθή Αριστοτέλη (περ. 384-322 π.Χ.).
Ο Αριστοτέλης, μαθητής του Πλάτωνα, περιέγραψε τις "αληθινές" μορφές διακυβέρνησης ως "μοναρχία" (κυριαρχία του ενός), "αριστοκρατία" (κυριαρχία των λίγων) και "πολιτεία" (κυριαρχία των πολλών). Κάθε μία μπορούσε να κυβερνήσει αποτελεσματικά για το "κοινό συμφέρον", είπε. Δήλωσε επίσης ότι το καθένα θα μπορούσε να "διαστρεβλωθεί" από το "ιδιωτικό συμφέρον".
Η μοναρχία θα μπορούσε να διαστρεβλωθεί σε "τυραννία", την οποία ο Αριστοτέλης θεωρούσε τη χειρότερη δυνατή μορφή διακυβέρνησης, η αριστοκρατία θα μπορούσε να εκφυλιστεί σε "ολιγαρχία" (ολιγαρχία) και το πολίτευμα θα μπορούσε να διαφθαρεί επαρκώς ώστε να μετατραπεί σε "δημοκρατία".
Ο Αριστοτέλης πρότεινε ότι η κυβέρνηση συνήθως διαστρεβλώνεται από το "ιδιωτικό συμφέρον". Ως εκ τούτου, ήταν πιθανό να είναι είτε μια ολιγαρχία είτε μια δημοκρατία.
Η κατανομή του πλούτου, και κυρίως η πολιτική εξουσία που μπορούσε να εξαγοράσει, ήταν το κλειδί για την αντίληψη του Αριστοτέλη σχετικά με τις ολιγαρχίες και τις δημοκρατίες:
Η πραγματική διαφορά μεταξύ δημοκρατίας και ολιγαρχίας είναι η φτώχεια και ο πλούτος. Όπου οι άνθρωποι κυβερνούν λόγω του πλούτου τους, είτε είναι λίγοι είτε πολλοί, αυτό είναι ολιγαρχία, ενώ όπου κυβερνούν οι φτωχοί, αυτό είναι δημοκρατία.
Πρόσθεσε:
Η δημοκρατία είναι το αντίθετο, όταν οι άποροι, και όχι οι άνθρωποι με περιουσία, είναι οι κυβερνήτες.
Η φαινομενική έννοια της "δημοκρατίας" του Αριστοτέλη, που ομολογουμένως είχε συναρμολογηθεί από τα απομεινάρια της εργασίας του πάνω στο Αθηναϊκό Σύνταγμα, δεν ήταν καθόλου δημοκρατία. Ήταν κάτι πιο κοντά στην "αντιπροσωπευτική δημοκρατία", η οποία μοιάζει περισσότερο με την εξουσία του όχλου.
Ακόμη και χωρίς την επιρροή των "ολιγαρχών", η κυριαρχία του όχλου είναι ακριβώς αυτό που έχουμε από τις σύγχρονες αυταπάτες μας για τη "δημοκρατία". Όταν ένα αρκετά μεγάλο πλήθος από εμάς "εκλέγει" την αγαπημένη μας συμμορία, αυτοί φτιάχνουν το νόμο. Υποτίθεται ότι το κάνουν για λογαριασμό του κυρίαρχου πλήθους. Στη συνέχεια, επιβάλλουν τη "θέληση του λαού" με απειλές βίας εναντίον οποιουδήποτε δεν συμμορφώνεται.
Κυριαρχία της Όχλου.
Για να αντιληφθούμε τι είναι η πραγματική "δημοκρατία", όπως την φανταζόμαστε αντίθετη προς την αριστοτελική παρερμηνεία που φανταζόμαστε ότι είναι, πρέπει να πάμε πίσω περισσότερα από 150 χρόνια πριν από τον Αριστοτέλη στον Έλληνα πολιτικό μεταρρυθμιστή Κλεισθένη (περ. 570 - 508 π.Χ.), ο οποίος καθιέρωσε τη γνήσια "δημοκρατία".
Η δημοκρατία (demokratia), σε αντίθεση με την "αντιπροσωπευτική δημοκρατία", σημαίνει κυβέρνηση με δίκη από ενόρκους, όπου οι τυχαία επιλεγμένοι ένορκοι του λαού είναι τόσο ο ανώτατος νομοθέτης όσο και ο τελικός κριτής της δικαιοσύνης (Φυσικό Δίκαιο). Όχι πολιτικοί, δικαστές ή "ολιγάρχες", αλλά πραγματικά "ο λαός".
Παρεκκλίνω, αλλά το θέμα είναι ότι, ενώ ο Αριστοτέλης έκανε πολλές κατατοπιστικές παρατηρήσεις για τα πολιτικά συστήματα, ασκούσε κριτική σε ένα παρόμοιο είδος "δημοκρατίας" με αυτό που πρέπει να υπομείνουμε σήμερα. Όχι την "αληθινή" δημοκρατία.
Προχωρώντας έναν αιώνα περίπου από τον Αριστοτέλη στον Έλληνα ιστορικό Πολύβιο (περ. 200 - 118 π.Χ.), ο οποίος πάλεψε με τις αντιφάσεις στα "Πολιτικά" του Αριστοτέλη, έχουμε μια πολύ αμυδρή άποψη για την άσκηση της εξουσίας. Ο Πολύβιος δήλωσε ότι η εξουσία που παρέχει ο πλούτος διαφθείρει όλα τα πολιτικά συστήματα. Μάλλον όπως η θεωρία της κυκλοφορίας του Valfredo, αυτό οδηγεί στην επανάσταση των πολιτικών δομών.
Οι μοναρχίες μετατρέπονται σε τυραννίες που κυβερνούν με τη βία και όχι με τη λογική. Αυτό οδηγεί τις αριστοκρατίες να καταλάβουν την εξουσία, οι οποίες στη συνέχεια διαφθείρονται και γίνονται άδικες. Έτσι αναδύονται οι δημοκρατίες, αλλά και αυτές διαστρέφονται από τον πλούτο και γίνονται "ακραίες δημοκρατίες" υπό την ηγεσία δημαγωγών. Δημιουργώντας τελικά ένα νέο είδος μοναρχίας. Το Τρίτο Ράιχ, για παράδειγμα.
Η πολιτική ιστορία, η θεωρία των ελίτ και η πολιτική επιστήμη αποκαλύπτουν ότι οι ολιγάρχες μας κυβερνούν. Δεν "εκλέγουμε" κανέναν από αυτούς, ποτέ δεν το κάναμε και η ιδέα ότι οποιοσδήποτε από εμάς έχει ζήσει ποτέ σε μια πραγματική δημοκρατία είναι μια μυθοπλασία.
Πριν από περισσότερα από 2.500 χρόνια τέθηκε το ερώτημα: πρέπει η δύναμη μιας προνομιούχου ομάδας ανθρώπων να υπερβαίνει κατά πολύ το μέγεθός τους ως ποσοστό του πληθυσμού; Η λίγο-πολύ άμεση απάντηση, από τον Πλάτωνα κ.ά., ήταν ένα οριστικό "ναι". Έκτοτε, σύμφωνα με την "κυρίαρχη" ακαδημαϊκή κοινότητα και ένα συνονθύλευμα ειδικά επιλεγμένων σχολιαστών, με εξαίρεση τους μαρξιστές και τους αναρχικούς, το ερώτημα δεν τέθηκε ποτέ ξανά στην πραγματικότητα.
Ο μαρξισμός και ιδιαίτερα ο αναρχισμός είναι ταμπού (υπάρχει λόγος γι' αυτό), οπότε αυτό που μας έχει απομείνει έχει περάσει από τους κανονιστικούς ισχυρισμούς στα εμπειρικά επιχειρήματα. Όλα βασίζονται στη θεμελιώδη παραδοχή ότι οι ιεραρχικές δομές αποτελούν αναπόφευκτη αναγκαιότητα της ανθρώπινης κοινωνίας και ότι αυτές πρέπει "αναπόφευκτα" να οδηγήσουν σε ολιγαρχίες.
Τίποτα από αυτά δεν αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός. Όλα είναι απλώς απόψεις, οι οποίες, συμπτωματικά, εξυπηρετούν τα συμφέροντα των ολιγαρχών που χρηματοδοτούν την ακαδημαϊκή κοινότητα εδώ και χιλιετίες.
Ο Etienne de La Boétie (1530 - 1563) επεσήμανε ότι η πολιτική εξουσία δεν είναι προϊόν αξιοκρατίας αλλά συνήθως το αποτέλεσμα κάποιας κατάκτησης. Είτε στα χέρια μιας ξένης δύναμης, είτε από ένα εσωτερικό πραξικόπημα, είτε μέσω της χρήσης πολιτικών "μέτρων έκτακτης ανάγκης", ως απάντηση σε κάποια αντιληπτή κρίση. Η βία χρησιμοποιείται συστηματικά και καταλήγει πάντοτε στη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια επιλεγμένη ομάδα ή "ηγέτη".
Αποδεχόμαστε αυτόν τον δεσποτισμό, όχι επειδή δεν μας αρέσει η ιδέα της ελευθερίας, αλλά επειδή έχουμε συνηθίσει να μας κυβερνούν και το περιμένουμε. Υπάρχουν μόνο δύο βεβαιότητες στη ζωή, σωστά;
Ο θάνατος και οι φόροι.
Μόνο που το ένα από αυτά δεν είναι καθόλου βέβαιο. Απλά πιστεύουμε ότι είναι, επειδή οι άνθρωποι που πάντα μας φορολογούσαν μας έμαθαν να το πιστεύουμε. Ο La Boétie επισήμανε ότι μηχανεύτηκαν τη συγκατάθεσή μας.
Αυτή η υπακοή επιτρέπει στους κυβερνήτες μας να αναπτύσσουν ευκολότερα τη ρητορική για να μας πείσουν να δεχτούμε κάθε είδους κοροϊδία. Ο Etienne de La Boétie παρατήρησε:
Οι κυβερνώντες [. . .] δεν αναλαμβάνουν ποτέ μια άδικη πολιτική, ακόμη και κάποια σημαντική, χωρίς να την προλογίζουν με κάποια ωραία λόγια σχετικά με τη δημόσια ευημερία και το κοινό καλό.
Ο Γάλλος οικονομολόγος Claude-Frédéric Bastiat (1801 - 1850) αναρωτήθηκε αν η προτεινόμενη κοινωνική τάξη ήταν κανενός είδους τάξη, διερωτώμενος: "Δεν είναι αλήθεια ότι αυτό που είναι πιο αξιοσημείωτο στην κοινωνία είναι η απουσία κάθε τάξης;".
Επί του παρόντος, οι φαρμακευτικές εταιρείες των ολιγαρχών, που προωθούνται από την κυβέρνηση για να "διορθώσουν" δήθεν την κρίση που κήρυξαν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα των ολιγαρχών, έχουν όλες κριθεί ένοχες για ιατρική, επιστημονική και οικονομική απάτη. Αποφάσεις που δεν είχαν καμία απολύτως επίπτωση πάνω τους.
Το διεθνές νομισματικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα εποπτεύεται από μια τράπεζα η οποία έχει αναγνωριστεί ότι ξέπλυνε το χρυσό των Ναζί που είχε κλαπεί από τους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Οι εγκληματίες πολέμου, οι οποίοι είπαν ψέματα για να εξαπατήσουν τόσο το κοινό όσο και τα νομοθετικά σώματα για να υποστηρίξουν παράνομους πολέμους που σκότωσαν εκατομμύρια ανθρώπους, εκφωνούν καλοδεχούμενες ομιλίες σε εορταστικές εκδηλώσεις και συχνά αποθεώνονται από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης, καθώς συνεχίζουν να μας δίνουν τις "συμβουλές" τους.
Οι ολιγάρχες, που ηγούνται αυτού του παγκόσμιου συστήματος, ξεκινούν πολέμους, δανείζουν τα χρήματα που δημιούργησαν από το πουθενά στα μαχόμενα έθνη, και στη συνέχεια ορμούν στα απόνερα, με τις τραπεζικές τους εταιρείες και τα "σχέδια αναδιάρθρωσης χρέους" τους, για να απορροφήσουν όλα τα εναπομείναντα περιουσιακά στοιχεία για πενταροδεκάρες. Στη συνέχεια αναγκάζουν τις ίδιες χώρες να ξοδέψουν τα χρήματα που τους δάνεισαν σε γελοία ακριβά συμβόλαια ανοικοδόμησης, επιτρέποντας έτσι στις τεχνικές εταιρείες τους να επωφεληθούν από την ανοικοδόμηση του έθνους που κατέστρεψαν με τις εταιρείες εξοπλισμών τους.
Τι είδους τάξη είναι αυτή; Πού είναι το κράτος δικαίου;
Είναι Αναπόφευκτη η Ολιγαρχία;
Ο Αριστοτέλης θεωρούσε το κράτος δικαίου "αρετή". Για να έχει αξία θεωρούσε ότι πρέπει να είναι ηθικό, ικανό να απονέμει δίκαιη δικαιοσύνη σε όλους. Πρέπει επίσης να είναι ευέλικτο και ικανό να προσαρμόζεται στις μεταβαλλόμενες συνθήκες:
Υπάρχουν δύο μέρη της καλής διακυβέρνησης- το ένα είναι η πραγματική υπακοή των πολιτών στους νόμους, το άλλο μέρος είναι η καλοσύνη των νόμων στους οποίους υπακούουν.
Όπως και ο Αριστοτέλης, ο Bastiat αναγνώρισε ότι ο νόμος σημαίνει κάτι περισσότερο από λέξεις γραμμένες σε χαρτιά. Αμφισβήτησε την υπόθεση ότι, χωρίς τον νόμο της κυβέρνησης, η ανθρωπότητα θα άρχιζε να βιάζει, να λεηλατεί και να σκοτώνει η μία την άλλη με ασυδοσία:
Η αντίσταση σε τέτοιες πράξεις θα εκδηλωνόταν στην πραγματικότητα ακόμη και αν δεν υπήρχαν ειδικοί νόμοι εναντίον τους, [. . .] αυτή η αντίσταση είναι ένας γενικός νόμος της ανθρωπότητας. [. . .] Είναι πολύ μακριά μια κοινωνική τάξη που βασίζεται στους γενικούς νόμους της ανθρωπότητας από μια τεχνητή, κατασκευασμένη και επινοημένη τάξη που δεν λαμβάνει υπόψη της αυτούς τους νόμους ή τους αρνείται ή τους περιφρονεί - μια τάξη, με λίγα λόγια, όπως θα μας επέβαλλαν, όπως φαίνεται, ορισμένες από τις σύγχρονες σχολές σκέψης μας.
Αυτοί οι "γενικοί νόμοι της ανθρωπότητας" αποτελούν τη βάση για τις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις. Αυτός είναι ο Φυσικός Νόμος/ Φυσικό Δίκαιο (Natural Law) στον οποίο όλοι μας υπακούμε εκ φύσεως, ανεξάρτητα από τους πρόσθετους νόμους που γράφουν οι κυβερνήσεις για λογαριασμό των ολιγαρχών.
Ο Lysander Spooner (1808 - 1887) εξήγησε γιατί ο Φυσικός Νόμος είναι το μόνο που χρειαζόμαστε για να ζήσουμε ειρηνικά:
Όπου η ανθρωπότητα προσπάθησε να ζήσει ειρηνικά μεταξύ της, τόσο τα φυσικά ένστικτα όσο και η συλλογική σοφία της ανθρώπινης φυλής, αναγνώρισαν και όρισαν, ως απαραίτητη προϋπόθεση, την υπακοή σε αυτή τη μοναδική καθολική υποχρέωση: να ζει ο καθένας με ειλικρίνεια απέναντι στον άλλον. Το αρχαίο αξίωμα κάνει το σύνολο του νομικού καθήκοντος του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του να είναι απλά το εξής: "Να ζει τίμια, να μην βλάπτει κανέναν, να δίνει σε κάθε έναν το δικαίωμα που του αναλογεί". Ολόκληρο αυτό το αξίωμα εκφράζεται στην πραγματικότητα με τις μοναδικές λέξεις, να ζει κανείς τίμια- αφού το να ζει κανείς τίμια σημαίνει να μην βλάπτει κανέναν και να δίνει σε κάθε έναν το δικαίωμα που του αναλογεί.
Αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στα παγκόσμια γεγονότα για να εκτιμήσουμε ότι η κυριαρχία των ολιγαρχών δεν προσφέρει ούτε ειρήνη ούτε δικαιοσύνη. Είναι μια άχρηστη "κοινωνική τάξη" που, αν υπάρχει καθόλου, δεν την έχει ανάγκη κανείς.
Μπορούμε επίσης να μελετήσουμε τις αρχές του Φυσικού Δικαίου για να συνειδητοποιήσουμε ότι οι γραπτοί νόμοι της κυβέρνησης, που αποτελούν το λεγόμενο "νομικό σύστημα", δεν ασχολούνται με την ηθική δικαιοσύνη. Προστατεύουν απλώς τα συμφέροντα των ολιγαρχών και χρησιμοποιούνται για να μας υποτάξουν. Εμείς όμως έχουμε το Φυσικό Δίκαιο και δεν χρειαζόμαστε αυτούς τους "κανόνες".
Γνωρίζουμε επίσης ότι αυτό που ονομάζουμε "δημοκρατία" δεν είναι δημοκρατία. Είναι απολύτως δυνατό για εμάς να δημιουργήσουμε μια "κοινωνική τάξη" που να έχει έναν πραγματικό κανόνα Φυσικού Δικαίου, που θα διοικείται από εμάς, χρησιμοποιώντας τη δίκη με ενόρκους, όπως απαιτείται.
Πού είναι λοιπόν η υποτιθέμενη αναγκαιότητα για την κυριαρχία των ολιγαρχών; Οι θεωρητικοί της ελίτ ισχυρίζονται ότι οι οργανισμοί μεγάλης κλίμακας δεν θα λειτουργήσουν αν οι πόροι που χρειάζονται δεν τους χορηγούνται από τους ολιγάρχες. Αυτό είναι πλήρης ανοησία.
Ο Σκωτσέζος φιλόσοφος του Φυσικού Δικαίου Adam Smith (1723 - 1790), στο έργο του "Ο Πλούτος των Εθνών", εξήγησε πώς η ανθρώπινη επιθυμία να εξυπηρετήσει το προσωπικό του συμφέρον, μπροστά στον ανταγωνισμό των άλλων, οδήγησε σε μια οικονομική δομή που δεν χρειαζόταν να της επιβληθεί καμία τάξη. Η ανθρώπινη φύση ήταν το "αόρατο χέρι" που δημιουργούσε αυθόρμητη τάξη στις ελεύθερες αγορές.
Ο συνάδελφος του Smith, φιλόσοφος του σκωτσέζικου Διαφωτισμού, Adam Ferguson (1723 - 1816), σημείωσε ότι η αυθόρμητη τάξη ήταν "το αποτέλεσμα της ανθρώπινης δράσης αλλά όχι του ανθρώπινου σχεδιασμού". Αργότερα ο οικονομολόγος Friedrich Hayek (F. A Hayak 1899 - 1992), βασιζόμενος στην ιδέα της αυθόρμητης τάξης, διερεύνησε ότι η τιμολόγηση σε μια ανταγωνιστική ελεύθερη αγορά είναι ένα μέσο επικοινωνίας.
Η τιμή "σηματοδοτούσε", τόσο στον παραγωγό όσο και στον καταναλωτή, τη μετατόπιση του υποκείμενου κόστους των υλικών και της παραγωγής. Αυτό επέτρεψε στους ανθρώπους να συνεργαστούν, παράγοντας τα εξαιρετικά πολύπλοκα συστήματα που γνωρίζουμε σήμερα, χωρίς κανέναν έλεγχο από μια περιττή ολιγαρχία.
Η αυθόρμητη τάξη είναι μια πραγματικότητα, όπως παραδειγματικά αναφέρεται στο θαυμάσιο δοκίμιο "I Pencil" του Leonard E. Read (1898 - 1983) το 1958. Αργότερα το εξήρε ο οικονομολόγος Μίλτον Φρίντμαν (1912 - 2006).
Στο "I Pencil", ο Read εξέτασε πώς κατασκευάζεται το ταπεινό μολύβι. Η διαδικασία κατασκευής απαιτεί ένα τεράστιο παγκόσμιο δίκτυο. Ωστόσο, πουθενά, σε αυτή την εκτεταμένη διεθνή αλυσίδα εφοδιασμού, κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει οτιδήποτε.
Από την προοπτική του μολυβιού σε πρώτο πρόσωπο, ο Read έγραψε:
Ούτε ο εργάτης στο πεδίο εξόρυξης πετρελαίου, ούτε ο χημικός, ούτε ο εργάτης που σκάβει γραφίτη ή πηλό, ούτε αυτός που επανδρώνει ή κατασκευάζει τα πλοία, τα τρένα ή τα φορτηγά, ούτε αυτός που χειρίζεται τη μηχανή που κάνει το κούμπωμα στο κομμάτι του μετάλλου μου, ούτε ο πρόεδρος της εταιρείας εκτελεί το μοναδικό του έργο επειδή με θέλει. [. . .] Το κίνητρό τους είναι άλλο από εμένα. Ίσως είναι κάτι τέτοιο: Καθένας από αυτά τα εκατομμύρια βλέπει ότι μπορεί έτσι να ανταλλάξει τη μικροσκοπική του τεχνογνωσία με τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειάζεται ή θέλει. [. . .] Υπάρχει ένα ακόμη πιο εκπληκτικό γεγονός: Η απουσία ενός κύριου νου, κάποιου που να υπαγορεύει ή να κατευθύνει με τη βία αυτές τις αμέτρητες ενέργειες που με φέρνουν στην ύπαρξη. Κανένα ίχνος ενός τέτοιου προσώπου δεν μπορεί να βρεθεί. Αντίθετα, βρίσκουμε το Αόρατο Χέρι να εργάζεται.
Έτσι λειτουργεί το μεγαλύτερο μέρος της "παγκόσμιας οικονομίας" μας. Σε εκείνους, όπως οι θεωρητικοί της ελίτ και οι ολιγάρχες, που λένε ότι η αυθόρμητη τάξη είναι αδύνατη, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε: ξέρουμε ότι λειτουργεί γιατί τη χρησιμοποιούμε καθημερινά. Έτσι λειτουργούν ήδη οι περισσότερες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις.
Ποια είναι λοιπόν αυτή η γελοία ιδέα ότι χρειαζόμαστε μια ομάδα βίαιων ληστρικών βαρόνων που θα συγκεντρώσουν όλους τους πόρους, ώστε να μπορούν να ελέγχουν πότε και πού μας επιτρέπεται να τους χρησιμοποιούμε; Σε ποιον πλανήτη είναι "αναπόφευκτο" ότι μια μικροσκοπική κλίκα εντελώς αυτόκλητων ηγετών πρέπει απλά να διοικεί, όχι μόνο την οικονομία και το νομισματικό σύστημα του πλανήτη, αλλά και τα δίκτυα διανομής και τις πολιτικές διαδικασίες;
Φανταστείτε την έκρηξη της τεχνολογικής καινοτομίας αν η έρευνα και η ανάπτυξη δεν ελέγχονταν από ολιγάρχες. Σκεφτείτε τις πραγματικές προόδους στην ιατρική και την υγειονομική περίθαλψη αν δεν τους ανήκε ολόκληρος ο τομέας και δεν τον διαχειρίζονταν για το δικό τους κέρδος. Σκεφτείτε τις λύσεις που θα βρίσκαμε στα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε αν οι ακαδημαϊκοί, οι επιστήμονες, οι μηχανικοί, οι φιλόσοφοι, οι οικοδόμοι, οι δάσκαλοι, οι δημοσιογράφοι και όλοι οι άλλοι στην κοινωνία ήταν ελεύθεροι να εξερευνήσουν τα ενδιαφέροντά τους, τα πάθη και τα ταλέντα τους χωρίς να χρειάζεται να εργάζονται για μια τεχνητή ατζέντα που δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες των ευγονιστών.
Παρά τα όσα μας έχουν κάνει και συνεχίζουν να μας κάνουν, δεν έχουμε το δικαίωμα να βλάψουμε τους ολιγάρχες. Όπου έχουν διαπραχθεί εγκλήματα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη, όπως ακριβώς και οι υπόλοιποι από εμάς. Αλλά αυτή η δικαιοσύνη πρέπει να είναι καλύτερη από οποιαδήποτε δικαιοσύνη θα μπορούσαμε να περιμένουμε από αυτούς. Διαφορετικά, τι έχουμε πετύχει;
Το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε καταπιεί είναι ότι ο ολιγάρχης είναι "ξεχωριστός". Δεν είναι, είναι απλά ανθρώπινα όντα, ακριβώς τα ίδια με τους υπόλοιπους από εμάς, με όλες τις ίδιες ιδιότητες και αδυναμίες.
Ενώ συνεργάζονται και κατευθύνουν τις ατζέντες ώστε να εξυπηρετούν τους γενικότερους στόχους τους, οι ολιγάρχες δεν έχουν όλοι το ίδιο μυαλό και δεν συμφωνούν πάντα. Η ιστορία, ιδίως η πολιτική ιστορία, είναι σε μεγάλο βαθμό μια καταγραφή των συγκρούσεων μεταξύ τους, όσο και ένα χρονικό του αγώνα μας.
Οι ολιγάρχες δεν είναι μοναδικά κακοί ή ενάρετοι. Δεν διαθέτουν εξαιρετικές ικανότητες, αλλά δεν είναι και ασυνήθιστα ανίκανοι. Είναι ίδιοι με τους υπόλοιπους από εμάς. Όπως παρατήρησαν οι φιλόσοφοι του σκωτσέζικου Διαφωτισμού και πολλοί άλλοι, όλοι μας ενεργούμε απλώς με γνώμονα το προσωπικό μας συμφέρον.
Ο Αριστοτέλης και ο Πολύβιος κατάλαβαν ότι το πρόβλημα είναι, και ήταν πάντα, ότι ο μεγάλος πλούτος ενισχύει πολιτικά τους ανθρώπους. Όταν οι ανυπολόγιστα πλούσιοι άνθρωποι ενεργούν με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, ποιος είναι ο σκοπός τους; Δεν μπορεί να είναι απλώς η συγκέντρωση περισσότερου πλούτου. Γιατί να θέλετε περισσότερο από κάτι που ήδη έχετε σε υπερβολική αφθονία.
Το προσωπικό συμφέρον των ολιγαρχών εξυπηρετείται με την επέκταση της εξουσίας τους. Αυτό δεν είναι επιχείρημα κατά του πλούτου, είναι επιχείρημα κατά ενός πολιτικού συστήματος του οποίου ηγούνται εκείνοι που έχουν ως πρωταρχικό στόχο περισσότερη εξουσία.
Συλλογικά, είμαστε εξίσου υπεύθυνοι για την καταπίεσή μας στα χέρια των ολιγαρχών. Τους επιτρέψαμε παθητικά να κυβερνούν πίσω από την κουρτίνα, ενώ γνωρίζαμε ότι ήταν εκεί.
Δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη μας για ό,τι έχουν κάνει. Ούτε μπορούμε να αποφύγουμε την ευθύνη να τερματίσουμε αυτό το ολέθριο σύστημα, όπως δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την ευθύνη μας να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο.
Η κυριαρχία των ολιγαρχών δεν συνεισφέρει απολύτως τίποτα στην κοινωνία. Απλώς μας εκμεταλλεύονται για τους δικούς τους σκοπούς και περιορίζουν την ανθρώπινη κοινωνική, οικονομική και πολιτική ανάπτυξη. Τα τμήματα της θεωρίας των ελίτ που ισχυρίζονται ότι εξηγούν "επιστημονικά" το αναπόφευκτο των ολιγαρχών είναι παπαρολογία.
Ο ορισμός του παρασίτου είναι:
Ένας οργανισμός που ζει πάνω ή μέσα σε έναν άλλο και αντλεί την τροφή του από αυτόν.
Ο ορισμός της κοινωνικής τάξης είναι:
Μια ομάδα ανθρώπων μέσα σε μια κοινωνία που έχουν την ίδια κοινωνικοοικονομική κατάσταση.
Ο μόνος κοινωνικοοικονομικός ομότιμος ενός ολιγάρχη είναι ένας άλλος ολιγάρχης. Η συλλογική τους επίδραση στην παγκόσμια κοινωνία είναι παρασιτική.
Όλοι οι κρατικοί θεσμοί είναι ευθυγραμμισμένοι για να μας ενθαρρύνουν να αποκαλούμε τους ολιγάρχες "ελίτ". Μας λένε τώρα ότι το να μιλάμε γι' αυτούς με απαξιωτικούς όρους συνιστά "έγκλημα μίσους". Ωστόσο, το να μιλάμε γι' αυτούς με αχαλίνωτο σεβασμό είναι απολύτως αποδεκτό.
Το όλο νόημα της λογοκρισίας και των απειλών είναι να μας μηχανεύσουν κοινωνικά και να μας ελέγξουν. Μας λένε να σεβόμαστε τους ολιγάρχες και αν δεν το κάνουμε να περιμένουμε να τιμωρηθούμε. Αν δεν απελευθερωθούμε από τις γλωσσικές αλυσίδες που δεσμεύουν τις σκέψεις μας και ελέγχουν τον τρόπο με τον οποίο συζητάμε τα κοινωνικά μας προβλήματα, κάτι που σίγουρα είναι η κυριαρχία των ολιγαρχών, την έχουμε πατήσει.
Είμαι αντίθετος, για ηθικούς λόγους, στο να προκαλείται σε οποιονδήποτε βλάβη. Θέλω να δω τη δικαιοσύνη να επικρατεί. Αλλά δεν θα με αναγκάσει κανείς να αναφέρομαι σε ανθρώπους που αποτελούν απειλή για μένα και τους αγαπημένους μου με απεριόριστο σεβασμό.
Οι ολιγάρχες είναι η "τάξη των παρασίτων".
---Δικτυογραφία :
The Parasite Class - Iain Davis Substack
